The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1015 ทำให้เจ้าป่วย

หากนางไม่คิดวิธีที่ดีกว่านี้เฟิงหยูเฮงจะต้องการตีเด็กสาวคนนี้ให้ตายทันทีหรือนางอาจถูกโยนเข้าไปในกลุ่มคนเพื่อจัดการ เจ้าชอบปีนลงบนเตียง ก็ไปข้างหน้าและทำตามความพอใจของเจ้า
แต่ในท้ายที่สุดนางไม่ได้ทำเช่นนี้เพราะนางมีความคิดที่ดีกว่านางเผยอยิ้มแล้วก็ทิ้งเด็กสาวไว้ในมิติของนาง และออกจากพระราชวังอย่างรวดเร็วมุ่งตรงไปในทิศทางของตำหนักเซียง
ในตำหนักเซียงองค์ชายแปดได้เข้านอนแล้ว ในขณะนี้เขากำลังนอนหลับ แต่สำหรับคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ ความระแวดระวังของเขาจะไม่ลดลง แม้ว่าเขาจะหลับ เขาก็ยังตื่นตัวมากกว่าคนปกติเมื่อพวกเขาตื่น
แต่สิ่งเหล่านี้ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงสำหรับเฟิงหยูเฮงแม้ว่าตำหนักเซียงทั้งหมดจะปลอดภัยกว่ากรงเหล็ก แต่มันก็ไร้จุดหมาย การเข้าและออกจากพระราชวังของฮ่องเต้หรือตำหนักเซียงนั้นเหมือนกับที่นางเดินผ่านห้องครัว ในสายตาของนาง องครักษ์เงานั้นไม่มีอะไรเลย หากนางต้องการ นางก็สามารถกำจัดพวกเขาทั้งหมดได้
แต่นางไม่ได้อยู่โดยไม่มีแผนของตัวเองอย่างน้อยที่สุดเมื่อนางใช้มิติของนางเพื่อเข้าไปในห้องของซวนเทียนโม นางเตรียมเครื่องมือของนางอย่างระมัดระวัง ยกตัวอย่างเช่น นางถือเข็มยาชาในมือข้างหนึ่ง และตัดสินระยะห่างที่ต้องปรากฏข้างเตียง นางยังต้องให้ความสนใจกับเสียงเพื่อให้แน่ใจว่าซวนเทียนโมนอนหลับ และไม่มีใครอยู่ในห้องอีก
เมื่อนางเตรียมการเสร็จแล้วในที่สุดนางก็ก้าวออกมา ในช่วงแรกที่นางออกมาหากนางแทงเข็มยาพิษเข้าไปในร่างของซวนเทียนโม ซวนเทียนโมก็จะเสียชีวิตลงเช่นนี้ก่อนที่จะลืมตา
เฟิงหยูเฮงเย้ยหยันและยืนอยู่ข้างเตียงขณะเดียวกันก็อุ้มเด็กสาวปีนขึ้นไปบนเตียงของซวนเทียนโม นางถอดเสื้อผ้าของทั้งสองคนโดยไม่ชักช้า เมื่อนางถอดเสื้อผ้าของพวกเขาทั้งสองเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก็ยัดยาเม็ดหนึ่งเข้าไปในปากของซวนเทียนโมจากนั้นก็บีบมันอย่างแรงให้ยาแหลกเพื่อให้ยาออกฤทธิ์
สำหรับเด็กสาวนางก็ไม่ได้ละเว้นเช่นกัน ดึงเข็มที่นางได้เตรียมไว้ นางแทงมันใส่เด็กสาวโดยไม่ลังเล
มันเป็นเข็มที่เต็มไปด้วยกามโรคในปัจจุบันเฟิงหยูเฮงรู้สึกเสียใจ ทำไมนางไม่เก็บเข็ม HIV ไว้ ? มิฉะนั้นนางจะใช้มันแทงองค์ชายแปดด้วยแน่นอน นางจะให้เขาประสบกับความทรมานจากโรคที่รักษาไม่หาย
เหตุผลที่นางไม่ได้แทงเข็มเข้าไปในซวนเทียนโมโดยตรงก็คือนางได้ให้ยาเพิ่มกำหนัดซวนเทียนโมเพื่อให้แน่ใจว่าซวนเทียนโมอยู่ข้างผู้หญิงคนนี้เมื่อตื่นขึ้นมา นางจะทำให้เขาป่วยเพราะเด็กสาว เช่นนี้ผู้หญิงทุกคนที่ได้รับการฝึกฝนในฐานะพี่เลี้ยงส่วนตัวของพระราชวังจะต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง พวกนางต้องการทำร้ายน้องชายของนาง ดังนั้นนางจึงต้องกำจัดความขัดแย้ง นางไม่สามารถปล่อยให้กลุ่มคนนั้นทำร้ายคนอื่นได้
หลังจากจัดการกับสิ่งต่างๆ นางดูพอใจกับคนสองคน “ที่อยู่ด้วยกัน” บนเตียง ถ้ามันไม่ใช่ยุคนี้ที่ไม่เหมาะกับรูปถ่าย นางอยากจะถ่ายภาพของฉากนี้แล้วค่อยแพร่กระจายไปรอบ ๆ เมืองหลวงในภายหลัง นางจะทำให้ชื่อเสียงขององค์ชายแปดในด้านนี้แพร่หลายออกไป แต่หลังจากคิดไปเล็กน้อย องค์ชายแปดก็จะป่วยจากสิ่งนี้ ดังนั้นนางจึงพอใจกับการกระทำของนาง แม้ว่าจะไม่ใช่โรคที่ไม่สามารถรักษาได้ แต่อาการป่วยนั้นเป็นสิ่งที่ต้องได้รับการรักษา มันค่อนข้างเป็นเรื่องน่าอับอาย ยิ่งกว่านั้นเขายังเป็นองค์ชายที่สูงส่ง
ในที่สุดหลังจากจัดการสิ่งที่จำเป็นต้องทำเรียบร้อยเฟิงหยูเฮงตั้งใจกลับไปที่ตำหนักหยูเช่นเคย ซวนเทียนหมิงกำลังรอนางอยู่ นางเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนกลางคืน และซวนเทียนหมิงแสดงความดีใจ นอกจากนี้เขายังรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ของเฟิงจื่อหรู เขาพูดคุยกับเฟิงหยูเฮง “มันไม่ใช่แค่เจ้าเข้าไปในพระราชวังเสมอไป พรุ่งนี้ข้าจะไป ! ” แต่คิดอีกเล็กน้อย เนื่องจากสถานการณ์ในพระราชวังในปัจจุบัน มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะเข้าไปโดยไม่ใช้มิติของเฟิงหยูเฮง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกลำบากเล็กน้อย
เฟิงหยูเฮงโบกมือเล็กน้อยแล้วพูดว่า“ไม่เป็นไร ข้าไปคนเดียวจะดีกว่า ตำหนักของพระสนมหยวนชูยังไม่ได้ตรวจสอบและข้ารู้สึกเป็นห่วง พรุ่งนี้ข้าจะไปดู สามี สิ่งที่ข้าทำเพียงแค่สิ่งเสริม สิ่งที่เจ้าและพี่เจ็ดกำลังทำอยู่เป็นส่วนที่สำคัญที่สุด ไม่ต้องกังวลและไปที่พระราชวังเพื่อข้า สำหรับสิ่งอื่น ๆ ที่นอกเหนือจากข้อตกลง ข้าไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้มาก”.ไอลีนโนเวล.
เขาลูบผมของนางวันที่ถูกคุกคามติดต่อกันส่งผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตของคู่รัก เฟิงหยูเฮงใช้เวลายามค่ำคืนเข้าไปในพระราชวัง และเขาใช้เวลาทั้งวันยุ่งกับงาน เขาวางแผนที่จะไปเยี่ยมค่ายทหารนอกเมืองหลวงด้วย ถ้าสิ่งนี้ดำเนินต่อไปเช่นนี้ ผู้หญิงคนนี้จะไม่พอใจเขา ใช่หรือไม่ ?
เฟิงหยูเฮงดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เขาคิดและนางก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง นางจ้องมองเขาและพูดว่า “มันเป็นเวลาแบบไหน เจ้ายังคิดอยู่หรือ ? เราแต่งงานกันในช่วงเวลาที่ลำบาก ถ้าข้าจะตำหนิเจ้า ข้าคงทำไปนานแล้ว ใครจะเป็นเหมือนเจ้า คิดเกี่ยวกับสิ่งนั้นตลอดทั้งวัน”
“แต่ข้าคิด! ” ซวนเทียนหมิงรู้สึกผิด เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นมาทั้งวัน นี่ไม่ใช่แค่ช่วงเวลาแห่งความรัก ! ทั้งคู่จบการโต้เถียงกันในหัวข้อนี้จนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้น และซวนเทียนหมิงต้องออกจากราชสำนัก จากนั้นเขาเริ่มรู้สึกเสียใจ หากพวกเขามีเวลาที่จะโต้เถียงกับเรื่องแบบนี้ ทำไมไม่ไปต่อสู้ ! เขาเป็นคนงี่เง่า
เฟิงหยูเฮงไม่ได้พิจารณาว่าเขาเป็นคนงี่เง่าหรือไม่นางออกไปข้างนอกทั้งคืน และสามีของนางเพิ่งจากไป นางไม่ได้พูดอะไรอีกเลย นางไปที่เตียงแล้วก็นอนต่อ วังซวนแลละหวงซวนคุ้นเคยกับเฟิงหยูเฮงในการนอนหลับระหว่างวันหลังจากทำงานตลอดทั้งคืน และไม่ไปรบกวนนาง แม้แต่บ่าวรับใช้ที่ทำความสะอาดสนามด้านนอกก็เงียบมาก ทั้งหมดนี้เพื่อให้เฟิงหยูเฮงนอนหลับสบาย
ปีใหม่จะมาถึงในอีกไม่กี่วันแม้ว่าบรรยากาศในพระราชวังของฮ่องเต้จะน่าอึดอัดเพียงใดก็ตาม แต่นี่เป็นการเฉลิมฉลองปีใหม่ครั้งแรกนับตั้งแต่การแต่งงานของเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิง นางกำนัลอาวุโสโจวรู้สึกว่าทั้งสองคนไม่ควรจอมอยู่กับความรู้สึกคับข้องใจเช่นนี้ ดังนั้นนางจึงเตรียมการล่วงหน้า
ฉิงหยูทำงานร่วมกับนางกำนัลอาวุโสโจวเนื่องจากทั้งสองจัดการงานที่ต้องทำในตำหนักหยูและคฤหาสน์ขององค์หญิงไม่เพียงแต่เสื้อผ้าใหม่ที่ตัดขึ้นสำหรับบ่าวรับใช้ แต่ยังมีของกำนัลของคฤหาสน์เหยาและพระราชวังเหวินซวนอีกด้วย ในทั้งสองนางกำนัลอาวุโสโจวรู้สึกว่าคฤหาสน์ของตระกูลเหยาเป็นครอบครัวขยายของเฟิงหยูเฮง ดังนั้นนางจึงตัดสินใจและสั่งทำชุดปิ่นปักผมสำหรับฮูหยินของครอบครัว พวกมันทั้งหมดทำจากทองคำและฝังด้วยหยก ฉิงหยูได้รับคำสั่งการออกแบบจากร้านขายเครื่องประดับ พวกมันสวยงามมากและไม่ดูล้าสมัยหรือเรียบง่าย
สำหรับตำหนักหยูฉิงหยูรู้สึกว่าบ่าวรับใช้ของตำหนักหยูควรได้รับผลตอบแทนที่ดีกว่าในนามของเฟิงหยูเฮง รางวัลเพิ่มเติมนี้ไม่สามารถมาจากคลังของตำหนักหยู มันจะต้องมาจากคฤหาสน์ขององค์หญิง คฤหาสน์ขององค์หญิงเก็บสมบัติของตัวเองไว้อยู่เสมอ และทรัพย์สมบัติส่วนตัวของเฟิงหยูเฮงส่วนใหญ่มาจากที่นั่น ยิ่งไปกว่านั้นคฤหาสน์ขององค์หญิงมีความมั่งคั่งอยู่เสมอ มีทองคำและเงินในอุโมงค์ใต้ดินมากกว่าที่จะนับได้ นางเดินเข้าไปและเลือกสิ่งดี ๆ สักสองสามอย่าง วางแผนที่จะรับเงินจำนวนมากในตำหนักหยู นอกจากการให้รางวัลพวกเขาด้วยเงินแล้ว แต่ละคนรับประกันว่าจะได้รับของกำนัลสำหรับปีใหม่ สำหรับนางกำนัลอาวุโสโจวและขันทีจาง พวกเขาได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษยิ่งขึ้น
ฉิงหยูบอกกับเฟิงหยูเฮงเกี่ยวกับแผนของนางและรายการของกำนัลเมื่อตื่นขึ้นมาเฟิงหยูเฮงได้แต่ถอนหายใจ “ใกล้จะถึงปีใหม่แล้วหรือ ? ” เมื่อเร็ว ๆ นี้นางมักจะคิดถึงสถานการณ์ในพระราชวังอยู่เสมอ และนางก็ลืมเรื่องปีใหม่ไปโดยสิ้นเชิง ถึงแม้เฟิงจื่อหรูจะกลับมาที่เมืองหลวง นางก็ไม่รู้สึกถึงบรรยากาศรื่นเริงแม้แต่น้อย “การเฉลิมฉลองปีใหม่ในปีนี้อาจไม่สนุกนัก” ในขณะที่นางพูดสิ่งนี้ นางอ่านรายการของกำนัลให้ฉิงหยู “ทำตามที่เจ้าจัดไว้ ข้าสบายใจเสมอเมื่อเจ้าจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ”
ฉิงหยูพยักหน้าพูดว่า“นอกจากเมืองหลวงแล้วยังมีร้านห้องโถงสมุนไพรทั่วทุกแห่งรวมถึงมณฑลจี่อันด้วย นอกจากนี้ยังมีร้านค้าของเราในภาคใต้ ร้านค้าภาคใต้มีวังหลินและไม่จำเป็นต้องกังวล ในมณฑลจี่อัน ข้าได้ตัดสินใจส่งจดหมายไปหาคุณหนูสามไปเมื่อครึ่งเดือนก่อน โดยบอกให้นางกับท่านฮูหยินอันช่วยจัดการสิ่งเหล่านี้ที่นั่น แม้ว่าเราจะยังไม่ได้รับคำตอบ แต่ก็ไม่คงมีปัญหาเจ้าค่ะ”
เมื่อฉิงหยูพูดถึงเฟิงเซียงหรูขึ้นมาเฟิงหยูเฮงถอนหายใจอีกครั้งโดยพูดว่า “ข้าคิดว่าเดิมทีเซียงหรูจะกลับมาที่เมืองหลวงในปีใหม่ แต่แล้วก็มีหลายสิ่งเกิดขึ้น และข้าก็ไม่อยากเรียกนางกลับมา การที่นางอยู่ในมณฑลจี่อันนั้นทำให้นางมั่นใจยิ่งขึ้น ถ้านางกลับมา ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ? ” หลังจากพูดแบบนี้นางก็จำบางสิ่งได้ ทันใดนั้นนางก็พูดกับวังซวนอย่างรวดเร็วว่า “มีบางอย่างที่ข้าลืมไป ข้าสัญญากับเป่ยจื่อเพื่อให้เขามีวันหยุดพักผ่อนในปีใหม่ เขาจะไปที่มณฑลจี่อันเพื่อไปเยี่ยมฟูหรง ด้วยสิ่งนี้เมื่อองค์ชายกลับมาคืนนี้ จงนำเรื่องนี้ขึ้นมาและให้เป่ยจื่อออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ ถ้าเขาไม่ไปเร็ว ๆ นี้ มันจะช้าเกินไป”
วังซวนพยักหน้าและไม่พูดอะไรเลยหวงซวนพูดว่า “เมื่อข้าพบเป่ยจื่อจะไม่สามารถไปได้ เมื่อพิจารณาสถานการณ์ปัจจุบันและด้วยนิสัยของเขา ไม่ว่าเขาจะคิดถึงคุณหนูตระกูลเป่ยมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถทิ้งพระองค์และมุ่งหน้าไปยังมณฑลจี่อันได้ ในฐานะที่เป็นคนที่เป็นองครักษ์ส่วนพระองค์ เขาอยู่กับพระองค์ตั้งแต่เด็ก”
วังซวนก็รู้สึกแบบนี้และบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า“เราได้รับการสอนตั้งแต่อายุยังน้อยที่จะให้ความสำคัญกับเจ้านายของเราเป็นสิ่งแรก ความรู้สึกส่วนตัวทั้งหมดจะต้องถูกจัดลำดับความสำคัญน้อยลง แน่นอนการพูดอย่างเคร่งครัด เราไม่มีความรู้สึก ความรู้สึกทั้งหมดของเราจะต้องมุ่งเน้นไปที่อาจารย์ของเรา และชีวิตของเจ้านายของเราคือชีวิตของเราเอง หากเจ้านายของเรามีอันตราย เราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาจัดการเรื่องส่วนตัวได้ นี่คือกฎเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงรู้เกี่ยวกับกฎเหล่านี้โดยธรรมชาติแล้วแต่นางก็ยังรู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ ควรมีมนุษยธรรมมากกว่านี้เล็กน้อย คนไม่สามารถเป็นเหมือนเครื่องจักรได้ พวกเขาควรมีความรู้สึกและความคิดของตัวเอง แต่ละคนเป็นอิสระและไม่ควรมีชีวิตอยู่เพื่อเจ้านาย
แต่นางไม่สามารถใส่ใจกับการพูดสิ่งต่างๆ ท้ายที่สุดนางได้แสดงความคิดของนางต่อวังซวนและคนอื่น ๆ แม้ว่านางจะบอกว่าพวกเขาสามารถทำสิ่งต่าง ๆ ตามที่นางพูด มันจะดีกว่าถ้าทำตามธรรมเนียมของยุค
นางโบกมือ“แล้วเราจะจัดการกับมันทีหลัง ! ไม่ว่าจะทางไหนก็พูดเรื่องนี้ในคืนนี้ เขาจะตัดสินใจเอง”
ในช่วงบ่ายของวันนั้นเฟิงหยูเฮงก็เริ่มจัดการเรื่องบางอย่างของตำหนักหยูในบทบาทของนางในฐานะนายหญิงแต่ส่วนใหญ่เป็นเพียงการดูว่าบ่าวรับใช้เขียนรายงานอะไรให้นาง รวมถึงเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ นางรู้สึกพึงพอใจมาก
แน่นอนนางกำนัลอาวุโสโจวได้เตรียมเสื้อผ้าใหม่ตัดเพื่อนางและซวนเทียนหมิงแต่เสื้อผ้าของพวกเขาน่าประหลาดใจมากขึ้นและยังไม่เสร็จสมบูรณ์ พวกมันจะแล้วเสร็จในเวลาอีกไม่กี่วัน
เวลาทำงานผ่านไปอย่างรวดเร็วในพริบตาท้องฟ้าก็มืดไป หวงซวนรู้ว่านางจะไปที่พระราชวังตอนกลางคืน ดังนั้นนางจึงแนะนำให้เฟิงหยูเฮงงีบหลับหลังจากรับประทานอาหารเย็น ส่วนซวนเทียนหมิงไปเยี่ยมค่ายทหารและจะไม่กลับมาในคืนนี้
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่สามารถนอนหลับได้นางไม่สามารถหยุดสงสัยได้ว่าอาการขององค์ชายแปดจะเป็นอย่างไรหลังจากตื่นนอน ?