The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1042 หลังจากได้มา ข้าไม่ชอบมันอีกต่อไป

ฮองเฮากล่าวว่า“เมื่อเช้านี้ฮ่องเต้พูดถึงเจ้า เจ้าอาจจะต้องเตรียมเก็บข้าวของและออกจากพระราชวังหลังงานเลี้ยง ตำหนักจิงซีของข้าสามารถปกป้องเจ้าได้ แต่น่าเสียดายที่พระราชวังแห่งนี้ไม่สามารถทำได้ ขณะนี้ข้าไม่สามารถตัดสินใจได้ในตำหนักในนี้ เจ้าควรมีความคิดบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากงานเลี้ยงของฮ่องเต้สิ้นสุดลง จงออกไปพร้อมกับอาเฮงและคนอื่น ๆ !”
“หืม? ” จาวเหลียนตกตะลึง “ฮ่องเต้ต้องการไล่ข้าออกไป ? โฮ่ ๆ ข้าคิดว่าคนที่ต้องการคือพระสนมหยวนชู ! มันตลกเมื่ออยู่ในพระราชวัง ข้ากินอาหารหรือดื่มน้ำหรือไม่ ? สิ่งที่ข้ากินและใช้เป็นของตำหนักจิงซี มันเกี่ยวข้องกับนางอย่างไร ในความคิดของข้า คนประเภทนี้สมควรถูกทุบตี อาเฮง ทำไมเราไม่ร่วมมือกันทุบตีพระสนมหยวนชู ! ”
ประโยคนี้ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องตลกแต่เฟิงหยูเฮงพูดจริง ๆ แล้วนางคิดว่ามากกว่าหนึ่งครั้ง แม้ว่านางจะไม่สามารถฆ่าพระสนมหยวนชูได้ แต่นางจะทุบตีอีกฝ่ายได้อย่างไร ตราบใดที่ชีวิตของนางยังคงอยู่ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฮ่องเต้
เมื่อเห็นนางคิดอย่างจริงจังฮองเฮาก็ไม่พูดอะไรเลย ถ้าคนสองคนนี้ต้องการทุบตีนางจริงๆ แต่คิดอีกครั้ง ปล่อยให้พวกนางทำ ถ้าพระสนมหยวนชูเต็มใจที่จะเผชิญหน้ากับความตาย นางสามารถทนต่อการถูกทุบตีได้ใช่หรือไม่ ? ดังนั้นนางไม่ได้พูดอะไรเลย ทำให้คนสองคนนี้ช่วยกันวางแผน
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้วางแผนมานานเกินไปและกลับมามีสติอย่างรวดเร็ว นางไม่ได้ตอบจาวเหลียนและถามเฉพาะฮองเฮา “พระองค์สามารถส่งจื่อหรูออกจากพระราชวังคืนนี้ได้หรือไม่เพคะ ? ”
ฮองเฮาตะลึงแล้วส่ายหัวด้วยท่าทางที่มีปัญหา“ข้ากลัวว่าข้าจะทำอะไรไม่ได้” เมื่อนางพูดสิ่งนี้ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
เฟิงหยูเฮงก็รู้ว่านางกำลังขอสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ดังนั้นนางจึงไม่ได้พูดถึงอีกครั้งโดยมองหาที่นั่ง และเมื่อนางนั่งลง มีคนเดินเข้าไปในตำหนักจิงซี นางมองข้าม น่าแปลกที่มันคือเฟินเฟินไดที่มาพร้อมกับเสี่ยวเปา
ในสถานการณ์ปัจจุบันที่พระราชวังถูกแยกออกเป็น2 ฝ่าย ด้านเฟินเฟินไดเลือกที่จะมาที่ตำหนักจิงซีเพื่อทักทายฮองเฮา นี่เป็นคำถามหนึ่งที่อธิบายถึงแม้ว่าองค์ชายห้าไม่ได้อยู่ฝ่ายองค์ชายเก้า อย่างน้อยที่สุดเขาก็ไม่ได้เป็นพันธมิตรกับองค์ชายแปด เพราะเมื่อองค์ชายห้าใกล้ชิดกับองค์ชายแปด จุดหมายปลายทางของเฟินเฟินไดก็คงจะเป็นตำหนักชุนชานอย่างแน่นอน
คนสองคนนี้คนตัวใหญ่และตัวเล็กเข้ามาในห้องโถง โดยเฟินเฟินไดเป็นคนนำในการคำนับและกล่าวทักทายนาง เสี่ยวเปารู้หลายสิ่งหลายอย่าง เฟินเฟินไดสอนเขาให้รู้วิธีคุกเข่าหลังจากความพยายามอย่างมาก แต่เขาไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรและทำตามการกระทำของเฟินเฟินได ร่างกลมของเขาคุกเข่าไม่มั่นคงและล้มลงกับพื้นเหมือนลูกบอลกลม ทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเขาดูน่ารัก
ฮองเฮาขอให้ฟางอี้ช่วยประคองเด็กลุกขึ้นแล้วบอกกับเฟินเฟินไดว่า“ลุกขึ้น ! คุณหนูตระกูลเฟิงแสดงความจริงใจเช่นนี้” จากนั้นนางก็มองเด็กคนนั้นพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่านี่เป็นน้องชายของเจ้า เนื่องจากเจ้าพาเขาเข้ามาในพระราชวัง ดังนั้นดูแลเขาอย่างใกล้ชิด อย่าปล่อยให้เขาซุกซนและสร้างปัญหา” ฮองเฮาไม่มีความประทับใจใด ๆ กับเฟินเฟินได แต่มีความเข้าใจที่ชัดเจนเกี่ยวกับต้นกำเนิดของเด็กคนนั้น ดังนั้นจึงไม่มีความรู้สึกสงสารและรู้สึกโกรธแค้นเพียงเล็กน้อยที่เฟินเฟินไดทำตัวเช่นนี้ และนางก็ยังพาเด็กมามีส่วนร่วมในงานเลี้ยงของฮ่องเต้ นางคิดว่าสิ่งต่าง ๆ ยังวุ่นวายไม่พออีกงั้นหรือ ?
เฟินเฟินไดก็รู้ว่าฮองเฮาไม่ชอบนางในทำนองเดียวกัน นางไม่ชอบฮองเฮา แต่เมื่อเปรียบเทียบระหว่างฮองเฮาและพระสนมหยวนชู นางก็ไม่ชอบพระสนมหยวนชูมากกว่า ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะมุ่งหน้ามายังตำหนักจิงซี นอกจากนี้การคารวะฮองเฮามีความชอบธรรมและสมเหตุสมผล ยังมีสิ่งใดที่ต้องพิจารณาถึงพระสนมหยวนชู
นางมองไปรอบๆ นางดึงเสี่ยวเปาและเดินไปรอบ ๆ และหยุดอยู่ตรงหน้าเฟิงเซียงหรูแล้วมองไปที่เฟิงเซียงหรูซักพัก นางพูดด้วยความเหงา “พี่สามหน้าตาดี วันเวลาของเจ้าช่างดี มณฑลจี่อันเป็นสถานที่ที่ผู้คนแต่ละคนยกสถานะของตัวเอง เจ้าอาจจะใช้ชีวิตที่ดีกับท่านฮูหยินอันชิ ! ”
นางเป็นคนประชดประชันเมื่อนางพูดแต่เฟิงเซียงหรูได้ยินว่าคำพูดของนางมีความอิจฉา อย่างไรก็ตามนางรู้ด้วยว่าชีวิตในปัจจุบันของเฟินเฟินไดนั้นถือว่าดี ดังนั้นนางจึงพูดว่า “น้องสี่นั้นสุภาพมากเกินไป เจ้าก็ใช้ชีวิตที่ดีเช่นกัน ! องค์ชายห้าปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี ตอนนี้น้องสี่มีคฤหาสน์เป็นของตัวเอง ในคฤหาสน์ เจ้าเป็นคนเดียวที่ตัดสินใจได้ มันเป็นชีวิตที่ไร้กังวล การหมั้นกับองค์ชายเป็นความฝันในวัยเด็กของเจ้า ตอนนี้ก็ได้รับการเติมเต็มแล้ว ข้ามีความสุขกับเจ้าด้วย”
“พี่สามหยุดเลือกพูดเฉพาะสิ่งที่ดี”เฟินเฟินไดไม่ได้ดูมีความสุขเลยและพูดเพียงว่า “มนุษย์เป็นอย่างนี้ เมื่อไม่ได้รับสิ่งต่าง ๆ พวกเขาต้องการมันทุกวัน แต่เมื่อพวกเขาได้มา ในที่สุดพวกเขาก็ไม่รู้ว่ามันดีขนาดไหน” นางพูดอย่างไร้อารมณ์หลังจากนั้นก็พูดอย่างนี้นางผลักเสี่ยวเปาไปข้างหน้าเบา ๆ พูดว่า “เสี่ยวเปาทักทายพี่สามสิ”
ปัจจุบันเด็กเล็กกลายเป็นคนดูดีขึ้นและพัฒนาขึ้นเขาไม่คล้ำเหมือนเมื่อก่อนและดูดีกว่าตอนที่เขายังเด็ก เขาเงยหน้าขึ้นมองเฟิงเซียงหรูสักพัก จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเชื่อฟังว่า “พี่สาม”
เฟิงเซียงหรูเป็นเด็กผู้หญิงที่ใจดีนางไม่มีอคติต่อเด็กคนนี้ นอกจากนี้เขาเป็นเด็ก ฮันชิทำให้ตระกูลเฟิงเสียหน้า แต่สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องของอดีต ปัจจุบัน “ตระกูลเฟิง” ได้ถูกตัดขาดจากโลกและความขุ่นเคืองในอดีตเหล่านั้นก็ค่อย ๆ จางหายไปตามกาลเวลา นอกจากนี้เขายังเป็นเด็ก คนที่ทำผิดคือบิดามารดาของเขา เขาไม่ใช่คนผิด
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเฟิงเซียงหรูและนางเอื้อมมือไปจับแก้มของเด็ก รู้สึกว่าอ้วนดูน่ารักมาก เมื่อเด็กคนนี้เรียกนางในฐานะพี่สาม นางคิดว่าไม่ดีที่จะไม่ให้อะไรเลย นางจึงเริ่มมองหาบ่าวรับใช้ของนาง น่าเสียดายที่นางไม่ใช่องค์หญิงอย่างซวนเทียนเก้อที่สามารถดึงสิ่งที่ดีออกมาได้ และไม่เหมือนเฟิงหยูเฮงที่เหมือนเทพเจ้าที่มีมิติที่ซึ่งนางสามารถดึงของออกมาได้ทุกที่ทุกเวลา นางค้นหาทุกที่และนอกจากเครื่องประดับ นางไม่มีอะไรเลยจริง ๆ.Aileen-novel.
แต่จะให้เครื่องประดับกับเด็กผู้ชายหรือ? ! เด็กอ้วนคนนี้ยังเด็กมาก นางไม่สามารถให้สร้อยข้อมือหยกได้และให้ปิ่นก็ยิ่งแย่ ดังนั้นนางจึงรู้สึกอึดอัดใจสักครู่
เฟินเฟินไดเห็นว่าเฟิงเซียงหรูนั้นถูกกดดันอย่างหนักและไม่ได้ตำหนินางเพียงพูดว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องให้ของกำนัลอวยพรเขา เขาไม่ขาดแคลนอะไรเลย” เมื่อพูดอย่างนี้ นางหันหน้ามามองไปที่เฟิงหยูเฮงนั่งข้างเฟิงเซียงหรู และเรียกออกไป “พี่รอง”
โดยไม่ต้องรอให้เฟิงหยูเฮงตอบกลับเสี่ยวเปาวิ่งขึ้นไปใกล้เฟิงหยูเฮง เขาก็ร้องออกมา “พี่ใหญ่” จากนั้นกระโดดขึ้นไปกอดขาเฟิงหยูเฮง
เฟินเฟินไดไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีนางเพียงแต่พูดว่า “นอกจากนี้เจ้าเลี้ยงดูเขามาระยะหนึ่งแล้ว เด็กคนนี้สนิทกับเจ้ามากกว่าข้า” เมื่อพูดอย่างนี้นางก็เดินเข้ามาแล้วดึงมือของเสี่ยวเปา แล้วพูดเบา ๆ ว่า “เสี่ยวเปา พี่รองยุ่งอยู่ อย่าพึ่งไปเกาะแกะพี่รอง ไปกันเถิด ข้าจะพาเจ้าไปกินผลไม้” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ดึงเสี่ยวเปาที่ไม่เต็มใจออกจากเฟิงหยูเฮง และออกจากห้องโถงนี้ไป
เมื่อเห็นทั้งสองเดินจากไปนางถามอย่างช่วยไม่ได้ “พี่รองคิดว่าเฟินไดดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นหรือยัง ? นางไม่เหมือนเด็กผู้หญิงที่เจ้าอารมณ์เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“เมื่อคิดถึงสิ่งต่าง ๆ มากเกินไป มนุษย์จะแก่ตัวลงอย่างรวดเร็วตามธรรมชาติ ไม่ใช่แค่เฟินไดที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ข้าหรือพวกเราทุกคนไม่ได้เป็นอย่างที่เราเคยเป็นในอดีตอีกต่อไปแล้ว”
ขณะที่พวกนางพูดคุยกันขันทีเข้ามาในห้องโถง และกล่าวว่า “ทูลฮองเฮา เชิญเสด็จไปยังห้องโถงหยก ข้ามาที่ตำหนักจิงซีเพื่อเชิญพระอง์พะยะค่ะ ! ”
ด้วยหนึ่งประโยคฮองเฮาไม่ตอบสนองมากนัก แต่ซวนเทียนเก้อไม่ชอบเลย “ทำไมฮ่องเต้และพระสนมหยวนชูจึงไปนั่งกันก่อน ? กฎข้อใดของอาณาจักรนี้ ฮองเฮายังคงนั่งอยู่ที่นี่ พระสนมหยวนชูกล้าที่จะไปพร้อมกับฮ่องเต้ในเหตุการณ์เช่นนี้ ? ”
ขันทีพูดอย่างรวดเร็ว“องค์หญิงหวู่หยางใจเย็น ๆ พะยะค่ะ ทั้งหมดนี้องค์ฮ่องเต้เป็นคนจัดการ ข้ามีหน้าที่ส่งข้อความเท่านั้น ข้าหวังว่าองค์หญิงจะสร้างปัญหามากเกินไปพะยะค่ะ”
ซวนเทียนเก้อเย้ยหยันอย่างเยือกเย็นและไม่ได้พูดอะไรอีกในความเป็นจริง ในอดีตเมื่อนางพูดในพระราชวัง ไม่มีใครกล้าพูดด้วยน้ำเสียงดังกล่าว แต่ตอนนี้มันแตกต่างอย่างแท้จริง แต่มันสมเหตุสมผล หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฮองเฮาซึ่งเป็นมารดาของแผ่นดินได้ตกอยู่ในสถานะนี้ นางเป็นเพียงองค์หญิงแห่งราชวงศ์ จะนับได้ว่าเป็นสิ่งใด
ฮองเฮาไม่ได้พูดอะไรอีกเลยและพาทุกคนไปยังตำหนักหยกและเฟิงหยูเฮงก็ถูกดึงไปที่ด้านข้างเพื่อไปกับนาง ระหว่างทางนั้นนางพูดเบา ๆ กับเฟิงหยูเฮง “อาเฮง เจ้าสามารถหาวิธีที่จะขอให้พระชายาหยุนออกจากตำหนักศศิเหมันต์นาวได้หรือไม่ ข้าคิดว่าการป่วยของฮ่องเต้นั้นมีทั้งช่วงเวลาที่ดีและไม่ดี เมื่อคืนที่ผ่านมา ฝ่าบาทจำจางหยวนได้อย่างฉับพลัน นั่นคือสาเหตุที่เขาถูกนำตัวออกจากฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิด หนึ่งในความคิดนี้ พระชายาหยุนอยู่ในใจของฝ่าบาทเป็นเวลาหลายปี มันเป็นไปได้ที่เมื่อนางมาแสดงตัวต่อหน้าฝ่าบาท ฝ่าบาทจะจดจำทุกสิ่งในอดีตและจะไม่สับสนแบบนี้อีกแล้ว”
ฟังคำพูดของฮองเฮาเฟิงหยูเฮงลอบถอนใจในขณะที่รู้สึกลำบากใจ พระชายาหยุนไม่ได้อยู่ในพระราชวังในตอนนี้ พวกเขาจะพูดถึงการปรากฏตัวต่อฮ่องเต้ได้อย่างไร ! แต่นางไม่สามารถพูดสิ่งนี้กับฮองเฮาได้โดยตรง ท้ายที่สุดแล้ว พระชายาหยุนออกจากพระราชวังเป็นความลับและไม่สามารถเป็นที่รู้ของคนในพระราชวังได้ ดังนั้นนางจึงพูดว่า “อาการของเสด็จพ่อนั้นยุ่งยากมาก มันไม่ง่ายเลยที่จะจดจำคน ๆ หนึ่งหลังจากที่ได้พบกัน ข้าเข้าใจความรู้สึกของพระองค์ แต่ถ้าเสด็จพ่อสามารถจำจางหยวนได้ แล้วทำไมหลังจากนั้นจางหยวนไม่ได้อยู่เคียงข้างฝ่าบาทเพคะ ? ”
นางถามตรงเข้าประเด็นและฮองเฮาไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วบางครั้งอาการป่วยของฮ่องเต้ก็ดีขึ้นและเลวลง ก็เป็นความจริง ฮ่องเต้เกือบจะไล่จางหยวนกลับไปที่ฝ่ายบ่าวรับใช้ที่มีความผิดก็เป็นความจริงเช่นกัน ถ้าพระชายาหยุนปรากฏตัวและลงเอยแบบนี้ นางเริ่มกลัวหลังจากนี้ เสียใจที่นางคิดเช่นนี้ได้อย่างไร โชคดีที่เฟิงหยูเฮงไม่เห็นด้วย ไม่เช่นนั้นนางอาจทำให้พระชายาหยุนเป็นอันตราย
และในปัจจุบันเฟิงหยูเฮงกำลังคิดอย่างอื่นวันนั้นเมื่อนางย้ายฮ่องเต้ไปยังมิติของนางเพื่อทำการตรวจร่างกายอย่างเต็มรูปแบบ ผลลัพธ์ก็ออกมานานแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แม้แต่เส้นสีดำที่ปรากฏบนหน้าอกของฮ่องเต้ก็ไม่ได้สร้างปัญหาใด ๆ ราวกับว่าเส้นสีดำวาดบนผิวเท่านั้น แต่เฟิงหยูเฮงรู้ดีว่าเส้นไม่ได้อยู่บนผิวหนัง แต่อยู่ในเลือดและกล้ามเนื้อ
ไม่สามารถพบปัญหาได้ด้วยวิธีการทางวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่นั่นเป็นจุดที่ไม่เหมือนใครของการใช้กู่ แต่ด้วยเหตุนี้ในฐานะแพทย์ชั้นสูงจากอนาคต นางจึงไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับอาการป่วยนี้ได้ พวกเขาต้องไปหาชาวแม้วตัวจริงหรือ ? แต่พวกเขาจะหาได้ที่ไหน
ทุกคนมีความคิดของตัวเองและในที่สุดพวกนางก็มาถึงห้องโถงหยก เงยหน้าขึ้นมองพระสนมหยวนชูและฮ่องเต้กำลังนั่งเคียงข้างกันดื่มไวน์ของพวกเขา ดูเหมือนกับคู่รัก วันนี้พระสนมหยวนชูใช้ความคิดริเริ่มกับชุดของนาง ชุดสีม่วงแดงดูสง่างามเพียบพร้อม แม้กระทั่งไข่มุกก็แขวนอยู่บนเครื่องประดับศีรษะของนางทำให้นางมีกลิ่นอายที่กดดัน
ซวนเทียนเก้อไม่มีความสุขอีกครั้งนางพูดพึมพำเบา ๆ “ทำไมนางนั่งบนที่นั่งของฮองเฮา ? ”
เฟิงเทียนหยูกล่าวว่า“ข้าได้ยินมาว่าจะมีการประกาศระหว่างงานเลี้ยงวันนี้อาจเป็น……”
——————————————————————————————————
(หมายเหตุผู้แปล:มีบันทึกของผู้เขียนด้านล่างอีกครั้ง)
(องค์ชายแปดเจ้าไม่เหลือวันที่ดีอีกไม่กี่วันแล้ว)