บทที่ 1171 ตอนพิเศษ (59/2)
บทที่ 1171 ตอนพิเศษ (59/2)
“นี่เป็นคหบดีจางกระมัง?” เจ้าหน้าที่ทางการกล่าว “จากการตรวจสอบของผู้ตรวจการ เจ้าไม่เห็นค่าของชีวิตคน ฉุดคร่าหญิงสามัญชน สมรู้ร่วมคิดกับนายอำเภอ เป็นภัยต่อชาวบ้าน ยามนี้นายอำเภออยู่ภายใต้การควบคุมของราชสำนัก จวนสกุลจางของเจ้าก็ต้องถูกตรวจค้นเช่นกัน”
“เหตุใดจึงต้องตรวจค้นพวกเรา นายท่าน นายท่านได้โปรดผ่อนผัน ฮูหยินของข้าเพิ่งคลอดลูก…” คหบดีจางหน้าเปลี่ยนสี อ้อนวอนขอความเมตตาอย่างนอบน้อม
“นายท่าน พวกเราไม่ได้เป็นคนของจวนจาง ไม่ใช่เรื่องของเรา เราออกไปได้แล้วกระมัง?” หยางชิงซือเอ่ยถาม
“พวกเจ้าไปได้”
“นายท่าน นายท่าน…” เสียงของฝางซิ่วหลานดังมาจากข้างใน “ข้าถูกคหบดีจางฉุดมา ข้าไม่ใช่สตรีของเขา ลูกก็ไม่ใช่ของเขา ข้าออกไปได้ ไม่จำเป็นต้องถูกขังคุกกับเขากระมัง?”
“เจ้าถูกฉุดมาหรือ?”
“จริงสิ ท่านสามารถไปสอบถามดูได้ คหบดีจางผู้นี้ชอบฉุดสาวชาวบ้าน เดิมทีข้ามีสามีแต่เขาฉุดข้ามา”
หยางชิงซือกับหลิวจิ่วจู๋มองหน้ากัน
ฝางซิ่วหลานช่างไม่รู้จักอายจริง ๆ
ทว่าสิ่งที่นางไม่รู้คือ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกไม่ใช่การถูกจับขังคุก หากแต่เป็นชีวิตที่อยู่ไม่สู้ตาย
จวนจางเป็นอย่างไร หลิวจิ่วจู๋กับหยางชิงซือไม่สนใจ ทั้งสองจึงออกมาจากที่นั่นทันที
ท่านหมอที่ถูกเชิญมาเดิมก็รีบร้อนออกมาเช่นกัน เงินที่คหบดีจางรับปากไว้ไม่เห็นแม้แต่เงา ทว่าตอนนี้เงินไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ออกมาได้ก็ดีเพียงใดแล้ว
“เหตุใดบอกว่าจะตรวจค้นก็ตรวจค้นได้เล่า?” หยางชิงซือหันกลับไปมองจวนสกุลจาง
“คหบดีจางก่อกรรมทำชั่วมามากมายจะถูกตรวจสอบยามใดก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าจะเร็วเพียงนี้” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “หวังเพียงว่านี่จะไม่ใช่การจัดฉาก หากเขาถูกจัดการได้แล้วจริง ๆ เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นการกำจัดเนื้อร้ายในท้องที่ของเราแล้ว ตอนนี้มีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้คนลำบากใจ”
เด็กผู้หญิงคนนั้น…
ทารกหญิงที่พึ่งคลอดออกมาแล้วถูกตัดสินว่าเป็นตัวซวย
“จู๋จือ เจ้าว่าที่ขาเด็กเป็นอย่างนั้นจะเป็นเพราะยาพิเศษที่หลิ่วจินเปยให้ฝางซิ่วหลานกินหรือไม่?”
“ตอนที่ข้าตรวจสุขภาพก่อนทำคลอดพบว่านางกินยาพยัคฆ์หมาป่าเข้าไป” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “ยานั้นมีพิษรุนแรง ดูเหมือนมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นยานั้นที่ทำร้ายเด็ก…”
“ยานั่นมีสรรพคุณอะไร? เหตุใดต้องกินยานั้นเล่า?”
“ข้าเคยได้ยินคนพูดตอนที่ข้าติดตามท่านย่าทำคลอด บอกว่ากินยานั้นแล้วไม่เพียงแต่ปกป้องทารกในครรภ์ ทว่ายังเปลี่ยนเพศของทารกให้เป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงได้ด้วย หากทารกในท้องเป็นเด็กผู้หญิง กินยาแรงเช่นนั้นลงไปก็จะกลายเป็นเด็กผู้ชาย”
“มียาวิเศษเช่นนั้นจริง ๆ หรือ?”
“แน่นอนว่าเป็นของปลอม ยาประเภทนั้นส่วนใหญ่มีพิษจึงทำให้เด็กผู้นั้น…” หลิวจิ่วจู๋นึกสงสาร “นางเพิ่งเกิดมา ตอนนี้สกุลจางถูกตรวจค้นแล้ว ไม่รู้ว่านางจะเป็นอย่างไรบ้าง”
“จู๋จือ เจ้าดูทางนั้น…” หยางชิงซือชี้ไปที่ฝั่งตรงข้าม “นั่นสามีเจ้าไม่ใช่หรือ?”
หลิวจิ่วจู๋มองไปตามทิศทางที่หยางชิงซือกำลังชี้จึงเห็นลู่ฉาวจิ่งดังคาด
ลู่ฉาวจิ่งกำลังขี่ม้า เบื้องหลังมีลูกน้องกลุ่มหนึ่งตามมา
พวกเขาตรงเข้าไปในบ้านสกุลจาง
“จู๋จือ สามีเจ้ารับผิดชอบเรื่องนี้ใช่หรือไม่?”
หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “ข้าก็ไม่รู้ ตอนนี้ไม่สะดวกไปหาเขา หากเขากลับไปที่บ้าน อีกประเดี๋ยวข้าจะถามเขาอีกครั้ง”
“คนอื่น ๆ ในสกุลจางไม่มีค่าให้สงสาร โดยเฉพาะลูกน้องของคหบดีจางที่ช่วยเจ้านายทำเรื่องชั่วช้ามากมายอยู่ข้างนอก มีเพียงเด็กหญิงตัวน้อยผู้นั้น นางน่าสงสารยิ่งนัก เมื่อครู่เจ้าก็เห็นแล้ว คหบดีจางไม่เพียงแต่รังเกียจที่นางเป็นสตรี แต่ยังไม่ชอบนางเพราะขาของนาง แถมยังมีฝางซิ่วหลานผู้นั้น นางไม่ใช่คนดีอะไร นางคงรู้จากท่านหมอว่าตนกำลังอุ้มท้องลูกสาวจึงคิดจะเปลี่ยนเพศทารกจึงทำร้ายเด็กคนหนึ่งไปชั่วชีวิต แม้ว่าจวนสกุลจางจะไม่มีเรื่อง แต่หากปล่อยให้เด็กผู้นั้นถูกพวกเขาเลี้ยงดู ภายหน้าจะต้องน่าเวทนาเป็นแน่”
“ข้ารู้ รอสามีข้ากลับมา ข้าจะถามเขาว่าจะทำอย่างไรกับเด็กคนนั้น”
หลังจากลู่ฉาวจิ่งผ่านพ้นวันอันวุ่นวายไปอีกวัน ในที่สุดก็ได้กลับสู่ความอบอุ่นที่บ้านอีกครั้ง
เขาพึ่งเข้าประตูมาก็เห็นหลิวจิ่วจู๋นั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะหินในสวน
มีชาร้อนวางอยู่บนโต๊ะหิน ชาร้อนนั้นยังคงส่งกลิ่นหอมสดชื่นโชยมา
บ่าวรับใช้คนอื่น ๆ ไม่อยู่ที่นี่ คงกำลังทำอย่างอื่นอยู่
เรือนหลังนี้ไม่ใหญ่โตนัก ไม่จำเป็นต้องมีบ่าวรับใช้มากมาย หากพวกเขาทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เจ้าบ้านก็เป็นคนใจดี ไม่ได้ขอให้พวกเขาทำอะไรอีก
ลู่ฉาวจิ่งนั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว หยิบถ้วยน้ำชาตรงหน้านางขึ้นจิบหนึ่งคำแล้วเอ่ย “เจ้ากำลังคิดอะไร? มีเรื่องอะไรค้างคาใจหรือ?”
“นี่เป็นของที่ข้าจะดื่ม” หลิวจิ่วจู๋รู้สึกตัวว่าสามีกลับมาแล้ว
ลู่ฉาวจิ่ง “…”
เขามองไปที่ถ้วยชาตรงหน้า ชาที่อยู่ในนั้นถูกเขาดื่มไปแล้ว
ช่างเถิด ในเมื่อดื่มไปแล้ว หากเปลี่ยนถ้วยชาตอนนี้คงจะแปลกเล็กน้อย ด้วยเหตุนี้ เขาจึงดื่มต่อไปอย่างเป็นธรรมชาติ
หลิวจิ่วจู๋กล่าว “วันนี้ท่านเหนื่อยมากกระมัง?”
“พอใช้ได้”
“ใช่เพราะเรื่องตรวจค้นสกุลจางหรือไม่?”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “เรื่องนี้วุ่นวายยิ่งนัก คหบดีจางผู้นั้นไม่ใช่คนดีอะไร ตรวจค้นบ้านเขายึดทรัพย์เงิน ทอง ทรัพย์สมบัติล้ำค่าไปไม่น้อย เจ้าจะรู้ก็เป็นเรื่องธรรมดา”
“คหบดีจางเป็นอันตรายต่อชาวบ้าน เป็นเนื้อร้ายในท้องที่ ควรถูกตรวจสอบนานแล้ว ใต้เท้าผู้ตรวจการผู้นี้ช่างมีสายตาเฉียบแหลมจริง ๆ” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “เพียงแต่วันนี้ข้าไปจวนสกุลจางมา ตอนที่ทางการมาตรวจสอบ ข้ายังไม่ได้ออกมา ใต้เท้าท่านนั้นที่รับผิดชอบการตรวจค้นเป็นคนมีเหตุผล เมื่อได้ยินว่าพวกเราไม่ใช่คนของสกุลจางก็ปล่อยพวกเราออกมา”
“เหตุใดเจ้าจึงไปอยู่ที่สกุลจาง?” ลู่ฉาวจิ่งขมวดคิ้ว “โชคดีที่คนตรวจค้นวันนี้ไม่ได้ทำร้ายเจ้า”
“เรื่องเป็นเช่นนี้…”
หลิวจิ่วจู๋อธิบายอย่างครบถ้วนกระบวนความ
“ดังนั้น เด็กผู้หญิงที่มีปัญหาที่ขาผู้นั้นเป็นเจ้าผ่าออกมาหรือ?”
“ใช่” หลิวจิ่วจู๋ถาม “ท่านเห็นนางหรือไม่?”
หยางชิงซือออกมาหลังจากสระผม เมื่อเห็นทั้งสองคุยกันอยู่ตรงนั้นก็เช็ดผมพลางเดินเข้าไปถาม “สามีข้าเล่า?”
“ข้าส่งเขาไปจัดการบางอย่าง” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “พรุ่งนี้ถึงจะมีเวลาว่างกลับมา”
หยางชิงซือร้อง ‘อ้อ’ หนึ่งคำ ด้วยสีหน้าไม่อาจตัดใจ
“จู๋จือ เจ้าบอกเรื่องเด็กคนนั้นแล้วหรือยัง?”
ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “นางบอกแล้ว พวกเจ้ากล้าหาญยิ่งนัก ถิ่นของคหบดีจางยังกล้าเข้าไป หากเขาคิดใช้อุบายสกปรกอะไรกับพวกเจ้า ในสถานการณ์นั้น พวกเจ้าสตรีตัวเล็ก ๆ สองคนจะหนีรอดเงื้อมมือเขาได้หรือ?”
“บ่าวรับใช้หลายคนในเรือนลู่ไม่ใช่พวกไม่มีแรงแม้แต่จะฆ่าไก่ ข้าเรียกให้ตามไปด้วยกันสองคน ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยเป็นแน่”
“นั่นยังนับว่าไม่โง่” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “ที่แท้เจ้าเหม่อลอยอยู่ที่นี่ก็เป็นเพราะเด็กผู้หญิงคนนั้น เช่นนั้นเจ้าวางใจ ทารกแรกเกิดย่อมไม่มีทางเข้าคุก ข้าให้สตรีที่พึ่งคลอดบุตรผู้หนึ่งดูแลนาง เช่นนั้นจะได้สะดวกต่อการให้นมทารกทั้งสองคนไปพร้อม ๆ กัน”
“ข้าว่าแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก” หยางชิงซือเอ่ยกับหลิวจิ่วจู๋ “หากเป็นผู้อื่นอาจไม่วางใจ แต่นี่เป็นสามีเจ้าดูแลเอง เจ้ายังจะไม่วางใจอีกหรือ?”
