บทที่ 1201 นี่มันมากหรือน้อยกัน?

ตอนที่ 1,201 นี่มันมากหรือน้อยกัน?

เมืองเยี่ยเฉิง แดนตะวันตกเฉียงเหนือ เขตพื้นที่ระดับ 1

มีเพียงผู้ที่อาศัยอยู่ในเขตแดนนี้เท่านั้นจึงจะได้สัมผัสถึงความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ตลอดวัน

นี่คือสถานที่ซึ่งมีสภาพแวดล้อมดีที่สุดและมีระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวดที่สุด เมื่อเทียบกับสภาพความเป็นอยู่ของผู้คนในเขตพื้นที่ระดับ 2 และระดับ 3

บนทางผ่านระหว่างเทือกเขาเขียวขจีเป็นที่ตั้งของคฤหาสน์งดงามอันเงียบสงบหลังหนึ่ง

มันเป็นคฤหาสน์ลอยฟ้า

สำหรับในเขตพื้นที่ระดับ 1 ต้องเป็นเทพเจ้าขั้นสูงระดับหัวหน้าตระกูลศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ลอยฟ้าเช่นนี้

คฤหาสน์หลังนี้มีประวัติความเป็นมายาวนาน

ในอดีต คฤหาสน์หลังนี้เคยถูกปกครองด้วยเผ่าพันธุ์นกแก้วเทวะ แต่พวกมันก็ถูกฆ่ากวาดล้างเผ่าพันธุ์ในข้อหาคิดก่อกบฏต่อดินแดนทวยเทพ ดังนั้น เผ่าพันธุ์นกแก้วเทวะที่เคยดำรงอยู่มานานหลายร้อยปีจึงล่มสลายลงไปอย่างรวดเร็ว

บัดนี้ มีเจ้าของใหม่มาครอบครองคฤหาสน์ลอยฟ้าหลังนี้แล้ว

และตัวคฤหาสน์ก็ได้รับการเปลี่ยนชื่อใหม่…

เป็นคฤหาสน์ตระกูลฮัน

เจ้าของใหม่มีนามว่าฮันฉวิน เขาคือรองผู้บังคับการหน่วยรบแห่งกองทัพเทวะของสภาเทพเจ้า

เป็นน้องชายที่หายสาบสูญไปอย่างยาวนานของท่านผู้เฒ่าฮันหลี่

ฮันลั่วเซวี่ยและมารดาอู๋เหว่ยโดยสารรถม้าสีดำทมิฬเข้าสู่เขตพื้นที่ระดับ 1 และเดินทางมาถึงหน้าคฤหาสน์ลอยฟ้าโดยไม่รู้ตัว ที่นี่พวกนางมีบ่าวรับใช้คอยปรนนิบัติยี่สิบคน การใช้ชีวิตที่ยากลำบากในอดีตคล้ายกับเป็นเพียงความฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น

รองผู้บังคับการฮันฉวินเสร็จสิ้นงานราชการและเพิ่งได้มีโอกาสเดินทางกลับคฤหาสน์มาพบกับสองแม่ลูกเป็นครั้งแรก

“ตอนนั้นหากพี่ใหญ่ไม่ช่วยข้าหลบหนี ป่านนี้ข้าก็คงกลายเป็นเศษกระดูกกองใหญ่ไปแล้ว”

“หลายปีที่ผ่านมา ข้าต่อยตีฆ่าฟันผู้คนอยู่ที่ภายนอก ไม่เคยคิดลืมเลือนบุญคุณและความเมตตาของพี่ใหญ่เลยแม้แต่วันเดียว”

“ในที่สุด ข้าก็ได้รับการช่วยเหลือโดยเทพเจ้าแห่งดวงตะวัน และได้รับการบรรจุเข้าเป็นสมาชิกในตระกูลเทพเจ้า ข้าจึงมีหน้ากลับมาที่แดนพายัพ สิ่งแรกที่ข้าทำคือการตามหาตัวพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพี่ใหญ่จะ… เฮ้อ เขาช่างโชคร้ายยิ่งนัก ข้ารู้สึกผิดต่อพี่ใหญ่เหลือเกิน”

“แต่โชคดีที่พี่สะใภ้กับหลานสาวยังปลอดภัย ดังนั้นข้าจึงมีโอกาสได้ชดใช้ความผิดให้แก่ตนเองอยู่บ้าง”

“พี่สะใภ้กับหลานสาวโปรดอยู่ที่นี่ให้สบาย จงคิดเสียว่าคฤหาสน์ตระกูลฮันเป็นบ้านหลังใหม่ของพวกท่าน หากต้องการสิ่งใด สามารถบอกข้าได้เลยไม่ต้องเกรงใจ… บัดนี้ โลกภายนอกไม่สงบสุข หากไม่มีเหตุจำเป็นอันใด พวกท่านคงต้องออกจากคฤหาสน์ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”

ฮันฉวินผู้แต่งกายด้วยชุดลำลองเรียบง่ายปรากฏตัวเข้ามาขออภัยอู๋เหว่ยกับฮันลั่วเซวี่ยสองแม่ลูก

อู๋เหว่ยเคยพบฮันฉวินมาแล้วครั้งหนึ่ง

เพราะฉะนั้น ถึงนางจะไม่คุ้นเคยกับชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่หญิงชราก็รู้สึกได้ถึงความปรารถนาดี อู๋เหว่ยคิดไม่ถึงเลยว่าเด็กหนุ่มที่ชื่นชอบการต่อสู้ในอดีต บัดนี้กลับเป็นถึงนักรบเทวะชั้นสูง อีกทั้งฮันฉวินยังมีรูปโฉมหล่อเหลา เป็นที่หมายปองของเทพธิดาจำนวนมาก

ฮันลั่วเซวี่ยไม่เคยพบเจอกับท่านอาผู้นี้มาก่อน นางจึงนิ่งเงียบอยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่งฮันฉวินลุกขึ้นเตรียมตัวกลับเพื่อไปสะสางงานราชการต่อ ฮันลั่วเซวี่ยจึงได้เอ่ยออกมาว่า “ท่านอาเจ้าคะ… ช้าก่อน… หลานมีเรื่องอยากรบกวน”

ฮันฉวินหันหน้ามองไปที่หลานสาวของตนเองด้วยความเมตตา “เสี่ยวเซวี่ย หากเจ้ามีอะไรจะพูด ได้โปรดอย่าเกรงใจ”

“ข้าน้อยมีสหายอยู่ผู้หนึ่ง เขาหูหนวกและเป็นใบ้ เขา…”

ฮันลั่วเซวี่ยเกิดอาการลังเล อยากจะพูดออกมาเพื่อร้องขอความช่วยเหลือจากท่านอา

ฮันฉวินยิ้มกว้างและกล่าวว่า “วางใจเถอะ ข้าออกคำสั่งไปเรียบร้อยแล้ว หากเจ้าต้องการพบเขา ข้าก็สามารถสั่งให้คนไปพาตัวเขามาที่คฤหาสน์หลังนี้ได้ทันที”

“จริงหรือเจ้าคะ?”

ฮันลั่วเซวี่ยเบิกตาโตด้วยความดีใจ แต่แล้วนางก็นึกขึ้นมาได้ว่าหลินเป่ยเฉินมีภรรยาอยู่แล้ว สีหน้าของเด็กสาวจึงกลับมาเศร้าหมองอีกครั้ง “แต่หากเขาไม่อยากมา ก็ไม่ต้องบังคับเขาหรอกเจ้าค่ะ”

ฮันฉวินยังคงยิ้มและกล่าวต่อไป “ไม่ต้องห่วง เด็กใบ้ผู้นี้เป็นผู้ช่วยชีวิตเจ้ากับพี่สะใภ้ ข้าจะปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี”

ฮันลั่วเซวี่ยพยักหน้า

หลังจากหยุดชะงักเล็กน้อย เด็กสาวก็กล่าวอีกครั้ง “ท่านอาเจ้าคะ หลานต้องการฝึกวิทยายุทธ์ หลานอยากจะเป็นนักรบเทวะเช่นท่านอา หลานอยากจะกำหนดโชคชะตาด้วยตนเอง”

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหา ข้าจะจัดหาอาจารย์มาฝึกสอนเจ้า นับจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าจะได้ฝึกวิทยายุทธ์ตามที่ใฝ่ฝัน”

ฮันฉวินตอบตกลงโดยไม่ลังเล

…

“นี่หรือคือแก่นกายอสูร?”

หลินเป่ยเฉินถือกระดูกที่มีขนาดเท่ากับเม็ดถั่วอยู่ในมือและสังเกตดูอย่างระมัดระวัง

ข้างกายเขาเต็มไปด้วยซากศพของหมาป่าขนเทาจำนวนหลายสิบตัว

พวกมันเป็นสัตว์อสูรที่สามารถพบเจอได้เยอะที่สุดในเขตแดน 4 ของหุบผาอเวจี และพวกมันก็มักจะเป็นเหยื่อของนักผจญภัยหน้าใหม่เสมอ ว่ากันว่ามีจำนวนหมาป่าขนเทาต้องถูกล่าในแต่ละวันสูงถึงหลายหมื่นตัว

เคยมีคนผู้หนึ่งกล่าวเอาไว้ว่า… จำนวนซากศพของหมาป่าขนเทาที่ถูกฆ่าตายทุก ๆ วันในหุบผาอเวจีนั้น สามารถนำมาจัดเรียงได้รอบเมืองเยี่ยเฉิงเลยทีเดียว

ดวงตาสีแดงก่ำหลายสิบคู่ที่หลินเป่ยเฉินเผชิญก่อนหน้านี้ ก็คือหมาป่าขนเทาเหล่านี้นี่เอง

เหล่านักผจญภัยผู้หลงทางคือเหยื่อที่หมาป่าขนเทาโปรดปราน พวกมันมักอาศัยขุมกำลังที่มากกว่าข่มเหงผู้ที่มีขุมกำลังน้อยกว่า หมาป่าขนเทามักจะจัดการเหยื่อด้วยความอำมหิต แต่วันนี้พวกมันกลับถูกหลินเป่ยเฉินจัดการได้อย่างง่ายดายยิ่ง

หลินเป่ยเฉินถือคัมภีร์ ‘คู่มือนักผจญภัยในหุบผาอเวจีฉบับเบื้องต้น’ อยู่ในมือและตรวจสอบจนพบข้อมูลว่าสำหรับหมาป่าขนเทาเหล่านี้ เขาสมควรผ่าเอาแก่นกายของพวกมันออกมาเพื่อนำไปขึ้นเงินแลกของรางวัลในภายหลัง

“หน้าตาดูแปลก ๆ แฮะ”

หลินเป่ยเฉินมองกระดูกที่อยู่ในมืออีกครั้งด้วยความประหลาดใจ “ตัวใหญ่แต่ดันมีแก่นกายเล็กแค่นี้เองเหรอเนี่ย?”

มิหนำซ้ำ แก่นกายของหมาป่าขนเทาหนึ่งชิ้นสามารถแลกเป็นคะแนนศรัทธาได้เพียง 0.1 แต้มเท่านั้น

ให้ตายสิ

คะแนนศรัทธาอย่างนั้นหรือ?

นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นกุมหน้าผาก

สกุลเงินในดินแดนทวยเทพมีความซับซ้อนมากกว่าที่เขาคิด

หลินเป่ยเฉินเข้าใจว่าเทพเจ้าเหล่านี้จะใช้สกุลเงินหลักเป็นศิลาเทวะเสียอีก

ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงมึนงงแล้ว

คะแนนศรัทธา 0.1 แต้มมันมากหรือน้อยกันล่ะ?

“ในคู่มือบอกว่าหมาป่าขนเทาเป็นสัตว์อสูรที่พบได้ทั่วไปในเขตแดน 4 เมื่อมันสามารถพบได้ทั่วไปก็คงมีราคาถูก งั้นก็สรุปได้ว่ามูลค่าคะแนนศรัทธา 0.1 แต้มนั้น ไม่น่าจะมากมายอะไร”

หลินเป่ยเฉินได้ข้อสรุปให้แก่ตนเอง

เขานี่มันอัจฉริยะเหลือเกิน

เมื่อชื่นชมตนเองจนพอใจแล้ว เด็กหนุ่มก็เริ่มชำแหละซากหมาป่า

เพียงไม่นาน เขาก็ได้แก่นกายอสูรที่มีมูลค่าเทียบเท่าคะแนนศรัทธา 1.2 แต้มมาอยู่ในมือ

หลินเป่ยเฉินถือกระบี่เดินลุยไปข้างหน้าต่อไป

อุโมงค์ดำมืดทอดยาวคดเคี้ยว แต่มันก็มีขนาดกว้างใหญ่มากพอที่จะให้รถม้าวิ่งเข้าออกได้เช่นกัน

แต่ขณะนี้ มีเพียงหลินเป่ยเฉินที่เดินอยู่ตามลำพังท่ามกลางความมืดมัว

และยิ่งเดินลึกเข้าไปในอุโมงค์มากเท่าไหร่ หลินเป่ยเฉินก็ยิ่งพบร่องรอยของต้นไม้กับวัชพืชที่ขึ้นอยู่ตามพื้นดินและบนกำแพงหินมากเท่านั้น