The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1030 ข้าขอร้องเจ้า

เฟิงเซียงหรูไม่ได้คิดว่าจะได้ยินคำเชิญนี้เลยชั่วครู่หนึ่งนางงุนงงเล็กน้อยมองตรงไปที่ซวนเทียนฮั่วแล้วถามว่า “ทำไมพระองค์ต้องการให้หม่อมฉันอยู่ที่นี่เพคะ ? ”
ซวนเทียนฮั่วตอบ“เพราะเสด็จแม่อยู่ที่นี่และไม่มีเพื่อน แค่คิดว่าเป็นคนใจดี และช่วยข้าดูแลเสด็จแม่ด้วย ข้าขอร้องเจ้า”
เฟิงเซียงหรูโบกมืออย่างต่อเนื่อง“องค์ชายเจ็ดอย่าใช้คำว่าขอร้องเลยเพคะ สำหรับเซียงหรูที่จะได้ทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อพระองค์ และมีโอกาสที่จะอยู่เคียงข้างของพระชายา พระองค์ นี่คือโชคของหม่อมฉันเพคะ”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มยืนขึ้นยกมือขึ้นตบไหล่เฟิงเซียงหรูเบา ๆ โดยกล่าวว่า “ในคฤหาสน์ทุกคนเรียกท่านฮูหยิน เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดกับนางในฐานะพระชายา อย่างไรก็ตามที่เจ้าเห็นด้วยกับข้า… ขอบคุณ” หลังจากพูดอย่างนี้ เขาก็หยิบชามที่เฟิงเซียงหรูหยิบขึ้นมาเก็บขนมที่ยังทานไม่เสร็จไว้ในชาม “ข้าจะเอากลับไปกินตอนเย็น เจ้าควรกลับไปเร็ว ๆ ! หลังจากหมิงเอ๋อกลับมา เรายังต้องทานอาหารเย็นด้วยกัน”
หลังจากพูดจบแล้วเขาก็ออกไปคนเดียว แผ่นหลังของเขาดูโดดเดี่ยวและเหงา
เมื่อมองตามหลังไปจู่ ๆ เฟิงเซียงหรูก็ร้องไห้ น้ำตาเหล่านั้นเริ่มร่วงหล่นจากนั้นนางไม่สามารถหยุดมันได้ ไม่ว่านางจะพยายามมากแค่ไหนและจุดต่าง ๆ กลายเป็นหย่อมจนถึงจุดที่ร่างเริ่มเบลอ
นางรู้สึกหงุดหงิดและใช้มือป้ายน้ำตาออกไปเรื่อยๆ เครื่องประทินผิวบนใบหน้าของนางเป็นรอยกระดำกระด่าง แต่นางก็เห็นได้เพียงว่าร่างสีขาวกลายเป็นหนึ่งเดียวกับหิมะที่บินอยู่จนกระทั่งนางไม่สามารถมองเห็นเขาได้อีก
เฟิงเซียงหรูเอามือปิดหน้าและเริ่มสะอื้นแต่นางไม่รู้ว่าร่างผ้าขาวในหิมะที่บินได้หยุดเดินแล้วหันกลับมามอง
นี่คือเด็กที่เกิดในตระกูลเฟิงที่มีความคล้ายกับเฟิงหยูเฮงมากที่สุด!ซวนเทียนฮั่วคิดอย่างนี้และยิ้มแย้มแจ่มใสทันที เขาสูญเสียความคิดของเขา ? เขามีจิตใจที่สงบอยู่เสมอ แต่เขาคิดว่าเมื่อเขาช่วยนางในปีนั้นเมื่อนางร่วงลงไปในน้ำ จิตใจที่เปล่าเปลี่ยวเดียวดายของเขาก็สับสน เขาควรทำยังไงดี ?
ซวนเทียนหมิงกลับมาก่อนอาหารเย็นพ่อครัวที่ตำหนักจุนทำอาหารและทุกคนทานอย่างมีชีวิตชีวา ในช่วงอาหารเย็น ซวนเทียนฮั่วเสนอให้เฟิงเซียงหรูอยู่ที่ตำหนักจุนเป็นเพื่อนพระชายาหยุน พระชายาหยุนมีความสุขมาก ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วขึ้นราวกับว่าเขารู้สึกว่าพี่เจ็ดของเขาเติบโตขึ้นอย่างฉลาด มีเพียงเฟิงหยูเฮงเท่านั้นที่บอกซวนเทียนฮั่วก่อนที่นางจะจากไปว่า “ถ้าพี่เจ็ดไม่มีความรู้สึกที่จริงใจต่อนาง ได้โปรดปล่อยเซียงหรูไป ! ข้าไม่อยากให้เด็กคนนั้นถลำลึกไปกว่านี้ นางควรจะได้สิ่งที่ดีกว่าที่จะเป็น”
ซวนเทียนฮั่วยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนี้เมื่อเฟิงหยูเฮงพูดคำเหล่านี้เขามีความต้องการที่จะขอให้เฟิงเซียงหรูกลับไปกับพี่รองของนางทันที นอกจากนี้เขายังรู้สึกว่าเขาไม่ได้จริงใจกับนาง แต่เขาก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่ชัดเจนว่าทำไมเขาถึงอยากให้เฟิงเซียงหรูอยู่ที่นี่ จนกระทั่งเฟิงเซียงหรูร้องเรียกเขาอย่างนุ่มนวล “พระองค์กลับไปที่เรือนเถิดเพคะ รถม้าราชสำนักขององค์ชายเก้าได้ไปไกลแล้ว” เมื่อเขากลับมาถึงความรู้สึกของเขาและเมื่อเขามองเฟิงเซียงหรูอีกครั้ง เขาก็ไม่กล้าบอกให้นางกลับไปที่ตำหนักหยู
พวกเขาทั้งสองเดินกลับจากทางเข้าตำหนักที่พักของเฟิงเซียงหรูจัดขึ้นที่ห้องด้านตะวันออกที่เรือนของพระชายาหยุน นางรู้ว่าเดิมเป็นเรือนของซวนเทียนฮั่ว และเขาย้ายไปเพราะพระชายาหยุนมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้นางอาศัยอยู่ที่เรือน ดังนั้นจิตใจของนางจึงไม่สามารถลงหลักปักฐานได้เลย
และสำหรับซวนเทียนฮั่วเมื่อมีเด็กสาวอีกคนหนึ่งในคฤหาสน์ นางเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของเขาในทางใดทางหนึ่ง และยังสามารถทำให้พระชายาหยุนมีความสุข นี่เป็นสิ่งที่ดี อย่างไรก็ตามเขายังคงนอนไม่หลับในคืนนั้น เขายืนอยู่ในสนามคนเดียวและไม่แม้แต่ฝึกกระบี่ เขายืนอยู่ตรงนั้นหันหน้าไปทางเรือนของพระชายาหยุน แม้ว่าหิมะที่ตกลงมาเบา ๆ ปกคลุมไหล่ของเขาตั้งแต่พระอาทิตย์ตกจนถึงพระอาทิตย์ขึ้น เขาก็คิดคำถามเดียวกันว่า : เขาขอร้องเพื่อให้เฟิงเซียงหรูอยู่ที่นี่ แต่ทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น ?
เช้าวันรุ่งนี้ทุกคนไปราชสำนักตอนเช้ามีเพียงองค์ชายสี่ในตำหนักปิงที่ไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมราชสำนักตอนเช้า ผู้ติดตามแนะนำเขา “หากพระองค์สงสัยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในพระราชวังของฮ่องเต้ พระองค์สามารถติดตามใครบางคนที่เข้าร่วมราชสำนักตอนเช้าเพื่อดูได้พะยะค่ะ”
ซวนเทียนยี่เย้ยหยันอย่างเยือกเย็น“ข้าจะไม่ไปดู ! มีอะไรให้ดู มันไม่เหมือนกับว่าข้าไม่รู้สิ่งที่เป็นจุดตรวจสอบอีกครั้ง ? เพียงแค่ตามการห้ามเข้าออกพระราชวังของอ่องเต้ ใครๆ ก็รู้ว่านี่เป็นเรื่องจริง”
ผู้ติดตามได้ยินเช่นนั้นก็ไม่แนะนำให้เขาเข้าไปในพระราชวังอีกต่อไปแต่บอกข่าวอีกอย่าง “ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูสามตระกูลเฟิงไปที่ตำหนักจุนพร้อมกับพระชายาหยู แต่เมื่อกลับมามีเพียงองค์ชายเก้าและพระชายาหยูพะยะค่ะ คุณหนูสามอยู่ที่ตำหนักจุน”
“ฮะ? ” ซวนเทียนยี่คิดว่าเขาได้ยินผิด “นางถูกทิ้งที่ไหน ? ”
“ตำหนักจุนพะยะค่ะ”
“ตำหนักจุน? เจ้าได้ยินผิดหรือไม่ ? มันคือตำหนักจุนหรือตำหนักหยู ? ”
ชายผู้นั้นตอบกลับโดยกล่าวอีกครั้งโดยกล่าวว่า“ข้อมูลไม่ผิดพะยะค่ะ นางอยู่ในตำหนักขององค์ชายเจ็ด และดูเหมือนว่านางจะอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน เนื่องจากเมื่อคืนที่ผ่านมาตำหนักหยูให้บ่าวรับใช้ขนเสื้อผ้าจำนวนมากไปที่ตำหนักจุน โดยบอกว่ามันเป็นของใช้ของคุณหนูสาม”
“อะไรนะ! ” ซวนเทียนยี่ลุกขึ้นทันใดนั้นเขาหมุนไปรอบ ๆ ด้วยความโกรธ “น้องเจ็ดทำอะไรอยู่ ? ตลอดเวลานี้เขาไม่ได้มองหาผู้หญิงใช่หรือไม่ ? เจ้าเรียกเขาว่าอะไร ? เทพเซียน ! แต่ทำไมเทพเซียนถึงให้เด็กสาวอยู่ในตำหนักของเขา ? เพื่ออะไร ? น้องชายหมายปองผู้หญิงของข้าหรือ ? ”
บ่าวรับใช้คนนั้นโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้นางกลายเป็นผู้หญิงของพระองค์เมื่อไหร่ ? พระองค์ลืมไปแล้วหรือ ? คุณหนูสามมองพระองค์เป็นคนน่ารำคาญเสมอ! นางแสดงให้พระองค์เห็นท่าทางไม่พอใจในการเดินทางจากมณฑลจี่อันสู่เมืองหลวง ไม่ต้องพูดถึงการตำหนิในบางครั้ง ในมณฑลจี่อันนางหลีกเลี่ยงพระองค์เมื่อใดก็ตามที่นางสามารถทำได้ นางอยากจะคุยกับองค์ชายหกมากกว่าคุยกับพระองค์หรือไม่ ?
เขามีความคิดเหล่านั้นแต่ไม่กล้าพูดออกมาดัง ๆ เขาควรหาวิธีปลอบโยนเจ้านายของเขา “อย่ากังวลเลยพะยะค่ะ บางทีมันอาจจะไม่สะดวกที่จะอยู่ที่ตำหนักหยู หลังจากที่องค์ชายเก้าและพระชายาหยูแต่งงานแล้ว มันหมายความว่าอย่างไรเมื่อน้องสาวของภรรยาย้ายเข้ามา ? นอกจากนี้เมื่อเผชิญกับความสูงส่งขององค์ชายเก้า พระองค์จะไม่ได้กลัวคุณหนูสามของตระกูลเฟิงหรือไม่ ? นอกจากนี้พวกเขาเป็นญาติ โดยอาศัยความจริงที่ว่าองค์ชายเก้าและองค์ชายเจ็ดสนิทกัน บ่าวรับใช้ผู้นี้คิดว่าคุณหนูสามอยู่ที่นั่นโดยไม่มีความตั้งใจอื่นพะยะค่ะ”
“โกหก! ” บางครั้งซวนเทียนยี่ก็มีนิสัยที่ถอดแบบมาจากฮ่องเต้ เมื่อเขาพูด เขาชี้ไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้านั้นพูดว่า “เจ้าใช้สมองให้มากขึ้นเมื่อเจ้าวิเคราะห์ปัญหาได้หรือไม่ ? หากนางรู้ว่าไม่สะดวกที่จะพักที่ตำหนักหยู นางก็สามารถมาที่ตำหนักปิงได้ ! ถ้าไม่ก็ยังมีคฤหาสน์ของตระกูลเหยาไม่ใช่หรือ ? ไม่ว่าเจ้าจะมองอย่างไร องค์ชายเจ็ดจะไม่เกี่ยวข้อง มีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ! ข้าต้องคิดเรื่องนี้ให้ถี่ถ้วน ข้าไม่สามารถปล่อยให้น้องเจ็ดได้ประโยชน์จากเรื่องนี้ เพียงเพราะข้าได้กลับมาเมืองหลวง” หลังจากพูดแบบนี้เขาถามบ่าวรับใช้ว่า “บอกข้าสิเจ้าคิดว่าน้องเจ็ดหมายปองผู้หญิงคนนั้นหรือไม่ ? ”.Aileen-novel.
บ่าวรับใช้โบกมืออย่างรวดเร็ว“ไม่ ไม่ นางไม่ได้งดงามปานนางฟ้าที่จะทำให้ทุกคนหมายปองพะยะค่ะ”
“พูดอีกครั้ง! ”
”ไม่ไม่! พระองค์หมายปอง พระองค์หมายปองพะยะค่ะ”
“เจ้ากำลังบอกว่าน้องเจ็ดหมายปองนางอยู่หรือ? ”
“ไม่……”บ่าวรับใช้ใกล้จะหมดความรู้สึกแล้ว เขารู้สึกว่าองค์ชายสี่ควรเข้าใจในเรื่องอื่น ๆ แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาหลังจากเขาได้พบกับคุณหนูสามตระกูลเฟิง เขาดูเหมือนจะเปลี่ยนไป เขาควรจะพูดหรือว่าคนอื่นหมายปองนางหรือไม่ ? นี่มันช่างสับสนจริง ๆ ! เขาควรจะตอบยังไงดี ?
บ่าวรับใช้ตกใจมากจนร่างกายเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อแต่ซวนเทียนยี่เริ่มพูดกับตัวเองว่า “นางคงสับสนกัน แต่ก็ดีวันหนึ่งข้าจะให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าใครปฏิบัติต่อนางดีที่สุดในโลก ! ”
เนื่องจากเฟิงเซียงหรูอยู่ที่ตำหนักจุนซวนเทียนยี่โกรธตลอดทั้งวัน และในวันเดียวกันนี้ในตำหนักในของฮ่องเต้ เนื่องจากงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ที่กำลังจะมาถึง บรรดาพระสนมรวมตัวกันที่พระราชวังหลวง เสนอความคิดที่ชาญฉลาดกับพระสนมหยวนชู “เพราะเป็นงานเลี้ยงปีใหม่ของฮ่องเต้ จากนั้นทุกคนควรออกมาและมีส่วนร่วม ในตำหนักในของฮ่องเต้นี้ นอกจากผู้ที่ถูกเนรเทศไปยังตำหนักเย็นแล้ว จะไม่มีใครถูกกีดกันเจ้าค่ะ ! ”
“ถูกต้องแล้วพระสนมหยวนชูและฮองเฮาแห่งพระราชวังจิงซีนั่งอยู่ข้างๆ ฮ่องเต้ ทุกคนจะดึงข้อยกเว้นได้อย่างไร”
พระสนมหยวนชูดื่มชาและถามว่า “พวกเจ้าทั้งหมดกำลังพูดถึง…”
“เราหมายถึงพระชายาหยุนในตำหนักศศิเหมันต์เจ้าค่ะ!”ผู้หญิงคนนั้นพูดจาขัดเคืองต่อกัน “พระชายาหยุนคนนั้นไม่ได้ปรากฎตัวเกินกว่า 20 ปีขึ้นอยู่กับความโปรดปรานและการผ่อนปรนจากฮ่องเต้ แต่ตอนนี้นางไม่ได้รับความโปรดปรานอีกต่อไป จิตใจของฮ่องเต้ได้หันไปหาพระสนมหยวนชู และแม้แต่องค์ชายเก้าก็ยังสูญเสียความโปรดปราน แล้วนางจะทำอะไรได้ ? ”
“นางทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น! ตอนนี้ทุกคนในราชสำนักรู้ว่าพระสนมหยวนชูเป็นคนที่รู้ใจของฮ่องเต้ องค์ชายแปดเป็นบุตรคนโปรดของฮ่องเต้ พระชายาหยุนและองค์ชายเก้าไม่เป็นที่โปรดปรานอีกต่อไป ไม่มีสิ่งใดที่นางสามารถแสดงออกมาได้จากตำแหน่งปัจจุบันของนาง ตราบใดที่ฝ่าบาททรงรับสั่งออกมา นางจะต้องออกมาจากตำหนักศศิเหมันต์อย่างเชื่อฟังในระหว่างงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ และเข้าร่วมงานเลี้ยงกับเราอย่างเชื่อฟัง นางจะไม่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษอีกต่อไป”
“ท่านจะต้องพูดเรื่องนี้กับฮ่องเต้นางอาศัยอยู่ในตำหนักดี ๆ อย่างตำหนักศศิเหมันต์มานานแล้ว นางควรจะถูกย้ายไปที่ตำหนักอื่นแทน ! ”
พวกนางทั้งหมดพูดกันในทันทีพวกนางพูดถึงสิ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับพระชายาหยุน ชัดเจนว่าพยายามทำให้พระสนมหยวนชูบังคับให้พระชายาหยุนออกจากตำหนักศศิเหมันต์ ผู้หญิงเหล่านี้ได้สะสมความโกรธแค้นอย่างมากสำหรับพระชายาหยุนมานานกว่า 20 ปีแล้ว พวกนางทั้งหมดเกลียดที่พวกนางไม่สามารถฉีกพระชายาหยุนออกเป็นชิ้น ๆ ได้ นางรู้ด้วยซ้ำว่าคนเหล่านี้ต้องคิดมากหากว่าพระชายาหยุนไม่ได้อยู่ที่นี่ คงเป็นไปไม่ได้ที่ฮ่องเต้จะมีพระโอรสเพียง 9 คนนี้เท่านั้น บุตรชายที่อยู่เคียงข้างพวกนางในวัยนี้และมักจะมีใครบางคนที่ต้องพึ่งพา
พระสนมหยวนชูสามารถเข้าใจความเจ็บปวดของพวกนางพวกนางไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกันหรอกหรือ ? แต่จะไล่พระชายาหยุนออกไปจากตำหนักศศิเหมันต์ นางไม่กล้า !
พระชายาหยุนต้องถูกกำจัดแต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ยังไม่ถึงเวลา ฮ่องเต้ยังคงปวดหัวเมื่อพูดถึงตำหนักศศิเหมันต์ ความเจ็บปวดนั้นทำให้นางกลัวที่จะพูดถึงพระชายาหยุน นางไม่รู้ว่าฮ่องเต้จะตอบสนองอย่างไรหลังจากได้ยินชื่อของพระชายาหยุน ท้ายที่สุดแล้วนี่คือผู้ที่อยู่ในใจเขามานานกว่า 20 ปี คนที่เขารักอย่างแท้จริง เมื่อนางทำด้วยความรีบเร่งเกินควร เมื่อฮ่องเต้ล่มสลายเนื่องจากเรื่องนี้ ทุกอย่างที่ทำมาก็จะสูญเปล่า
ด้วยเหตุผลของการเป็นคนใจกว้างนางปฏิเสธที่จะขอให้พระชายาหยุนออกมาเข้าร่วมงานเลี้ยงของฮ่องเต้ และใช้ชื่อของฮ่องเต้เพื่ออธิบายว่า “จิตใจของฮ่องเต้ไม่ดีในช่วงนี้ หากฝ่าบาทเห็นพระชายาหยุนและนึกจดจำเรื่องในอดีตขึ้นมาอีก… การสูญเสียจะใหญ่เกินไป”
ความตั้งใจที่แท้จริงของนางคือการบอกว่าฮ่องเต้ไม่ควรโกรธอย่างไรก็ตามสิ่งที่พระสนมเหล่านี้คิดหลังจากที่พวกนางได้ยินก็คือ ฮ่องเต้อาจนึกถึงความรู้สึกเก่าๆ ของเขาที่มีต่อพระชายาหยุนเมื่อเขาเห็นนาง เมื่อพวกนางคิดว่าความเป็นไปได้นี้มีอยู่ พวกนางทั้งหมดก็เงียบลงและไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป ถึงแม้ว่าพระสนมหยวนชูจะผูกขาดฮ่องเต้และพวกนางไม่มีโอกาส แต่อย่างน้อยก็มีความหวัง อย่างน้อยพวกนางก็สามารถประจบประแจงพระสนมหยวนชู และนางก็บอกว่านางจะให้โอกาสพวกนางในช่วงฤดูใบไม้ผลิปีหน้า แต่เมื่อพระชายาหยุนฟื้นพลังของนาง ทุกอย่างจะเหมือนเดิม นั่นคือนรกที่พวกนางไม่ต้องการกลับไปที่อีกครั้ง……
หลังจากส่งผู้หญิงกลุ่มนั้นไปแล้วไฟก็เผาไหม้ในหัวใจของพระสนมหยวนชู นางพาหยูซู่ไปเดินเล่น และเดินจนกว่าพวกนางจะไปถึงประตูตำหนักศศิเหมันต์
เมื่อมองไปที่ตำหนักนางก็พูดพึมพำกับตัวเองว่า “พระชายาหยุน ! รอข้าก่อน! ข้าจะขังเจ้าอยู่ในตำหนักศศิเหมันต์นี้ตลอดไปจนกว่าเจ้าจะตาย ! ”