The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 911-912

ตอนที่ 911 คืนแต่งงานที่น่าจดจำอย่างแท้จริง
ตอนที่911 คืนแต่งงานที่น่าจดจำอย่างแท้จริง
เมื่อทหารของกูซูรีบไปที่ค่ายทหารทางตอนใต้ของเมืองจือปิงเฟิงหยูเฮงกำลังพิงซวนเทียนหมิงที่หมุนผมของนางเล่น นางหัวเราะจนท้องของนางเจ็บ “ดูเหมือนว่าเป็นผู้ชายที่เล่นกับผมผู้หญิงอยู่เสมอ แต่ดูสิ เจ้าไว้ผมยาว ใครจะหยุดตัวเองจากการทำเช่นนี้ได้ ! ”
ซวนเทียนหมิงไม่เคยต่อต้านชายาผู้นี้มากวันนี้เป็นงานแต่งงานของพวกเขาและพวกเขาดื่มสุราเล็กน้อย มีความคิดบางอย่างที่เริ่มปรากฏในใจของเขา แต่เขาต้องการที่จะเก็บมันไว้เพราะเขามั่นใจว่ากูซูจะโจมตีในคืนนี้ นี่คือสิ่งที่พวกเขาได้กำหนดมานานแล้ว พวกเขาไม่สามารถละเลยเรื่องสำคัญนี้ได้เพราะพวกเขาสนุกกับเวลาในห้องหอ ดังนั้นเขาจึงจับชายาของเขาแล้วกล่าวว่า “คืนนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่เจ้าแต่งงานกับข้าแล้ว ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะไม่รอดมือข้า”
แน่นอนเฟิงหยูเฮงรู้ว่าคำเหล่านี้มีความหมายอย่างไรและนางไม่สามารถหยุดใบหน้าให้เลิกแดงก่ำ อย่างไรก็ตามนางใช้ความพยายามกับตัวเอง “เอ่อ ข้ายังอายุแค่ 15 แล้วยุคนี้ไม่เหมาะกับการเข้าหอ ร่างของหญิงสาวยังไม่โตเต็มที่”
“บางคนแต่งงานตอนอายุ15 และกลายเป็นแม่ตอนอายุ 16 แล้วพวกนางยังไม่โตเต็มที่หรือ ? ” ซวนเทียนหมิงสับสน “เจ้าเคยพูดเรื่องนี้มาก่อน แต่ในโลกนี้มันไม่เป็นแบบนี้ทุกที่หรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนในโลกโบราณจะเข้าใจแต่นางก็เป็นผู้ใหญ่ทางด้านจิตใจและนางได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ เมื่อเทียบกับผู้หญิงที่บอบบางคนอื่น ๆ นางแข็งแกร่งกว่ามาก นางเข้าใจด้วยใจว่าหากพวกเขาทำให้การแต่งงานเป็นจริง มันจะไม่เป็นปัญหาอย่างแท้จริง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้นางก็ไม่รู้สึกขัดแย้งกับเรื่องนี้ต่อไป นางดึงผมของซวนเทียนหมิง และมองเขาทำหน้าตาบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด จากนั้นนางก็แสดงความพึงพอใจของนาง
ซวนเทียนหมิงรู้สึกหมดหนทางมาก! “เมื่อผู้หญิงคนอื่น ๆ แต่งงานกัน พวกเขาล้วนแต่ไร้สาระมาก ชายาของข้าช่างไม่เหมือนใครจริงๆ และดูดีอย่างสมบูรณ์ ข้าว่าเจ้าจำได้หรือไม่ว่าวันนี้เป็นงานแต่งงานของเรา? และตอนนี้เราควรจะเพลิดเพลินไปกับคืนแต่งงานของเรา ? ”
“ข้าจำไม่ได้ตอนไหน! ” เฟิงหยูเฮงระงับอารมณ์ไม่อยู่ นางพลิกตัว คุกเข่าแล้วนั่งลงต่อหน้าเขากล่าวว่า “เราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เหมือนใคร ! ฟังนะ ฟังดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ข้างนอกหรือไม่ ? ”
เมื่อนางกล่าวอย่างนี้ซวนเทียนหมิงก็รู้สึกสมหวัง เมื่อกองทัพโจมตีเมืองในทะเลทราย เสียงจะไม่เดินทางไกลเท่าในภาคกลาง อย่างไรก็ตามเสียงตะโกนและการต่อสู้ได้มาถึงเมืองจือปิงแล้ว ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นมา “ทหารจากกูซูมาแล้ว ! ”
“น่าเสียดายที่พวกเขาไม่สามารถเข้าไปใกล้กำแพงได้”เฟิงหยูเฮงยืนยิ้มพร้อมกับค่อย ๆ สวมรองเท้า
“ไม่ใช่แค่กำแพงแต่แม้แต่ค่ายทหารก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใกล้ ! ” ขณะที่ซวนเทียนหมิงกล่าว เขาดูชุดแต่งงานสีแดงสดที่นางยังไม่ได้ถอด จากนั้นเขามองดูเสื้อคลุมสีแดงของเขาเองและอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า “อะไรนะ ? พวกเราจะไปต่อสู้ในสนามรบแบบนี้หรือ ? ”
“มันไม่ดีหรือ? ” เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างมีไหวพริบ “คืนนี้เป็นคืนแต่งงานของเรา ทหารของกูซูไม่สนใจและเลือกเวลาแบบนี้เพื่อสร้างปัญหา บางทีพวกเขาอาจลืมว่าวันนี้วันอะไร จากนั้นเราจะเตือนพวกเขา ขณะที่เราอยู่ที่นี่ เราจะสอนพวกเขาถึงวิธีการเป็นคนที่เหมาะสม”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“อ้าว องค์ชายผู้นี้รู้สึกว่าเราสองคนใส่ชุดสีแดงค่อนข้างดี มันจะเป็นการดีกว่าถ้าให้ทหารของกูซูสัมผัสกับค่ำคืนที่ยากจะลืมเลือน ! ”
หลังจากที่เขากล่าวจบทั้งสองก็ยิ้มให้กันพวกเขาเข้าใจความหมายของ “ค่ำคืนที่ยากจะลืมเลือน” ด้วยเลือดของคนของกูซูที่ไหลเหมือนแม่น้ำ มันจะยังเป็นสีแดงหรือไม่ ?
ในความเป็นจริงสิ่งที่ซวนเทียนหมิงกล่าวนั้นไม่ใช่การพูดเกินจริงแม้แต่น้อย กูซูได้ส่งทหารมาแล้ว 300,000 นายเพื่อโจมตีเมือง ไม่ต้องพูดถึงประตูทางใต้ของเมือง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าใกล้ค่ายทหารได้ ด้วยเสียงที่ดังกึกก้องจากการระเบิด ในพริบตา ทหารของกูซูก็ระเบิดขึ้นและกลายเป็นแม่น้ำแห่งเลือดและเนื้อ
บีซู่กลับมาอีกครั้งและดูฉากที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าหลังของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น “เกิดอะไรขึ้น ? ” เขาถามรองแม่ทัพของเขาว่า “แม่ทัพของราชวงศ์ต้าชุนยังไม่ออกมา ทำไมสายฟ้าสวรรค์เริ่มระเบิด ? ”
รองแม่ทัพยังงุนงงด้วยการกล่าวว่า“ใช่ขอรับ ! ในอดีตสายฟ้าสวรรค์ถูกผู้คนของราชวงศ์ต้าชุนปามา ทำไมเวลานี้โดยที่ไม่มีใครปรากฏตัว พวกมันเริ่มระเบิด ? เป็นไปได้หรือไม่ว่า… การระเบิดเกิดขึ้นจากพื้นดิน ? ”
การคาดเดาของพวกเขาถูกต้องก่อนที่งานแต่งงานของซวนเทียนหมิงจะเริ่มขึ้น เขาได้เตรียมการไว้อย่างดี ซีเฟิงได้ฝังระเบิดไว้ห่างจากค่ายทหารไปทางทิศใต้ 5 ลี้ใต้พื้นทราย ไม่จำเป็นสำหรับราชวงศ์ต้าชุนที่จะส่งทหารออกไป ตราบใดที่ผู้คนของกูซูกล้าที่จะเข้าใกล้เหมือง มันจะระเบิดทันทีโดยส่งพวกเขาไปสวรรค์โดยไม่ลังเล
แต่บีซู่ไม่เข้าใจ! ทหารของกูซูก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ! ทหารไม่สามารถจินตนาการได้ว่ามีระเบิดถูกฝังอยู่ใต้ดิน เมื่อพวกเขาเห็นมันสิ่งนั้นเป็นสายฟ้าสวรรค์ เมื่อพวกเขาพูดคุยกัน มันเป็นสายฟ้าสวรรค์ที่พุ่งมาจากเบื้องบน ! ส่วนกูซูตอนนี้ พวกเขาถูกฟ้าผ่า ! มันเป็นเช่นนั้นที่ไม่จำเป็นสำหรับคนของราชวงศ์ต้าชุนที่จะปรากฏตัว ตราบใดที่ผู้คนของกูซูเข้าหาเมืองจือปิง สายฟ้าก็จะโจมตีทันทีและเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นกองเลือด
กองทัพของกูซูกลัวและไม่กล้าที่จะบุกโจมตีอีกต่อไปสำหรับบีซู่ เขารู้สึกไม่สมเหตุผล เขาตะโกนและกรีดร้องจากกองทัพ เพื่อให้พวกเขาพุ่งไปข้างหน้าต่อไป ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะถูกพาไปขึ้นศาลทหาร
ทหารที่ยืนอยู่ด้านหน้าเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดพวกเขาไม่สามารถพุ่งไปข้างหน้าหรืออยู่ต่อได้ แต่บีซู่ดึงคันธนูออกมาและเริ่มยิงธนูโดยเล็งไปที่ด้านหลังหัวทหารเหล่านั้น หลังจากที่หลายคนล้มลง ทหารก็ไม่แยแส พวกเขาจะตายหากพวกเขาก้าวไปข้างหน้า และพวกเขาก็จะตายหากพวกเขาถอยกลับ มันจะเป็นการดีกว่าถ้าจะเดินหน้าให้มากขึ้นและถูกฟ้าผ่า พวกเขายังสามารถสัมผัสกับพลังของสายฟ้าสวรรค์นี้ ดังนั้นอีกกลุ่มหนึ่งวิ่งออกไปข้างหน้า และส่งผลให้เกิดการระเบิดขึ้นที่คร่าชีวิตของพวกเขา
ทุ่นระเบิดค่อยๆ กลายเป็นส่วนผสมของทรายและเลือด ภายใต้แสงจันทร์ ราวกับว่ามันคล้ายกับชุดแต่งงานสีแดงที่ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงสวม มันเตือนพวกเขาว่าวันนี้เป็นงานแต่งงานขององค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนและองค์หญิงจี่อัน เมื่อพวกเขาพุ่งเข้าหาเช่นนี้ แม้แต่สวรรค์ก็ไม่สามารถรับได้ เพราะสายฟ้าสวรรค์ถูกใช้เพื่อลงโทษพวกเขา !
มีคนรวมรวมความกล้าหาญบางอย่างและเสนอแนะต่อบีซู่“แม่ทัพ วันนี้ไม่เหมาะสำหรับการโจมตี แม้แต่สวรรค์ก็ยังไม่เห็นด้วยขอรับ ! ”
เมื่อหัวข้อนี้ถูกกล่าวทหารคนอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วนก็เห็นด้วยทันที ไม่ใช่ว่าพวกเขากลัวการต่อสู้ แต่ด้วยการต่อสู้แบบนี้ที่ไม่สมดุล พวกเขาจะต่อสู้อย่างไร ในอดีตไม่ว่าในกรณีใด พวกเขาจะสามารถเผชิญหน้ากับกองทัพทั้งสองได้ ตอนนี้ไม่สามารถพบกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนได้ แต่สายฟ้สวรรค์ก็โจมตีพวกเขาโดยตรง ในไม่ช้ากองทัพ 300,000 นายจะแหลกเป็นชิ้น ๆ พวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน
ทหารของกูซูไม่มีกำลังใจในการต่อสู้ต่อไปแม้ว่าบีซู่จะรู้สึกหมดกำลังใจ แต่ความเป็นจริงของสถานการณ์นั้นถูกวางไว้ตรงหน้าเขา แล้วถ้าเขารู้สึกไม่ดีล่ะ ? แม้แต่รองแม่ทัพที่อยู่ข้างเขาก็แนะนำเขาว่า “แม่ทัพ เราไม่สามารถสู้ต่อไปได้ หากเรายังสู้รบต่อไป เราจะต้องให้คำอธิบายแก่ทุกคนเหล่านี้ ! ”
บีซู่กัดฟันพูดออกมาว่า“เป็นไปได้หรือไม่ที่สายฟ้าแห่งสวรรค์ของราชวงศ์ต้าชุนจะไม่มีวันหมด ทหาร 300,000 นายไม่สามารถทำให้สายฟ้าสวรรค์ของพวกเขาหมดลงได้หรือ”
“ถึงแม้ว่ามันจะหมดไปแล้วมีอะไรเกิดขึ้นขอรับ ? พวกเขาสามารถสร้างสายฟ้าสวรรค์ อย่างไรก็ตามเมื่อ 300,000 นายของเราตาย พวกมันจะหมดไปจริง ๆ หรือ ! แม่ทัพไปพักผ่อนกันเถิดขอรับ ! ถ้าเราไม่ถอย ทหารของราชวงศ์ต้าชุนจะโจมตี และทุกคนจะตายหมดขอรับ ! ”
บีซู่เข้าใจเหตุผลนี้เช่นกันเมื่อมองไปที่กองทหารของเขา พวกเขาก็ถูกทำลายโดยราชวงศ์ต้าชุนอย่างแท้จริง แม้ว่าพวกเขาจะต่อสู้แต่ก็ไม่สามารถได้รับผลลัพธ์ที่ดี ดังนั้นเขาจึงกัดฟันและกล่าวเสียงดัง “ถอยทัพ ! ”
อย่างไรก็ตามมันก็สายเกินไป เมื่อได้รับคำสั่งให้ถอย แต่ก่อนที่ทหารจะหันหลังวิ่งหนี มีเสียงตะโกนมาจากค่ายทหารของราชวงศ์ต้าชุน ดูเหมือนว่ามีคนกำลังตะโกนว่า “ทหารของกูซู ! พวกเจ้าจะหนีไปไหน ! ” ผู้คนมองอย่างงุนงง แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นคือทหารนับไม่ถ้วนพุ่งออกจากค่ายทหารมุ่งตรงมาในทิศทางของพวกเขา
บีซู่กลัวเขารีบสั่งให้รถม้าเริ่มถอยหนีอย่างสิ้นหวัง ข้างหลังเขา เสียงระเบิดดังขึ้น เสียงของทหารกรีดร้องด้วยความสิ้นหวังดังก้องในอากาศ เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองย้อนกลับไป เขาทำได้เพียงรีบเร่งรถม้าหนีไปโดยกลัวว่าสายฟ้าสวรรค์อาจทำให้เขาล้มลง
ในที่สุดประตูของเมืองหยูปิงก็อยู่ต่อหน้าเขาในที่สุดบีซู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นอกจากนี้เขายังเรียกความกล้าหาญให้หันหลังกลับและดู ที่นั่นเขาพบว่าทหารของราชวงศ์ต้าชุนไม่ก้าวหน้าต่อไป พวกเขาหยุดห่างจากเมืองหยูปิงไม่ไกล มันเป็นเพียงว่ามีดวงตาจำนวนมากที่มองไปในทิศทางของเขา ท่าทางของพวกเขาทำให้เขาขนลุกซู่
”ท่านแม่ทัพ! ” รองแม่ทัพรีบบอกเขา “เข้าเมืองเร็วขอรับ ! ไม่ว่าทหารของราชวงศ์ต้าชุนจะหยุดหรือไม่ก็ไม่ได้สร้างความแตกต่าง สายฟ้าสวรรค์และอาวุธแปลก ๆ ของพวกเขาสามารถโจมตีได้ไกลกว่าคันธนูและลูกธนู เราจะต้องไม่ประมาทขอรับ ! ”
บีซู่พยักหน้าและไม่อยู่ต่อเขามุ่งตรงไปยังเมืองหยูปิง แม้หลังจากที่กองทัพทั้งหมดของกูซูเข้ามาในเมือง พวกเขาก็ไม่เห็นทหารของราชวงศ์ต้าชุนเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย บีซู่สับสนและครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะปีนกำแพง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาต้องขึ้นไปดู เขาอาจไม่สามารถอยู่ด้านล่างและคาดเดาต่อไปได้ ยิ่งกว่านั้นหลังจากการต่อสู้เหล่านี้ ภาพลักษณ์ของเขาในสายตาของทหารได้ลดลงเพียงแค่เล็กน้อย ในเวลานี้ถ้าเขานั่งเฉย ๆ โดยหดหัวเหมือนเต่า แม้ว่าทหารของราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ได้ฆ่าเขา ทหารของเขาก็จะประท้วง
บีซู่อ้าปากหอบหายใจในขณะที่ปีนขึ้นไปบนกำแพงใจหนึ่งก็กลัว อีกอย่างเขาก็เหนื่อย เมื่อเขามองออกมาจากบนกำแพง เขาเกือบจะร่วงลงไป !
ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงมาถึงแล้วทั้งสองสวมชุดแต่งงานสีแดงสด ราวกับว่าพวกเขายังคงอยู่ในพิธี พวกเขาก็รีบมาที่สนามรบ เสื้อผ้าที่มีสีสันของพวกเขาทำให้บีซู่เริ่มเสียใจ !
“ท่านแม่ทัพระวังด้วยขอรับ” รองแม่ทัพเตือนเขาจากด้านข้าง ในเวลาเดียวกันเขายังคงให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของทหารของราชวงศ์ต้าชุน โดยคาดว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาจะไม่มีการเตรียมการใด ๆ เมื่อพวกเขาตาย แต่รองแม่ทัพผู้นี้ในฐานะที่เป็นคนจากกูซูก็ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องชื่นชมองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนและองค์หญิงจี่อัน เป็นที่ทราบกันดีว่าเมื่อเขาและบีซู่ได้ก้าวเข้าสู่สนามรบ พวกเขาจะอยู่ในใจกลางของการต่อสู้ การอยู่ตรงกลางหมายความว่าไม่ว่าจะพบศัตรูในสนามรบหรือไม่ พวกเขาจะไม่ใช่คนแรกที่ถูกโจมตี พวกเขามีทหารเป็นเกราะป้องกันมากมายและมีลูกธนูหยุดมากมาย ไม่ว่าจะก้าวไปข้างหน้าหรือถอยไปตั้งหลัก พวกเขาเป็นคนที่มีความยืดหยุ่นมากที่สุด แต่องค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนและองค์หญิงจี่อันยืนอยู่ตรงหน้ากองทัพ ด้วยรัศมีอันสูงส่งของพวกเขา พวกเขาเผชิญหน้ากับศัตรูและความเลื่อมใสในความกล้าหาญ
“ชายาตัวน้อย! ” บีซู่กัดฟันอย่างดุเดือดและกล่าวว่า “แทนที่จะใช้เวลาในคืนแรกกับสามีของเจ้าในห้องหอ เจ้าออกมาทำอะไรให้แม่ทัพโกรธแค้น ? เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าไม่ต้องการเห็นสามีของเจ้าในคืนวันแต่งงานของเจ้า และกำลังคิดถึงแม่ทัพคนนี้แทน” เขาหัวเราะอย่างชั่วร้ายด้วยวาจาหยาบคาย
อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเสียงหญิงสาวในชุดสีแดงในอากาศนางจับสิ่งแปลกประหลาดนั้นไว้ที่ปากของนางอีกครั้ง เสียงดังมาจากข้างในสิ่งนั้นและมันดังมากจนทุกคนได้ยินได้ นางกล่าวว่า “แม้ว่าเจ้ากำลังยืนอยู่บนกำแพง ดูเหมือนว่าเจ้าจะแค่โผล่ตาของเจ้าออกมา ดูเหมือนว่าเจ้าเป็นเหมือนหนูมากขึ้น มันจะดีกว่าถ้าวางอิฐไว้ใต้ฝ่าเท้าของเจ้า ! อย่าทำให้มันดูเหมือนว่ารองแม่ทัพของเจ้ากำลังพาหลานชายไปสำนักศึกษา”
ตอนที่ 912 ความตายของเสี่ยวหยา !
ตอนที่912 ความตายของเสี่ยวหยา !
คำพูดของเฟิงหยูเฮงทำให้ทหารของราชวงศ์ต้าชุนหัวเราะออกมาแม้แต่รองแม่ทัพของบีซู่ก็พยายามกลั้นหัวเราะ แต่แน่นอนว่าเขานั้นมีรูปร่างสูงใหญ่ แต่บีซู่นั้นเตี้ยมาก การที่จะบอกว่าเขาเป็นเหมือนหลานชายก็ไม่ได้พูดเกินจริงแม้แต่น้อย มันน่าเสียดายที่เขาไม่มีแม้แต่ภรรยา ดังนั้นบุตรชายจึงยังไม่เกิด หลานชายมาจากไหน ?
เขาต้องการหัวเราะแต่ไม่กล้าหัวเราะการกลั้นหัวเราะไว้นั้นช่างน่าสมเพชอย่างแท้จริง และเขาทำได้แค่ไอไม่กี่ครั้งเท่านั้น อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ทำให้บีซู่เริ่มกรีดร้องอีกครั้ง เขาหันกลับมาและเตะรองแม่ทัพลงไปกองกับพื้น จากนั้นบีซู่ก็กล่าวว่า “ไปพาอนุของแม่ทัพผู้นี้มา” หลังจากกล่าวแบบนี้เขาก็มองลงมาที่เท้าของเขา “เอาอิฐมาปูด้วย แม่ทัพคนนี้จะแสดงฉากดี ๆ ให้ผู้คนที่อยู่ด้านล่างเห็น ! ”
รองแม่ทัพไม่รู้ว่าฉากดีๆ แบบนี้จะเป็นอย่างไร แต่เมื่อได้ยินเขาพูดถึงอนุ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา เขาเคยเห็นอนุผู้นั้นด้วย นางเหมือนองค์หญิงจี่อันมาก ๆ ! การบอกว่าพวกนางหน้าตาเหมือนกันจะไม่เป็นการพูดเกินจริง สำหรับการที่แม่ทัพเรียกนางออกไปในเวลานี้… เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาต้องการที่จะทำให้คนของราชวงศ์ต้าชุนโกรธ ? นอกจากนี้ แม้ว่าพวกนางจะไม่ใช่คนเดียวกัน แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นตา คนของราชวงศ์ต้าชุนจะรู้สึกไม่ดี ใช่หรือไม่ ? รองแม่ทัพคิดเรื่องงานอดิเรกแปลก ๆ ของแม่ทัพบีซู่และหัวเราะเบา ๆ เขารีบวิ่งไปหาคนพานางออกมา
สำหรับบีซู่เขาหันกลับมาและหัวเราะ “ในเมื่อองค์หญิงจี่อันไม่เต็มใจที่จะทำให้การแต่งงานของเจ้าและสามีของเจ้าเสร็จสมบูรณ์ แม่ทัพผู้นี้จะทำหน้าที่มอบความสุขแทนสามีของเจ้า ! ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ทหารของราชวงศ์ต้าชุนสับสนเขาจะทำมันด้วยตัวเองหรือ ? ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่บีซู่พูดหมายถึงอะไร อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงก็สามารถคาดเดาคร่าว ๆได้ นางกล่าวกับซวนเทียนหมิงพร้อมขมวดคิ้ว “พวกเขาจะพาฟูหยาออกมาหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงแค่นเสียงเย็นชา“ข้าคิดว่าเขาตั้งใจทำเช่นนั้น”
“แม่ทัพเจ้าต้องหลงผิดแน่ ๆ ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่ามันตลกดี “มีสมองหรือไม่ ? ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง แทนที่จะใช้เวลาคุยกันเรื่องการต่อสู้กับศัตรู เจ้าใช้เวลาทั้งวันในการคิดถึงเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องเหล่านี้ นั่นสามารถกำจัดทหารของเราหรือทำให้บางคนสูญเสียเลือดเนื้อบางส่วนได้หรือไม่ ? เด็กจริง ๆ ”
ซวนเทียนหมิงก็รู้สึกว่ามันเป็นเด็กแต่ก็ไม่เหมือนกับว่าเขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับอุปนิสัยของบีซู่ ที่จะบอกว่าเขาบ้าตัณหามากเกินไปจะเป็นเรื่องถูกต้อง หากเขาต้องการทำให้เกิดความอัปยศอดสูโดยการนำคนที่หน้าตาเหมือนเฟิงหยูเฮงออกมาเพื่อทำเรื่องน่ารังเกียจ เขากล่าวกับชายาของเขา “แล้วเราจะบุกเข้าไปเลยหรือไม่ ? หรือเราจะรอดูฉากนี้ก่อน ? ”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหน้าและคัดค้าน“ไม่ดี ไม่ดี เราไม่สามารถระเบิดเมืองได้ แม้ว่าเราจะมีวัสดุเหลือใช้มากมาย หลังจากกำแพงพัง เราก็ต้องซ่อมมัน เมืองหยูปิงอยู่ไกลจากหลานโจว ดังนั้นการขนวัสดุเพื่อซ่อมแซมจึงเป็นเรื่องยาก มันไม่คุ้มค่า”
ซวนเทียนหมิงยักไหล่“เจ้ากำลังบอกว่าจะไม่ระเบิด เมื่อบ่างที่ทำให้เจ้ารู้สึกไม่พอใจในภายหลัง อย่าโทษองค์ชายคนนี้เพราะไม่เตือนเจ้า”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“อย่ากังวล คนที่สมควรตายก็ควรตายไปได้แล้ว มันไม่ใช่แค่บ่างที่สมควรจะตาย ชีวิตของฟูก็ควรสิ้นสุดลงเช่นกัน หลุมฝังศพทั้งสองในโอเอซิสทางตะวันออกของเมืองชาปิงยังคงรอคอยการเสียสละของนาง ! วันนี้สมบูรณ์แบบ นางกำลังนำเสนอให้เรา” การจ้องมองนางกลายเป็นดุดัน ฟูหยา เจ้าอยู่มานานแล้ว เจ้าควรจ่ายสำหรับทุกสิ่งที่เจ้าทำลงไปและสำหับทุกคนที่ทำเพื่อเจ้า
ไม่นานหลังจากนั้นมีการเคลื่อนไหวบนกำแพงเมืองหยูปิง คราวนี้มีทหารกำลังวางก้อนอิฐอยู่ใต้เท้าของบีซู่ และพวกเขาก็วางอิฐไม่กี่ก้อน มันเป็นเช่นนั้นที่ครึ่งบนของร่างกายของบีซู่สามารถมองเห็นได้เหนือกำแพง อย่างไรก็ตามบีซู่ไม่เคยรู้สึกปลอดภัยเหมือนเมื่อก่อน เหตุผลที่เขากล้าขึ้นมาบนกำแพงนี้ ส่วนใหญ่เป็นผลมาจากความสูงของเขา ตราบใดที่เขาหดตัวลงเล็กน้อย เขาสามารถใช้กำแพงเมืองเพื่อปกป้องตัวเอง ตอนนี้เขาสูงขึ้นทันที มันทำให้เขาเป็นเป้าหมายที่ใหญ่ขึ้น แม่ทัพสูงสุดของอาณาจักรยืนอยู่ที่นั่นด้วยความกลัว
แต่หลังจากคิดถึงการกระทำที่เขากำลังจะทำอารมณ์ของเขาก็จะดีขึ้นอย่างรวดเร็ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา เป็นราชวงศ์ต้าชุนที่ทำให้เขาเดือดร้อน วันนี้เขาจะต้องพบบางสิ่งบางอย่างที่จะทำให้ราชวงศ์ต้าชุนรู้สึกไม่มีความสุข องค์หญิงจี่อันไม่ได้แต่งงานหรือ ! ดีมาก คืนแรกในห้องหอจะเสร็จสมบูรณ์ในลักษณะนี้ !
ไม่นานหลังจากนั้นเสี่ยวหยาก็มาถึงบนกำแพงใครจะรู้ว่าหญิงสาวคนนั้นได้รับชุดเสื้อผ้าสีแดง แต่มันจับคู่กับเสื้อผ้าที่เฟิงหยูเฮงสวมใส่อยู่เล็กน้อย บีซู่มีความสุขมากกับมัน
แต่สำหรับเสี่ยวหยานี่เป็นครั้งที่สองที่นางถูกพาขึ้นไปบนกำแพงเมือง ครั้งแรกของนางอยู่ที่ภาคเหนือเมื่อนางถูกจับโดยคนของตวนมู่อันกัว นางถูกส่งไปยังบนกำแพงเมือง จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ เมื่อยืนอยู่ในที่สูงอีกครั้ง ขาของนางเริ่มสั่นเทา แต่บีซู่จะสนใจอะไรวว่านางตัวสั่นหรือไม่ เมื่อเห็นนางมาถึง เขาก็พานางไปข้างหน้า ก่อนที่เสี่ยวหยาจะถามว่าที่นางถูกเรียกมา นางก็ถูกผลักขึ้นไปบนกำแพงโดยมีร่างกายส่วนบนของนางยื่นออกไปข้ามกำแพง
เสี่ยวหยาหลับตาด้วยความกลัวนางรู้สึกราวกับว่านางจะถูกผลักข้ามกำแพงถ้าบีซู่ใช้ความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อย ในท้ายที่สุดนางรู้สึกไร้มลทินและอดทนอย่างสยองขวัญที่จะถามว่า “ท่านแม่ทัพ ท่านต้องการให้อนุผู้นี้ทำอะไรเจ้าคะ ? ”
บีซู่ส่งเสียงหัวเราะที่ชั่วร้าย“อย่ารีบ สาวน้อยของข้า เดี่ยวเจ้าก็รู้ ! ” หลังจากกล่าวอย่างนี้ เขาเผชิญกองทัพขนาดใหญ่ของราชวงศ์ต้าชุนและตะโกนเสียงดัง “เบิกตาของเจ้าแล้วดู องค์หญิงจี่อัน ชายาคนใหม่ขององค์ชายเก้ากำลังอยู่ในมือของแม่ทัพผู้นี้ ! ” ในขณะที่กล่าว เขาเริ่มสัมผัสแก้มของเสี่ยวหยา เขาจับมันอย่างดุเดือดและกล่าวต่อไปว่า “เด็กมากจริง ๆ ความยืดหยุ่นของแก้มเหล่านี้ดีมาก เจ้าต้องการที่จะรู้สึกเหมือนกับแม่ทัพผู้นี้หรือไม่ ? ”
เมื่อคำเหล่านี้ถูกกล่าวเสี่ยวหยาก็เข้าใจทันทีว่าเขาพยายามทำอะไร และความรู้สึกเหน็บหนาวก็ปะทุขึ้นในใจของนาง ความรู้สึกละอายที่หายไปเป็นเวลานานก็กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง ในท้ายที่สุดนางก็ไม่ได้เป็นคนที่มักมากในกาม ในท้ายที่สุด มันเป็นการกระทำของนางที่เข้าฝันบีซู่ แต่ใครจะรู้ว่าเรื่องตลกของนางเกี่ยวกับการให้เขามองนางเป็นเฟิงหยูเฮง จะเป็นจุดที่เขาจะทำเช่นนี้ในวันนี้ ? เสี่ยวหยารู้สึกไม่ดี นางพยายามดิ้นรนเป็นอิสระ แต่นางจะหนีจากบีซู่ได้อย่างไร ? มือของผู้ที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เปรียบเสมือนเหล็กหนีบ เพราะนางถูกจับติดกับผนังอย่างแน่นหนา ไม่ว่านางจะขอร้องยังไง บีซู่ก็ไม่ได้แสดงความเมตตาใด ๆ
ฉากนี้เห็นได้ชัดโดยทหารของราชวงศ์ต้าชุนแม้ว่าทุกคนจะรู้ว่านางไม่ใช่องค์หญิงตัวจริง เนื่องจากองค์หญิงจี่อันตัวจริงกำลังนั่งอูฐกับองค์ชายเก้าหน้ากองทัพ ! แต่ชุดสีแดงและใบหน้าของหญิงสาวที่เหมือนกับองค์หญิงอย่างสมบูรณ์นั้น ทำให้ทหารรู้สึกงุนงง พวกเขารู้ชัดเจนว่านางไม่ใช่ อย่างไรก็ตามพวกเขารู้สึกว่านี่เป็นภาพที่น่ารังเกียจอย่างแท้จริง
ดูเหมือนว่าบีซู่จะเห็นว่าทหารของราชวงศ์ต้าชุนกำลังคิดอะไรอยู่เพราะเขาไม่สามารถหยุดยั้งรอยยิ้มที่กำลังคืบคลานเข้ามาที่ใบหน้าของเขา เขากล่าวด้วยเสียงดังว่า “องค์หญิงจี่อัน แม่ทัพผู้นี้มาอยู่ที่นี่คืนนี้ และจะมีความสุขในคืนแรกในห้องหอภายใต้สายตาจับตามองของกองทัพ ดีหรือไม่ ? ” หลังจากถามเรื่องนี้เขาไม่รอให้นางตอบ ก่อนจะฉีกเสื้อผ้าของเสี่ยวหยา ชุดสีแดงสดถูกฉีกขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและไม่สามารถคลุมร่างกายได้อีกต่อไป เสี่ยวหยาหลับตาด้วยความอัปยศ น้ำตาของนางไหลลงมาตามกำแพงเมือง อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่ได้นำมาซึ่งความเห็นอกเห็นใจใด ๆ นางรู้ดีว่านางสมควรได้รับสิ่งนี้
บีซู่เป็นเพียงสัตว์ร้ายในขณะที่ทุกคนกำลังเฝ้ามองอยู่บนยอดกำแพงเมืองสูงนี้เขาถอดกางเกงของเขาและกางเกงของนางออก เขาจิกผมไว้บนผนังในท่าที่น่าอับอายอย่างมากและเริ่มลงมือ เสี่ยวหยาร้องไห้เงียบ ๆ ราวกับความคิดล่องลอยอยู่ในใจนาง บานซูมักจะอยู่ข้าง ๆ เฟิงหยูเฮง เขาก็มองนางเช่นกัน ? เมื่อเห็นนางต้องเผชิญกับความอัปยศอดสู บานซูจะรู้สึกเป็นทุกข์หรือไม่ ? นั่นคือวีรบุรุษของนาง นางหวังอย่างมากว่าวีรบุรุษของนางจะช่วยนางอีกครั้งหนึ่ง ตราบใดที่นางสามารถรอดตายจากบนกำแพงนี้ นับจากนี้ไปข้างหน้านางจะไม่แข่งขันเพื่ออะไรอีกต่อไป !
น่าเสียดายที่บานซูเห็นนางแล้วแม้กระนั้นเขาไม่ได้คิดช่วยนาง นั่นคือองครักษ์เงาของเฟิงหยูเฮง ไม่ว่าเป็นตายร้ายดีเพียงใดเขาก็จะยืนหยัดอยู่เคียงข้างเฟิงหยูเฮง เขาจะคิดช่วยเสี่ยวหยาได้อย่างไร นางกำลังรับกรรมที่นางได้ก่อไว้ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ช่วยนางเท่านั้น แต่เขายังรู้สึกว่าเสี่ยวหยาตกต่ำลงมาถึงจุดนี้จริง ๆ นางไม่เคารพตัวเอง และไม่รักตัวเอง และนางไม่สามารถรักษาตัวตนของตัวเองไว้ได้ นางไม่เหมาะที่จะอยู่ในโลกนี้ต่อไป
การกระทำอันโหดร้ายของบีซู่ทำให้กองทัพของกูซูโห่ร้องแต่กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนกำลังกัดฟัน เฮกานไปที่ฝั่งของเฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ข้าสามารถฆ่าแม่ทัพผู้นั้นได้ด้วยการยิงเพียงนัดเดียว เราจะลงมือหรือไม่ขอรับ ? ”
ริมฝีปากของหยูงเฮงยิ้มเยาะ“ลงมือหรือ ? แน่นอนว่าเราต้องลงมือ แต่ไม่ใช่เจ้าที่จะทำ แต่ข้าจะทำเอง” ขณะที่นางกล่าวคำเหล่านี้ นางยกมือขึ้น ปืนที่นางถืออยู่นั้นลั่นไกออกไปโดยไม่ได้เล็ง
บีซู่กำลังมัวเมาอยู่ในกามกิจเนื่องจากจิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าในปัจจุบันเขากำลังเข้าหอกับองค์หญิงจี่อันจินตนาการเหล่านี้เติมเต็มจิตใจของเขา ในขณะที่เขาไม่ได้สังเกตเห็นความเคลื่อนไหวจากกองทัพศัตรู แน่นอนแม้ว่าเขาจะสังเกตเห็นก็ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ กระสุนเร็วกว่าลูกธนูและจะไม่ให้เวลาเขาหลบ เมื่อยิงครั้งนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นได้ชัดเจน เขาก็จะไม่มีที่ซ่อน
ดังนั้นทหารของราชวงศ์ต้าชุนจึงมององค์หญิงยิงปืนออกไปด้วยเหตุนี้จึงทำให้มีหลุมเลือดที่หน้าผากของบีซู่
ทหารของกลุ่มธนูศักดิ์สิทธิ์ได้ฝึกฝนอย่างแม่นยำด้วยการเล็งของพวกเขาแต่มันก็ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับเฟิงหยูเฮง ผู้ซึ่งสามารถทำได้อย่างง่ายดายและสวยงาม นัดเดียวพุ่งตรงไปที่หน้าผาก แม้แต่คนของนางเองก็สูดหายใจเข้าอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เฮกานชื่นชมมัน “ท่านอาจารย์ยอดเยี่ยมมากขอรับ”
เมื่อมองดูที่บีซู่อีกครั้งเมื่อมีเลือดไหลออกมา ปรากฏว่าคนของเขาดูเหมือนจะตัวแข็งทื่อ ติดตามสิ่งนี้ เขาแกว่งไปมาสองสามครั้งจากนั้นก็ล้มลงไปด้านหลัง สำหรับเสี่ยวหยา ในขณะที่บีซู่ล้ม เขาก็ต้องออกแรงก่อนตาย และเขาผลักนางลงจากกำแพง
เสี่ยวหยาได้ยินเสียงที่มาจากทางราชวงศ์ต้าชุนและความรู้สึกของความคาดหวังก็ดีขึ้นภายในใจของนาง นางยังนึกถึงเวลาที่นางอยู่ที่ภาคเหนือ เมื่อนางถูกผลักลงจากกำแพง ในช่วงเวลาก่อนที่นางจะกระแทกพื้น จะมีคนพุ่งเข้ามาเหมือนวีรบุรุษเพื่อจับนางไว้แน่น คนผู้นั้นกลายเป็นคนที่นางเฝ้าปรารถนา แม้ว่าตอนนี้นางจะเป็นดอกไม้ที่ร่วงโรย
นางคิดกับตัวเองว่าบานซูจะปรากฏตัวขึ้นอย่างแน่นอนด้วยความปรารถนาเช่นนี้ในใจของนาง นางจึงไม่กลัวอีกต่อไปในระหว่างที่นางตกลงมา นางหวังว่าจะร่วงลงมาให้เร็วขึ้นอีกนิด ในวินาทีสุดท้าย วีรบุรุษของนางจะปรากฏตัวและช่วยชีวิตนางจากเรื่องนี้
อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ในด้านของราชวงศ์ต้าชุน ซวนเทียนหมิงกำลังชี้ไปที่ชายาของเขาและกล่าวว่า “พูดสิ เด็กสาวคนนั้นคิดว่าจะมีใครช่วยนางงั้นหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะเสียงดังและมองไปที่บานซูพลางเลิกคิ้วขึ้นมา “เจ้าจะไปช่วยนางหรือไม่ ? ”
บานซูส่ายหน้า“สำหรับเรื่องนี้ เพื่อที่จะสามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมา มีเพียงหงส์เพลิงเท่านั้นที่ทำได้ สำหรับหงส์เพลิงที่น่านับถือนั้นก็จะมีเพียงคุณหนูเท่านั้นขอรับ”
ถูกต้องในโลกนี้มีหงส์เพลิงเพียงคนเดียวเท่านั้น เสี่ยวหยาไม่คู่ควร
ด้วยเสียงดังตึบหัวของเสี่ยวหยาชนเข้ากับพื้นทรายนอกเมืองหยูปิง หลังจากนั้นร่างของนางกระตุกสองครั้งแล้ว นางก็ตาย