The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 847 -848

ตอนที่ 847 คืนสภาพโจร
　　ตอนที่847 คืนสภาพโจร
　　แต่เดิมหมอของราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้มีวิธีการรักษาแบบนี้และไม่มีเครื่องมือแปลกๆ เช่นนั้น ต่อมาองค์หญิงจี่อันก็ปรากฏตัวขึ้น เห็นได้ชัดว่านางได้รับคำสอนจากอาจารย์ชาวเปอร์เซียและเรียนรู้วิธีการรักษาด้วยยาแปลก ๆ บางคนกล่าวว่าองค์หญิงจี่อันสามารถใช้บางอย่าง เช่น เข็มปักเพื่อฉีดยาโดยตรงเข้าสู่ร่างกาย คนที่ไม่มีความหวังในการมีชีวิตรอดสามารถกลับมามีชีวิตรอดได้ นอกจากนี้ยังมีผู้คนที่กล่าวว่าองค์หญิงจี่อันมียารักษาโรคลึกลับหลายสีทุกประเภท มีขนาดเล็กมากและส่วนใหญ่ไม่ใหญ่กว่าเล็บมือ แต่ยาเม็ดเล็ก ๆ แบบนี้มีประสิทธิภาพมากกว่ายาหม้อที่ขมมาก
　　ทุกคนรู้ว่าองค์หญิงจี่อันได้เปิดร้านห้องโถงสมุนไพรขึ้นในเมืองหลวงและนางได้สอนทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมให้กับบรรดาลูกศิษย์และหมอของร้านห้องโถงสมุนไพร แต่เขาไม่เคยไปเมืองหลวง และเขาไม่กล้าที่จะเข้าสู่เมืองหลวงเพราะตัวตนของเขา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้ยินเพียงชื่อเสียงขององค์หญิงจี่อัน
　　แต่ตอนนี้…
　　ท่านผู้นำมองหน้าภรรยาของเขาอย่างรวดเร็วจากนั้นก็อ้าปากเพื่อถามเฟิงหยูเฮงด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ “หมอหญิง… ท่านเป็นองค์หญิงจี่อันใช่หรือไม่ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงจัดเก็บชุดยาของนางและไม่รีบออกไปท้ายที่สุดไม่ว่านางจะต้องรีบเร่งมากแค่ไหนก็ตาม นางก็ต้องรอให้ยานั้นออกฤทธิ์ นางหันกลับมามองท่านผู้นำ และไม่ตอบสนอง อย่างไรก็ตามนางถามว่า “เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นหนึ่งในทหารของราชวงศ์ต้าชุน ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นโจร ? ” นางไม่ได้ถามว่าเขาเป็นทหารหรือไม่ นางใช้น้ำเสียงที่แน่วแน่แทน
　　ท่านผู้นำตกตะลึงจากนั้นก็คุกเข่าแล้วกล่าวว่า“ท่านเป็นองค์หญิงจี่อัน ! มีเพียงองค์หญิงจี่อันคนเดียวเท่านั้นที่สามารถมองเห็นตัวตนของเราได้อย่างรวดเร็ว ! ” หลังจากกล่าวอย่างนี้แล้วเขาก็เริ่มคำนับเฟิงหยูเฮง “องค์หญิงจี่อัน! ในที่สุดเราก็ได้พบท่าน ! ” ชายร่างสูงและสง่างามก็เริ่มปากน้ำตาและเริ่มคร่ำครวญ
　　เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งนี้ในที่สุดเมื่อเสียงร้องไห้เริ่มหยุด นางก็ถามว่า “เจ้าหมายถึงอะไร ในที่สุดเจ้าก็ได้พบข้า เจ้ารอข้าอยู่หรือ ? ”
　　ท่านผู้นำพยักหน้าอย่างแรง“ขอรับ เรากำลังรอองค์หญิง เมื่อไม่นานมานี้สหายได้ยินข่าวว่าองค์หญิงจี่อันกำลังจะออกจากเมืองหลวง หลังจากได้รับข่าวนี้เราก็นับวันรอโดยหวังว่าท่านจะผ่านถนนสายนี้ แต่เนื่องจากเป็นเวลาหลายวันแล้วที่ท่านควรผ่านถนนสายนี้ เราคิดว่าท่านได้ไปอีกเส้นทาง ใครจะรู้ว่าองค์หญิงจี่อันจะมาถึงในเวลานี้ หากสหายรู้ พวกเขาจะมาแน่นอนขอรับ ! ” เขาประทับใจมากและคำพูดของเขาขาดตรรกะ ไม่ว่าในกรณีใดมันแสดงว่าพวกเขากำลังรอคอยองค์หญิงจี่อันอย่างใจจดใจจ่อ
　　เฟิงหยูเฮงหัวเราะ“ตั้งตาคอยการมาถึงของข้าเช่นนี้ เพื่อรักษาอาการเจ็บป่วยของท่านฮูหยินหรือ ? เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามของข้า ทำไมเจ้าไม่ทำหน้าที่เป็นทหารที่ดีและทำไมถึงกลายเป็นโจร ? ”
　　ท่านผู้นำกล่าวอย่างรวดเร็ว“องค์หญิงจี่อัน ! การรอท่านไม่ใช่เพื่อรักษาฮูหยินของข้า เราต้องการติดตามองค์หญิง เราต้องการที่จะอยู่เคียงข้างองค์หญิงจี่อันขอรับ ! สำหรับเหตุผลที่เรากลายเป็นโจร ข้าจะไม่ขอปิดบังมันจากท่าน แต่สหายของเราเคยเป็นทหารที่เหมาะสมของราชวงศ์ต้าชุนและเราเป็นทหารกองธง น่าเสียดายที่เราอยู่ภายใต้ร่มธงของกองทัพภาคใต้และอยู่ภายใต้คำสั่งขององค์ชายแปด” เมื่อเขาพูดถึงองค์ชายแปด สีหน้าของเขาก็โกรธแค้นและมันก็เต็มไปด้วยความทุกข์ เขากล่าวว่า “องค์ชายแปดเป็นทรราช แต่นี่เป็นสิ่งที่เราสามารถทนได้ แต่สิ่งเดียวที่เราทนไม่ได้ก็คือพระองค์มีความสัมพันธ์กับกูซูและอาณาจักรเล็ก ๆ ในทะเลทราย พระองค์ได้วางแผนกับอาณาจักรเล็ก ๆ เหล่านั้นเพื่อต่อต้านราชวงศ์ต้าชุน ข้าเคยได้ยินพระองค์พูดกับผู้ปกครองจากทะเลทรายว่า หากพวกเขาร่วมมือกับอาณาจักรเล็ก ๆ อื่น ๆ เพื่อช่วยให้พระองค์ได้ขึ้นครองบัลลังก์ของราชวงศ์ต้าชุน พระองค์จะมอบสามมณฑลจากภาคใต้ให้ ข้าและสหายดูถูกการกระทำที่ขายชาติ เวลาที่องค์ชายแปดส่งเราไปเป็นคณะทูตในทะเลทราย ระหว่างทางเราเลือกเส้นทางที่แตกต่างและหลบหนี เมื่อมาถึงมณฑลหยุน เรากลายเป็นพวกนอกกฎหมาย”
　　เขาเล่าถึงกระบวนการทั้งหมดและที่มาหลังจากพูดจบเขาเช็ดน้ำตาและกล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าเราไม่ต้องการเข้าร่วมกองทัพ แต่เราไม่ต้องการเข้าร่วมกองทัพขององค์ชายแปด แม้ว่าในที่สุดพระองค์จะกลายเป็นฮ่องเต้ เราก็ไม่ต้องการที่จะแสดงความจงรักภักดีต่อฮ่องเต้แบบนี้ เพื่อประโยชน์ในการเป็นฮ่องเต้จริง ๆ แล้วพระองค์ถึงกับมอบดินแดนของต้าชุนให้อาณาจักรอื่น ! อึก ! สถานการณ์แบบไหนกัน ! ” ยิ่งเขาพูดมากขึ้นเขาก็ยิ่งมีอารมณ์ เขายกมือขึ้นและยืนยันกับเฟิงหยูเฮง “ทุกสิ่งที่ข้าพูดนั้นเป็นความจริงขอรับ ถ้าองค์หญิงจี่อันไม่เชื่อ ท่านสามารถสอบถามได้ ข้าเชื่อมั่นว่าตราบใดที่องค์หญิงปรารถนาจะค้นหาความจริง แม้ว่าจะเป็นเวลาสองปีแล้วที่พวกเราหลายคนหายไปอย่างกะทันหัน สามารถหาข้อมูลบางอย่างได้”
　　หญิงสาวบนเตียงก็พยักหน้ากล่าวกับเฟิงหยูเฮง“องค์หญิง ทุกอย่างที่หลี่จู้พูดเป็นความจริงเจ้าค่ะ”
　　แน่นอนเฟิงหยูเฮงรู้ว่าเขากำลังพูดความจริงเพราะองค์ชายแปดพยายามจะยกดินแดนให้อาณาจักรอื่นนั้นเป็นเรื่องลึกลับมากหากพวกเขาไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน โจรพวกนี้จะรู้ได้อย่างไร มันเป็นเพียงว่านางสับสนเล็กน้อย “เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าข้าเป็นองค์หญิงจี่อัน ? เจ้าไม่กลัวว่าเป็นตัวปลอมหรือ ? ”
　　หลี่จู้ส่ายหัวและกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ไม่มีใครสามารถปลอมตัวเป็นท่านได้ ในโลกนี้ไม่มีคนอื่นที่รู้จักทักษะการแพทย์เช่นนี้นอกเหนือจากองค์หญิงจี่อันขอรับ”
　　“หมอหญิงที่ห้องโถงสมุนไพรรู้จักพวกมันด้วย”นางกล่าวความจริง “ข้าเป็นคนสอนทุกคน”
　　“การเรียนรู้ในภายหลังและผู้ที่รู้แล้วเกี่ยวกับสิ่งนั้นแตกต่างกัน”หลี่จู้เชื่อสายตาของเขาและถามเฟิงหยูเฮง “องค์หญิงจะเดินทางไปยังที่ดินพระราชทานของท่านหรือไม่ ? ท่านช่วยนำสหายเหล่านี้ไปด้วยได้หรือไม่ ? เรามีม้าและอาหารเป็นของตัวเอง เรายังมีเงินเก็บไว้ เราจะไม่หยุดองค์หญิงจี่อัน เมื่อมาถึงมณฑลจี่อัน เราจะทำงานเพื่อองค์หญิงจี่อันเท่านั้น เราแค่ขอให้องค์หญิงจี่อันนำเราและสหายไปตามเส้นทางที่ถูกต้อง เราทุกคนเป็นผู้ชายที่ดีและไม่ต้องการที่จะเป็นโจร เราไม่ต้องการที่จะดำเนินชีวิตต่อไปโดยไม่มีสถานะที่เหมาะสม องค์หญิงจี่อันจะให้เราไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ ! ”
　　หลังจากหลี่จู้กล่าวเสร็จแล้วเขาก็เริ่มพูดเสียงดัง นอกจากนี้เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาจะสามารถโน้มน้าวผู้สูงศักดิ์ที่เขารอมาได้อย่างไร
　　เฟิงหยูเฮงไม่หยุดเขานางเฝ้าดูเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นยืนแล้วดันเปิดหน้าต่าง นางเห็นลานกว้างที่เต็มไปด้วย “โจร” ในทันที นางรู้ว่าคนเหล่านี้ได้มาที่นี่แล้วเมื่อนางรักษาภรรยาของหลี่จู้ นางรู้ด้วยว่าหลี่จู้กำลังกล่าวเสียงดังและไม้ไผ่ไม่ได้เก็บเสียง คนข้างนอกจะได้ยินเกือบทั้งหมด นอกจากนี้คนเหล่านี้ยังถามหวงซวนและวังซวนด้วย ตอนนี้ตัวตนของนางไม่ได้เป็นความลับในภูเขาอีกต่อไป เนื่องจากคนเหล่านี้เลือกที่จะเชื่อมัน นางไม่จำเป็นต้องซ่อนมัน
　　สำหรับเฟิงหยูเฮงหลังจากที่นางได้ยินว่ากลุ่มของหลี่จู้ได้รับการพิจารณาว่าเป็นทหารหนีทัพในกองทัพภาคใต้ นางรู้สึกดีใจเล็กน้อย นางไม่คุ้นเคยกับภาคใต้และกองทัพถูกนำโดยองค์ชายแปด ตอนนี้ซวนเทียนหมิงได้รับพวกเขาโดยกะทันหัน คนส่วนใหญ่ก็ไม่พอใจ เป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจได้รับคำสั่งจากองค์ชายแปดและไปต่อต้านซวนเทียนหมิง แม้ว่ากองทัพที่ซวนเทียนหมิงจะยึดครองจากเมืองหลวงจะไม่เล็ก แต่ก็ยังอ่อนแอเมื่อเทียบกับกองทหารชายแดน 300,000 นาย นอกจากการมีอาณาจักรเล็ก ๆ ในทะเลทราย 10 อาณาจักรที่ตกลงกับกูซูแล้ว ภารกิจในการต่อสู้ก็ยากมาก
　　ด้านข้างของนางนอกจากการเตรียมเสบียง หากนางสามารถได้รับกองทัพจากกองทัพภาคใต้ นางจะได้รับความเข้าใจที่ดีขึ้นเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นั่น นางจะมีคนอีกมากที่สามารถใช้ได้ นางไม่ได้ดูทุกคนในบ้านนี้ แต่นางเห็นบางอย่างระหว่างทางไปสนามนี้จากทางเข้า แม้ว่าพวกเขาจะไม่อยู่ในค่ายทหารอีกต่อไป ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ผ่อนคลายการฝึกและไม่ได้ผ่อนคลายข้อกำหนดของตนเอง นี่คือสิ่งที่สามารถมองเห็นได้ผ่านการกระทำและรูปลักษณ์ของพวกเขา นิสัยที่จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อทหารถูกฝึกฝนอย่างเข้มงวด และทำให้นางรู้สึกพึงพอใจ
　　นางเผชิญหน้ากับผู้คนที่อยู่ในสนามและถามหลี่จู้“หลี่จู้ การสละที่อยู่อาศัยบนภูเขาแห่งนี้และไปกับข้า เจ้าสามารถตัดสินใจแทนทุกคนในบ้านพักบนภูเขานี้ได้หรือไม่ ? ”
　　”ข้าทำได้ขอรับ! ” หลี่จู้ยืนขึ้นและตอบด้วยเสียงที่ดัง “องค์หญิงไม่ต้องกังวล เรามีสหายทั้งหมด 100 คน และเราตัดสินใจก่อนที่จะขึ้นมาบนภูเขานี้ การขึ้นภูเขานี้ไม่ได้หมายความว่าเราจะมีความสุขกับการเป็นโจรตลอดไป ตราบใดที่มีคนยินดีที่จะเป็นผู้นำเรา ชีวิตของเราก็จะเป็นของเราเสมอ ! ไม่ปิดบังจากองค์หญิงจี่อัน แต่ในตอนแรกบุคคลที่เราเลือกคือองค์ชายเก้า แต่องค์ชายเก้านั้นอยู่ในเมืองหลวง ด้วยสถานะของเราในฐานะทหารหนีทัพ เราจึงไม่กล้าเข้าใกล้เมืองหลวง ต่อมาเราได้ยินมาว่าท่านได้พิชิตเฉียนโจวและยึดครองทหาร 100,000 นาย เราสหายถูกกระตุ้นอย่างมาก ! เราหวังว่าจะมีสักวันหนึ่งที่เราจะได้รับตำแหน่งจากองค์ชายเก้า ตอนนี้ก่อนที่องค์ชายเก้าจะเสด็จขึ้นครองบัลลังก์ เก้าเราเห็นการมาถึงขององค์หญิง ข้าก็เหมือนกัน เราทุกคนรู้ว่าท่านและองค์ชายเก้ามีจิตใจเดียวกัน ถ้าเราทำงานให้กับองค์หญิง นั่นจะเป็นเช่นเดียวกับที่ทำงานให้กับองค์ชายเก้า และเพื่อราชวงศ์ต้าชุน ! ”
　　“ใช่ขอรับ! ทำงานให้กับองค์หญิง ! ทำงานให้กับองค์ชายเก้า ! ทำงานให้กับราชวงศ์ต้าชุน ! ” เสียงตะโกนเหล่านี้มาจากสนามและสะท้อนไปทั่วที่พักบนภูเขา มันอาจพิจารณาได้กว้างขวาง และแม้แต่เส้นทางผ่านภูเขาก็สามารถได้ยินเสียงสะท้อนได้ ผู้คนในบ้านเริ่มพูดคุยกับเฟิงหยูเฮง “องค์หญิงจี่อัน อย่าดูถูกพวกเรา แม้ว่าเราจะเป็นโจร แต่เราก็ไม่เคยขโมยของของพลเมือง ท่านผู้นำบอกว่าเราควรขโมยจากขุนนางและพ่อค้าเท่านั้น นอกจากนี้พวกเขาต้องเป็นขุนนางที่ทุจริตและพ่อค้าไร้ยางอายขอรับ”
　　“ใช่ขอรับ! เราขโมยไปจากตระกูลหลู่ซึ่งจะเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายคนปัจจุบัน เราได้แย่งชิงสิ่งของจำนวนหนึ่งของพวกเขา” คนผู้นั้นกล่าวด้วยความภาคภูมิใจอย่างยิ่ง “ท่านผู้นำกล่าวว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็นคนไม่ดี เราวางแผนล่วงหน้าเกี่ยวกับจำนวนธุรกิจที่พวกเขาจะทำ และจำนวนธุรกิจของพวกเขาจะต้องผ่านพื้นที่นี้ เราไม่เคยพลาดขอรับ ! ”
　　“เหอะ! ” หวงซวนรู้สึกรังเกียจคำเหล่านี้มาก “เจ้ายังกล้าพูดว่าเจ้าไม่เคยขโมยจากพลเมืองหรือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดองค์หญิงจี่อันของเราจึงขึ้นมาบนภูเขาเป็นการส่วนตัว ? เจ้าคิดว่าจริง ๆ แล้วมันคือการรักษาอาการป่วยของท่านฮูหยินของเจ้างั้นหรือ ? เป็นเพราะเจ้าสามและอีก 5 คนลงไปบนภูเขาเพื่อลักพาตัวผู้หญิงให้เป็นภรรยาของท่านผู้นำของเจ้า ! ไม่เพียงแต่พวกเขาพยายามลักพาตัวผู้หญิง แต่พวกเขาก็เตะหญิงชราคนหนึ่ง ทำให้นางมีเลือดออก ถ้าไม่ใช่เพราะบุตรสาวของเราหยุดเขา แม้แต่เด็กสามขวบก็จะไม่ได้รับการไว้ชีวิต! ด้วยการกระทำเช่นนี้ เจ้ายังบอกว่าเจ้าเป็นคนดีอีกหรือ ? ”
　　วังซวนพยักหน้าและกล่าวต่อ“ถูกต้อง แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ขโมยสิ่งของจากพลเมืองอย่างชัดเจน เนื่องจากเจ้าได้ตั้งถิ่นฐานในภูเขามาเป็นเวลานาน พลเมืองก็เริ่มหวาดกลัวโจรและไม่กล้าขึ้นภูเขาอีกต่อไป หมู่บ้านบนภูเขาพึ่งพาอาหารเป็นหลัก ในอดีตพวกเขาสามารถขึ้นภูเขาเพื่อหาผักและฟืนได้ อย่างไรก็ตามครอบครัวของพวกเขาจำเป็นต้องไปทำงานในเมืองที่ห่างไกล ในหนึ่งเดือนพวกเขาจะได้รับเงินเพียง 200 เหรียญทองแดงเท่านั้น วันเวลาของพวกเขาช่างแสนขมขื่น”
　　ทั้งสองพูดเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ด้านล่างของภูเขาและทำให้ทุกคนรู้สึกตกใจอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องเจ้าสามจะลักพาตัวผู้หญิง สิ่งนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกอับอายอย่างมาก !
ตอนที่ 848 กองทัพส่วนตัวของเฟิงหยูเฮง
　　ตอนที่848 กองทัพส่วนตัวของเฟิงหยูเฮง
　　ไม่มีใครคิดว่าเจ้าสามจะลงจากภูเขาและทำเช่นนั้นหลี่จู้โกรธมากจนเขาอยากจะลงจากภูเขาเพื่อจับพวกเขา อย่างไรก็ตามเขาถูกหยุดโดยเฟิงหยูเฮง นางถามหลี่จู้ “เจ้าจะไปกับข้าจริงหรือ ? เจ้าจะยอมทิ้งที่อยู่อาศัยนี้หรือไม่ ? ”
　　หลี่จู้พยักหน้า“ข้าไม่เคยคิดที่จะอยู่ที่นี่นานขอรับ มันโชคร้ายที่เราไม่สามารถหาโอกาสได้ ตราบใดที่องค์หญิงจี่อันอนุญาตเรา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราสหาย 100 นายจะเป็นกองทัพส่วนตัวขององค์หญิงจี่อัน ตราบใดที่องค์หญิงสั่ง แม้ว่าเราจะได้รับคำสั่งให้ต่อต้านราชวงศ์ต้าชุน เราก็จะทำเช่นนั้นขอรับ”
　　”ใช่ขอรับ! ” ผู้คนสะท้อนความรู้สึกนี้ทันที “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะเชื่อฟังเฉพาะคำสั่งขององค์หญิงขอรับ ! ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ดี ! เมื่อเป็นแบบนี้ ข้าจะสั่งให้พวกเจ้าเริ่มเก็บของของเจ้าทันที จงไปนับจำนวนม้าที่อยู่ที่นี่ ผู้ที่มีครอบครัวจำเป็นต้องพาครอบครัวไปด้วย วันนี้เราจะลงจากภูเขา ความมั่งคั่งจะเป็นของมณฑลจี่อัน และข้าจะตัดสินใจเกี่ยวกับวิธีการแจกจ่าย นอกจากนี้จะจ่ายเงิน 50 เหรียญเงินให้กับแต่ละครัวเรือนในหมู่บ้านที่เชิงเขาเพื่อเป็นค่าชดเชย นี่จะจ่ายจากเงินที่เก็บไว้ในที่พักอาศัยของภูเขา มีใครคัดค้านหรือไม่ ? ”
　　“ไม่ขอรับ”หลี่จู้ส่ายหัว และทุกคนก็ส่ายหัวพร้อมกับกล่าวพร้อมกัน “ไม่ขอรับ”
　　“ดีพวกเจ้าต้องทำงานและไปเก็บของ” หลังจากพูดแบบนี้นางมองไปที่หลี่จู้ และภรรยาของเขา และยิ้มแล้วกล่าวว่า “การไปกับพวกเราก็โชคดี อย่างน้อยที่สุดข้าเองก็สามารถดูแลการฉีดยาให้เจ้าได้”
　　ด้วยการเตรียมการเหล่านี้ทหาร 100 นายในที่พักอาศัยบนภูเขาตอนนี้เป็นของเฟิงหยูเฮงในพริบตา แม้แต่บานซูก็ไม่มีทางเลือกนอกจากชื่นชมมัน เป็นที่รู้กันดีว่าเมื่อมีคนอยู่ในมือทั้ง 100 คน ตอนนี้พวกเขามีกำลังมาก แม้ว่ามณฑลจี่อันนั้นเป็นที่ดินพระราชทานของเฟิงหยูเฮง แต่นางเองก็ไม่เคยจัดการมันด้วยตัวเอง นางยังไม่รู้ว่าจะมีสภาพเช่นไร หากไม่มีคนที่มีทักษะจะทำได้ยาก
　　ผู้คนต้องการเวลา2 ชั่วยามในการเก็บสิ่งของให้เสร็จ ผู้ที่ไม่มีครอบครัวไม่มีทรัพย์สินมากมายและไม่ต้องการเก็บนาน มีบางคนแต่งงานกันแล้ว และผู้หญิงก็มีความสุขมากเมื่อได้ยินว่าพวกเขาจะติดตามองค์หญิงจี่อัน พวกนางรู้ว่าในที่สุดพวกนางก็พบเจ้านายที่รออยู่ นับจากวันนี้เป็นต้นไปพวกนางไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตของพวกนางอย่างกังวลใจอีกต่อไป แม้ว่าการอ้างว่าภูเขาเป็นของพวกเขา ให้อิสระแก่พวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่ต้องกังวล ก่อนอื่นพวกเขากังวลเกี่ยวกับผลลัพธ์ที่จะตามมาหากมีทหารมาปราบปรามพวกเขา ประการที่สอง พวกเขากลัวว่าทางการจะตัดสินใจกำจัดที่อยู่อาศัยบนภูเขาในทันใด ประการที่สาม พวกเขากำลังทำสิ่งที่อาจทำให้พวกเขามีค่าใช้จ่าย ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะโจมตีผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริงและจบลงด้วยการถูกฆ่าตาย
　　ผู้หญิงติดตามผู้ชายของพวกนางและไม่กลัวที่จะตายแต่คนที่มีบุตรต้องพิจารณาเพิ่มเติม พวกนางหวังว่าบุตรของพวกนางจะสามารถมีชีวิตที่เหมาะสม พวกเขารอมานานวันแล้ววันเล่า จนกระทั่งในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็มาถึง สำหรับคนที่อยู่อาศัยนี้มันเป็นวันแห่งการเฉลิมฉลอง
　　ที่อยู่อาศัยมีม้า120 ตัว และมีจำนวน 100 ตัวที่สามารถขี่ได้ ส่วนที่เหลืออีก 20 ตัวจะถูกใช้เพื่อลากรถม้าที่ผู้หญิงและเด็กนั่งข้างใน หลี่จู้กำกับสหายของเขาในการนำสมบัติที่ซ่อนอยู่ในภูเขาออกมา ซึ่งใช้รถม้า 4 คัน ผู้คนบอกเฟิงหยูเฮงอย่างมีความสุขว่าหลังจากพวกเขาขโมยของเหล่านี้ไปแล้ว พวกเขาไม่รู้วิธีการใช้ประโยชน์จากของเหล่านี้ ดังนั้นพวกมันจึงถูกเก็บไว้ในที่พักอาศัย พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะมอบมันเมื่อพวกเขาสามารถติดตามองค์ชายเก้า
　　หลี่จู้หยิบเงินสองหีบขึ้นมาและมอบให้เฟิงหยูเฮง“องค์หญิง เงินนี้จะมอบให้ท่านเพื่อมอบให้กับชาวบ้านที่อยู่ด้านล่าง ! เราไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกเขาไม่กล้าขึ้นภูเขาเพื่อหาอาหารหรือฟืน มันเป็นความผิดของเรา นอกจากนี้เมื่อเจ้าสามทำอะไรแบบนั้น พวกเขาไม่เหมาะที่จะติดตามกลุ่มด้วย เมื่อเราลงจากภูเขาแล้ว องค์หญิงจี่อันสามารถทำตามที่ท่านต้องการได้ขอรับ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับรถม้าที่หลี่จู้และภรรยาของเขากำลังนั่งอยู่ด้านในรถม้าถูกฉีดพ่นด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อและเปิดหน้าต่าง เท่านั้นทุกคนจึงได้รับคำสั่งให้ลงจากภูเขา
　　นางใช้เวลาจนถึงบ่ายขึ้นภูเขาและพวกเขาไม่ได้กินอะไรเลยอย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้สึกหิว จิตใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความยินดี ดังนั้นพวกเขาไม่กังวลเกี่ยวกับการกิน ! แต่เฟิงหยูเฮงยังกล่าวด้วยว่ามันไม่ดีถ้าคนไม่กินข้าว ท้ายที่สุดพวกเขาต้องเดินทาง พวกเขาล่าช้าวันนี้และพวกเขาจะต้องเดินทางข้ามคืน โชคดีที่มีอาหารเก็บอยู่ในภูเขา และส่วนหนึ่งถูกเก็บไว้ในรถม้าและนำลงมาจากภูเขา อาหารส่วนใหญ่ไม่สามารถนำลงไปได้ และเฟิงหยูเฮงตัดสินใจทิ้งคนสิบคนไว้ข้างหลังเพื่อจับตาดูมัน เมื่อพวกเขามาถึงฮายโจว จะมีการซื้อรถม้าส่งกลับมาและนำไปให้ทั้งหมด
　　ที่ด้านล่างของภูเขาชาวบ้านดูโจรจำนวนมากลงมาจากภูเขา และพวกเขาทั้งหมดกลับเข้ามาในห้องเพราะกลัวว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าคนที่จะนำพวกโจรลงมาก็คือคุณหนูที่หายไปเมื่อคืนก่อน และพวกเขาไม่คาดคิดว่าพวกโจรจะเริ่มแจกจ่ายเงินให้กับแต่ละครอบครัวภายใต้คำสั่งของคุณหนูเป็นการขอโทษ แต่ละครอบครัวได้รับเงิน 50 เหรียญเงิน
　　เงินจำนวนนี้มากพอที่จะมอบให้กับครอบครัวเหล่านี้เป็นเวลาหลายปีและมันก็เพียงพอแล้วสำหรับทศวรรษหากพวกเขาใช้จ่ายอย่างชาญฉลาด ผู้คนไม่เข้าใจว่าเหตุใดโจรจึงเปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเขา จนกระทั่งหลี่จู้พูดในฐานะตัวแทน เขาบอกพวกเขาว่าจะไม่มีกลุ่มโจรในภูเขาอีกต่อไป และพวกเขาจะไปกับองค์หญิงจี่อัน ไปมณฑลจี่อัน พวกเขาจะสามารถมีชีวิตที่ชอบธรรมและดำเนินชีวิตอย่างเปิดเผยได้ พวกเขาขอโทษพลเมืองต่อความไม่สะดวกก่อนหน้านี้
　　จากนั้นผู้คนก็ตระหนักว่าคุณหนูที่ต่อสู้อย่างดุเดือดนั้นจริงๆ แล้วเป็นองค์หญิงจี่อันที่มีชื่อเสียง ! สวรรค์ นี่เป็นบุคคลที่ทรงพลังที่สุดที่พวกเขาเคยเห็นใช่หรือไม่ ?
　　ดังนั้นทุกคนจึงออกจากห้องของพวกเขาและเริ่มที่จะคำนับเฟิงหยูเฮงดูเหมือนว่าพวกเขากำลังบูชาพระโพธิสัตว์ ไม่ว่าเฟิงหยูเฮงจะพยายามหยุดพวกเขา พวกเขาจะไม่ลุกขึ้น หลังจากนี้ก็เป็นหลี่จู้ที่กระแอมและเรียกให้คนลุกขึ้น ดูเหมือนว่าน้ำเสียงของโจรจะมีประสิทธิภาพมากกว่า
　　แต่ผู้คนใจดีมากเมื่อรู้ว่าโจรเหล่านี้ไม่ได้เป็นโจรอีกต่อไปและได้ติดตามองค์หญิง และพวกเขาได้รับเงินจำนวนมาก พวกเขามีความสุขมากที่ได้เปิดประตู ใช้อาหารที่ถูกนำลงมาจากภูเขา ทำอาหารให้กับคนมากกว่า 100 คน นอกจากนี้ยังมีผู้หญิงบางคนที่ทำแพนเค้กลูกเดือยและห่อด้วยกระดาษมันเพื่อให้เฟิงหยูเฮงนำไปกินบนท้องถนน
　　กลุ่มเจ้าสามยังคงคุกเข่าและนิ่งเงียบแต่ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา และความปรารถนา หลี่จู้รู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่และเข้าใจว่าทำไมพวกเขาจึงรีบลงไปบนภูเขาเพื่อลักพาตัวผู้หญิง เขาถูกรบกวนจากอาการป่วยของภรรยาอย่างแท้จริง พวกเขาไม่ได้โกรธมากนัก เขาเข้าใจเจ้าสามและต้องการเพียงให้เขาทำตามกฎของที่พัก เขาจะยังมีชีวิตอยู่และพวกเขาจะยังคงเป็นสหาย แต่ตอนนี้พวกเขาทุกคนเป็นขององค์หญิงจี่อัน ในเรื่องที่เกี่ยวกับกลุ่มของเจ้าสาม หลี่จู้ไม่มีสิทธิ์พูดอีกต่อไป
　　เฟิงเซียงหรูนั่งข้างเฟิงหยูเฮงและดื่มโจ๊กและสังเกตเห็นท่าทางทำอะไรไม่ถูกที่หลี่จู้มีในขณะที่มองเจ้าสาม นางได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นบนภูเขาจากหวงซวน และนางรู้สึกว่าคนเหล่านี้ไม่ได้เป็นคนที่เลวร้ายโดยสันดาน แต่พวกเขาไม่ได้คิดอย่างรอบคอบ พวกเขาเท่านั้นที่ทำผิด ไม่ใช่สิ่งที่ไม่สามารถให้อภัยได้ ยิ่งกว่านั้นพี่รองของนางเพิ่งเข้ามาอยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้ หากคนเหล่านี้ถูกฆ่าอย่างรีบร้อน บางทีมันอาจทำให้คนเหล่านี้ประทับใจ
　　นางเล่าเรื่องความคิดของนางให้ฟังและทำอย่างเงียบ ๆ นางไม่ค่อยมีความมั่นใจและกังวลว่านางจะทำให้พี่รองหัวเราะ ถ้านางพูดอะไรผิดไป แต่ใครจะรู้ว่าเฟิงหยูเฮงจะหัวเราะ แต่นางไม่ได้ล้อเลียนเฟิงเซียงหรู นางชื่นชมอีกฝ่าย “เซียงหรูของเราเติบโตขึ้นมาจริง ๆ เจ้าสามารถคิดอย่างละเอียด ข้ามีความสุขมาก”
　　”จริงหรือเจ้าคะ? ” ใบหน้าเล็ก ๆ ของเฟิงเซียงหรูเป็นสีแดงสด “พี่รองคิดอย่างนั้นจริงหรือเจ้าคะ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“สิ่งที่เจ้าพูดถูกต้อง สามารถใช้การแสดงกำลังได้ แต่ไม่ควรใช้วิธีนี้ เนื่องจากบุคคลเหล่านี้เข้ามาแล้ว พวกเขาจะต้องเป็นสหายของเราในอนาคต หากสหายของเราทำผิด เราจะฆ่าพวกเขาไม่ได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียว แต่ควรสอนพวกเขาแทน เฉพาะในกรณีที่การสอนไม่ได้ผล ควรพิจารณาขั้นตอนต่อไป”
　　“แล้วพี่รองวางแผนรับมือกับพวกเขาอย่างไรเจ้าค่ะ”เฟิงเซียงหรูเป็นคนที่คาดหวังมากและอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้อีกเล็กน้อย แต่นางก็กลัวว่านางจะส่งผลกระทบต่อความตั้งใจของเฟิงหยูเฮง ดังนั้นนางจึงไม่ได้ส่งเสียงอีกเลย
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงหันไปรอบๆ แล้วถามนางว่า “เซียงหรู เจ้าคิดอย่างไร ? เจ้าคิดยังไงกับพี่รอง เมื่อเจ้าออกมา เจ้าจะไม่สามารถพลาดโอกาสอันสูงส่งอย่างที่เจ้าเคยเป็นในเมืองหลวง เจ้าควรรู้ว่าตั้งแต่วินาทีที่เจ้าก้าวเท้าในรถม้าของข้า นั่นหมายความว่าเจ้ามีอิสระ นับจากนั้นเป็นต้นไปเจ้าต้องพึ่งพาตัวเองและต้องมีความคิดของเจ้าเอง เจ้าต้องให้เงินสนับสนุนจำนวนหนึ่งกับสถานที่ที่เจ้ากำลังจะอยู่ เราไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อความสนุกสนาน แต่เรากำลังจะสร้างบ้านแทน เซียงหรู ข้าหวังว่าเจ้าจะมีความคิดบางอย่างและมีความสามารถที่จะได้สัมผัสกับมัน แทนที่จะไปที่มณฑลจี่อันเพื่อเป็นตุ๊กตา นั่นจะไร้ประโยชน์”
　　เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่าไม่ได้ยินสิ่งนี้ทุกสิ่งที่พี่รองพูดคือสิ่งที่นางคิด นางไม่ต้องการมีชีวิตเหมือนที่เคยมีในอดีต ดังนั้นนางจึงเชื่อมั่นว่าอันชิที่จะปล่อยให้นางออกจากเมืองหลวง นางต้องการที่จะอยู่ข้างพี่รองของนางและเป็นคนที่มีประโยชน์ แม้ว่านางจะให้ความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นั่นก็เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี
　　ดังนั้นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็ยื่นมือออกมา และกล่าวด้วยความมั่นใจเล็กน้อย “พี่รอง เซียงหรูคิดถึงเรื่องนี้ เมื่อเร็ว ๆ นี้หวงซวนกล่าวว่ากลุ่มคนจะต้องถูกทิ้งไว้ในภูเขาเพื่อเฝ้าอาหาร การทิ้งทั้งหกคนไว้เบื้องหลัง ในเวลากลางคืนพวกเขาจะกลับไปที่ภูเขาเพื่อป้องกัน ในระหว่างวันให้พวกเขาสับฟืนล่าสัตว์ป่าแล้วนำมันลงมาให้ครอบครัวใช้ ให้พวกเขาใช้พลังของพวกเขาเพื่อขอโทษ จนกว่าครอบครัวจะให้อภัยพวกเขา พี่รองคิดอย่างไรเจ้าคะ ? ” หลังจากพูดแบบนี้ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง
　　เฟิงหยูเฮงไม่ทำให้นางผิดหวังและพยักหน้าแสดงความสนับสนุนความคิดของเฟิงเซียงหรูดังนั้นนางจึงเรียกกลุ่มเจ้าสามและหลี่จู้มา จากนั้นนางก็บอกพวกเขาเกี่ยวกับความคิดของเฟิงเซียงหรู และกลุ่มเจ้าสามก็เริ่มพูดคุยกับเฟิงหยูเฮง พวกเขากล่าวว่า “ขอบคุณองค์หญิงที่ไม่ได้ฆ่าพวกเรา เราจะไม่ทำมันอีกขอรับ ! องค์หญิงไว้ใจพวกเราได้ขอรับ เราจะช่วยชาวบ้านเหล่านี้ทำงานของพวกเขา ตราบใดที่ชาวบ้านต้องการ เราก็จะทำงานที่น่าเบื่อหน่ายและสกปรก หากชาวบ้านไม่มีความต้องการใด ๆ เราก็จะไปล่าสัตว์และหาฟืนในภูเขา ทั้งหมดจะถูกส่งมายังชาวบ้าน ในตอนกลางคืนเราจะป้องกันอาหาร และรอให้กลุ่มกลับมาขอรับ”
　　หลี่จู้ไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะมีความคิดนี้ขึ้นมาจัดการกับพวกเขาเขาถูกย้ายและบอกกับทหารคนอื่น ๆ ทุกคนได้รับการสนับสนุนเพิ่มเติมจากองค์หญิงจี่อัน
　　พวกเขายังคงอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ จนกระทั่งเย็นก่อนที่จะเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง เนื่องจากพวกเขาจะเดินทางข้ามคืน เฟิงหยูเฮงแนะนำให้รถม้าแต่ละคันนำผ้าห่มออกมาเพื่อเตรียมการ คืนนี้จะยังคงหนาวมาก
　　กลุ่มที่งดงามไปก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นหลังจากมีคนเพิ่มเข้ามามากกว่า100 คน เฟิงหยูเฮงนั่งอยู่ในรถม้าของนาง และรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางโดยไม่รู้ตัว
　　พวกเขากำลังจะไปถึงมณฑลจี่อัน!
　　ในวันที่29 ของเดือนหนึ่ง เมืองหลวงได้รับรายงานเร่งด่วนที่กองทัพภาคใต้ และเจ้าเมืองหลานโจวส่งมา กูซูร่วมมือกับสิบอาณาจักรเล็ก ๆ ในทะเลทรายเพื่อโจมตีทางภาคใต้ของราชวงศ์ต้าชุน กองทัพภาคใต้พยายามต่อสู้และสูญเสียพื้นที่…