บทที่ 1275 ความเปลี่ยนแปลงของชิงเล่ย

ตอนที่ 1,275 ความเปลี่ยนแปลงของชิงเล่ย

“ขอพรอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ?”

หลินเป่ยเฉินถามออกมาด้วยความสงสัย

“เวลาในการขอพร… เหลืออีกยี่สิบห้าลมหายใจ”

เสียงอันนุ่มนวลนั้นตอบกลับมา

เชี่ย

นับถอยหลังเร็วจริง

หลินเป่ยเฉินคิดได้ดังนั้นก็รีบกระซิบออกไปทันที “ข้าต้องการกลับสู่โลกมนุษย์ใบเก่าของข้า”

เสียงที่นุ่มนวลนั้นเงียบไปเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “เหลืออีกยี่สิบเอ็ดลมหายใจ”

หลินเป่ยเฉินกะพริบตาปริบ ๆ

เป็นไปไม่ได้

ไหนว่าขอพรได้ทุกอย่างไงล่ะ?

ขี้โม้นี่หว่า

“งั้นข้าอยากจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนทวยเทพ”

หลินเป่ยเฉินลองขอพรดูอีกครั้ง

เสียงที่นุ่มนวลนั้นเงียบกริบ ก่อนกล่าวตอบ “ยังเหลืออีกสิบเจ็ดลมหายใจ”

แม่งเอ๊ย

ขอให้แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่ได้อีกเหรอเนี่ย?

ตกลงแล้วขออะไรได้บ้าง?

หลินเป่ยเฉินพยายามใช้สมองคิดแข่งกับเวลาเพื่อหาสิ่งที่ตนเองต้องการโดยไม่ใช่สิ่งที่ยิ่งใหญ่มากเกินไป

“พรที่ข้าอยากจะขอก็คือ…”

หลินเป่ยเฉินก้มหน้ามองกลุ่มผู้เข้าแข่งขันที่ยืนหมดหวังอยู่บนพื้นดินด้านล่าง หลังจากสูดหายใจลึก เด็กหนุ่มก็กล่าวออกมาเสียงดังกังวานว่า “ข้าอยากจะพาพวกเขาออกไปด้วย”

กลุ่มคนเบื้องล่างได้ยินดังนั้นก็ส่งเสียงโห่ร้องขึ้นมาด้วยความดีใจ

แต่เสียงที่นุ่มนวลนั้นกลับตอบว่า “มีคนมากเกินไป… เหลือเพียงสิบสองลมหายใจเท่านั้น”

ฝูงชนที่อยู่ด้านล่างตกลงสู่ความมืดมิดอีกครั้ง สีหน้าปรากฏความหมดหวังอีกรอบ

แม่เจ้า

นี่ล้อกันเล่นหรือไง

นี่ไม่ได้เรียกว่าขอพรได้ทุกอย่างแล้ว

หลินเป่ยเฉินอดสบถก่นด่าอยู่ในใจไม่ได้ “งั้นข้าจะขอสิ่งที่ง่ายดายมากกว่านั้น ข้าอยากได้คะแนนศรัทธาหนึ่งหมื่นล้านแต้ม”

เสียงที่นุ่มนวลเงียบไปเลยน้อย ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจดังตามมา “เรื่องที่ท่านอยากจะพาผู้เข้าแข่งขันด้านล่างกลับออกไปด้วย… ท่านแน่ใจแล้วใช่หรือไม่?”

“ย่อมแน่ใจ”

หลินเป่ยเฉินตอบรับด้วยความหนักแน่น “แต่ข้าอยากจะพาเจ้ากิ้งก่าทะเลทรายทองคำออกไปด้วย ข้าอยากจะเอามันไปเป็นสัตว์เลี้ยง”

“หก ห้า สี่ สาม สอง…”

เสียงที่นุ่มนวลเริ่มนับถอยหลัง

“อ้าว?”

หลินเป่ยเฉินอุทานออกมาด้วยความร้อนรน “ตกลงว่าทำได้หรือไม่ได้เนี่ย?”

…

“แผล็บ แผล็บ แผล็บ…”

กิ้งก่าทะเลทรายทองคำกำลังเลียบาดแผลที่ขาหน้าของตนเอง

เจ้าพวกมนุษย์โสโครก

โลภมากเกินไป!

ชั่วร้ายมากเกินไป!!

นอกจากไม่เกรงขามราชากิ้งก่าอย่างมันแล้ว มนุษย์หน้ากากขาวผู้นั้นยังนำเลือดของมันไปอีกด้วย

เจ้ามนุษย์ผู้นั้น ราชากิ้งก่ายักษ์สามารถจดจำปราณเทวะประจำตัวได้ขึ้นใจ

รอให้มันบำเพ็ญตบะบ่มเพาะพลังให้แข็งแกร่งมากกว่านี้เสียก่อนเถอะ มันจะต้องกลับออกไปล้างแค้นเจ้ามนุษย์หน้ากากขาวผู้นั้นและดื่มเลือดของมนุษย์หน้าโง่ให้อิ่มหนำสำราญใจ

ราชากิ้งก่าทะเลทรายสาบานด้วยความเคียดแค้น

เมื่อน้ำลายที่มีลักษณะเหนียวหนืดเหมือนไข่ขาวเคลือบลงไปบนบาดแผลบริเวณขาหน้าของมัน บาดแผลเหล่านั้นก็สมานตัวอย่างรวดเร็ว

‘พักผ่อนก่อนดีกว่าเรา’

เจ้ากิ้งก่ายักษ์คิดในใจ

จังหวะที่มันกำลังจะมุดลงไปใต้พื้นทรายเพื่อหลับให้เต็มตื่น มวลอากาศโดยรอบกลับเกิดความปั่นป่วน แล้วร่างของราชากิ้งก่าทะเลทรายก็หายวับไปในอากาศ

ดวงตาของมันเห็นแต่แสงสว่างพร่างพราย เมื่อสายตาปรับตัวกับแสงสว่างได้แล้ว เจ้ากิ้งก่ายักษ์จึงหันมองรอบตัวด้วยความสงสัย

มันมองเห็นอาคารหลังงามที่มีสีสันสดใส

ดูเหมือนจะเป็นวิหารศักดิ์สิทธิ์ใช่หรือไม่?

ทันใดนั้น ดวงตาของเจ้ากิ้งก่ายักษ์ก็เบิกโตเมื่อพบเห็นกับใบหน้าที่คุ้นเคย

หรือว่าจะเป็นเขา?

ภาพหลอน

นี่ต้องเป็นภาพหลอนแน่ ๆ

ราชากิ้งก่าทะเลทรายกะพริบตาไล่ความมึนงง

หลังจากนั้น ใบหน้าของมันก็แสดงออกถึงความหวาดกลัว

เพราะมันได้กลิ่นปราณเทวะที่คุ้นเคย

ปราณเทวะของมนุษย์หน้ากากขาวผู้นั้น

แย่แล้วสิ

เจ้ากิ้งก่ายักษ์กระโดดลุกขึ้นยืน เตรียมตัวหลบหนี

“จะหนีไปไหน”

หลินเป่ยเฉินรีบจับหางของมันเอาไว้

พรวด!

หางขาดออกมาอย่างง่ายดาย

เจ้ากิ้งก่ายักษ์ถึงกับยอมสละหางของตนเองเพื่อหลบหนีเอาตัวรอด

“ยะ… ยะ… อย่าหนี… นะ…”

เจ้าอ้วนเคลื่อนไหวด้วยความว่องไว ดีดตัวขึ้นไปในอากาศและกระโจนเข้าใส่เจ้ากิ้งก่ายักษ์ เป็นผลให้ล้มคะมำลงไปคลุกฝุ่นบนพื้นดินทั้งคู่

หลินเป่ยเฉินก้มมองหางเกล็ดทองคำที่ยาวมากกว่าสี่เมตรในหน่วยวัดของโลกใบเก่า ซึ่งกำลังอยู่ในมือของตนเองด้วยความตกตะลึงยิ่ง

จังหวะที่เขาดึงหางมันเมื่อสักครู่นี้ เขาไม่ได้ออกแรงเลยสักนิด

ตกลงนี่เป็นราชากิ้งก่าหรือเป็นราชาจิ้งจกกันแน่?

มีวิธีการเอาตัวรอดด้วยการสลัดหางทิ้งด้วยหรือ?

“หรือว่านี่คืออสูรกลายพันธุ์?”

นักบวชสาวเซียงเหยียนเดินเข้ามาและกล่าว “อสูรกลายพันธุ์เป็นสัตว์อสูรทรงภูมิปัญญา แต่ความแข็งแกร่งยังอยู่ในขั้นสัตว์อสูรระดับสามัญ… นับว่าน่าสนใจยิ่ง ว่าแต่เจ้าสามารถนำมันออกมาจากสนามแข่งขันได้อย่างไร?”

“คือว่า… เรื่องมันยาวน่ะขอรับ”

เด็กหนุ่มตอบ “พวกเรา… เอาไว้คุยกันทีหลังดีกว่า”

นักบวชสาวเซียงเหยียนไม่ใช่คนที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความสงสัยและการตั้งคำถาม ดังนั้นนางจึงไม่ได้ถามอะไรอีก

นั่นเป็นเวลาเดียวกับที่เจ้าอ้วนเดินกลับมาพร้อมกับเจ้ากิ้งก่ายักษ์ที่ใบหน้าบวมปูด

“โอ๊ะ เจ้าอ้วน เจ้าลงมือรุนแรงเกินไปแล้วนะ…”

หลินเป่ยเฉินรีบวิ่งเข้าไปปลอบโยนราชากิ้งก่าทะเลทรายทองคำ “ใช่แล้ว ข้าเป็นคนนำเจ้าออกมาจากทะเลทรายแห่งนั้นเอง ฮ่า ๆๆ เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก เมื่อเจ้าได้เป็นสัตว์เลี้ยงของข้าแล้ว เจ้าก็จะได้อยู่ดีกินดี เพียงแต่ต้องยอมบริจาคเลือดให้ข้าเป็นระยะเท่านั้น…”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเคยมีนักวิทยาศาสตร์วิจัยกันมาอย่างเป็นทางการแล้วนะว่า การบริจาคเลือดจะทำให้ร่างกายของคนเราแข็งแรงมากขึ้น ปรับปรุงการทำงานของเม็ดเลือดในร่างกาย อีกทั้งยังช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกัน ป้องกันไม่ให้เป็นไข้หวัดได้อีกด้วย…”

เจ้ากิ้งก่ายักษ์ได้แต่ผงกศีรษะหงึกหงักพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเต็มสองแก้ม

มันจะว่าอะไรได้อีก?

เมื่อตกมาอยู่ในกำมือของปีศาจน้อยตนนี้ ไม่ว่าพบเจอความเจ็บช้ำระกำใจมากมายเพียงใด มันยังสามารถปฏิเสธได้ด้วยหรือ?

ระหว่างที่อยู่ในทะเลทรายทองคำ เจ้ากิ้งก่ายักษ์เคยเห็นมากับตาว่ามนุษย์หน้ากากขาวผู้นี้สามารถสังหารสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งได้หลายสิบตัวด้วยมือเปล่า

“ทำตัวเป็นเด็กดีแฮะ”

เมื่อเห็นเจ้ากิ้งก่าทะเลทรายยอมศิโรราบแต่โดยดี หลินเป่ยเฉินก็ลูบหัวมันอย่างมีความสุข “เดี๋ยวข้าจะทำอาหารให้รับประทานอย่างเอร็ดอร่อยเชียวล่ะ”

ดวงตาของเจ้ากิ้งก่ายักษ์เป็นประกายระยิบระยับด้วยความตื่นเต้น

หลินเป่ยเฉินพลันชูหางกิ้งก่าที่ขาดครึ่งอยู่ในมือขึ้นสูงและกล่าวว่า “วันนี้เจ้าจะได้รับประทานเนื้อย่าง”

เจ้ากิ้งก่ายักษ์ตัวแข็งทื่อไปทันที

…

เมื่อออกมาจากวิหารสาขาที่ 98 หลินเป่ยเฉินก็ขี่เจ้ากิ้งก่ายักษ์หางขาดกลับไปที่หอการค้าคนแคระเทวะประจำสถานีขนส่งแดน 4

กิ้งก่าทะเลทรายของเขาสามารถดึงดูดความสนใจจากผู้คนได้รอบตัว

“กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ?”

ชิงเล่ยรีบวิ่งออกมาจากหอการค้า ไม่สามารถซ่อนเร้นความตื่นเต้นทางสีหน้าได้แม้แต่นิดเดียว

ทุกครั้งที่มีการแข่งขันค้นหาเทพเจ้าหน้าใหม่ทางสภาเทพเจ้า มักจะมีผู้คนบาดเจ็บล้มตายเป็นเรื่องปกติ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ชิงเล่ยกินไม่ได้นอนไม่หลับ เอาแต่เป็นห่วงหลินเป่ยเฉินทั้งวันทั้งคืน

เมื่อเห็นว่าในที่สุด เขาก็กลับมาได้อย่างปลอดภัย ชิงเล่ยจึงกลับมาหายใจได้อย่างสะดวกอีกครั้ง

ขั้นตอนต่อไปคือการค้าขาย

บรรดาสัตว์อสูรทะเลทรายที่ถูกล่ามาได้ ได้รับการจัดส่งให้เซียวจื่อหรานเป็นผู้ดูแล

เมื่อเจ้าอ้วนแลกคะแนนศรัทธาของตนเองกลับไปเรียบร้อย เขาก็กระโดดขึ้นขี่หลังเจ้ากิ้งก่ายักษ์และมุ่งหน้ากลับบ้านเพื่อไปรายงานตัวต่อมารดา

…

ห้องพักของผู้ดูแลด้านหลังหอการค้าคนแคระเทวะปิดประตูไม่ต้อนรับผู้คน

ผ่านไปหลายชั่วยาม…

ชิงเล่ยนอนหมดแรง ใบหน้าแดงระเรื่ออยู่ในอ้อมแขนของหลินเป่ยเฉินขณะกล่าวว่า “ท่านแทบทำให้กระดูกทั้งร่างของข้าแตกหักหมดแล้ว…”

หลินเป่ยเฉินตบก้นหนั่นแน่นที่อยู่ใต้ผ้าห่มอย่างนุ่มนวล “ท่านบอกเองไม่ใช่หรือว่าขอแรงมากกว่านี้อีก?”

ชิงเล่ยรีบลุกขึ้นไปที่กาน้ำชาด้วยความเขินอาย

เมื่อกลั้วปากเสร็จเรียบร้อย นางจึงได้เดินกลับมา กล่าวว่า “ไม่ทราบเป็นเพราะเหตุใด ระยะหลังกำลังวังชาของข้าจึงเพิ่มขึ้นมาก และคล้ายกับว่าในตัวของข้ามีพลังพิเศษบางอย่าง ข้าสามารถได้ยินเสียงที่ดังขึ้นหน้าหอการค้าทั้ง ๆ ที่ตนเองนั่งอยู่ทางด้านหลังและยังสามารถมองเห็นใบหน้าผู้คนที่ยืนอยู่ห่างไกลได้อย่างชัดเจนอีกด้วย…”

หลินเป่ยเฉินระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความชอบใจ “เป็นไปอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย ทุกครั้งที่เราฝึกวิชากัน ท่านจะแข็งแกร่งมากขึ้นไม่เห็นหรือ? ร่างกายของท่านแข็งแรงมากกว่าพวกนักรบเทวะที่ฝึกวิชากันมานมนานเสียอีก แต่ท่านอย่าลืมเตือนข้าด้วยนะว่าให้หาอาจารย์สักคนมาสอนวิชาท่าน มิฉะนั้นแล้ว พลังของข้าคงสูญเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์”