บทที่ 1111 คิดหนัก

ตอนที่ 1,111 คิดหนัก

ยาขับพิษชนิดเม็ดตรายินเคียวโกยตั๊กเพี่ยงหนึ่งกล่องบรรจุสองแผง แบ่งเป็นแผงละ 12 เม็ด

ขายราคากล่องละ 50 ก้อนศิลาบูชา

ใช่แล้ว นับตั้งแต่ที่โทรศัพท์มือถือได้รับการอัปเกรด หน่วยเงินทั้งหมดก็ถูกเปลี่ยนแปลงเป็นศิลาบูชา

แต่หลินเป่ยเฉินก็คุ้นเคยดีแล้ว

ยิ่งของมีราคาแพง ประสิทธิภาพก็ยิ่งสูง

อย่างน้อยตลอดเวลาที่ผ่านมา โทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง

หลังจากกดสั่งซื้อยาขับพิษชนิดเม็ดตรายินเคียวโกยตั๊กเพี่ยงมาเป็นจำนวนหนึ่งกล่อง สิ่งที่หลินเป่ยเฉินทำได้หลังจากนี้คือรอคอย

หนึ่งวันต่อมา หลุมดำขนาดเล็กก็ปรากฏอยู่บนเพดานห้อง แล้วกล่องสีขาวของยาขับพิษจากแอป Taobao ก็ร่วงหล่นลงมา

ลักษณะกล่องยาไม่ต่างไปจากที่หลินเป่ยเฉินเคยเห็นในโลกที่แล้ว

มีแม้กระทั่งแผ่นฟิล์มใส ๆ ที่ห่อกล่องยาเอาไว้

“ไม่รู้เหมือนกันนะว่าจะใช้ได้ผลไหม?”

หลินเป่ยเฉินไม่เคยสั่งซื้อยามาจากแอป Taobao มาก่อน

น่าเสียดายที่บัดนี้นักหลอมโอสถอันดับหนึ่งของเขาอย่างอานมู่ซีไม่ได้อยู่ด้วย

หากเหล่าอานอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็คงพอช่วยวิเคราะห์ตัวยาและอาจจะสามารถช่วยเพิ่มประสิทธิภาพของยาตัวนี้ได้ด้วยซ้ำ

หลินเป่ยเฉินรีบแกะกล่องยาและดึงแผงยาออกมาแผงหนึ่ง

เมื่อลองบิเม็ดยาออกจากแผงมาหนึ่งเม็ด กลิ่นของสมุนไพรจีนก็โชยขึ้นมาเตะจมูก

เม็ดยาขับพิษตรายินเคียวโกยตั๊กเพี่ยงมีลักษณะเป็นสีเทาเข้ม ไม่ต่างไปจากเม็ดยาสมัยใหม่ทั่วไปที่ผ่านการผลิตจากโรงงานเวชภัณฑ์ตามมาตรฐานสากล ซึ่งแตกต่างจากตัวยาในโลกแห่งวรยุทธ์อย่างสิ้นเชิง เพราะที่นี่ ผู้คนจะคุ้นเคยกับยาลูกกลอนหรือยาที่เป็นแบบผงเสียมากกว่า

หลินเป่ยเฉินยังคงไม่รู้อยู่ดีว่ายาตัวนี้จะใช้ได้ผลหรือไม่

ลองดูก็แล้วกัน

อีกอย่าง เว่ยเหอถูกพิษผีเสื้อราตรีเล่นงานถึงขนาดนั้น ปล่อยไว้เช่นนี้ อีกไม่นานก็คงถึงแก่ความตายอยู่แล้ว

หลินเป่ยเฉินตัดสินใจกำยาเม็ดหนึ่งเดินตรงไปยังที่พักของเว่ยเหอ

“นี่คืออะไรกัน?”

เมื่อเห็นรูปโฉมของเม็ดยาถอนพิษที่เด็กหนุ่มนำมาให้ เว่ยเหอก็ต้องอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ “รูปทรงของมัน ข้าไม่เคยพบเห็นมาก่อน”

หลินเป่ยเฉินยังไม่ทันอธิบายถึงที่มาที่ไป พี่ชายร่วมสาบานคนใหม่ก็โยนยาเม็ดนั้นเข้าปากไปทันที

ให้ตายสิ

นี่เว่ยเหอเชื่อใจเขาถึงขนาดนี้เลยหรือ?

คุณชายหลินหน้าแดงอย่างหาได้ยากยิ่ง

เขาเตรียมตัวใช้วิชาวารีบำบัดเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจากการที่ยาขับพิษออกฤทธิ์ไม่เป็นไปตามที่คิด

แต่ปฏิกิริยาตอบรับของเว่ยเหอเยือกเย็นมาก

เขานั่งขัดสมาธิบนเบาะรองนั่ง โคจรพลังลมปราณ ซึมซับตัวยาที่ไหลเวียนไปตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย

หลินเป่ยเฉินเฝ้าสังเกตการณ์อย่างระมัดระวัง

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ลมหายใจของชายวัยกลางคนก็กลับมามั่นคงและสีหน้าก็ดูดีขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่า

ใช้ได้ผลแฮะ

หลินเป่ยเฉินยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

หลังจากนั้นหนึ่งก้านธูป

เว่ยเหอลืมตากลับขึ้นมาและกระโดดลุกขึ้นยืนกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ได้ผล พิษร้ายเหล่านั้นถูกกำจัดหายไปจากร่างกายของข้าแล้วอย่างน้อยก็หนึ่งในสามส่วน และพลังลมปราณในร่างกายของข้าก็กลับมาอยู่ในขั้นเซียนระดับสาม… ยาวิเศษชนิดนี้ ไม่ทราบมีนามสูงส่งอันใดหรือ?”

หลินเป่ยเฉินคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย “มันเป็นยาถอนพิษที่ข้าเพิ่งคิดค้นสำเร็จ ยังไม่มีเวลาตั้งชื่อเลยขอรับ”

“นี่คือยามหัศจรรย์โดยแท้”

เว่ยเหอกล่าวออกมาอย่างมีความสุข “ทุกคนต่างรู้ดีว่าพิษผีเสื้อราตรีจัดเป็นพิษที่ยากต่อการกำจัดออกจากร่างกาย หลายคนต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างทรมานไปจนวันตาย บัดนี้เมื่อมียาถอนพิษแล้ว หากท่านนำมันไปวางจำหน่าย แม้จะมีราคาแพง แต่รับรองว่าต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าอย่างแน่นอน”

“หืม?”

หลินเป่ยเฉินหัวใจกระตุกวูบพลางสอบถาม “ทำไมท่านพี่ถึงมั่นใจเช่นนั้น?”

เว่ยเหอตอบว่า “สำหรับในจักรวรรดิต้าเกี๋ยนเรา ยาถอนพิษของเจ้าเม็ดนี้ คงมีราคาไม่ต่ำกว่าเม็ดละ 10 ก้อนศิลาบูชา โดยเฉพาะเมื่อมันสามารถถอนพิษผีเสื้อราตรีได้ ต่อให้ขายแพงมากกว่านี้ อย่างไรก็ต้องมีคนซื้อ”

หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ “แล้วหากยาเม็ดนี้นอกจากสามารถถอนพิษผีเสื้อราตรีได้แล้ว ยังสามารถแก้ไขพิษชนิดอื่น ๆ ได้อีกด้วยล่ะขอรับ?”

เว่ยเหอสูดหายใจลึกก่อนตอบว่า “หากเป็นเช่นนั้น ราคาของมันก็จะยิ่งเพิ่มพูนมากกว่าเดิมถึงสองเท่า เจ้าสามารถขายได้ในราคา 50 ก้อนศิลาบูชาได้อย่างสบาย ๆ”

หลินเป่ยเฉินหัวใจพองโตอย่างมีความสุข

ยาขับพิษชนิดเม็ดตรายินเคียวโกยตั๊กเพี่ยงหนึ่งกล่องมีราคา 50 ก้อนศิลาบูชา

แต่สามารถนำมาแบ่งขายได้ถึงเม็ดละ 50 ก้อนศิลาบูชา

ยาหนึ่งกล่องบรรจุ 24 เม็ด นั่นหมายความว่าเด็กหนุ่มจะสามารถนำมาขายใหม่ได้เป็นจำนวนเงินมากถึง…

ศิลาบูชา 1,200 ก้อน?

กำไรมหาศาล

โชคดียิ่งกว่าถูกหวยซะอีก

หลินเป่ยเฉินรู้สึกว่าตนเองพบเจอเส้นทางเศรษฐีอีกหนึ่งเส้นทางแล้ว

ถ้าเขากว้านซื้อยาเหล่านี้มาจากแอป Taobao และนำมาขายใหม่ในราคาที่ได้กำไรมากกว่าเดิมหลายร้อยเท่า…

อีกหน่อย เขาคงต้องเปลี่ยนชื่อเป็นแจ็คหม่าแห่งโลกวรยุทธ์แน่นอน

ไม่ต้องกังวลเรื่องการหาเงินมาชาร์จแบตโทรศัพท์อีกแล้ว

แต่ศิลาบูชาที่จะนำไปชาร์จแบตโทรศัพท์ได้นั้น ต้องเป็นศิลาบูชาที่เด็กหนุ่มหามาได้ด้วยความสามารถของตนเองเท่านั้น

หลินเป่ยเฉินไม่ทราบเลยว่าศิลาบูชาที่ได้มาจากการขายสินค้าของผู้อื่นซ้ำสองนั้นจะสามารถใช้ได้หรือไม่?

เด็กหนุ่มบังคับตนเองให้สงบจิตสงบใจลง ก่อนตัดสินใจว่าคงต้องหาจังหวะลองทำดูสักครั้ง

“ในเมื่อยาถอนพิษเป่ยเฉินใช้ได้ผล อย่างนั้นพี่เว่ยก็อยู่ที่นี่ต่ออีกสักหลายวันหน่อยเถอะ รอจนเมื่อฟื้นตัวกลับขึ้นมาเหมือนเดิม ค่อยเดินทางออกจากเมืองไป๋หยุน”

หลินเป่ยเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจใสซื่อ

“ยาถอนพิษเป่ยเฉินอย่างนั้นหรือ?”

เว่ยเหอหัวเราะออกมาด้วยความชื่นชม “เป็นชื่อที่ประเสริฐ สามารถจดจำได้ง่ายดายยิ่ง”

หลินเป่ยเฉินยิ้มกว้าง

เว่ยเหอลังเลเล็กน้อยก่อนกระซิบสอบถาม “น้องหลิน ไม่ทราบว่าต้องใช้ต้นทุนในการหลอมโอสถชนิดนี้เยอะหรือไม่?”

หลินเป่ยเฉินเสแสร้งแกล้งปั้นหน้าตอบอย่างจริงจังว่า “หากเป็นผู้อื่นถาม ข้าคงบอกว่าต้องใช้ต้นทุนที่สูงมาก แต่ในเมื่อเป็นพี่เว่ยถาม ข้าก็จะบอกตามความเป็นจริง อันยาถอนพิษเป่ยเฉินนั้น มีต้นทุนเพียงเม็ดละห้าก้อนศิลาบูชาเท่านั้นเองขอรับ”

เว่ยเหอสูดหายใจลึก

ได้กำไรเยอะกว่าที่เขาคิดอีกนะเนี่ย

เว่ยเหอพูดต่อ “ไม่ทราบว่าน้องหลินสามารถหลอมได้มากสุดวันละเท่าไหร่?”

หลินเป่ยเฉินตอบ “ข้าสามารถหลอมได้วันละ 20 เม็ด”

เว่ยเหอมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันตาเห็น “น้องหลิน หากเป็นเช่นนั้น เจ้าก็ไม่ควรขายโอสถชนิดนี้อย่างเปิดเผยแล้ว”

“ทำไมล่ะขอรับ?”

หลินเป่ยเฉินถามด้วยความแปลกใจ

เว่ยเหอเงียบไปเนิ่นนานก่อนตอบช้า ๆ ว่า “มันจะนำภัยมาสู่ตัวเจ้าเอง ยาแก้พิษของเจ้ามีความยอดเยี่ยมมากเกินไป หากมันสามารถถอนพิษได้ทุกชนิดจริง ๆ เจ้าคิดดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง? หุบเขาผีเสื้อพิษมีความยิ่งใหญ่น่าเกรงขามถึงเพียงใด? หากยาแก้พิษของเจ้าถูกวางขายในท้องตลาด ผู้ที่จะได้รับผลกระทบโดยตรงก็คือหุบเขาผีเสื้อพิษ คนกลุ่มนี้ใช้ยาพิษสร้างชื่อเสียงให้แก่ตนเอง แต่เมื่อพิษของพวกมันไม่น่ากลัวอีกต่อไป แล้วยังจะมีใครหวาดกลัวหุบเขาผีเสื้อพิษอีก? เพราะฉะนั้น พวกมันจะต้องอยากกำจัดเจ้ากับสูตรปรุงยาของเจ้าให้หายไปจากโลกนี้อย่างแน่นอน”

หลินเป่ยเฉินได้ยินเช่นนั้นก็อดตกตะลึงไม่ได้

จริงด้วยสินะ

ผู้อาวุโสเว่ยเหอกล่าวได้ถูกต้อง

ก่อนหน้านี้ หลินเป่ยเฉินมัวแต่คิดเรื่องการค้ากำไรมากเกินไป จนมองข้ามอันตรายในข้อนี้ไปเสียสนิท

“รับทราบแล้วขอรับ ขอบคุณพี่เว่ยที่ย้ำเตือน”

หลินเป่ยเฉินประสานมือคำนับขอบคุณ

เว่ยเหอผงกศีรษะกล่าวว่า “ไม่ต้องขอบคุณ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด น้องหลินช่วยเหลือข้ามาหลายครั้งแล้ว ในอนาคต หากน้องหลินมีปัญหาอันใดอยากให้ข้าช่วยเหลือบ้าง ข้าย่อมไม่มีทางคิดปฏิเสธ”

หลินเป่ยเฉินยิ้มกริ่ม กล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยขอรับ หากมีปัญหาเมื่อใด ข้าน้อยก็จะติดต่อท่านโดยไม่เกรงใจแล้ว”

เว่ยเหอพยักหน้าด้วยความพอใจ

แต่หลังจากลังเลอยู่เนิ่นนาน ชายชราก็กล่าวออกมาอย่างแช่มช้าว่า “ข้าได้พบเจอเรื่องราวที่แปลกประหลาดบางประการในจวนผู้ว่าประจำเมืองไป๋หยุน บางทีน้องหลินอาจสนใจรับฟัง”

“หืม?”

หลินเป่ยเฉินหัวใจกระตุกวูบขณะสอบถามว่า “เรื่องอะไรหรือขอรับ?”

เว่ยเหอมองซ้ายมองขวาเห็นว่าไม่มีใครก็ลุกขึ้นเดินไปปิดประตู ก่อนจะหันหลังกลับ ลดเสียงลงเป็นกระซิบกล่าวว่า “ฉู่อวิ๋นซุนผู้เป็นเจ้าเมืองคนปัจจุบันน่าจะถูกวิญญาณของปีศาจร้ายเข้าสิง เพราะข้าเห็นมากับตาว่าเขากำลังฝึกเคล็ดวิชาของพวกเผ่าปีศาจ”

นี่คือเรื่องที่เป็นกิจการภายในของเมืองไป๋หยุน

หากมีคนนอกกล่าวหาเรื่องนี้ต่อบุคคลผู้ดำรงตำแหน่งท่านเจ้าเมืองโดยไม่มีหลักฐานยืนยันที่ชัดเจน คนนอกผู้นั้นก็จะต้องถูกจับประหารชีวิตเก้าชั่วโคตร

ด้วยเหตุนี้ เว่ยเหอจึงไม่อยากพูดออกมา

แต่ในเมื่อหลินเป่ยเฉินแสดงความจริงใจต่อเขามาตลอด ในที่สุด ชายชราก็ตัดสินใจพูดออกมาแล้ว

อย่างน้อยพวกของหลินเป่ยเฉิน ติงซานฉือและคนอื่น ๆ ก็จะได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจ

เผื่อเกิดเหตุการณ์ฉู่อวิ๋นซุนคลุ้มคลั่งขึ้นมา ทุกคนจะได้มีเวลาหลบเลี่ยง ไม่นำพาตนเองไปตกอยู่ในอันตรายโดยไม่จำเป็น