บทที่ 1253 เส้นทางคนบาป

ตอนที่ 1,253 เส้นทางคนบาป

“บัดนี้ นายท่านโด่งดังแล้วจริง ๆ ขอรับ ทั่วเมืองเยี่ยเฉิงไม่มีผู้ใดไม่อยากพบเจอนายท่าน นี่ ไม่ว่านายท่านจะเชื่อหรือไม่ แต่หากนายท่านไม่รีบหาที่ซ่อนตัว รับรองว่าต้องมีผู้คนจำนวนมากพังประตูเข้ามาหานายท่านแน่นอน”

เฉียนหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและจริงใจ

เขารู้สึกโชคดีกับการตัดสินใจของตนเองในหุบเขามรณะ

การยอมเสียหน้าในครั้งนั้น ทำให้เขาสามารถเกาะติดเด็กหนุ่มหน้าขาวได้ในครั้งนี้

ในความเห็นของเฉียนหลง บุคคลภายนอกกำลังมองเด็กหนุ่มผู้นี้ผิดไป

ผู้คนส่วนใหญ่คิดว่าเต็มที่เด็กหนุ่มก็คงเข้าสู่รอบสิบคนสุดท้าย

แต่มีเพียงผู้ที่ได้เห็นการสังหารราชาหมาป่าศิลาด้วยตาของตนเองเท่านั้น จึงจะรู้ว่าเด็กหนุ่มมีคุณสมบัติดีพอที่จะผ่านเข้าสู่รอบสามคนสุดท้ายได้อย่างไม่เคอะเขิน

สามคนสุดท้าย!

เมื่อได้ผ่านเข้าสู่รอบสามคนสุดท้าย นั่นหมายความว่าจะได้กลายเป็นเทพเจ้าที่มีผู้คนนับหน้าถือตามากมาย

สถานะสูงส่ง

อย่างน้อยก็เป็นเทพเจ้าชั้นกลาง

และเทพเจ้าชั้นกลางจำนวนมากก็ถูกบรรจุอยู่ในสภาเทพเจ้าแล้ว

การเป็นมิตรสหายหรือแม้แต่ผู้ติดตามของเทพเจ้าอนาคตไกลเช่นนี้ ย่อมมีแต่ได้กับได้เท่านั้น

หลินเป่ยเฉินสำรวจมองรายชื่อในมือของตนเอง ขมวดคิ้วใช้ความคิดเล็กน้อย ก่อนถามออกมาว่า “ผู้เข้าแข่งขันที่ชื่อฮันลั่วเซวี่ย เจ้าพอจะทราบรายละเอียดของนางบ้างหรือไม่?”

“หืม? คุณชายสนใจแม่นางท่านนี้เหมือนกันหรือขอรับ?”

เฉียนหลงเลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจ “สมควรแล้วที่นายท่านจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุค สายตาช่างเฉียบแหลมยิ่งนัก”

หลังจากนั้น เขาก็กล่าวต่อ

“รายละเอียดอย่างเป็นทางการข้าน้อยไม่ทราบ แต่ข้าน้อยได้ยินข่าวลือมาว่าแม่นางผู้นี้มีพลังเวทสูงส่ง เปรียบดั่งเพชรเม็ดงามของดินแดนทวยเทพ เห็นว่านางเพิ่งจะปลดผนึกพลังของตนเองได้ก่อนเข้าร่วมการแข่งขันไม่นาน ซึ่งทำให้ใต้เท้าเหลียน หนึ่งในเทพเจ้าผู้ควบคุมสภาเทพเจ้าตกใจเป็นอย่างยิ่ง แม่นางฮันลั่วเซวี่ยผู้นี้จึงได้รับการบรรจุชื่อเข้าแข่งขันในฐานะตัวแทนของใต้เท้าเหลียนโดยเฉพาะ และนางก็ถูกส่งไปยังคุกทมิฬ จนกระทั่งจบการแข่งขันด้วยอันดับที่สิบแปด ซึ่งนับว่าสามารถสร้างผลงานได้น่าประทับใจอย่างยิ่ง…”

เพิ่งปลดผนึกพลังของตนเองได้อย่างนั้นหรือ?

หลินเป่ยเฉินได้ยินดังนั้น ในหัวใจก็อุทานออกมาทันทีว่า ‘ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ’

หรือว่าจะเป็นบุตรสาวเจ้าของโรงเตี๊ยมจริง ๆ?

“ข้าอยากรู้ข้อมูลของนางให้มากกว่านี้ ไปสืบมาให้ได้มากที่สุด”

หลินเป่ยเฉินออกคำสั่ง

“เรื่องนี้จัดการไม่ยาก ข้าน้อยจะสั่งให้คนไปสืบมาเดี๋ยวนี้ขอรับ”

เฉียนหลงตบหน้าอกของตนเองด้วยความมั่นใจ จากนั้นจึงสื่อสารผ่านทางกำไลผลึกแก้วกิเลนรุ่นที่เก้า สั่งให้ลูกสมุนของตนเองออกไปสืบข้อมูลอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็ยิ้มแย้มประจบประแจงและกล่าวต่อ “ภายในสามชั่วยาม เราน่าจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมแล้วขอรับ… นี่ นายท่าน ข้าน้อยได้ยินมาว่าตัวจริงของแม่นางฮันลั่วเซวี่ยนั้นงดงามมาก หากนายท่านสนใจ ข้าน้อยสามารถเตรียมการให้ได้นะขอรับ”

“หา? นางเป็นถึงยอดอัจฉริยะภายใต้อาณัติของผู้นำแห่งสภาเทพเจ้า เจ้ากล้าไปตอแยกับนางเชียวหรือ?”

หลินเป่ยเฉินอดตกตะลึงกับขวัญกำลังใจที่แสนกล้าหาญของเฉียนหลงไม่ได้

เฉียนหลงชะงักไปเล็กน้อยและรีบกล่าวว่า “กราบเรียนนายท่าน ข้าน้อยหมายความว่าข้าน้อยมีแผนการที่จะเอาชนะใจสาวงามเหล่านี้ได้ขอรับ… ไม่ได้มีแผนการประทุษร้ายทำอันตรายอย่างที่นายท่านกำลังเข้าใจ”

“เฮอะ”

หลินเป่ยเฉินจ้องมองด้วยแววตาเหยียดหยามทันที

เขาสำรวจดูรายชื่อลำดับคะแนนอีกครั้ง สุดท้ายสายตาก็สะดุดเข้ากับชื่อของผู้ที่ได้คะแนนอันดับหนึ่งแห่งอุโมงค์ล่มเมือง

จุ่ยถูู?

ที่แปลว่าเส้นทางคนบาปอย่างนั้นหรือ?

ชื่อนี้ต้องมีที่มาที่ไปแน่ ๆ

และที่แตกต่างจากชื่อของคนอื่นก็คือ ชื่อของบุคคลผู้นี้ถูกเขียนด้วยหมึกสีแดงราวกับโลหิต

“ทำไมชื่อของคนผู้นี้ถึงได้แตกต่างจากผู้อื่น?”

หลินเป่ยเฉินถามออกมาด้วยความไม่รู้ “ทำไมชื่อของเขาถึงเป็นสีแดง? หรือว่าเขาเป็นผู้เข้าแข่งขันที่มีฝีมือแข็งแกร่งมากที่สุด?”

“ไม่ใช่ขอรับ ที่ชื่อของเขาเป็นสีแดง ก็เพราะว่าเขาเป็นคนบาป”

เฉียนหลงตอบด้วยความรู้ขั้นพื้นฐาน “นายท่านลองสำรวจดูให้ดีสิขอรับ ในบรรดารายชื่อเหล่านี้ มีคนบาปเข้าแข่งขันด้วยจำนวนไม่น้อยเลย”

หลินเป่ยเฉินลองกวาดสายตาดูรายชื่อบนม้วนกระดาษอีกครั้ง

แน่นอนว่าในบรรดาสองร้อยรายชื่อที่อยู่ในมือของเขา มีรายชื่อที่เขียนด้วยหมึกสีแดงอยู่จำนวนทั้งสิ้นยี่สิบสี่คน

“คนบาปก็เข้าร่วมการแข่งขันได้ด้วยหรือ?”

หลินเป่ยเฉินถามออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ

“ก่อนหน้านี้ไม่ได้รับอนุญาตหรอกขอรับ แต่ภายหลัง สภาเทพเจ้าเริ่มผ่อนปรนกฎเกณฑ์ที่เคยเข้มงวด เพราะฉะนั้น ต่อให้มีสถานะเป็นคนบาป ก็สามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้แล้ว…”

“อย่างเช่นจุ่ยถููผู้นี้ เขาคือคนบาปจากเหมืองอเวจี มีสถานะเป็นทาสรับใช้ของเทพเจ้าแห่งเหมืองแร่ และการเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ จุ่ยถููก็มาในฐานะตัวแทนของเทพเจ้าแห่งเหมืองแร่ รางวัลที่เขาจะได้รับจากการแข่งขันทั้งหมด ก็จะตกเป็นของเทพเจ้าแห่งเหมืองแร่ไปโดยปริยายขอรับ”

เฉียนหลงอธิบายข้อมูลอย่างละเอียด

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง”

หลินเป่ยเฉินพูด “ถ้าอย่างนั้นจุ่ยถููผู้นี้ก็เป็นเครื่องมือให้ผู้อื่นเอาไว้ใช้งานเท่านั้นเองสินะ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน”

“เป็นเครื่องมือ? ช่างเป็นการเปรียบเปรยที่แปลกประหลาด แต่ก็ถูกต้องแล้วขอรับ”

เฉียนหลงรู้สึกสนใจในคำพูดของหลินเป่ยเฉิน

เขารีบกล่าวต่อด้วยความกระตือรือร้น “ข้าน้อยยังรู้ข้อมูลเกี่ยวกับจุ่ยถููมากกว่านี้อีกขอรับ เขาเพิ่งเป็นที่รู้จักในดินแดนทวยเทพของเราเมื่อครึ่งปีที่แล้วนี้เอง ว่ากันว่าบรรดาทาสรับใช้ที่ถูกจับมาจากต่างภพจะถูกส่งตัวไปใช้แรงงานที่เหมืองอเวจี เดิมทีคนกลุ่มนี้มีสถานะเป็นเพียงแรงงานชั้นต่ำ ไม่มีทางลืมตาอ้าปากได้เด็ดขาด”

“แต่จุ่ยถููผู้นี้กลับสามารถชนะการประลองในเหมืองอเวจีได้ถึงเจ็ดสิบสองครั้งติดต่อกัน นั่นจึงทำให้เขาได้รับความสนใจจากเทพเจ้าตระกูลต่าง ๆ แต่น่าเสียดายที่กลุ่มเทพเจ้าแห่งเหมืองแร่ได้ทำสัญญากับเขาเอาไว้ก่อนแล้ว และนั่นก็เป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิดพลาด เพราะบุรุษหนุ่มผู้นี้สามารถจบการแข่งขันรอบแรก ด้วยการเป็นอันดับหนึ่งในอุโมงค์ล่มเมืองได้จริง ๆ”

หลินเป่ยเฉินเลิกคิ้วขึ้นสูง

เขาสนใจเกี่ยวกับการจับกุมคนต่างภพมาเป็นทาสรับใช้

เพราะหากจะว่าไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นผู้คนในแผ่นดินตงเต้า ผู้คนในดินแดนจันทราขาว และสถานที่อื่น ๆ ซึ่งอยู่นอกเหนือดินแดนทวยเทพ ต่างก็ถือเป็นโลกต่างภพทั้งสิ้น

หลังจากสำรวจดูรายชื่ออันดับคะแนนเสร็จเรียบร้อย สมองของหลินเป่ยเฉินก็กลับมานึกถึงแผนการสำคัญที่เขาวางเอาไว้ก่อนหน้านี้…

หากสามารถหาวิธีรักษาโรคบุปผามรณะได้ เขาก็จะทำเงินได้เป็นจำนวนมหาศาล

ความคิดและแผนการของหลินเป่ยเฉินไม่มีสิ่งใดซับซ้อน

ในเมื่อยาถอนพิษตรายินเคียวโกยตั๊กเพี่ยงสามารถขจัดพิษที่รุนแรงที่สุดในแผ่นดินตงเต้าได้ ถ้าอย่างนั้นมันก็น่าจะมีตัวยาสักตัวที่วางขายอยู่ในแอปเถาเป่าที่สามารถรักษาโรคบุปผามรณะได้เช่นกัน

หากเขาสามารถค้นพบยารักษาโรคบุปผามรณะได้ นอกจากจะสามารถช่วยเหลืออันอันจากเงื้อมมือแห่งความตายได้แล้ว หลินเป่ยเฉินยังจะกลายเป็นเทพเจ้าแห่งความร่ำรวยอีกด้วย

หลินเป่ยเฉินตัดสินใจได้แล้ว ไหน ๆ มีโอกาสได้ขึ้นมาอยู่บนดินแดนทวยเทพทั้งที เขาก็ควรกอบโกยผลประโยชน์กลับไปให้ได้มากที่สุด

ยิ่งเขาประสบความสำเร็จในดินแดนทวยเทพมากเท่าไหร่ ความยิ่งใหญ่ของเขาในแผ่นดินตงเต้าก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น

เพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจ จึงจำเป็นที่จะต้องมีชื่อเสียงโด่งดังเสียก่อน

และคงไม่มีผู้ใดโด่งดังมากไปกว่าผู้ที่สามารถรักษาโรคบุปผามรณะได้สำเร็จอีกแล้ว

แผนการถูกวางมาได้ครึ่งทาง

“เฉียนหลง ข้าสามารถเชื่อใจเจ้าได้หรือไม่?”

หลินเป่ยเฉินลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ สองตาจ้องมองไปที่เฉียนหลง สีหน้าเกิดความลังเลใจเล็กน้อย

ถึงอย่างไรเฉียนหลงก็เป็นคนของดินแดนทวยเทพ ซ้ำยังเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ หากเขารับหมอนี่เป็นน้องชายร่วมสาบาน ก็จะสามารถประหยัดเวลาไปได้เยอะทีเดียว

แต่ถ้าเกิดเฉียนหลงหักหลังเขาขึ้นมา หลินเป่ยเฉินก็ต้องเสียหายใหญ่หลวงแล้ว

“นายท่านมีอะไรจะปรึกษาข้าน้อยหรือขอรับ?”

ในเวลาเดียวกันนี้ เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของหลินเป่ยเฉิน สัญชาตญาณของเฉียนหลงก็เริ่มทำงานอีกครั้ง เขายกมือตบหน้าอกตนเองแสดงความมั่นใจ “นายท่านได้โปรดวางใจ ต่อให้ข้าน้อยต้องขายบิดาของตนเองเพื่อนายท่าน ข้าน้อยก็ยินดีทำขอรับ”

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออก

ไอ้หมอนี่มันพูดอะไรของมันเนี่ย?

คนที่กล้าขายบิดาของตนเองคือคนที่ไม่สามารถเชื่อใจได้ที่สุดแล้ว

แต่ยังคงมีอีกวิธีหนึ่งที่หลินเป่ยเฉินจะพิสูจน์ว่าเฉียนหลงโกหกหรือไม่

เด็กหนุ่มนำโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดตัวกระจายสัญญาณไวไฟ

กดค้นหาชื่อ

ชื่อของเฉียนหลงปรากฏขึ้นมา

สัญญาณความศรัทธามีอยู่ด้วยกันทั้งหมดห้าขีด บัดนี้ สัญญาณของเฉียนหลงมีอยู่ด้วยกันถึงสี่ขีด

เดี๋ยวก่อนนะ?

หมอนี่ไม่ได้โกหกเหรอเนี่ย?

หลังจากเผชิญอันตรายร่วมเป็นร่วมตายกันมาในหุบเขามรณะ เฉียนหลงก็มีความเชื่อมั่นในตัวของหลินเป่ยเฉินอย่างเปี่ยมล้น… ให้ตายสิ นี่ราศีความเป็นคนเก่งของเขาคงเฉิดฉายออกไปโดยไม่รู้ตัวอีกแล้วสินะ?

หลินเป่ยเฉินเก็บโทรศัพท์มือถือ

เขาตัดสินใจได้แล้ว!