The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1029 คำขอของซวนเทียนฮั่ว

ด้วยพระชายาหยุนกล่าวถึงกู่มันเป็นผลอย่างที่เฟิงหยูเฮงเคยคิดไว้ นี่คือเหตุผลที่นางไม่กล้าทำอะไรกับพระสนมหยวนชูหรือองค์ชายแปด หากฮ่องเต้ถูกวางยาพิษเพียงอย่างเดียวหรือเป็นกู่ปกติหรือเป็นเหมือนแมลงกู่ที่หลู่ปิงโดน ตราบใดที่เขาได้รับการช่วยเหลือ หากบุคคลที่เลี้ยงกู่ตาย นางจะฆ่าอีกฝ่ายโดยไม่ลังเลและจะไม่สนใจแม้ว่านางจะฆ่าคนผิด แต่สิ่งที่นางกลัวคือหัวใจกู่ประเภทนี้
พระชายาหยุนยังคงพูดอยู่นางกล่าวว่า“หัวหน้าหมู่บ้านเก่าชี้แจงความสับสนของทุกคน และแจ้งให้เราทราบว่ามีสองวิธีในการปลูกหัวใจกู่ ประเภทหนึ่งคือด้านเดียวที่ฝังคำสาปกู่ ตัวอย่างเช่นเด็กผู้หญิงมีความรู้สึกฝ่ายเดียวสำหรับผู้ชายและปลูกกู่ในผู้ชาย เมื่อชายคนนั้นไม่ได้อยู่กับนางหรือเปลี่ยนใจครึ่งทาง นั่นหมายความว่ากู่ถูกกำจัดไปแล้ว นางก็จะได้รับฟันเฟืองและคนที่ใส่คำสาปนั้นก็จะตาย อีกประเภทคือทั้งสองฝ่ายได้ตกลงกันไว้ ความรักนี้ก็ตายไปแล้ว อย่างไรก็ตามหากด้านใดด้านหนึ่งตาย ทั้งก็คู่จะตาย เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเก่าเห็นศพทั้งสองนี้ เขาประกาศว่าวิธีที่สองนั้นถูกนำมาใช้อย่างเห็นได้ชัด ทั้งการยินยอมของพวกเขา ทั้งสองได้ปลูกหัวใจกู่จึงทำให้ทั้งสองเสียชีวิต”
หลังจากพูดแบบนี้นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงและนำเสนอทฤษฎีของนางว่า “ข้าไม่เชื่อว่าซวนจ้านจะอนุญาตให้ใครปลูกฝังหัวใจกู่ชนิดตายทั้งคู่ หากผู้อื่นต้องการปลูกฝังกู่ประเภทนี้จริง ๆ อาจคิดหลายวิธี เช่น……”
“ข้อแรกใช้วิธีการบางอย่างเพื่อให้เสด็จพ่อเห็นภาพหลอนทำให้เสด็จพ่อคิดว่าพระสนมหยวนชูเป็นเสด็จแม่ ด้วยวิธีนี้ทำให้หัวใจกู่ชนิดนี้สามารถปลูกฝังได้ง่าย” นี่เป็นการวิเคราะห์ของเฟิงหยูเฮง และคำพูดของนางก็สมเหตุสมผล “มันไม่ยากที่จะสร้างภาพหลอนแบบนั้น ข้าไม่รู้ว่ามีสิ่งต่าง ๆ ในทักษะกู่ แต่อย่างน้อยข้าก็สามารถใช้วิธีทางการแพทย์เพื่อทำให้ผู้คนเห็นภาพหลอนที่คล้ายกันกระบวนการไม่ซับซ้อนเจ้าค่ะ”
พระชายาหยุนพยักหน้า“ข้าก็คิดเช่นนั้น ดังนั้น…….”
“ดังนั้นพระสนมหยวนและองค์ชายแปดจะไม่ตายเพราะเราไม่สามารถยืนยันได้ว่าใครปลูกฝังกู่นี้และผู้ที่เลี้ยงมันเป็นใคร” ขณะที่นางพูด อารมณ์ความรู้สึกเดียวที่เหลือคือความหงุดหงิด ในท้ายที่สุดไม่มีการเปลี่ยนแปลง ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดเดาฝ่ายเดียวของพวกเขา การเดานี้อาจจะใกล้เคียงกับความจริงอย่างไม่จำกัด แต่ในแต่ละวันที่ความจริงไม่ได้อยู่ในมือของพวกเขา มันจะเป็นวันหนึ่งที่พวกเขาไม่สามารถผ่อนคลาย ณ ตอนนี้ นางต้องทำให้แน่ใจว่าพระสนมหยวนชูและองค์ชายแปดไม่ตาย ทำให้นางต้องกัดฟันเนื่องจากความเกลียดชัง ในความเป็นจริง น้องชายของนางยังอยู่ในพระราชวังของฮ่องเต้ !
เฟิงหยูเฮงกับพระชายาหยุนคุยพูดคุยเกี่ยวกับหัวใจกู่แล้วก็พูดถึงวิธีที่นางหวังว่าเฟิงหยูเฮงจะหาวิธีที่จะขโมยเสือขาวในตำหนักศศิเหมันต์ นางรู้สึกเบื่อจริง ๆ และต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อบรรเทาความเบื่อของนาง เฟิงหยูเฮงจึงตกลง
สำหรับเฟิงเซียงหรูขนมหวานที่ทำขึ้นมาอย่างประณีตบางชิ้นก็ถูกทำขึ้นมา ทักษะของนางได้เรียนรู้จากอันชิในเวลานั้น ทักษะของอันชิในการทำขนมหวานนั้นดีที่สุด เหยาซื่อรักการกินของหวานอันชิทำมากที่สุดเมื่อนางอยู่ในเมืองหลวง และต่อมาคนร้ายได้เอาขนมหวานมาทำร้ายเหยาซื่อ
วันนี้เฟิงเซียงหรูแสดงทักษะพิเศษในการทำขนมเหล่านี้ที่ตำหนักจุนเพียงแค่เปิดหม้อ กลิ่นที่หอมและหวานทำให้บ่าวรับใช้ทั้งหมดในตำหนักจุนอยากทานเมื่อพวกเขาได้กลิ่น จนถึงจุดที่ยายแก่คนหนึ่งพูดว่า “นี่มันหอมกว่าร้านขนมที่โด่งดังที่สุดในเมืองหลวง ข้าไม่รู้ว่ามันเปรียบเทียบกับห้องเครื่องในพระราชวังฮ่องเต้ได้หรือไม่”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อได้ยินและตอบว่า “ท่านยายพูดเกินไปเจ้าค่ะ ทักษะเหล่านี้เป็นเพียงทักษะเล็กน้อยที่ไม่สามารถใช้ในสภาพแวดล้อมที่เป็นทางการได้ บางอย่างที่คนจรจัดสามารถทำกินได้ด้วยตัวเอง ไม่สามารถเทียบได้กับห้องเครื่องในพระราชวังของฮ่องเต้ได้เจ้าค่ะ”
“นั่นอาจไม่เป็นเช่นนั้น! ” ที่ด้านข้างบ่าวรับใช้ในครัวพูดว่า “ข้าจำได้ว่าพระราชวังของฮ่องเต้ส่งขนมให้คฤหาสน์ของเราก่อนหน้านี้ เรายังไม่ได้กิน แต่เราได้เห็นพวกมันแล้ว พวกมันถูกทำให้ประณีตขึ้นเล็กน้อย แต่กลิ่นหอมไม่ดีเท่าของคุณหนูสาม ด้วยของหวานแสนอร่อย องค์ชายของเราจะชอบมันอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
เฟิงเซียงหรูเขินอายจากความคิดเห็นนางหยิบของหวานขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อบรรจุลงในภาชนะแล้วนางก็ออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งเสียงหัวเราะไว้ในห้องครัว ทุกคนรู้ว่านี่คือการแข่งขันที่ดีของพระชายาหยุนที่มอบให้กับองค์ชายเจ็ด นางเคยเป็นเด็กในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงในอดีต และเมื่อคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงตกสู่สถานะปัจจุบัน สถานะของนางก็แย่ แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจเกี่ยวกับคุณหนูสามคือนางมีตัวตนอื่น : น้องสาวของพระชายา คุณค่าของตัวตนนั้นใหญ่เกินไป เมื่อมีพระชายาหยูปกป้องนางอยู่ด้านบน ใครจะกล้าไม่ปฏิบัติต่อคุณหนูสามในฐานะแขกคนสำคัญ พวกเขาได้ยินว่าองค์ชายสี่นับถือนางเป็นอาจารย์ !
หลังจากเฟิงเซียงหรูเดินออกจากห้องครัวนางก็ตะลึง นางไม่รู้ว่าซวนเทียนฮั่วอยู่ที่ไหน ! พระชายาหยุนเพียงแต่แนะนำให้นางทำขนมหวานให้แก่ซวนเทียนฮั่ว แต่ตำหนักจุนก็ใหญ่เกินไป นางอาจเคยมาที่นี่มาก่อน แต่นางได้สัมผัสกับภูเขาน้ำแข็งเพียงแค่ปลายเท่านั้น นางจะไปหาพวกเขาได้ที่ไหน ?
สิ่งที่ดีคือมีคนจำนวนมากในพระราชวังและพวกเขาทั้งหมดเป็นมิตรนางเดินไปรอบ ๆ เพื่อขอข้อมูล และในที่สุดเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็บอกนางว่า “องค์ชายเจ็ดอยู่ที่ศาลาในสวนข้างหลังเรือนขอรับ คุณหนูสามสามารถเดินไปตามเส้นทางเล็ก ๆ นี้ และจะพบทะเลสาบจำลอง หลังจากเดินชมป่าไผ่ขนาดเล็ก ที่ริมทะเลสาบนั้นมีสะพานที่ทอดไปสู่ศูนย์กลางของทะเลสาบ คุณหนูจะพบองค์ชายเจ็ดที่อยู่ในศาลาที่เชื่อมต่อกันขอรับ”
เฟิงเซียงหรูขอบคุณเขาและรีบไปที่ทิศทางนั้นขณะถือถ้วยหลังจากเดินประมาณ 1 เค่อ ในที่สุดนางก็เห็นทะเลสาบจำลอง สะพานหินทอดยาวนำไปสู่ศูนย์กลางของทะเลสาบ และศาลาเชื่อมต่อกับมัน มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับหันหน้าเข้าหานาง การสวมชุดสีขาวและเข้าคู่กับหิมะเบาบางซึ่งเพิ่งจะเริ่มละลายก็เหมือนกับการได้เห็นเทพเซียนในภาพวาด.ไอลีนโนเวล.
เฟิงเซียงหรูรู้สึกลังเลเล็กน้อยและรู้สึกว่านางไม่ควรทำลายฉากที่สวยงามแบบนี้ในเวลานี้ ซวนเทียนฮั่วรวมทั้งศาลากลางทะเลสาบด้วย นอกจากหิมะที่ตกลงมานี้มันสวยงามมากจนมันเป็นเหมือนภาพเทพเซียนลงมาถึงอาณาจักรมนุษย์และนั่งอยู่คนเดียว มนุษย์ธรรมดาจะเข้ามารบกวนเขาได้อย่างไร
นางไม่ควรรบกวนเขาเช่นนี้…มือของนางจับชามแน่น มือจับชามสี่เหลี่ยมทำให้นางเจ็บปวดบ้าง แต่นางก็ไม่สามารถคลายมือได้ นางกำลังคิดว่ามีคนมากมายที่ชอบองค์ชายเจ็ดในโลกนี้ ทุกคนเหมือนนางหรือไม่ ? รู้สึกกังวลอย่างมากเมื่อพวกเขาไม่สามารถพบกัน แต่ยังลังเล และไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าเมื่อพวกเขาพบกัน ? ความลับของเด็กผู้หญิงก้าวไปข้างหน้าอย่างนรกหรือทุ่งดอกไม้ ?
ในท้ายที่สุดนางไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าเพียงก้าวเดียว! เฟิงเซียงหรูถอนหายใจอย่างขมขื่นและหันไปรอบ ๆ อย่างเงียบ ๆ วางแผนที่จะจากไป แต่ทันทีที่นางหันไปรอบ ๆ นางเห็นคนที่อยู่ในศาลาเคลื่อนไหวเล็กน้อย สายตาของเขาเคลื่อนไหวไปในทิศทางของนาง พบกับสายตาที่ตื่นตระหนก
เฟิงเซียงหรูหยุดไม่รู้ว่านางควรจะเดินไปข้างหน้าหรือถอยกลับแต่นางเห็นคนในศาลาเรียกชื่อนางเบา ๆ ทีละเล็กละน้อยเช่นเดียวกับการเรียกวิญญาณจนถึงจุดที่นางไม่ได้สังเกตเห็นว่าเท้าของนางก้าวไปข้างหน้าแล้ว ในที่สุดเมื่อนางรู้สึกตัว นางก็เดินข้ามสะพานหินและเดินไปกลางศาลายืนตรงข้ามซวนเทียนฮั่ว
เฟิงเซียงหรูโค้งคำนับอย่างรวดเร็วแต่นางได้ยินซวนเทียนฮั่วพูดว่า “ข้าไม่ใช่ปีศาจที่กินคน ทำไมเจ้าถึงดูกลัวข้ามาก ? ” ขณะที่เขาพูด เขายืนขึ้นแล้วหยิบชามจากมือของเฟิงเซียงหรู แล้วเปิดฝาออกมา ขนมหวานที่ระบายความร้อนเล็กน้อยเหล่านั้นยังคงส่งกลิ่นหอม และแม้แต่ซวนเทียนฮั่วก็อดอดไม่ได้ที่จะชมเชย “ขนมนี้ทำได้ดีมาก”
นางงุนงงแล้วถามคำถามที่ว่า“องค์ชายเจ็ดรู้ได้อย่างไรว่าข้าทำขนมเอง ? ”
ซวนเทียนฮั่วหัวเราะ“ถ้าเจ้าไม่ได้ทำเอง ทำไมเจ้าถึงเอามาให้ข้าเอง ? เจ้าจะไม่ถามบ่าวรับใช้หรือ ? ” เขากล่าวเพิ่ม เฟิงเซียงหรูอยู่ในลักษณะที่ขาดสติและพูดเพียงครู่เดียว “แม้เจ้าจะโตขึ้นมาก ข้าจำได้ว่าเมื่อข้าพบเจ้า เจ้าสูงเพียงแค่นี้” เขายื่นมือออกมา และระบุความสูง มันคือเฟิงเซียงหรูผู้ซึ่งมีอายุเพียง 10 ขวบ แต่ก็อาจจะเป็นเฟิงหยูเฮงที่อายุ 12 ปีอยู่แล้ว พี่น้องสองคนนี้คล้ายคลึงกัน และแม้แต่ซวนเทียนฮั่วที่งดงามเหมือนภาพวาดก็รู้สึกงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง
เมื่อเฟิงเซียงหรูอยู่ตรงหน้าซวนเทียนฮั่วนางรู้สึกไม่สำคัญ ดังนั้นนางจึงไม่มีความหมาย นางต้องการหารูเพื่อซ่อนตัว นางรู้สึกว่านางไม่คู่ควรกับการยืนอยู่ต่อหน้าคนนี้ แต่ซวนเทียนฮั่วบอกนางว่า “นั่งสิ เจ้ายืนอยู่ทำให้ข้าต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อพูดกับเจ้า” หลังจากพูดแบบนี้ เขาก็ถอดเสื้อคลุมบนหลังของเขาแล้วคลุมเก้าอี้ตรงข้ามอธิบาย “หิมะตกมาคลุมเก้าอี้ การนั่งแบบนี้จะป้องกันไม่ให้เจ้าหนาว”
เฟิงเซียงหรูอยากจะขอบคุณเขาแต่รู้สึกว่าการกล่าวขอบคุณจะทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไป ดังนั้นนางจึงนั่งลงอย่างงงงวย เสื้อคลุมของซวนเทียนฮั่วยังคงมีความอบอุ่น และทำให้นางอายอีกครั้งในทันที
แต่ซวนเทียนฮั่วไม่สนใจเรื่องนี้เขาเอื้อมมือออกไปหยิบขนมหวานส่งให้เฟิงเซียงหรู หลังจากที่นางได้รับแล้ว เขาก็หยิบขนมมา 1 ชิ้น และเริ่มกิน แล้วพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองหลวง
นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงเซียงหรูได้ยินสถานการณ์ที่ชัดเจนในเมืองหลวงเฟิงหยูเฮงอธิบายให้นางฟังก่อนหน้านี้ แต่มันไม่ละเอียดมากนัก ด้วยความเคารพต่อการเปลี่ยนแปลงของฮ่องเต้ในพระราชวัง และความโปรดปรานของพระสนมหยวนชู และองค์ชายแปด นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินในลักษณะที่ตรงไปตรงมา มันก็ยิ่งน่าตกใจมากขึ้น เฟิงเซียงหรูไม่สามารถคิดได้ว่าทำไมฮ่องเต้จะกลายเป็นเช่นนี้ทันที ? ทำไมจู่ ๆ พระสนมหยวนชูได้รับความโปรดปราน ? และได้รับความโปรดปรานจนถึงจุดที่องค์ชายเจ็ดและองค์ชายเก้าต้องพาพระชายาหยุนออกจากพระราชวังเพื่อความปลอดภัย ?
ความสับสนทั้งหมดของนางถูกเขียนบนใบหน้าของนางแต่ซวนเทียนฮั่วไม่สามารถให้คำตอบกับนาง ได้แต่บอกนางว่า “เราไม่รู้เหตุผลเช่นกัน แม้ว่าจะมีการคาดเดามากเกินไป แต่ก็เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น หลังจากตรวจสอบมานานยังไม่มีผลลัพธ์” เขามองเฟิงเซียงหรูและพูดอย่างจริงใจ “เจ้าไม่ควรกลับมา เมืองหลวงนั้นอันตรายมาก”
เฟิงเซียงหรูส่ายหน้าของนางอย่างเงียบๆ ความกระวนกระวายใจครั้งแรกของนางถูกทิ้งไปและจมลงไปในสภาพแวดล้อมของเมืองหลวง นางบอกซวนเทียนฮั่ว “พี่รองก็บอกว่าข้าไม่ควรกลับมา แต่ข้ารู้สึกว่าข้าทำถูกแล้วที่จะกลับมา นี่คือปัญหาที่ทุกคนสามารถเผชิญหน้าได้ ข้าไม่ควรหนี ข้าเป็นบุตรของตระกูลเฟิง น้องสาวของพระชายาหยู ข้ามักจะหดหัวและอยู่ภายใต้การคุ้มครองของพี่สาวของข้าเสมอ มันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการอย่างแท้จริง แม้ว่าข้าจะไม่ได้รับความช่วยเหลือมากนักหลังจากกลับมา อย่างน้อยก็จะมีใครบางคนอยู่ข้าง ๆ ท่านพี่ และนางจะไม่รู้สึกว่าอยู่คนเดียว”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มพูดว่า“ตอนนี้มีพี่เขยแล้ว”
“มันแตกต่างกันเจ้าค่ะ”เฟิงเซียงหรูบอกเขาว่า “พี่เขยกับน้องสาวแตกต่างกัน สิ่งที่แตกต่างข้าไม่สามารถชี้ให้เห็นว่ามันเป็นเพียงความรู้สึก หลังจากทั้งหมดน้องสาวก็แสดงให้เห็นถึงการเป็นญาติพี่น้อง สายเลือดเดียวกันเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วดูเด็กคนนี้แสดงความคิดของนางด้วยสีหน้าจริงจังและคิ้วที่กระชับเป็นครั้งคราวคล้ายกับเฟิงหยูเฮงเมื่อนางกำลังใช้ความคิด ทำให้เขารู้สึกถึงคลื่นอารมณ์ เขาถามเฟิงเซียงหรู “เจ้าพักที่ตำหนักหยูหรือ ? ”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้า“ข้าอยากอยู่ที่ร้านปัก แต่พี่รองบอกว่าไม่มีที่ว่าง และยืนยันว่าข้าอยู่กับนางเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เฟิงเซียงหรูกระโดดด้วยความประหลาดใจ“ทำไมเจ้าไม่พักที่ตำหนักจุน ! ”