เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 1016 ความโกรธ

บทที่ 1016 ความโกรธ

บทที่ 1016 ความโกรธ

ซูอันอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “ข้าคิดว่าข้าไร้ยางอายมากพอแล้ว แต่เทียบกับเจ้าแล้ว ข้าเป็นนักบวชไปเลย! เจ้ากำลังใช้กฎหมายเพื่อแก้แค้นข้า”

ทายาทของราชันลมปราณพยายามดิ้นรนลุกขึ้นนั่ง เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะแสดงท่าทางเย่อหยิ่งตามปกติ แต่การถูกฟ้าผ่าจนไหม้เกรียมทำให้เขาดูน่าสะพรึงกลัวราวกับซากศพที่ผุดลุกขึ้นนั่ง “อย่าเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้พยายามที่จะล้างแค้น ข้าสาบานไว้แล้วจะผิดคำได้อย่างไร?”

เขาไม่กล้าประเมินพลังของคำสาบานต่ำเกินไป และพยายามหลีกเลี่ยงผลที่ตามมาจากการฝ่าฝืนคำสาบานนี้อย่างเต็มที่

ซูอันเยาะเย้ย “เจ้าเคยได้ยินวลีนี้มาก่อนหรือไม่? ‘เจ้าไม่ควรหลอกลวงสวรรค์เบื้องบน’”

ทายาทของราชันลมปราณหัวเราะ “นั่นเป็นเพียงสิ่งที่คนอ่อนแอใช้ปลอบโยนตัวเอง สวรรค์นั้นไร้หัวใจและมองมนุษย์ทุกคนเหมือนสุนัข กฎแห่งสวรรค์ไม่สนใจความดีและความชั่ว เจ้าต้องปฏิบัติตามกฎของมันเท่านั้น ทำอย่างนั้นแล้วเจ้าจะปลอดภัย”

“ผู้ชายคนนี้มีตรรกะที่บิดเบี้ยว!” ฉู่โหยวเจากล่าวอย่างไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าเขายังคงพยายามล้างแค้น แม้จะสาบานไปแล้วก่อนหน้านี้ เป็นมนุษย์ที่น่ารังเกียจอย่างยิ่ง

มู่หรงชิงเหอขมวดคิ้วเช่นกัน ในฐานะนักสู้ นางเชื่อว่าความพ่ายแพ้คือความพ่ายแพ้ ในครั้งนี้ทายาทของราชันลมปราณทำตัวค่อนข้างไร้ยางอาย

อย่างไรก็ตาม ในฐานะหญิงสาวของตระกูลมู่หรง นางชื่นชมการตัดสินใจของเขา คงจะน่าเป็นห่วงถ้าทายาทของราชันลมปราณเป็นเพียงชายซื่อไร้เดียงสา

“อ่อนแอ?” เสียงหัวเราะของซูอันดังก้องไปตามถนน “เมื่อครู่ใครถูกเหยียบย่ำเหมือนสุนัขตาย? ใครกันที่อ่อนแอ?”

ลมหายใจของจ้าวจื่อติดขัดในลำคอ หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลง สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นสิ่งที่น่าอับอายอย่างยิ่ง

—

ท่านยั่วยุจ้าวจื่อสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +999… +999… +999…

—

หานเฟิงชิวกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว “นายน้อย ท่านไม่จำเป็นต้องลดตัวเองให้อยู่ในระดับเดียวกับมัน”

ทายาทของราชันลมปราณสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขาไม่ใช่คนโง่และตอบสนองอย่างรวดเร็วว่า “แท้จริงแล้ว ความแข็งแกร่งของคน ๆ หนึ่งไม่ได้สะท้อนให้เห็นเฉพาะในการบ่มเพาะของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทรัพยากรที่มีอยู่ด้วย เมื่อเปรียบเทียบเราสองคน การเรียกเจ้าว่าผู้อ่อนแอเป็นการยกย่องอย่างสูงสุดแล้ว”

ซูอันหัวเราะออกมาดัง ๆ “ใครกันที่คุยโอ้อวดก่อนหน้านี้ว่าก้าวหน้าโดยไม่ได้อาศัยใครนอกจากความสามารถของตัวเอง”

ทายาทของราชันลมปราณพูดไม่ออก

เมื่อรู้ว่าไม่มีทางที่จะเถียงชนะอีกฝ่าย เขาคำรามด้วยความอับอายและโกรธเคือง “ลุงหาน ฆ่ามัน!”

“ดี นายน้อยของข้า พักผ่อนให้สบายแล้วคอยดูวิธีที่ข้าจัดการกับมดตัวนี้เถิด” หานเฟิงชิวหันกลับมามองซูอัน “ไอ้เด็กเหลือขอ เจ้าควรรู้สึกเป็นเกียรติที่ผู้เฒ่าคนนี้เข้ามาเกี่ยวข้องจนได้ ในที่สุดชีวิตของเจ้าก็มีค่าพอแล้ว”

ซูอันสบถและเย้ยหยัน “เจ้าเนี่ยนะ? ผู้บ่มเพาะระดับเก้า? บางทีเจ้าอาจไม่รู้ว่าข้าต้องเผชิญหน้ากับเซียนปฐพีและเหล่าปราชญ์แทบตลอดเวลา? ผู้บ่มเพาะระดับปรมาจารย์หลายคนเสียชีวิตด้วยน้ำมือข้า เจ้าเป็นแค่ผู้บ่มเพาะระดับเก้าที่น่าสมเพช ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”

ทั้งแม่ชียุงและผู้เฒ่ามี่ต่างก็ตายด้วยน้ำมือของเขา นอกจากนี้ วิญญาณของหมี่ลี่ จิ๋นซีฮ่องเต้ และพระเจ้าอู่เกิงแห่งราชวงศ์ซางล้วนเป็นผู้บ่มเพาะที่เทียบได้กับจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มองว่าคนที่อยู่บนขั้นสูงสุดของระดับเก้ามีค่าควรให้ใส่ใจ

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากไม่มีทางที่ใครจะรู้เรื่องนี้ได้ พวกเขาทั้งหมดคิดว่าซูอันกำลังโอ้อวดเรื่องไร้สาระออกมา

มู่หรงชิงเหอเย้ยหยัน “พี่ฉู่ พี่เขยของท่านก็เก่งดีนะ แต่ขี้โม้เกินจริงไปหน่อย”

ฉู่โหยวเจารู้สึกว่าใบหน้าสวยของนางเริ่มอุ่นขึ้น แม้ว่านางรู้ว่าพี่เขยของนางนั้นแข็งแกร่ง แต่การเปรียบเทียบตัวเองกับเซียนปฐพีและปราชญ์ก็มากเกินไป แม้แต่นางก็ยังรู้สึกอายแทน

คนขับชราฟันหลอหัวเราะออกมาแต่ไกล “เขาฆ่าปรมาจารย์? ฮูหยิน เพื่อนของท่านคนนี้กล้าพูดจริง ๆ”

ผู้ที่อยู่ในรถม้าไม่ได้ตอบกลับ

หานเฟิงชิวเองก็ไม่เชื่อเขาเช่นกัน “เจ้ายังเด็กมาก วัน ๆ พูดจาแต่เรื่องไร้สาระ วันนี้ผู้เฒ่าคนนี้จะลงโทษแทนครอบครัวของเจ้า จะได้เรียนรู้ว่าเจ้าสามารถใส่อาหารอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการเข้าไปในปากของเจ้า แต่เจ้าไม่สามารถใช้มันเพื่อพ่นคำพูดไร้สาระออกมาได้…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ซูอันก็ขัดจังหวะเขา “กางเกงเจ้าหลุดแล้วนั่น”

หานเฟิงชิวตกตะลึงชั่วครู่ จากนั้นจึงรู้สึกหนาวที่ขา เมื่อมองลงมา กางเกงของเขาลงไปกองตรงข้อเท้าแล้ว

ความเป็นชายที่เหี่ยวเฉาของเขาสั่นสะท้านท่ามกลางลมหนาว ดูน่าสงสารอย่างยิ่ง

ความอวดดีของเขาทั้งหมดหายไปในทันที

“อา!”

ฉู่โหยวเจาและมู่หรงชิงเหอเอามือปิดตาและหันกลับมา ใบหน้าของพวกนางแดงก่ำ

เกิดอะไรขึ้น? เราไม่เคยเห็นมันมาก่อน เหตุใดวันนี้เราจึงเห็นของสกปรกนั่นหลายครั้งในวันเดียว?

ฉู่โหยวเจาอดไม่ได้ที่จะจำพี่เขยของนาง ทำไมของผู้ชายคนอื่นเล็กกว่าเขามาก?

นี่เป็นเรื่องจริงสำหรับทายาทของราชันลมปราณ และตอนนี้ก็เป็นความจริงสำหรับผู้บ่มเพาะระดับเก้านี้เช่นกัน

ในความเป็นจริง แม้ว่าหานเฟิงชิวจะอยู่ข้างเขา แต่ทายาทของราชันลมปราณก็แทบจะกลั้นหัวเราะไม่ได้

เขามองอีกครั้งและยิ้มกว้าง ในที่สุดจ้าวจื่อจึงฟื้นความมั่นใจ

ในอนาคต เขาสามารถบอกคนอื่นว่าตัวเองยิ่งใหญ่กว่าผู้บ่มเพาะระดับเก้า… ไม่ ข้าทำไม่ได้ ลุงหานอาจฆ่าข้าได้เลย

ไม่เหมือนกับจ้าวจื่อที่กลั้นเสียงหัวเราะไว้อย่างยากลำบาก คนขับชราฟันหลอปล่อยให้เสียงหัวเราะของเขาดังก้องกังวาน “ชายชราผู้นั้นเดินหิ้วลูกบอลเหี่ยว ๆ ไปมา! เจ้าอายุเท่าไรแล้ว? ทำไมยังทำอย่างนี้อยู่อีก? ฮ่า ๆ หัวเราะจนเหนื่อยแล้ว เจ้ากำลังฆ่าข้า!”

ผู้หญิงในรถม้าพูดไม่ออก

นางหลับตา ฉากดังกล่าวเป็นที่น่ารังเกียจเกินไป

สมองของหานเฟิงชิวว่างเปล่า เขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นผู้อาวุโสและได้มาถึงขั้นสูงสุดของระดับเก้าแล้ว เขาคิดว่าตัวเองผ่านทุกสถานการณ์ยากลำบากเท่าที่จะคิดออกมาได้จนหมด

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยประสบกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน

ในที่สุด หานเฟิงชิวตั้งสติได้ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังก้องอยู่รอบตัว เขาดึงกางเกงขึ้นขณะที่พุ่งไปที่ซูอัน “ตาย!”

ท่านยั่วยุหานเฟิงชิวสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +1,024… +1,024… +1,024

—

ตอนนี้ความโกรธของเขาทำให้ร่างกายร้อนระอุจนเกินขอบเขต ดวงตาทั้งคู่แทบจะเบิกถลนออกมา สูญเสียรูปลักษณ์อันน่าชื่นชมของผู้บ่มเพาะระดับเก้าอย่างสิ้นเชิง

แม้ว่าหานเฟิงชิวจะไม่คิดว่าซูอันจะมีส่วนทำให้กางเกงของเขาหลุด แต่วาจาของเด็กคนนี้ทิ่มแทงใจมากเกินไป ข้าจะฉีกปากสุนัขนั่นให้ได้ในวันนี้!

คนขับชราฟันหลอพยายามไม่หัวเราะออกมาดัง ๆ อีก

ผู้บ่มเพาะระดับเก้าเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทะยานพุ่งไปข้างหน้าราวกับสายฟ้า

อย่างไรก็ตาม ซูอันได้เตรียมพร้อมแล้วโดยใช้วิชาร่างก้าวทานตะวันหลบเลี่ยงไปได้ เขาผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มงวดมาจากหมี่ลี่แล้ว และเขาก็ยังสามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของนางได้อีกด้วย แค่ผู้บ่มเพาะระดับเก้าอย่างหานเฟิงชิวจะสามารถทำอะไรกับเขาได้?

“ฮะ?” คนขับชราฟันหลอตกตะลึง การจับจังหวะของซูอันนั้นสมบูรณ์แบบเกินไป

การหลบเลี่ยงการโจมตีของทายาทรุ่นเยาว์ไม่ใช่เรื่องน่าอวด แต่การหลบเลี่ยงการโจมตีของผู้บ่มเพาะขั้นสูงสุดของระดับเก้านั้นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง พวกเขาสามารถกำหมดเป้าหมายไว้ที่คลื่นพลังของอีกฝ่ายได้ ซึ่งทำให้ทักษะการเคลื่อนไหวธรรมดาไม่มีความหมาย อย่างไรก็ตาม ซูอันยังคงหลบเลี่ยงมันได้!

นี่เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ เหรอ…

หานเฟิงชิวไม่มีอารมณ์จะสังเกตเห็นสิ่งนี้ มีเพียงความคิดเดียวในใจคือการฆ่าซูอัน

ซูอันรู้สึกกดดันเช่นกัน ความเร็วของผู้เฒ่าคนนี้มากกว่าจ้าวจื่อมาก ถ้าไม่ใช่เพราะวิชาร่างก้าวทานตะวัน เขาอาจจะถูกจับไปแล้วก็ได้ นี่เป็นการต่อสู้ที่อันตราย

เขาอยากจะพูดว่า ‘กางเกงเจ้าหลุดอีกแล้ว’ แต่ไม่ได้ทำ แม้ว่าทักษะ ‘คีย์บอร์ดจงมา!’ จะมีประสิทธิภาพ ผลกระทบที่ทำให้กางเกงของคู่ต่อสู้หลุดครั้งเดียวไม่ควรจะแย่เกินไป แต่ถ้าทำมันซ้ำ ๆ อาจจะเป็นอะไรที่เกินรับไหว

หานเฟิงชิวเริ่มรู้สึกกังวล เขาเป็นผู้บ่มเพาะระดับเก้า แต่ไม่สามารถกำจัดคู่ต่อสู้ได้ ทักษะการเคลื่อนไหวของชายคนนี้ยอดเยี่ยมเกินไป

ทั้งหมดเป็นเพราะข้อจำกัดรอบน่านฟ้าเมืองหลวง ถ้าเขาสามารถบินและโจมตีจากเบื้องบนได้ ความเร็วทั้งหมดของซูอันจะไม่มีความหมายอีกต่อไป