บทที่ 1218 เปลวไฟที่ร้อนแรง

ตอนที่ 1,218 เปลวไฟที่ร้อนแรง

เมืองเยี่ยเฉิง แดนตะวันตกเฉียงเหนือ

เขตพื้นที่ระดับ 1

คฤหาสน์ตระกูลฮัน

“เด็กใบ้ผู้นั้นเข้าไปฝึกวิชาอยู่ในแดน 4 ของหุบผาอเวจี จวบจนกระทั่งถึงบัดนี้ยังไม่กลับออกมา คนของอาที่ส่งไปรับตัวเขาจึงยังไม่สามารถติดต่อเขาได้”

เมื่อฮันฉวินเสร็จงานของตนเอง เขาก็เดินทางกลับมาที่คฤหาสน์ลอยฟ้า และแจ้งความคืบหน้าเกี่ยวกับการติดต่อหลินเป่ยเฉินให้อู๋เหว่ยกับฮันลั่วเซวี่ยรับทราบ

“ท่านอาเจ้าคะ หลานได้ยินมาว่าหุบผาอเวจีเป็นดินแดนที่อันตรายมาก”

ฮันลั่วเซวี่ยมีสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย “แล้ว… จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือไม่?”

“ไม่หรอก เจ้าอย่าได้วิตกกังวลไปเลย”

ฮันฉวินยิ้มแย้มอย่างอบอุ่น “เด็กใบ้ผู้นั้นสามารถกวาดล้างสำนักหนามทมิฬได้สำเร็จ คงสามารถเอาตัวรอดในหุบผาอเวจีแดน 4 ได้อย่างไม่มีปัญหา”

ฮันลั่วเซวี่ยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ฮันฉวินกล่าวต่ออีกครั้ง “จริงด้วยสิ ได้ยินมาว่าอาจารย์เหวินชื่นชมเจ้ามาก เจ้าสามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว ในระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน เจ้าก็กลายเป็นหนึ่งในว่าที่ลูกศิษย์ที่เก่งกาจที่สุดของเขาแล้ว บ่ายวันนี้ อาจะให้อาจารย์เหวินพาเจ้าไปทดสอบพละกำลังที่วิหารเทพเจ้า หากเจ้าสามารถผ่านการทดสอบได้สำเร็จ เจ้าก็จะได้กลายเป็นลูกศิษย์ของเขาอย่างเป็นทางการ”

“ดีเลยเจ้าค่ะ”

ฮันลั่วเซวี่ยพูดออกมาด้วยความดีใจ “ขอบคุณท่านอามากนะเจ้าคะ”

หลังจากนั้น เด็กสาวก็มีสีหน้าลังเลเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “ท่านอาเจ้าคะ ท่านอาพอจะช่วย…”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ฮันลั่วเซวี่ยก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว”

ฮันฉวินยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู “ไม่ต้องเป็นห่วง อาจะส่งคนไปเฝ้าที่สถานีขนส่งแดน 4 ตลอดเวลา เมื่อเจ้าใบ้กลับออกมา อาจะให้คนนำตัวเขามาพบเจ้าโดยเร็วที่สุด”

“ขอบคุณท่านอามากเจ้าค่ะ”

เด็กสาวโค้งตัวอย่างสำนึกบุญคุณ

อู๋เหว่ยมองบุตรสาวด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายลงมากแล้ว

สามีของนางถูกวางยาพิษเสียชีวิตอย่างกะทันหัน เมื่อตนเองกลายเป็นม่าย บุตรสาวก็กลายเป็นเด็กกำพร้าพ่อ แต่ท่ามกลางชีวิตที่กำลังหมดหวังนั้น เจ้าหนุ่มใบ้และน้องชายสามีของนางกลับปรากฏตัวขึ้น กลายเป็นแสงสว่างนำพาชีวิตออกจากความมืดมิดในที่สุด

อย่างน้อย ชีวิตของบุตรสาวนางนับจากนี้ก็เต็มไปด้วยความหวัง

ในฐานะมารดาผู้หนึ่ง อู๋เหว่ยย่อมโล่งใจเป็นอย่างยิ่ง

…

หลินเป่ยเฉินยกแขนขึ้นไขว้กันระดับหน้าอก เพื่อป้องกันการโจมตีจากฝ่ายตรงข้าม

ฟู่! ฟู่!

คมขวานถูกจามเข้าใส่แขนของเขา

ของเหลวสีแดงสดสาดกระจายหยดลงพื้นดิน

ในเวลาเดียวกันนี้…

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

เสียงลูกธนูพุ่งแหวกอากาศ

มือธนูนักล่าอสูรยิงลูกศรใส่กลางหว่างคิ้ว หัวใจและหัวเข่าของเขา

ปรากฏของเหลวสีแดงสดฉีดพุ่งออกมาเช่นกัน

เมื่อเห็นดังนั้น แววตาของเด็กสาวผมทองก็เป็นประกายระยิบระยับด้วยความสะใจ

อ่อนแอเหลือเกิน

ทว่า…

ทันใดนั้น นางก็คิดสงสัย

สำหรับบุคคลที่มีฝีมืออ่อนแอเช่นนี้จะสามารถฆ่าอสูรกิ้งก่าไฟได้อย่างไร?

ไม่กี่ลมหายใจต่อมา เด็กสาวผมทองก็ได้รับทราบคำตอบ

หลินเป่ยเฉินค่อย ๆ ลดมือของตนเองลง

ส่วนขวานของฝ่ายตรงข้ามหล่นลงกระทบพื้นดิน

คมขวานในขณะนี้บิดเบี้ยวผิดรูปผิดร่าง เพราะมันถูกหลอมละลายจนไม่เป็นขวานอีกต่อไป

“นี่มัน…”

สีหน้าของเด็กสาวผมทองแปรเปลี่ยนไป

จังหวะนั้น ลูกธนูอาบยาพิษทั้งสี่ดอกที่ถูกยิงใส่หว่างคิ้ว หัวใจและสองขาของหลินเป่ยเฉินก็หลอมละลายกลายเป็นของเหลวเหนียวหนืดยืดหยดลงบนพื้นดินเช่นกัน

ต้องเป็นอุณหภูมิสูงมากเพียงใดจึงจะสามารถหลอมละลายอาวุธวิเศษที่ถูกสร้างขึ้นมาจากตระกูลเทวะขั้นสูงเช่นนี้ได้?

ความสงสัยและความหวาดกลัวผุดขึ้นมาในหัวใจของเด็กสาวผมทองทันที

“ฆ่ามันให้ได้”

นางออกคำสั่งอย่างร้อนรน “อย่าหยุดมือ ทุ่มเทแรงกายทั้งหมดที่พวกเจ้ามีออกไปซะ”

ชายฉกรรจ์ในชุดเกราะทั้งห้าคน กระจายตัวล้อมรอบหลินเป่ยเฉินและก่อตั้งค่ายกลพร้อมกับควงกระบี่ด้วยความดุดัน หมายจะสังหารเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ให้ได้

“ฮ่า ๆๆ…”

หลังจากรับรู้แล้วว่าการบรรลุขั้นพลังอัคคีเทวะทำให้ตนมีพลังป้องกันตัวในระดับสุดยอด หลินเป่ยเฉินก็เงยหน้าระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความชั่วร้าย

“คราวนี้ได้เวลาที่ข้าจะโจมตีบ้างล่ะ”

เมื่อสักครู่ เขาเพียงต้องการทดสอบความแข็งแกร่งในการป้องกันของตนเอง

บัดนี้ ถึงเวลาทดสอบความแข็งแกร่งในการโจมตีบ้างแล้ว

เด็กหนุ่มต่อยหมัดออกไปข้างหน้า

กำปั้นของเขาปะทะเข้ากับคมกระบี่ของอีกฝ่ายที่ฟันเข้ามา

ฟู่!

ของเหลวสีแดงสดสาดกระจายลงไปบนพื้นดิน

ปรากฏว่ากำปั้นของหลินเป่ยเฉินมีความร้อนระอุมากพอที่จะหลอมละลายกระบี่ในมือชายฉกรรจ์ได้ในพริบตาเดียว

ชายฉกรรจ์ผู้นั้นตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

แต่ก็ถอยหนีไม่ทันแล้ว

กำปั้นของหลินเป่ยเฉินกระแทกเข้าใส่หน้าอกของเขา

ลวดลายอักขระบนชุดเกราะทำงาน ม่านพลังที่สมควรเป็นเกราะกำบังถูกปลดปล่อยออกมา แต่แล้วในวินาทีนั้น หมัดของหลินเป่ยเฉินกลับสามารถทะลวงผ่านม่านพลังเข้าไปได้อย่างง่ายดาย

ชุดเกราะบริเวณหน้าอกของชายฉกรรจ์ผู้นั้นละลายกลายเป็นรูปกำปั้น

ชายฉกรรจ์ยืนตัวแข็งทื่อ ใบหน้ากลายเป็นสีแดงก่ำ

และนี่ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มีชายฉกรรจ์อีกสองคนโถมตัวเข้ามาจากทั้งสองข้าง

หลินเป่ยเฉินระเบิดเสียงคำราม ยกเท้าขึ้นตวัดฟาดใส่ไม่ต่างจากฟันกระบี่

เปลวไฟอันร้อนแรงสาดประกายวูบ

“อ๊าก…”

“ช่วยข้าด้วย… อ๊ากกกก”

ชายฉกรรจ์ทั้งสองคนนั้นส่งเสียงร้องโหยหวน ก่อนที่ตัวคนจะลอยกระเด็นกลับออกไป

และระหว่างที่ลอยกระเด็นอยู่ในอากาศนั้น สิ่งที่น่าสยองขวัญก็บังเกิดขึ้น

ร่างกายของพวกเขาไม่ต่างจากห่อกระดาษติดไฟ ชุดเกราะที่สวมใส่หลอมละลายร่วงหล่น ตัวคนถูกเผาไหม้อย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น ร่างกายก็สลายกลายเป็นเถ้าถ่านปลิวหายไปในอากาศ

ขณะนี้ บรรดามนุษย์วัวกระทิงกำลังส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

ชายฉกรรจ์ในชุดเกราะคนแรกก้มลงมองรอยกำปั้นบนหน้าอกของตนเอง เขายกมือขึ้นมาสัมผัสมันโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้น เปลวไฟก็พวยพุ่งออกมาจากร่างกาย และตัวเขาเองก็หลอมละลายกลายเป็นเถ้าถ่านไปเช่นกัน…

เพียงพริบตาเดียว ชายฉกรรจ์ในชุดเกราะที่มีด้วยกันห้าคนก็เสียชีวิตไปแล้วถึงสามคน

ชายฉกรรจ์ในชุดเกราะเทวะที่เหลืออยู่อีกสองคนเบิกตาโตด้วยความตื่นตระหนก แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้ล่าถอย

หลินเป่ยเฉินก้มมองมือและเท้าของตนเอง

นี่หรือคือความน่ากลัวของพลังอัคคีเทวะ?

เด็กหนุ่มรู้สึกว่าทั่วทั้งตัวล้วนปกคลุมด้วยเปลวไฟอันร้อนแรง การโจมตีด้วยอาวุธของอีกฝ่ายไม่สามารถสร้างความเจ็บปวดให้กับเขาได้เลย อย่าว่าแต่จะทำให้ผิวหนังเกิดรอยขีดข่วน กระบี่และคมขวานเหล่านั้นเมื่อสัมผัสผิวหนังของเขา พวกมันก็ละลายหลอมเหลวไปทันที…

และหากเขาต้องการ หลินเป่ยเฉินก็สามารถสาดเหล็กหลอมเหลวนั้นกลับไปใส่ศีรษะ ดวงตาหรือใบหน้าของคู่ต่อสู้ได้อีกด้วย

นี่คือการป้องกันตัวที่ดียิ่งกว่าการสวมใส่ชุดเกราะเสียอีก

ในเวลาเดียวกันนี้ มือและเท้าของเขาก็ยังเปี่ยมล้นไปด้วยเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์

สำหรับการต่อสู้ ตราบใดที่เปลวไฟจากร่างของเขาเผาไหม้ร่างของฝ่ายตรงข้าม คู่ต่อสู้ของหลินเป่ยเฉินก็จะเปลี่ยนสภาพกลายเป็นเถ้าถ่านไปในพริบตา

เรียกว่าแทบไม่ต้องเสียเวลาจัดทำพิธีศพเลยด้วยซ้ำ เพราะหลินเป่ยเฉินจัดการฌาปนกิจให้เสร็จสรรพ!