บทที่ 1168 ตอนพิเศษ (58/1)
บทที่ 1168 ตอนพิเศษ (58/1)
ณ ตลาดกลางคืน ลู่ฉาวจิ่งผูกเสื้อคลุมให้หลิวจิ่วจู๋แล้วกล่าว “ทางนั้นมีร้านปิ้งย่างอยู่ อยากลองดูหน่อยหรือไม่?”
ความผิดหวังภายในใจหลิวจิ่วจู๋หายไป นางพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ดียิ่ง!”
ลู่ฉาวจิ่งมองนางแล้วกล่าว “เจ้ายังไม่เคยมาตลาดกลางคืนหรือ?”
“ไม่เคย” หลิวจิ่วจู๋สั่นศีรษะ “หมู่นี้มีปัญหาเข้ามาไม่หยุดหย่อน แม้กระทั่งออกไปข้างนอกยามกลางวันเรายังต้องระวัง ไม่ต้องเอ่ยถึงยามกลางคืน”
“ได้ เช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไป”
หลิวจิ่วจู๋วางมือเล็ก ๆ ลงบนฝ่ามือของลู่ฉาวจิ่ง
ลู่ฉาวจิ่งหันกลับมามองนาง
หลิวจิ่วจู๋เอ่ยช้า ๆ “คนเยอะเพียงนี้ ข้ากลัวท่านจะพลัดหลง”
“ไม่หรอก ข้าจะจับมือเจ้าไว้” ลู่ฉาวจิ่งเดินจูมือหลิวจิ่วจู๋เที่ยวชมตลาดกลางคืน
ขณะนี้ข้อบังคับไม่ให้ออกบ้านยามวิกาลในหลาย ๆ พื้นที่ได้ถูกยกเลิกไปแล้ว การออกมาตลาดกลางคืนจึงกลายเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งของชาวเมือง กล่าวได้ว่า คนส่วนใหญ่นิยมท่องเที่ยวยามค่ำคืนยิ่งโดยเฉพาะในช่วงฤดูร้อน
หลิวจิ่วจู๋กัดเนื้อย่างเข้าไปหนึ่งคำ สีหน้ามีความสุขเป็นอย่างมาก “อร่อยยิ่งนัก”
ลู่ฉาวจิ่งใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำมันบริเวณมุมปากนาง “เจ้าแมวมอมแมมน้อย ค่อย ๆ กิน เนื้อเพิ่งย่างเสร็จใหม่ ๆ จะร้อนมาก”
“สามี ทางนั้นดูมีชีวิตชีวายิ่ง พวกเราไปดูกันเถอะ!”
ลู่ฉาวจิ่งมองดูแวบหนึ่งแล้วกล่าว “ทางนั้นดูเหมือนมีการละเล่นโยนห่วง”
“โยนห่วงอะไร?”
“คือโยนวงกลมเล็ก ๆ วงหนึ่งออกไป ตรงหน้าจะมีสิ่งของต่าง ๆ วางไว้ โยนคล้องอะไรได้ก็เอาอันนั้นไป เถ้าแก่แต่ละคนจะมีกฎต่างกัน ข้าไม่รู้ว่าเถ้าแก่ผู้นี้ตั้งกฎอย่างไร”
“ฟังดูน่าสนุกทีเดียว พวกเราไปดูกันเถอะ”
หลิวจิ่วจู๋พาลู่ฉาวจิ่งเบียดเข้าไปในฝูงชน
เป็นดังคาด มีแผงให้โยนห่วงแผงหนึ่งตั้งอยู่
ตรงหน้ามีตุ๊กตากระเบื้องเคลือบลายตัววางไว้ แต่ละตัวดูไร้เดียงสาน่ารักเป็นอย่างมาก
“ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเหล่านี้ไม่ใช่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบธรรมดา ทุกตัวที่นี่ล้วนเคยรับกลิ่นธูปที่วัดอวิ๋นอัน มีคุณสมบัติในการขอลูกขอหลาน”
“ห่วงเหล่านี้ของท่านราคากี่มากน้อย?”
“ห่วงละหนึ่งอีแปะ”
หลิวจิ่วจู๋หันไปมองลู่ฉาวจิ่ง
ลู่ฉาวจิ่งหยิบเงินสิบอีแปะออกมา “เล่นก่อน หากชอบค่อยซื้ออีก”
“ท่านพี่ ข้าอยากได้ตัวนั้น…” หลิวจิ่วจู๋ชี้ไปที่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวนั้นหน้าเหมือนท่านมาก!”
ลู่ฉาวจิ่งมองไปทางที่นางชี้ ปรากฏว่าคล้ายคลึงกับตนอยู่หลายส่วนจริง ๆ
“ข้าจะเอาให้เจ้า”
“ไม่ต้อง ข้าอยากทำเอง”
นางอยากจะคว้าเขามาด้วยตนเอง ดูสิว่าชะตากรรมของพวกเราทั้งคู่จะเป็นอย่างไร
หลิวจิ่วจู๋เล็งไปที่ตำแหน่งนั้นแล้วขว้างห่วงในมือออกไป
ดูจากมุมและแรงที่นางขว้างไป นางรู้ดีว่าคงไม่ลงอย่างแน่นอน
“ไม่เป็นไร ยังเหลืออีก”
หลิวจิ่วจู๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ มองดูตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่อยู่ตรงข้ามแล้วโยนห่วงเล็ก ๆ ในมือออกไปอีกครั้ง
ล้มเหลวอีกแล้ว
ห่วงเล็ก ๆ ถูกโยนออกไปทีละห่วงและกระจัดกระจายอยู่ตรงหน้า ทว่าไม่มีแม้สักห่วงที่คล้องสิ่งใดได้
ลู่ฉาวจิ่งอ้อมไปยืนอยู่ข้างหลังหลิวจิ่วจู๋ เขาคว้ามือนางมาแล้วชักนำให้นางโยนห่วงในมือออกไป
หลิวจิ่วจู๋สัมผัสได้ถึงลมหายใจของชายหนุ่ม นางมองดวงตางดงามคู่นั้นของเขา ไม่สนใจตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแม้แต่น้อย สายตาของนางล้วนจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าประณีตบรรจงนั่น
“คล้องถูกแล้ว” คนข้าง ๆ ร้องอย่างดีใจ “แม่นางน้อย สามีเจ้าช่วยคล้องให้แล้ว”
หลิวจิ่วจู๋หน้าแดงก่ำ มองลู่ฉาวจิ่งด้วยความดีใจ
ลู่ฉาวจิ่งใช้ห่วงที่เหลือขว้างออกไปคล้องอยู่บนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่เป็นผู้หญิงอีกตัวหนึ่ง
“ยินดีกับผู้ชนะทั้งสองท่านนี้ด้วย” เถ้าแก่เอ่ย
ลู่ฉาวจิ่งเอาตุ๊กตากระเบื้องเคลือบทั้งสองตัวส่งให้กับหลิวจิ่วจู๋
ทันใดนั้น หลิวจิ่วจู๋ก็เพิ่งรู้ว่าตุ๊กตาอีกตัวที่ลู่ฉาวจิ่งคล้องได้ค่อนข้างคล้ายคลึงตนอยู่หลายส่วน
“ข้าจะเก็บมันไว้อย่างดี” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “นี่เป็นของที่ท่านพี่มอบให้ข้า”
ลู่ฉาวจิ่งได้ยินดังนั้นก็ดึงนางไปยังร้านดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกล
เหตุใดจึงมีร้านดอกไม้ในตลาดกลางคืน เขาเองก็ไม่เข้าใจ เพียงแต่เมื่อเห็นแล้วก็อยากจะซื้อดอกไม้ให้หญิงสาวสักช่อ
มารดาของเขาเคยกล่าวไว้ว่า ไม่มีสตรีใดไม่ชอบดอกไม้ หากนางบอกว่าไม่ชอบ หากไม่ใช่เพราะปากไม่ตรงกับใจก็หมายความว่าผู้ที่มอบดอกไม้ให้ไม่ใช่ผู้ที่อยู่ในใจนาง
“ท่านพี่ วันนี้ข้ามีความสุขเหลือเกิน”
หลิวจิ่วจู๋ถือดอกไม้ มองลู่ฉาวจิ่งด้วยความเขินอาย
ลู่ฉาวจิ่งยกมือลูบผมนาง “ทางนั้นมีลูกชิ้นปลาทอด เจ้าอยากกินหรือไม่?”
“อยาก!”
ลู่ฉาวจิ่งจูงนางไปทางแผงลอยที่อยู่ไม่ไกล
ตลาดกลางคืนมีเวลาจำกัด ถึงแม้ผู้คนจะชอบกลางคืน แต่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่จนกระทั่งรุ่งสาง เมื่อถึงเวลาตลาดปิด ลู่ฉาวจิ่งก็พาหลิวจิ่วจู๋ที่กำลังคึกคักกลับบ้าน
วันต่อมา ลู่ฉาวจิ่งพาจงซู่เกินที่ทำงานหนักทั้งคืนกลับไปอีกครั้ง
ลู่ฉาวจิ่งจ้องมองจงซู่เกิน
จงซู่เกินถูกเขามองจนทำตัวไม่ถูก
“มีอะไรหรือ?”
“ร่างกายเจ้าแข็งแรงดีนี่” ลู่ฉาวจิ่งตบไหล่เขาปุ ๆ “ทว่าค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปจะดีกว่า ประเดี๋ยวร่างกายจะอ่อนแอลงได้”
คนเหล่านี้ล้วนอาศัยอยู่ในเรือนลู่ พวกเขาได้ยินมาไม่น้อย ตอนนี้ตาของพวกเขาแต่ละคนล้วนดำคล้ำ จงซู่เกินสู้ไม่ถอยเอาเสียเลย
จงซู่เกินเข้าใจความนัยที่ซ่อนเร้น เขาเขินอายอยู่เพียงประเดี๋ยวเดียว ไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติในทันที ทั้งยังตบอกตนกล่าว “ร่างกายข้าไม่ใช่เล่น ๆ แม้นร่างกายพวกท่านจะอ่อนแรง ร่างกายข้าก็ไม่มีทางอ่อนแรง”
หลิวจิ่วจู๋ออกมาจากในครัว ถือของห่อเล็กห่อใหญ่ออกมายื่นให้กับลู่ฉาวจิ่ง “นี่เป็นเนื้อแดดเดียวที่ข้ากับแม่ครัวช่วยกันทำ หากท่านอยู่ที่ใดแล้วรู้สึกว่าอาหารไม่ถูกปากก็นำออกมาแก้อยากได้”
“เหตุใดไม่นอนต่อเล่า?”
“ข้านอนไม่หลับแล้ว”
หลิวจิ่วจู๋เอ่ยกับจงซู่เกินอีกครั้ง “ข้าให้แม่ครัวทำไว้สองส่วน ส่วนของพี่ซู่เกินเก็บใส่ห่อสัมภาระของท่านแล้ว”
“ขอบคุณจู๋จือ”
“พวกท่านอยู่ข้างนอกต้องช่วยเหลือกัน อย่าได้ถูกผู้อื่นรังแกเข้าละ”
“จู๋จือ เจ้าวางใจ ด้วยฝีมือของสามีเจ้า เขาไม่รังแกผู้อื่นก็ไม่เลวแล้ว ยังจะหวังให้ผู้อื่นรังแกเขาได้หรือ?” จงซู่เกินกล่าว “คือว่า จู๋จือ เจ้าช่วยดูแลชิงซือหน่อยได้หรือไม่ เจ้าก็รู้นิสัยนาง นางไม่ยี่หระต่อสิ่งใด บางครั้งยังทำให้ผู้อื่นขุ่นเคืองโดยไม่รู้ตัว”
“วางใจเถิด ข้าจะดูแลนางอย่างดีแน่นอน”
หลิวจิ่วจู๋ส่งคนทั้งกลุ่มกลับไป
นางมองเงาร่างของลู่ฉาวจิ่งที่ค่อย ๆ เลือนหาย
หยางชิงซือเดินออกมา กอดเสาประตูแล้วกล่าว “พวกเขาไปแล้วหรือ?”
“หากเจ้าง่วงก็กลับไปนอนต่อเถอะ ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว” หลิวจิ่วจู๋กล่าว
“ดอกไม้เหล่านี้มาจากที่ใด?” หยางชิงซือเห็นดอกไม้ในกระเช้าดอกไม้จึงถามขึ้น
หลิวจิ่วจู๋รีบคว้ากระเช้าดอกไม้มาจากมือสหายแล้วเอ่ยอย่างขัดเขิน “ข้าแต่งงานแล้ว นอกจากบุรุษเพียงผู้เดียวที่ให้ดอกไม้ข้าได้ ยังจะมีใครให้ดอกไม้ข้าอีกหรือ?”
“เหตุใดลู่เจ๋อจึงเก่งเรื่องทำให้สตรีมีความสุขได้ถึงเพียงนี้” หยางชิงซือกล่าว “เพียงแต่ ข้าไม่สนใจสิ่งว่างเปล่าเลื่อนลอยเหล่านี้ แค่คนสองคนอยู่ด้วยกัน เขามีข้าอยู่ในใจ ข้ามีเขาอยู่ในใจ เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว”
