ตอนที่ 1504 ยิ่งเร็วยิ่งดี
เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนนอนหนุนแขนตัวเองหลับไปอย่างสนิทเซียวหรงเหยี่ยนจึงรู้สึกอิ่มเอมใจยิ่งนัก
ชายหนุ่มประทับจูบลงบนศีรษะของไป๋ชิงเหยียนเบาๆ ห่มผ้าให้นาง จากนั้นรวบตัวนางมาไว้ในอ้อมกอดและหลับไปพร้อมกัน ข้างกายคือกลิ่นหอมจากเรือนร่างของไป๋ชิงเหยียน…
เซียวหรงเหยี่ยนตื่นนอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ชายหนุ่มกำลังสวมเครื่องแต่งกาย เงาของร่างสูงโปร่งถูกแสงไฟสะท้อนเป็นเงาเคลื่อนไหวไปมาจนไป๋ชิงเหยียนตื่นขึ้น
“ท่านจะไปแล้วหรือ”
ไป๋ชิงเหยียนใช้แขนเรียวหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ผมยาวสีดำขลับสยายเต็มแผ่นหลัง นางมองใบหน้าที่เห็นอย่างริบหรี่ของเซียวหรงเหยี่ยน จากนั้นเตรียมลุกขึ้นจากเตียง
เซียวหรงเหยี่ยนผูกสายคาดเอวเรียบร้อย เหยียบเท้าลงบนที่วางเท้าไม้ชั้นดี จากนั้นนั่งลงปลายเตียงแล้วดันไป๋ชิงเหยียนให้นอนลงตามเดิม เซียวหรงเหยี่ยนมองหน้าไป๋ชิงเหยียนยิ้มๆ นิ่ง ใบหน้าของหญิงสาวยิ่งมีเสน่ห์เมื่ออยู่ท่ามกลางแสงไฟที่ริบหรี่จนคนมองแทบทนไม่ไหว เซียวหรงเหยี่ยนขยับเข้าไปกระซิบข้างใบหูของไป๋ชิงเหยียน
“คราวหน้าจะทำให้เจ้าเหนื่อยจนไม่ต้องตื่นมาส่งข้าเช่นนี้”
ไป๋ชิงเหยียนเพิ่งเข้าใจความหมายของเซียวหรงเหยี่ยน หญิงสาวแสร้งถลึงตาใส่เซียวหรงเหยี่ยนด้วยความโมโห ใบหน้าขาวเนียนแดงก่ำ
“ตอนกลับระวังตัวด้วย”
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า เดิมทีเขาอยากจูบไป๋ชิงเหยียนอีกรอบ ทว่า กลัวว่าที่อดทนมาทั้งคืนจะเสียเปล่า ทั้งๆ ที่ขยับเข้าไปใกล้แล้วแต่สุดท้ายก็ไม่ทำอยู่ดี ชายหนุ่มเริ่มหายใจติดขัด เขาพยายามควบคุมจังหวะลมหายใจของตัวเอง ก้มหน้าซ่อนแววตาที่ร้อนแรงเอาไว้ จากนั้นกำชับเสียงแหบพร่า
“เจ้านอนต่ออีกสักพัก ฟ้าสว่างแล้วค่อยตื่น มิเช่นนั้นจะเป็นที่สะดุดตาเกินไป”
“ได้”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า
“ท่านกลับไปพักผ่อนต่อด้วย”
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวหยอกไป๋ชิงเหยียน แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาประคองให้ไป๋ชิงเหยียนนอนลงบนเตียงตามเดิม จากนั้นคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนที่วางเท้าไม้
“อาเป่านอนเถิด ข้าจะรอให้เจ้าหลับก่อนค่อยจากไป”
“ไปเถิด ท่านอยู่ที่นี่ข้านอนต่อไม่หลับ!”
ไป๋ชิงเหยียนใช้ผ้าห่มคลุมร่างของตัวเอง โผล่ให้เห็นเพียงศีรษะเท่านั้น
“พวกเรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกมาก”
“ตกลง”
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า เขาคลุมมุ้งให้ไป๋ชิงเหยียนให้เรียบร้อย จากนั้นจากไป
เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนจากไปไป๋ชิงเหยียนกลับนอนไม่หลับอีก นางตัดสินใจตื่นนอนและทบทวนคำกล่าวเมื่อคืนของเซียวหรงเหยี่ยนอย่างละเอียด เมื่อวานเซียวหรงเหยี่ยนคงแนะนำฮองเฮาของตงอี๋ว่าให้จับองค์ชายเจ็ดตัวปลอมขังไว้หลังต้าโจวจากไป บางทีเขาอาจแนะนำให้ฮองเฮาหาองค์ชายเจ็ดตัวปลอมอีกคนมาเป็นจักรพรรดิตงอี๋แทน
ต้าโจวเป็นคนเริ่มการแสดงฉากนี้ ฮองเฮาตงอี๋ก็แค่หาคนที่รูปร่างคล้ายกับองค์ชายเจ็ด เสียงแหบและสวมหน้ากากเหมือนกันผู้อื่นก็คงจับไม่ได้แล้ว หลังจากนั้นแคว้นตงอี๋ก็จะตกอยู่ในการควบคุมของฮองเฮาทันที
ฮองเฮาตงอี๋เป็นคนฉลาด นางไม่ได้บอกความจริงกับเซียวหรงเหยี่ยน บอกแค่ว่าแม่กู่อยู่ในร่างของนาง ดังนั้นนางจึงอ้างได้ว่านางจำต้องทำตามคำสั่งของต้าโจวเพราะมีแม่กู่อยู่ในร่าง อีกทั้งสามารถขอให้ต้าเยี่ยนช่วยหาวิธีนำกู่ออกจากร่างของนางได้ด้วย ทว่า น่าเสียดายที่ฮองเฮาไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเซียวหรงเหยี่ยน
เซียวหรงเหยี่ยนเคยถูกบิดาแท้ๆ ของตัวเองทำร้ายตอนเป็นเด็ก อีกทั้งจากบ้านเกิดของตัวไปหลายปีดังนั้นชายหนุ่มจึงกลัวว่าฮองเฮาตงอี๋จะเป็นคนประเภทที่สามารถทำร้ายลูกของตัวเองเช่นเดียวกันจึงเตือนให้ไป๋ชิงเหยียนระวังฮองเฮาตงอี๋ไว้
ทว่า ฮองเฮาตงอี๋เลือกที่จะส่งบุตรชายของตัวเองหนีไปก่อนที่องค์ชายสองจะก่อกบฏ อีกทั้งวางแผนอนาคตให้เขาอีกมากมายโดยที่ไม่คำนึงถึงทางรอดของตัวเองแม้แต่น้อย มารดาเช่นนี้จะไม่ห่วงชีวิตของลูกชายตัวเองได้อย่างไรกัน
ไป๋ชิงเหยียนเป็นแม่คนเหมือนกัน นางรู้ดีว่าแม่คนหนึ่งสามารถทำเพื่อลูกของตัวเองได้มากเพียงใด ตอนที่นางเห็นร่างกายที่อ่อนแอของคังเล่อ นางแทบอยากเอาชีวิตของตัวเองแลกกับชีวิตของลูกสาวตัวน้อย
ไป๋ชิงเหยียนใช้มือสางผมยาวของตัวเอง แหวกมุ้งของเตียงออก สวมรองเท้า จากนั้นเดินไปนั่งที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง นางวางแผนจะดันคนของต้าโจวขึ้นเป็นขุนนางใหญ่ของตงอี๋หลังท่าป๋าเย่าขึ้นครองราชย์สำเร็จ ไม่นานนางก็จะสามารถกำจัดขุนนางฝ่ายฮองเฮาออกจากราชสำนักได้ ถึงเวลานั้นค่อยหาข้ออ้างกักบริเวณนางไว้ก็สิ้นเรื่อง
วันนี้คือวันขึ้นครองราชย์ของจักรพรรดิตงอี๋ เดิมทีควรจัดพิธีบรมราชาภิเษกให้ยิ่งใหญ่ ทว่า เวลากระชั้นชิดมากกรมพิธีการจึงมีเวลาจัดงานไม่เพียงพอ จักรพรรดิองค์ใหม่ของตงอี๋กำชับว่าตอนนี้ตงอี๋ต้องจ่ายค่าชดเชยให้ต้าโจวและต้าเยี่ยน ไม่จำเป็นต้องนำเงินในคลังมาใช้อย่างสิ้นเปลืองในงานพิธีบรมราชาภิเษก แค่ให้ขุนนางในราชสำนักคำนับเขาในช่วงประชุมราชการตอนเช้า ประกาศให้ชาวบ้านตงอี๋รู้ทั่วหน้า จากนั้นจัดงานเลี้ยงฉลองและเชิญจักรพรรดินีต้าโจวและผู้สำเร็จราชการต้าเยี่ยนมาก็พอแล้ว
เมื่อได้ยินจักรพรรดิตงอี๋ตรัสเช่นนี้ขุนนางตงอี๋จึงเริ่มคล้อยตาม พวกเขารู้สึกว่าแม้จักรพรรดิของพวกเขาจะอายุยังน้อย ทว่า สามารถแบกรับภาระที่ยิ่งใหญ่ได้ ขุนนางตงอี๋ต่างคิดว่าหากตงอี๋มีจักรพรรดิเช่นนี้แคว้นตงอี๋ต้องรุ่งเรืองไปอีกนานแน่นอน
ขุนนางตงอี๋ต่างชมเชยจักรพรรดิองค์ใหม่ของตงอี๋ ไทเฮาตงอี๋ซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งของไทเฮากลับรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที นางมองไปทางจักรพรรดิตงอี๋ตัวปลอมซึ่งสวมชุดจักรพรรดิที่เร่งตัดเย็บจนเสร็จนั่งรับการคารวะจากเหล่าขุนนางของตงอี๋อยู่บนบัลลังก์มังกรด้วยความหงุดหงิดใจ
คำแนะนำของผู้สำเร็จราชการต้าเยี่ยนเมื่อวานทำให้นางรู้สึกหวั่นไหวมาก คำกล่าวเหล่านั้นยังคงดังก้องอยู่ในสมองของไทเฮา นางรู้ว่าจักรพรรดินีต้าโจวต้องส่งคนมาคอยคุ้มกันจักรพรรดิตงอี๋ตัวปลอมคนนี้แน่นอน หากนางต้องการจับเขาขังไว้โดยไม่ปล่อยให้เขาทำร้ายร่างกายตัวเอง นางจำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบที่สุด
นางต้องหาวิธีตบตาต้าโจว จากนั้นลอบเปลี่ยนตัวจักรพรรดิหุ่นเชิดคนนี้ให้กลายเป็นคนของตัวเองให้ได้ เช่นนี้บุตรชายของนางจะได้ไม่เดือดร้อน ต้าโจวและต้าเยี่ยนจะได้ทะเลาะกันเอง ส่วนตงอี๋ค่อยรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ภายหลัง
ทว่า หากต้องการทำเช่นนั้นนางต้องรีบปรึกษากับขุนนางคนสำคัญของตัวเองโดยเร็วที่สุด ยิ่งเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี
เมื่อขุนนางทำพิธีคารวะจักรพรรดิตงอี๋เสร็จเรียบร้อย ต่อมาก็คืองานเลี้ยงเฉลิมฉลอง หากจักรพรรดิต้าโจวและผู้สำเร็จราชการต้าเยี่ยนไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ไม่จำเป็นต้องจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นมาด้วยซ้ำ จักรพรรดิองค์ใหม่ของตงอี๋ตรัสว่าการจัดงานเลี้ยงครั้งหนึ่งต้องใช้เงินภาษีของชาวบ้านมากมายดังนั้นควรควบคุมงบประมาณให้ดี ไม่ต้องจัดงานหรูหราเกินไปนัก ต้าโจวและต้าเยี่ยนรู้สถานการณ์ของตงอี๋ในตอนนี้ดี พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำเรื่องที่เกินตัว ขุนนางตงอี๋ได้ยินต่างน้ำตาคลอ พวกเขาคุกเข่าก้มคำนับจักรพรรดิตงอี๋ด้วยความซาบซึ้งใจ กล่าวว่าจักรพรรดิตงอี๋ต้องมีอนาคตที่กว้างไกลแน่นอน
ไทเฮาตงอี๋เห็นท่าทีของจักรพรรดิตงอี๋ตัวปลอมก็อดเย้ยหยันอยู่ในใจไม่ได้ เขาคิดว่าตัวเองคือจักรพรรดิตงอี๋จริงๆ หรืออย่างไรนะ
ไป๋ชิงเหยียนคือจักรพรรดินีของต้าโจว ตอนนี้ตงอี๋เป็นเพียงแคว้นบรรณาการของต้าโจวดังนั้นตอนจัดที่นั่ง ที่นั่งของไป๋ชิงเหยียนจึงอยู่ระดับเดียวกับจักรพรรดิของตงอี๋
