The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 861-862

ตอนที่ 861 เราต้องการที่จะเป็นพลเมืองขององค์หญิงจี่อัน
ตอนที่861 เราต้องการที่จะเป็นพลเมืองขององค์หญิงจี่อัน
เฉียนเฟิงโจวอธิบายชัดเจนมากและพลเมืองก็เข้าใจดีมากในฐานะคนตรงไปตรงมา เขากล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าตระกูลเต็งเป็นสุนัขเฝ้ายามของมณฑลจี่อันใช่หรือไม่ ? เนื่องจากเจ้าของไม่ได้กลับบ้านมานาน พวกเขาจึงคิดว่าสถานที่แห่งนี้เป็นบ้านของตัวเอง พวกเขาตัดสินใจด้วยตัวเองมานาน และพวกเราถูกควบคุมโดยกลุ่มสุนัขเฝ้ายาม ! ”
เมื่อคำเหล่านี้ออกมาผู้คนก็เริ่มพูดคุยกัน แม้ว่ามันจะยากสักหน่อยที่จะยอมรับ แต่เมื่อพวกเขาคิดอย่างรอบคอบ นี่เป็นกรณีที่เกิดขึ้นจริง ผู้คนรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก ! พวกเขาถูกควบคุมโดยสุนัขเฝ้ายามมาหลายชั่วอายุคน นี่คือ…
มีคนเป็นห่วง“บ้านของเราถูกสร้างขึ้นโดยท่านปู่ของเรา เป็นไปได้หรือไม่ว่านี่ไม่ใช่ของเรา ถ้ามณฑลจะยึดที่ดินของเราคืน เราจะไปอาศัยอยู่ที่ไหน ? ”
สำหรับคนที่ย้ายเข้ามาในภายหลังพวกเขาได้เตรียมความพร้อมสำหรับกรณีดังกล่าวแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกว่าไม่เป็นธรรม เช่นเดียวกับพลเมืองที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน แต่ก็ไม่เหมือนกับท้องฟ้าที่ถล่มลงมา คนที่มาเปิดร้านค้าเพื่อรับผลกำไรเริ่มก่อความวุ่นวายหลังจากการพูดคุยกันว่า “พวกเราใช้เงินจำนวนมากในการสร้างร้านค้าเหล่านั้น เจ้าไม่สามารถยึดมันกลับไปแบบนั้นได้ ! ”
”ใช่! เราทุกคนสร้างอาคารสองชั้น แม้ว่าเงินทองของครอบครัวจะไม่ถูกใช้ไปจนหมดแต่ก็ใกล้เคียง ถ้ามันถูกยึดคืนไป เราจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ? เจ้าไม่สามารถทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้ ! ”
พ่อค้าตะโกนเสียงดังและทำให้พลเมืองที่อยู่ใกล้เคียงรู้สึกหงุดหงิดในที่สุดก็มีคนสูญเสียความอดทนและกล่าวว่า “เจ้ามาที่นี่เพื่อเปิดร้านไม่ใช่หรือ ? เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นพวกเดียวกันกับตระกูลเต็งอย่างชัดเจน และกล่าวถึงการมาที่นี่เพื่อขูดรีดเงิน ! แค่หมั่นโถวก้อนเดียวราคา 10 เหรียญทองแดง ในขณะที่หมั่นโถวในหยูโจวราคาก้อนละ 1 เหรียญทองแดง นี่ไม่ใช่การปล้นหรือ ? ”
”ถูกต้อง! เมื่อรับประทานอาหารที่โรงเตี้ยมของเจ้า เราใช้น้ำอุ่น เมื่อถึงเวลาจ่ายเงิน เราก็ถูกเก็บค่าน้ำ ใครเคยได้ยินเรื่องการจ่ายน้ำ ? ผู้คนเห็นว่าเจ้าเป็นพ่อค้าที่ไร้ยางอาย ! ”
“เจ้าอยู่ฝ่ายเดียวกับตระกูลเต็ง! เจ้าควรถูกจับด้วย ! ”
ในไม่ช้าพลเมืองและพ่อค้าก็เริ่มทะเลาะกันและทั้งสองฝ่ายก็ไม่เต็มใจที่จะถอยหลัง เสียงของการโต้เถียงดังขึ้น ๆ ในตอนท้ายหลี่จู้ก็ตะโกนว่า “หุบปาก ! ” จากนั้นคนก็เงียบลงและมองไปที่เฟิงหยูเฮงซึ่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยความหวาดกลัว ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็สงสัยในตัวเองว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากฝ่ายองค์หญิงอันที่เพิ่งมาถึงหรือไม่
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงหัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดขณะที่นางถามพ่อค้า “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเคยเป็นพ่อค้าในหยูโจวใช่หรือไม่ ? ถ้าอย่างนั้นใครบอกให้เจ้ามาเปิดร้านที่มณฑลจี่อัน ? ”
พ่อค้าตะลึงอย่างและใครบางคนตอบว่า“มันคือผู้พิทักษ์ประจำมณฑล”
“โอ้เป็นเพราะเต็งปิง” เฟิงหยูเฮงพยักหน้า และเตือนทุกคนว่า “เต็งปิงไม่ได้เป็นผู้พิทักษ์ประจำมณฑลอีกต่อไป เขาเป็นคนร้าย แต่เนื่องจากเจ้าบอกว่าเจ้ามาเพราะเต็งปิง เจ้าควรจะไปเรียกร้องเงินจากเต็งปิง เจ้าได้เห็นทิศทางที่เขามุ่งหน้าไป การไล่ตามพวกเขาตอนนี้จะไม่สายเกินไป แต่ข้าต้องเตือนเจ้าว่าความมั่งคั่งของตระกูลเต็งกลายเป็นเงินทุนส่วนกลาง และเงินทุนนั้นเป็นของราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุน เพื่อเรียกร้องการสูญเสียของเจ้า เจ้าสามารถไปที่เมืองหลวงและคุกเข่าตรงหน้าประตูพระราชวัง เราจะดูว่าฮ่องเต้ต้องการพบเจ้าหรือไม่ โอ้ ใช่มีอีกเรื่องหนึ่ง เจ้าบอกว่าเจ้ามาที่นี่และสร้างอาคาร ไม่เป็นไร แสดงโฉนดของเจ้าตอนนี้ ในฐานะเจ้าของมณฑลจี่อัน ข้าต้องตรวจสอบพวกมัน”
ทุกคนกังวลเกี่ยวกับเรื่องโฉนดที่ถูกหยิบยกขึ้นมาแต่นางยืนยันที่จะให้นำมันขึ้นมา มณฑลจี่อันไม่ได้ออกโฉนด ตระกูลเต็งไม่โง่พอที่จะสร้างเอกสารปลอมเพราะมีโอกาสมากที่เบาะแสจะเริ่มรั่วไหลในภายหลัง พวกเขาอาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนี้มาหลายชั่วอายุคนแล้ว และในหยูโจวไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามณฑลจี่อันเป็นของตระกูลเต็ง มันเป็นเพียงสิ่งที่สามารถกล่าวถึงได้ มันจำเป็นต้องมีโฉนดตั้งแต่เมื่อไร ?
แต่เมื่อมณฑลจี่อันตกอยู่ในมือของเฟิงหยูเฮงทำให้ต้องทำตามกฎระเบียบ นางกล่าวว่า “มันคืออะไร ? เจ้ายังไม่มีโฉนดหรือ ? แต่ที่ดินที่จำหน่ายออกไปจำเป็นต้องมีโฉนดเป็นหลักฐาน โลกทั้งโลกรู้เกี่ยวกับตรรกะนี้ ตอนนี้เจ้าไม่สามารถแสดงโฉนดได้ แต่เจ้ายังบอกว่าที่ดินเป็นของเจ้า เจ้ากล้าสร้างอาคารบนที่ดินนั้นจริง ๆ องค์หญิงผู้นี้ต้องการที่จะให้เจ้าจ่ายค่าปรับจากการทำลายที่ดินในมณฑลจี่อันของข้า”
ผู้คนงงงวยพวกเขาสร้างอาคารเหล่านี้เพื่ออะไร เพื่อที่พวกเขาจะถูกปรับหรือ ? แต่เฟิงหยูเฮงเริ่มคำนวณอย่างจริงจัง นางคำนวณ แม้แต่องค์ชายหกก็กำลังคำนวณเช่นกัน ในตอนท้ายซวนเทียนเฟิงกล่าวว่า “ด้วยค่าปรับของที่ดินแต่ละจั้ง* ที่ 20 เหรียญเงิน เราจะส่งคนไปยังแต่ละอาคารเพื่อดูว่าแต่ละอาคารมีขนาดใหญ่เพียงใดในการกำหนดค่าปรับ”
“นี่…”พ่อค้าก้มหน้าและเริ่มคำนวณ 20 เหรียญเงินต่อ 1 จั้ง แต่ละร้านจะเป็นเงินหลายร้อยเหรียญเงิน ! ในมณฑลจี่อัน นี่เป็นเงินจำนวนมาก พวกเขาใช้เงินก้อนใหญ่เพื่อสร้างอาคารเหล่านี้ หากพวกเขาจ่ายมากขึ้น พวกเขาจะต้องสูญเสียมันทั้งหมด
คนเหล่านี้ล้วนขมขื่นแต่ไม่สามารถร้องไห้ได้อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่อาจโต้แย้งได้ ที่ดินไม่เคยเป็นของพวกเขา และมันเป็นตระกูลเต็งที่ควบคุมในอดีต แต่เมื่อคืนหนึ่งตระกูลเต็งล้มลง และพวกเขาไม่สามารถบอกได้ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป พวกเขาจะช่วยเหลือคนอื่นได้อย่างไร บางคนกล่าวอย่างเงียบ ๆ “เจ้ารู้ว่าเมื่อใดควรจะพอ ! เจ้ายังไม่ถูกตั้งข้อหาสมคบคิดกับตระกูลเต็ง แค่โลภให้น้อยลงหน่อย ! ”
พวกเขาคิดเกี่ยวกับมันและมีข้อสรุปที่คล้ายกันทุกคนเห็นจุดจบของตระกูลเต็งแล้ว หากมีคนบอกว่าพวกเขาร่วมมือกัน ใครจะกล้าอีก
ดังนั้นทุกคนจึงเงียบไปแม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกไม่พอใจ แต่พวกเขาก็ต้องอดทน สำหรับร้านค้าที่เป็นของผู้คนที่เคยอาศัยอยู่ในมณฑลจี่อันก่อนหน้านี้ พวกเขายังกังวลอยู่เล็กน้อย พวกเขาเป็นธุรกิจขนาดเล็ก พวกเขาไม่เหมือนกับร้านค้าขนาดใหญ่เหล่านั้น ! ในหนึ่งปีการมีรายได้ 20 ถึง 30 เหรียญเงินก็ถือว่าค่อนข้างดีอยู่แล้ว ด้วยการปรับเป็น 20 เหรียญเงินต่อ 1 จั้ง พวกเขาจะอยู่ได้อย่างไร ?
ทุกคนมองไปที่เฟิงหยูเฮงและในที่สุดก็ได้รับคำตอบจากองค์หญิงจี่อัน “เนื่องจากข้ายอมรับสถานที่แห่งนี้ ข้าจึงไม่สามารถทำสิ่งนี้ได้ ฟังสิ่งที่ข้าพูดก่อน ตัดสินใจว่าเจ้าต้องการเป็นคนของตระกูลเต็งในมณฑลจี่อันหรือคนของราชวงศ์ต้าชุน ? นางกล่าวว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปมณฑลจี่อันจะเริ่มรับคำร้องขอโฉนด สำหรับคนที่เคยอาศัยอยู่ในมณฑลนี้มาก่อน ไม่ว่าเจ้าจะเป็นแค่คนธรรมดาหรือเป็นเจ้าของร้านค้า เจ้าจะได้รับโฉนดฟรี ในเวลาเดียวกันพลเมืองที่ยากจนจะได้รับบริการในระดับหนึ่งซึ่งรวมถึงการซ่อมแซมอาคาร การเข้าสำนักศึกษาสำหรับเด็ก ๆ และการรักษาพยาบาลฟรี สำหรับพ่อค้าที่ตระกูลเต็งพาเข้ามา มันจะเป็น 20 เหรียญเงินต่อ 1 จั้ง นำเงินไปให้ที่คฤหาสน์ของผู้พิทักษ์ประจำมณฑลภายในสามวันเพื่อรับโฉนด ในเวลาเดียวกันมณฑลจะเริ่มตั้งราคาสำหรับสินค้าของเจ้า เจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นราคาด้วยตัวเอง ข้าจะบอกเจ้าอย่างชัดเจนว่าถ้าเจ้าต้องการเอาเปรียบก็ไม่มีโอกาสเช่นนั้น หากเจ้าต้องการหลอกลวงพลเมืองจะมีโอกาสน้อยลง หากเจ้ามีความคิดเช่นนี้ เพียงแค่คัดค้านก่อน ! อย่าพยายามหาผลประโยชน์จากความโกลาหล หากเจ้าต้องการมีชีวิตที่เงียบสงบในมณฑลจี่อัน เจ้าต้องปฏิบัติตามกฎหมายใหม่เหล่านี้ ในที่ของข้า สิ่งนี้ไม่มีการเจรจาใด ๆ ทั้งสิ้น ! ”
นางบอกกับพ่อค้าอย่างชัดเจนว่าไม่มีความคิดแปลกๆ และเฟิงหยูเฮงยังกล่าวอีกว่า “ถ้าเจ้ารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม เจ้าสามารถร้องเรียนได้ ข้าต้องการดูว่าเจ้าจะไปร้องเรียนที่ไหน ! ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่เพื่อให้เจ้าได้รับชัยชนะ ข้าอยากเห็นถ้าเจ้าไม่สมรู้ร่วมคิดกับศัตรูและทรยศอาณาจักร ไม่มีใครในราชวงศ์ต้าชุนจะกล้ามาที่มณฑลจี่อันของข้าเพื่อสร้างปัญหา ! ”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาทุกคนก็ยอมแพ้ต่อความหวัง พวกเขาจะไปร้องเรียนที่ไหนได้ ! พวกเขาเป็นแค่พ่อค้าธรรมดาและพวกเขาก็เป็นพ่อค้าอันดับต้น ๆ เมื่อมีองค์หญิงจี่อันประจำการอยู่ที่นี่ ใครจะยืนหยัดต่อสู้พวกเขาได้ ? ยิ่งกว่านั้นเมื่อพวกเขามา พวกเขาก็มาเพื่อหาผลประโยชน์อย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกเขาจะไม่สามารถทำกำไรได้ พวกเขาต้องจ่ายแทน การพูดของสิ่งนี้ทำหน้าที่พวกเขาถูกต้อง
พวกเขายอมรับและแสดงให้เห็นว่าพวกเขาจะไปจ่ายเงินในขณะเดียวกันก็ยอมรับราคาใหม่ แน่นอนว่ายังมีบางคนที่จะออกไปจากมณฑลจี่อันไปด้วย เฟิงหยูเฮงกล่าวว่าดีแล้ว นางจะได้ไม่ต้องกังวลในการลงทะเบียนอีก เมื่อค้นหาว่าผู้ใดเปลี่ยนมันก่อน คนเหล่านั้นห่อเหี่ยวอีกครั้ง
หลังจากแก้ไขปัญหาของพ่อค้าแล้วก็ยังมีคนที่ถูกยึดธุรกิจของพวกเขาและถูกบังคับให้ย้ายเข้ามา เฟิงหยูเฮงให้พวกเขาได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับที่พลเมืองเคยทำมาก่อน นางยังขอบคุณพวกเขาที่สนับสนุนการเติบโตของมณฑลจี่อัน ในเวลาเดียวกันนางสัญญากับพวกเขาว่าธุรกิจเดิมของพวกเขาในเมืองหยูโจวจะถูกส่งคืนภายในสามวัน สำหรับคนเหล่านั้นจะกลับไปที่หยูโจวหรืออยู่ในมณฑลจี่อันต่อไปนั้นขึ้นอยู่กับพวกเขา หากพวกเขาต้องการออกไป นางจะเปลี่ยนทะเบียนครอบครัวของพวกเขา กลับไปที่ราชวงศ์ต้าชุน ในเวลาเดียวกันนางจะให้ค่าชดเชยสำหรับอาคารที่พวกเขาสร้างขึ้นในมณฑลจี่อัน มันใจดีมาก
เมื่อผู้คนได้ยินสิ่งนี้พวกเขาต่างก็หลั่งน้ำตา พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าองค์หญิงจี่อันจะเป็นคนที่มีเหตุผลและจะคิดถึงพลเมืองเป็นอย่างมาก นี่เป็นรูปแบบที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากตระกูลเต็ง ถ้ามณฑลจี่อันสามารถดำเนินต่อไปเช่นนี้ เส้นทางข้างหน้าก็สดใสมาก !
ในเวลานี้มีคนกล่าวว่า“เจ้ายังไม่รู้เลยใช่หรือไม่ ! เหมืองหยกที่อยู่นอกหยูโจวนั้นเป็นขององค์หญิงจี่อัน ! ในอดีตเหมืองนั้นเป็นขององค์ชายสาม เมื่อเราไปทำงานที่เหมืองนั้น เราได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดีและถูกตีเมื่อเราไม่ไป นับตั้งแต่เหมืองถูกส่งมอบให้กับองค์หญิงจี่อัน คนงานในเหมืองได้รับค่าจ้างมากกว่าสามเท่าของก่อนหน้านี้ พวกเขายังกินดีอยู่ดี ในช่วงวันหยุดพวกเขายังได้ค่าจ้างพิเศษอีก ที่สำคัญที่สุดคือหากพวกเขาได้รับบาดเจ็บในเหมืองนี้ ร้านห้องโถงสมุนไพรในหยูโจวให้การรักษาฟรีแก่พวกเขา”
เมื่อมีคนหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาผู้คนก็จำได้ทันทีหยูโจวผลิตหยกจึงมีคำว่า ‘หยู’ ** รวมอยู่ในชื่อเมือง พลเมืองก็ต้องพึ่งพาเหมืองนั้นเพื่อหารายได้ ผู้จัดการของเหมืองจ้างให้ทำงานในเหมือง และนี่คือแหล่งรายได้สำหรับผู้อยู่อาศัยส่วนใหญ่ นับตั้งแต่เหมืองถูกส่งมอบให้กับเฟิงหยูเฮงก็เปลี่ยนไป คนงานเหมืองได้รับการดูแลอย่างดี ค่าแรงสูง และคนงานได้รับการรักษาเป็นอย่างดี
หากคิดตามเส้นทางเหล่านี้หากให้เฟิงหยูเฮงดูแลมณฑลจี่อัน ด้วยตัวอย่างจากเหมืองหยก พวกเขาจะไม่ประสบความสูญเสีย ! พวกเขาจะหาที่อื่นที่ดีเช่นนี้ อนาคตของมณฑลจี่อันจะสดใสมาก !
ผู้ที่ย้ายเข้ามาในภายหลังรู้สึกประทับใจมากเลือดของพวกเขาเดือดและพวกเขาทั้งหมดแสดงว่าพวกเขาต้องการอยู่ต่อ และทำให้อาคารของพวกเขาดีขึ้น
หลังจากจัดการสิ่งเหล่านี้เสร็จแล้วหัวข้อก็จะถูกนำกลับไปยังจุดเริ่มต้นตามที่เฟิงหยูเฮงถาม “แล้วเจ้าต้องการเป็นคนของมณฑลจี่อันหรือคนของราชวงศ์ต้าชุนงั้นหรือ ? ”
ผู้คนเข้าใจในครั้งนี้อย่างที่ใครบางคนกล่าวว่า “เราต้องการที่จะเป็นคนขององค์หญิงจี่อัน ! ”
นางหัวเราะ“แต่องค์หญิงผู้นี้เป็นองค์หญิงของราชวงศ์ต้าชุน ว่าที่สามีของข้ายังเป็นหนึ่งในองค์ชายของราชวงศ์ต้าชุน ข้าเป็นคนราชวงศ์ต้าชุน ! ”
“จากนั้นเราจะเป็นคนของราชวงศ์ต้าชุน! พวกเราคือคนของราชวงศ์ต้าชุนขององค์หญิงจี่อัน ! ” ผู้คนคุกเข่าลงบนพื้น และแสดงความคิดเห็นอย่างดัง “เราจะเป็นคนขององค์หญิงจี่อัน คนของราชวงศ์ต้าชุน ! ”
——————————————————————————————————
*TN: 1 จั้ง = 3.65 เมตร
**TN: ตัวอักษรของ Yu ใน Yu Zhou คือหยก玉
ตอนที่ 862 สร้างมณฑลจี่อัน
ตอนที่862 สร้างมณฑลจี่อัน
ในเรื่องเกี่ยวกับขั้นตอนการรับในมณฑลจี่อันเฟิงหยูเฮงพอใจมาก แต่เมื่อพูดถึงเรื่องภาษีและค่าใช้จ่ายต่าง ๆ นางก็ไม่ค่อยมีความรู้ โชคดีที่มีเจ้าเมืองหยูโจว, เฉียนเฟิงโจวอยู่ นางมอบหมายให้เฉียนเฟิงโจวและผู้ช่วยของเขา เมื่อได้รับการจัดการ นางก็จะมองข้ามและผ่านมันไป แต่องค์ชายหกกล่าวว่า “ในความเป็นจริงข้าสามารถจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ได้ ทำไมต้องให้คนอื่นจัดการ เราสามารถจัดการได้ด้วยตนเอง”
มันไม่ใช่ว่าเฟิงหยูเฮงไม่คิดว่าซวนเทียนเฟิงจะช่วยนางแต่นางก็อายเกินกว่าที่จะถาม เอาล่ะ ! ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรเขาก็ยังเป็นองค์ชาย การมาที่นี่เพื่อเป็นอาจารย์ทำให้นางรู้สึกผิดต่อเขา นางจะรบกวนให้เขาช่วยงานอื่นได้อย่างไร ? แต่ตอนนี้เขากลับเป็นคนออกปากเอง นางจึงต้องส่งงานให้ซวนเทียนเฟิง
สำหรับการวัดพื้นที่ของร้านค้าที่พ่อค้าครอบครองนั้นกลุ่มของหลี่จู้เป็นคนจัดการ สำหรับที่พักอาศัย พวกเขาต่างก็เตรียมไปเรียบร้อยแล้ว นางเข้าไปในคฤหาสน์ของผู้พิทักษ์ประจำมณฑลโดยตรง ในขณะที่ทหารของหลี่จู้ไปอาศัยอยู่ในที่พักที่เคยเป็นของกองทัพส่วนตัว หลังจากเก็บข้าวของให้เป็นระเบียบสักหน่อย มันก็ค่อนข้างดี
ซวนเทียนเฟิงติดตามนางและเข้าไปในคฤหาสน์ของมณฑลไม่ว่าอย่างไร ที่พักก็ใหญ่เกินไป นางจะอาศัยอยู่ในเรือนด้านใน และซวนเทียนเฟิงจะอยู่ในเรือนด้านนอก ทั้งสองจะไม่ได้คิดในทางอื่น นอกจากนี้ยังสะดวกในการพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งปลูกสร้างในมณฑลจี่อันได้ตลอดเวลา
กลุ่มของวังหลินไปและพบที่อยู่อาศัยของตัวเองเมื่อการล่มสลายของตระกูลเต็งทำให้มีบ้านเรือนจำนวนมากซึ่งคนในตระกูลเต็งอาศัยอยู่ถูกปล่อยออกมา เมื่อสมาชิกกองทัพภาคตะวันออกเฉียงเหนือจำนวน 30,000 คนเข้ามาในมณฑล พวกเขาจับกุมทุกคนภายในเก้าชั่วอายุคนที่มีความสัมพันธ์กับตระกูลเต็ง ใครก็ตามที่มีความสัมพันธ์กับตระกูลเต็งแม้เพียงเล็กน้อยก็จะถูกโยนเข้าไปในรถม้าของนักโทษ ที่จะได้รับการจัดการโดยกระทรวงราชทัณฑ์ลงโทษเมื่อถึงเมืองหลวง
เรือนของตระกูลเต็งถูกสร้างขึ้นให้ดูสวยงามมากวังหลินพาทุกคนไปหาที่พักอาศัยสองสามแห่ง และพวกเขาทุกคนสามารถมีเรือนเล็ก ๆ ของตัวเองได้ เงื่อนไขก็ค่อนข้างดี มันดีกว่าในเมืองหลวง ผู้คนพอใจกับสิ่งนี้มาก และมีบางคนที่รู้สึกว่าการตั้งถิ่นฐานที่นี่จะค่อนข้างดี สำหรับผู้ที่มีอายุมากกว่า พวกเขาเริ่มคิดที่จะตั้งถิ่นฐานที่นี่และนำสมาชิกในตระกูลออกจากเมืองหลวง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ครอบครัวไม่สามารถแยกจากกันเป็นเวลานานได้
ด้วยคนของนางเองที่มีการเตรียมการและพ่อค้าก็ทำการตรวจวัดและจ่ายเงินเพื่อซื้อโฉนด เงินทั้งหมดถูกนำไปเก็บในคลังที่สร้างขึ้นใหม่ภายในคฤหาสน์ของมณฑล มันจะเป็นรากฐานสำหรับการสร้างมณฑลจี่อัน
แน่นอนว่าเงินนี้ฟังดูเหมือนไม่มากนักแต่สำหรับมณฑลจี่อันซึ่งมีค่าใช้จ่ายทุกอย่าง มันก็เหมือนการตกถัง เฟิงหยูเฮงก็ได้ดึงตั๋วแลกเงินจำนวนมากออกมาจากในมิติของนางเป็นจำนวนมาก ในเวลานี้นางรู้สึกขอบคุณมากสำหรับผู้ที่ถูกหลอกลวงในการเปิดร้านค้ารวมถึงผู้คนที่มาใช้ชีวิตที่นี้ อย่างน้อยที่สุดก็มีอาคารที่เรียงรายไปตามถนนซึ่งช่วยนางได้อย่างมาก เงินของนางจะถูกใช้เพื่อซ่อมแซมบ้านเรือนที่ทรุดโทรม
นักบัญชีของคฤหาสน์ของผู้พิทักษ์ประจำมณฑลถูกนำตัวมาจากร้านห้องโถงสมุนไพรของหยูโจวผู้คนที่วังหลินแนะนำไว้วางใจได้มาก มีปัญหาการขาดแคลนบ่าวรับใช้ในคฤหาสน์อย่างมาก นางเริ่มมองหาคนงานในหมู่ชาวบ้าน อย่างแรกนี่จะแก้ปัญหาการหาคนงานได้อย่างรวดเร็ว ประการที่สองมันจะเป็นบริการสำหรับพลเมืองปกติ อย่างน้อยที่สุดคนที่ทำงานในดินแดนของนางจะไม่ถูกทำร้าย, ดุด่าหรือถูกหักค่าจ้าง
นอกจากนี้คฤหาสน์จะต้องเริ่มการปรับปรุงใหม่อีกรอบจำเป็นต้องเปลี่ยนเครื่องเรือนทั้งหมด ในบรรดาคนที่ถูกยึดร้านค้าไปและถูกบังคับให้มาอาศัยอยู่ในมณฑลจี่อัน มีคนที่ขายผ้าและบางคนที่ขายเครื่องเรือนที่ทำด้วยไม้ พวกเขาได้รับงานบูรณะเพื่อคฤหาสน์ของมณฑล เฟิงหยูเฮงไม่เพียงแต่รู้สึกสบายใจ แต่พวกเขาก็มีความสุขที่ได้ทำเช่นนั้น
ห้าวันต่อมาคฤหาสน์ของผู้พิทักษ์ประจำมณฑลได้เปลี่ยนชื่อเป็น”คฤหาสน์ขององค์หญิงจี่อัน” มันเป็นชื่อเดียวกับในเมืองหลวง และเฟิงหยูเฮงก็พอใจมาก
ในวันนี้นางนำวังซวนหวงซวน เฟิงเซียงหรูและชานชามายังถนนของมณฑลจี่อัน ด้านนี้โดยทั่วไปเริ่มทำงานอีกครั้ง ราคาสินค้าในร้านค้าทั้งหมดได้รับการปรับใหม่ และตั้งราคาตามที่กำหนดโดยคฤหาสน์ของมณฑล ในตอนแรกผู้คนไม่เต็มใจเพราะเฟิงหยูเฮงตั้งราคาต่ำเกินไปและไม่ได้ตามใจพวกเขาเหมือนตระกูลเต็ง แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันพวกเขาพบว่าถึงแม้ว่าราคาของพวกเขาจะลดลง แต่ก็ชัดเจนว่ามีคนเข้ามาซื้อสินค้าจำนวนมาก หลังจากการคำนวณพวกเขาได้รับเงินมากกว่าที่เคยทำมาก่อน พวกเขาจึงรู้สึกสบายใจและตัดสินใจที่จะอยู่อย่างสงบสุขในมณฑลจี่อัน
ทะเบียนครอบครัวทั้งหมดได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกับหยูโจวอีกครั้งหลังจากสองสามศตวรรษที่ผ่านมา มณฑลจี่อันเป็นของราชวงศ์ต้าชุนอีกครั้งและนี่คือสิ่งที่ควรค่าแก่การเฉลิมฉลอง มีคนที่ออกมาจุดประทัดอยู่หน้าบ้านเพื่อฉลอง
เมื่อผู้คนพบเฟิงหยูเฮงบนถนนพวกเขาแสดงความขอบคุณและร้านค้าบางแห่งถึงกับให้พนักงานส่งขนมมาให้เฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงไม่ได้โต้เถียงเรื่องนี้ แต่ให้บ่าวรับใช้ของนางมอบเงินเป็นค่าขนม จำนวนเงินที่ถูกส่งมากกว่าปกติจะใช้จ่ายซื้อมัน ในความเป็นจริงนางมีเป้าหมายที่จะออกมาวันนี้ หลังจากการตรวจสอบ นางพบว่าร้านค้าที่นางจับตามองในคืนนั้นบนถนนสายหลักเป็นของคนในตระกูลเต็ง พวกเขาถูกส่งไปยังเมืองหลวงแล้วและร้านค้าเหล่านั้นว่างเปล่า พวกมันเป็นของมณฑลจี่อันอีกครั้ง
นางกำลังเตรียมที่จะเชื่อมต่อร้านค้าและเปิดร้านห้องโถงสมุนไพรไม่กี่วันก่อนหน้านี้นางได้บอกให้วังหลินจัดการเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้นางมาถึงหน้าร้านค้า นางพบว่าด้านของวังหลินจัดการได้อย่างราบรื่นมาก ในเวลาเพียงไม่กี่วันพวกเขาทำให้มันดูสมบูรณ์แบบมากขึ้น และนางก็สามารถเห็นร่องรอยของร้านห้องโถงสมุนไพรของเมืองหลวงได้อย่างเล็กน้อย
เมื่อเห็นนางเข้ามาวังหลินก็วิ่งออกจากด้านในอย่างรวดเร็ว ในขณะที่วิ่งเขาตะโกนให้คนที่อยู่ด้านหลัง “ป้ายเหล่านั้นจะต้องติดให้ถูกต้อง ห้องผ่าตัดอยู่ที่ชั้นหนึ่ง” เมื่อเขาไปถึงเฟิงหยูเฮง เขาก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม “คุณหนู คิดว่านี่ดูดีหรือไม่ขอรับ ? ภายในได้รับการปรับปรุงให้มีลักษณะคล้ายกับที่อยู่ในเมืองหลวงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ มีบางส่วนที่โครงสร้างแตกต่างกันมากเกินไปและไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ และถูกปรับให้เหมาะสมที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ในอีกสามวันงานจะเสร็จสมบูรณ์ มันเป็นเพียงว่าสีจะสดและมีกลิ่นเล็กน้อย ข้ากลัวว่าจะต้องใช้เวลาอีกสองสามวันขอรับ”
“นั่นช่วยไม่ได้”เฟิงหยูเฮงกล่าวกับเขาว่า “ทุกอย่างจะเสร็จสิ้นตามที่เจ้าเห็นสมควร เงินสามารถนำมาจากคฤหาสน์ขององค์หญิงจี่อันได้ ร้านห้องโถงสมุนไพรที่นี่ยังสามารถโอนเงินไปได้” เมื่อร้านห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวงถูกปิดลงเงินจำนวนมหาศาลก็กลายเป็นตั๋วแลกเงิน นางมอบพวกมันให้วังหลินไว้จัดการร้านที่นี่ “ตอนนี้มณฑลไม่มีร้านแลกเงิน ไปที่หยูโจวเพื่อแลกเงิน หลังจากผ่านไปสองสามวันเราจะต้องคิดหาวิธีให้ร้านแลกเงินมาเปิดสาขาที่นี่ มันจะทำให้สิ่งต่าง ๆ สะดวกขึ้น”
นางคำนวณทิศทางในอนาคตของมณฑลจี่อันและนางมีความมั่นใจมากขึ้นว่าสถานที่นี้อาจกลายเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่คึกคัก นางได้ร่างแผนสำหรับการขนส่งแล้ว นอกจากการเคลื่อนย้ายภายในมณฑล พวกเขายังสามารถไปที่หยูโจว นางกำลังเตรียมที่จะเริ่มให้บริการในวันนี้
นอกจากนี้ภายในร้านค้าที่ทิ้งไว้โดยตระกูลเต็งนางได้เลือกร้านที่จะทำเป็นร้านเครื่องประดับ ในที่สุดเหมืองหยกของนางก็อยู่ที่นี่ การไม่เปิดร้านเครื่องประดับเพื่อขายเครื่องประดับหยกจะเป็นการสูญเสียมากเกินไป นอกจากนี้นางยังได้รับจดหมายจากซวนเทียนเก้อเมื่อวันก่อน ได้มีการกล่าวว่าช่างฝีมือเป่ยและเป่ยฟูหรงได้ออกเดินทางมาที่มณฑลจี่อัน ทั้งสองรำคาญกับชีวิตในเมืองหลวง และพวกเขาต้องการที่จะเพลิดเพลินไปกับความสงบที่นี่ ช่างฝีมือเป่ยกล่าวว่าต้องการใช้ประโยชน์จากเหมืองหยกเพื่อช่วยเฟิงหยูเฮงในฐานะช่างฝีมือเครื่องประดับหยก นี่จะเป็นการตอบแทนพระคุณของเฟิงหยูเฮงที่ช่วยเป่ยฟูหรง
นางไม่ได้หวังว่าช่างฝีมือเป่ยจะตอบแทนพระคุณหรือสิ่งใดๆ แต่ถ้าทั้งสองคนต้องการออกจากเมืองหลวง มันก็เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน เพื่อให้สามารถมีใครบางคนที่มีอิทธิพลเช่นช่างฝีมือเป่ย นอกจากนี้เป่ยจื่อไปกับซวนเทียนหมิงในสนามรบอีกด้วย การออกจากเมืองหลวงจะทำให้นางคิดถึงเขามากขึ้น เมื่อเป่ยฟูหรงมาถึงด้านนี้ นางสามารถไปบ่อยกว่านี้ได้ อย่างน้อยที่สุดนางก็สามารถช่วยเฟิงหยูเฮงดูแลจัดการได้เล็กน้อย
ในสถานการณ์เช่นนี้เฟิงหยูเฮงเริ่มคิดที่จะเปลี่ยนมณฑลจี่อันเป็นศูนย์กลางการค้าของตะวันตกเฉียงใต้ ด้วยมณฑลจี่อันเป็นศูนย์กลาง มันจะแพร่กระจายไปทุกทิศทางและดึงดูดทุกคนจากทั่วทุกมุม แค่คิดว่ามันเคลื่อนไหวมาก แต่ตัวนางเองไม่มีพลังมากขนาดนั้น เหตุผลที่นางมาที่มณฑลจี่อันก็คือมันอยู่ใกล้กับภาคใต้มากขึ้น ทำให้การขนส่งพัสดุทางทหารง่ายกว่าเมืองหลวง
ในท้ายที่สุดจุดสนใจหลักของนางคือการต่อสู้ในภาคใต้ไม่ว่านางจะมีความคิดที่ยอดเยี่ยมเพียงใดสำหรับมณฑลจี่อัน มันก็ไม่มีคนมากพอที่จะช่วยให้นางตระหนักถึงพวกเขา แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงชั่วคราว จะต้องสรรหาผู้คนอย่างช้า ๆ และนางหวังว่าจะมีวันหนึ่งที่นางสามารถหาผู้ช่วยที่เชื่อถือได้ เช่น ฉิงหยูที่ชำนาญในการทำธุรกิจ คนแบบนี้หายาก และนางต้องการที่จะหามันอย่างช้า ๆ
โชคดีที่ตอนนี้นางมีซวนเทียนเฟิงมาช่วยดูแลเรื่องเล็กๆ น้อย ๆ แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าองค์ชายหกจะอยู่ในมณฑลจี่อันนานแค่ไหน แต่เฟิงหยูเฮงก็มีความรู้สึกราวกับว่าองค์ชายหกจะไม่กลับไปเมืองหลวงอีกเลย เขาจะคงอยู่ที่นี่ตลอดไป นางนึกภาพออกมาได้ หลายปีต่อมาเมื่อพวกเขาเริ่มโตขึ้น นางก็ยังสามารถเห็นซวนเทียนเฟิงตอนแก่มุ่งหน้าไปยังสำนักศึกษาในแต่ละวัน เนื่องจากกลุ่มนักเรียนได้รับการสอนจากเขา พวกเขาจะกลายเป็นเสาหลักของราชสำนัก
มณฑลจี่อันนั้นเป็นเส้นทางที่ถูกต้องสำหรับหยูโจว ร้านค้าที่ถูกแย่งชิงไปจะถูกส่งคืน บางคนยังคงเดินทางไปมาระหว่างหยูโจวและมณฑลจี่อันเพื่อจัดการพวกมัน และมีบางคนที่จ้างคนงานมากขึ้นเพื่อจัดการพวกมัน มีแม้แต่บางคนที่หันกลับไปและขายธุรกิจของพวกเขา จากนั้นพวกเขาใช้เงินนี้เพื่อเริ่มต้นสร้างใหม่ในมณฑลจี่อันอีกครั้ง
ตระกูลเต็งยังมีธุรกิจจำนวนมากในหยูโจวและเฟิงหยูเฮงไม่ได้ขอพวกมัน พวกมันทั้งหมดอยู่ภายใต้การจัดการของรัฐของหยูโจว ในทันใดร้านค้ามากมายในสถานที่ที่ดีเข้าไปอยู่ในความควบคุมของจวนเจ้าเมือง เฉียนเฟิงโจวมีความสุขมาก เขาไม่สามารถหยุดยิ้มได้ เนื่องจากการปกครองแบบเผด็จการของตระกูลเต็งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หยูโจวถูกทิ้งให้อยู่ในสภาพที่ไม่ดี เขาเป็นเจ้าเมืองที่ยากจนมาตลอด และมีหลายครั้งที่เขาจำเป็นต้องใช้เบี้ยหวัดของตัวเองเพื่อเสริมเงินทุนของทางการ ตอนนี้มีร้านค้าจำนวนมากเข้ามาในมือของเขา ไม่ต้องพูดถึงความสามารถในการเติมเงินคงคลังของทางการทันที แต่เขาจะสามารถเก็บภาษีได้อย่างมั่นคง สำหรับหยูโจว นี่เป็นประโยชน์อย่างมาก
เมื่อทางการมั่งคั่งเท่านั้นที่พลเมืองจะได้รับการสนับสนุนมากขึ้นนี่คือสิ่งที่เฟิงหยูเฮงเข้าใจ มณฑลจี่อันไม่ได้เป็นแค่สถานที่ที่ไม่ใหญ่ไปกว่าอาณาจักร 2 แห่ง ไม่สามารถเปรียบเทียบขนาดกับเมืองหยูโจว ยังมีน้อยกว่าหนึ่งในสี่เป็นผู้อยู่อาศัยจำนวนมาก นั่นคือสาเหตุที่มณฑลจี่อันพึ่งพาหยูโจวเพื่อความอยู่รอดในหลาย ๆ ด้าน แม้ว่าเฉียนเฟิงโจวจะอยู่ในฝ่ายของซวนเทียนหมิงและมีการเชื่อมต่อผ่านเฉียนหลี่ นางไม่เคยเรียกร้องให้เขาทำอะไรเพียงเพราะพวกเขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา แต่จำเป็นต้องมีการแลกเปลี่ยนที่เทียบเท่า ด้วยการกระทำเช่นนี้เท่านั้นอีกฝ่ายหนึ่งจะจริงใจมากขึ้น นอกจากนี้นางยังต้องการแสดงความประทับใจต่อผู้คนของหยูโจว และได้รับชื่อเสียงที่ดีขึ้น
เฉียนเฟิงโจวรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่งต่อเฟิงหยูเฮงและเขาก็กระจายข่าวไปทั่วหยูโจวเกี่ยวกับความยิ่งใหญ่ขององค์หญิงจี่อันและความยิ่งใหญ่ของมณฑลจี่อัน หลังจากถูกสร้างขึ้นมาใหม่ สิ่งนี้ทำให้ช่างฝีมือจำนวนมากที่จะย้ายไปอาศัยอยู่ในมณฑลจี่อัน เพราะพวกเขาได้ยินมาว่าองค์หญิงจี่อันกำลังแจกบ้านฟรี
เฟิงหยูเฮงไม่ได้หยุดคนที่มาด้วยเหตุผลนั้นนางหวังว่ามณฑลจี่อันจะสามารถเดินไปตามเส้นทางนี้ได้อย่างรวดเร็ว และพลังของนางจะถูกนำไปใช้ในการต่อสู้ในภาคใต้
เมื่อคำนวณมันซวนเทียนหมิงน่าจะเริ่มการต่อสู้ในภาคใต้แล้ว…