The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 855 -856

ตอนที่ 855 ตระกูลเต็งที่แปลกประหลาด
ตอนที่855 ตระกูลเต็งที่แปลกประหลาด
ทั้งสองแอบเข้าไปข้างในได้อย่างง่ายดายขณะที่คนหนึ่งใช้พลังภายในและอีกคนใช้มิติของนางเพื่อก้าวไปข้างหน้า องครักษ์เงาทั้งสิบคนที่อยู่นอกคฤหาสน์ของผู้พิทักษ์ประจำมณฑลนั้นเหมือนคนโง่ พวกเขาไม่ได้สังเกตว่าคนสองคนที่มีชีวิตได้เข้าไปในคฤหาสน์กับคนที่หมดสติแล้ว
เฟิงหยูเฮงและบานซูได้จัดกลุ่มใหม่ที่สนามหน้าบ้านขณะที่ทั้งสองกำลังจะหารือกันว่าจะไปทางไหนดี พวกเขาเห็นยาม 2 คนออกมาพร้อมโคมไฟในมือ เมื่อมาถึงบ่อน้ำเล็ก ๆ ที่หน้าบ้าน พวกเขาเริ่มพูด หนึ่งในนั้นชั่งน้ำหนักโลหะเงินที่อยู่ในมือและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ท่านฮูหยินให้ 10 เหรียญเงิน”
อีกคนหนึ่งมองตาของพวกเขาอย่างอิจฉาอย่างชัดเจน“10 เหรียญเงิน! ท่านฮูหยินเป็นคนใจกว้างจริง ๆ แต่เจ้าปรนเปรอนางไปใช่หรือไม่ ? ”
คนผู้นั้นพยักหน้า“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นพูดแบบนี้10 เหรียญเงินก็ไม่มาก การเดินทางไปที่หอชายงามมีค่าใช้จ่ายมากกว่า 10 เหรียญเงิน นางได้ประโยชน์จากสิ่งนี้”
คนผู้นั้นกล่าวว่า“ไม่สามารถพูดแบบนี้ได้ ถึงแม้ว่าท่านฮูหยินจะแก่กว่านี้นิดหน่อย แต่นางก็ดูแลตัวเองได้ดีมาก นอกจากนี้เมื่อปิดไฟและหลับตาทุกคนก็เหมือนกันหมด ดูนายท่านสิ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงมันไม่สำคัญ เราทำเงินได้ด้วยซ้ำ ดีแค่ไหน ? ”
คู่หูพยักหน้า“มันเป็นเรื่องดีและเพราะเจ้าดูดี ท่านฮูหยินไม่สนใจข้าเลย” หลังจากที่ทั้งสองกล่าวจบก็หัวเราะเล็กน้อย พวกเขาก็ยังคงลาดตระเวนไปอีกทางหนึ่ง
เฟิงหยูเฮงปาดดเหงื่อที่ไม่เคยมีมาก่อนเลยออกจากหน้าผากของนางอย่างช่วยไม่ได้“ทำไมทุกคนในตระกูลเต็งจึงเป็นเช่นนี้ ? คนผู้นั้นพูดว่าอะไร? เต็งปิงสนุกกับทั้งชายและหญิงหรือ ? ”
บานซูผงกหัว“พูดแบบนั้นก็ได้ขอรับ เหอะ ท่านฮูหยินก็มีศีลธรรมเช่นนี้เช่นกัน มันเป็นครอบครัวที่แปลกจริง ๆ ”
ดวงตาของเฟิงหยูเฮงส่องประกายและนางมองไปที่หลานชายซึ่งอยู่บนหลังของบานซู มีความคิดเข้ามาในใจ “ไปเถอะ ไปพบกับท่านฮูหยินนั้น ไปจัดการคนที่เจ้าอุ้มก่อนเถิด”
ทั้งสองเข้าไปในลานด้านในและไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามมากนักในการหาห้องที่เป็นของท่านฮูหยินของผู้พิทักษ์ประจำมณฑล มันไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากนี้เป็นคฤหาสน์ที่ใหญ่ที่สุดของคฤหาสน์ มันควรจะเห็นได้ชัดว่านี่คือห้องของท่านฮูหยิน
ท่านฮูหยินได้เข้านอนแล้วเสื้อผ้าของนางไม่เรียบร้อยและเตียงก็ยุ่ง เห็นได้ชัดว่านางพึ่งทำอะไร เฟิงหยูเฮงก้าวไปข้างหน้าด้วยความรังเกียจ ด้วยการฉีดยาชา ท่านฮูหยินก็หมดสติไป จากนั้นนางก็ถอดเสื้อผ้าของท่านฮูหยินและโยนมันลงบนพื้น จากนั้นนางจึงบอกให้บานซูถอดเสื้อผ้าของหลานชายออก แล้วนำทั้งสองไปนอนคู่กันใต้ผ้าห่ม ฉากดูกลมกลืนกันมาก
นางมีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของนางและแม้แต่สีหน้าเยือกเย็นของบานซูก็เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ขณะที่เขากล่าวว่า “ถ้าผู้พิทักษ์ประจำมณฑลเห็นสิ่งนี้ เขาจะโกรธมากหรือไม่ขอรับ ? แต่เขาจะต้องไม่ตายจากความโกรธ สิ่งต่าง ๆ จะไม่เป็นความบันเทิง”
“เขาจะไม่ทำ”เฟิงหยูเฮงโบกมือ “ผู้หญิงคนนี้มักจะหาคนอื่น เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งสองแต่งงานกันในนามเท่านั้น พวกเขาแค่ใช้ชีวิตของตัวเอง ในขณะที่ไม่สนใจอีกคน แต่ในอดีตบางทีมันอาจจะไม่เกินไป คราวนี้นอนกับหลานชาย ข้าอยากเห็นสีหน้าของผู้พิทักษ์ประจำมณฑลหลังจากได้เห็นสิ่งนี้ มันจะคล้ายกับมะเขือยาวหรือไม่ ? ” เฟิงหยูเฮงหัวเราะจนท้องของนางเริ่มเจ็บ ในขณะที่กล่าว นางกระโดดออกจากหน้าต่าง นางยังต้องการที่จะไปดูสถานการณ์ของเต็งปิง นางรู้สึกว่านางไม่ได้มาที่คฤหาสน์ของมณฑลนี้เพื่ออะไร นางมักจะได้เห็นการเล่นสนุก ๆ กันบ้าง !
“เพียงแต่ขึ้นอยู่กับท่านฮูหยินของผู้พิทักษ์ประจำมณฑลผู้พิทักษ์ประจำมณฑลเองก็จะไม่เป็นอะไรที่ดีเลย” ในขณะที่บานซูกระโดดขึ้นไปบนหลังคาเขากล่าวว่า “เพลิดเพลินกับทั้งชายและหญิง ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าโลกจะมีความผิดแบบนี้ คฤหาสน์นี้ใหญ่กว่าคฤหาสน์ของท่านในเมืองหลวงอย่างแท้จริง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ตระกูลเต็งโกงกินไม่สิ้นสุดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”
“ใช่”เฟิงหยูเฮงไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย ด้วยตระกูลใหญ่เช่นนี้ที่ประจำการอยู่ในที่เดียวมาหลายชั่วอายุคน มันจะแปลกถ้าไม่มีสมบัติของตระกูล จะไม่ทำให้เสียเวลาหรือไม่ ? นางมีความสุขที่ได้มา ไม่ว่าตระกูลเต็งจะสะสมทรัพย์สมบัติมานานเท่าไร นางก็พร้อมที่จะรับทุกสิ่ง ไม่มีใครรู้ราวกับว่าพวกเขามีเงินมากเพียงใด !
ลานด้านในนั้นใหญ่มากมันเป็นอย่างที่บานซูกล่าว คฤหาสน์ของผู้พิทักษ์ประจำมณฑลนี้มีขนาดใหญ่เป็น 2 เท่าของคฤหาสน์ขององค์หญิงในเมืองหลวง ในเวลานี้ใครจะรู้ว่าเต็งปิงอยู่ในที่ใด และปล่อยให้ทั้งสองค้นหาเขา
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะพบที่อยู่ของเต็งปิงพวกเขาพบฉากแปลก ๆ ในลานแห่งหนึ่ง ในตอนกลางคืนมีผู้หญิงหกหรือเจ็ดคนมารวมตัวกันในที่เดียว พวกนางนั่งรอบเตียงดอกไม้ในสนามขณะจิบชาและพูดคุย พวกนางทั้งหมดงดงามมาก เนื่องจากหยูโจวอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ อุณหภูมิก็อุ่นขึ้นแล้ว มิฉะนั้นการเปิดเผยคอและอกในฤดูกาลนี้จะค่อนข้างหนาว
เฟิงหยูเฮงหยุดกับบานซูถ้าบานซูไม่ได้แบกหลานชายไว้ มันจะง่ายกว่ามากสำหรับบานซู เขายังมีความสุขที่ได้นั่งบนดาดฟ้าเพื่อดูพวกเขาซุบซิบกัน
การพูดว่าเป็นซุบซิบจริงๆ แล้วเป็นความจริง ปรากฎว่าผู้หญิงเหล่านี้เป็นอนุของเต็งปิง พวกนางอาศัยอยู่ในเรือนขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง และใครก็ตามที่เต็งปิงเรียก บ่าวรับใช้จะส่งพวกนางไปที่ห้องที่กำหนด มันเป็นการจัดการแบบเดียวกับในพระราชวัง ใครจะรู้ว่าเป็นสิ่งที่คัดลอกมาโดยเจตนาหรือไม่ อนุไม่สามารถนอนหลับได้ในเวลากลางคืน ดังนั้นพวกนางจึงรวมตัวกันในลานเพื่อคุยกัน หนึ่งในพวกนางบ่นออกมาว่า “ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา รอบเอวของข้าหนาขึ้น ข้าไม่รู้ว่าข้ากินมากเกินไป แต่ข้าจะต้องใส่ใจกับมัน สามีไม่ชอบคนอ้วน”
”ใช่! นับตั้งแต่ท่านฮูหยินอ้วน สามีไม่เคยไปที่ห้องของนางเลย ข้าได้ยินมาว่าท่านฮูหยินเหงามากจนถึงขั้นที่ว่าบ่าวรับใช้ชายเกือบทุกคนในคฤหาสน์ได้ร่วมหลับนอนกับนาง ? ” ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นกล่าว นางปิดปากของนางด้วยผ้าเช็ดหน้าและหัวเราะคิกคัก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วเรื่องของท่านฮูหยินก็ไม่เป็นความลับอีกต่อไป แม้แต่อนุก็สามารถเยาะเย้ยนางได้ อนุอีกคนก็กล่าวว่า “เจ้าบอกว่ารอบเอวของเจ้าหนาขึ้น หรือว่าเจ้าตั้งครรภ์ ข้าจำได้ว่าสามีเรียกเจ้า 3 ครั้งเมื่อเดือนที่แล้ว บ่อยกว่าพี่น้องสตรีอื่น ๆ ของเรา”
คนก่อนหน้านี้ที่บอกว่านางอ้วนส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์“นั่นเป็นไปได้อย่างไร ? ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่เข้าใจ มีพวกเราคนไหนที่โชคดีตั้งครรภ์ ? ตั้งแต่มาถึงคฤหาสน์ เราถูกบังคับให้ดื่มยาหม้อเหล่านั้นเพื่อป้องกันการตั้งครรภ์ บรรดาผู้ที่ไม่เต็มใจดื่ม พวกนางถูกฆ่าโดยหญิงสาวในที่ลับ เราสามารถมีชีวิตอยู่ได้เพราะเราเชื่อฟัง”
เมื่อนางพูดอย่างนี้คนอื่น ๆ ก็ถอนหายใจ “ใช่แล้ว ในคฤหาสน์นี้ นอกจากท่านฮูหยิน ใครจะเป็นผู้ให้กำเนิดบุตรของสามี ? ตำแหน่งผู้พิทักษ์เป็นตำแหน่งที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น ท่านฮูหยินต้องการให้แน่ใจว่าบุตรของนางจะได้รับตำแหน่งนี้ เราถูกส่งมาที่คฤหาสน์นี้เพื่อเป็นของเล่นของเขาเท่านั้น ไม่ว่าเราจะมีชีวิตหรือตายก็ไม่มีใครใส่ใจ”
“แม้ว่าเราจะเป็นแค่ของเล่นการทำเช่นนี้ไม่มั่นคง ! ” มีบางคนบ่น “พี่สาวน้องสาวกำลังทำตามหลักศีลธรรมอะไรบ้าง ? ผู้หญิงด้อยกว่าผู้ชาย ? ตอนนี้นายท่านค่อนข้างชอบผู้ชายและไม่เรียกเราอีกต่อไป ในช่วงเดือนนี้เราไม่ได้เห็นหน้าสามีเลยสักครั้งไม่ใช่หรือ ? ”
เมื่อนางพูดเรื่องนี้ขึ้นมาใบหน้าของอนุอีกคนก็มืดมน แน่นอนเต็งปิงใช้เวลายามค่ำคืนกับผู้ชาย อนุเหล่านี้เป็นเหมือนของประดับตกแต่ง พวกนางได้รับอาหาร และเครื่องดื่ม แต่พวกนางไม่สามารถพบสามีของพวกนาง และพวกนางรู้สึกไม่สบายใจ
“ลืมมันไปเถิด”หนึ่งในนั้นค่อนข้างมองโลกในแง่ดีและกล่าวว่า “ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เรามีอาหารและเสื้อผ้า มันเป็นปัญหามากขึ้นสำหรับแพทย์ในลานด้านนอก พวกเขาต้องมีสมาธิในการทำยาให้ดีขึ้นสำหรับสามี เพื่อให้แน่ใจว่าสามียังคงแข็งแรงในวัยชรา พวกเขามีปัญหาจริง ๆ ”
“ถูกต้องเห็นได้ชัดว่าองค์หญิงจี่อันมาจากเมืองหลวง นางมาถึงหยูโจวแล้วและพักอยู่ที่นั่น พูดว่าเมื่อนางมาถึงที่นี่ นางต้องการเอามณฑลจี่อันคืนหรือไม่ ? หากถูกนำกลับไปจริง ๆ ตำแหน่งของสามีจะยังคงอยู่ได้หรือไม่ ? หากเป็นเช่นนั้น จะเกิดอะไรขึ้นกับเรา ? ”
เมื่อสิ่งนี้ถูกพูดขึ้นมาทุกคนก็นิ่งเงียบ แม้ว่าพวกนางจะเป็นเพียงผู้หญิงของคฤหาสน์ ที่ไหนที่มีผู้หญิงก็จะมีการนินทา บ่าวรับใช้ชายอาจไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ผู้หญิงได้รับข้อมูลนี้มานานแล้ว หนึ่งในนั้นถูกตรวจสอบ “สามารถเอาคืนไปได้จริงหรือ ? ตระกูลเต็งจัดการอย่างระมัดระวังมาหลายชั่วอายุคน มันจะถูกนำกลับไปได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร ? นอกจากนี้เรามีกองทหารมากมายที่นี่”
“ข้าได้ยินมาว่าภารกิจที่มอบให้กับสามีคือการถ่วงเวลาองค์หญิงจี่อันในหยูโจวและปล่อยให้นางไม่มีเวลาที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ในภาคใต้” มีคนกล่าวอย่างเงียบ ๆ “นี่เป็นข่าวที่ข้าทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้มา เห็นได้ชัดว่าคนที่สั่งการลงมาเช่นนี้ต้องเป็นองค์ชายแปดในปัจจุบัน”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาผู้คนตระหนักถึงความรุนแรงของสถานการณ์ อย่างไรก็ตามพวกนางไม่กล้าพูดต่อไป หลังจากแลกเปลี่ยนสายตาเพียงไม่กี่ครั้ง พวกนางก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง ทิ้งถ้วยชาเปล่าจำนวนหนึ่งไว้ในสนาม
เฟิงหยูเฮงรับฟังจากหลังคาและไม่มีความคิดใดๆ นางสงสัยว่าเต็งปิงร่วมมือกับองค์ชายแปดอยู่แล้ว ไม่ว่าอิทธิพลของตระกูลเต็งจะยิ่งใหญ่เพียงใด ในการรักษาฐานอำนาจของตระกูลในแต่ละรุ่น พวกเขาจำเป็นต้องหาเสาหลักของการสนับสนุน ดูเหมือนว่าในรุ่นนี้ สิ่งที่พวกเขาค้นหาคือซวนเทียนโม
“ไปกันเถิดไปดูหัวหน้าคฤหาสน์กันเถอะ” เฟิงหยูเฮงกล่าวแล้วลุกขึ้นยืนก่อน จากนั้นนางก็มุ่งหน้าลึกเข้าไปในคฤหาสน์ หลังจากผ่านหลายรอบ ในที่สุดพวกเขาก็พบเต็งปิงในเรือนเล็ก ๆ ในเวลานี้เต็งปิงอยู่บนเตียงกับผู้ชายที่ชื่นชอบ 2 คน ฉากนี้มีความหลงใหลอย่างมาก และไม่มีข้อโต้แย้งว่าใครควรอยู่ด้านบนและใครควรอยู่ด้านล่าง ชายที่ได้รับการสนับสนุนทั้งสองคนดูไม่แก่ และมีอายุมากที่สุดประมาณ 15 หรือ 16 ปี พวกเขาเป็นชายหนุ่มที่ดูดีและพวกเขาเก่งมากในเรื่องนี้
บานซูขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาพบว่าเจ้านายของเขาจ้องมองอย่างจริงจัง สิ่งที่ขาดหายไปคือการที่นางจะเริ่มน้ำลายไหล ในใจของเขาเขาต้องการที่จะระบาย แต่ไม่มีที่ที่จะทำ เขายกมือขึ้นแล้วปิดตาของเฟิงหยูเฮง แล้วถามนางอย่างเงียบ ๆ ว่า “แค่ฆ่าพวกเขาเลย การเก็บคนประเภทนี้ไว้เป็นภัยพิบัติ”
“จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร? ” เฟิงหยูเฮงดึงมือลง นางจะพลาดฉากที่น่าประทับใจเช่นนี้ได้อย่างไร ? นี่เป็นชายสามคน ! มันยอดเยี่ยมมาก
”คุณหนูกำลังทำอะไรขอรับ? ” บานซูพูดไม่ออก มีผู้หญิงแบบนี้ด้วยหรือ ?
“การฆ่าพวกเขาตอนนี้จะง่ายเกินไปสำหรับเขาเรามาคืนนี้โดยไม่ได้รับคำเชิญ และมันก็ไม่เหมาะสมด้วย แล้วเราจะมอบของขวัญให้ ! ” นางกระพริบตาและส่งสติเข้าไปในมิติของนาง นางจำได้ว่าครั้งหนึ่งนางเคยมียาเพิ่มกำหนัดที่ค่อนข้างแรงอยู่ในมิติของนาง พวกมันเป็นแป้งและนางก็รีบหยิบออกมา 3 ชุดใหญ่ นางมอบมันให้กับบานซู “ไปแอบวางยาพวกเขาเถิด อนุญาตให้ใต้เท้าผู้พิทักษ์ประจำมณฑลเพลิดเพลินไปกับการร่วมอภิรมย์ครั้งนี้เป็นเวลาสามวันสามคืน”
มุมปากของบานซูกระตุกเขามีความสุขที่ได้ทำสิ่งนี้
เร็วมากหลังจากนำยาเพิ่มกำหนัดมาใช้เฟิงหยูเฮงก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า “มีแค่ผู้ชาย 2 คนเท่านั้นจะพอเพียงได้ ด้วยยาจำนวนมากที่ถูกทิ้งลงไป 8 – 10 คนอาจจะไม่เพียงพอ ไปเลยไป ไปรับผู้ชายที่เขาโปรดปรานและอนุทั้งหมดมาที่นี่ ปล่อยให้เต็งปิงแก่เพลิดเพลินไปกับตัวเองสักหน่อย”
ในคืนเดือนมืดนี้เฟิงหยูเฮงและบานซูแต่งตัวเป็นพ่อบ้านและสาวใช้เพื่อปลุกชายและอนุที่โปรดปรานทั้งหมด จากนั้นพวกเขามุ่งหน้าไปยังเรือนเล็ก ๆ เพื่อไปหาเต็งปิง คนเหล่านี้ไม่สงสัย เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เต็งปิงต้องทำสิ่งนี้บ่อยครั้ง ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อพวกเขาออกจากคฤหาสน์จะมีเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ เกิดขึ้น …
ตอนที่ 856 ขอให้องค์หญิงสนับสนุนพวกเรา !
ตอนที่856 ขอให้องค์หญิงสนับสนุนพวกเรา !
เหตุการณ์นี้เป็นผลมาจากกองทหารที่ประจำการอยู่ด้านนอกบ้านพวกเขาต้องรับผิดชอบหลานชายของผู้พิทักษ์ประจำมณฑล แต่หลังจากยืนเฝ้าอยู่ข้างนอก พวกเขาพบว่าไม่มีเสียงใดๆ ที่ดังมาจากข้างใน นี่ไม่ใช่วิสัยปกติของหลานชาย พวกกลัวว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น พวกเขาจึงเข้าไปข้างในเพื่อตรวจสอบ อย่างไรก็ตามพวกเขาพบว่าภายในห้องมีแต่หญิงสาวที่หมดสติเท่านั้น ไม่มีผู้ชายอยู่เลย
คนเหล่านี้หวาดกลัวอย่างยิ่งแต่หญิงสาวไม่ตื่นขึ้นมา ไม่ว่าพวกเขาจะปลุกนางอย่างไร เห็นได้ชัดว่านางถูกวางยา พวกเขาไปตามถนนเพื่อค้นหาอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขากลับมาที่ด้านหน้าของคฤหาสน์ของผู้พิทักษ์มณฑล
แต่เฟิงหยูเฮงไม่สนใจพวกเขาไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็แค่คืนเดียว คฤหาสน์ของผู้พิทักษ์มณฑลจะมีชีวิตชีวาอย่างมากในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อถึงเวลานั้น อาจจะไม่มีใครใส่ใจว่าหลานชายยังมีชีวิตอยู่หรือตายไป ทุกคนจะให้ความสำคัญกับด้านของเต็งปิง ถ้าเต็งปิงต้องการมีชีวิตอยู่ เขาสามารถไปหานางได้
คืนนี้ใช้เวลาตรวจสอบมณฑลจี่อันเมื่อพวกเขากลับมาที่บ้านในหยูโจว ท้องฟ้าก็เริ่มสว่าง เฟิงหยูเฮงรีบอาบน้ำแล้วปีนขึ้นไปบนเตียงเพื่อนอนหลับ เฟิงเซียงหรูยังคงหลับสนิทและนางก็ไม่ได้ตระหนักว่าพี่รองของนางกลับมาแล้ว
เฟิงหยูเฮงลุกจากเตียงหลังเที่ยงนางอาบน้ำและกิน ก่อนพาน้องสาวและบ่าวรับใช้ทั้งสามคนของนางพร้อมกับหัวหน้าทหารที่พวกเขาพบ หลี่จู้ออกเดินทางไปตามถนน ถนนที่พลุกพล่านที่สุดในหยูโจวมีร้านห้องโถงสมุนไพรซึ่งเป็นของนาง ในช่วงเช้าวังหลินได้นำหมอ 2 คนจากเมืองหลวงมาด้านนี้ และพวกเขาก็รีบเข้าไปจัดการร้านห้องโถงสมุนไพรในหยูโจวอย่างรวดเร็ว
ร้านห้องโถงสมุนไพรทั้งหมดมีเจ้านายเพียงคนเดียวเท่านั้นและนั่นคือองค์หญิงจี่อัน, เฟิงหยูเฮง สำหรับวังหลิน เขาเป็นผู้จัดการของร้านในเมืองหลวง ในเวลาเดียวกันเขายังจัดการบัญชีสำหรับมณฑลอื่น ๆ แน่นอนว่าฉิงหยูจะทำการตรวจสอบด้วยเช่นกัน แต่นางก็ไม่ได้ใส่ใจอย่างที่วังหลินทำ
พลเมืองของหยูโจวได้ยินว่ามีหมอมาจากเมืองหลวงและทุกคนมีความสุขมาก พวกเขารู้สึกทึ่งมากเช่นกัน ทุกคนกล่าวว่าหมอในเมืองหลวงมีชื่อเสียงด้านการแพทย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งร้านห้องโถงสมุนไพร ความสามารถที่หมอทุกคนได้รับการสอน องค์หญิงจี่อันสอนพวกเขาด้วยตัวเอง และปู่ของนางคือหมอเทวดา เหยาเซียน หากพวกเขามีหมอเช่นนี้มาคอยรักษาพวกเขาในหยูโจว มันจะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับคนของหยูโจว
หลายคนมาด้วยความเลื่อมใสคนเหล่านี้ผู้คนเริ่มตั้งแถวยาวตั้งแต่เช้า ผู้คนไม่เต็มใจที่จะจากไปแม้ว่าจะเที่ยงวันแล้ว ผู้คนที่ขายของว่างและอื่น ๆ ที่คล้ายคลึงกันนั้นทำธุรกิจได้ดีมาก เพราะพวกเขาเริ่มเคลื่อนไหวไปมา ผู้ที่ไม่เต็มใจออกจากบ้านจะซื้ออาหารจากพวกเขาเพื่อเติมท้องของพวกเขา
ทุกยุคสมัยเหมือนกันโรงหมอเป็นธุรกิจที่ดีที่สุด ผู้คนสามารถเลือกที่จะไม่กินอาหารที่ดี แต่เมื่อคนป่วย พวกเขาต้องการยา ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะยากจนเพียงใด พวกเขาจะต้องประหยัดเงินค่ายา พวกเขาไม่สามารถดูญาติของพวกเขาเสียชีวิตได้ เฟิงหยูเฮงนึกถึงโรงพยาบาลจากศตวรรษที่ 21 และทางเข้าโรงพยาบาลมักจะมีปัญหาการจราจร ไม่ว่าจะมีเปิดกี่จุด พวกเขาก็จะเต็มไปด้วยความสุขเสมอ ไม่ว่าจะมีการสร้างศูนย์ดูแลข้ามคืนกี่แห่ง พวกเขาก็จะเข้าใกล้ความสามารถเสมอ ผู้ที่ต้องการเข้ารับการตรวจที่โรงพยาบาลจะต้องรีบตื่น พวกเขาต้องไปแต่เช้าเพื่อเข้าแถวและรับบัตรคิว อาจเป็นไปได้ว่าการตรวจสอบบางอย่างไม่สามารถทำได้ในวันเดียวกัน ทุกคนบอกว่าการเปิดโรงพยาบาลจะส่งผลกำไรมหาศาล และนี่เป็นความจริง มันเป็นกำไรมหาศาลอย่างแน่นอน
คนที่มาในวันนี้รวมถึงบ่าวรับใช้จากตระกูลใหญ่พวกเขาไม่ได้มาเพื่อรักษาอาการป่วยของตนเอง แต่พวกเขาต้องการเชิญหมอจากเมืองหลวงมาที่คฤหาสน์เพื่อรักษาอาการป่วยของเจ้านาย ตระกูลใหญ่ให้ความสนใจกับสิ่งต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นท่านฮูหยิน คุณหนู หรือนายท่าน พวกเขาไม่สามารถไปที่โรงหมอได้อย่างเปิดเผย หากพวกเขาล้มป่วย พวกเขาจะเชิญหมอไปที่คฤหาสน์ มีแม้แต่บางคนที่มีหมอประจำตระกูล ในคฤหาสน์เก่าเฟิงก็มีการทำอยู่เช่นนี้
แต่หมอ2 คนจากเมืองหลวงมา ก่อนอื่นพวกเขาไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์ตรงนี้ ประการที่สองร้านห้องโถงสมุนไพรที่นี่ไม่ใหญ่และไม่สามารถเทียบได้กับร้านห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวง ด้วยหมอจำนวนมากมาในครั้งเดียว พวกเขาจะไม่มีที่อยู่ แต่จะทำให้หมอที่อยู่ในหยูโจวมีความคิดอยู่แล้ว วังหลินกำลังเตรียมที่จะมีอิทธิพลต่อพวกเขาอย่างลับ ๆ แต่บ่าวรับใช้จากตระกูลใหญ่ไม่ได้กลับบ้านด้วยความผิดหวัง วังหลินจัดคนที่เขามีอยู่ในมือ เริ่มต้นในวันต่อมา เขาสามารถแจกจ่ายหมอให้กับคฤหาสน์ต่าง ๆ เพื่อดูแลเจ้านาย
ร้านห้องโถงสมุนไพรทำกำไรเป็นด้านหนึ่งแต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการขยายอิทธิพล พวกเขาเพิ่งมาถึงและต้องการกระจายคำพูดเกี่ยวกับร้านห้องโถงสมุนไพร และองค์หญิงจี่อันอย่างรวดเร็ว พวกเขาต้องสร้างผลกระทบเชิงบวกบางอย่างต่อจิตใจของผู้คน
เมื่อเฟิงหยูเฮงมาถึงสิ่งที่นางเห็นคือฉากที่งดงามมากและนางก็พอใจมาก
นางไม่ได้วางท่าใดๆ และแค่ให้คนเอาเก้าอี้คู่ออกมาจากด้านใน นางกับเฟิงเซียงหรูนั่งที่ทางเข้าร้านห้องโถงสมุนไพรและเริ่มพูดคุยกับผู้คน นางบอกกับพลเมืองว่า “โดยปกติผู้ป่วยที่มีปัญหาเรื้อรังควรอยู่ในโรงหมอเพื่อรับการรักษา สิ่งนี้จะทำให้สิ่งต่าง ๆ ง่ายขึ้นสำหรับหมอที่จะสังเกตอาการของผู้ป่วยตลอดทั้งวัน แต่ตอนนี้ร้านห้องโถงสมุนไพรที่เปิดในหยูโจวนั้นค่อนข้างเล็ก ไม่เพียงพอที่จะทำเช่นนี้ แต่ทุกคนสามารถมั่นใจได้ ปัญหานี้จะได้รับการแก้ไขอย่างแน่นอน เราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อขยายร้าน ให้พลเมืองทุกคนได้รับการรักษา ในอนาคตเราจะสร้างร้านห้องโถงสมุนไพรให้ใหญ่เท่ากับเมืองหลวง ไม่ว่าจะเป็นบุคลากรทางการแพทย์หรือยารักษาโรค ทุกอย่างจะเหมือนกับในเมืองหลวง ในเวลานั้นความสัมพันธ์ของมณฑลจี่อันกับหยูโจวจะยิ่งแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ไม่ว่าทุกคนจะไปซื้อยาที่นั่นหรือไปเยี่ยมญาติหรือไปรับการรักษา มันจะสะดวกมาก ๆ ”
นางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่สดใสและให้ความรู้สึกสนิทสนมกับทุกคนแม้ว่าจะมีบางสิ่งที่คนธรรมดาสามัญไม่สามารถเข้าใจได้ แต่พวกเขาก็สามารถเข้าใจข้อความที่ครอบคลุมได้ แต่เดิมนางเป็นแค่องค์หญิงจี่อันและผู้คนของหยูโจวไม่เคยพบกับบุคคลที่มีชื่อเสียงระดับสูงมาก่อน พวกเขายังประหม่าและไม่รู้ว่าควรคุกเข่าและหมอบคลานหรือไม่ เฟิงหยูเฮงใช้ความคิดริเริ่มในการสนทนากับพวกเขา ทำให้พวกเขาผ่อนคลาย พวกเขารู้สึกว่าองค์หญิงจี่อันนี้แตกต่างจากที่คิดไว้ ไม่มีความรู้สึกว่าตัวนางสูงส่งเหนือพวกเขาเลย นางอยู่ใกล้ชิดมากและจะคิดถึงคนอื่น นางทำตัวเป็นกันเองยิ่งกว่าใต้เท้าเฉียนซึ่งเป็นเจ้าเมืองหยูโจว
ดังนั้นทุกคนจึงไม่ต้องกังวลและเริ่มกล่าวว่า“พูดไป มณฑลจี่อันก็มีคนไม่กี่คนที่ย้ายมาอยู่ที่นั่นตอนนี้ ใครจะรู้ว่าทำไมพวกเขารีบหนีไปอย่างเร่งด่วน ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาต้องการสร้างบ้านของตัวเองที่นั่น แต่มณฑลจี่อันไม่ยอมให้เราเข้าไป และคนที่ย้ายเข้าไปไม่สามารถออกมาได้”
“ฮะ! ” คนสูงอายุอายุประมาณ 50 คนที่รู้เรื่องการทำงานภายในกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าคนเหล่านั้นไม่เต็มใจที่จะย้ายออก แต่พวกเขาถูกคุกคามโดยตระกูลเต็ง พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องย้าย องค์หญิงจี่อันอาจไม่รู้ แต่ทหารของตระกูลเต็งมักจะมาหาเราที่หยูโจวและรังแกพลเมืองที่นี้ เมื่อพวกเขาซื้อของ พวกเขาไม่เคยจ่ายเงิน เมื่อพวกเขาซื้อหลายอย่างและถูกขอให้ลงลายมือชื่อในสัญญา เราจะถูกตีและถูกสาปแช่ง เราชาวหยูโจวอาจกล่าวได้ว่าอาศัยอยู่ในเงามืดของมณฑลจี่อัน เราใช้เวลาทั้งวันอย่างมากจริง ๆ ! ”
ในขณะที่เขากำลังร้องทุกข์เกิดมีกลุ่มทหารจากมณฑลจี่อันเดินผ่านมาและพวกเขาก็ได้ยินทุกอย่าง ผู้นำทหารเริ่มโกรธและตะโกนว่า “เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน ! ” จากนั้นเขาก็รีบไปเริ่มตีชายชรา
ชายชรากลัวอย่างมากเขาไม่เคยคิดว่าขณะที่เขาพูดออกมาคนเหล่านี้จะได้ยินโดยบังเอิญ เขารู้สึกเสียใจและเขาก็เป็นห่วงชีวิตของเขาด้วยเช่นกัน เมื่อกองทหารจากมณฑลจี่อันทำร้ายพลเมือง ทางการไม่มีทางทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ กระดูกเก่า ๆ ของเขาทนได้เท่าไหร่ แต่เดิมเขาได้รับมอบหมายให้มารับยาให้เจ้านายของเขา อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าชีวิตของเขาก็จะถูกโยนเข้ากองไฟ
เขาหลับตาอย่างสิ้นหวังแม้กระนั้นหมัดที่ช่วยชีวิตไม่เคยมา มือที่คว้าเขาไว้ได้ถูกคลายออกแทน ชายชรางงงวยและรวบรวมความกล้าที่จะลืมตาขึ้นมามอง เขาพบว่าชายผู้แข็งแกร่งที่ยืนอยู่ด้านหลังขององค์หญิงจี่อันได้คว้าข้อมือของทหารเอาไว้ เมื่อเขาปล่อยมือ มันก็ชัดเจนว่ามันถูกกำอย่างแรงมากจนเขาได้ยินเสียงกระดูกแตก
ชายชราตัวสั่นด้วยความกลัวและถอยห่างออกไปสองสามก้าวเมื่อเขาได้ยินเสียงทหารร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด อย่างไรก็ตามหลี่จู้ไม่มีความตั้งใจในการคลายมือของเขา
ทหารคนอื่นๆ ที่เข้ามาเห็นผู้นำของพวกเขาต้องทนทุกข์ ดังนั้นพวกเขาจึงกรูกันเข้ามา ก่อนที่พวกเขาจะก้าวออกมา บานซูก็ปรากฏตัวออกมาจากเงามืดและกระแทกผู้คนเหล่านั้นลงไปที่พื้นในพริบตา หลังจากเสร็จสิ้นเขาก็หายตัวไปด้วยภาพพร่ามัวอีกครั้ง ราวกับว่าเขาไม่เคยปรากฏตัว และคนเหล่านั้นได้รับบาดเจ็บ
หลี่จู้ถามเฟิงหยูเฮง“องค์หญิงจี่อัน คนผู้นี้ควรได้รับการจัดการอย่างไรขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงเหลือบมองไปที่คนผู้นั้นและไม่รีบตอบนางถามว่า “กล้าทำร้ายผู้คนกลางถนนเช่นนี้ ในสายตาของเจ้า ต้าชุนไม่มีกฎหมายหรือ ? เห็นเจ้าหน้าที่ทางการของหยูโจวเป็นเพียงไม้ประดับใช่หรือไม่ ? ”
ใครจะรู้ว่าคนผู้นี้จะกล่าวเสียงดัง“เราเป็นทหารของมณฑลจี่อัน ! มณฑลจี่อันมีกฎหมายของตัวเอง กฎหมายของราชวงศ์ต้าชุนมีอะไรเกี่ยวข้องกับข้าบ้าง ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ชอบทำร้ายผู้คนกลางถนน ! ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ชอบทำร้ายผู้คนของราชวงศ์ต้าชุนบนท้องถนน”
เมื่อเขากล่าวพลเมืองก็รู้สึกสั่นอย่างไม่รู้ตัว เป็นที่ชัดเจนว่าคนเหล่านี้ประสบภายใต้การกดขี่จากคนเหล่านี้ พวกเขาคุ้นเคยกับมันราวกับว่ามันเป็นธรรมชาติ
“เจ้าพูดอย่างนี้เจ้ากำลังบอกว่าเจ้าไม่ใช่คนของราชวงศ์ต้าชุนหรือ ? ” อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงกำลังไตร่ตรองคำพูดของคนผู้นั้น นางคิดขึ้นมาแล้วพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ดูเหมือนว่ามณฑลจี่อันได้พิจารณาตัวเองแล้วว่าเป็นอีกอาณาจักร ไม่เป็นไร เนื่องจากเจ้าไม่ได้เป็นหนึ่งในพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุน องค์หญิงผู้นี้จึงไม่ต้องการห้าม หลี่จู้ ตีเขาให้ตาย ! ”
หลี่จู้เป็นทหารตั้งแต่เกิดเขามักจะ “เชื่อฟัง” สิ่งที่แม่ทัพของเขาพูด นอกเสียจากว่ามันขัดแย้งโดยตรงกับศีลธรรมของเขาเช่นสิ่งที่องค์ชายแปดสั่งการ เขาจะเชื่อฟังเสมอ
คำสั่งของเฟิงหยูเฮงที่จะสังหารหลี่จู้ไม่ลังเล เขาดึงดาบออกมาและตัดหัวของคนผู้นั้นออกทันที
ในไม่ช้าเลือดก็ถูกพ่นออกไปทุกหนทุกแห่งและเลือดนี้ก็พ่นไปที่คนจำนวนมาก อย่างไรก็ตามผู้คนไม่ได้หลีกเลี่ยง แต่ดวงตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่มองไปยังศพที่ร่วงลงกับพื้น
เป็นเวลากี่ปีหยูโจวถูกกดขี่โดยมณฑลจี่อันและพวกเขาจำเป็นต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง คนรุ่นต่อ ๆ ไปของมณฑลหยูโจวไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับพื้นที่พิเศษนั้น มีคนที่คิดจะต่อต้าน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่มีตัวอย่างของความสำเร็จ ผู้ที่ต่อต้านจะถูกฆ่าหรือได้รับบาดเจ็บ ไม่มีใครที่กล้าที่จะต่อต้านมณฑลจี่อัน
ตอนนี้องค์หญิงจี่อันมาแล้วเจ้าของที่แท้จริงของมณฑลจี่อันมาแล้ว นี่คือองค์หญิง นางเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม ว่าที่พระชายาขององค์ชายเก้า และนางได้รับพระราชทานที่ดินศักดินาผืนนี้จากฮ่องเต้ นี่เป็นเพียงคนเดียวในราชวงศ์ต้าชุนที่ได้รับพระราชทานที่ดินศักดินา
ทันใดนั้นผู้คนก็นึกถึงข่าวลือที่เกี่ยวกับองค์หญิงจี่อันพวกเขาจำได้ว่านางช่วยเหลือผู้คน และพวกเขาก็จำได้ว่านางช่วยหลอมเหล็กให้กับราชวงศ์ต้าชุน พวกเขาจำได้ว่านางไปกับองค์ชายเก้าในการพิชิตเฉียนโจว …
ในที่สุดผู้คนก็ตระหนักว่าองค์หญิงนี้ก็เป็นเทพเจ้าแห่งสงครามเช่นกันนางยังเป็นคนที่ไม่สามารถมองข้ามได้ ตอนนี้นางมาแล้ว ผู้คนของหยูโจวจะไม่ถูกรังแกจากตระกูลเต็งอีกต่อไป !
ใครจะรู้ว่าใครเป็นผู้เริ่มต้นมันในขณะที่มีคนคุกเข่าและตะโกนเสียงดัง “เราขอให้องค์หญิงจี่อันช่วยสนับสนุนเราขอรับ ! ”
ทุกคนคุกเข่าบนพื้นและกล่าวอย่างพร้อมเพรียง “เราขอให้องค์หญิงจี่อันช่วยสนับสนุนเราด้วย ! ”