The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 980 แก้แค้น

ตอนที่ 980 แก้แค้น
ตอนที่980 แก้แค้น
กงซานไม่รู้แน่ชัดว่าคนแบบไหนที่ส่งจดหมายมาให้ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนหรือศัตรู แต่นางเชื่อมั่นว่าเนื้อหาของจดหมายนั้นเป็นเรื่องจริง ไม่มีเหตุผล มันขึ้นอยู่กับสัญชาตญาณของนางและความเข้าใจที่นางได้รับจากองค์ชายแปดในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา
นางขย้ำจดหมายเป็นลูกบอลและตัดสินใจเสี่ยวหยู บ่าวรับใช้ส่วนตัวของนางกลับมาข้างใน นางถามอย่างระมัดระวัง “ข้าจะกลับไปที่เมืองหลวงคืนนี้ เจ้ากล้าไปกับข้าหรือไม่ ? ”
เสี่ยวหยูตกตะลึงแล้วถามว่า“คุณหนูพูดจริงหรือเจ้าคะ ? อนุหลิวยังไม่ได้ฝัง มันไม่รีบเร่งเกินไปหรือที่เราจะจากไปตอนนี้ ? คุณหนูกลับมาเพราะจะส่งศพอนุหลิวไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? ”
“ไม่จำเป็นต้องส่งนาง”ใจของกงซานไม่สบาย “ในฐานะที่เป็นมารดาผู้ให้กำเนิด นางไม่เคยนึกถึงข้าเลยแม้ตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ไม่ต้องการให้ข้าเป็นเหมือนบุตรสาวที่จะส่งนางไป แค่ตระกูลจู้และตระกูลหลิวก็เพียงพอแล้ว สิ่งที่ขาดหายไปจะไม่สำคัญมาก นอกจากนี้ฮูหยินใหญ่และท่านพ่อต้องการให้ข้าแต่งงาน ข้าจะนั่งและปล่อยให้พวกเขาทำตามที่พวกเขาต้องการได้อย่างไร”
เมื่อเสี่ยวหยูได้ยินสิ่งนี้นางถอนหายใจว่าชีวิตที่ยังไม่ได้ร่ำเรียนของนางนั้นไม่ค่อยดีนัก ในการลงเอยกับมารดาผู้ให้กำเนิด บิดาประเภทนี้และฮูหยินใหญ่ประเภทนี้ นางจะประสบกับความยากลำบากหากนางอยู่ในตระกูลจู้ นางพยักหน้า “ข้าจะเชื่อฟังคุณหนูเจ้าค่ะ หากคุณหนูต้องการไปที่อื่น ข้าจะไปกับคุณหนู แต่บ่าวรับใช้ 2 คนของคุณหนูใหญ่ล่ะเจ้าคะ ? เราจะพาพวกนางไปด้วยหรือไม่ ? ”
กงซานส่ายหน้าของนาง“ไม่จำเป็นต้องบอก ข้าคิดว่าแม้ว่าเราจะบอกให้พวกนางกลับไปกับเรา พวกนางก็ไม่อยากไป เรื่องนี้จะต้องเก็บเป็นความลับ เราจะไม่ให้ทุกคนรู้ เมื่อพวกเขารู้แล้ว เราจะไม่สามารถไปได้” นางมองไปที่เสี่ยวหยูและรู้สึกว่าด้วยความรู้สึกหลายปีในการเป็นเจ้านายและบ่าวรับใช้ นางผู้นี้ไม่ควรขายนางออกไป แต่มีโอกาสเสมอเนื่องจากคฤหาสน์จู้มีคนจำนวนมากที่ไม่น่าเชื่อถือ นางคิดว่ามีบางสิ่งที่คุกคาม “เสี่ยวหยู เจ้าต้องเข้าใจว่าการพาเจ้าไปที่เมืองหลวงนั้นก็เพื่อผลประโยชน์ของเจ้าเช่นกัน ถ้าเราไม่ไป ข้าจะต้องแต่งงานตามข้อตกลงของฮูหยินใหญ่ สำหรับเจ้า เนื่องจากเจ้าเป็นบ่าวรับใช้ส่วนตัวของข้า เจ้าจะต้องไปกับข้าอย่างแน่นอน ลองคิดดู คนที่พวกเขาเลือกจะไม่น่าเชื่อถืออย่างแน่นอน เมื่อข้าแต่งงาน ใครจะรู้ว่าเราต้องทนอะไร ถ้าไม่เป็นไปด้วยดีสำหรับข้า สิ่งใดจะดีไปกว่านี้”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้เสี่ยวหยูคุกเข่าและแสดงความคิดของนางอย่างรวดเร็ว “เสี่ยวหยูคอยดูแลคุณหนูตั้งแต่เด็ก ในคฤหาสน์นี้ คุณหนูเป็นคนเดียวที่รักข้า ไม่ว่าคุณหนูจะไปที่ไหน ข้าก็จะไปเช่นกัน ข้าจะไม่ทรยศต่อคุณหนูในช่วงชีวิตนี้เจ้าค่ะ”
กงซานพยักหน้าอย่างพอใจและไม่ได้พูดอะไรอีกเลยนางออกไปและให้คำอธิบายแก่บ่าวรับใช้ของตำหนักเซียง หญิงสาวคนนั้นรู้สึกงุนงงว่าทำไมนางถึงรีบออกไป และกงซานใช้องค์ชายแปดกดดันนาง “ลูกพี่ลูกน้องบอกให้ข้ารีบไปรีบกลับ คฤหาสน์จู้นี้ต้องไม่รู้ว่าข้าออกไป นี่คือคำพูดที่ลูกพี่ลูกน้องพูด”
บ่าวรับใช้ได้ยินคำพูดเหล่านี้และไม่ได้ถามต่อหลังจากทั้งหมดก่อนที่จะมาองค์ชายแปดได้แนะนำนางว่านางจะต้องพากงซานกลับไปที่เมืองหลวง ยังมีอีกหลายสิ่งที่กงซานต้องการทำ ในที่สุดเขาก็ได้รับผู้ช่วยที่ดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะต้องใช้ประโยชน์จากนางจนหมดสิ้นก่อนที่จะทิ้งนางไป นางปฏิบัติตามคำสั่งของกงซาน และออกจากคฤหาสน์เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการออกเดินทางในเวลากลางคืน
ด้วยความช่วยเหลือของบ่าวรับใช้การหลบหนีของกงซานประสบความสำเร็จอย่างมาก ไม่มีตระกูลจู้หรือตระกูลหลิวที่สังเกตเห็นพวกนางหลบหนีและออกจากเป็งโจวในคืนนั้นเลย
ในเวลาเดียวกันวังซวนก็ออกมาในคืนเดียวกัน นางขี่ม้าเร็ว นางเลือกเส้นทางสั้น ๆ และกลับสู่เมืองหลวงอย่างรวดเร็ว
ในวันถัดไปเมื่อสมาชิกของตระกูลจู้รู้ว่ากงซานหนีไป พวกเขาต้องการไล่ล่า แต่ไม่ทัน ฮูหยินใหญ่กระทืบเท้าด้วยความโกรธ สำหรับกงหยู นางเชื่อมโยงกับกงซานหนีจากการหายตัวไปอย่างกะทันหันของอาซวน บ่าวรับใช้ของนาง ความรู้สึกที่ถูกหลอกนั้นเต็มในใจของนาง
สี่วันต่อมาในเวลากลางคืนวังซวนไปถึงเมืองหลวงและเข้าไปในตำหนักหยูเรียบร้อยแล้ว เมื่อหวงซวนเห็นการกลับมาของนาง นางมีความสุขมากและถามทุกสิ่งกับนาง ทั้งสองไม่รายงานเรื่องนี้ให้กับเฟิงหยูเฮงเพราะเป็นตอนกลางดึก เจ้านายทั้งสองคนของพวกนางนอนหลับสนิท หรืออยู่กลาง “ความวุ่นวาย” พวกเขามีเพียงหัวเดียวและไม่กล้ารบกวนพวกเขาในเวลาเช่นนี้
ในห้องเฟิงหยูเฮงได้ยินการเคลื่อนไหวในสนามแล้ว นางสะกิดซวนเทียนหมิง และแนะนำ “วังซวนกลับมาแล้ว แล้ว… ข้าจะไปถามนางเกี่ยวกับสถานการณ์ในเป็นโจวก่อนได้หรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงพลิกตัวทันที“ชายารัก ถ้าเจ้าง่วงนอนก็ให้นอนหลับอย่างเพียงพอ ทำไมเจ้ายังให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวในสนาม ? เอาละ ใครจะสนใจว่าใครจะกลับมา ปล่อยให้พวกนางรอ ไม่ว่าเรื่องจะเร่งด่วนแค่ไหน เรานอนกันก่อนกัน พรุ่งนี้ค่อยไปพูดถึงเรื่องนี้”
หยูเฮงเห็นรอยยิ้มอันชั่วร้ายในดวงตาของเขาพร้อมกับคำเตือนนางไม่กล้าที่จะออกไปหาวังซวนอีกต่อไป
กงซานมาถึงเมืองหลวงสองวันหลังจากวังซวนแม้ว่าพวกนางจะเดินทางด้วยความรีบเร่งแม้จะนอนในรถม้า รถม้าก็ไม่สามารถเดินทางได้อย่างรวดเร็วเหมือนคนขี่ม้า ไม่ว่าในกรณีใดนางก็ถึง รุ่งอรุณประตูของเมืองหลวงถูกเปิด กงซานไม่สามารถพูดสิ่งที่นางรู้สึกได้อย่างชัดเจน อาจกล่าวได้ว่านางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับตระกูลจู้ที่ไล่ตามจากด้านหลัง แต่เมื่อกลับมาถึงเมืองหลวง นางจะต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงของความเห็นแก่ตัวขององค์ชายแปด นางเป็นทั้งความหวังและแรงงาน แต่ในเวลาเดียวกันนางรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่สามารถควบคุมได้ ถ้าหลิวซื่อไม่ได้ทำอะไร สิ่งที่จะดีจะเป็นอย่างไร นางทำงานหนักมากและทุกอย่างก็กำลังจะดีขึ้นมา อย่างไรก็ตาม ความพยายามก่อนหน้าของนางทั้งหมดได้สูญเปล่าในช่วงเวลาที่สำคัญ นางเกลียดหลิวซื่อ อย่างไรก็ตามนางไม่มีอำนาจที่จะเปลี่ยนแปลงอะไร ความผิดพลาดได้เกิดขึ้นแล้ว และตอนนี้นางก็เป็นเพียงเบี้ยที่องค์ชายแปดสามารถทิ้งได้ทุกเวลา เนื่องจากเป็นกรณีนี้ นางจะต้องฟังคำสั่งของใคร ?
การเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าของกงซานและทำให้เสี่ยวหยูรู้สึกตกใจนางรู้สึกว่าคุณหนูมีครุ่นคิดมากขึ้นตั้งแต่กลับมาจากเมืองหลวง แต่นางไม่สามารถเข้าใจได้ว่านางคิดอะไรอยู่ มันทำให้นางกลัวและวิตกกังวล ความรู้สึกแบบนี้ไม่ดีเลย
กลับไปที่ตำหนักเซียงองค์ชายแปดไปราชสำนักแล้ว กงซานไม่ได้อยู่ในตำหนักนาน หลังจากเปลี่ยนชุดแล้ว นางก็ตรงไปทางเหนือของเมืองหลวงพร้อมกับบ่าวรับใช้ 2 คน.ไอรีนโนเวล
ในช่วงเวลาที่นางจากไปความดียังคงดำเนินต่อไปในทางเหนือของเมืองหลวง มีบ่าวรับใช้จากตำหนักเซียงที่ทำงานต่อ บรรดาฮูหยินและคุณหนูจากครอบครัวของขุนนางจะไปเป็นครั้งคราว แต่การกระทำที่ดีได้ดำเนินมาเป็นเวลานาน บรรดาฮูหยินและคุณหนูไม่อาจปรากฏตัวได้ทุกวัน เมื่อกงซานปรากฏตัว พวกเขาก็สามารถผ่านการเคลื่อนไหวได้ เมื่อนางออกจากเมืองหลวงแล้ว พวกเขาก็ทิ้งมันไว้กับบ่าวรับใช้เพื่อรับงาน
แต่ตอนนี้กงซานกลับมาและยืนอยู่ทางเหนือของเมืองหลวงข่าวเรื่องนี้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วโดยบ่าวรับใช้ของคฤหาสน์ ภายใน 2 ชั่วยาม บรรดาฮูหยินและคุณหนูที่ไม่ได้ปรากฏตัวเป็นเวลาหลายวัน อย่างไรก็ตามกลุ่มไม่ได้มองนางอย่างที่เคยทำในอดีตอีกต่อไป แต่พวกนางสื่อสารเต็มไปด้วยการตรวจสอบข้อเท็จจริง มีกระทั่งคนที่ถามออกมาตรง ๆ ว่า “คุณหนูจู้ สิ่งที่เกิดอะไรขึ้นในคฤหาสน์ของตระกูลจู้นั้นเรื่องจริงหรือไม่ ? ท่านแม่ของเจ้ามีความสัมพันธ์กับพ่อบ้านจริง ๆ หรือ และบิดาของเจ้าจับได้”
กงซานรู้สึกว่าคำถามนี้กระตุ้นให้นางเจ็บในใจอย่างไรก็ตามนางไม่สามารถทำร้ายอีกฝ่ายได้ นางจำได้ว่าเป้าหมายในการกลับสู่เมืองหลวงคืออะไร นางหันหน้าไปกล่าวกับบ่าวรับใช้จากตำหนักเซียงว่า “ไปดูวัดเก่า เราไม่ได้ไปนานแล้ว ข้าสงสัยว่าทางนั้นต้องการการซ่อมแซมหรือไม่ บ่าวรับใช้ของข้าเพิ่งมาจากเป็งโจว และไม่คุ้นเคยกับเรื่องนี้ ! ”
บ่าวรับใช้คนนี้อยู่กับกงซานและวิ่งไปหานางนางเห็นด้วยและวิ่งไปที่วัดโดยไม่รู้สึกอะไรเลย มันเป็นเพียงหลังจากที่นางไปได้ไกลพอที่กงซานเริ่มตอบโต้ นางกล่าวกับฮูหยินใหญ่ว่า “ถ้าข้าจำไม่ผิด สามีของท่านก็เป็นขุนนางขั้นหกในกระทรวงพิธีการไม่ใช่หรือ ? องค์ชายแปดเคยกล่าวว่าเสนาบดีกระทรวงพิธีการเป็นคนใจแคบ เป็นเรื่องปกติที่จะใช้ประโยชน์จากเขาเพื่อเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เพื่อวางแผนสิ่งที่ใหญ่กว่า เขายังขาดแคลนความสามารถอยู่ ในระยะยาวไม่จำเป็นต้องให้ความช่วยเหลือแก่เขาอีก”
ฮูหยินผู้นั้นตกตะลึงและกว่าจะเข้าใจสิ่งที่เพิ่งถูกกล่าวออกไปได้ก็ผ่านไปนานนางบอกว่าองค์ชายแปดดูหมิ่นสามีของนางว่าไม่ดีพอ นอกจากนี้เขาจะไม่ช่วยดึงพวกเขาขึ้นไป ? ถ้าอย่างนั้นนางจะช่วยทำความดีเพื่ออะไร ?
คุณหนูอีกคนหนึ่งรู้บางสิ่งบางอย่างและถามว่า “คำพูดของเจ้าหมายถึงอะไร ? ”
กงซานมองดูสาวน้อยและคิดสักพักก่อนจะกล่าวว่า “บุตรสาวของขุนนางขั้นห้า ที่ปรึกษาในกระทรวงโยธาธิการ ? ฮ่า ๆ องค์ชายแปดก็บอกว่าบิดาของเจ้าเป็นคนที่ไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับเขา เขาคิดอยู่เสมอว่าจะใช้เรื่องขององค์ชายแปดเพื่อไต่เต้า แม้กระนั้นเขาไม่เคยประเมินคุณค่าของตัวเอง แม้ขาตั๊กแตนหายไปครึ่งขา มันต้องการที่จะกระโดดขึ้น ? มันเป็นเรื่องตลกจริง ๆ ”
ทุกคนตะลึงกับสิ่งที่พวกนางได้ยินเมื่อมองไปที่กงซาน พวกเขามองว่า “นางเป็นบ้าไปแล้วหรือ ? ” ความเข้าใจของพวกนาง กงซานไม่เป็นเช่นนี้ นางอ่อนโยนและมีน้ำใจ และทัศนคติของนางที่มีต่อทุกคนนั้นเรียบง่ายและน่ารัก แม้เมื่อนางได้รับความทุกข์จากน้ำมือของพระสนมหลี่และพระชายาหยู นางก็ยังคงสงบนิ่งอยู่เสมอ พวกนางไม่เคยเห็นนางเต็มไปด้วยความดุร้าย
ทุกคนมองกงซานด้วยความงุนงงเพียงแค่พริบตาเดียวดวงตาของความสงบที่ปรากฏบนใบหน้าของนาง ในขณะที่นางยิ้มและกล่าวกับพวกนางว่า “มันเป็นเรื่องดี ไม่ว่าองค์ชายแปดพูดอะไร ข้าจะปฏิบัติกับเจ้าเหมือนที่ข้าเคยทำมาก่อน ท่านฮูหยินเป็นผู้อาวุโส ขณะที่คุณหนูก็เป็นสหายที่ดี เจ้าจะไม่ได้รับผลกระทบเพียงเล็กน้อยจากองค์ชายแปด” ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่าคำพูดก่อนหน้านี้ไม่ได้มาจากปากของนาง
มีคนคิดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ในระดับที่แตกต่างกัน และรู้สึกว่าคำก่อนหน้านี้คือกงซานส่งข้อความจากองค์ชายแปด พวกนางไม่คิดว่าเป็นสิ่งที่กงซานพูดด้วยตัวเอง กงซานยังคงเหมือนเดิม คนที่เปลี่ยนแปลงเป็นเพียงองค์ชายแปด
ผู้คนมองไปรอบๆ และสบตากัน บางคนในนั้นยิ้มอย่างเชื่องช้า แล้วก็กล่าวว่า “ขอบคุณมาก คุณหนูจู้ สำหรับการเตือน ปรากฏว่าในจิตใจขององค์ชายแปด ครอบครัวของเรานั้นไม่มีอะไรดีงาม”
กงซานโบกมือแล้วอธิบายด้วยความกังวลว่า“ไม่ ไม่ เจ้าอย่าเข้าใจผิด ไม่ใช่ว่าทุกคนในครอบครัวของเจ้าจะถูกทอดทิ้งโดยองค์ชายแปด นอกจากนี้ยังมีบางอย่างที่องค์ชายแปดไม่ได้พูดโดยตรง คิดเกี่ยวกับมัน… คิดเกี่ยวกับมัน ยังมีโอกาสที่จะได้รับการสนับสนุน ! ”
“นี่แปลว่าองค์ชายแปดไม่ได้ชื่นชมพวกเราแม้แต่น้อย”ผู้คนสามารถเข้าใจได้ “สำหรับพวกเราที่เหลือ แค่ว่าพระองค์ไม่ได้พูดโดยตรง แต่ความหมายยังคงเหมือนเดิม ไม่น่าแปลกใจที่ท่านพ่อของเราได้ติดตามองค์ชายแปดมานาน แต่เราได้รับผลประโยชน์น้อยที่สุด ปรากฎว่าองค์ชายแปดไม่ได้สนใจพวกเราเลย ครอบครัวของเราที่เป็นขุนนางระดับต่ำนั้นไร้ประโยชน์สำหรับพระองค์”
“ฮะพวกเจ้าทุกคนเข้าใจผิดจริง ๆ ” กงซานอธิบายต่อไป “มันไม่ใช่อย่างนั้น ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้าไร้ประโยชน์ อย่างน้อยที่สุดเจ้ายังคงทำงานได้ในขณะนี้ ตัวอย่างเพียงแค่แจกโจ๊ก องค์ชายแปดกล่าวเมื่อนานมาแล้วว่าเพียงพึ่งตำหนักเซียง ค่าใช้จ่ายก็จะมากเกินไป ด้วยการช่วยเหลือของพวกเจ้า จะช่วยลดภาระของตำหนักเซียงได้มาก”
“ตอนนี้เรากำลังทำงานอยู่หรือไม่เมื่อเราถูกใช้ แล้วเราจะถูกโยนลงไปด้านข้าง ! ” ผู้คนสามารถเข้าใจความหมายคำพูดของนาง ใบหน้าของพวกนางเป็นสีแดงด้วยความโกรธ บรรดาฮูหยินเริ่มอารมณ์เสียในจุดที่ “แจกโจ๊กอะไร ? เจ้าไม่เข้าใจหรือ ? พวกเขาแค่ใช้เงินของเราเพื่อประหยัดเงินของพวกเขาเอง ในความจริง ในสายตาของพระองค์ เราไม่มีอะไรดีเลย ! ”