The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1013 วิกฤตของเฟิงจื่อหรู

เฟิงหยูเฮงรู้ว่านางกำลังกังวลจะไปตามหาองค์ชายรองเพื่อส่งซวนเฟยหยูเข้ามาในพระราชวัง แล้วจะเป็นอย่างไร ? จะเป็นเช่นไรถ้าพระสนมหยวนชูและองค์ชายแปดบ้าไปแล้ว และเฟยหยูก็ติดอยู่ในนั้นเช่นกัน ? นั่นจะเป็นสิ่งที่น่าเสียใจอย่างแท้จริง
นางเขกหัวตัวเองและคิดว่าเรื่องนี้นางวู่วามเกินไปใครจะรู้ว่าสิ่งนี้เป็นผลมาจากการที่นางกังวลมากเกินไปในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหรือนางนอนไม่พอ แต่กระบวนการตัดสินใจของนางนั้นหุนหันพลันแล่นเกินไป มันน่าละอายจริง ๆ แม้ว่าเฟิงจื่อหรูจะเข้าไปในพระราชวัง ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้ในช่วงบ่ายวันเดียวกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาต้องรอสองสามวัน ไม่เช่นนั้นมันจะเห็นได้ชัดเจนเกินไป นางสามารถเข้าไปในพระราชวังคืนนี้ หากสถานการณ์ในพระราชวังไม่ดีจริง ๆ นางสามารถพาเขาออกมาได้ แย่ที่สุดนางแค่เก็บเขาไว้ในมิติของนาง ทำแบบนี้องค์ชายแปดก็ไม่สามารถค้นหาตัวเฟิงจื่อหรูได้ ไม่ว่าเขาจะค้นหาที่ไหน
เมื่อคิดเช่นนี้เฟิงหยูเฮงก็รู้สึกโล่งใจมากขึ้นเนื่องจากนางจะแอบออกไป นางยังสงสัยในตัวเองว่านางจะสามารถสร้างหลักฐานปลอมเพิ่มเติมได้หรือไม่ ? แต่หลังจากคิด นางจะวางแผนใส่ร้ายใคร เขาได้รับเชิญจากฮ่องเต้ เป็นไปได้หรือไม่ว่านางจะใส่ร้ายฮ่องเต้หรือ ?
วังซวนนำชาที่เพิ่งชงเข้ามาอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มของเฟิงหยูเฮง นางก็พูดว่า “คุณหนูดื่มชาร้อน ๆ สักหน่อยเพื่ออุ่นร่างกายของคุณหนู จากนั้นเราค่อยคิดหาวิธีเพิ่มเติมเจ้าค่ะ ตอนนี้นางกำนัลอาวุโสโจวกล่าวว่าองค์ชายได้ส่งข่าวไปให้ใครบางคน หลังจากเลิกราชสำนัก พวกเขาก็ตรงไปที่ตำหนักจุนเพื่อไปพบพระชายาหยุน และพระองค์ก็กลัวว่าจะกลับมาช้า ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปที่ตำหนักจุนและให้พระองค์ช่วยคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ควรทำเจ้าค่ะ”
วังซวนปลอบใจเฟิงหยูเฮงในห้องขณะที่หวงซวนกำลังคุยกับบานซูในเรือน นางพูดว่า “เจ้าแอบเข้าไปในพระราชวังตอนกลางคืนและพานายน้อยออกมา ! ดูสิ คุณหนูกังวลมาก นายน้อยเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวง และนายน้อยถูกพาตัวไปที่พระราชวังก่อนจะกลับคฤหาสน์ ถ้าสิ่งนี้เคยเกิดขึ้นในอดีตมันจะไม่เป็นไร แต่พระราชวังปัจจุบันเป็นเหมือนรังหมาป่า คุณหนูคิดถึงเรื่องนี้มาก ? ”
ในขณะนี้บานซูแขวนตัวลงจากต้นไม้เมื่อมองไปที่หวงซวน เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “ถ้าจะต้องเข้าไป มันจะต้องมีความเชี่ยวชาญเป็นอย่างมาก ข้าไม่มีความสามารถนั้น”
“ไร้สาระ”หวงซวนไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าพลังภายในของเจ้าดีแค่ไหน เจ้ามีโอกาสไม่มากที่จะออกกำลังกายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาและต้องเก็บงำมันตลอดเวลาใช่หรือไม่ ? ตอนนี้โอกาสที่ดีเช่นนี้เกิดขึ้นแล้ว เจ้าไม่อยากไปหรือ ? ”
บานซูส่ายหน้าอีกครั้ง“ข้าสามารถเข้าออกจากพระราชวังของฮ่องเต้ได้ด้วยตัวเอง แต่ข้าไม่สามารถพานายน้อยออกมากับข้าได้ หรืออาจจะกล่าวได้ว่า…” เขาคิดเพียงเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า “ข้าทำได้ในอดีต แต่ข้าทำไม่ได้อีกต่อไปในตอนนี้ ทั้งพระราชวังเต็มไปด้วยคนขององค์ชายแปด พวกเขาอยู่ในที่โล่งและในเงามืด เจ้าคิดว่ามันเป็นเหมือนห้องครัวของเรา และเราสามารถเข้าออกตามที่เราต้องการงั้นหรือ ? ”
หวงซวนกระทืบเท้าของนางแล้วมองเข้าไปในห้องพร้อมกับแสดงความกังวลออกมา โดยเอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นเราจะทำอย่างไรดี ? เมื่อเห็นความกังวลของคุณหนูก็ทำให้ข้ารู้สึกกังวลไปด้วย แต่พลังภายในของข้าก็ไม่ดี ถ้าข้ามีความสามารถเท่าเจ้า อย่างน้อยที่สุดข้าก็จะพยายามหาหนทางทำให้สำเร็จ”
“การหาหนทางไม่ใช่วิธีแก้ไขปัญหาในทางตรงกันข้าม มันจะสร้างปัญหามากขึ้นสำหรับเจ้านายของเรา” เขาเหวี่ยงบนกิ่งไม้สองสามครั้งจากนั้นแตะศีรษะของหวงซวน “ข้าว่าเจ้าตามคุณหนูมาหลายปีแล้ว แต่ทำไมเจ้าไม่โตขึ้นบางเลย ? การหาหนทางของเจ้าจะทำให้เจ้ามีความสุข แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเจ้าถูกจับได้ ? อย่าคิดว่าการถูกจับหมายความว่าเจ้าจะได้รับผลกระทบต่อตัวเจ้าเอง เจ้าต้องจำไว้ว่าเจ้าเป็นบ่าวรับใช้ของเจ้านายของเจ้า และตราประทับของเจ้านายของเจ้าได้ถูกจารึกไว้ในตัวเจ้าแล้ว แม้ว่าเจ้าจะตัดสินใจด้วยตัวเอง เจ้านายของเจ้าก็จะมีส่วนร่วมอย่างแน่นอน เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ”
หวงซวนถูกสั่งสอนแต่น่าแปลกใจที่นางไม่โกรธนี่เป็นเพราะบานซูแตะหัวของนางจนเกือบหมดแล้ว ผู้หญิงคนนี้ที่พูดเร็วและแสดงอยู่เสมอ ตอนนี้รู้สึกอายเล็กน้อย ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเป็นสีแดงสดเพราะนางไม่รู้ว่าควรพูดอะไร บานซูคือผู้ที่ทำลายความเงียบโดยบอกนางว่า “เพื่อจะแอบพานายน้อยจื่อหรูออกจากพระราชวัง ไม่เพียงแต่ข้าจะไม่มีความสามารถในการทำเช่นนี้เท่านั้น แต่ถึงแม้ความสามารถขององค์ชายเก้าก็ไม่เพียงพอ แต่ถ้าจะพูดถึงคนที่สามารถทำได้ มันจะเป็นเจ้านายของเรา ในโลกนี้ตราบใดที่นางปรารถนา ไม่มีที่ที่นางไม่สามารถทำได้”
หวงซวนขมวดคิ้วของนางและไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่พูดได้จากนั้นบานซูเตือนนางถึงความจริง “คิดย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาที่ฐานทัพของทหารถูกวางยาพิษ แล้วคุณหนูดึงก้นออกจากแขนเสื้อ…”
ใบหน้าของหวงซวนเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งอย่างไรก็ตามนางจำฉากนั้นได้ตั้งแต่วันนั้น ถูกต้องแล้ว ! นางจะลืมได้อย่างไร คุณหนูของนางคือคนลึกลับ นางแตกต่างจากคนอื่น ถ้ามีคนกล่าวว่าองค์ชายเจ็ดนั้นเป็นเทพเซียน คุณหนูของพวกนางก็เป็นนางฟ้า และนางก็เป็นคนที่เหมาะสมเช่นกัน เมื่อเปรียบเทียบกับองค์ชายเจ็ด นางมีความสามารถอันดูเหมือนเทพเซียนยิ่งกว่า ดังนั้นนางจึงมีความสุขอีกครั้งหนึ่ง “ในเมื่อพูดเช่นนี้ คุณหนูจะนำนายน้อยจื่อหรูออกจากพระราชวังอย่างปลอดภัย ! ”
บานซูส่ายหน้าอีกครั้ง“ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น นั่นจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์ในพระราชวัง การนำนายน้อยออกมาฟังดูง่าย แต่ผลกระทบที่จะตามมานั้นจะใหญ่หลวงเกินไป องค์ชายจำเป็นต้องเตรียมการให้ดีก่อนที่จะให้คุณหนูลงมือ แต่คุณหนูจะต้องเข้าไปในพระราชวังโดยลำพังในคืนนี้ นี่คือสิ่งที่ข้ารับประกันได้”
ความจริงพิสูจน์ว่าบานซูเข้าใจเฟิงหยูเฮงเป็นอย่างดีเฟิงจื่อหรูถูกพาเข้าไปในพระราชวัง ถ้าเฟิงหยูเฮงไม่ได้เข้าไปในพระราชวังเพื่อดูลาดเลาและอยู่บนเตียงเพื่อนอนหลับ นั่นจะไม่ใช่สิ่งที่พี่สาวทำได้
เฟิงหยูเฮงจะเข้าไปในพระราชวังและซวนเทียนหมิงร้องขออย่างเร่งด่วนว่าเขาจะไปด้วย อย่างไรก็ตามนางกล่าวว่า “การพาเจ้าไป เป้าหมายจะเพิ่มขึ้นและทำให้สิ่งต่าง ๆ เป็นอันตรายมากขึ้น จงเชื่อฟังและรอข้าอยู่ที่บ้าน ! ” ซวนเทียนหมิงรู้สึกว่าชายาของเขาพูดดูถูก แต่หลังจากที่คิดคำพูดของเฟิงหยูเฮงอีกสักพัก เขาจะกลายเป็นคนหนักแน่น ด้วยมิติของนาง เฟิงหยูเฮงจะสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ไม่จำเป็นต้องให้เขากังวลมากเกินไป
ซวนเทียนหมิงรู้สึกอิสระเฟิงหยูเฮงใช้วิธีการแบบเดิมของนางเพื่อเข้าสู่พระราชวังของฮ่องเต้ สำหรับคนอื่น ๆ นี่เป็นพื้นที่ที่จำกัด แต่สำหรับนาง มันเหมือนกับการเข้าหรือออกจากห้องครัวของตำหนักหยู แม้ว่าบางคนจะมองเห็นเงาของนางเป็นครั้งคราว แต่จากความเข้าใจในความสามารถของนางที่จะหายตัวไป พวกเขาก็แค่คิดว่าพวกเขาตาฝาด.ไอลีนโนเวล.
นางไม่รู้ว่าเฟิงจื่อหรูอยู่ที่ไหนและห้องโถงจาวเหอถูกครอบครองโดยพระสนมหยวนชู ฮ่องเต้จะประทับกับนางไว้ที่นั่น เมื่อคิดถึงเรื่องนี้พวกเขาจะไม่เก็บเฟิงจื่อหรูไว้ที่นั่น ในขณะที่เฟิงหยูเฮงเดิน นางก็สงสัยว่านางควรจะไปที่ไหนเพื่อตามหาเฟิงจื่อหรู อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเฟิงจื่อหรูจะถูกส่งไปยังตำหนักไกลโพ้นทางทิศตะวันตกของพระราชวัง ตำหนักนั้นตกแต่งค่อนข้างดี เห็นได้ชัดว่าเป็นที่ซึ่งองค์ชายแปดเคยอยู่ก่อนที่เขาจะไปอาศัยอยู่นอกพระราชวังของฮ่องเต้ มีแม้แต่บ่าวรับใช้ที่บอกเฟิงจื่อหรูว่าการมีชีวิตอยู่ที่นั่นเป็นความโชคดีของเขา
แต่เฟิงจื่อหรูรู้สึกไม่สบายใจมากที่ถูกพามาที่นี่สถานที่แห่งนี้อยู่ค่อนข้างห่างจากห้องโถงจาวเหอ เมื่อเขาออกจากห้องโถงจาวเหอ ฮ่องเต้ไม่ยอมให้เขานั่งเกี้ยว เขาเดินตามบ่าวรับใช้ในพระราชวังและเดินมาที่นี่ หิมะตกหนักในช่วงบ่ายและมีหิมะหนาสะสมบนพื้น เขามาถึงหลังจากเดินเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม เมื่อเขาเข้าไปในห้อง รองเท้าของเขาเปียกโชกไปหมด และเท้าของเขาก็ชาเพราะความเย็น
ระหว่างทางเขาได้ยินขันที2 คนพูดคุยอย่างเงียบ ๆ เหตุผลที่ตำหนักแห่งนี้อยู่ไกลก็คือ เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนฮ่องเต้ทรงโปรดปรานพระชายาหยุน เป็นเหตุให้ฮ่องเต้หลีกเลี่ยงบุตรคนสุดท้ายที่เกิดก่อนที่พระชายาหยุนจะถูกนำเข้ามาในพระราชวัง นอกจากนี้นั่นคือช่วงเวลาที่พระสนมหยวนชูทำให้เกิดความวุ่นวายมากที่สุด ท้ายที่สุดนางเป็นสมาชิกคนล่าสุดของตำหนักใน ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้จึงให้องค์ชายแปดอยู่ไกลออกไปโดยเฉพาะ มันเป็นเช่นนั้นที่พระสนมหยวนชูจะต้องเดินทางไกลเพื่อจะได้พบบุตรชายของนาง
ระบบขององค์ชายในราชวงศ์ต้าชุนนั้นมีความแปลกใหม่เล็กน้อยองค์ชายทุกคนไม่สามารถให้มารดาของพวกเขาเป็นคนเลี้ยงดู แต่ไม่มีกฎที่บอกว่าองค์ชายจะต้องถูกนำตัวไปที่อื่นหลังจากที่คลอด ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่าฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมารดาของพวกเขาหรือไม่ หากพวกนางได้รับความโปรดปราน พวกนางจะสามารถเลี้ยงดูบุตรของตนได้ หากพวกนางไม่ได้รับความโปรดปราน องค์ชายก็จะไปอาศัยอยู่ในตำหนักแห่งอื่นเพื่อรับการเลี้ยงดูจากแม่นม และสิ่งนี้จะดำเนินต่อไปจนกว่าพวกเขาจะเริ่มเรียนตอนอายุ 6 ขวบ สำหรับสมาชิกในตำหนักในของฮ่องเต้ หากพวกนางต้องการพบบุตรชายของตัวเอง พวกนางจะได้รับโอกาสพบหน้าทุก ๆ 10 วัน
ในตอนแรกพระสนมหยวนชูเป็นที่โปรดปรานแต่เป็นเพราะนางได้รับการสนับสนุนและให้กำเนิดองค์ชายแปด ฮ่องเต้รู้สึกอึดอัดใจเมื่อพระชายาหยุนเข้ามาในพระราชวัง เขาพบว่านางเป็นหนามแหลมทิ่มแทงตา ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ย้ายองค์ชายแปด สิ่งนี้นำไปสู่การที่องค์ชายแปดอาศัยอยู่ในสถานที่ซึ่งอยู่ห่างไกลจากตำหนักชุนชาน
เฟิงจื่อหรูอายุ11 ปี และสามารถเข้าใจความหมายที่อยู่เบื้องหลังสิ่งที่ขันทีพูด เขาสามารถวิเคราะห์เรื่องนี้ด้วยตัวเอง แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นเพียงการคาดเดา แต่เขาสามารถคาดเดาประเด็นหลักได้อย่างแม่นยำ
เพื่ออะไรเขาอยู่ในพระราชวังตลอดทั้งบ่าย และเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่สาวของเขาถึงมีปฏิกิริยาเช่นนั้นเมื่อได้ยินว่าฮ่องเต้ได้เชิญเขาเข้าสู่พระราชวัง นับตั้งแต่ที่เขาเห็นพระสนมหยวนชูอยู่ข้างฮ่องเต้ นับตั้งแต่ที่เขาเห็นองค์ชายแปดมาร่วมรับประทานอาหาร และตั้งแต่ที่พระสนมหยวนชูดูสนิทกับฮ่องเต้ เขาเข้าใจว่ามีบางสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะที่เขาอยู่ในเสี่ยวโจว
แต่เฟิงจื่อหรูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเด็กคนนี้เข้าใจมาตลอด เมื่อเฟิงหยูเฮงเตือนให้เขารู้ล่วงหน้า เขาจะจำไว้ ไม่ว่าเขาจะเห็นอะไรหรือได้ยินอะไร เขาก็จะไม่ถาม เขาจะมีความสุภาพ และเขาจะไม่ยอมให้พระสนมหยวนหรือองค์ชายแปดสร้างปัญหาใด ๆ เกี่ยวกับความประพฤติของเขา
แต่เขาก็ยังไม่ได้ออกไปจากพระราชวังในตอนกลางคืนไม่เพียงแต่เขาถูกขังไว้ในตำหนัก แต่เขาถูกส่งไปยังสถานที่แห่งนี้ซึ่งห่างไกลจากห้องโถงจาวเหอมาก
เฟิงจื่อหรูนั่งอยู่ในห้องของเขาและไม่สามารถนอนหลับได้ตั้งแต่ค่ำต่อมาจนถึงกลางคืนและใกล้เที่ยงคืน เขายังไม่รู้สึกง่วงนอน เขารู้สึกตกใจเล็กน้อยและรู้สึกราวกับว่ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นในคืนนี้ แต่เขาไม่สามารถเดาได้ว่ามันจะเป็นอะไร เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะถูกฆ่าตายในพระราชวังใช่หรือไม่ ? ยิ่งกว่านั้นเขาจะถูกฆ่าเพื่ออะไร เขาเป็นน้องชายของเฟิงหยูเฮงและเป็นน้องเขยขององค์ชายเก้า ถ้าเขาเสียชีวิตในพระราชวังจริง ๆ แม้ว่าองค์ชายแปดและพระสนมหยวนชูจะได้รับความโปรดปรานในขณะนี้ มันคงยากที่จะปัดความรับผิดชอบเรื่องนี้
เฟิงจื่อหรูรู้สึกว่าความรู้สึกตื่นตระหนกนี้ไม่ได้คุกคามชีวิตแต่เขาก็รู้สึกว่ามันจะเกิดขึ้นแน่นอน เขาตัดสินใจว่าเขาจะไม่นอน เขาจะนั่งบนเตียงรอ เขาจะรอให้เกิดเรื่องขึ้นมา เขาจะรอในส่วนที่ห่างไกลของพระราชวังแห่งนี้เพื่อดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เที่ยงคืนผ่านไปและบ่าวรับใช้ในพระราชวังส่วนใหญ่ก็พักผ่อน เหลือเพียงคนเดียวที่จะยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก เด็กหนุ่มไม่เหมือนเด็กสาว ไม่จำเป็นต้องนอนกับบ่าวรับใช้บนเตียงชั่วคราวซึ่งอยู่ใกล้ ๆ ดังนั้นเขาจึงเป็นคนเดียวที่นอนในห้อง เขาไม่กลัวแต่ใจเขายังคงเต็มไปด้วยความกังวล
ในที่สุดเมื่อเป็นเวลาเที่ยงคืนก็มีการเคลื่อนไหวนอกห้องเฟิงจื่อหรูเริ่มตื่นตัว และนอนลงแล้วห่มผ้าอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขาหลับไปแล้ว ในความเป็นจริงเขาตื่น และเงี่ยหูคอยฟังอยู่
เร็วมากประตูถูกเปิดออกจากด้านนอกเพราะมีคนเดินเข้ามาอย่างลับ ๆ แล้วปิดประตู เดินไปที่ด้านข้างเขา เขารู้สึกได้ว่าคนผู้นั้นเข้าใกล้เขามากขึ้น เขาเริ่มตื่นตระหนกยิ่งขึ้นราวกับว่ามีมือยื่นมือออกมาฆ่าเขา
เขากลัวเขาคิดว่าเขาจะตายแน่นอน แต่มือนั้นไม่ได้ฆ่าเขา กลับกัน…