The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1046 ขอแต่งชายารอง

เพลงและการร่ายรำบรรเลงอย่างสนุกสนานในห้องโถงหยกแต่เฟิงหยูเฮงออกไปอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เมื่อนางมาถึงด้านนอกห้องโถง นางพบสถานที่ไร้คน หลบซ่อนตัวเองเคลื่อนตัวไปทางตำหนักศศิเหมันต์อย่างรวดเร็ว
นางไม่ได้มีวัตถุประสงค์อื่นใดที่จะไปที่นั่นแต่เพียงว่าพระชายาหยุนบอกนางว่านางอยากได้เสือขาวไปอยู่ที่ตำหนักจุน และส่งไปตำหนักจุนเพื่อเป็นเพื่อนของนาง เมื่อนางเข้าไปในพระราชวังวันนี้ นางต้องการใช้โอกาสนี้ให้สำเร็จ
ตำหนักศศิเหมันต์ถูกทิ้งร้างสร้างความแตกต่างอย่างชัดเจนกับความมีชีวิตชีวาในห้องโถงหยกไม่ใช่ทุกคนที่รู้ว่าไม่มีเจ้านายในตำหนักนี้ และตามที่คาดไว้มีบ่าวรับใช้ใกล้ชิดเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ คอยปกป้องห้องนอนทุกวัน ส่งอาหารเหมือนปกติ แล้วประกาศไปข้างนอกว่าพระชายาหยุนอารมณ์ไม่ดีและไม่ต้องการพบใครเลย
ด้วยเหตุผลนี้ทำให้รู้สึกว่าทุกคนรู้ว่าฮ่องเต้แสดงความรักต่อมารดาและบุตรคนที่แปดอย่างเต็มที่และได้ผลักพระชายาหยุนออกไปทางด้านหลังของจิตใจ เป็นที่เข้าใจว่าพระชายาหยุนจะอยู่ในอารมณ์ไม่ดี นอกจากนี้บุคลิกภาพปกติของพระชายาหยุนก็แปลกและเจ้าอารมณ์เล็กน้อย การที่นางจะโกรธเคืองในเรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นจึงไม่มีใครสงสัยอะไรเลย
เมื่อเฟิงหยูเฮงมาถึงเสือขาวกำลังนอนหลับอยู่ในกรง มันก็ยังระวังไว้มาก เมื่อได้ยินคนเข้าก็จะลืมตาทันทีและแสดงลักษณะที่ดุร้าย แต่เมื่อรู้ว่าคนที่มาคือเฟิงหยูเฮง พฤติกรรมเหมือนเสือก็เปลี่ยนไปกลายเป็นแมวและกระโดดไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องทันที ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่ากรงถูกปิด มันก็อาจกระโจนเข้าหาเฟิงหยูเฮงโดยตรงเพื่อแสดงความคิดถึงของมัน
ในท้ายที่สุดเสือขาวตัวนี้ก็ค่อนข้างลำบากในคฤหาสน์หลักของมณฑลในอดีต มันสามารถเล่นได้อย่างอิสระและบางครั้งเฟิงหยูเฮงก็กอดมัน นับตั้งแต่มันมาอยู่ตำหนักศศิเหมันต์ นับตั้งแต่ที่มันตัวใหญ่ขึ้น มันได้แต่อยู่ในกรงเท่านั้น แม้ว่าจะรู้อย่างชัดเจนว่าจริง ๆ แล้วไม่ชอบกินคน ก็ไม่มีใครเชื่อ
เมื่อเห็นว่าเสือขาวจ้องมองเฟิงหยูเฮงเหมือนจะคาดเดาอย่างคร่าวๆ ว่านางคิดอะไรอยู่ ดังนั้นนางจึงยื่นมือออกมา แล้วจ้องหัวใหญ่ของมันสองสามครั้ง และพูดเบา ๆ ว่า “สวัสดีเสี่ยวไป๋ ข้ารู้ว่าเจ้าลำบากมาก ข้าจะพาเจ้าออกจากที่นี่และเจ้าได้พบพระชายาหยุน ในไม่ช้าจากนั้นมีใครบางคนสามารถเล่นกับเจ้าได้”
เสี่ยวไป่ตัวสั่นพระชายาหยุน ? วิธีที่นางเล่นนั้นพิเศษนิดหน่อย ! จริง ๆ แล้วอยากจะปฏิบัติต่อมันเหมือนภูเขา ผู้หญิงคนนั้นอาจนึกถึงความคิดเหล่านั้น แต่คิดอีกครั้ง ลืมมันไปเถิด การเป็นภูเขาก็ยังดีกว่าถูกขังอยู่ที่นี่ มันน่าเบื่อมาก
ดังนั้นจึงพยักหน้ายอมรับชะตากรรมของตนจากนั้นก็รู้สึกว่าตาพร่ามัว เสือพร้อมกรงถูกนำไปยังพื้นที่แปลก ๆ และเสียงของเฟิงหยูเฮงดังขึ้นในหู “รอสักครู่ เราจะออกจากพระราชวังไปด้วยกัน”
หลังจากประสบความสำเร็จในการนำเสี่ยวไป๋เข้าไปในมิติของนางเฟิงหยูเฮงย้ายกลับไปที่ห้องโถงหยก ก่อนที่จะกลับไปที่หน้าห้องโถง นางเห็นองค์ชายเจ็ดยืนอยู่ด้านนอกห้องโถงยืนด้วยมือทั้งสองข้างไพล่หลังของเขา มีความกังวลบนใบหน้าของเขา
นางเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว“พี่เจ็ด ทำไมท่านพี่ถึงมายืนอยู่ที่นี่เจ้าคะ ? ข้างนอกมันหนาวมาก”
ซวนเทียนฮั่วเหลือบมองไปที่นางและพูดโดยตรง“การบำรุงร่างกายของพระชายาหยวนกุ๋ย เจ้ามีความคิดเหล่านั้นได้อย่างไร เจ้ารู้หรือไม่ว่าทักษะกู่แพร่กระจายไปทั่ว ? เจ้าก็รู้อันตรายที่เกี่ยวข้องกับสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ ? ”
นางพยักหน้าพูดอย่างตรงไปตรงมา“ข้าเข้าใจทุกอย่าง แต่สิ่งนี้ไม่สามารถถูกปล่อยออกไปได้อีกต่อไป ถ้าเสด็จพ่อทำเช่นนี้ต่อไป ข้าจะไม่เป็นคนเดียวที่ตกอยู่ในอันตราย ข้าตัดสินใจแล้ว พี่เจ็ดไม่จำเป็นต้องแนะนำข้าอีกเจ้าค่ะ” คำพูดของนางถูกกำหนดเป็นตัวแทนของความตั้งใจของนาง แม้จะมีความขุ่นเคืองผสมอยู่ในอารมณ์ของนาง ฮ่องเต้ที่ดีเช่นนี้ได้รับอันตรายในระดับนี้ เมื่อนางตรวจสอบความจริงจากคนเหล่านั้นที่เกี่ยวข้อง นางสาบานว่านางจะไม่ปล่อยพวกเขาไปอย่างแน่นอน
“เอาล่ะข้าจะไม่ห้ามแล้ว”ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า และไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่บอกกับนางว่า “ก่อนหน้านี้หมิงเอ๋อขอร้องเสด็จพ่อให้อนุญาตให้จื่อหรูออกจากพระราชวังไปกับพวกเราคืนนี้ น่าเสียดายที่เสด็จพ่อไม่อนุญาต”
“ข้าคิดไว้อยู่แล้วเจ้าค่ะ”เฟิงหยูเฮงถอนหายใจ และพูดอย่างหงุดหงิด “เนื่องจากไม่ได้รับอนุญาต เขาจึงสามารถพักได้อีกหนึ่งคืน คืนพรุ่งนี้ข้าจะหาวิธีที่จะพาจื่อหรูออกจากพระราชวัง สร้างฉากการหายตัวไปของจื่อหรู ในเวลานั้นข้าจะขอให้พี่เจ็ดเล่นตามน้ำและขอให้ฮ่องเต้ตามหาเฟิงจื่อหรู และผลักดันความรับผิดชอบในการที่ไม่สามารถรักษาความปลอดภัยพระราชวังให้แก่องค์ชายแปดเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วรู้สึกงุนงงและถามคำถาม“เจ้าสามารถซ่อนเฟิงจื่อหรูในที่ที่ปลอดภัยได้หรือ ? จะไม่มีใครพบเขาใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ข้าทำได้เจ้าค่ะ”
เขาไม่ได้ถามอะไรอีกแล้วเพียงแต่พูดว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้”
กลับไปที่งานเลี้ยงของฮ่องเต้บรรยากาศรู้สึกเล็กน้อย สายตาขององค์ชายแปดยังคงจ้องมองมาที่โต๊ะของเฟิงหยูเฮงและจับจ้องอยู่ที่เฟิงเซียงหรู เฟิงเซียงหรูค่อนข้างไม่สบายใจด้วยการจ้องมองที่เห็นได้ชัด นางจะต้องสำนึกบางอย่างโดยไม่คำนึงถึงว่านางเป็นคนที่หลงลืม ยิ่งกว่านั้นซวนเทียนเก้อยังพูดอีกว่า “ทำไมเสด็จพี่ถึงจ้องมองเซียงหรูตลอด ? ”
เฟิงเซียงหรูมองไปทางเฟิงหยูเฮงโดยไม่รู้ตัวมือของนางเย็นและหน้าซีด นางมีความรู้สึกที่ไม่ดีทำให้นางหายใจลำบาก จากนั้นนางก็มองไปที่ซวนเทียนฮั่วโดยไม่รู้ตัวและเขาก็มองไปในทิศทางของนางเช่นกัน เมื่อพวกเขาสบตากัน ความรู้สึกกังวลของเฟิงเซียงหรูจะทวีความรุนแรงมากขึ้น นางบอกกับเฟิงหยูเฮงอย่างนุ่มนวล “ข้าต้องการพูดกับองค์ชายเจ็ด พี่รอง ข้าจะขอให้พระองค์ออกไปได้อย่างไรเจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงเข้าใจความรู้สึกของเฟิงเซียงหรูเมื่อผู้หญิงรู้สึกถึงอันตราย คนแรกที่นางต้องการขอความคุ้มครองคือจากคนที่นางชอบ น่าเสียดาย……“มันสายเกินไป”
นางมีเวลาพูดประโยคนี้เท่านั้นซวนเทียนโม ผู้ที่ได้ยินเสียงเพลงและการร่ายรำ เขากำลังนั่งอยู่บนที่นั่งตรงข้ามกับฮ่องเต้และได้ยืนขึ้นแล้วบอกกับฮ่องเต้ว่า “เสด็จพ่อ วันนี้เป็นปีใหม่ ข้ามีเรื่องจะขอเสด็จพ่อ หวังว่าเสด็จพ่อจะเห็นด้วยพะยะค่ะ”
“โอ้?”ฮ่องเต้กลับมาคึกคักอีกครั้ง “โมเอ๋อจะขออะไร พูดมา ! ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ข้าจะยอมทุกอย่าง”
เมื่อฮ่องเต้กล่าวว่า“ยอมทุกอย่าง” เฟิงเซียงหรูก็ตัวสั่น และใบหน้าของนางก็ซีดยิ่งขึ้น นางรู้สึกว่าคำขอขององค์ชายแปดมีแนวโน้มที่จะเกี่ยวข้องกับนาง แต่เขาเป็นองค์ชายและฮ่องเต้ก็สนับสนุนเขา หากเขาพูดถึงหัวข้อที่นางไม่ต้องการได้ยินมากที่สุด นางควรทำอย่างไร
ซวนเทียนฮั่วขมวดคิ้วหลังจากคำพูดของฮ่องเต้ถัดจากเขา ซวนเทียนหมิงพูดกับเขาเบา ๆ “เสด็จแม่บอกว่านางต้องการยืนยันเรื่องระหว่างเสด็จพี่กับเฟิงเซียงหรูโดยเร็วที่สุด ข้าคิดว่ามันเร็วเกินไป แต่เมื่อได้เห็นสิ่งนี้ ดูเหมือนว่ามันช้าเกินไปที่เราจะลงมือ”.ไอลีนโนเวล.
ซวนเทียนฮั่วไม่สนใจเขาแต่คิดถึงสิ่งต่าง ๆ ซักพัก จากนั้นก็ส่ายหน้าให้เฟิงเซียงหรูเล็กน้อย ขอให้นางสงบสติอารมณ์
และในขณะนี้ได้ยินเสียงของซวนเทียนโมอีกครั้งเขาพูดว่า “ข้าปรารถนาที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งในฐานะชายารองพะยะค่ะ”.Aileen-novel.
ด้วยประโยคของเขาทุกคนตกอยู่ในความโกลาหล
องค์ชายแปดต้องการขอผู้หญิง? และในฐานะชายารอง? มันคือใคร ?
แม้ว่าตำแหน่งของชายารองจะแตกต่างจากพระชายาเอกแต่ชาบารองก็ยังเป็นชายาอยู่ นางอาจจะเป็นชายาขององค์ชาย และมันก็ไม่ได้ตำแหน่งที่สูง แต่การเป็นชายารองขององค์ชายแปดนั้นแตกต่างกัน องค์ชายแปดนี้จะสืบทอดราชบัลลังก์ในอนาคต เมื่อชายารองเข้ามาในพระราชวัง นางจะได้รับการจัดอันดับต่อฮองเฮา และอย่างน้อยก็ต้องได้รับตำแหน่งพระชายา ดังนั้นการเป็นชายาขององค์ชายแปดจึงเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการให้บุตรสาวของตัวเองเป็น จะเห็นว่าเขาขอแต่งงานอย่างจริงจัง ในขณะที่ทุกคนเริ่มเดาว่าใครจะเป็นคนที่จะได้รับการเสนอ ?
ฮ่องเต้ก็สนใจเช่นกันจับมือพระชายาหยวนกุ๋ย เขาโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อถามซวนเทียนโม “บุตรสาวของครอบครัวไหนที่โมเอ๋อต้องตา ? เจ้าไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไปมีความต้องการที่จะมีชายา ไม่ใช่เพียงแค่ชายารอง แม้กระทั่งชายาเอกก็ควรได้รับ ถ้าเป็นคนที่เจ้าชอบจริง ๆ เจ้าก็สามารถมีชายาเอกได้ ตราบใดที่เจ้ามีความสุข ข้าก็จะยินยอม”
ซวนเทียนโมส่ายหัวโดยกล่าวว่า“ข้าขอแค่ชายารองเท่านั้น นางเป็นบุตรสาวของอนุและไม่สามารถรับตำแหน่งของชายาเอกได้ เสด็จพ่อเพียงแค่ยินยอมให้ข้ารับนางเป็นชายารองพัยะค่ะ”
“อืม”ฮ่องเต้พยักหน้า “แล้วพูดสิว่าคุณหนูในครอบครัวไหนกัน”
ซวนเทียนโมมองไปที่ด้านข้างจ้องมองไปที่เฟิงเซียงหรูอีกครั้งในเวลาเดียวกันกล่าวว่า“บุตรสาวของอนุตระกูลเฟิง น้องสาวของพระชายาหยู, เฟิงเซียงหรูพะยะค่ะ”
“นางหรือ? ”
“นางหรือ? ”
ทุกคนเริ่มถกเถียงกันพวกเขาทุกคนเบิกตากว้างแสดงความไม่เชื่อ แต่ผู้คนที่สมองไว เข้าใจความตั้งใจขององค์ชายแปดทันที การได้ตัวน้องสาวที่สนิทที่สุดของพระชายาหยูไว้ข้าง ๆ เขาก็เหมือนกับการได้รับตัวประกัน นอกจากนี้ยังเป็นเพียงแค่ชายารอง องค์ชายอาจมีชายารองมากมาย
ฮ่องเต้ไม่ได้คาดหวังว่า”บุตรชายคนที่แปดที่เขาโปรดปรานมากที่สุด” ของเขาจะพึงใจบุตรสาวที่ต่ำต้อยของอนุตระกูลเฟิง เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่มันก็ไม่มีอะไรมันเป็นแค่ชายารองของบุตรชาย ต้องการใครก็ตามที่เขาชอบ ไม่มีอะไรแปลก แต่เขาก็ยังถามพระชายาหยวนกุ๋ยที่รักของเขาอยู่ข้างเขา “ชายารัก เจ้าคิดอย่างไร ? ”
พระชายาหยวนกุ๋ยรู้ความรู้ความตั้งใจของซวนเทียนโมและอนุญาตอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินฮ่องเต้ถามนาง ในเวลานี้นางมองไปที่เฟิงเซียงหรูและประสบความสำเร็จในการเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเฟิงเซียงหรู ดังนั้นนางจึงพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “คุณหนูสามตระกูลเฟิงเป็นน้องสาวของพระชายาหยู ข้าเชื่อว่าคุณหนูสามตระกูลเฟิงจะเป็นเหมือนพระชายาหยูและมีนิสัยดี ชายาผู้นี้หวังว่าฝ่าบาทจะเห็นด้วยกับคำขอของบุตรชายของข้า”
“ฮ่าๆ ! ” ฮ่องเต้หัวเราะออกมาดัง ๆ “โมเอ๋อของเราก็รู้แจ้งแล้ว ! เอาล่ะเนื่องจากเจ้าชอบนาง ข้าจะยินยอม ไม่มีผู้หญิงคนใดที่เจ้าไม่สามารถแต่งงานด้วยได้ภายใต้ท้องฟ้านี้ ! ”
ด้วยประโยคเดียวการแต่งงานครั้งนี้จึงได้รับการตัดสิน ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีใครถามเฟิงเซียงหรูว่านางเต็มใจหรือไม่ ราวกับว่านางไม่มีตัวตน ราวกับว่านางเป็นวัตถุ ถ้าซวนเทียนโมชอบก็จะถูกซื้อ ไม่ได้รับอนุญาตให้ปฏิเสธ
เฟิงเซียงหรูโกรธและกลัวมือข้างหนึ่งของนางจับมืออีกข้างหนึ่งอย่างแรงจนมองเห็นเลือดได้ เฟิงหยูเฮงจับมือนางเบา ๆ แล้วบอกนางเบา ๆ ว่า “อย่ากลัวเลย องค์ชายเจ็ดจะคิดอะไรบางอย่าง”
ประโยคนี้เพิ่งถูกพูดและองค์ชายเจ็ดยังไม่ได้ทำอะไรเลยพวกเขาได้ยินเสียงองค์ชายสี่ที่ตะโกนเสียงดัง จากนั้นเขาก็เดินโซเซไปข้างหน้ามองอย่างกระวนกระวายคุกเข่าต่อฮ่องเต้โดยกล่าวว่า “เสด็จพ่อได้โปรดอย่าตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ข้าก็อยากแต่งงานกับคุณหนูสามตระกูลเฟิงในฐานะพระชายาเอกพะยะค่ะ ! ”
ผู้คนอยู่ในความโกลาหลอีกครั้งโดยพูดว่าเหตุใดคุณหนูสามของตระกูลเฟิงถึงได้รับความนิยม? นางเป็นแค่บุตรสาวของอนุก็ดี ถ้าองค์ชายแปดต้องการให้นางเป็นตัวประกัน แต่ทำไมองค์ชายสี่ถึงมีส่วนเกี่ยวข้อง ? และเขากำลังขอนางเป็นพระชายาเอก ? บุตรสาวของอนุจากครอบครัวที่ต่ำต้อยอาจกลายเป็นพระชายาเอกขององค์ชาย ?
ชั่วครู่เฟิงเซียงหรูกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนในปัจจุบันทุกคนมองไปที่นางรวมทั้งเฟิงเฟินไดที่นั่งอยู่ตรงมุม
เฟิงเฟินไดไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นในงานเลี้ยงของฮ่องเต้ในวันนี้แต่ก็ไม่เป็นไรทั้งสองคนสามารถต่อสู้ได้ ! มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าพวกเขาทั้งคู่ต่อสู้จนทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บ จากนั้นนางก็สามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากความปั่นป่วนนี้ได้ มันเป็นเพียงว่านางยังคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจ นางไม่รู้ถึงแหล่งที่มาของความเจ็บปวดนี้ แต่นางไม่สามารถช่วยได้ แต่คิดถึงคนในคฤหาสน์เฟิงในอดีต และถามตัวเองว่า “ท่านย่า ท่านพ่อ ถ้าพวกท่านทั้งคู่ยังมีชีวิตอยู่ พวกท่านคงคิดไม่ถึงเกี่ยวกับสถานการณ์ในวันนี้ พวกท่านจะคาดฝันหรือไม่ว่าบุตรสาวของตระกูลเฟิงจะกลายเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการ พวกนางกลายเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อการเมืองในราชสำนัก เพียงว่าสถานการณ์นี้ในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ…”