The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1033 ไม่สามารถทำอะไรได้ !

ฮ่องเต้และฮองเฮาเพื่อร่วมงานที่ดีที่สุดในการทำงานเสมอในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คนหนึ่งจัดการเรื่องในราชสำนัก และอีกคนหนึ่งจัดการตำหนักใน พวกเขาจัดการทุกอย่างด้วยดี ฮองเฮาเก่งในการคาดเดาความคิดของฮ่องเต้ เรียกได้ว่ามองตาก็รู้ใจว่าต้องทำอะไร และในอดีต ฮ่องเต้ก็รู้สึกว่าฮองเฮาผู้นี้เข้าใจความคิดของเขา ไม่สนใจข้อเท็จจริงที่ว่าไม่มีความรัก ความรู้สึกยังคงมีอยู่ ไม่มีอะไรที่จะวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับการให้ตำแหน่งในฐานะมารดาของแผ่นดิน
อย่างไรก็ตามพวกเขาทั้งสองเข้าใจสิ่งหนึ่งอย่างชัดเจนมันเป็นเพียงว่าไม่มีใครวางไว้ในที่โล่ง พวกเขากำลังรอคอยคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งที่จะปรากฏตัวขึ้นมางับเหยื่อ หากว่าฮองเฮาจะยังเป็นฮองเฮาหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับความโชคดีของนาง
แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความคิดของฮ่องเต้ในอดีตนับตั้งแต่เขาหันมาโปรดปรานจากพระสนมหยวนชู ทั้งหมดนี้ก็ถูกโยนลงไปที่ด้านหลังของความคิดของเขา บางครั้งเขาก็จะมีความคิดที่ชัดเจนเล็กน้อยโดยจำได้ว่าเขากำลังรอให้ใครบางคนปรากฏตัวและคนผู้นั้นจะต้องถูกแต่งตั้งให้เป็นฮองเฮา ดังนั้นฮองเฮาจึงไม่สามารถยกเลิกได้ เขารู้ด้วยว่าการสัมผัสฮองเฮานั้นเหมือนกับการสัมผัสรากฐานของชาติ ไม่ใช่สิ่งที่สามารถตัดสินได้ง่ายด้วยการพูด ‘ปลดฮองเฮา’ นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมที่นั่งของฮองเฮาจึงถูกเก็บไว้ตลอดเวลา
แต่คืนนี้ด้วยเหตุผลที่ไม่รู้สาเหตุซึ่งทำให้จิตใจของฮ่องเต้ก็ฟุ้งซ่านไปมากไม่ใช่ว่าเขาจำบางสิ่งได้หรือว่าเขาได้ตระหนักถึงความจริง เขาเริ่มสงสัยสถานการณ์ปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินว่าเขาขับไล่จางหยวนไปที่ฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด เขารู้สึกสับสนในใจอย่างมาก
เขาถามฮองเฮา“เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมเราส่งเสี่ยวหยวนจื่อไปยังฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด ? ทำไมเราจำความผิดของเขาไม่ได้เลย ? นอกจากนี้แม้ว่าเขาทำผิด เป็นไปไม่ได้ที่เราจะปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้ จากตอนที่เสี่ยวหยวนจื่อยังเด็กจนถึงปัจจุบัน ความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่เขาก่อขึ้นไม่ได้จำกัดอยู่แค่เพียงหนึ่งหรือสองครั้ง เราได้ชินกับมันแล้ว”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ฮองเฮาก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่งที่อยู่ข้างใน ไม่ว่าอะไรก็ตามฮ่องเต้ยินดีที่จะคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้เลอะเลือนจนไม่มีสติ และไม่ยอมรับสิ่งที่พระสนมหยวนชูและบุตรชายของนางพูด เรื่องนี้ทำให้นางได้เห็นความหวังที่จะได้เห็นฮ่องเต้กลับมามีสติดังเดิม นางพูดกับฮ่องเต้ว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฝ่าบาทรู้สึกว่ามีบางสิ่งแปลก ๆ หรือไม่เพคะ ? ”
ฮ่องเต้พยักหน้า“สิ่งต่าง ๆ แปลก ๆ แต่เราคิดไม่ออกว่าอะไรที่ผิดปกติ นอกจากเรื่องของเสี่ยวหยวนจื่อ ฮองเฮาบอกข้าว่ามีอะไรแปลก ๆ อีกบ้างหรือไม่”
“มีจำนวนมากเพคะ”ฮองเฮากล่าวอย่างชัดเจนว่า “ยกตัวอย่างเช่น พระสนมหยวนชู อีกคนหนึ่งคือองค์ชายแปด ฝ่าบาทรู้สึกว่าสถานการณ์ล่าสุดเป็นเรื่องปกติหรือไม่เพคะ ? ”
ฮ่องเต้คิดอย่างจริงจังแล้วส่ายหน้า”เราไม่คิดว่ามันแปลกอะไร ! พระสนมหยวนชูเป็นสนมรักของเรา โมเอ๋อเป็นบุตรชายที่เราโปรดปราน ไม่มีอะไรผิดปกติกับเราที่อยู่ใกล้พวกเขา”
“สนมรักและบุตรชายคนโปรดถ้าอย่างนั้นทำไมพวกเขาถึงเพิกเฉยมานานกว่า 20 ปี ? ฝ่าบาทไม่เคยคิดเหตุผลหรือไม่เพคะ ? ” ฮองเฮาได้ตีจุดสำคัญของปัญหาด้วยประโยคเดียว แต่ฮ่องเต้ที่กำลังฟังก็ตกตะลึง
ทุกครั้งที่พูดถึงหัวข้อนี้เขาจะปวดหัว ฮ่องเต้ยกแขนขึ้นจับหัวด้วยสีหน้าเจ็บปวด สายตาที่มองฮองเฮาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขากล่าวว่า “ฮองเฮา เราเพียงแต่ถามเจ้าเกี่ยวกับเสี่ยวหยวนจื่อ ทำไมเจ้าต้องพูดถึงพระสนมหยวนชูและโมเอ๋อ ? ข้ารู้สึกปวดหัวมาก เมื่อเราได้ยินคำพูดของเจ้า ดังนั้นเจ้าควรหยุดพูดเรื่องนี้”
ฮองเฮาไม่มีประโยชน์แต่เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้เป็นเช่นนี้ มันไม่ดีสำหรับนางที่จะพูดอะไรอีก ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนหัวข้อกลับไปเป็นจางหยวนโดยกล่าวว่า “ฝ่าบาทต้องการให้ภรรยาผู้นี้พาจางหยวนกลับจากฝ่ายบ่าวรับใช้ผิดหรือไม่เพคะ ? ” นางส่ายหัวในขณะที่พูดสิ่งนี้ “มันไม่ง่ายเลย ! ตอนนี้ภรรยาผู้นี้ยังไม่สามารถทำอะไรได้ในพระราชวังของฮ่องเต้ซึ่งถูกจำกัดโดยพระสนมหยวนชูในทุก ๆ ด้าน ฝ่าบาทรู้สึกว่าภรรยาผู้นี้มีความสามารถที่จะนำจางหยวนออกมาได้หรือไม่เพคะ เพราะพระสนมหยวนชูคือเจ้านายแห่งตำหนักใน”
“เจ้าคือฮองเฮา”เสียงฮ่องเต้ดังขึ้นเล็กน้อยและเขาพูดค่อนข้างลำบาก “ทำไมเจ้าทำอะไรไม่ได้ ? หยวนชูเป็นคนดี นางจะจำกัดอำนาจเจ้าได้อย่างไร ? ”
“เมื่อฝ่าบาทคิดอย่างนั้นทำไมฝ่าบาทไม่ขอให้พระสนมหยวนชูส่งจางหยวนออกมาโดยตรง แต่เรียกภรรยาผู้นี้มาที่นี่แทน ? ” นางย้อนถามกลับไป “ขอให้ภรรยาผู้นี้มาไม่ใช่เพราะฝ่าบาทรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ไม่ควรพูดกับพระสนมหยวนชูหรอกหรือเพคะ ? ”
เมื่อนางพูดอย่างนี้ฮ่องเต้ก็นึกได้ ถูกต้อง ! ตอนนี้เขากำลังสับสนและรู้สึกว่าหลายสิ่งไม่สมเหตุสมผล ตัวอย่างเช่น เขาฉลองวันส่งท้ายปีเก่าในช่วง 20 ปีที่ผ่านมาอย่างไร ทำไมเขาถึงไม่ได้พบกับพระสนมหยวนชูเป็นเวลาหลายปี? ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนเขาลืมสิ่งต่าง ๆ มากมาย? และมีมุมมองที่แปรปรวนของสิ่งต่าง ๆ มากมาย? ชั่วครู่หนึ่งเขามีเจตจำนงที่เข้มแข็งเป็นพิเศษในการชี้แจงคำถามเหล่านี้ และในเวลาเดียวกันเขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถถามพระสนมหยวนชูได้ หากเขาต้องการถาม เขาควรถามคนที่เชื่อถือได้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้บุคคลที่เชื่อถือได้เพียงคนเดียวคือฮองเฮา นั่นคือสาเหตุที่เขาเรียกฮองเฮามา
”ใช่! ” ฮ่องเต้พูดพึมพำ “ข้าเรียกเจ้ามาที่นี่เพื่อปกป้องพระสนมหยวนชู แต่… ทำไม ? ” เขาไม่เข้าใจมันอีก
ฮองเฮาถอนหายใจอย่างนุ่มนวลตบหลังมือของฮ่องเต้และกล่าวว่า “เมื่อฝ่าบาทต้องการพบจางหยวน ข้าจะทำทุกอย่างที่ข้าทำได้เพื่อสนองความต้องการของฝ่าบาทเพคะ” เมื่อพูดแบบนี้นางมองไปที่ฟางอี้ที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู ฟางอี้พยักหน้าไปในทางของฮองเฮา แต่ไม่ได้ดำเนินการทันทีเพราะพระสนมหยวนชูและองค์ชายองค์แปดยังคงยืนอยู่ข้างนอก
พวกเขาสองคนรู้สึกกังวลอย่างมากในสายตาของเจ้าหน้าที่พระราชวังพวกเขากังวลเพราะกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของฮ่องเต้ แต่พวกเขาไม่รู้คำที่องค์ชายแปดพูดเมื่อเขาก้มศีรษะลงและพูดเบา ๆ ข้างหูของพระสนมหยวนชู “เราจะทำอย่างไร ? หากไม่สามารถควบคุมชายชราได้ เรื่องนี้จะล้มเหลวไปในไม่ช้า”
พระสนมหยวนชูส่ายหัวและพูดเบา ๆ “มันจะไม่ล้มเหลว มันจะท้าทายนิดหน่อย สถานการณ์เหล่านี้ก็เป็นไปตามที่เราคาดไว้ในตอนแรก การดำเนินงานประเภทนี้ก็เหมือนการเอาชนะความยากลำบากตลอดเวลา อุปสรรคจะปรากฏขึ้นเสมอหลังจากผ่านแต่ละคนและดำเนินไปจนจบ ภารกิจก็จะเสร็จสิ้น” เมื่อพูดแบบนี้นางมองซวนเทียนโมและให้คำแนะนำ “อย่าพึ่งกังวลโมเอ๋อ เรายังมีเวลาอยู่”.ไอลีนโนเวล.
ในเวลานี้ในสนามของคนงานที่ฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดทุกคนได้ถอยกลับเข้าไปในบ้านเพื่อรำลึกถึงวันสิ้นปี แม้จะอยู่ในสถานที่เช่นนี้ พระราชวังฮ่องเต้ก็ไม่ให้พวกเขาเสียใจในช่วงวันส่งท้ายปีเก่า พวกเขายังคงแจกจ่ายเกี๊ยว อย่างน้อยก็อนุญาตให้บ่าวรับใช้ที่มีความผิดได้กิน
หิมะจางตกลงมาจากท้องฟ้าแต่จางหยวน ไม่ได้รับประโยชน์จากการถอยเข้าไปในบ้านและไม่ได้กินเกี๊ยว ในขณะนี้เขากำลังนั่งอยู่ในสวนและซักเสื้อผ้า แม้กระทั่งหยาดน้ำค้างในน้ำทิ่มเขาจนมือของเขาเป็นแผล เขายังคงต้องซักเสื้อผ้าในขณะที่ให้ความสนใจเพื่อให้แน่ใจว่าเลือดที่ไหลออกมาจากมือของเขาไม่ได้เปื้อนเสื้อผ้า และบางครั้งก็ต้องถูมือของเขาในหิมะเพื่อตรึงบาดแผล
จางหยวนเข้ามาในพระราชวังตอนที่เขายังเด็กและโชคดีที่ได้อยู่ข้างฮ่องเต้ไม่ต้องประสบกับความยากลำบากเช่นนี้ ทุกวันนี้ในฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดได้มอบความยากลำบากทั้งหมดให้แก่เขา ซึ่งเขาไม่เคยมีประสบการณ์ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา เช่น การล้างห้องน้ำ ซักเสื้อผ้า เทน้ำล้างเท้าสำหรับคนสำคัญที่นั่น เขาทำทั้งหมด ถ้าเขาทำไม่ดีหรือทำภารกิจของเขาไม่เสร็จ เขาจะไม่ได้กินข้าวและจะถูกลงโทษด้วยการยืนอยู่บนหิมะ บาดแผลใหญ่ขึ้นและมือของเขาชาไปแล้วครึ่งหนึ่ง มีโอกาสที่พวกมันจะไม่หาย
อย่างไรก็ตามยังมีงานจำนวนมากรอเขาอยู่งานบ้านของทุกคนถูกผลักเข้าหาเขา และคนเหล่านั้นที่เป็นอิสระเพียงแค่ต้องนวดไหล่หรือนวดเท้าแบบผู้ดูแลในแต่ละวัน และไม่จำเป็นต้องทำสิ่งที่น่าเบื่อและลำบาก เพื่อความอยู่รอดเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป มันไม่เหมือนกับว่าเขาไม่เคยนึกถึงกลอุบายดังกล่าว แต่ไม่มีใครชอบเขา แม้ว่าเขาคุกเข่าและขอร้องก็ไม่มีใครสงสารเขา เขาต้องการช่วยนวดไหล่ผู้ดูแล แต่อีกฝ่ายาไม่ใช้เขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตั้งใจทำให้สิ่งต่าง ๆ ยากสำหรับเขา อยากให้เขาทุกข์ทรมานและเจ็บปวด ต้องการที่จะทำให้หัวหน้าขันทีผู้ที่ได้รับความรุ่งโรจน์ ณ จุดหนึ่งแม้กระทั่งผู้ที่มีอำนาจก็ต้องเผชิญหน้ากับเขา
ตั๋วแลกเงินและเศษเงินที่เฟิงหยูเฮงมอบให้เขาก็หายไปในคืนเดียวโดยไม่แม้แต่จะใช้เงินนั้นเพื่อจ้างใครก็ตาม เงินก็ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป
จางหยวนรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อเขาคิดถึงสิ่งนี้เช็ดน้ำตาของเขาออกไปจากนั้นมองไปที่อ่างน้ำและอ่างเสื้อผ้า เขารู้ว่าเขาจะไม่ได้นอนในคืนนี้ สำหรับเสื้อผ้าเหล่านี้แม้ว่าเขาจะซักจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ทำไม่เสร็จ หิมะตก เขาไม่รู้ว่าจะแข็งตายอยู่ข้างนอกหรือไม่
เมื่อเขาคิดว่าเขาอาจจะแข็งตายเขาก็ตัวสั่นและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว วางแผนที่จะเข้าไปในบ้านเพื่อเอาเสื้ออีกชิ้น เขายังต้องการพบฮ่องเต้อีกครั้งในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาไม่สามารถตายอย่างนี้ได้
แต่เขาเดินได้เพียงสามก้าวเขาก็ได้ยินคนเดินผ่านมาอีกฝั่งหนึ่งของสนาม และตะโกนขณะที่เขาเดิน “เฮ้ ! จางหยวน เจ้าจะไปไหน ซักเสื้อผ้าเสร็จแล้วหรือ ? เจ้าได้รับอนุญาตให้ออกไปงั้นหรือ ? ”
จางหยวนหันหลังกลับสามคนที่อยู่รวมกันเป็นพวกขันทีในพระราชวังและถูกส่งไปยังฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดหลังจากทำผิด พวกเขาเป็นบ่าวรับใช้ที่มีระดับเท่ากัน แต่คนสามคนนี้เข้ากันได้ดีกับผู้ที่รับผิดชอบ และมักได้รับความโปรดปรานจากการเลียแข้งเลียขาของคนผู้นั้น การใช้ความพยายามอย่างดีในพื้นที่นี้ พวกเขาไม่จำเป็นต้องทนทุกข์ทรมานทุกวันเช่นนี้ ชีวิตในปัจจุบันของทั้งสามคนนั้นดีขึ้นเมื่อเทียบกับตอนที่พวกเขาอยู่ที่ด้านข้างของเจ้านายคนก่อน แน่นอนพวกเขามักจะสร้างปัญหาให้จางหยวน
ตัวอย่างเช่นตอนนี้จางหยวนต้องการกลับไปที่บ้านและใส่เสื้อผ้าอีกชั้น แต่คนสามคนเห็นโดยบังเอิญ ไม่สนใจ พวกเขาตะโกนดัง ๆ พวกเขาก็เตะเสื้อผ้าสองถังที่จางหยวนซักเสร็จแล้วมองจางหยวนด้วยความยินดี “ในอดีตเจ้าเป็นคนสำคัญที่อยู่ข้างฮ่องเต้ เมื่อเราพบกันเรายังต้องลงมือคำนับ อ่อนน้อมถ่อมตน และคนจำนวนมากไม่พอใจ แต่ตอนนี้เจ้าเป็นบ่าวรับใช้ที่มีความผิด ต่ำต้อยยิ่งกว่าสุนัข และเจ้ายังต้องการใช้ชีวิตแบบเดิมอีกงั้นหรือ ? เจ้ายังต้องการให้คนอื่นเคารพเจ้าหรือไม่ ? คนโง่ ! ไม่มีสิ่งนั้นแล้ว ! ”
“ใช่! บ่าวรับใช้ที่มีความผิดเป็นบ่าวรับใช้ที่มีความผิดต้องซักเสื้อผ้า เจ้ากำลังจะไปไหน เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าตราบใดที่เราตะโกนว่าจางหยวนต้องการหลบหนี ผู้ดูแลขันทีก็จะหักขาของเจ้า ! ”
“พวกเราที่มีความผิดต้องตีบ่าวรับใช้อีกคนที่มีความผิดถึงตายไม่จำเป็นต้องรายงาน เจ้าควรจะรู้ตัวว่าเจ้ามีชีวิตอยู่ในฐานะอะไร ! ”
เมื่อเห็นว่าทั้งสองทำให้เสื้อผ้าสกปรกอีกครั้งจางหยวนก็อยากจะร้องไห้ แต่เขารู้ว่ามันไร้ประโยชน์ที่จะร้องไห้ มันไม่มีประโยชน์ที่จะต่อสู้ และการทะเลาะกันก็ยิ่งไร้ประโยชน์ เขาเคยใช้วิธีการเหล่านี้ทั้งหมดมาก่อน และเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนซึ่งนอกจากความอับอายรอบใหม่ เขาไม่ได้รับสิ่งใดเลย
เก็บเสื้อผ้าสกปรกสองถังอย่างเงียบๆ เขาเก็บน้ำไว้ในน้ำแข็งและไม่กลับไปใส่เสื้อเพิ่ม เขานั่งบนเก้าอี้แล้วเริ่มซักอีกครั้ง บาดแผลที่มือของเขาเพิ่มขึ้น และเขาสามารถเช็ดมันในหิมะหรือเสื้อผ้าของตัวเอง พยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่เปื้อนเสื้อผ้าของขุนนาง
จางหยวนคิดว่าพวกเขาเกลียดเขามากดังนั้นพวกเขาอาจต้องการให้เขาตายจริง ๆ ใช่หรือไม่ ไม่จำเป็นต้องรายงานการเสียชีวิตของบ่าวรับใช้ที่มีความผิด นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะฆ่าคน จากความจริงที่ว่าเขาถูกทรมาน แต่ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ตาย นั่นหมายความว่ามีใครบางคนในเงาที่ไม่ต้องการให้เขาตาย หรือมากกว่านั้นพวกเขาไม่ต้องการให้เขาตายอย่างรวดเร็ว เขาต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้น นั่นคือจุดประสงค์ที่แท้จริงของอีกฝ่ายหนึ่ง……