The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 869 -870

ตอนที่ 869 ของหมั้นใหม่
ตอนที่869 ของหมั้นใหม่
เมื่อได้ยินว่าพวกเขาจะไปหาองค์ชายเจ็ดทั้งสองก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเห็นด้วยซ้ำแล้วซ้ำอีก จากนั้นหวงซวนก็นำพวกเขาไปยังที่พักใหม่ของพวกเขา
สำหรับเฟิงหยูเฮงนางก็เริ่มเขียนรายงานต่อองค์ฮ่องเต้ทันทีเพื่อบอกเล่าเกี่ยวกับสถานการณ์ ในขณะเดียวกันนางก็เขียนจดหมายถึงซวนเทียนฮั่ว ในจดหมายฉบับนี้นางแสดงความโกรธโดยไม่ยับยั้งแม้แต่น้อย นางโกรธมากและนางต้องแก้แค้นแน่นอน นางเชื่อมั่นว่าซวนเทียนฮั่วเข้าใจความรู้สึกของนาง องค์ชายแปดไม่ควรทำเช่นนี้
นอกจากนี้เฟิงหยูเฮงยังไม่ได้นอนในคืนนั้นนางสั่งให้คนนำรายชื่อประมาณ 20 คนไปที่เหมืองเพื่อจับคน ในเวลาเดียวกันทั้งสองก็จะถูกพาไปเปิดเผย พวกเขาจะยืนต่อหน้าทุกคนเพื่อเปิดเผยความผิดขององค์ชายแปด
ในบรรดาคนที่ถูกจับราวๆ 20 คน มีบางคนที่เป็นทหารพิเศษขององค์ชายแปด พวกเขาปฏิเสธที่จะยอมรับ แต่ก็มีคนที่ไม่แน่วแน่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาได้ยินทั้งสองวิเคราะห์ “การกระทำเหล่านี้เริ่มลงมือก่อนเวลาและเป็นบุตรชายของเราที่ตาย ครั้งต่อไปหากมีสิ่งที่คล้ายกันเกิดขึ้น เจ้าควรเตรียมการที่จะตาย ! ”
เมื่อคำเหล่านี้ออกมาคนเหล่านั้นก็ไม่ใช่คนโง่และพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องวิเคราะห์มันเช่นกัน การวิเคราะห์นี้นำพวกเขาไปสู่ข้อสรุปเดียวกัน ดังนั้นจึงมีคนอีกส่วนหนึ่งที่ย้ายไปยืนอยู่ข้างเฟิงหยูเฮง พวกเขายังมอบหลักฐานจำนวนมากเกี่ยวกับความผิดขององค์ชายแปด มีบางคนที่กล่าวว่า “การพังทลายของเหมืองไม่ใช่ภัยพิบัติทางธรรมชาติ แต่มันเป็นองค์ชายแปดที่สั่งให้เราขุดมันออกมาอย่างลับ ๆ และใช้กลไก เมื่อได้รับคำสั่งแล้วกลไกจะถูกเปิดใช้งาน และการถล่มจะเริ่มขึ้นทันที”
เมื่อผู้คนได้ยินคำเหล่านี้จิตใจของพวกเขาก็ล่มสลาย พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมองค์ชายแปดจึงทำสิ่งนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขาไม่ใช่พลเมืองของราชวงศ์ต้าชุน ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าองค์ชายแปดไม่ได้เป็นหนึ่งในองค์ชายของราชวงศ์ต้าชุน ?
เสียงคร่ำคราญดังเซ็งแซ่และในเวลาเดียวกันผู้คนที่รวมตัวกันก็เริ่มสาปแช่งองค์ชายแปดท้ายที่สุดมีคนแนะนำด้วยเสียงดัง “เราไปช่วยกันร้องเรียนเรื่องนี้ ! เรามีองค์หญิงจี่อันและองค์ชายหกช่วยเราเขียนเรื่องร้องเรียนถึงฮ่องเต้ เราต้องเปิดเผยความผิดขององค์ชายแปด คนเช่นนี้ไม่สามารถปล่อยให้เป็นอันตรายต่อผู้อื่นได้ ! ”
ข้อเสนอแนะนี้ได้รับการเห็นชอบจากทุกคนอย่างรวดเร็วซวนเทียนเฟิงที่ไปกับเฟิงหยูเฮงพยักหน้าและใช้ความคิดริเริ่มเพื่อช่วยพวกเขาเขียนจดหมายร้องเรียนของพวกเขา เช่นนี้การร้องเรียนสองสามร้อยฉบับถูกเขียนขึ้นข้ามคืนและส่งไปยังเมืองหลวงพร้อมกับผู้คนที่เริ่มต่อต้านองค์ชายแปด เฟิงหยูเฮงส่งองครักษ์เงาทั้งหมดของนางไปคอยปกป้องพวกเขาและเพื่อความปลอดภัย
อีกครั้งหนึ่งที่ผู้คนเชื่อว่ามีเพียงคนอย่างองค์หญิงจี่อันเท่านั้นที่สมควรเป็นเจ้านายผู้คนตะโกนอย่างดังว่า “องค์หญิงจี่อัน” ราวกับว่าทั้งสี่คำนั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาเชื่อตราบใดที่องค์หญิงจี่อันอยู่ พวกเขาก็จะใช้ชีวิตได้ไม่ต้องกังวล
เฟิงหยูเฮงได้ยินเสียงตะโกนและรู้สึกพอใจมากความเครียดและความอ่อนเพลียที่นางได้รับในที่สุดก็โล่งใจ แต่ด้วยความผ่อนคลาย ทำให้นางสูญเสียพละกำลังและหมดสติทันที สิ่งสุดท้ายที่นางสังเกตเห็นคือซวนเทียนเฟิงรีบมาจับนาง และสีหน้าของผู้ที่เกี่ยวข้อง
ไม่มีอะไรผิดปกติกับร่างกายของเฟิงหยูเฮงมันเป็นเพียงว่านางหมดแรงมากเกินไป ขณะที่นางใช้เวลาสามวันสามคืนหลับในคฤหาสน์ เมื่อนางตื่นขึ้นมาในอีกสามวันต่อมา นางเห็นซูซื่อและฉินซื่อแสดงความกังวล
นางขยี้ตาและเกือบคิดว่านางฝันเมื่อในที่สุดนางก็สามารถตอบสนอง นางเดินไปหาและนั่งเพื่อกอดทั้งสอง
นางมักจะต่อสู้ด้วยตัวเองเสมอในเมืองหลวงนางยังคงมีซวนเทียนหมิง แต่เพื่อพูดถึงญาติ ๆ นางอาศัยอยู่ด้วยตัวนางเองอย่างแท้จริง นางไม่อาจจินตนาการในโลกที่ตระกูลเฟิงสามารถใช้ชีวิตได้อย่างเหมาะสมเท่ากับตระกูลเหยา โชคไม่ดีที่นางไม่มีโชคลาภแบบนั้น ในตอนท้ายแม้แต่มารดาของนางก็ทิ้งนางไป
เฟิงหยูเฮงมักจะรู้สึกว่านางล้มเหลวเมื่อต้องจัดการครอบครัวอย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าป้าสองคนของนางจะทิ้งครอบครัวของพวกนางในเมืองหลวง และมาที่มณฑลจี่อันเพื่อดูแลนาง นางเริ่มร้องไห้เหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ เรื่องนี้ทำให้ซูซื่อเริ่มร้องไห้ด้วย มันเป็นฉินซื่อที่บีบแก้มของนางและกล่าวอย่างสนิทสนมว่า “เจ้าเป็นยังไงบ้าง ? เจ้าจะถึงวัยปักปิ่นในอีกสองเดือน ดังนั้นทำไมเจ้ายังร้องไห้เหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ? ” แม้ว่านี่คือสิ่งที่นางกล่าว ดวงตาของฉินซื่อก็เต็มไปด้วยน้ำตา
ตระกูลเหยาไม่มีบุตรสาวในรุ่นนี้และมีเพียงเฟิงหยูเฮงในฐานะหลานสาว พวกนางควรจะดูแลเอาใจใส่นาง มันก็เกิดขึ้นที่เด็กคนนี้ก้าวหน้าด้วยตัวนางเองและไม่ต้องการความช่วยเหลือจากตระกูลเหยา นางสร้างอนาคตให้ตัวเอง หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว มันเป็นตระกูลเหยาที่เกี่ยวข้องกับนางและทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมานบนภูเขาโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร โชคดีที่มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นหลังจากความทุกข์ทรมาน และฉินซื่อบอกกับเฟิงหยูเฮง “ไม่ว่างานแต่งงานจะสามารถจัดได้ในเวลาเดียวกับที่เจ้าทำพิธีปักปิ่นหรือไม่ก็ตาม ก็ต้องจัดพิธีปักปิ่น”
ซูซื่อยังกล่าวกับเฟิงหยูเฮง“เราควรมาถึงเร็วกว่านี้ แต่สาเหตุของความล่าช้ามาจากวันที่เราออกจากเมืองหลวง รถม้าออกจากเมืองหลวงมาแล้ว แม้กระนั้นมันก็หยุดโดยองครักษ์เงาของคฤหาสน์ ปรากฎว่านางกำนัลอาวุโสโจวได้มาเยี่ยมตระกูลเหยาเป็นพิเศษ ! มันไม่ใช่แค่นางที่มา เดาว่าใครไปกับนางด้วย”
เฟิงหยูเฮงคิดสักครู่แล้วกล่าวว่า“เป็นไปได้หรือที่พระชายาหยุนจะแอบออกมาจากพระราชวังเจ้าคะ ? ”
ซูซื่อพยักหน้า“ใช่แล้ว พระชายาหยุนมาเยี่ยม แต่นางไม่ได้แอบออกมา นางกลับได้รับอนุญาตจากฮ่องเต้ นางได้รับอนุญาตในฐานะมารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายหยู ไปเยี่ยมคฤหาสน์เหยาเพื่อพูดคุยเรื่องการแต่งงานของเจ้า”
ฉินซื่อยังกล่าวอีกว่า“พระชายาหยุนตัวจริงงดงามมาก ข้าอาศัยอยู่มาเกือบครึ่งชีวิตแล้ว แต่ข้าไม่เคยเห็นหญิงงามเช่นนี้มาก่อน ไม่น่าแปลกใจที่ฮ่องเต้คิดถึงนางตลอดหลายปีที่ผ่านมา”
ซูซื่อจับมือของเฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า“อาเฮง แม้ว่าเราจะไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์มากนัก แต่เรา ตระกูลเหยาเห็นว่าพระชายาหยุนปฏิบัติกับเจ้าดีอย่างแท้จริง นางคิดถึงเจ้าเสมอ พระชายาหยุนออกจากพระราชวังเป็นการส่วนตัว และมาที่คฤหาสน์ของเราเพื่อแสดงความเห็นชอบการแต่งงานของเจ้า ในเวลาเดียวกันนางเป็นตัวแทนของฮ่องเต้ในการส่งของหมั้นจำนวนมากให้กับคฤหาสน์เหยา”
เฟิงหยูเฮงทำหน้างุนงงและเอ่ยถามว่า“ไม่ใช่ว่าได้มอบของหมั้นแล้วหรือ ? คฤหาสน์ขององค์หญิงก็ได้รับจากซวนเทียนหมิง ! ”
ซูซื่อส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า“พระชายาหยุนกล่าวว่าเจ้าได้รับตำแหน่งเป็นองค์หญิง เจ้าควรได้รับที่อยู่อาศัย พวกเขาติดป้ายในคฤหาสน์ของเจ้าด้วย พูดไปมันเป็นตระกูลของฮ่องเต้ที่เป็นหนี้คฤหาสน์เจ้า นางกล่าวว่าเจ้าสามารถเลือกคฤหาสน์อีกหลังเมื่อเจ้ากลับไปที่เมืองหลวง เจ้าสามารถเลือกคฤหาสน์ที่เจ้าต้องการ ไม่ว่าจะมีคนอื่นอาศัยอยู่หรือไม่ก็ตาม พวกเขาจะย้ายออกไป”
”ใช่! ” ฉินซื่อกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายหยูมอบของหมั้นส่วนตัวให้อาเฮงของเรา แต่คราวนี้เห็นได้ชัดว่าของหมั้นที่พระชายาหยุนนำออกมาจากพระราชวังนั้นน่าประทับใจยิ่งกว่าเมื่อก่อน มีโฉนดที่ดินหนามากสำหรับทำการเกษตร ! ” ฉินซื่อได้ทำท่าทาง และเฟิงหยูเฮงมองดู ดีมากมันสูงประมาณครึ่งนิ้ว นั่นคือทั้งหมดที่อยู่ในกระดาษ ! สำหรับกระดาษที่จะซ้อนสูงนั้นเป็นไปได้หรือไม่ว่าเป็นโฉนดที่ดินทั้งหมดที่มอบให้นาง ?
“สิ่งต่างๆ ถูกนำมาจากภายในพระราชวังโดยตรงและขบวนก็ยาวมาก ทุกคนในเมืองหลวงรวมตัวกันเพื่อดูความตื่นเต้น มันน่าตื่นเต้นมาก” ซูซื่อถอนหายใจ “สำหรับการที่พระชายาหยุนทำเช่นนี้ นั่นหมายความว่านี่เป็นความตั้งใจของฮ่องเต้ เพื่อให้สามารถได้รับการสนับสนุนจากยายในพระราชวัง เป็นโชคลาภที่ต้องใช้ความพยายามของสามชั่วคน ดังที่ท่านปู่ของเจ้าพูดเมื่อเห็นว่าครอบครัวของฮ่องเต้ปฏิบัติต่อเจ้าเช่นนี้ ปู่ก็รู้สึกสบายใจ”
เฟิงหยูเฮงไม่สนใจว่าสิ่งของราคาแพงแค่ไหนพวกมันเป็นเพียงแค่โฉนดที่อยู่ในท้องพระคลัง ถ้าซวนเทียนหมิงกลายเป็นฮ่องเต้ สิ่งเหล่านั้นก็จะเป็นของนางในที่สุด แต่นางก็ยอมรับความตั้งใจของฮ่องเต้และพระชายาหยุน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีการมอบของหมั้นให้กับตระกูลเหยา นี่หมายความว่าครอบครัวของฮ่องเต้ยอมรับตระกูลเหยาว่าเป็นครอบครัวของนาง พวกเขายังจะได้รับความโปรดปรานของราชวงศ์ นี่คือสิ่งที่นางมองว่าสำคัญที่สุด
นางบอกกับซูซื่อและฉินซื่อว่า“ไม่ว่าอาเฮงจะแต่งงานที่ไหน ตระกูลเหยาเป็นรากฐานของข้า สำหรับป้าสองคนของข้าที่สามารถมายังมณฑลจี่อัน มันเยี่ยมมากจริง ๆ ข้ากำลังกังวลเกี่ยวกับคฤหาสน์ใหม่ที่มีขนาดใหญ่เกินไปและไม่มีใครช่วยข้าดูแลมัน ยังมีหลายสิ่งในมณฑลที่จะจัดการ ท่านป้าจะสามารถช่วยอาเฮงได้ในเรื่องนี้ อาเฮงมีญาติพี่น้องคอยดูแลข้า นี่คือสิ่งที่ข้าไม่ได้พบในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”
คำพูดของนางทำให้ซูซื่อและฉินซื่อรู้สึกปวดร้าวเล็กน้อยโชคดีที่พวกนางมาถึงแล้ว ในอนาคต ชีวิตของเฟิงหยูเฮงจะถูกปล่อยให้พวกนางจัดการ พวกนางยังสามารถมุ่งความสนใจไปที่การดูแลหลานสาวของพวกนางทั้งหมด สำหรับตระกูลเหยาที่รักบุตรสาวมากเท่ากับชีวิต นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่ง !
เฟิงหยูเฮงตื่นและใช้เวลาหนึ่งวันในการปรับตัวก่อนที่ร่างกายของนางจะหายดีในวันที่สอง หลังจากซูซื่อและฉินซื่อมาถึงที่มณฑลจี่อัน ช่างฝีมือเป่ยและเป่ยฟูหรงก็มาถึงเช่นกัน เฟิงหยูเฮงมีความสุขมาก เมื่อนางเห็นมัน มณฑลจี่อันเป็นอาณาเขตของนางเอง มันคือบ้านของนาง นางหวังว่าจะได้เห็นคนที่รักมากขึ้นจะมารวมตัวกันที่นี่ เช่นนี้นางจะไม่รู้สึกเหงา
นางได้เตรียมที่พักสามชั้นสำหรับตระกูลใบก่อนที่จะได้รับจดหมายของซวนเทียนเก้อ ในเวลาเดียวกันนางได้เลือกร้านขายเครื่องประดับไว้และเตรียมส่งมอบให้ตระกูลเป่ย นางบอกกับเป่ยฟูหรงว่า “เรียนรู้วิธีการเป็นเจ้าของร้าน ในอนาคตเมื่อเจ้าแต่งงานมันจะได้รับการดูแลจากเจ้า จะดีที่สุดถ้าผู้หญิงมีบางอย่างที่จะได้รับเงินของตัวเอง เป็นการดีที่สุดที่จะไม่พึ่งพาผู้ชายทุกเรื่อง แน่นอนว่าการช่วยเหลือสามี และการสอนบุตรเป็นสิ่งที่จำเป็น แต่เจ้าไม่ควรมุ่งเน้นพลังงานทั้งหมดในบ้าน เพียงแค่ออกมา เจ้าจะเห็นโลกกว้างมากขึ้น”
ในขณะที่เป่ยฟูหรงได้รับการรักษาในคฤหาสน์ขององค์หญิงพวกนางได้พูดคุยกันซักพัก นางถูกล้างสมองโดยเฟิงหยูเฮง ตอนนี้ความคิดของนางก็เหมือนกับของเฟิงหยูเฮง นางต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ในมณฑลจี่อันอย่างเต็มที่ มันจะเป็นชีวิตที่แตกต่างไปจากในอดีตอย่างสิ้นเชิง
สำหรับช่างฝีมือเป่ยเขามีชีวิตอยู่จนถึงวัยนี้และเขามีประสบการณ์มากมาย เขาสูญเสียศรัทธาในเมืองหลวงไปมาก ฮ่องเต้เข้าสู่วัยชราและมีองค์ชายมากมาย สถานการณ์แบบนี้ทำให้เขานึกถึงคังอี้ มารดาของเป่ยฟูหรง ในเวลานั้นถ้าไม่ใช่เพื่อช่วยน้องชายของนางขึ้นครองบัลลังก์ นางคงไม่ยอมแพ้กับเป่ยฟูหรงและจากไป เขาเกลียดครอบครัวของฮ่องเต้เพราะไม่มีมนุษยธรรมหรือความรู้สึกของครอบครัว เมื่อเป่ยฟูหรงออกจากเมืองหลวงและไปที่มณฑลจี่อันเพื่อสนับสนุนจากเฟิงหยูเฮง ช่างฝีมือเป่ยพยักหน้าเห็นด้วยทันที
เฟิงหยูเฮงพาพวกเขาไปดูที่พักที่เตรียมไว้ก่อนไปที่ร้านที่นางเลือก นางเสนอแนวคิดในการใช้เหมืองหยกเพื่อเปิดร้านขายเครื่องประดับ และบอกพวกเขาว่าร้านนี้จะมอบให้กับทั้งสองเพื่อจัดการ เนื่องจากช่างฝีมือเป่ยมีชื่อเสียงมาก แม้ว่านางจะเป็นนักลงทุน ส่วนแบ่งในอนาคตของนางก็จะน้อยลง เฟิงหยูเฮงจะรับสองในสิบส่วนและตระกูลเป่ยแปดในสิบส่วน
ไม่ว่าอย่างไรก็ตามช่างฝีมือเป่ยจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้และเขาก็บอกว่าส่วนของเขาจะมอบให้กับกองทัพของซวนเทียนหมิง นี่คือสิ่งที่ตระกูลเป่ยเป็นหนี้กับเฟิงหยูเฮง พวกเขาจะรับเงินนี้ได้อย่างไร
ในท้ายที่สุดด้วยการยืนยันของเฟิงหยูเฮงในที่สุดทั้งสองฝ่ายก็ตัดสินใจที่จะประนีประนอม เฟิงหยูเฮงจะรับส่วนแบ่งสี่ในสิบส่วนและตระกูลเป่ยหกในสิบส่วน
เป่ยฟูหรงไม่ได้ปิดบังอะไรนางอีกต่อไปไม่ว่าจะด้วยวิธีใด พวกเขาอยู่ในมณฑลจี่อันแล้ว ในอนาคตนางจะช่วยอะไรอีกหลายอย่าง เมื่อทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีก็ไม่จำเป็นต้องโต้แย้งเรื่องเงินมากเกินไป
แต่ช่างฝีมือเป่ยได้นำเรื่องนี้ขึ้นมาและเขาต้องได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากเฟิงหยูเฮง เป็นเรื่องเกี่ยวกับ “คนรัก” ที่เป่ยฟูหรงได้พบด้วยตัวนางเองคนที่อยู่ข้างซวนเทียนหมิง, เป่ยจื่อ…
ตอนที่ 870 นางเริ่มคิดถึงซวนเทียนหมิง…
ตอนที่870 นางเริ่มคิดถึงซวนเทียนหมิง…
ทั้งคู่แซ่เป่ยแต่ชื่อของเป่ยจื่อนั้นซวนเทียนหมิงเป็นคนตั้งให้ สำหรับชื่อเดิมของเขาคืออะไร เฟิงหยูเฮงไม่รู้จริง ๆ ช่างฝีมือเป่ยไม่ได้สนใจเรื่องนี้ แต่เขามีความเข้าใจไม่เพียงพอ ท้ายที่สุดนั่นคือองครักษ์ส่วนตัวของซวนเทียนหมิง แม้ว่าตัวตนของเขาจะไม่เป็นความลับเหมือนกับองครักษ์เงา แต่ก็เป็นสิ่งที่คนอื่นจะไม่พูดถึง สำหรับเป่ยฟูหรง นางได้พูดกับช่างฝีมือเป่ยเกี่ยวกับตอนที่พวกเขาพบกันและวิธีที่พวกเขามีปฏิสัมพันธ์เช่นเดียวกับที่เป่ยจื่อได้ช่วยนาง สำหรับช่างฝีมือเป่ย คนผู้นี้ฟังดูค่อนข้างดี แต่นี่เป็นบุคคลที่บุตรสาวของเขาเลือก เขายังต้องการฟังความคิดเห็นของเฟิงหยูเฮง
ความประทับใจของเฟิงหยูเฮงที่มีต่อเป่ยจื่อนั้นค่อนข้างดียิ่งกว่านั้นนางได้พบกับเขาในเวลาเดียวกันกับที่นางได้พบกับซวนเทียนหมิงเป็นครั้งแรก จากการคำนวณพวกเขาอาจถูกมองว่าเป็นคนรู้จักกัน จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะช่วยพูดถึงเขาในแง่ดี แต่นางก็ไม่ลำเอียงเกินไป ในความเป็นจริงคำพูดของเฟิงหยูเฮงค่อนข้างเรียบง่ายเพราะนางบอกช่างฝีมือเป่ยว่า “ฟูหรงได้พูดถึงความรู้สึกระหว่างสองคนนี้อย่างแน่นอน สำหรับตัวตนของเป่ยจื่อนั้น เขาจะอยู่กับองค์ชายเก้าตลอดเวลาที่ผ่านมาในฐานะองครักษ์ส่วนตัว มีอะไรที่ท่านลุงเป็นห่วงเจ้าคะ ? ! ”
ช่างฝีมือเป่ยพยักหน้าถูกต้อง องค์ชายเก้าเป็นคนที่พิถีพิถันเมื่อใช้คน ใครก็ตามที่มีข้อบกพร่องจะไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้อย่างแน่นอน เมื่อเป่ยจื่อสามารถรักษาเป็นองครักษ์ส่วนตัวได้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตัวตนของเขาจึงไม่จำเป็นต้องถูกตรวจสอบ เขากล่าวกับเฟิงหยูเฮงว่า “ข้าไม่ได้หวังว่าคนที่แต่งงานกับเป่ยฟูหรงจะมีเกียรติ ข้าแค่ขอให้เขาปฏิบัติต่อฟูหรงอย่างดี ตามปกติแล้วโดยอิงจากตัวตนของเป่ยฟูหรง…หลังจากนั้นความเป็นตัวตนของมารดาผู้ให้กำเนิดของนางนั้นค่อนข้างอ่อนไหว ข้าคิดว่าแต่งงานในครอบครัวปกติ มันจะดีที่สุดถ้าพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์กับราชสำนัก แต่เนื่องจากทั้งสองมีความรู้สึกดีต่อกัน ในฐานะบิดา ข้าจึงไม่มีความตั้งใจที่จะแยกทั้งสอง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาตระกูลเป่ยอาจไม่สามารถเปรียบเทียบกับตระกูลใหญ่ ๆ ได้ แต่มันมีรากฐานเล็กน้อย สินเดิมของฟูหรงได้ถูกเตรียมมานานแล้ว นอกจากนี้ยังมีเครื่องประดับที่ทำขึ้นเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมื่อคิดถึงมัน การนำพวกมันไปด้วย จะทำให้แน่ใจได้ว่านางจะไม่ถูกดูหมิ่น”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ“ท่านลุงเป่ยเป็นช่างฝีมือดีที่สุดในโลก เครื่องประดับแต่ละชิ้นที่ลุงสร้างเป็นสมบัติล้ำค่า หากเป่ยจื่อกล้าที่จะดูถูกพวกมัน ข้าจะเป็นคนแรกที่ไม่ให้อภัยเขา ! ท่านลุงไม่ต้องกังวล องค์ชายเก้าสัญญากับข้าแล้วว่าพระองค์จะไม่รับนางสนมในชีวิตนี้ และจะไม่พบหญิงสาวคนใดที่จะทำให้ข้าไม่มีความสุข เป่ยจื่อเป็นองครักษ์ส่วนตัวของพระองค์ ถ้าเจ้านายทำแบบนี้ ข้าเชื่อว่าเขาจะไม่มีอนุ ฟูหรงจะไม่ทนทุกข์หากนางแต่งงาน เป็นเพียงว่ามีการสู้รบในภาคใต้ ข้าแค่เป็นห่วงว่างานแต่งงานจะต้องล่าช้าออกไป”
ในที่สุดเป่ยฟูหรงก็สามารถที่จะกล่าวได้อย่างรวดเร็ว“ข้าไม่รีบร้อน งานแต่งงานของเจ้าจะล่าช้า ข้าต้องใช้เวลากับเจ้ามากขึ้น เพื่อออกจากเมืองหลวง ข้ากำลังคิดที่จะสร้างบ้านในมณฑลจี่อัน ถ้าข้าสามารถอยู่ที่นี่ได้ ในอนาคตข้าก็สามารถดูแลท่านพ่อในวัยชราได้”
ช่างฝีมือเป่ยเช็ดน้ำตาเขามีความสุขมากกับการแต่งงานของเป่ยฟูหรง เขาอยู่ในพระราชวังมาหลายปี และเขามีความเข้าใจในบทบาทขององค์ชาย ในหมู่พวกเขา เขานับถือองค์ชายเก้ามากที่สุด แม้ว่าองค์ชายเก้าไร้ยางอาย คนที่รู้ว่าเขาเข้าใจว่าคนที่ตายด้วยน้ำมือขององค์ชายเก้าก็ล้วนแต่เป็นคนไม่ดีทั้งหมด บุตรสาวของเขาโชคดีมาก เพื่อให้สามารถเดินเคียงข้างใครบางคนที่อยู่ข้างองค์ชายเก้า และได้ยินจากเฟิงหยูเฮงว่าองค์ชายเก้าจะไม่รับนางสนมใด ๆ ลูกน้องของเขามีโอกาสน้อยที่จะมีอนุเช่นกัน ด้วยสัญญาเช่นนี้ บุตรสาวของเขาจะมีความสุขอย่างแน่นอน
ร้านเครื่องประดับถูกมอบให้กับตระกูลเป่ยแบบนี้ในวันถัดไปเป่ยฟูหรงเริ่มหาคนที่จะทำความสะอาด นางทำตามร้านเครื่องประดับของเฟิงหยูเฮงในเมืองหลวง มีสองชั้น
ในช่วงเวลานี้เฟิงหยูเฮงไม่ว่างนับตั้งแต่ที่นางใช้ชื่อองค์ชายหกเพื่อเปิดสำนักศึกษาสำหรับมณฑลจี่อัน นางก็ถือเป็นวิธีการที่น่านับถือมาก ตอนนี้ช่างฝีมือเป่ยมาแล้ว นางจะไม่ใช้ประโยชน์จากทรัพยากรที่ดีได้อย่างไร ? ดังนั้นนางจึงเริ่มกระจายคำพูดว่าช่างฝีมือที่ดีที่สุดของราชวงศ์ต้าชุนได้ย้ายมาที่มณฑลจี่อันเพื่อปักหลักและตั้งร้านขายเครื่องประดับ ! ที่อยู่เป็นอาคารหลังที่สามทางฝั่งตะวันออกของถนนสายใหม่ ในเวลาเดียวกันนางได้ให้รายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับอัตลักษณ์ของช่างฝีมือเป่ย รวมถึงวิธีที่พระสนมของฮ่องเต้จะต่อสู้กันเพื่อเครื่องประดับต่าง ๆ ที่ช่างฝีมือเป่ยทำขึ้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด แม้ว่าพระสนมของฮ่องเต้จะพบ พวกนางก็ไม่ควรจะเอาเรื่องกับเฟิงหยูเฮง มันจะเป็นการเสียเวลาหากนางไม่ได้พูดเกินจริง
เมื่อพูดถึงชื่อเสียงของช่างฝีมือเป่ยมันไม่ใช่สิ่งที่เกิดจากการพูดเกินจริง แม้ว่าเฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดถึงเรื่องของพระสนมของฮ่องเต้ แต่ตระกูลที่ร่ำรวยที่สามารถซื้อเครื่องประดับเหล่านี้จะรู้เรื่องช่างฝีมือเป่ยเล็กน้อย เขาเป็นช่างฝีมือที่ทำงานเฉพาะในพระราชวังแห่งฮ่องเต้ ตอนนี้เขามาตั้งรกรากอยู่ที่มณฑลจี่อัน นั่นเป็นเรื่องใหญ่มากที่เขย่าเมือง พลังที่ได้รับการต้อนรับนี้ไม่มากไปกว่าสำนักศึกษาขององค์ชายหก ท้ายที่สุดผู้ที่สนใจองค์ชายก็คือผู้ชาย และผู้ที่มีความสนใจในการมาถึงของช่างฝีมือเป่ยก็คือผู้หญิง ความสามารถของผู้หญิงในการเผยแพร่ข้อมูลไม่ปกติ ในคืนเดียว ข่าวของช่างฝีมือเป่ยที่เปิดร้านขายเครื่องประดับในมณฑลจี่อันได้แพร่กระจายไปแล้วครึ่งหนึ่งของมณฑลหยุน แม้แต่ตระกูลที่ร่ำรวยในเฮาโจวก็เตรียมเงินทันทีและรีบไปมณฑลจี่อัน
การเปิดร้านขายเครื่องประดับมีความเจริญรุ่งเรืองมากเมื่อบรรดาฮูหยินและคุณหนูเห็นช่างฝีมือเป่ยและเครื่องประดับที่เขานำมาจากเมืองหลวง พวกนางไม่กระพริบตาเมื่อดึงตั๋วแลกเงินออกมาเป็นหมื่นหรือแม้กระทั่งแสนเหรียญเงิน สิ่งนี้ทำให้เป่ยฟูหรงยิ้มกว้างจนนางไม่สามารถปิดปากของนางได้ แม้กระนั้นนางก็รู้ว่านางไม่สามารถรับคำสั่งซื้อทั้งหมดได้ ดังนั้นนางจึงทำตารางเวลาสำหรับคนที่สั่งทำเครื่องประดับ หลังจากเครื่องประดับทุกชุดเสร็จสิ้น ช่างฝีมือเป่ยจะต้องพักสักสองสามวันก่อนเริ่มชุดที่สอง
ผู้คนเข้าใจว่าพวกนางไม่ควรรีบร้อนกับเครื่องประดับดีๆ ดังนั้นพวกนางจึงยอมรับสิ่งนี้อย่างมีความสุข บางคนถูกกำหนดให้รับสิ่งของในอีกหนึ่งปีต่อมา หลังจากเฟิงหยูเฮงได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นนี้ นางก็ถอนหายใจด้วยอารมณ์ นางคิดกับตัวเองว่ามีคนร่ำรวยอยู่บ้างในหมู่สามัญชน ! เงินที่นางใช้ไปจ่ายค่าชดเชยให้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเหมืองนั้นถูกมองว่าเป็นเงินจำนวนมาก แต่ก็มีความแตกต่างกันมากเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่ร่ำรวยที่ดึงตั๋วแลกเงินมากมายออกมาเพื่อซื้อเครื่องประดับ
ทั้งสองวิธีนางไม่สามารถเข้าใจความคิดของการใช้จ่ายเงินจำนวนนี้เพื่อประโยชน์ของเครื่องประดับครบชุดเครื่องประดับสามารถกินได้หรือไม่ ? อะไรคือสิ่งที่สวมใส่สิ่งที่มีราคาแพงเช่นนี้ ? ด้วยเงินจำนวนมาก มันจะเป็นการดีกว่าที่จะสร้างอาคารสำหรับธุรกิจ อันไหนที่แย่กว่าการสวมใส่เครื่องประดับ ?
แต่มีบางคนที่ต้องการใช้เงินในร้านค้าของพวกเขาและนางมีความสุขมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนื่องจากร้านขายเครื่องประดับมีช่างฝีมือเป่ยกำไรดีมาก แม้แต่เป่ยฟูหรงก็ใช้เวลาทั้งวันยิ้มอย่างสดใส สำหรับช่างฝีมือเป่ย เขามองบุตรสาวของเขายิ้มแล้วก็รู้สึกมีความสุขกับมัน
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็ได้รับคำตอบจากซวนเทียนหมิงจดหมายถูกส่งโดยนกอินทรี ในเวลานี้นางกำลังพูดคุยกับบานซูในสนาม นางเห็นนกอินทรีบินตรงมาหาพวกเขาก่อนจะลงจอด มันช่างงดงามอย่างแท้จริง และทำให้นางก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัวสองสามก้าวซึ่งกระตุ้นความรู้สึกรังเกียจจากบานซู นางกลับมาที่ห้องแล้วไล่บ่าวรับใช้ออกไปก่อนใจจดใจจ่อกับจดหมาย
จดหมายของซวนเทียนหมิงบอกนางว่ากองทัพกำลังอยู่ในช่วงที่ใกล้จะถึงแล้วแต่ตอนนี้พวกเขาสามารถมาถึงภาคใต้ได้เมื่อต้นเดือนที่สี่โดยเร็วที่สุด รายงานความพ่ายแพ้จากรองผู้บังคับการในภาคใต้ยังคงถูกส่งไปยังเมืองหลวงอย่างต่อเนื่อง และองค์ชายเจ็ดได้ส่งจดหมายถึงเขา 2 ครั้ง เขาบอกให้เฟิงหยูเฮงเชื่อฟังและอยู่ในมณฑลจี่อัน ยังมีเสบียงเพียงพอสำหรับกองทัพในขณะนั้น แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับกองทัพที่เขานำมา สำหรับทหาร 300,000 นายในภาคใต้ เขาไม่สามารถเกี่ยวข้องกับพวกเขาได้
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า“เสด็จพ่อได้ส่งเสบียงทางทหารไปยังเขตปกครองที่แปด เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วก็ไม่มีความหวังในตัวเขา เมื่อข้าไปถึงภาคใต้ ข้าจะตรวจสอบและดูว่าเรื่องไร้สาระของกองทัพภาคใต้เป็นอย่างไรก่อนตัดสินใจ เจ้าต้องระวังตัวขณะที่อยู่มณฑลจี่อัน ความคิดของพี่ชายคนที่แปดชั่วร้าย ใครจะรู้ว่าท่านพี่ใช้วิธีการแบบไหน เจ้าต้องไม่สะดุดเข้าไปในเส้นทางของเจ้า ถ้ามีคนไม่เพียงพอแค่เขียนจดหมายถึงพี่เจ็ดในเมืองหลวง ให้ท่านพี่ส่งคนไปช่วยเจ้า ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเจ้าจะต้องระมัดระวังและอย่าตกอยู่ในอันตรายใดๆ เมื่อเจ้าที่ปลอดภัย ข้าจึงจะสามารถวางใจได้”
จดหมายนั้นถูกเขียนขึ้นอย่างเร่งรีบและมันก็ไม่มีวิธีที่เขามักให้ความสนใจ จะเห็นได้ว่ากองทัพกำลังเร่งรีบอย่างแท้จริง นางวางจดหมายไปแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนนางก็รู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัย ในท้ายที่สุดนางเก็บมันไว้ในมิติของนาง อย่างไรก็ตามหลังจากที่นางเก็บจดหมาย นางก็ดึงจี้ที่แขวนอยู่ในห้องน้ำออกมา มันเป็นปี่เซียะหยกที่ห้อยจากสายสีน้ำตาล เขามอบให้นางเมื่อนางได้พบกับซวนเทียนหมิงเป็นครั้งแรกหลังจากกลับมาที่เมืองหลวงจากทางตะวันตกเฉียงเหนือ เขาบอกว่ามันถูกมอบให้กับเขาในวันเกิดตอนเขาอายุ 10 ปี มีนักพรตเต๋าบอกว่าผู้ที่เป็นเจ้าของมันจะได้เป็นมารดาของแผ่นดิน
ถ้าเป็นในอดีตนางคงไม่เชื่อเรื่องแบบนี้แน่ๆ แต่ตั้งแต่วิญญาณของนางย้ายไปอยู่ที่ราชวงศ์ต้าชุน เฟิงหยูเฮงก็ไม่ได้เพิกเฉยต่อเรื่องแบบนี้ ท้ายที่สุดนางและปู่ของนางที่มาถึงสถานที่แห่งนี้ ไม่ใช่สิ่งที่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน หากมีการถ่ายทอดวิญญาณแบบนี้เกิดขึ้น เหตุใดจึงไม่มีผู้คนที่มีมุมมองที่ดีขึ้นของโลก
ปี่เซียะถูกทิ้งไว้ในมิติของนางตลอดเวลาเพราะนางรู้สึกว่าสิ่งของมีค่ามากเกินไป และนางก็กังวลว่ามีใครบางคนอยากได้มันไป ชีวิตของนางไม่เคยสงบสุข มีคลื่นของการต่อสู้ลูกแล้วลูกเล่าเกิดขึ้นรอบตัวนาง ไม่มีแม้แต่วันเดียวที่จะถือว่าปลอดภัย นางไม่ต้องการให้สิ่งเหล่านี้ตกอยู่ในมือของคนอื่น โชคดีที่นางมีมิตินี้และซ่อนสิ่งนี้ได้
เฟิงหยูเฮงถูปี่เซียะตัวน้อยอย่างไม่รู้จบและมันก็ดูค่อนข้างฉลาด มันค่อนข้างเป็นที่นิยม นางเริ่มคิดถึงเสือขาวตัวน้อยของนาง หากไม่ได้มอบให้แก่พระชายาหยุน และพามาที่มณฑลจี่อันก็จะสามารถช่วยให้นางรู้สึกหายเบื่อหน่าย !
ดีมาก! นางยอมรับว่าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และนั่นเป็นผลมาจากความต้องการแสดงว่านางคิดถึงซวนเทียนหมิง แม้ว่าทั้งสองจะแยกกันอยู่เสมอ พบกันน้อยครั้งนี้ มันคือซวนเทียนหมิงที่จะต่อสู้ด้วยตัวเอง นอกจากนี้ยังมีหมาป่าหิวโหยในองค์ชายแปดที่อยู่ข้างหลังเขาจ้องมองเขาอย่างดุเดือด มันทำให้นางรู้สึกไม่สบายเสมอ ดังนั้นนางจึงตัดสินใจเขียนจดหมายถึงซวนเทียนหมิง เพื่อเน้นว่านางปฏิบัติต่อเรื่องนี้อย่างจริงจัง คราวนี้แม้ว่านางจะไม่สามารถทำอะไรซวนเทียนโมได้ แต่อย่างน้อยนางก็ได้ฉีกหน้ากากของเขาออกไปชั้นหนึ่ง แน่นอนว่านางจะไม่ปล่อยให้เขาลงมือทำอะไรอีก ต่อไป
เช้าวันรุ่งขึ้นเฟิงหยูเฮงเรียกหลี่จู้เข้ามาในคฤหาสน์ขององค์หญิงและถามเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ในภาคใต้ หลี่จู้เป็นผู้นำเล็ก ๆ ในกองทัพภาคใต้ และเขาเคยประจำอยู่ที่นั่นหลายปี เมื่อพูดถึงเรื่องที่นั่นเขามีเหตุผลและสมเหตุสมผล เขาบอกเฟิงหยูเฮงว่า “ระหว่างราชวงศ์ต้าชุนและกูซูมีทะเลทราย อย่างไรก็ตามภาคใต้ไม่ใช่ทะเลทรายที่แท้จริง มันเป็นแค่สถานที่ที่มีทรายเยอะ ทางใต้สุดของภาคใต้คือกูซูถือได้ว่าเป็นเขตแดนที่แท้จริงของทะเลทราย กูซูถือได้ว่าเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทะเลทราย นอกจากกูซูแล้วยังมีอีก 10 อาณาจักรเล็ก ๆ ถ้าองค์หญิงจี่อันกล่าวว่ามีพันธมิตรจาก 10 อาณาจักรจากทะเลทราย มันจะเป็น 10 อาณาจักรเล็ก ๆ ที่ร่วมมือกันเพื่อสนับสนุนกูซูในการโจมตีราชวงศ์ต้าชุน…”