The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 968 ศัตรูของศัตรู ไม่ใช่มิตร

ตอนที่ 968 ศัตรูของศัตรู ไม่ใช่มิตร
ตอนที่968 ศัตรูของศัตรู ไม่ใช่มิตร
มีความรู้สึกว่าถูกปฏิเสธต่อเฟิงเฟินไดที่มีอยู่ในหัวใจของพระสนมหลี่เฟิงเฟินไดเป็นคนแรกที่ตามหานาง และมันก็เกิดขึ้นระหว่างการล่าสัตว์ในช่วงฤดูหนาวเมื่อนางอายุน้อยที่สุด ไม่ใช่ว่าคำพูดของนางจะไม่ส่งผลกระทบต่อนาง แต่หลังจากได้เลื่อนตำแหน่งเป็นพระสนมและในเรื่องของซวนเทียนเฟิงที่ชอบเฟิงหยูเฮง นางก็ไม่ต้องการที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเฟิงเฟินได นอกจากนี้นางยังเย้ยหยันสิ่งที่เฟิงเฟินไดกล่าว
แต่เฟิงเฟินไดก็ไม่ยอมแพ้แบบนี้แม้ว่านางจะรู้ว่านางไม่สามารถทำอะไรกับพระสนมหลี่ได้อีกต่อไป แต่นางก็ยังมีความสุขอย่างแท้จริงกับการทำให้พระสนมหลี่ไม่มีความสุข นางก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด นั่งอยู่ข้าง ๆ พระสนมหลี่ และสิ่งแรกที่นางกล่าวคือ “พระองค์มีความคิดต่าง ๆ อยู่ในใจ ข้าสงสัยว่าพี่รองที่ฉลาดของข้าสังเกตเห็นหรือไม่ ? ข้าเห็นพระองค์กำลังปฏิบัติต่อนางอย่างอบอุ่น แต่ดูจากท่าทีของพี่รองแล้ว นางไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย”
พระสนมหลี่ตัวสั่นและรู้สึกตกใจเล็กน้อยนางอดไม่ได้ที่จะถาม “เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ? ความคิดนี้หมายความว่าอย่างไร ? ” แม้ว่านางจะกล่าวแบบนี้ แต่ก็มีความกังวลใจและสายตาของนางหลุกหลิก นางมองอย่างรวดเร็วในทิศทางของเฟิงหยูเฮง ซึ่งทำให้เฟิงเฟินไดเย้ยหยัน
“ท่านหยุดหลอกลวงตัวเองความคิดของท่านเขียนไว้อย่างชัดเจนบนใบหน้า ! มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่ไม่สามารถเข้าใจได้ หากสิ่งต่าง ๆ เป็นไปตามที่คิดไว้ คงไม่ใช่แค่ข้าที่ได้เห็นพวกมันใช่หรือไม่ ? หลานสาวของท่านค่อนข้างฉลาด เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางจะไม่ทราบได้อย่างไร ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าพระองค์คือมารดาขององค์ชายหกจริงหรือไม่ ทำไมท่านถึงทำอะไรโดยไม่คิดถึงบุตรของท่าน ? อย่าโทษข้าที่ไม่เตือนท่าน ถ้าท่านทำแบบนี้ต่อไป องค์ชายหกจะพบกับจุดจบเพราะท่าน ! ”
เนื่องจากพระสนมหลี่ไม่คล้อยตามเฟิงเฟินไดนางจึงโกรธมากแม้ว่านางจะรู้อย่างชัดเจนว่าคำพูดที่ดื้อรั้นและจิตใจที่เด็ดเดี่ยวของพระสนมหลี่นั้นไม่สามารถสั่นคลอนได้ด้วยคำพูดของนาง แต่นั่นเป็นเพียงแค่ว่านางเป็นคนอย่างไร ถ้านางมีอะไรจะพูด นางก็ต้องพูดออกมา ถ้านางไม่พูด นางก็จะรู้สึกไม่สบายใจจากการเก็บงำไว้ พระสนมหลี่ทำให้นางไม่มีความสุขและทำให้แผนที่นางวางไว้ไม่ประสบความสำเร็จ ดังนั้นนางจึงต้องทำให้พระสนมหลี่รู้สึกไม่พอใจ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่คำพูดก็ตาม
ในความเป็นจริงพระสนมหลี่โกรธนางมากจริง ๆ แต่เฟิงเฟินไดประมาทเมื่อมันมีบรรดาฮูหยินและคุณหนูอยู่ในห้องนั่งเล่น ไม่พูดถึงพวกนางทั้งหมดที่อยู่ฝ่ายขององค์ชายแปด แต่คนส่วนใหญ่ในห้องนั่งเล่นทำตัวได้แย่มาก เมื่อนางมุ่งหน้าไปในทิศทางของพระสนมหลี่ นางได้ทิ้งเสี่ยวเปาให้อยู่กับดงหยิง อย่างไรก็ตามเนื่องจากที่นั่งของนางอยู่ไกลจากพระสนมหลี่และนางมุ่งเน้นไปที่การพูดคุยกับพระสนมหลี่เท่านั้น นางไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเสี่ยวเปา
ถัดจากประตูที่ห้องรับแขกมีคุณหนู 3 คนจากครอบครัวที่ไม่รู้จักซึ่งกำลังกินผลไม้ที่ไม่น่าดู พวกมันน่าขยะแขยงมากและไม่สามารถกินได้ แต่พวกนางไม่รู้ว่าจะทำอะไรจริง ๆ ดังนั้นพวกนางจึงกัดกินพวกมันและเล่น
ใครจะรู้ว่าหนึ่งในนั้นเกิดความคิดขึ้นเมื่อพวกเขามองที่เสี่ยวเปาเกิดความคิดขึ้นในใจ ขณะที่นางโยนผลไม้ที่กินไปแล้วบางส่วน ผลไม้กลิ้งไปมาบนพื้นจนจะถึงที่นั่งของเสี่ยวเปา
เสี่ยวเปาตัวเล็กในขณะที่นั่งอยู่ในที่นั่ง เท้าของเขาไม่สามารถยันพื้นได้ เมื่อมองดูผลไม้ที่กลิ้งไปมาด้วยความงุนงง เขาดูสับสน จากนั้นเขาก็ได้ยินคุณหนูกล่าวว่า “เจ้าหนูน้อย เจ้ากำลังมองหาอะไร ข้าให้เจ้า ทำไมเจ้าไม่กินมัน ! ”
เสี่ยวเปาสับสนว่าเกิดอะไรขึ้นเขามองดูเด็กสาวคนนั้น แล้วมองดูผลไม้บนพื้นดิน เขาต้องการลุกขึ้นจากที่นั่ง แต่กลัวว่าจะไม่สามารถถึงพื้นได้ ดงหยิงรีบไปสนับสนุนเขาอย่างรวดเร็ว หันหลังเพื่อป้องกันสายตาของเด็กสาว จากนั้นนางก็กล่าวกับเสี่ยวเปาอย่างเงียบ ๆ “ทำตัวดี ๆ และอย่าขยับจากที่นั่งของเจ้า เดี่ยวพี่สาวของเจ้าจะกลับมาแล้ว”
คุณหนูที่กำลังจะสร้างปัญหาได้หายไปในขณะที่นางยืนขึ้นและดึงดงหยิงออกไปพร้อมกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “อุ้ย ! เจ้าเป็นใคร ? เจ้าเป็นแค่บ่าวรับใช้ ! คุณหนูผู้นี้กำลังพูดกับเด็กอยู่ เจ้าทำอะไร ? ” หลังจากกล่าวแบบนี้นางเอื้อมมือไปที่เสี่ยวเปา ดึงเด็กลงจากที่นั่งของเขา ในเวลาเดียวกันอีกสองคนที่อยู่กับนางก็สร้างกำแพงเพื่อปิดกั้นแนวสายตาระหว่างเสี่ยวเปาและเฟิงเฟินได
อันที่จริงแม้ว่าพวกนางไม่ได้ทำสิ่งนี้เฟิงเฟินไดก็ไม่สนใจด้านนี้ นางมุ่งความสนใจไปที่การสร้างปัญหาให้กับพระสนมหลี่ มีหลายคนในห้องนั่งเล่นและทุกคนก็คุยกัน มันเป็นฉากที่เต็มไปด้วยเสียงพูด เว้นแต่เฟิงเฟินไดหันศีรษะไปมอง นางก็ไม่อาจสังเกตได้
คุณหนูผู้ขว้างผลไม้ดึงเสี่ยวเปาออกจากที่นั่งของเขา และเสี่ยวเปาก็เซก่อนที่จะตกลงไป เขาล้มที่ฝั่งตรงข้ามกับผลไม้สกปรก เด็กนอนบนพื้นและผลไม้นั้นอยู่ติดกับปากของเขา ดงหยิงต้องการช่วยเขาแต่ถูกห้ามโดยคุณหนูอีกคน “บ่าวรับใช้ที่ต่ำต้อยถอยออกไป” หลังจากกล่าวอย่างนี้แล้ว นางก็ผลักดงหยิงไปได้ไกลมาก
เสี่ยวเปาหน้าเบะและเริ่มร้องไห้ดงหยิงกลายเป็นกังวลและคุกเข่าลงเพื่อขอร้อง “คุณหนู เขายังเด็กและยังไม่เข้าใจอะไร ข้าขอร้องคุณหนู อย่าทำอะไรเขาเลยเจ้าค่ะ ! ”
คงจะดีกว่านี้ถ้านางไม่ได้เริ่มขอร้องเมื่อนางอ้อนวอนและเด็กร้องไห้ ทำให้คุณหนูยิ่งรำคาญยิ่งขึ้น หนึ่งในนั้นคนที่เป็นผู้เริ่มตบเสี่ยวเปา ขณะที่อีกคนบีบแขนเด็กอย่างแรง ในที่สุดคนที่ขว้างผลไม้ก็เกิดความคิดขึ้น นางก้าวไปข้างหน้าและอุ้มเสี่ยวเปาขึ้นมา จากนั้นนางก็หันหลังกลับและเริ่มเดินออกจากห้องนั่งเล่น ขณะเดินนางกล่าวว่า “เด็กคนนี้เสียงดังเกินไป เพื่อป้องกันไม่ให้รบกวนงานเลี้ยงนี้ เราจะพาเขาออกไปเดินเล่น”
คุณหนูอีกคนอยู่ในอารมณ์สำหรับสิ่งนี้เช่นกันพวกนางมุ่งหน้าไปในขณะที่หัวเราะคิกคัก นี่ทำให้ดงหยิงกังวลมาก ! นางไล่ตามไปซักพักขณะกล่าวเสียงดัง “รีบส่งนายน้อยมาให้ข้า ! เจ้ามาจากครอบครัวไหน เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร เมื่อองค์ชายห้ารู้เรื่องนี้ พระองค์จะไม่ปล่อยเจ้าไป ! ”
น่าเสียดายที่ไม่มีใครฟังนางกล่าวในนามขององค์ชายห้าก็ไม่สามารถทำให้เด็กสาวสั่นคลอนได้ เด็กสาวเหล่านั้นเริ่มเดินเร็วขึ้นและเร็วขึ้น เนื่องจากมีคนช่วยด้วยการดึงนางกลับมา
ไม่มีสิ่งใดที่ดงหยิงทำได้เมื่อเห็นว่านางไม่สามารถไล่ตามได้ นางกระทืบเท้าของนางแล้วหันกลับมาวิ่งเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อขอความช่วยเหลือจากเฟิงเฟินได
ในเวลานี้เฟิงเฟินไดได้ทำเรื่องที่น่ากลัวเสร็จสิ้นแล้วเป็นเพียงดวงตาของนางกำลังจ้องมองระหว่างเฟิงหยูเฮงกับด้านของกงซาน นางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นางกำลังช่วยเหลือองค์ชายห้า และกงซานช่วยองค์ชายแปด ในขณะที่เฟิงหยูเฮงเป็นตัวแทนขององค์ชายเก้า ทั้งสามด้านมีความคิดของตัวเอง โดยปกติแล้วทั้งนางและพี่รองของนางจะพบว่ากงซานเป็นศัตรู มันน่าเสียดายที่ศัตรูของศัตรูไม่ใช่มิตร
ขณะที่นางกำลังคิดอยู่นี้ดงหยิงวิ่งมาพร้อมกับร้องไห้ โดยที่ไม่ได้คิดจะแสดงความเคารพต่อพระสนมหลี่ นางก็กล่าวกับเฟิงเฟินไดว่า “คุณหนูแย่แล้วเจ้าค่ะ นายน้อยถูกพาตัวไปเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงเฟินไดตกตะลึงแล้วดูจากท่าทางของดงหยิงนางรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ ใครจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ขณะที่นางจ้องมองที่พระสนมหลี่อย่างใจเย็น กล่าวว่า “มีเรื่องเกิดขึ้นกับน้องชายของข้า” หลังจากกล่าวอย่างนี้นางก็รีบตามดงหยิงไปอย่างรวดเร็ว
พระสนมหลี่ก็โกรธเช่นกันนางชี้ไปที่เฟิงเฟินได นางกล่าวกับจูเอ่อ “นางไม่ได้ดูแลน้องชายของนางอย่างดี ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นทำไมข้าต้องมีคำอธิบาย ? ”
จู่เอ่อกระทืบเท้าของนาง“พระสนม มันคือตำหนักจางหนิงของเราที่จัดงานเลี้ยง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เชิญคุณหนูสี่ตระกูลเฟิงมา แต่นางก็มาเพื่อส่งของกำนัลแทนองค์ชายห้า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับน้องชายของนางจริง ๆ และองค์ชายห้าตัดสินใจที่จะเอาเรื่องขึ้นมา มันจะยากสำหรับเราที่จะจัดการเจ้าค่ะ ! ”
พระสนมหลี่ขมวดคิ้วด้วยความโกรธที่เผาไหม้อยู่ภายในจิตใจของนาง! เฟิงเฟินไดทำให้นางโกรธหรือสร้างปัญหา ทีนี้เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้น… นางจ้องมองกงซาน ในขณะที่นางเริ่มไม่พอใจที่กงซานพาคนดื้อรั้นพวกนี้มา
ทุกคนในห้องนั่งเล่นสังเกตเห็นความไม่ลงรอยกันระหว่างเฟิงเฟินไดและพระสนมหลี่พวกนางมองเฟิงเฟินไดที่วิ่งออกไป ก่อนที่พระสนมหลี่ก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ทั้งคู่ต่างก็กังวลอย่างยิ่ง
กงซานสับสนและถามใครบางคนที่ด้านข้างของนาง“เกิดอะไรขึ้น ? ” แต่ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ที่ฝั่งของเฟิงหยูเฮงเหรินซีเฟิงเห็นได้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่นางบอกพวกเขาว่า “ดูเหมือนว่าน้องชายของเฟิงเฟินไดจะหายตัวไป” ในขณะที่กล่าวนางชี้ไปที่ที่นั่งใกล้กับทางเข้าห้องนั่งเล่น “ดูสิ เขาหายไปแล้ว”
เฟิงหยูเฮงยืนขึ้นแล้วกล่าวว่า“ออกไปดูกันดีกว่า” โดยไม่คำนึงถึงว่าเฟิงเฟินไดเป็นอย่างไร นางได้ดูแลเสี่ยวเปาเป็นระยะเวลาหนึ่ง นางไม่สามารถทนดูเฉย ๆ ได้ เกิดขึ้นกับเด็กคนนั้น
ซวนเทียนเก้อกล่าวอย่างไร้จุดหมาย“ทำไมมันต้องมีเรื่องเกิดขึ้นขณะมีงานเลี้ยงในพระราชวัง ? ไม่ว่าจะเป็นงานเลี้ยงขนาดใหญ่หรืองานเลี้ยงขนาดเล็กมักมีปัญหาอยู่เสมอ มันจะสงบสุขบ้างไม่ได้งั้นหรือ ? ข้าจะไปคุยกับเสด็จลุงในภายหลังและแนะนำว่าห้ามจัดงานเลี้ยงในพระราชวัง หากใครต้องการงานรื่นเริงก็ควรจัดมันนอกพระราชวัง ออกไปและอย่ากลับมา ! ”Aileen-novel
องค์หญิงหวู่หยางโกรธมากและเสียงของนางดังขึ้นเล็กน้อยมันเป็นเช่นนั้นเมื่อพระสนมหลี่ที่ออกไปก่อนจะสามารถได้ยินอย่างชัดเจน นางไม่สามารถหยุดตัวเองจากการสั่นได้ แต่ไม่กล้าพูดอะไร
ในทันทีทุกคนในห้องนั่งเล่นได้ติดตามพระสนมหลี่ออกไปเฟิงเฟินไดอยู่ด้านหน้า ราวกับว่านางบ้าไปแล้ว นางถามทุกคนว่าเห็นเด็กหรือไม่ ดงหยิงก็ถามด้วยความกระวนกระวายใจว่า “คุณหนูประมาณ 3 คน และเด็กน้อยอายุประมาณ 2 ขวบ”
หลังจากพวกเขาออกจากตำหนักจางหนิงมีนางกำนัลบางคนชี้ทาง “ข้าเห็นคุณหนู 3 คน พวกนางไปทางนั้นกับเด็กน้อยที่ร้องไห้”
พระสนมหลี่ตกตะลึงและมองไปในทิศทางนั้นจากนั้นรำพึงออกมาว่า “ตรงนั้นมีทะเลสาบไม่ใช่หรือ ? ”
เมื่อเฟิงเฟินไดได้ยินเรื่องนี้นางก็ยิ่งกลัวมากขึ้นและพุ่งเข้าไปในทิศทางนั้น สิ่งนี้ทำให้คนที่อยู่ข้างหลังนางติดตามอย่างรวดเร็ว
พระสนมหลี่รู้สึกกลัวเล็กน้อยนางจับกงซานผู้ซึ่งรีบเร่งอย่างเร่งด่วนและร้องเสียงดังว่า “เจ้าเป็นคนที่พาเด็กพวกนั้นมาหรือไม่ ? พวกนางมุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบ พวกนางกำลังคิดจะทำอะไร ? ”
กงซานไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นและตอบกลับอย่างรวดเร็ว“ท่านป้าใจเย็น ๆ ก่อนเจ้าค่ะ ไปดูกันดีกว่า ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ! ” หลังจากกล่าวอย่างนี้นางก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกับประคองพระสนมหลี่
เมื่อทุกคนมาถึงที่ด้านข้างของทะเลสาบที่มนุษย์สร้างขึ้นพวกเขาเห็นเด็กหญิงที่ยืนอยู่ข้างทะเลสาบ พวกเขาหันหน้าไปทางทะเลสาบและหัวเราะขณะพูดว่า “ดูบุตรนอกสมรสตัวน้อย ! เขาร้องไห้อย่างน่าเกลียด! เขาดูคล้ำมากจนเหมือนถ่านหินก้อนหนึ่ง ข้ากลัวว่าแม้ว่าเขาจะถูกส่งให้กับพ่อค้าทาส พ่อค้าทาสจะบอกว่าเขาขายยาก ! ”
เสียงเด็กร้องไห้มาจากกลางทะเลสาบเมื่อถึงเวลานั้นผู้คนพบว่าเด็กที่เฟิงเฟินไดพามานั้นถูกผลักไปที่กลางทะเลสาบ ทะเลสาบนี้ไม่ใหญ่และไม่มีน้ำไหล ในฤดูหนาวจะมีชั้นน้ำแข็งบาง ๆ เด็กเล็กไม่จมลงไป แม้จะถูกผลักไปที่กลางทะเลสาบ น้ำแข็งยังคงค่อนข้างเย็น ภาพนี้น่าตกใจและน่าเป็นห่วงมาก
เฟินไตสูญเสียการควบคุมนางสะบัดตัวหลุดจากการเกาะกุมของดงหยิงและวิ่งไปที่ทะเลสาบ สิ่งนี้ทำให้ดงหยิงกลัว นางตะโกนอยู่ด้านหลัง “คุณหนู ! คุณหนูกลับมาเจ้าค่ะ ! น้ำแข็งไม่สามารถรับน้ำหนักของคุณหนูได้ ! ” หลังจากตะโกนไปครู่หนึ่ง นางพบว่าเฟินไตไม่ยอมหยุด ดังนั้นนางจึงกล่าวเพิ่มเติมว่า “หากคุณหนูตกลงไป นายน้อยก็จะตกลงไปกับคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ นายน้อยยังเด็กเกินไป น้ำเย็นนี้จะฆ่าชีวิตของเขาเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงเฟินไดรีบหยุดที่ข้างทะเลสาบด้วยเท้าข้างหนึ่งอยู่บนน้ำแข็งแล้วนางมองไปที่เสี่ยวเปาที่กลางทะเลสาบแล้วหันหลังกลับ นางจ้องมองที่พระสนมหลี่ทันทีแล้วกล่าวเสียดสีว่า “ท่านสนุกกับฉากนี้หรือไม่ ? ”