The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 833-834

ตอนที่ 833 เสี่ยวหยาทำพลาด
　　ตอนที่833 เสี่ยวหยาทำพลาด
　　ผู้คนคุกเข่าในฉากอันยิ่งใหญ่อีกครั้งและตะลึงพรึงเพริดราวกับว่าพวกเขากำลังแสวงบุญ อีกเสี้ยววินาทีนางก็งุนงง นางรู้สึกว่าจริง ๆ แล้วนางเป็นเฟิงหยูเฮง และชื่อเสียงของหมอเทวดาเป็นสิ่งหนึ่งที่นางต้องดำรงไว้ ในขณะเดียวกันนางก็พอใจกับการกระทำก่อนหน้านี้ของนางมาก นางคิดถึงการกลับไปและบอกเฟิงจินหยวน นางจะได้รับคำยินยอมแน่นอน
　　เต๋าเอ่อเห็นว่าเสี่ยวหยากำลังมัวเมาจากอำนาจและนางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า นางดึงแขนเสื้อของเสี่ยวหยา แล้วกล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า “องค์หญิง เรากลับคฤหาสน์กันเถิดเจ้าค่ะ นายท่านและท่านฮูหยินรออยู่เจ้าค่ะ ! ” จากนั้นนางก็ลดเสียงของนางและกล่าวว่า “ออกไปเร็วเจ้าค่ะ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาใหม่ที่จะเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด” หากโรงหมอไม่สามารถช่วยคนผู้นั้นได้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเสี่ยวหยาได้รับเชิญ เต๋าเอ่อถูกส่งตัวโดยจื่อหลิงเทียนและนางมีความกระตือรือร้น นางรู้ด้วยว่าองค์หญิงมีปัญหา จื่อหลิงเทียนทิ้งนางไว้คอยดูแลเสี่ยวหยา
　　เสี่ยวหยาตกตะลึงและพยักหน้าทันทีนำเต๋าเอ่อกลับคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
　　ในขณะที่ทั้งสองเข้ามาในคฤหาสน์เต๋าเอ่อก็รีบแจ้งบ่าวรับใช้ให้ทราบทันที “คุณหนูไม่ค่อยคุ้นเคยกับสภาพภูมิอากาศในภาคใต้ และนางรู้สึกไม่ค่อยสบาย วันนี้คุณหนูจะไม่รับแขก” เมื่อเห็นยามเฝ้าประตูตอบรับคำสั่งนี้ นางก็สงบลงและเดินไปที่ลานที่เฟิงจินหยวนและเหยาซื่ออาศัยอยู่
　　บ่าวรับใช้ทำบะหมี่เย็นพวกมันเพิ่งถูกยกไปที่โต๊ะและนางกลับมาทันเวลา เหยาซื่อได้ให้ความสำคัญกับเสี่ยวหยาเป็นอย่างมาก ในความคิดของนาง เสี่ยวหยาเป็นบุตรสาวที่นางให้กำเนิดและเป็นอาเฮงของนาง เมื่อเห็นว่าบุตรสาวของนางกลับมาพร้อมกับสีหน้าที่ค่อนข้างแย่ นางไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่รู้สึกกังวลเล็กน้อย นางถามเสี่ยวหยา “มีอะไรผิดปกติ ? ข้างนอกร้อนมากหรือ ฦ เราคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในเมืองหลวง และเมื่อเรามาเป็นเดือนสิบสอง เมื่อมาถึงภาคใต้ก็เป็นฤดูร้อนทันที ที่จะไม่คุ้นเคยกับมันเป็นเรื่องปกติ ข้าให้บ่าวรับใช้เตรียมน้ำบ๊วย* ให้ทีหลัง ที่คฤหาสน์นี้มีที่เก็บน้ำแข็ง ให้บ่าวรับใช้นำน้ำแข็งไปที่ห้องของเจ้า เจ้าจะได้ไม่ต้องทนร้อน”
　　เสี่ยวหยารู้ว่าเหยาซื่อให้ความสำคัญกับนางและรู้สึกยินดีมาก นางยิ้มกับเหยาซื่อ “ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ข้าสบายดีเจ้าค่ะ ข้าเห็นคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการถูกม้าเหยียบทำให้ข้าตกใจเล็กน้อย”
　　“ได้รับบาดเจ็บจากการถูกม้าเหยียบหรือ? มีอะไรที่น่าตกใจในเรื่องนี้” เฟิงจินหยวนงงงวย “คนนั้นตายหรือยัง ? ”
　　เสี่ยวหยาสั่นศีรษะของนาง“ไม่ เขาถูกเหยียบที่หน้าอกและมีเลือดไหลออกมาตลอดเวลา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด”
　　“แค่นั้นก็ทำให้เจ้าตกใจแล้วหรือ? ” เฟิงจินหยวนวางตะเกียบของเขา และพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เจ้าต้องจำไว้ว่าเจ้าเป็นองค์หญิงจี่อัน ! เจ้ามีความเชี่ยวชาญทั้งในศิลปะการต่อสู้และการแสวงหาความรู้ และเจ้าเป็นหมอเทวดา ไม่ต้องพูดถึงการถูกเหยียบ แต่แม้ว่าเนื้อหนังจะเปิด เจ้าก็ไม่ควรกระพริบตา ! ”
　　“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร! ” เหยาซื่อโกรธทันทีเมื่อนางได้ยินเฟิงจินหยวนพูดคำเหล่านี้ นางโยนตะเกียบของนางและกล่าวเสียงดัง “เจ้าหมายถึงอะไรที่ไม่กระพริบตา ? บุตรสาวของข้ามีความเชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้และการแสวงหาความรู้ทางวิชาการเมื่อใด นางเป็นหมอเทวดาตั้งแต่เมื่อไหร่ หากนางมีความเชี่ยวชาญทั้งในศิลปะการต่อสู้และการแสวงหาความรู้ เจ้าจะไล่พวกเราสามคนออกจากคฤหาสน์อย่างง่ายดายหรือไม่ ? เฟิงจินหยวน ข้ากำลังบอกเจ้าว่าบุตรสาวของข้าเป็นแบบนี้ นางจะกลัวเมื่อเห็นคนได้รับบาดเจ็บและนางมีบุคลิกที่ขี้กลัว นางไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ และนางเรียนรู้จากยาของท่านตาของนาง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานางลืมไปแล้วเกือบทั้งหมด คนที่เจ้ากำลังพูดถึงว่ามีความเชี่ยวชาญทั้งในศิลปะการต่อสู้และการแสวงหาความรู้คือสัตว์ประหลาดในเมืองหลวง ! หากเจ้าต้องการยอมรับนางก็ไปเลย อย่าเปลี่ยนบุตรสาวของข้าให้เป็นแบบนั้น ! ”
　　“ความเห็นของผู้หญิง!”เฟิงจินหยวนโกรธมาก “เจ้าเป็นแบบนี้มีแต่จะทำอันตรายให้นาง ! มันจะนำมาซึ่งความเสียหายต่อเราสองคน ! ทำไมท่านผู้หญิงหยวนถึงส่งเราถึงหลานโจว ? ทำไมเจ้าเมืองคนนี้จึงปฏิบัติต่อเราเป็นอย่างดี เจ้าคิดว่าเป็นเพราะข้าหรือเจ้า ข้าจะบอกเจ้าว่ามันไม่ใช่ ! เป็นเพราะใบหน้าของนาง ! ” เฟิงจินหยวนชี้ไปที่เหยาซื่อและดังกล่าวว่า “สิ่งที่ภาคใต้ต้องการคือองค์หญิงจี่อัน ไม่ใช่บุตรสาวของเจ้า เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ”
　　เหยาซื่อตกตะลึงด้วยเสียงตะโกนของเขาชั่วครู่หนึ่งนางยังคงถูกตรึงอยู่กับที่โดยไม่รู้ว่าต้องทำอะไร หลังจากไม่กินบะหมี่เย็น นางก็เบื่ออาหาร นางถอนหายใจซ้ำ ๆ น้ำตาของนางจับอยู่บนดวงตาของนางขณะที่นางถามซ้ำ ๆ ว่า “เจ้าอยากเป็นแบบนั้นหรือไม่ ? ทำไมเจ้าต้องเป็นเช่นนั้น บุตรสาวของข้าไม่ได้เป็นอย่างนั้น ! ”
　　เสี่ยวหยารู้สึกเศร้าเล็กน้อยสำหรับเหยาซื่อแม้ว่าความรู้สึกเหล่านี้จะมีความรู้สึกที่เอาเปรียบมากเกินไป แต่เหยาซื่อก็ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดอย่างแท้จริง แต่เสี่ยวหยาไม่ต้องการให้นางทรมานมากเกินไป นางจับมือเหยาซื่อ เสี่ยวหยายืนขึ้นแล้วพูดกับยายที่อยู่ด้านหลังเหยาซื่อ “เอาบะหมี่ไปที่ห้องของท่านฮูหยิน” จากนั้นนางก็ช่วยประคองเหยาซื่อลุกขึ้นและกล่าวเบา ๆ ว่า “ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ข้าจะเป็นอาเฮงที่อยู่ในใจของท่านเสมอ ข้าจะไม่เปลี่ยนแปลงและจะเป็นบุตรสาวของท่าน ไม่ต้องกังวล ! อาเฮงจะพาท่านแม่กลับไปที่ห้องเจ้าค่ะ”
　　เหยาซื่อถูกเสี่ยวหยาเกลี้ยกล่อมให้กลับไปที่ห้องของนางเมื่อเสี่ยวหยากลับออกมา นางก็เปิดเผยให้เห็นความเด็ดเดี่ยวและรุนแรง นางนั่งลงบนเก้าอี้และบ่นเฟิงจินหยวน “ท่านพ่อไม่ควรพูดสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าท่านแม่ เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านพ่อลืมว่านางรู้สึกอย่างไรกับคนผู้นั้นในเมืองหลวง ? เป็นเพราะคน ๆ นั้นเปลี่ยนไป ทำให้ท่านแม่คนนี้หันหลังให้และปฏิเสธที่จะยอมรับนาง เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านพ่อต้องการให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง ? ท่านผู้หญิงหยวนเคยกล่าวไว้ว่าการเปิดเผยตัวตนแบบนี้ ต้องให้เหยาซื่อยอมรับก่อน โดยมีท่านแม่ที่ไว้วางใจว่าข้าเป็นบุตรสาวของนาง การกระทำของเราสามารถดำเนินการต่อไป มิฉะนั้นความพยายามก่อนหน้านี้ทั้งหมดจะสูญเปล่า ! ”
　　เฟิงจินหยวนก็รู้สึกตัวว่าเขาพูดรุนแรงไปหน่อยก่อนหน้านี้เมื่อเสี่ยวหยาเตือนเขาเช่นนี้ เขาก็ฉลาดขึ้นด้วย ถูกต้อง เขาใจร้อนเกินไป เขาลืมว่าเหยาซื่อจำเป็นต้องได้รับการดูแลอย่างต่อเนื่อง เขาถูกปลดออกจากตำแหน่งเสนาบดีมานานเกินไปจริง ๆ จิตใจของเขาไม่ได้ใช้งานมานานเกินไป มันเป็นแบบนั้นที่มีหลายสิ่งที่เขาไม่ได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วน โชคดีที่เสี่ยวหยาอยู่ที่นี่เพื่อเตือนเขา การทำงานร่วมกันระหว่างคนทั้งสองถือได้ว่าค่อนข้างสนุกสนาน
　　“เป็นเพราะข้าที่ใจร้อนเกินไป”ทั้งสองอุทิศตนเพื่อการกระทำทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นในที่สาธารณะหรือเป็นส่วนตัว เสี่ยวหยาเรียกเฟิงจินหยวนในฐานะบิดา เฟิงจินหยวนก็แทนตัวเองในฐานะบิดา “เจ้าได้รับการต้อนรับอย่างไรเมื่อเจ้าออกไปในวันนี้” เสี่ยวหยาออกไปข้างนอกไม่ใช่เพื่อการเดินเล่นรอบ ๆ เป้าหมายของพวกเขาคือให้เสี่ยวหยาสร้างสถานะของตัวเองในหลานโจว และให้พลเมืองของหลานโจวยอมรับข่าว “องค์หญิงจี่อันมาภาคใต้” นั่นคือเหตุผลที่เฟิงจินหยวนอนุญาตให้เสี่ยวหยาออกจากคฤหาสน์ทุกสองสามวันเพื่อออกไปข้างนอกสักพัก ครั้งที่แล้วนางวิ่งเข้าไปในเขตการปกครองหลานโจว และเขาก็หว่านล้อมให้นางซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของบทละครที่ถูกจัดให้
　　แน่นอนเสี่ยวหยายินดีให้ความร่วมมือนางเล่าเรื่องของวันนี้ให้กับเฟิงจินหยวนจากช่วงเวลาที่นางเข้าไปในร้านเครื่องประดับเมื่อนางมอบเงินให้กับบัณฑิต เฟิงจินหยวนพอใจในครึ่งแรกมาก เมื่อเอ่ยถึงบัณฑิต เขาขมวดคิ้วของเขาและความคิดการวางแผนของเขาพุ่งออกมา “อาจมีคนวางแผนเรื่องนี้หรือไม่ ? ใช้สิ่งนั้นเพื่ออธิบายตัวตนของเจ้า ? ”
　　เสี่ยวหยายังมีความคิดแบบนี้ถามเฟิงจินหยวน“ถ้าเป็นคนผู้นั้น นางจะทำอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้ ? ”
　　เฟิงจินหยวนกล่าวทันที“นางจะช่วยเขาให้รอด นางจะก้าวไปข้างหน้าและรักษาเขา นอกจากนี้ยังเป็นไปไม่ได้ที่นางจะออกจากบ้านโดยไม่มีชุดยา แม้ว่านางจะนอนหลับ นางก็มักจะมียาติดตัวอยู่เสมอ”
　　เสี่ยวหยาตกตะลึง“ท่านพ่อหมายถึงว่าวันนี้ข้าทำพลาดไปหรือ ? ” นางลูบมือ และรู้สึกกังวล “ถ้าเป็นคนที่มีแผนการของตัวเองพยายามจะสอดแนมเรา สิ่งนี้จะไม่เปิดเผยทุกอย่างหรือไม่ ? ”
　　“อย่าตกใจ”เฟิงจินหยวนโบกมือ “ไม่ว่าเป็นเรื่องจริง นี่เป็นเพียงการคาดเดาของเราเอง อาจเป็นไปได้ว่าบุคคลนั้นถูกม้าเหยียบและทุกอย่างเป็นเรื่องบังเอิญ แม้ว่ามันจะเป็นการกระทำที่จัดฉากโดยใครบางคน การกระทำของเจ้าก็แสดงให้เห็นถึงความเมตตาที่สุดแล้ว พลเมืองจะไม่สามารถพบข้อผิดพลาดใด ๆ ที่นั่น หากพวกเขาพยายามทำให้เกิดปัญหา มันจะไม่เกิดผลดี แต่สิ่งที่ต้องกังวลคือมันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก เมื่อจำนวนครั้งเพิ่มขึ้น เป็นธรรมดาที่ผู้คนจะเริ่มสงสัยเพราะเจ้าไม่รู้จักยาเลย เป็นไปไม่ได้ที่องค์หญิงจี่อันจะไม่ลงมือรักษา หากข้าพูดถูกต้อง ผู้คนในโรงหมอจะมาเยี่ยมอย่างรวดเร็ว ! ”
　　เมื่อเขาพูดเช่นนี้บ่าวรับใช้คนหนึ่งมารายงานว่า “พนักงานจากร้านขายเครื่องประดับบนถนนสายตะวันตกบอกว่าบัณฑิตที่ส่งไปยังโรงหมอ หมอที่นั้นไม่สามารถช่วยรักษาเขาได้และอยากจะขอให้องค์หญิงจี่อันไปช่วยรักษาเจ้าค่ะ”
　　เต๋าเอ่อกล่าวว่า“ข้าบอกว่าวันนี้คุณหนูจะไม่รับแขกไม่ใช่หรือ ? ”
　　บ่าวรับใช้พยักหน้าแล้วกล่าวว่า“นี่เป็นคำตอบแรก แต่หลังจากพนักงานของร้านเครื่องประดับออกไป พนักงานคนหนึ่งจากโรงหมอมาอ้อนวอนจากข้างนอก ตอนนี้มีคนจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ข้างนอก พวกเขากำลังรอชมความสามารถอันน่าอัศจรรย์ขององค์หญิงจี่อันเจ้าค่ะ ! ”
　　เสี่ยวหยาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้และไม่มีความคิดใดๆ นางรีบถามเฟิงจินหยวน “ท่านพ่อ ข้าควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ ? ”
　　เฟิงจินหยวนกล่าวอย่างเฉยเมย“ข้าเพิ่งจะคาดเดาว่าอาจจะมีใครบางคนแอบลองวิชาเจ้า แต่ใครจะรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ? ลืมไปได้เลย เราไม่ต้องกังวล ก่อนออกจากเมืองหลวง ข้าคิดมาแล้วว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น และอธิบายเรื่องนี้ให้กับองครักษ์เงาของท่านผู้หญิงหยวนโดยเฉพาะ องครักษ์เงานั้นไม่ประมาทเพราะยาทุกชนิดถูกนำมาจากร้านห้องโถงสมุนไพร หนึ่งในยาเหล่านั้นสามารถใช้สำหรับคนที่ถูกม้าเหยียบได้ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่นางทำเอง ไม่มีใครสามารถคัดลอกได้ ภาคใต้ไม่มีร้านห้องโถงสมุนไพร รอสักครู่ ข้าจะไปเอามันมา” หลังจากพูดอย่างนี้เขากล่าวกับบ่าวรับใช้ “แค่บอกพวกเขาว่าองค์หญิงจี่อันจะไปที่โรงหมอทันที”
　　เฟิงจินหยวนกลับไปที่ห้องของเขาและหยิบยามาให้เสี่ยวหยา “ให้เขาทานยาตัวนี้และทำตามคำแนะนำที่เขียนไว้ แต่เจ้าต้องทำการรักษา เจ้าไม่สามารถให้ยาเขาได้ทันที”
　　เสี่ยวหยาเข้าใจจุดนี้ดังนั้นนางจึงพยักหน้าและเก็บยาไว้ในแขนเสื้อของนาง ก่อนออกจากบ้านกับเต๋าเอ่อและมุ่งหน้าไปที่โรงหมอ
　　เมื่อนางไปถึงโรงหมอมีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกัน มีแม้แต่คนที่ติดตามนางจากคฤหาสน์เฟิง ผู้คนมารวมกันเป็นวงกลมทำให้เสี่ยวหยาปวดหัว
　　สีหน้าของนางนั้นเหมาะสมกับสถานการณ์ดังที่เต๋าเอ่ออธิบายว่า“องค์หญิงของเราไม่เคยมาภาคใต้และไม่คุ้นเคยกับสภาพอากาศ นี่ไม่ใช่ทั้งหมดเพราะนางออกมาเดินเล่นก่อนหน้านี้ หลังจากกลับมาที่คฤหาสน์นางก็รู้สึกไม่ค่อยสบายนักซึ่งทำให้เกิดความล่าช้า ทุกคนได้โปรดอย่ารังเกียจ”
　　ผู้คนมีความเข้าใจในสถานการณ์นี้มากท้ายที่สุดแล้วทุกคนรู้ว่าองค์หญิงจี่อันเกิดในเมืองหลวงจากนั้นไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ หลังจากนั้นนางไปต่อสู้ในเฉียนโจว สถานที่เหล่านี้ทั้งหมดเป็นดินแดนที่เย็นยะเยือก ที่นางไม่คุ้นเคยกับความร้อนของภาคใต้เป็นเรื่องปกติ พวกเขาเพียงแค่กังวลว่าองค์หญิงจี่อันจะสามารถรักษาบัณฑิตที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสได้หรือไม่ ดังนั้นพวกเขาจึงบีบประตูเข้าไปดู พวกเขาเห็นเสี่ยวหยาผ่านการเคลื่อนไหว และวางมือบนข้อมือของผู้ได้รับบาดเจ็บ ดูเหมือนว่านางกำลังตรวจชีพจรของเขา และนางแกล้งทำเป็นเข้าใจสถานการณ์โดยการพยักหน้าซ้ำ ๆ
　　แต่หมอสูงอายุของโรงหมอเริ่มงงงวยเมื่อเห็นสิ่งนี้เขาคิดอยู่พักหนึ่งว่า “องค์หญิงเป็นหมอเทวดา แม้ว่าท่านจะไม่วางนิ้วบนชีพจรของเจ้าก็สามารถวินิจฉัยปัญหาได้”
ตอนที่ 834 ทำธุรกิจกับองค์หญิงตัวปลอม
　　ตอนที่834 ทำธุรกิจกับองค์หญิงตัวปลอม
　　เมื่อคำเหล่านี้ออกมาผู้คนก็ตกใจมากพอเมื่อมองมองที่เสี่ยวหยาจับข้อมือของคนที่ได้รับบาดเจ็บ แต่แน่นอนเสี่ยวหยาไม่แม้แต่จะสัมผัสกับเส้นเลือด นางแค่จับข้อมือตามปกติ
　　บางคนปล่อยเสียง“ฟู่” แล้วหัวเราะกล่าวกับหมอชราว่า “แม้แต่หมอเทวดาก็ไม่สามารถหาปัญหาได้จากการจับข้อมือของใครสักคน ! ”
　　อีกคนหนึ่งถามเสี่ยวหยาโดยตรง“องค์หญิงจี่อันกำลังทำอะไรกันแน่ ? ”
　　เสี่ยวหยารู้สึกอับอายมากจากเรื่องนี้และนางรู้สึกกังวลอย่างมากโชคดีที่นางไม่ได้แสดงอะไรบนใบหน้าของนาง ในใจของนางคิดหาคำตอบอย่างรวดเร็ว “วิธีนี้แตกต่างจากสิ่งที่ท่านเห็น นี่เป็นทักษะที่ข้าเรียนรู้จากอาจารย์ชาวเปอร์เซีย ไม่ใช่สิ่งที่มักใช้ในราชวงศ์ต้าชุน” นางมีความเข้าใจในเฟิงหยูเฮงระดับหนึ่ง ดังนั้นนางจึงคิดเรื่องโกหกนี้ขึ้นมา โดยไม่ต้องรอให้ผู้คนพูดอะไรอีก นางก็รีบหยิบยาออกมาและมอบให้หมอชรา “ยานี้ให้เขาวันละ 2 ครั้ง ครั้งละ 1 เม็ด ให้กินต่อเนื่อง 7 วัน และจะไม่มีปัญหาในการช่วยชีวิตเขา” เสี่ยวหยาไม่รู้ว่าเป็นยาอะไร
　　หมอชรามองที่นางและไม่ได้พูดอะไรเลยแต่เขาหันไปมองยาเม็ดที่นางมีอยู่ในมือ เม็ดยามาจากร้านห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวง เฟิงหยูเฮงนำยาเหล่านี้ออกจากบรรจุภัณฑ์พลาสติกเดิมและบรรจุใหม่ในกระดาษพิเศษ มันยังคงดูสวยงามและหรูหรามาก หมอชราอาศัยอยู่ภาคใต้ตลอดเวลา และเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับยารักษาโรคเหล่านี้เท่านั้น อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ตอนนี้เขาเห็นพวกมันเขารู้สึกว่ายาลึกลับมาก เขาเอามาวางไว้ใต้จมูกของเขาและดมกลิ่น เขาพบว่ายาไม่มีกลิ่นแรง เขาอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่ายาแบบนี้จะได้ผลมากแค่ไหน เป็นไปได้อย่างไรเมื่อเปรียบเทียบกับยาหม้อที่ปรุงด้วยสมุนไพรหลายชนิด
　　เต๋าเอ่อสามารถเห็นความสงสัยในสายตาของหมอชรามุมปากของนางขดตัวเล็กน้อยเนื่องจากความมั่นใจของนางเพิ่มสูงขึ้น “องค์หญิงจี่อันมีความเชี่ยวชาญในการผลิตยาเม็ดและยารักษาโรคสำหรับผู้ป่วยที่จะใช้แทนยาหม้อซึ่งขม ทุกคนในโลกรู้สิ่งนี้ ไม่จำเป็นต้องรู้สึกงุนงงอีกต่อไป ยาประเภทนี้เป็นส่วนหนึ่งของยาเปอร์เซียที่ราชวงศ์ต้าชุนของเราไม่มี เนื่องจากร้านห้องโถงสมุนไพรยังไม่ได้ขยายมาภาคใต้ ยาชนิดนี้ถือได้ว่าค่อนข้างใหม่ แต่ในเมืองหลวงมันไม่ได้หายากมากนัก ราคาของยาสูงมากและไม่ใช่สิ่งที่คนปกติสามารถใช้ได้”
　　เสี่ยวหยาแสร้งทำเป็นดุเต๋าเอ่ออย่างรวดเร็ว“เจ้ากำลังพูดถึงยาอะไรที่มีค่าใช้จ่ายสูง ? การใช้มันอย่างเหมาะสมในการรักษาผู้คนนั้นถือว่าคุ้มค่าแล้ว ไม่ว่ายาจะมีราคาแพงขนาดไหน มันก็ไม่ได้มีไว้สำหรับคนที่ร่ำรวยเท่านั้น ในอนาคตอย่าพูดแบบนี้อีก”
　　เต๋าเอ่อยอมรับความผิดพลาดของนางทันทีและคำพูดของเสี่ยวหยาทำให้ผู้คนภายนอกเกิดความซาบซึ้ง นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกและไม่ได้อ้อยอิ่งอีกต่อไป นางยืนขึ้นและกล่าวคำอำลา จากนั้นรีบกลับไปที่คฤหาสน์เฟิงท่ามกลางเสียงยินดี
　　เต๋าเอ่อกลัวนิดหน่อยนางกล่าวกับเสี่ยวหยาหลังจากปิดประตูคฤหาสน์แล้ว “มันค่อนข้างอันตรายจริง ๆ ทำไมคุณหนูถึงไม่รู้วิธีตรวจชีพจร หากต้องการแกล้งเป็นหมอเทวดาต้องมีการเตรียมตัว ลองนึกถึงพื้นฐานเจ้าค่ะ”
　　แต่มันก็เกิดขึ้นจนเสี่ยวหยาไม่ได้คิดถึงมันนางคิดถึงสิ่งต่าง ๆ นับพันและแม้กระทั่งหลายหมื่น แต่สิ่งนี้ถูกลืมไปแล้ว เมื่อคิดในเวลานี้ เหงื่อเย็นไหลออกมา เมื่อนางไปหาเฟิงจินหยวน นางรู้สึกผิดเล็กน้อย
　　บ่าวรับใช้ถูกไล่ออกไปจากห้องโดยเฟิงจินหยวนและทั้งสองก็เข้าสู่ห้องหนังสือ เสี่ยวหยาเล่าถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นและเฟิงจินหยวนต้องการที่จะตำหนินาง แม้กระนั้นเขาก็รู้ว่านี่ไม่ใช่บุตรสาวของเขา ถ้าเขาพูดมากเกินไป เขากังวลว่าเสี่ยวหยาจะมีความคิดบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ โชคดีที่อารมณ์ของเขาไม่เหมือนในเมื่อก่อน เขาไม่ได้มีอำนาจอีกต่อไปเหมือนตอนที่เขาเป็นเสนาบดี อย่างน้อยก็ต้องมีสติมากขึ้น ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจว่าการโกรธไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดในการแก้ไขปัญหา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการคิดว่าจะช่วยให้เสี่ยวหยาฝ่าฟันอุปสรรคนี้ไปได้อย่างไร เขาไตร่ตรองสักพักหนึ่งแล้วกล่าวว่า “การเรียนรู้เรื่องยาตอนนี้สายเกินไปแล้ว อย่างน้อยเจ้าต้องเรียนรู้พื้นฐาน”
　　เสี่ยวหยาพยักหน้า“ใช่แล้ว วันนี้เรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น แต่ข้าจะเรียนรู้ได้อย่างไรเจ้าคะ”
　　เฟิงจินหยวนคิดเล็กน้อยจากนั้นกล่าวว่า“ข้าจะไปที่จวนเจ้าเมืองทันทีเพื่อให้ใต้เท้าจื่อส่งหมอมาให้ มันจะดีกว่าถ้าเป็นคนที่ไว้ใจได้และต้องเป็นคนที่สามารถฆ่าได้หลังจากให้คำแนะนำ ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม เรื่องนี้จะต้องไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นข้อมูลที่สามารถนำมาเปิดโปงพวกเรา มิฉะนั้นข้ากลัวว่ามีบางสิ่งจะเกิดขึ้น สำหรับพวกเราสามคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ ชะตากรรมของเรานั้นเชื่อมโยงกันอย่างแน่นหนา หากเจ้าประสบความสำเร็จ ข้าก็จะประสบความสำเร็จเช่นกัน หากสิ่งต่าง ๆ เป็นไปด้วยดีสำหรับข้า สิ่งต่าง ๆ ก็จะเป็นไปด้วยดีสำหรับเจ้า เราจะต้องไม่ทอดทิ้งกัน”
　　เฟิงจินหยวนอธิบายสถานการณ์และเสี่ยวหยาพยักหน้าอย่างจริงจัง “ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง”
　　ขณะที่ทั้งสองพูดกันมีบ่าวรับใช้คนหนึ่งมาจากข้างนอกและรายงานว่า “มีพ่อค้ายาจากหลานโจวมาขอพบองค์หญิงจี่อัน”
　　เสี่ยวหยาสับสนและถามว่า“พวกเขาบอกหรือไม่ว่ามาทำไม ? ”
　　บ่าวรับใช้ตอบว่า“พวกเขาบอกว่าพวกเขามาคุยเรื่องธุรกิจกับองค์หญิงจี่อัน พวกเขาไม่ได้บอกสิ่งอื่นใด แต่คนคนนั้นทำงานเป็นพ่อค้ายาในหลานโจวมานานแล้ว เมื่อนึกถึงมันอาจเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้”
　　เสี่ยวหยามองไปที่เฟิงจินหยวนและได้ยินเขากล่าวว่า“ให้เขารอที่ห้องโถงใหญ่ เตรียมชาด้วย” จากนั้นเขาก็กล่าวกับเสี่ยวหยา “การมาเยี่ยมครั้งนี้ไม่ดี ข้ากลัวว่ามันจะเกี่ยวข้องกับยาอีกครั้ง ข้าจะไปกับเจ้า เราจะต้องไม่ถูกทำร้ายจากคนพวกนี้”
　　เฟิงจินหยวนติดตามไปด้วยทำให้เสี่ยวหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางไม่กลัวสิ่งอื่นใด แต่กลัวที่จะเจอสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับยา นางไม่เข้าใจอะไรเลย หากมีสิ่งใดผิดพลาด สิ่งต่าง ๆ ก็จะย่ำแย่
　　ทั้งสองมาถึงห้องโถงใหญ่และพบว่ามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่น เขาดูอายุประมาณ 40 ปี และเขามีกลิ่นอายสูงส่ง เขาดูฉลาดมากและเขาก็ดูเหมือนพ่อค้า เมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้ามา เขาก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และคำนับให้เสี่ยวหยาแล้วกล่าวอย่างจริงใจว่า “ข้าขอคารวะองค์หญิงขอรับ”
　　เสี่ยวหยาพยักหน้าและทำให้ดีที่สุดที่จะพูดในลักษณะเดียวกับที่เฟิงหยูเฮงต้องการ“เจ้าลุกขึ้นได้ ไม่จำเป็นที่จะต้องมีความสุภาพ” จากนั้นนางจึงกล่าวกับบ่าวรับใช้ “ทำไมไม่เตรียมชาให้แขก ? ”
　　คนผู้นั้นโบกมือของเขา“ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้า” จากนั้นเขาก็คำนับเฟิงจินหยวน “ข้าได้ยินมามากเกี่ยวกับท่านเฟิง อย่างไรก็ตามข้าไม่สามารถพบท่านเพราะระยะทางที่ห่างไกล วันนี้ข้าโชคดีมากขอรับ”
　　เฟิงจินหยวนหัวเราะเบาๆ และริเริ่มที่จะนั่งในที่นั่งหลักของเจ้าภาพ เสี่ยวหยาก็นั่งข้าง ๆ และได้ยินเฟิงจินหยวนกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ข้าอาศัยอยู่ในเมืองหลวงและไม่เคยมาภาคใต้มาก่อน คราวนี้ข้ามากับฮูหยินและบุตรสาวของข้า และข้าต้องขอบคุณพลเมืองของหลานโจวและเจ้าเมืองที่ห่วงใยพวกเรา ข้าได้ยินจากบ่าวรับใช้บอกว่าท่านเป็นพ่อค้ายาหรือ ? ”
　　คนผู้นั้นก็นั่งและตอบด้วยรอยยิ้ม“ใช่ขอรับ ข้าชื่อฟางหรูเจียง และข้าเป็นพ่อค้ายาสมุนไพรในหลานโจวและมณฑลหลู่ ข้าได้เปิดร้านขายยาหลายแห่ง วันนี้ข้าได้ยินว่าองค์หญิงได้มาที่หลานโจว และข้าอดไม่ได้ที่จะมาเยือนสถานที่แห่งนี้โดยพลการ ข้าหวังว่าองค์หญิงจะไม่ลงโทษในความผิดครั้งนี้ขอรับ”
　　เฟิงจินหยวนยิ้มแต่ไม่ได้พูดเขาพยักหน้าเบา ๆ ในขณะที่เขาหันความสนใจไปที่เสี่ยวหยา เสี่ยวหยายกชามาจิบแล้วถามเขาว่า “ข้าขอถามก่อนได้หรือไม่ว่าทำไมท่านฟางถึงมาที่นี่ ? ”
　　ฟางหรูเจียงไม่ได้หลีกเลี่ยงคำถามเมื่อได้ยินเสี่ยวหยาถาม เขาก็กล่าวทันที “ข้าจะไม่ปิดบังองค์หญิงจี่อัน มันเกี่ยวข้องกับธุรกิจ ข้ามาเพื่อถามองค์หญิงว่ามีแผนการเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรในหลานโจวหรือไม่ขอรับ ? ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงจี่อันเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรหลายแห่งในหลายมณฑลรวมถึงเมืองหลวงด้วย อย่างไรก็ตามมีเพียงภาคใต้เท่านั้นที่ยังไม่ได้สร้าง ตอนนี้องค์หญิงมาถึงหลานโจว หากมีเจตนาเช่นนี้ ข้าจะสนับสนุนอย่างเต็มที่ขอรับ”
　　“โอ้? ” หัวใจของเสี่ยวหยาเต้นแรง นางเพิ่งมีปัญหากับเรื่องของยา ตอนนี้ร้านห้องโถงสมุนไพรได้ถูกหยิบยกขึ้นมา วันนี้เป็นวันอะไร เป็นวันชงของนางหรือไม่ ? แต่แม้ว่านางจะรู้สึกลำบากใจ แต่นางก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าแต่อย่างใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเฟิงจินหยวนมองนาง ส่งสัญญาณชัดเจนเพื่อเตือนนางว่านางจะต้องไม่ทำผิดพลาดใด ๆ เมื่อมันมาถึงเรื่องนี้ เมื่อนึกถึงเฟิงหยูเฮง มันเป็นอย่างที่คนผู้นั้นพูด ร้านห้องโถงสมุนไพรเปิดขึ้น และนั่นหมายความว่าร้านห้องสมุนไพรเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเฟิงหยูเฮง เพื่อให้ได้สิ่งที่สำคัญเช่นนี้ นางก็ต้องจริงจัง
　　เสี่ยวหยาทำท่าคิดนางทำท่าจิบน้ำชา อย่างไรก็ตามนางกำลังคิดว่านางควรจะพูดคำต่อไปอย่างไร หลังจากนั้นไม่นานนางก็วางมันลงและคิดบางอย่างโดยกล่าวว่า “เหตุผลที่ร้านห้องโถงสมุนไพรไม่ได้เปิดในภาคใต้ในอดีตที่ผ่านมาก็เพราะมันเป็นของกองทัพภาคใต้ เริ่มต้นจากมณฑลหลู่และต่อเนื่องไปภาคใต้ ทุกเมืองถูกควบคุมโดยกองทัพภาคใต้ กองทัพภาคใต้นำโดยองค์ชายแปด และทุกคนรู้ว่าข้าหมั้นกับองค์ชายเก้า นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงไม่มีการพิจารณาในด้านนี้” นางพูดด้วยเหตุผล และฟางหรูเจียงพยักหน้าซ้ำ ๆ
　　เฟิงจินหยวนยังกล่าวเพิ่มเติมว่า“ในเวลานั้นการหมั้นกับองค์ชายเก้าเป็นสิ่งที่ตัดสินใจเมื่ออดีตฮองเฮายังมีชีวิตอยู่” ในขณะที่เขากล่าวเขาโบกมือ “ไม่เป็นไร ถ้าเรื่องนี้ไม่ถูกพูดขึ้นมา มันเป็นเรื่องภายในสำหรับตระกูลเฟิง”
　　เสี่ยวหยาพยักหน้าและกล่าวต่อไปว่า“ถ้าองค์ชายเก้าและข้าได้ยกเลิกการหมั้นหมายของเรา และข้าได้มาภาคใต้ เรื่องการเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรเป็นเรื่องที่ต้องพิจารณา แต่เจ้าก็รู้ว่าท่านพ่อ ท่านแม่ และข้าเพิ่งมาถึงเมื่อไม่นานมานี้ เราไม่คุ้นเคยกับเรื่องนี้ และข้าไม่คิดที่จะเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรในเร็ว ๆ นี้ ดังนั้น… ไม่มีเรื่องเร่งด่วนสำหรับเรื่องนี้”
　　นางบอกว่าไม่มีเรื่องเร่งด่วนสำหรับเรื่องนี้นางเกลียดที่พวกเขาไม่สามารถพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ แต่ฟางหรูเจียงมีความจริงใจอย่างมาก ในขณะที่เขาแนะนำนางอย่างเต็มที่ว่า “ภาคใต้เป็นภูมิภาคชายแดน และไม่ต้องพูดถึงการต่อสู้บ่อยครั้งที่จะเกิดขึ้น และเป็นภูมิภาคที่ร้อนมาก และธุรกิจร้านยาก็ดีมาก ยิ่งกว่านั้นองค์หญิงมีความสามารถทางการแพทย์ที่น่าอัศจรรย์ ข้าจะพูดในสิ่งเดียวกันอีกครั้ง เรากำลังคุยเรื่องธุรกิจ ถ้าร้านห้องโถงสมุนไพรสามารถเปิดได้ในภาคใต้ มันจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับพลเมืองของภาคใต้ แน่นอนว่ายังมีกำไรจำนวนมากที่จะได้รับ ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงสนับสนุนองค์ชายแปดอย่างเต็มที่ นั่นก็หมายถึงการสนับสนุนกองทัพภาคใต้ด้วย”
　　เสี่ยวหยาพยักหน้า“ใช่แล้ว ข้าจะพิจารณาเรื่องนี้ ท่านได้โปรดกลับไปก่อน ข้าจะให้บ่าวรับใช้ติดต่อไปในภายหลัง”
　　ฟางหรูเจียงได้ยินสิ่งนี้และชื่นชมยินดีภายในเขายอมรับมันอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็กล่าวอีกครั้งว่าถ้าเปิดร้านห้องสมุนไพร ไม่จำเป็นต้องให้เสี่ยวหยาต้องกังวลเกี่ยวกับสถานที่ตั้งและพนักงาน เขาจะดูแลมันทั้งหมด เขาจะให้เงินด้วย เขาเพียงต้องการให้องค์หญิงจี่อันให้ชื่อของนางและมอบยารักษาโรค รวมถึงยาเม็ดที่ใช้ในห้องโถงสมุนไพร ทั้งสองจะแบ่งผลกำไร 40 : 60 เขาจะรับ 40 และเสี่ยวหยาได้รับ 60 มันจะดีถ้าเขารับสามในสิบส่วน เขาหวังว่าจะมีโอกาสได้ทำงานกับองค์หญิงจี่อัน คงไม่เป็นการใช้เวลาครึ่งชีวิตของเขาในธุรกิจสมุนไพร นี่จะถือว่าเป็นเกียรติและสนับสนุนฐานะของเขา
　　ในที่สุดหลังจากพูดคุยกับฟางหรูเจียงเสี่ยวหยาขมวดคิ้วและถามเฟิงจินหยวนว่า “ท่านพ่อคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ ? ”
　　ก่อนที่เฟิงจินหยวนจะตอบกลับเหยาซื่อก็เข้ามาในห้องโถง และกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ห้ามเปิด ! ”