The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 998 ความทุกข์อีกรอบของการถูกตี

พลเมืองไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมองค์ชายแปดที่มีความผิดร้ายแรงจึงได้รับอภัยโทษโดยฮ่องเต้แบบกะทันหันเขาถูกพามาที่ลานประหารแล้วใบมีดก็วางอยู่บนคอของเขา ผู้คนยังไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ในพระราชวัง แต่พวกเขาก็รู้ว่าตำหนักเซียงนั้นมีชีวิตชีวาอีกครั้ง สิ่งต่าง ๆ ที่ถูกนำออกไปจากตำหนักก็ถูกนำกลับมา นอกจากนี้ยังมีรางวัลเพิ่มเติมอีกเล็กน้อยที่ได้รับ พวกเขาอยู่ที่ทางเข้าของตำหนักเซียงและรับฟังขันทีประกาศถึงรายละเอียดของกำนัล เมื่อดูจากสิ่งของที่ได้รับจากฮ่องเต้เท่านั้น ดูเหมือนว่าจะมีอะไรมากกว่าสิ่งที่ตำหนักเซียงมีในตอนแรก และเป็นของที่ดีกว่า
พลเมืองไม่สามารถเข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้พวกเขาทั้งหมดส่งเสียงโวยวาย แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะส่งเสียงโวยวายโดยตรงบนถนน พวกเขาได้แต่โวยวายเมื่ออยู่ในบ้านของตนเองเท่านั้น ผู้ที่อาศัยอยู่ในตะวันออก ตะวันตก และทางใต้นั้นดีขึ้นเล็กน้อย ท้ายที่สุดพวกเขาเป็นเพียงผู้ชม พวกเขาได้รับผลกระทบโดยตรงเล็กน้อย แต่พลเมืองที่ยากจนในภาคเหนือของเมืองหลวงนั้นเดือดร้อนมาก พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านที่ทำโดยตำหนักหยูและใช้ประโยชน์จากผลิตภัณฑ์ของพระชายาหยูเพื่ออยู่รอด ตอนเช้า เที่ยง และกลางคืนพวกเขาจะสาปแช่งองค์ชายแปด ในเวลาเดียวกันก็จะมีการโวยวายและสาปแช่งฮ่องเต้
ในปัจจุบันพลเมืองในภาคเหนือของเมืองหลวงมีกฎที่ไม่ได้เขียนไว้เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาพบกัน พวกเขาจะสาปแช่งฮ่องเต้ องค์ชายแปด และราชสำนัก ก่อนที่จะย้ายไปยังสิ่งอื่น ๆ สำหรับเนื้อหาของคำสาปเหล่านี้ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้รายงาน หากมีการเปิดเผยสิ่งต่าง ๆ พลเมืองในทางเหนือของเมืองหลวงจะต้องการฉีกคนทรยศออกเป็นชิ้น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะเสี่ยงต่อการถูกประหารชีวิตเพราะความผิดนั้นก็ตาม
แต่ถ้าพวกเขาเพิ่งจะโวยวาย? มีพระราชโองการมาจากฮ่องเต้ ในอดีตพวกเขากล้าที่จะโยนหัวผักกาดที่ประตูของตำหนักเซียง แม้กระนั้นพวกเขาไม่เคยกล้าที่จะโยนสิ่งต่าง ๆ เข้าที่ประตูของพระราชวังของฮ่องเต้ ทุกคนเข้าใจว่ามันจะถูกมองว่าเป็นการทรยศต่ออาณาจักรและพวกเขาจะถูกประหารชีวิตทันที
สำหรับองค์ชายแปดเขานั่งสบาย ๆ ในตำหนักของเขาและหายจากอาการป่วย เขาทรมานเล็กน้อยจากการนั่งในห้องขังโดยเฉพาะขาของเขา พวกมันจบลงด้วยความเจ็บป่วยบางอย่าง ฮ่องเต้มีความสุขกับสิ่งนี้มาก เขาเป็นทุกข์อย่างยิ่งเพราะเขาเรียกหมอหลวงทั้งหมดเพื่อตรวจดู “บุตรชายสุดที่รักของเขา” ทีละคน ในที่สุดก็มีการตัดสินใจแล้วว่าซุนชิจะเป็นผู้ดูแลเขา ยิ่งกว่านั้นฮ่องเต้ทิ้งซุนชิไว้ในตำหนักเซียงเพื่อคอยดูแลองค์ชายแปดตลอดทั้งวัน และเขาจะต้องไม่ประมาท
ความสามารถทางการแพทย์ของซุนชินั้นดีอย่างน้อยที่สุดเขาก็เป็นคนที่ซางคังถูกใจ นั่นหมายความว่าเขาไม่ใช่หมอทั่วไป เมื่อเขาดูแลการรักษาซวนเทียนโม ขาของซวนเทียนโมดีขึ้นเล็กน้อย ยาทั้งหมดที่ซุนชิกำหนดนั้นเป็นยาเฉพาะของร้านห้องโถงสมุนไพร และนั่นหมายความว่าผู้คนในตำหนักเซียงจะต้องออกจากพระราชวังเพื่อไปซื้อยาที่ร้านห้องโถงสมุนไพร ในส่วนที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ร้านห้องโถงสมุนไพรไม่ชอบพวกเขาอยู่แล้ว แต่ฝ่ายองค์ชายแปดนั้นมีความเป็นระเบียบเรียบร้อย นี่เป็นร้านห้องโถงสมุนไพรซึ่งไม่มีทางเลือกอื่น
เหยาซวนตามหาเฟิงหยูเฮงเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาถามเฟิงหยูเฮงว่าควรจัดการอย่างไร หลังจากเฟิงหยูเฮงได้ยินสิ่งนี้ นางกล่าวว่า “ให้ยาเขา ให้พวกเขาตามที่พวกเขาขอ แต่ท่านพี่ต้องเรียกร้องการชำระเงิน อย่างไรก็ตามค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นเป็น 10 เท่า พวกเขาสามารถซื้อได้หากพวกเขาต้องการ”
ในความเป็นจริงไม่ต้องพูดถึง10 เท่า ถึงแม้ว่าจะเป็น 20 เท่า ซวนเทียนโมก็ต้องซื้อมัน ท้ายที่สุดยาที่ดีของร้านห้องโถงสมุนไพรหายากในโลกนี้ นี่คือสิ่งที่ทุกคนเข้าใจ
ประมาณสิบวันต่อมาขาของซวนเทียนโมหายดีแล้ว แต่ยังมีการอักเสบหลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อความสามารถในการเดินของเขา มันกำลังจะเป็นปีใหม่ และสิ่งแรกที่ซวนเทียนโมทำหลังจากที่สามารถลุกออกจากเตียงได้คือให้บ่าวรับใช้เตรียมเงิน เขาจะทำการชดเชยให้กับพลเมืองในทางเหนือของเมืองหลวง ขณะเดียวกันก็แจกของในช่วงปีใหม่ด้วย
เมื่อมาถึงสถานการณ์นี้ไม่มีผู้ใดคัดค้าน การกระทำของตำหนักเซียงนั้นสำเร็จลงอย่างราบรื่น ในวันเดียวกัน เงินและของกำนัลก็ถูกเตรียมไว้ แต่ผู้ช่วยของตำหนักก็มีความคิดเห็นที่ต่างออกไป พวกเขาพูดกับซวนเทียนโม “ครั้งที่แล้วเป็นเพราะมีบางอย่างผิดปกติกับการแจกอาหาร จะดีที่สุดถ้าพระองค์ไม่ได้มอบของกำนัลในครั้งนี้พะยะค่ะ ? มันจะเป็นการดีกว่าถ้าให้เงินเป็นของกำนัล คนเหล่านั้นจะมีความสุขที่สุดเมื่อได้เห็นเงิน”
ซวนเทียนโมคิดเกี่ยวกับมันและมันก็เป็นอะไรแบบนั้นดังนั้นเขาจึงฟังคำแนะนำและเปลี่ยนเป็นให้เงิน ในครั้งนี้เขาได้นำทหารองครักษ์และผู้เข้าร่วมไปทางเหนือของเมืองหลวงเพื่อแจกเงิน มันเป็นเพียงเมื่อเขาเห็นที่อยู่อาศัยที่สร้างขึ้นใหม่สำหรับคนยาก ซวนเทียนโมเริ่มรู้สึกเกลียดชังมากขึ้นจากก้นบึ้งของจิตใจ เขาไม่เคยคิดว่าแผนการของเขาที่นำกงซานมาเมืองหลวงเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของเขา จะจบลงด้วยความช่วยเหลือของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง ฝั่งของเขาทำงานหนักมาครึ่งปี ในขณะที่อีกฝั่งทำงานเพียงไม่กี่วันและใช้เงินไปเล็กน้อย แต่พวกเขาก็สามารถได้รับชื่อเสียงที่ดีเช่นนี้ พวกเขาทำบ้านไว้มากมายและเหลืออยู่เป็นจำนวนมาก
ตอนนี้เขาพบว่าบ้านเหล่านี้น่ารำคาญอย่างยิ่งที่จะมองดูและเขาเกลียดที่เขาไม่สามารถทำลายมันได้ในทันที เนื่องจากเป็นทางเหนือของเมืองหลวงจึงควรมีลักษณะเหมือนทางเหนือของเมืองหลวง คนที่ต่ำต้อยเหล่านี้ควรอาศัยอยู่ในวัดที่ทรุดโทรมและพวกเขาควรสวมใส่เสื้อผ้าที่เก่า มันจะเป็นเรื่องปกติถ้ามีสักสองสามคนที่จะตายทุกวันในช่วงฤดูหนาว แต่ตอนนี้สิ่งนี้ถือว่าเป็นอย่างไร ผู้คนต่ำต้อยทุกคนอาศัยอยู่ในบ้านที่สวยงาม พวกเขาจะยังคงได้รับการพิจารณาว่าเป็นคนที่ต่ำต้อยได้อย่างไร
แต่ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่แค่ในใจของเขาเท่านั้นซวนเทียนโมยังคงสวมงบทบาทเป็นคนดีบนเปลือกนอก ท้ายที่สุดเขามาที่นี่เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงที่เสียหายของเขาจนสุดความสามารถ แม้ว่าฮ่องเต้ได้ให้การคุ้มครองแก่เขาในด้านอื่น ๆ อยู่แล้ว แต่เขาก็ยังต้องทำสิ่งที่ต้องทำ ฮ่องเต้คนเดียวก็ไม่เพียงพอ การเอาชนะใจของผู้คนเท่านั้นที่จะทำให้เขาได้ครองโลก เขาเข้าใจตรรกะนี้
ซวนเทียนโมปีนขึ้นจากรถม้าของเขาทันทีหลังจากมาถึงทางเหนือของเมืองหลวงนำองครักษ์เงาที่ถือเงินเขาไปรอบ ๆ เพื่อเคาะประตู เมื่อผู้คนเปิดประตูของพวกเขาและพบว่าเป็นองค์ชายแปดซึ่งพวกเขาสาปแช่งหลายร้อยครั้งต่อวัน พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาควรเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร แต่เพราะเขาเป็นองค์ชาย มันไม่ใช่เรื่องดีที่จะสาปแช่งเขาซึ่ง ๆ หน้า แต่มันจะเป็นการดีถ้าเขาสาปแช่งอีกฝ่ายลับ ๆ แต่จะให้พวกเขายอมรับเงินขององค์ชายแปดเช่นนี้ พวกเขารู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย คนผู้นี้เป็นคนชั่วร้าย เงินนี้ถูกนำมาพิจารณาได้อย่างไร ? เงินนี้เพื่อปิดปากของพวกเขา ? หากพวกเขายอมรับมัน พวกเขาจะต้องขัดแย้งกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของพวกเขา และพูดว่าองค์ชายแปดนั้นดีหรือไม่ ? หรือพวกเขาจะต้องระงับความไม่พอใจทั้งหมดของพวกเขา ?
คนรู้สึกว่าการระงับมันจะส่งผลให้เกิดอาการบาดเจ็บข้างในจึงไม่มีใครยอมรับเงิน พวกเขาทั้งหมดออกมาจากบ้านของพวกเขาและยืนอยู่บนถนนทางตอนเหนือของเมืองหลวงเพื่อชมฉากนี้ พวกเขาทั้งหมดคาดการณ์ถึงสิ่งที่องค์ชายผู้ชั่วร้ายกำลังแสดงอยู่..Aileen-novel
ผู้คนจำนวนมากเริ่มยืนอยู่ข้างนอกเมื่อทุกคนภายในออกมา ฝูงชนจำนวนมากก็มารวมตัวกัน ซวนเทียนโมเห็นว่าคนเหล่านี้จะไม่รับเงินและรู้ว่าคนต่ำต้อยเหล่านี้ยังคงมีข้อสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขา เขาพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อแสดงความเมตตาและกล่าวกับพลเมืองอย่างไร้ประโยชน์ “องค์ชายผู้นี้รู้ว่าพวกเจ้าคิดอะไรอยู่และรู้ว่าพวกเจ้าต้องสาปแช่งองค์ชายนี้มาแล้วหลายพันครั้ง แต่สิ่งที่องค์ชายผู้นี้ต้องการพูดนั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องของผู้คนจำนวนมากที่เสียชีวิตในทางเหนือของเมืองหลวง ฮ่องเต้ได้ตัดสินอย่างชัดเจนแล้ว ทุกอย่างดำเนินการโดยจู้กงซานและตระกูลจู้ พวกเขาเปลี่ยนเสื้อกันหนาวที่ทำโดยพระสนมหยวนชู และนางได้วางยาพิษในอาหารที่มอบให้ นั่นคือกรณีของฉากที่น่ากลัว ตอนนี้ตระกูลจู้ทั้งหมดได้ถูกประหารชีวิตและถือได้ว่าเป็นการชำระหนี้เลือดให้กับทุกคน องค์ชายผู้นี้มาในวันนี้ด้วยความหวังที่จะปรับปรุงชีวิตของพวกเจ้าเพียงเล็กน้อย ข้าเตรียมเงินไว้สำหรับทุกครัวเรือน และหวังว่าทุกคนจะยอมรับความตั้งใจขององค์ชายผู้นี้ได้”
เขาโยนความผิดทั้งหมดให้กับกงซานนี่เป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล เนื่องจากกงซานทำอย่างนั้นจริง ๆ สิ่งที่เขาพูดคือความจริง แต่มันเป็นความจริงแบบนี้ที่ไม่มีใครในทางเหนือของเมืองหลวงจะเชื่อ ในความเป็นจริง เมื่อพวกเขาได้ยินองค์ชายแปดโยนความผิดในการกระทำที่ผ่านมาเหล่านี้ไปที่กงชาน และตระกูลจู้ทั้งหมดถูกประหารชีวิต พลเมืองทางเหนือของเมืองหลวงเริ่มโกรธจัด ความลังเลที่จะสาปแช่งองค์ชายแปดก็ถูกโยนทิ้งทันที ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม พวกเขาไม่ได้ทำร้ายคนผู้นี้บนถนนเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับร้านห้องโถงสมุนไพร
เงินที่ให้ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีในขั้นต้นจบลงด้วยการเห็นองค์ชายแปดถูกพลเมืองทำร้ายจากทางเหนือของเมืองหลวง
ซวนเทียนโมค่อนข้างหวาดกลัวเขาไม่เคยคิดว่าพลเมืองจะมีปฏิกริยารุนแรง เขาคิดว่าเงินสามารถแก้ไขทุกอย่างได้ อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่ามันจะไม่ดีสำหรับเรื่องนี้ ในขณะที่ถูกล้อมรอบ องครักษ์เงาเคลื่อนไหวเพื่อปกป้องเขาและทิ้งเงินที่พวกเขาอุ้มไว้ เงินนั้นหล่นลงมาที่พื้นและปลุกระดมความวุ่นวายมากขึ้น น่าเสียดายที่คนเหล่านี้ไม่ได้ฉวยเงินเพื่อใช้จ่าย พวกเขาเก็บเงินขึ้นมาแล้วปาใส่เขา เงินก้อนใหญ่ถูกปาใส่หัวของซวนเทียนโม ในไม่กี่นาทีก็มีการกระแทกขนาดใหญ่ 2 ครั้ง
องครักษ์เงาทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อปกป้องเขาในการล่าถอยบางคนถึงกับดึงดาบออกมาซึ่งทำให้พลเมืองที่กล้าหาญบางคนกลัว เรื่องนี้มีการจัดการเพื่อเปิดเส้นทางให้ซวนเทียนโมกลับไปที่รถม้าราชสำนักในสภาพที่ย่ำแย่มาก คนขับรถม้าออกไปความเร่งรีบและถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากเดินทางไประยะหนึ่ง
ซวนเทียนโมสลดใจอย่างมากเขาไม่เข้าใจ คนเหล่านี้ทิ้งเงินและปฏิเสธที่จะยอมรับมัน พวกเขาคิดอะไรอยู่
แต่องครักษ์เงาที่อยู่ข้างๆ เขาเตือนเขาว่า “องค์ชาย พวกเขาเก็บเงินไปด้วยพะยะค่ะ”
ซวนเทียนโมตัวแข็งที่แล้วนึกถึงสิ่งที่เพิ่งถูกปามาทำร้ายเขาเมื่อเขาจำได้ สิ่งนี้กระแทกที่หัวของเขา เขาจะปวดมากยิ่งขึ้น เขาเตะองครักษ์เงาอย่างโกรธเคืองและตะโกนว่า “เจ้าไม่สามารถปกป้องเงินได้ องค์ชายผู้นี้จะเลี้ยงพวกเจ้าไว้เพื่ออะไร ? ”
รถม้าราชสำนักขับเร็วตลอดทางในที่สุดซวนเทียนโมก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากออกจากทางเหนือของเมืองหลวงและมาถึงบนถนนที่คึกคัก ที่นี่เขาอาจถือว่าปลอดภัย คนที่ต่ำต้อยจากทางเหนือของเมืองหลวงจะไม่ตามเขามาที่นี่ ขาของเขาเพิ่งหายดี แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะเจ็บหัว
บนถนนที่คึกคักรถม้าราชสำนักก็เคลื่อนไหวช้ามาก หลังจากเดินทางไปอีกนาน พวกเขาก็หยุด ซวนเทียนโมไม่พอใจและถามว่า “หยุดทำไม ? ”
คนขับด้านนอกกล่าวว่า“เราได้วิ่งมาเจอกับรถม้าราชสำนักขององค์ชายหยวน เราควรให้พวกเขาผ่านไปก่อนหรือไม่พะยะค่ะ ? ”
องค์ชายหยวนเป็นองค์ชายรองโดยปกติเมื่อพูดถึง ซวนเทียนโมควรหลีกทางเพราะเขาเป็นน้องชาย ถ้าเป็นเช่นนี้ในอดีตคนขับรถม้าจะหลบทางโดยไม่ต้องถาม แต่ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ เมื่อเทียบกับในอดีต เจ้านายของพวกเขากำลังรุ่งเรือง และเขาเป็นคนที่ได้รับการสนับสนุนจากฮ่องเต้ องค์ชายรองไม่เคยแข่งขัน เขาไม่ได้ปรากฏตัวในราชสำนักหลายครั้ง สิ่งนี้ทำให้คนขับรถม้าของตำหนักเซียงเชื่อว่าองค์ชายแปดในปัจจุบันไม่จำเป็นต้องให้ความสนใจกับความเอื้อเฟื้อระหว่างพี่น้องอีกต่อไป
หลังจากที่คนขับถามคำถามนี้และก่อนที่ซวนเทียนโมจะสามารถตอบได้เสียงเล็ก ๆ ดังมาจากข้างนอก “รถม้าของตำหนักเซียงไม่ใช่หรือ ? เสด็จอาแปดอยู่ข้างในใช่หรือไม่พะยะค่ะ ? ”
ซวนเทียนโมสามารถจดจำเสียงนี้ได้มันเป็นหลานชายคนโตของเขา ซวนเฟยหยู หลังจากคิดไปเล็กน้อยก็ถึงสิ้นปี ซวนเฟยหยูใช้เวลาศึกษาที่เสี่ยวโจว แต่ตอนนี้ถึงเวลาต้องกลับมาแล้ว โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่พูด เขาค่อนข้างให้ความสำคัญกับหลานชายคนนี้ ขณะที่เขากำลังคิดที่จะยกม่านเพื่อพูดคำสองสามคำ เขาสังเกตเห็นว่ารูปร่างหน้าตาของเขาแย่มาก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าเขาไม่มีหน้าที่จะปรากฏตัวต่อหน้าเด็กหนุ่มคนนี้ เขาโบกมือให้บ่าวรับใช้บอกว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นและส่งซวนเฟยหยูออกไป
หลังจากได้ยินเสียงรถม้าราชสำนักขององค์ชายหยวนออกไปจู่ ๆ ซวนเทียนโมก็เกิดความคิดขึ้นมา…