The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1050 เจ้ามอบความสุขให้กับนางได้หรือไม่

　　ด้านนอกประตูเต๋อหยางนั้นหลี่เฉิงได้รับข่าวว่าจาวเหลียนกำลังจะออกจากพระราชวังในวันนี้ และนางนั่งรถม้ามาเพื่อพบกับเขาด้วยตัวเอง จาวเหลียนปวดหัวเมื่อเขาเห็นหลี่เฉิง และบางครั้งก็คิดว่าจะขายผู้หญิงคนนี้ น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
เนื่องจากจาวเหลียนอยู่ในพระราชวังมาระยะหนึ่งหลี่เฉิงจึงไม่ได้พบเขานานแล้ว อาจเป็นเพราะนางคิดถึงเขา ดังนั้นนางจึงพุ่งเข้าหาราวกับลมกระโชก จาวเหลียวหลบไปข้างหลัง แต่ซวนเทียนหมิงผลักเขาไปข้างหน้า และทั้งสองชนกัน หลี่เฉิงขดตัวในอ้อมแขนของจาวเหลียน และดูเหมือนว่านางถูกกอดโดยเขา
องค์ชายเจ็ดกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า“องค์ชายเหลียนมีบุคคลที่ดีที่สุดที่จะดูแลเจ้า ตำหนักจุนของนั้นจะรับภาระต้อนรับการมาถึงขององค์ชายเหลียนได้อย่างไร” หลังจากพูดอย่างนี้เขาพูดกับหลี่เฉิง “พระชายารีบพาองค์ชายเหลียนขึ้นรถม้า ข้างนอกอากาศหนาว พระองค์ใส่ผ้าบางเกินไป มันจะไม่ดีถ้าพระองค์เป็นหวัด”
จาวเหลียนอยากจะบอกซวนเทียนฮั่วว่าเขาไม่รู้สึกหนาวเลยสำหรับเฉียนโจว อากาศเย็นในเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนนั้นอบอุ่นพอ ๆ กับฤดูใบไม้ผลิ และเขาก็สามารถสวมใส่ได้น้อยกว่านี้ แต่หลี่เฉิงจับเขาได้อย่างมั่นคง แล้วลากเขาไปที่ด้านข้างของรถม้าจากคฤหาสน์เหลียน คนขับรถม้าร่วมมือกับหลี่เฉิงและดึงเขาขึ้นอย่างรวดเร็วและยัดเขาเข้าไปในรถม้า เมื่อรถม้าออกเดินทาง หลี่เฉิงโค้งคำนับให้ซวนเทียนหมิงแสดงความขอบคุณอย่างเงียบ ๆ
เมื่อรถม้าของจาวเหลียนออกไปในระยะไกลเฟิงหยูเฮงมองตามสายตาของซวนเทียนหมิง ซวนเทียนหมิงบอกกับนางว่า “เขาควรกลับไปยังที่ที่เขาจากมา ข้าแอบส่งคนไปแจ้งคฤหาสน์เหลียนว่าเขาจะออกจากพระราชวังในวันนี้ สิ่งนี้ควรถูกพิจารณาว่าเป็นการทำสิ่งที่ดี”
เฟิงหยูเฮงยกนิ้วของนางไปที่ซวนเทียนหมิงแสดงว่ายอดเยี่ยม
ทุกคนออกจากพระราชวังแยกกันและขึ้นรถม้าราชสำนักและรถม้าที่เฟิงเซียงหรูขึ้นนั้น นางติดตามองค์ชายเจ็ดเพื่อขึ้นรถม้าราชสำนักกลับตำหนักจุน ระหว่างทางซวนเทียนฮั่วเห็นผิวสีซีดของนางและนางก้มหน้าลง และความจริงที่ว่านางไม่ได้พูดอะไรเลย ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจเล็กน้อยและพูดว่า “อย่าคิดมากเกินไป ชะตากรรมของผู้อื่นไม่ได้ถูกตัดสิน ดูสิ แม้ว่าเสด็จพ่อจะพระราชทานสมรส เจ้าก็สามารถหลีกเลี่ยงมันได้สำเร็จ และทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจ้าทำความดีและสั่งสมคุณธรรมทั้งหมดนี้ ดังนั้นสิ่งที่ช่วยเจ้าในวันนี้ไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นตัวเจ้าเอง”
เฟิงเซียงหรูเงยหน้าขึ้นมองเขาและนางต้องการถามซวนเทียนฮั่วว่าเขาอยากแต่งงานกับนางหรือไม่ แต่เมื่อคำพูดมาถึงปลายลิ้น นางคิดว่านางเริ่มโลภมากเกินไปและได้คืบจะเอาศอก ในอดีตเมื่อนางไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับซวนเทียนฮั่ว นางอยากเห็นเขาบางครั้งจากระยะไกลและรู้สึกพึงพอใจ ตอนนี้นางเข้ามาที่ตำหนักจุน และต้องการพูดสองสามประโยคกับเขาทุกวัน จากนั้นคิดว่าเป็นการดีที่สุดที่จะมีโอกาสมากขึ้นที่จะใช้เวลาร่วมกัน ตอนนี้นางต้องการถามว่าเขาต้องการแต่งงานกับนางหรือไม่ นางไม่ใช่ว่าได้คืบจะเอาศอกหรือไม่ สถานการณ์ปัจจุบันดีขึ้นกว่าในอดีตมากทำไมนางถึงโลภ
ใบหน้าของเด็กสาวคนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งนางก้มหน้าลงและไม่พูดอะไรอีกเลย
ที่จริงแล้วซวนเทียนฮั่วเข้าใจว่าเฟิงเซียงหรูกำลังคิดอะไรอยู่เพียงว่าเขาเป็นเหมือนนาง เขารู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาดีมาก แต่หัวใจของเขาไม่สามารถกำจัดเงาของอีกคนได้ แล้วเปิดรับเฟิงเซียงหรูโดยไม่มีเหตุผล เขากลัวว่าเขาจะต้องทำร้ายนางในวันหนึ่ง.Aileen-novel.
หิมะตกข้างนอกและรถม้าราชสำนักก็เคลื่อนตัวช้ามากในที่สุดพวกเขาก็ผ่านถนนที่มีผู้คนจำนวนมาก และการเดินทางไปข้างหน้านั้นราบรื่นมากขึ้น ขณะที่คนขับเตรียมพร้อมที่จะกระตุ้นม้า โดยไม่คาดคิดรถม้าราชสำนักก็หยุดลงโดยใครบางคน
ผู้คนข้างในนั้นไม่รู้เหตุผลแต่ก่อนที่พวกเขาจะมีโอกาสถาม มีใครบางคนพูดเสียงดังจากข้างนอก “น้องเจ็ด ข้าขอโทษ ข้าหยุดรถเพราะข้าอยากถามคนที่อยู่ข้างเจ้า ข้าจะถามเพียงแค่สองสามข้อ”
เฟิงเซียงหรูตัวสั่นมันเป็นเสียงของซวนเทียนยี่
“เฟิงเซียงหรู”ซวนเทียนยี่ถามเสียงดัง “ข้าจะถามเจ้าคำถามเดียว เจ้าจะกลับไปที่มณฑลจี่อันหรือไม่ ? ”
เสียงของเขาถูกลมพัดเข้าหูของนางโดยตรงเฟิงเซียงหรูกล่าวว่า “ข้าจะกลับไป ท่านแม่ของข้าอยู่ที่นั่น มณฑลจี่อันคือบ้านของข้า”
“เอาล่ะ”ซวนเทียนยี่พูดอีกครั้ง “จากนั้นข้าจะไปกับเจ้า แจ้งให้ข้ารู้ก่อนที่เจ้าจะกลับไป เราจะไปด้วยกัน”
เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้งและตอบด้วยความตั้งใจ“ถ้าพระองค์ยืนยันที่จะทำเช่นนั้น ข้าก็ไม่สามารถหยุดพระองค์ได้ แต่ข้าจะกระโดดหน้าผาระหว่างทางไปยังมณฑลจี่อัน พระองค์จะได้รับแค่ร่างกายของข้า ! ”
เมื่อนางพูดสิ่งนี้ซวนเทียนฮั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองผู้หญิงคนนี้ พวกเขาสบตากัน
ไม่มีการตอบสนองจากภายนอกเฟิงเซียงหรูคิดว่าคนผู้นั้นจากไปแล้ว และกำลังถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางได้ยินเสียงของซวนเทียนยี่อีกครั้ง แต่เป็นคำถามที่ถามซวนเทียนฮั่ว “น้องเจ็ด เจ้าจะมอบความสุขให้กับนางได้หรือไม่ ? ” เสียงของเขามีความเหงาและความสิ้นหวังอย่างลึกซึ้ง
ซวนเทียนฮั่วมองเฟิงเซียงหรูและพูดอย่างจริงจัง“ความสุขคือสิ่งที่เจ้าต่อสู้เพื่อตัวเอง อย่าคาดหวังให้คนอื่นมอบมันให้กับเจ้า หากเจ้าเป็นผู้หญิงที่ฉลาด เจ้าควรเรียนรู้วิธีการต่อสู้เพื่อความสุขของเจ้าเอง” การพูดแบบนี้เขาไม่เต็มใจที่จะพูดคุยกับซวนเทียนยี่อีกต่อไป และเตือนคนขับรถม้าว่า “ไปกันเถิด ! เราจะกลับไปที่ตำหนัก”
คนขับรถม้าโค้งคำนับต่อซวนเทียนยี่ด้วยการขอโทษจากนั้นให้รถม้าเคลื่อนย้ายไปรอบ ๆ ตัวเขาและจากไป และจนกระทั่งรถม้าวิ่งไปไกลมาก พวกเขาไม่ได้ยินเสียงของซวนเทียนยี่อีก เฟิงเซียงหรูคิดว่าคน ๆ นั้นจะกลับไปแล้วใช่หรือไม่ ? ดังนั้นนางจึงดึงม่านรถม้าเปิดออก และเห็นว่าในสายลมและหิมะ ร่างนั้นยังคงนั่งอยู่บนม้าของเขาและจ้องมองมาที่นาง แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างไกลกัน นางยังสามารถรู้สึกถึงการแยกจากกันและความสิ้นหวังจากสายตาของเขา
นางลดม่านลงและหันไปข้างหน้าไม่มองอีกต่อไปซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า “ข้ากลัวว่าด้วยการแยกนี้จะเป็นการยากที่จะได้พบกันอีกครั้ง”
“เราจะไม่พบกันอีก! ” เฟิงเซียงหรูถามเขาว่า “องค์ชายเจ็ด ถ้าพระองค์มีใครในใจ แต่พระองค์รู้ว่าคนที่นางชอบไม่ใช่พระองค์แล้ว พระองค์จะยังยุ่งกับนางหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหัว“ไม่”
“นั่นแหละ”นางแสดงรอยยิ้มอันขมขื่น “องค์ชายสี่เป็นพี่ชายของพระองค์ และแก่กว่าพระองค์ พระองค์จะไม่เข้าใจหลักการนี้ได้อย่างไร”
มันเป็นความจริงซวนเทียนยี่เข้าใจหลักการนี้ ในความเป็นจริงที่ห้องโถงหยก เขาได้กล่าวคำพูดในการแยกความสัมพันธ์และตัดขาด แต่เมื่อเขาออกจากประตูวังและเห็นลมและหิมะ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดรถม้าราชสำนักเพื่อต่อสู้ครั้งสุดท้าย เขายังคิดไม่ว่าเขาจะอยู่ในหัวใจของเฟิงเซียงหรูหรือไม่ หรือว่านางมีคนอื่นอยู่ในใจ ตราบใดที่ผู้หญิงคนนั้นเต็มใจที่จะกลับไปที่มณฑลจี่อัน เขาก็จะติดตามนางอีกครั้งและอยู่กับนางทุกวัน เขาไม่เชื่อว่าความมุ่งมั่นของเขาจะเปล่าประโยชน์
อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดอย่างนั้นเขาเห็นความเฉียบคมของเฟิงเซียงหรู เห็นความมุ่งมั่นของเฟิงเซียงหรู และรู้ชัดเจนว่าเขาแพ้การแข่งขันนี้ไปแล้ว เขาเป็นองค์ชายสี่ของราชวงศ์ต้าชุนและเป็นคนที่มีเหตุผล หากเขามีจิตใจที่กว้างขวาง เขาควรจะปล่อยวาง สิ่งที่เขาไม่สามารถปล่อยในพระราชวัง เขาควรปล่อยให้พวกเขาไปไล่ล่านี้
ซวนเทียนยี่เงยหน้าขึ้นมองหิมะที่ตกลงมาจากท้องฟ้าร่วงหล่นเข้ามาในดวงตาของเขาเยือกเย็น แข็งเหมือนหัวใจของเขา ผู้ดูแลของเขาบอกเขาว่า “กลับกันเถิดพะยะค่ะ ! หิมะตกหนักขึ้นทุกที”
ซวนเทียนยี่พยักหน้าและไม่พูดอะไรอื่นกระตุ้นม้าของเขา และมุ่งหน้าไปยังตำหนักปิง เมื่อเขาเดินทางไกล เขาก็จำบางสิ่งได้บอกกับผู้ดูแลว่า “ตอนอยู่ในพระราชวัง ข้าบอกว่าข้าไม่ต้องการตำแหน่งองค์ชายและไม่ต้องการอยู่ในตำหนักปิงอีกต่อไป ดูเหมือนว่าเสด็จพ่อจะตกลง แม้ว่าตอนนี้เสด็จพ่อจะสับสนเล็กน้อย แต่เสนาบดีเหล่านั้นอาจยังจำได้ เราควรกลับไปเก็บของและย้ายออกโดยเร็วที่สุด ! มันดีกว่าการถูกไล่ นั่นมันน่าอับอายเกินไป”
ผู้ดูแลคนนั้นกล่าวว่า“ถ้าเราไม่อยู่ที่ตำหนักปิง เราจะไปอยู่ที่ไหนพะยะค่ะ ? ข้าคิดว่าฝ่าบาทโกรธในเวลานั้นจะไม่สามารถแก้ไขได้ หากพระองค์กลับไปขอโทษฝ่าบาท ฝ่าบาทจะไม่ให้ที่อยู่กับบุตรชายของฝ่าบาทได้อย่างไรพะยะค่ะ”
“ข้าเป็นคนหนึ่งที่ไม่ต้องการอยู่อีกต่อไป”ซวนเทียนยี่กล่าวว่า “มันไม่ใช่แค่ตำหนักปิง ข้าไม่ต้องการอยู่ในเมืองหลวงนี้อีกต่อไป ฟังข้า กลับไปเก็บข้าวและไล่บ่าวรับใช้ทั้งหมดในตำหนักออกไป เราจะทำตามแผนเดิมของเรา และออกเดินทางในวันที่หกของปีใหม่ไปที่…ไปยังมณฑลจี่อัน”
ในวันที่หิมะตกและถนนลื่นรถม้าเคลื่อนที่ช้ามาก เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงนั่งอยู่ในรถม้าพร้อมกับเฟิงจื่อหรูที่ด้านข้างของพวกเขา สำหรับเด็กคนนี้ มันเป็นฮองเฮาผู้ตัดสินใจให้เฟิงหยูเฮงพาเขาออกจากพระราชวัง เชื่อในคำพูดของฮองเฮา ฮ่องเต้และพระชายาหยวนกุ๋ยจะไม่สนใจเรื่องอื่นนอกจากสถานการณ์ขององค์ชายแปดนั้นดูไม่ดี นางใช้โอกาสนี้เพื่อพาเฟิงจื่อหรูออกมา ถ้าฮ่องเต้ถามในภายหลัง “ข้าจะจัดการกับมัน ตอนนี้ฮ่องเต้สูญเสียพลัง แต่ข้าตัดสินใจส่งเด็กไป แม้ว่าฝ่าบาทจะมีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฝ่าบาทก็จะไม่ทำอะไรกับข้า นอกจากนี้ฮองเฮาผู้นี้ก็ไม่ได้เป็นฮองเฮา แต่ข้าเป็นเพียงเหยื่อล่อ ข้าควรใช้พลังเป็นเหยื่อล่อเพื่อช่วยพวกเจ้าทุกคนอีกครั้ง”
เฟิงหยูเฮงกอดเฟิงจื่อหรูและรู้สึกถึงอารมณ์นางต้องการขโมยเฟิงจื่อหรูคืนพรุ่งนี้ จากนั้นโยนความผิดไปที่องค์ชายแปด แต่เนื่องจากนางสามารถพาเฟิงจื่อหรูออกมาได้อย่างเปิดเผย นางจะไม่ยอมให้เฟิงจื่อหรูอยู่ในพระราชวังอีกหนึ่งคืนเพราะมันเสี่ยงเกินไป สำหรับองค์ชายแปด นางก็รู้สึกว่าผลของการฉีดเชื้อโรคนั้นค่อนข้างดี คนเหล่านั้นควรทนทุกข์ทรมานเล็กน้อย และความทุกข์ทรมานนี้ควรมาพร้อมกับกู่ในตัวฮ่องเต้ในเวลาเดียวกัน !
“พรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปในพระราชวังและตรวจดูชีพจรของพระชายาหยวนกุ๋ย” นางบอกกับซวนเทียนหมิงอย่างใจเย็น “ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ยินยอมอนุญาตให้พิษกู่เข้าสู่ร่างกายของข้า ข้าต้องการค้นตำหนักชุนชานอีกครั้ง ข้ารู้สึกว่าปัญหาอยู่ที่นั่น แต่ข้าไม่ได้พบในครั้งก่อน” หลังจากพูดอย่างนี้ นางกอดเฟิงจื่อหรูไว้ข้าง ๆ และไม่ต้องรอซวนเทียนหมิงตอบ นางกล่าวเสริมทันทีว่า “ซวนเทียนหมิง ถ้าเรื่องทั้งหมดนี้จบลง ถ้าข้าบอกว่าข้าเหนื่อยแล้ว บัลลังก์ที่อยู่ข้างใน เจ้าต้องการมันหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงไม่แม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมันส่ายหัวของเขา และบอกนาง “ข้าไม่ต้องการมัน! ข้าไม่เคยเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานและแบกรับภาระไว้บนบ่า เมื่อความรับผิดชอบนี้ไม่มี บัลลังก์นั่นก็แค่ฝุ่นสำหรับข้า” ขณะที่เขาพูด เขายื่นมือออกจับมือเล็ก ๆ ของนาง มือนี้นุ่มกว่าแต่ก่อนมาก และไม่หยาบเหมือนเมื่อก่อนที่นางอยู่ในหมู่บ้านซีปิง แต่ถึงแม้ว่ามือของนางจะบอบบางมากขึ้น แต่หัวใจของนางมีอายุมากขึ้น ความกังวลของนางก็ยิ่งแสดงออกมาที่มุมดวงตาของนางทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด “ถ้าพี่ใหญ่ปกครอง อาณาจักรก็จะร่ำรวย, ถ้าพี่รองปกครอง อาณาจักรก็จะมั่นคง, ถ้าพี่หกปกครอง อาณาจักรจะฉลาด ดูสิ ราชวงศ์ต้าชุนมีองค์ชายที่ยอดเยี่ยมมากมายสำหรับบัลลังก์ ใครจะนั่งบนมันไม่ได้ โอ้ พี่เจ็ดเท่านั้นทำไม่ได้ ข้ากลัวว่าท่านพี่ไม่ชอบพระราชวังมากกว่าเจ้า และท่านพี่ก็ไม่ชอบเมืองหลวงเหมือนกัน เราไม่เห็นด้วยในเวลานั้น ท่านพี่จะพาเสด็จแม่เดินทางไปทะเลและไปที่เกาะเรินเซียน จากนั้นเราจะมุ่งหน้าไปทางตะวันตก ข้าจะพาเจ้าไปสู่ชีวิตที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากราชวงศ์ต้าชุน”
มือทั้งสองของพวกเขาถูกจับอย่างแน่นหนาแม้แต่เฟิงจื่อหรูก็รู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อเขาได้ยินคำพูดของซวนเทียนหมิง สำหรับหวงซวนและวังซวน พวกนางรู้สึกว่าอนาคตนั้นสวยงามไม่สิ้นสุด แต่มีเพียงเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงเท่านั้นที่รู้ในใจพวกเขาอนาคตที่พวกเขาตั้งเป้าหมายไว้อย่างน้อยก็ในอนาคตอันใกล้นี้ก็มืดสลัว และไร้แสง
จุดสิ้นสุดของถนนสายนี้มันอยู่ไหนกันแน่?