บทที่ 860 การเริ่มต้นของภัยพิบัติ (4)
เขารู้เช่นกันว่าไป๋เจ๋อเป็นพ่อครัวที่มีระดับฐานพลังและทักษะพิเศษเหนือสามัญ และเขาก็สุภาพต่อไป๋เจ๋อมาก
ไป๋เจ๋อรู้ว่า อาจารย์ของหลี่ฉางโซ่ว ฉีหยวน และศิษย์น้องหญิงของเขา หลิงเอ๋อร์ มีความสำคัญมากมายเพียงใดในหัวใจเต๋าของหลี่ฉางโซ่ว
ทันใดนั้นเขาก็กลายร่างสู่ร่างหลักที่แท้จริงที่ดูเหมือนสัตว์มงคล และขนยาวๆ ก็ค่อยๆ เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และตรงไปสัมผัสที่หน้าอกของนักพรตเต๋าฉีหยวน
ในขณะนั้นฉีหยวนรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาเพียงแค่ปล่อยให้หลี่ฉางโซ่ว และไป๋เจ๋อทำทุกอย่างตามที่พวกเขาต้องการ
หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋เจ๋อก็ยิ้มแล้วกล่าวว่า
“ข้าเพียงจินตนาการว่าจะออกไปกับสหายเต๋า และข้าก็ไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรในใจ
หากพลังเวทของข้าไม่มีอะไรผิดไป ก็ดูเหมือนว่าจะมีโชคอย่างหนึ่งที่รอให้สหายเต๋าได้รับมันไป”
ดวงตาของหลี่ฉางโซ่วสว่างวาบขึ้น และเขาก็ถามอย่างรวดเร็วว่า “โชคแบบใดกัน?”
ไป๋เจ๋อกำลังบีบนิ้วคำนวณอย่างที่ทำเป็นประจำ เมื่อนิ้วของเขาแข็งค้าง เขาก็ยิ้มอย่างกระดากและกล่าวว่า “นี่… มันยากจะพูดได้”
“ข้าจะมีโชคแบบใดได้บ้างเล่า?”
นักพรตเต๋าเฒ่าฉีหยวนกล่าวยิ้มๆ ว่า “บางทีมันอาจเป็นเรื่องดีหาได้ยากที่ข้าจะได้ไปรับรางวัลที่ศาลสวรรค์”
ไป๋เจ๋อยิ้มและไม่เอ่ยอะไรในขณะที่หลี่ฉางโซ่วยังรู้สึกกังวล
แต่ท่านอาจารย์จะไปศาลสวรรค์ และไป๋เจ๋อก็กล่าวเช่นนี้อีก…
“ท่านอาจารย์ ข้าจะส่งท่านไปที่ศาลสวรรค์ขอรับ”
“เหตุใดเจ้าจะออกไปส่งข้าด้วยเล่า!?!” นักพรตเต๋าเฒ่าฉีหยวนกล่าวพลางถอนหายใจ “อาจารย์ของเจ้าไม่ใช่เด็กสามขวบนะ!
รออยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะเอาตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ของเจ้าติดตัวไปด้วย แล้วเราจะกลับมาได้ภายในครึ่งวัน ”
กล่าวจบ นักพรตเต๋าเฒ่าฉีหยวนก็ค่อยๆ ขี่เมฆขึ้นไปช้าๆ และออกจากค่ายกลใหญ่เป็นชั้นๆ ชั้นแล้วชั้นเล่าบนยอดเขาเฮยฉือจนถึงประตูภูเขา แล้วรีบพุ่งไปที่ประตูสวรรค์บูรพา
แน่นอนว่า หลี่ฉางโซ่วไม่กล้าไม่ระวัง
ตอนนี้ภัยพิบัติเพิ่งมาถึง แล้วด้วยเหตุผลบางอย่าง ท่านอาจารย์ของเขาก็จะต้องไปรายงานตัวที่ศาลสวรรค์ แล้วหลี่ฉางโซ่วจะกล้าลดความระมัดระวังลงได้อย่างไร?
ทันใดนั้นตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ตัวหนึ่งก็ได้ใช้วิชาแปลงร่างเพื่อกลายร่างเป็นวิหควิญญาณ แล้วกางปีกไล่ตามฉีหยวนไป
ในระหว่างทางนั้น ไร้คลื่นลม[1]ใดๆ และฉีหยวนก็มาถึงได้สำเร็จราบรื่น จากนั้นเขาก็ถือตราประทับเล็กๆ ของเทพแห่งภูเขาของเขาผ่านประตูสวรรค์บูรพา
หลี่ฉางโช่วถอนหายใจอย่างโล่งอก และสัมผัสเซียนรับรู้ของตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ในศาลสวรรค์ก็ยังคงติดตามรอยที่อยู่ของอาจารย์ของเขาต่อไป
จากนั้นหลี่ฉางโซ่วก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา
เมื่ออาจารย์เข้าไปในหอทงหมิง เขาก็เบนจิตสนใจไปและขับเคลื่อนตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ให้ไปดูสถานการณ์ของ “ผู้แสดงบทบาทสนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ของเหล่าทวยเทพ”
เขาไม่รู้ว่าในเวลานี้จะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรเกิดขึ้นเนื่องจากผลกระทบจากหมู่เมฆทัณฑ์สวรรค์กับเสือดำที่สูญเสียความรักไป
ทว่าในไม่ช้า หลี่ฉางโซ่วก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ในขณะนี้ เสือดำยังคงฝึกบำเพ็ญอยู่ในถ้ำ แม้ว่าระดับฐานพลังของเขาจะเพิ่มพูนขึ้นมาก แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ
หลี่ฉางโซ่วแอบสังเกตมาเป็นเวลานาน และพบว่าเสือดำไม่คิดจะออกจากการปิดด่าน
แต่ทันใดนั้น ก็เกิดความปั่นป่วนวุ่นวายเล็กน้อยในหอทงหมิงแห่งศาลสวรรค์ แล้วจิตสนใจของเขาก็เคลื่อนย้ายกลับไปทันที
ทว่าเขาก็เห็นแม่ทัพตงมู่กำลังจับข้อมือของอาจารย์ของเขา นักพรตเต๋าเฒ่าฉีหยวน แล้วกำลังก้าวออกจากหอไป พวกเขาทั้งสองพูดคุยกันอย่างมีความสุขมาก
“สหายเต๋าฉีหยวน ข้าจะไปส่งท่าน!”
“แม่ทัพตงมู่กำลังยุ่งเรื่องต่างๆ อยู่ เทพน้อยกลับไปเองได้”
“เฮ้ นั่นมันใช้ไม่ได้” แม่ทัพตงมู่เข้ามาใกล้แล้วหัวเราะพลางกล่าวว่า “เรากับเทพวารีต่างก็เป็นสหายสนิทกัน”
ทันใดนั้น นักพรตเต๋าเฒ่าฉีหยวนก็ยิ้มอย่างขอโทษออกมา เขาอยากจะแยกตัวออกไปแต่ก็ไม่กล้า
เขาจึงทำได้เพียงจ้องมองไปที่สายตาอยากรู้อยากเห็นที่อยู่รอบตัวเขาเท่านั้น แล้วก้มศีรษะลงและเดินเคียงข้างแม่ทัพตงมู่ไป
แม่ทัพตงมู่ระดมทหารสวรรค์กองหนึ่งมาปกป้องเขา และนักพรตเต๋าเฒ่าฉีหยวนก็ยิ่งสำรวมท่าทีมากยิ่งขึ้นไปอีก
หลี่ฉางโซ่วแอบหัวเราะเบาๆ และวิหคซึ่งเขาใช้วิชาแปลงร่างมา ก็บินติดตามไปไม่ไกล
นอกจากนี้ ท่านอาจารย์ของเขาก็ยังมีร่างของสองตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์เซียนจินและตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์เซียนเทียนอยู่ในแขนเสื้อของอาจารย์ของเขาอีกด้วย
หลังจากออกจากประตูสวรรค์บูรพาแล้ว เขาก็มุ่งหน้าตรงไปที่ดินแดนเทวะบูรพา
ในระหว่างทาง แม่ทัพตงมู่ และนักพรตเต๋าเฒ่าฉีหยวนก็พูดคุยกันอย่างรื่นเริงในขณะที่ดวงตาของ หลี่ฉางโซ่วก็เต็มไปด้วยความเบิกบาน
ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดแบบพ่อเฒ่าที่ลึกซึ้ง…
ไม่สุภาพ นี่ถือเป็นการไม่เคารพ
ณ ขณะนี้!
จู่ๆ หลี่ฉางโซ่วก็ได้ยินเสียง ‘ซวิน[2]’ แปลกๆ ที่ข้างหูของเขา และสัมผัสวิญญาณรับรู้ของเขาก็สั่นเล็กน้อย ราวกับว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามา
ทันใดนั้น สัมผัสเซียนรับรู้ของเขาก็ตรวจจับลำแสงสีขาวที่พุ่งมาจากข้างล่างขึ้นบนได้ แล้วมุ่งหน้าตรงไปที่แม่ทัพตงมู่!
………………………………………………………………..
[1] เป็นเชิงเปรียบเทียบถึงความวุ่นวาย ปัญหา อุปสรรค
[2] เป็นเครื่องดนตรีประเภทเป่าอย่างหนึ่งที่มีมาแต่โบราณ ส่วนใหญ่ทำจากดินเหนียว มีบ้างทำจากกระดูก หิน ไม้ไผ่ ไม้
