The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1062 นี่คือของหมั้นใช่หรือไม่ ?

ซวนเทียนเก้อต้องการบางสิ่งบางอย่างในตอนแรกแต่คนผู้นั้นออกไปแล้ว ดังนั้นนางไม่ต้องการอะไรเลยในตอนนี้ ดังนั้นนางจึงพูดว่า “ไม่มีอะไร แค่ความร้อนจากพื้นเย็นไปเล็กน้อย ส่งคนไปทำให้ร้อนขึ้น”
หลังจากไล่คนนั้นนางก็นอนไม่หลับในคืนนั้น ใจของนางเต็มไปด้วยคำถาม และความกังวล ตัวตนของบุคคลนั้นคือใคร ? เขากล่าวว่าผู้ปกครองคนใหม่ของกูซูโกรธองค์ชายแปด นี่เชื่อถือได้หรือไม่ ? ยิ่งกว่านั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขากำลังทำอะไรอยู่ และเข้ามาในห้องของนางตอนกลางดึก ? เขามาเพื่อดูคนที่ช่วยชีวิตเขาหรือ ? นางไม่เชื่อว่าผู้คนของกูซูให้ความสำคัญกับการทำความดีที่พวกเขาทำ
มันไม่ง่ายเลยที่จะรอจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นซวนเทียนเก้อตื่นเช้ามาก อาบน้ำ และรับประทานอาหารเช้า นางต้องการไปที่ตำหนักหยูและบอกกับเฟิงหยูเฮงเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เพื่อให้ทั้งสองได้หารือกันต่อไป
แต่นางไม่ได้ออกจากพระราชวังเมื่อพระราชวังเหวินซวนต้อนรับกลุ่มผู้มาเยี่ยม จากสิ่งที่พ่อบ้านประจำวังพูด คนเหล่านั้นมาส่งของกำนัลและระบุว่าของกำนัลเหล่านั้นสำหรับองค์หญิงหวู่หยาง ดังนั้นซวนเทียนเก้อ อ๋องเหวินซวน และพระชายาเหวินซวนจึงสามารถเห็นได้ว่ามีหีบขนาดใหญ่เข้ามาในพระราชวัง และคนเหล่านั้นที่ส่งของกำนัลก็มีคนถามให้ทำเช่นนั้น ส่วนใครถามพวกเขา พวกเขาส่ายหน้าและบอกว่าไม่รู้
พระชายาเหวินซวนคิดว่ามันแปลกและถามซวนเทียนเก้อว่า“เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครเป็นคนที่ส่งของกำนัลมา ? พวกเขาเป็นสหายของเจ้าหรือไม่ หรือพวกเขามีสิ่งที่จะขอจากเจ้า ? เมื่อนับหีบเหล่านี้มีทั้งหมด 12 หีบ หากมีของมีค่าอยู่ด้านใน มูลค่าของของกำนัลนี้ไม่น้อยเลย ! ”
ซวนเทียนเก้อสับสนนางส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีอะไรซักถาม พวกเขาก็ควรถามหาเสด็จพ่อ ทำไมถามข้าโดยตรง ? คนที่ข้ามีปฏิสัมพันธ์กับเป็นเพียงบรรดาฮูหยินและคุณหนูเท่านั้น หากพวกเขามีบางสิ่งที่จะถามจากข้า พวกเขาจะไม่ใจกว้างและไม่ใช้วิธีการแบบนี้”
อ๋องเหวินซวนได้ยินเรื่องนี้จากด้านข้างและความปรารถนาที่จะเก็บสิ่งของที่ไม่รู้จักเหล่านี้ลดลง แต่เขาค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับพวกมัน เขาเดินไปเปิดหีบหนึ่ง ในขณะนั้นเขาสูดหายใจอย่างรุนแรงและยืนแข็งอยู่กับที่ เขายืนอ้าปากค้างและพูดไม่ออก
ไม่ใช่แค่อ๋องเหวินซวนแม้แต่บ่าวรับใช้ที่เห็นสิ่งของในหีบนั้นก็ตกตะลึงคนหนึ่งก็ตะโกนว่า “โอ้โห ! ”
ความรู้สึกแปลกๆ ของซวนเทียนเก้อเพิ่มทวีคูณ และนางดึงพระชายาเหวินซวนไปข้างหน้า แต่สิ่งที่นางเห็นก็คือหีบที่เต็มไปด้วยอัญมณีไข่มุก หยก ผลึกหยก ทองคำ แก้ว… พวกมันเรียงซ้อนกัน แต่สิ่งต่าง ๆ ดูเหมือนว่าพวกมันถูกวางตำแหน่งอย่างประมาทโดยไม่คิดอะไรมาก แต่อย่างใดอย่างหนึ่งเหล่านี้เป็นของมีค่าที่หายาก
ในฐานะที่เป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวของราชวงศ์ต้าชุนและเป็นบุตรที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุดของฮ่องเต้ในอดีต สิ่งที่ดีที่ซวนเทียนเก้อเคยเห็นมาก่อนไม่ใช่เรื่องที่พูดเกินจริง ฮ่องเต้ยินดีต้อนรับนาง ยอมให้นางหยิบของจากท้องพระคลังของราชวงศ์ต้าชุน เมื่อใดก็ตามที่นางต้องการได้รับสิ่งดี ๆ ทุกครั้ง พระสนมและท่านผู้หญิงจะต่อสู้เพื่อพวกมันจนกว่าพวกนางจะเสียเลือด แต่หากนางไม่พูดอะไรเลย ฮ่องเต้จะขอให้ใครสักคนส่งมันมาที่พระราชวังแห่งนี้ แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้นางก็ยังตกใจกับสิ่งเหล่านี้
สีของผลึกนั้นบริสุทธิ์ยิ่งกว่าราชวงศ์ต้าชุนทองนั้นมีความเงางามกว่าราชวงศ์ต้าชุน หยกโปร่งแสงยิ่งกว่าราชวงศ์ต้าชุน ไข่มุกก็มีขนาดใหญ่กว่า ไข่มุกที่ส่องประกาย และแม้แต่ในเวลากลางวันก็สามารถส่องแสงได้
อ๋องเหวินซวนมองดูสิ่งเหล่านี้เป็นเวลานานจากนั้นในที่สุดก็พูดบางสิ่งอย่างเคร่งขรึม “นี่เป็นวัตถุจากดาโม่” เขาบอกชายาและบุตรสาวของเขาที่อยู่ข้าง ๆ “สิ่งของที่มีค่าและพิเศษในดาโม่นั้นมีมากกว่าราชวงศ์ต้าชุน และดีกว่ามาก ข้าเคยเห็นเครื่องบรรณาการจากกูซูหลายครั้ง ทองและผลึกสีนี้มีความล้ำหน้าในด้านคุณภาพเมื่อเทียบกับของเรา”
“กูซู? ” ซวนเทียนเก้อขมวดคิ้วและคิดถึงคนที่เข้ามาในห้องของนางทันที นางไม่จำเป็นต้องสงสัยเลยว่าสิ่งเหล่านี้จะถูกส่งโดยคนผู้นั้น เพราะนอกจากคนผู้นั้น นางไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นที่มาจากกูซู แต่สิ่งที่แปลกก็คือทำไมคนผู้นั้นถึงส่งของมีค่าเช่นนี้ เพียงเพื่อประโยชน์ในการตอบแทนบุญคุณในการช่วยชีวิตของเขาด้วยเงิน 20 เหรียญเงินและช่วยเรียกหมอให้เขา ? เขามีความสามารถอะไรที่จะต้องเป็นคนใจกว้างเมื่อให้ของกำนัล
เมื่อนางคิดอย่างนี้นางเปิดเรื่องส่วนที่เหลือโดยไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ พวกมันเป็นอัญมณีที่มีค่า นางไม่มีโอกาสวิเคราะห์ต่อไป เมื่อได้ยินอ๋องเหวินซวนพูดว่า “ผู้ปกครองคนใหม่ของกูซูอาจมาถึงเมืองหลวงในไม่ช้า”
พระชายาเหวินซวนตะลึงและกล่าวทันที “ความหมายของพระองค์คือ…”
“ไม่ว่าข้าจะมองสิ่งนี้…ดูเหมือนว่าจะเป็นของหมั้น ? ” บุตรสาวของเขามีอายุมากกว่าอายุของเด็กสาวปกติที่จะแต่งงาน แต่ก็ยังไม่ได้หมั้นหมายเนื่องจากปัญหาเกี่ยวกับตัวตนของนาง และได้มีการกล่าวว่าผู้ปกครองคนใหม่ของกูซูอยู่ในวัยยี่สิบกว่า เนื่องจากเขาพึ่งได้ครองบัลลังก์ เขาจึงไม่มีการแต่งตั้งฮองเฮา จากจุดนี้ ผู้ปกครองคนใหม่อาจขอแต่งงานกับองค์หญิงแห่งอาณาจักรหลักเพื่อปกป้องตัวเอง สร้างการแต่งงานทางการเมืองครั้งนี้ฟังดูเป็นไปได้จริง !
“เป็นไปไม่ได้! ” ซวนเทียนเก้อปฏิเสธทันใดและส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เสด็จพ่อไม่ควรคิดเรื่องนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่สิ่งเหล่านี้จะถูกส่งโดยผู้ปกครองของกูซู ไม่ใช่อย่างแน่นอน”
“เทียนเก้อเจ้ารู้หรือไม่เป็นใคร” พระชายาเหวินซวนถามนาง “ถ้าเจ้ารู้ เจ้าสามารถบอกข้าได้มันจะช่วยเราในการคาดเดาปัญหาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า”
ซวนเทียนเก้อไม่กล้าที่จะพูดเพราะนางแค่เดานอกจากนี้นั่นไม่ได้หมายความว่านางต้องบอกบิดามารดาของนางเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ? ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะอธิบายหลังจากทั้งหมด ! นางส่ายหน้าโดยโกหกว่า “ข้าไม่รู้เพคะ เนื่องจากสิ่งต่าง ๆ อยู่ที่นี่แล้ว นอกจากการเก็บพวกมันไว้ในขณะนี้ เราไม่รู้ว่าจะส่งพวกมันกลับไปที่ไหน ดังนั้นเราจะรอเพื่อให้สามารถส่งสิ่งต่าง ๆ มาให้เรา คนไม่สามารถซ่อนตัวต่อจากเราได้ เสด็จพ่ออย่าคิดมากเพคะ ข้าจะออกไปตำหนักหยูเพื่อพบอาเฮง เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลังได้หรือไม่เพคะ ? ” ไอลีนโนเวล
เมื่อทั้งคู่ได้ยินว่านางจะไปพบเฟิงหยูเฮงพวกเขาไม่หยุดและพยักหน้าให้นางออกไป สำหรับเรื่องเหล่านั้น นอกจากที่จะเก็บไว้ ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีอื่น
ซวนเทียนเก้อนั่งอยู่ในรถม้าเพื่อเดินทางไปยังตำหนักหยูเพราะออกเดินทางเร็ว แผงขายอาหารเช้าบนถนนหลายแห่งยังไม่ปิด หลายคนกำลังทานอาหารเช้าและพูดคุยกันทำให้ฉากมีชีวิตชีวา เมื่อรถม้าราชสำนักมาถึงถนนแบบนี้ พวกเขาก็จะช้าลงและม้าก็วิ่งเหยาะ ๆ แต่เพราะพวกมันช้า พวกเขาก็ยังตกใจ เมื่อได้ยินคนขับอุทานด้วย “โอ้” เขาจับบังเหียนแน่นด้วยการสะท้อนกลับ รั้งม้าไว้หยุดรถทันที ด้วยเสียงครวญครางของม้า ซวนเทียนเก้อและฮวนเอ๋อเขย่าภายในสองสามครั้ง และรถม้าก็หยุดนิ่ง จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินคนขับดุว่า “ใครตีข้า ? ”
ซวนเทียนเก้อไม่เข้าใจและให้สัญญาณกับฮวนเอ๋อเพื่อออกไปข้างนอก และถามอย่างรวดเร็ว นางได้ยินคนขับรถพูดว่า “องค์หญิง มีคนทำร้ายข้าด้วยเมล็ดพืชบางอย่างทำให้ข้าเจ็บ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมข้าถึงดึงบังเหียน ข้าขอโทษองค์หญิงด้วยพะยะค่ะที่ทำให้องค์หญิงตกใจ”
มีคนทำร้ายคนขับรถม้าของนางหรือซวนเทียนเก้อเดินออกจากรถม้าราชสำนัก ยืนอยู่ด้านนอกรถม้าและมองไปรอบ ๆ แต่ไม่มีใครน่าสงสัย ในขณะนี้เมล็ดพืชก็บินไปแล้วก็ตีมือของนางโดยตรง ความเจ็บปวดทำให้นางดึงมือของนางกลับมา แต่นางก็รู้ทันทีว่าคนที่ขว้างเมล็ดไม่ได้อยู่ข้างล่าง แต่อยู่สูงกว่า
นางเงยหน้าขึ้นและมองดูว่ามีคนยืนอยู่ที่หน้าต่างชั้นสองของโรงน้ำชาไขว้แขนของเขา และมีรอยยิ้มที่น่าขนลุกในสถานที่ของเขา มันชัดเจนว่าเป็นผู้ที่ปรากฏตัวที่ห้องนอนของนางเมื่อคืนนี้
ซวนเทียนเก้อกระทืบเท้าของนางโดยคิดว่ามันเป็นโอกาสที่ดีนางต้องการที่จะหาคนผู้นี้เพื่อถามเขาเกี่ยวกับเรื่องของอัญมณีและของมีค่าเหล่านั้น และเมื่อเห็นว่าเขานำเสนอตัวเองต่อหน้านาง นางก็ได้รับความช่วยเหลือจากความพยายามที่จะตามหาเขา นางสั่งบ่าวรับใช้ทันที “จอดรถม้าข้างถนน ไม่จำเป็นต้องติดตามข้า ไม่นานข้าจะกลับมา”
ฮวนเอ๋อยังคงกังวลไล่ตามนางและถามว่า “ข้าจะไปกับองค์หญิงเพคะ ! ”
ซวนเทียนเก้อโบกมือ“ไม่ต้อง ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ตามข้า ! ” หลังจากพูดแบบนี้ นางกระโดดลงจากรถม้าแล้วเดินตรงไปที่ประตูโรงน้ำชา
“เจ้าส่งสิ่งเหล่านั้นมาหรือไม่? ” เข้ามาในห้องส่วนตัวของบุคคลนั้น ซวนเทียนเก้อถามเขาโดยตรง “แม้ว่าเจ้าจะเป็นหนี้บุญคุณข้า และเจ้าต้องการตอบแทนบุญคุณ เจ้าก็สามารถคืนเงินให้ข้าแค่ 20 เหรียญเงิน ไม่จำเป็นต้องเพิ่มขึ้นมากมายเช่นนั้น ครอบครัวของข้าเป็นราชวงศ์ และไม่ขาดแคลนสิ่งดี ๆ เจ้าพยายามช่วยเหลือคนจนหรือไม่ ? ” ตอนกลางวันแสก ๆ ซวนเทียนเก้อไม่กลัวเขา
แต่คนผู้นั้นนั่งลงบนเก้าอี้แล้วรินชาให้ตัวเองและซวนเทียนเก้อแม้กระทั่งดื่มคำหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็พูดอย่างสบาย ๆ “ไม่ว่าสิ่งที่ดีที่สุดของราชวงศ์ต้าชุนมีอยู่เท่าใด พวกมันไม่สามารถเปรียบเทียบสิ่งที่มีค่าของกูซูอย่างแท้จริง ข้ารับประกันได้เลยว่าสิ่งที่ข้าให้เจ้า แม้ว่าเจ้าจะค้นหาสมบัติประจำชาติทั้งหมดของราชวงศ์ต้าชุน เจ้าจะไม่สามารถหาอะไรที่ดีกว่านี้ได้อีกแล้ว”
“งั้นหรือ? ” ซวนเทียนเก้อเท้าเอว “สิ่งที่เป็นของเจ้า เจ้าต้องทำอะไรกับข้า ไป ส่งคนไปเอาของพวกนั้นกลับไป ข้าไม่ต้องการ นอกจากนี้เจ้าเป็นใคร เจ้าเป็นคนใจกว้างหรือไม่ เจ้าขโมยของเหล่านั้นจากพระราชวังของกูซูหรือไม่ ? ”
คนนั้นส่ายหน้าของเขายิ้มอย่างไร้ประโยชน์“พวกมันไม่ได้ถูกขโมย นั่นคือทั้งหมดของข้า ข้าจะมอบให้กับคนที่ข้าต้องการ เนื่องจากพวกมันถูกนำเข้าไปในพระราชวังเหวินซวน จึงไม่มีเหตุผลที่จะนำพวกมันกลับมา เจ้าสามารถเก็บพวกมันได้ ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับภาระทางจิตวิทยาใด ๆ ราชวงศ์ต้าชุนมักจะให้ความสำคัญกับการตอบแทนความโปรดปราน แต่ข้าเป็นคนกูซู วิธีการที่ใช้ไม่ได้ เจ้าสามารถปฏิบัติต่อสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเพื่อชดเชยให้ข้าได้” หลังจากพูดแบบนี้เขาหยุด และพูดจริง ๆ ว่า “ถ้าข้ามีความตั้งใจและแรงจูงใจอื่น ๆ ข้าจะนำเสนอของกำนัลสุดหรูยิ่งกว่านั้น หีบอัญมณี 12 ใบเหล่านี้ก็ไม่ถือว่ามากนัก”
ซวนเทียนเก้อสูดหายใจเข้าลึกๆ เผด็จการ ! นี่เป็นเผด็จการ ! นั่นถูกพิจารณาว่าเป็นแบบนั้น ? และแม้กระทั่งพูดว่า ‘ไม่ได้ถือว่ามากจริง ๆ ‘ ? นางเป็นองค์หญิงแห่งอาณาจักรใหญ่และยังคงตกตะลึงใช่หรือไม่ ? ท้องพระคลังของราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้มีสิ่งที่ดีเช่นนั้นจริง ๆ !
นางนั่งลงและจ้องมองที่ถ้วยชารู้สึกว่านางต้องการดื่มอะไรสักอย่างเพื่อสงบลง ดังนั้นนางจึงกระดกน้ำชาราวกับดื่มสุรา
บุคคลนั้นยิ้มและเติมชาให้นางแล้วพูดว่า“หญิงสาวที่เงียบและสงบเสงี่ยมเป็นเพื่อนที่ดีของสุภาพบุรุษ นี่คือคำพูดจากคนฮั่นที่ข้าเรียนรู้บางคำ แต่ข้าไม่แน่ใจว่าเหมาะสมแล้วหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนเก้อส่ายหน้าของนาง“มันไม่เหมาะสมเกินไป แต่องค์หญิงผู้นี้ไม่ต้องการพูดคุยกับเจ้า ข้าแค่อยากจะถามเจ้า เจ้าไม่มีอะไรจะทำหลังจากกินข้าวเสร็จหรือ? ใช้เมล็ดพืชทำร้ายคนขับรถม้าของข้า” หลังจากพูดแบบนั้น นางยื่นมือออกมาแสดงอีกฝ่ายว่า “บริเวณนี้กลายเป็นสีแดงหลังจากที่ข้าถูกตี มันมีแนวโน้มที่จะบวมเช่นกัน นี่คือการฆาตกรรมหรือไม่”
คนผู้นั้นไม่ได้พูดอะไรอีกเลยเขาจับมือของซวนเทียนเก้อโดยตรง ด้วยมือข้างหนึ่งที่ด้านบนและมือข้างหนึ่งอยู่ที่ด้านล่าง มือด้านบนกดลงบนพื้นที่สีแดงและบวม เขาเริ่มนวดเบา ๆ
ซวนเทียนเก้อเขินอายทันที……