The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1011 เฟิงจื่อหรูกลับมาแล้ว

เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจความหมายของมันว่าอาจเป็นอันตรายต่อองค์ชายหกและซวนเทียนหมิงอธิบายให้นางฟัง “ถ้าข้าเดาไม่ผิด พี่หกกลับมาเพื่อขอสิทธิ์ในกองทัพ 30,000 นาย เสด็จพี่ไม่ควรยอมแพ้อย่างง่ายดาย แต่เสด็จพ่อได้ออกพระราชโองการแล้ว เสด็จพี่สามารถคัดค้านพระราชโองการได้หรือ… ข้ากลัวว่าพี่แปดจะดำเนินคดีกับพี่หกได้”
“คัดค้านพระราชโองการหรือ? มันทำได้อย่างไร ? ” ความเข้าใจของเฟิงหยูเฮงในยุคนี้ไม่ค่อยดีนักและนางไม่สามารถคิดได้ว่าองค์ชายหกจะต่อต้านฮ่องเต้ได้อย่างไร
ซวนเทียนหมิงบอกนางว่า“วิธีที่ดีที่สุดที่คือหายไปและหลบซ่อนตัว เนื่องจากเสด็จพี่กลับมาที่เมืองหลวงในเวลานี้ นั่นหมายความว่าเสด็จพี่ไม่ต้องการทำให้ใครตกใจ ไม่สามารถหาตัวเสด็จพี่ได้ในมณฑลจี่อันหรือเมืองหลวง ดังนั้นป้ายพยัคฆ์จะยังคงอยู่ในมือของเสด็จพี่ ในที่สุดกองทัพ 30,000 นายนั้นเป็นของเสด็จพี่ สำหรับป้ายพยัคฆ์ที่เสด็จพี่ควบคุม ไม่คำนึงว่าเมื่อใดที่เสด็จพี่ตะโกนออกมา กองทหาร 30,000 นายจะตอบทันที ต้องบอกว่าการซ่อนตัวแบบนี้พี่แปดจะพยายามค้นหาตัวพี่หกออกมา ด้วยนิสัยของพี่หก เขาอาจจะไม่สามารถหนีพี่แปดได้พ้น”
“ถ้าอย่างนั้นจะทำอะไรได้บ้าง? ” เฟิงหยูเฮงเป็นกังวลเล็กน้อย การวิเคราะห์ของซวนเทียนหมิงนั้นถูกต้อง องค์ชายหกไม่สามารถส่งมอบป้ายพยัคฆ์ได้อย่างง่ายดาย ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเขายอมแพ้ นั่นจะช่วยทรราช และองค์ชายหกคือคนที่มีคุณธรรมมาก เขาทนดูราชสำนักตกไปสู่ความวุ่นวายเช่นนี้ได้อย่างไร “พี่หกจะร่วมมือกับเราหรือไม่ ? ” นางถามว่า “ก่อนหน้านี้พี่หกมอบกองทหาร 30,000 นายให้กับพี่เจ็ด หากคิดเกี่ยวกับมัน พี่หกควรจะอยู่ข้างเราใช่หรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“ที่จริงแล้วเสด็จพี่อยู่ใกล้เรามากขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่เสด็จพี่กลับมาเมืองหลวง เสด็จพี่จะมาหาเราในไม่ช้า ในเวลานั้นเราสามารถคุยกันได้อย่างเหมาะสม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็ปล่อยพี่แปดไปไม่ได้”
ทั้งสองพูดกันครู่หนึ่งและซวนเทียนหมิงกล่าวในหัวข้อของพระสนมหลี่ที่จัดงานศพ “พี่หกกลับมาแล้ว ปล่อยให้เสด็จพี่จัดการ พระสนมหลี่นั้นผิดปกติที่นี่” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ เขาชี้ไปที่หัวของเขา “ถ้าใครก็ตามที่ขัดแย้งกับนางจริง ๆ เรื่องนี้พวกเขาเป็นคนโง่ ไม่ว่ามันจะเป็นจริงหรือไม่ ข้าก็คิดเหมือนกับพี่หก พระสนมหลี่ไม่ควรมีความสามารถในการทำพิธีกรรมเหล่านั้น นางแค่ทำสิ่งต่าง ๆ ตามข่าวลือที่นางเคยได้ยิน”
ด้วยการที่ซวนเทียนหมิงพูดเช่นนี้เฟิงหยูเฮงจะพูดอะไรได้อีก ทั้งสองคุยกันอีกซักพักหนึ่งและดวงอาทิตย์ก็เริ่มขึ้นแล้ว ซวนเทียนหมิงต้องไปขึ้นราชสำนักอีกครั้ง ก่อนออกเดินทางเขามอบป้ายพยัคฆ์ของเขาให้กับเฟิงหยูเฮง เพื่อให้นางเก็บไว้ในมิติของนาง สำหรับเขา มิติของชายาของเขาเป็นที่ซึ่งปลอดภัยมากที่สุด
หลังจากซวนเทียนหมิงออกไปแล้วเฟิงหยูเฮงก็เริ่มนอนหลับ นางนอนหลับจนกระทั่งเที่ยงวัน เมื่อหวงซวนเข้ามาในห้องอย่างร่าเริงเพื่อปลุกนาง มันเป็นเพียงหลังจากที่นางสามารถลากเฟิงหยูเฮงออกจากเตียง นางพูดดัง ๆ ว่า “นายน้อย! นายน้อยจื่อหรูกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ! วังซวนนำข่าวกลับมา พวกเขาจะเข้าประตูเมืองภายในครึ่งชั่วยาม คุณหนูตื่นขึ้นมาเร็วเจ้าค่ะ ไปรับนายน้อยกันเจ้าค่ะ ! ”
เมื่อได้ยินว่าเฟิงจื่อหรูกลับมาถึงแล้วเฟิงหยูเฮงก็มีชีวิตชีวาทันที นางลุกขึ้นจากเตียงเพื่อล้างโดยไม่ทันได้มีโอกาสกินข้าว แต่นางก็รีบตามหวงซวนไป หลังจากรถม้าของพวกนางมาถึงประตูเมือง พวกนางมาถึงก่อนเวลา “ครึ่งชั่วยาม” ที่หวงซวนได้กล่าวถึง
เฟิงหยูเฮงนั่งอยู่ในรถม้าและไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้ นางจึงลงมาจากรถม้าและให้คนขับรอในพื้นที่ว่างข้าง ๆ จากนั้นนางก็นำหวงซวนไปที่ประตูเมืองและมองไปรอบ ๆ อย่างใจจดใจจ่อ
หวงซวนหัวเราะเยาะนางกล่าวว่า“คุณหนูกังวลมากเกินไปเจ้าค่ะ เมื่อรถม้าของพวกเขาเข้ามาในเมือง เราจะเห็นทันทีเจ้าค่ะ”
นางยอมรับว่านางกังวลมากเกินไปนางส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าไม่ได้พบจื่อหรูมานานแล้ว และข้าก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย” หลังจากพูดอย่างนี้ นางมองไปที่ทหารที่ยืนเฝ้าอยู่ที่ประตู หลังจากมองไปครู่หนึ่ง นางก็ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “พี่แปดได้เปลี่ยนทหารยามที่ยืนเฝ้าประตูเมืองหรือไม่ ? เป็นความรับผิดชอบของเสด็จพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
“ข้าคิดว่าคงจะเปลี่ยนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาฝ่าบาทเชื่อฟังองค์ชายแปดและพระสนมหยวนชู เพียงแค่สลับทหารยามประจำการที่ประตูเมือง ควรจะง่ายพอ ๆ กับการขอร้องเจ้าค่ะ” หวงซวนมองไปที่ทหารที่ประตูเมืองและพูดด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรม “ใครจะรู้ว่ายามตรงหน้านี้ทั้งหมดถูกวางไว้ที่ไหน กองทัพขององค์ชายหกจำนวน 30,000 นายไปอยู่ที่ไหน ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ไม่น่าจะใช่ ประตูเมืองเป็นสถานที่สำคัญ พี่แปดอาจจะไม่สามารถเลือกจากทหาร 30,000 นายนั้นได้ อย่างที่ข้าเห็น มันควรจะได้รับการคัดเลือกจากทหารองครักษ์ ในช่วงไม่กี่เดือนที่เราอยู่ในภาคใต้ พี่แปดต้องเปลี่ยนพวกเขาทั้งหมดออกไป เป็นเรื่องธรรมดาที่คนเหล่านั้นจะใกล้ชิดกับพี่แปดมากขึ้น เมื่อพิจารณาถึงทหารที่พี่แปดวางไว้ในตำแหน่งสำคัญเหล่านั้น จะต้องเป็นแบบนั้นอย่างแน่นอน”
ขณะที่พวกเขาพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้พวกเขามองออกไปที่ประตูเมือง ที่นั่นพวกเขาเฝ้าดูคนทั้งหมดที่เข้ามาและออกจากเมืองหลวง ซึ่งผ่านการตรวจสอบอย่างระมัดระวังโดยทหารยามของเมืองหลวง มีบางคนที่ต้องการเปิดหีบที่พวกเขาถืออยู่ รถม้าทั้งหมดที่เข้าออกจากเมืองหลวงถูกค้นอย่างละเอียด ไม่ว่าชายหรือหญิงจะถูกสอบปากคำทุกคน
หวงซวนขมวดคิ้วและกล่าวว่า“พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ มันเหมือนกับว่าพวกเขากำลังค้นหาคนร้าย เมืองหลวงมีการตามหาตัวคนร้ายหรือไม่”
เฟิงหยูเฮงยังไม่รู้ด้วยเหตุนี้อย่างไรก็ตามนางสามารถเห็นความระมัดระวังของซวนเทียนโม ไม่ว่าจะมีการตามหาตัวคนร้ายในเมืองหลวงเพื่อนำตัวไปสอบสวนหรือไม่นั้น ใครก็ตามที่มีมโนธรรมสำนึกผิดจะถูกค้นพบ ตัวอย่างเช่น เด็กที่ขโมยเงิน 5 เหรียญเงินจากชายผู้มั่งคั่ง นางยักไหล่และพูดว่า “ถ้าพวกเขาสามารถดูแลความปลอดภัยในเมืองหลวงได้ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี”
ขณะที่พวกเขาพูดมีรถม้าขนาดใหญ่ 2 คันวิ่งเข้ามาจากนอกเมือง พวกเขากำลังถูกตรวจสอบโดยทหารยามในปัจจุบัน หวงซวนสังเกตเห็นทันทีว่าการขนส่งมีป้ายไม้ขนาดใหญ่ที่อ่าน “เหยา” นางกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดีและชี้ให้เฟิงหยูเฮงเห็นทันที “คุณหนูดูสิเจ้าคะ นายน้อยกลับมาแล้ว ! ”
เฟิงหยูเฮงย่อมมองเห็นรถม้าเป็นธรรมดามันเป็นเพียงว่านางไม่ได้เดินไปทันที นางยืนห่าง ๆ และดูทหารยามทำการตรวจสอบรถม้า เมื่อเห็นว่าหวงซวนไม่เข้าใจ นางอธิบายว่า “ทั้งสองฝ่ายกำลังขัดแย้งกันเอง ถ้าข้าไม่เข้าไป มันอาจจบลงด้วยการตรวจสอบเล็กน้อย ถ้าข้าเข้าไป ข้ากลัวว่าการตรวจสอบจะเข้มงวดมากกว่านี้เล็กน้อย การมีปัญหาเพิ่มขึ้นอีกอย่างนั้นแย่กว่าการมีปัญหาน้อยลงอีกอย่าง ไม่สามารถนำเมืองหลวงมาเปรียบเทียบกับเมืองหลวงเมื่อก่อนได้อีกต่อไป”
อันที่จริงมันไม่เหมือนในอดีตในอดีตทหารยามที่ประตูจะตรวจสอบรถม้าของตระกูลเหยาได้อย่างไร พวกเขาทั้งหมดจะได้รับอนุญาตให้ผ่านเข้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่พวกเขาจะถูกปล่อยให้ผ่านเข้ามาได้เท่านั้น แต่มันยังสามารถทำได้ด้วยรอยยิ้ม ใครไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นครอบครัวขององค์หญิงจี่อัน ? พวกเขาจะกล้าสงสัยตระกูลเหยาหรือไม่ แม้ว่าพวกเขาจะกินดีหมีหรือหัวใจเสือมา ? แต่ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ตอนนี้เปลี่ยนไป พวกเขาทุกคนกลายเป็นคนขององค์ชายแปด แม้ว่าจะไม่มีลม พวกเขาก็สามารถสร้างคลื่นจากอะไรก็ได้ ถ้าเฟิงหยูเฮงเดินไปข้างหน้า อีกด้านหนึ่งอาจหาข้อแก้ตัวที่จะทำให้สร้างปัญหา
แม้ว่านางจะไม่ก้าวไปข้างหน้าการตรวจสอบรถม้าของตระกูลเหยาก็เข้มงวดกว่ารถม้าคันอื่น ๆ มันเป็นเช่นนั้นเหมียวซื่อ เฟิงจื่อหรูและหยิงเฉาที่อยู่ในรถม้าก็ถูกไล่ลงจากรถม้า แม้แต่วังซวนและบ่าวรับใช้ของเหมียวซื่อก็ถูกไล่ กลุ่มยืนอยู่ข้างนอก และถูกขอให้เดินไปรอบ ๆ หลังจากตัดสินใจได้แล้วว่าพวกเขาไม่ได้พกพาอาวุธหรือสิ่งผิดกฎหมายเข้ามา พวกเขาจึงถูกปล่อยเข้ามา แต่หวงซวนสามารถสังเกตเห็นความไม่พอใจที่ทหารปล่อยให้พวกเขาเข้ามา นางพูดด้วยความโกรธ “คนเหล่านี้หวังจะพบอะไรกันแน่ ? ”
เฟิงหยูเฮงเย้ยหยันอย่างเยือกเย็น“พวกเขาอาจกำลังมองหามีดสั้นที่สามารถใช้ป้องกันตนเอง สำหรับพวกเขา พวกมันทั้งหมดจะกลายเป็นสิ่งที่พวกเขาสามารถจัดฉากออกมาได้” หลังจากพูดแบบนี้นางก็ไม่ได้อยู่ต่อไป และเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวตะโกนว่า “จื่อหรู ! ”
เฟิงจื่อหรูรู้สึกไม่พอใจจากการถูกตรวจสอบโดยทหารแม้กระนั้นเขาก็ทนมัน และไม่พูดอะไร เขาอายุ 11 ปี และเขาก็คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว และไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไป อาจารย์ของเขาบอกว่าหลังจากที่เติบโตขึ้นมา คนเราต้องมีความคิดของตัวเอง พวกเขาไม่ควรเป็นเหมือนเด็ก ๆ ทำในสิ่งที่ต้องการและแสดงความรู้สึกตามที่ต้องการ ความแตกต่างระหว่างผู้ใหญ่และเด็กคือเมื่อเจ้ามีความคิดของเจ้าเอง เจ้าต้องเรียนรู้วิธีคิดและวิธีการแสดงความคิดเห็นเหล่านั้น.ไอรีนโนเวล.
แม้ว่าเขาจะไม่พอใจเมื่อถูกตรวจสอบนี่คือเหตุผลที่เขาไม่ได้แสดงออก เขายอมรับการตรวจสอบและคิดกับตัวเองว่าทำไมการรักษาความปลอดภัยในเมืองหลวงถึงแน่นหนามาก เขาไม่รู้เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง แต่ทันทีที่เขาเข้ามาในเมืองหลวง ความรู้สึกไวต่อสิ่งรอบข้างทำให้เด็กตื่นตัว
อย่างไรก็ตามความตื่นตัวแบบนี้และการรับรู้ตนเองที่เป็นผู้ใหญ่นั้นต่างก็ถูกละทิ้ง เมื่อเฟิงหยูเฮงเรียกชื่อเขา เขามองไปข้างหน้าและเห็นพี่สาวของเขาทันทีในฝูงชน เขารีบวิ่งเข้าไปสู่อ้อมกอดของเฟิงหยูเฮง
เด็กโตขึ้นเขาสูงขึ้นและเขาก็มีกำลังมากขึ้น การทำแบบนี้จบลงด้วยการกระแทกเฟิงหยูเฮงเพียงเล็กน้อย หากไม่ได้หวงซวนช่วยสนับสนุนนางจากด้านหลัง นางอาจจะล้มได้
เฟิงหยูเฮงหัวเราะและเอื้อมมือไปกอดน้องชายของนางพร้อมกับพูดว่า“ไม่ได้พบเจ้ามาครึ่งปี จื่อหรูของข้าโตขึ้นมาก นี่คือยุคที่เด็กเติบโตเร็วที่สุด ในอดีตเราจะได้พบกันเพียงครั้งเดียวในทุก ๆ สองสามเดือน แต่มันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเท่านี้มาก่อน ! ” ในขณะที่นางพูด นางเอื้อมมือไปทำการเปรียบเทียบ นางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้ง “เจ้าสูงถึงไหล่ของพี่สาวแล้ว อีกครึ่งปีเจ้าอาจสูงกว่าข้า”
เฟิงจื่อหรูเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างร่าเริง“สูงกว่าท่านพี่นั้นดีที่สุด เช่นนั้นข้าจะสามารถปกป้องท่านพี่ได้ เมื่อเราออกไปข้างนอกในอนาคต จื่อหรูจะเดินไปข้างหน้าและปกป้องท่านพี่ไว้ข้างหลังข้า ไม่ว่าเราจะเจอกับอันตรายอะไร จะไม่มีอะไรต้องกังวล” เมื่อเขากล่าวอย่างภูมิใจ เขาก็ปล่อยเฟิงหยูเฮงแล้วพูดว่า “ท่านพี่ ข้าเรียนศิลปะการต่อสู้ขณะที่อยู่ในเสี่ยวโจว ! สถาบันสอนทั้งศิลปะการต่อสู้และวรรณกรรม อาจารย์บอกว่าสภาพร่างกายของข้าดีมากและเหมาะกับการเรียนศิลปะการต่อสู้ นั่นเป็นเหตุผลที่อาจารย์นำอาจารย์สอนศิลปะการต่อสู้พิเศษมาสอนพิเศษสองสามครั้งต่อวัน ข้าจะต้องไปหาพี่เขยในภายหลังเพื่อฝึกเล็กน้อย เป็นไปได้ว่าพี่เขยจะไม่สามารถเอาชนะข้าได้”
ในท้ายที่สุดเขายังเป็นเด็กหลังจากเรียนศิลปะการต่อสู้มาสองสามวัน เขารู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งมาก คำพูดเหล่านี้ทำให้เฟิงหยูเฮงและหวงซวนเริ่มหัวเราะ เหมียวซื่อ และวังซวนก็อยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะของพวกเขา คนขับรถม้าขึ้นรถไปด้านข้างและพยายามอย่างที่สุดเพื่อไม่ให้ขวางทางสำหรับคนที่เดินไปมา
เฟิงหยูเฮงเห็นเหมียวซื่อและรีบไปหานางนางรู้สึกขอบคุณและยกย่องเหมียวซื่อ “อาเฮงคารวะท่านป้าสาม ขอบคุณมากท่านป้าสามที่ช่วยดูแลน้องชายของอาเฮง ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”
เหมียวซื่อหยุดนางอย่างรวดเร็วและพูดซ้ำๆ ว่า “อาเฮง เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ตอนนี้เจ้าเป็นพระชายาหยูแล้ว มันไม่ดีที่จะคารวะข้าที่กลางถนน นอกจากนี้จื่อหรูยังเป็นหลานชายของข้า การดูแลเขาเป็นสิ่งที่ควรทำ” ขณะที่นางพูด นางดึงเฟิงจื่อหรูมาและพูดว่า “อาเฮงลองดูสิ จื่อหรูจะสูงกว่านี้อีก ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาเขาเติบโตอย่างรวดเร็ว แม้แต่ข้าที่เห็นเขาทุกวันก็สามารถสังเกตได้ ! ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและกล่าวด้วยความดีใจ“เป็นเพราะท่านป้าสามดูแลเขาอย่างดี โดยไม่คำนึงถึงสถานะของอาเฮง ต่อหน้าท่านป้า ข้าเป็นแค่คนรุ่นเยาว์ มารยาทจะบอกว่าข้าคารวะ แม้ว่ามันจะเป็นซวนเทียนหมิง เขาก็จะต้องคารวะเมื่อเจอท่านป้าเจ้าค่ะ”
เหมียวซื่อรักเฟิงหยูเฮงอย่างแท้จริงนางจับมือของเฟิงหยูเฮงและตบหลังมือเบา ๆ และดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรักที่เต็มเปี่ยม
ในเวลานี้วังซวนที่ยืนอยู่ด้านหลังเหมี่ยวซื่อเริ่มมองตามเฟิงหยูเฮงเนื่องจากทหารกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ด้านหน้าเป็นขันที นางไม่สามารถช่วยได้ นางขมวดคิ้วของนางแน่น เนื่องจากความรู้สึกไม่ดีเต็มหัวใจของนาง…