The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1078 เจ้าคือหนึ่งเดียวในใจของข้า

ตอนที่1,078 เจ้าคือหนึ่งเดียวในใจของข้า
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างแผ่วเบามองเฟิงหยูเฮงสักพักหนึ่งจากนั้นก็จ้องมองไปที่พระชายาหยุน เขาเพียงพูดว่า “ทุกสิ่งเสด็จแม่สามารถตัดสินใจได้”
“พระองค์เห็นด้วยหรือเจ้าคะ? ” คนที่พูดด้วยความประหลาดใจคือเฟิงเซียงหรู ไม่เพียงแต่นางตกใจนางยังประหม่ามาก มือเล็ก ๆ ของนางทั้งสองกำแน่นอยู่ใต้โต๊ะและจ้องมองที่ซวนเทียนฮั่วโดยคาดหวังว่าจะเห็นคำตอบที่แท้จริงจากแววตาของเขา
แต่ซวนเทียนฮั่วไม่ได้พูดอะไรเลยเขาแสดงความยินยอมให้พระชายาหยุนทำการตัดสินใจ สำหรับตัวเขาเอง เขาไม่ได้พูดว่าเขาเต็มใจและไม่ได้พูดว่าเขาไม่เต็มใจเช่นกัน เขายังคงเป็นเมฆจาง ๆ และสายลมอ่อน ๆ จนถึงจุดที่ลมกระโชกจะพัดเขาออกไปไม่อยู่ในโลกนี้เลย
“เช่นนั้นมันก็ถูกตัดสิน”พระชายาหยุนสรุปเรื่องนี้และคำนวณเพิ่มเติมว่า “นี่เป็นเรื่องสำคัญที่เราต้องเตรียมเพิ่มเติม ใกล้จะถึงฤดูร้อนแล้ว เรามาทำสิ่งนี้ในช่วงเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงปีนี้ เราจะมุ่งหน้าไปยังมณฑลจี่อันในปีนี้เพื่อส่งมอบสินสอด เจ้าคิดอย่างไร ? ”
ใครจะสงสัยในสิ่งที่นางได้ข้อสรุป? นอกจากนี้ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า คนอื่นจะสามารถพูดอะไรได้ ? เรื่องนี้ได้รับการตัดสินจากฝ่ายของพระชายาหยุน ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าจากนี้ไปเฟิงเซียงหรูจะเป็นว่าที่เจ้านายหญิงของตำหนักจุนแห่งนี้
เฟิงเซียงหรูรู้สึกงุนงงเล็กน้อยนางคิดว่าเส้นทางแห่งการชื่นชมองค์ชายเจ็ดกำลังจะดำเนินต่อไปโดยไม่สิ้นสุดจนกว่าจะสิ้นสุดชีวิตของนาง นางคิดว่าสำหรับคนที่เป็นเหมือนเทพเซียนอย่างซวนเทียนฮั่ว นางคงไม่สามารถที่จะได้ครอบครองเขาเลย นางเตรียมพร้อมแล้วที่จะรอคอยเขาตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของนาง แต่โดยไม่คาดคิดเส้นทางที่คดเคี้ยวรอบภูเขาและมีการพัฒนาแบบนี้ นางรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่จริงและไม่สามารถช่วยได้ แต่หยิกแขนตัวเองอย่างแรง หยิกนี้ใช้กำลังมากเกินไปจนถึงจุดที่นางทนไม่ได้กับความเจ็บปวดร้องออกมาด้วย ‘อ่า’ จากนั้นนางก็อับอายเพราะคิดว่าตอนนี้นางสับสนจริง ๆ
แต่ในขณะนี้มือที่อบอุ่นคู่หนึ่งยื่นมือมาหานางเบาๆ มือปกปิดรอยช้ำบริเวณแขนของนาง ในทันใดนั้นความรู้สึกอันอบอุ่นก็เหมือนแสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาทำให้หัวใจของนางอบอุ่นขึ้นอย่างสมบูรณ์
เนื่องจากมีการเพิ่มหัวข้อเพิ่มเติมในระหว่างมื้ออาหารนี้มันจึงมีชีวิตชีวามาก พระชายาหยุนไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในพระราชวัง และทุกคนก็ไม่ได้เอ่ยถึงไม่ว่าฮ่องเต้จะหายดีหรือไม่ ด้วยนิสัยของพระชายาหยุนย่อมทำให้พวกเขาเข้าใจว่าหลายสิ่งอาจไม่สามารถย้อนกลับไปเหมือนเดิมได้ ไม่มีใครรู้ว่าจุดสิ้นสุดระหว่างพวกเขาคืออะไร แต่ตอนนี้ฮ่องเต้สามารถปล่อยให้พระชายาหยุนออกไป และพระชายาหยุนเลือกที่จะลืม จากนั้นพวกเขาจะอนุญาตให้วันเหล่านี้ดำเนินต่อไป ! วันเวลาต้องผ่านไปทีละคน บางทีพรุ่งนี้ก็น่าจะเป็นสถานการณ์อื่น ด้วยสิ่งอื่นที่จะมีความหวังก็เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน
เมื่อซวนเทียนหมิงกลับมาที่ตำหนักพร้อมกับเฟิงหยูเฮงท้องฟ้าก็มืดลง ทั้งสองไม่ได้กลับไปที่เรือนหลัก และเดินเล่นรอบสวนในตำหนักในขณะที่จับมือกัน
สวนในตำหนักหยูมีขนาดใหญ่แม้ว่าจะไม่ใกล้เคียงกับความยิ่งใหญ่ของอุทยานหลวง แต่ก็มีต้นสนสีเขียวและต้นโบตั๋น และได้รับการดูแลมากกว่าการกระจายของดอกไม้ในอุทยานหลวง แต่เฟิงหยูเฮงชอบมาก ทั้งสองเลือกศาลาที่จะนั่งข้างหนึ่งข้าง ๆ ทะเลสาบ ไม่มีชาและไม่มีเหล้าองุ่น แต่มีเครื่องดื่มอัดลมจากอนาคตที่เฟิงหยูเฮงหยิบออกมาจากมิติ ซวนเทียนหมิงชอบดื่มมันมาก　　นางดูเหมือนป่วยและวางลงหลังจากดื่มสองครั้งและแม้แต่บอกซวนเทียนหมิง“เครื่องดื่มชนิดนี้อร่อย แต่มันก็ไม่ดีต่อสุขภาพ และไม่ควรดื่มบ่อย”
แต่ซวนเทียนหมิงตอบกลับด้วย“เหมือนพี่เจ็ด คนอย่างท่านพี่ดูหล่อ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเหมาะกับการเข้าใกล้เป็นเวลานานหรือไม่” Aileen-novel
“เจ้ากำลังพูดถึงพี่ชายคนที่เจ็ดกับเซียงหรู”เฟิงหยูเฮงแสดงรอยยิ้มที่มีปัญหา “เซียงหรูมักจะถูกความคิดครอบงำอยู่เสมอ และความหลงใหลนั้นก็คือพี่เจ็ด สำหรับเรื่องนี้ข้าควรจะรับผิดชอบ ถ้าไม่ใช่เพราะข้า นางจะไม่ได้เก็บความรู้สึกที่ลึกซึ้งสำหรับพี่เจ็ด แต่ข้าทำให้ทุกอย่างเริ่มต้น แต่ข้าไม่สามารถแบกรับน้ำหนักของตอนจบได้ แค่สิ่งที่เจ้าพูด พี่เจ็ดเป็นคนดี แต่ข้าไม่รู้ว่าพี่เจ็ดสามารถมอบความรู้สึกที่แท้จริงที่เฟิงเซียงหรูต้องการได้หรือไม่”
“พี่เจ็ดไม่ได้สนิทกับผู้หญิงมากมายตามความรู้สึกของข้า ยกเว้นซวนเทียนเก้อซึ่งเป็นน้องสาวของเรา มีเพียงเจ้าและเซียงหรูเท่านั้น” ซวนเทียนหมิงนอนมองเฟิงหยูเฮง แสร้งทำเป็นอิจฉาและพูดว่า “ถ้าไม่ใช่พี่เจ็ด แต่เป็นคนอื่น ข้าจะไม่ยอมรับเขาอย่างแน่นอน”
เฟิงหยูเฮงได้แต่หัวเราะ“แต่เขาเป็นพี่เจ็ดของเจ้า! เจ้ารู้สิ่งนี้ เจ้าเป็นคนเดียวในใจของข้า”
”ใช่”เขาพยักหน้า “ข้ารู้ ข้ารู้มาหลายปีแล้ว เจ้าถูกนำตัวกลับมาจากภูเขา ไม่ใช่เด็กคนนั้นจากตระกูลเฟิง”
เฟิงหยูเฮงตกตะลึงแก้ไขเขา“ไม่ใช่ว่าข้าไม่เหมือนเดิมอย่างแท้จริง จากความสัมพันธ์ทางสายเลือด ข้ายังคงมาจากตระกูลเฟิง มันเป็นสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นแตกต่างกัน ชีวิตในภาคตะวันตกเฉียงเหนือเป็นเวลา 3 ปีทำให้ข้าโดดเดี่ยวจากตระกูลเฟิงโดยสิ้นเชิง ถูกตัดขาดอย่างสมบูรณ์แม้ว่าพวกเขาจะพาข้ากลับมา ข้าจะไม่สามารถเข้าร่วมได้อย่างแท้จริง เป็นชะตากรรมของข้า และชะตากรรมของทุกคนในคฤหาสน์ตระกูลเฟิง ซวนเทียนหมิง” นางมองไปที่เขาพูดอย่างจริงจัง “ข้าไม่ชอบถูกขังอยู่ในพระราชวังตลอดทั้งวัน แต่ข้าไม่ค่อยชอบที่เจ้าจะเป็นฮ่องเต้ ถ้าเสด็จพ่อยืนยันว่าจะส่งบัลลังก์ให้เจ้า จงคว้ามันไว้ ! ในที่สุดเจ้าก็เสียสละเพื่อแผ่นดินนี้ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการให้ราชวงศ์ต้าชุนพัฒนาดีขึ้นกว่าเดิม”
แต่ซวนเทียนหมิงส่ายหน้าของเขาโดยกล่าวว่า“ไม่ใช่ว่าจำนวนเงินที่จ่ายออกมาจะต้องเก็บกลับคืนจำนวนเต็ม หวังว่าราชวงศ์ต้าชุนจะดีกว่าเดิม แต่ข้าก็เชื่อว่าราชวงศ์ต้าชุนอยู่ในมือของพี่ชายของข้า มันจะไม่พัฒนาด้อยกว่าเมื่อข้าอยู่ในตำแหน่งนั้น ก่อนที่เสด็จพ่อจะส่งมอบบัลลังก์ ข้าจะทำให้ดีที่สุดเพื่อสงบทะเลทั้งสี่รอบราชวงศ์ต้าชุน และเมื่อวันนั้นมาถึง ผู้ปกครองคนใหม่จะขึ้นครองบัลลังก์ ข้าจะพาเจ้าไปยังที่อื่น นี่เป็นสถานที่ที่ดีแม้ว่าจะไม่ได้พัฒนาอย่างราชวงศ์ต้าชุน แต่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่รอให้ทำเหมือนในอดีตที่ผ่านมา เจ้าจะได้พัฒนาโดยเปลี่ยนเป็นอาณาจักรที่ลึกลับ ! ”
นี่เป็นครั้งแรกที่ซวนเทียนหมิงพูดอะไรเกี่ยวกับแผนการในอนาคตของเขาและเฟิงหยูเฮงก็ได้ยินเรื่องนี้นางมักจะมีความฝันหนึ่งซึ่งจะเป็นการพัฒนาสถานที่ในยุคนี้โดยใช้นโยบายใหม่เช่นเดียวกับในยุคอนาคต โดยให้ความสำคัญกับสิทธิมนุษยชนและเน้นความเสมอภาค ศูนย์กลางทางการเมืองมีอยู่เพื่อประโยชน์ในการรับใช้พลเมือง และไม่เหมือนตอนนี้ที่มีอยู่ในอื่น ๆ ที่จะปกครองพลเมือง นางต้องการที่จะปฏิวัติสิ่งนี้นอกจากการเปิดหลักสูตรพิเศษอื่น ๆ นางต้องการสอนภาษาต่างประเทศ และหลังจากการเรียนรู้ พวกเขาจะสร้างเรือและแล่นเรือในทะเล เปิดเส้นทางสู่การค้าต่างประเทศ
นางนำความคิดเหล่านี้ไปใช้ในมณฑลจี่อันก่อนแต่ก็ยังคงตั้งอยู่ในดินแดนของราชวงศ์ต้าชุนและมีขนาดเล็กเกินไป มีผลลัพธ์ของการนำไปใช้ แต่ไม่มีนัยสำคัญ นางอยากถามว่าสถานที่ขนาดใหญ่ที่ซวนเทียนหมิงกำลังพูดถึง และถ้านางไม่ถูกจำกัด อย่างสมบูรณ์ใน “งาน” ของนาง แต่ซวนเทียนหมิงก็ยังง่วนอยู่กับเรื่องนี้ และใช้เพียงรอยยิ้มชั่วร้ายเป็นคำตอบ ไม่ว่านางจะพยายามงัดคำตอบจากเขาอย่างไรเขาก็ไม่ได้เปิดเผยอะไรเลย เฟิงหยูเฮงรู้สึกหงุดหงิด และยอมแพ้เท่านั้น แต่นางยังนึกถึงอนาคตของเฟิงเซียงหรูและซวนเทียนฮั่ว เหตุผลที่พระชายาหยุนตัดสินใจและซวนเทียนฮั่วไม่คัดค้าน ดังนั้นการแต่งงานครั้งนี้จึงควรมีการตัดสินใจ แต่ทำไมนางถึงรู้สึกกังวลทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้ ? ทำไมนางถึงรู้สึกว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ดี ?
ภายในตำหนักจุนพระชายาหยุนดื่มไวน์แล้วนอน แต่หัวค่ำเฟิงเซียงหรูมาพร้อมกับพระชายาหยุนแต่นอนไม่หลับเลย ใจของนางตื่นเต้นและเป็นกังวล ความตื่นเต้นมาจากความปรารถนาของนางที่จะเป็นจริง ความกังวลคือซวนเทียนฮั่วเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้และจะมีความสุขอย่างแท้จริงที่จะทำหรือไม่ หรือเพราะพระชายาหยุนบังคับหรือเพราะนาง ?
นางนอนไม่หลับและตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงเดินเบาๆ เพื่อออกจากห้องนอน มีบ่าวรับใช้เฝ้าดูอยู่ข้างนอกและอยากถามนาง เมื่อนางเห็นเฟิงเซียงหรูออกมา แต่เฟิงเซียงหรูยกนิ้วชี้ไปที่ริมฝีปากของนางแล้วทำท่าทาง ‘ชู่’ จากนั้นพูดเบา ๆ “ท่านฮูหยินกำลังนอนหลับอยู่ เงียบ ๆ เฝ้าท่านฮูหยิย ข้าจะออกไปสูดอากาศ ไม่จำเป็นต้องตามข้าไป”
เมื่อนางบอกว่าไม่จำเป็นต้องติดตามนางนั่นหมายความว่าไม่จำเป็นต้องติดตามนาง นางไม่ต้องการแม้แต่จะพาบ่าวรับใช้ส่วนตัวของนางไป และเดินไปรอบ ๆ ในตำหนักจุนเท่านั้น ขณะที่นางเดินนางมาถึงหน้าเรือนของซวนเทียนฮั่ว
เฟิงเซียงหรูตกใจเล็กน้อยนางไม่คิดว่านางจะเดินไปที่สถานที่แห่งนี้โดยที่ไม่รู้ตัว นางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หลังจากทั้งหมดนี้เป็นตอนกลางคืน สำหรับผู้หญิงอย่างนางเดินไปที่เรือนของผู้ชายคนนี้ไม่เหมาะสม เมื่อนางเตรียมพร้อมที่จะหันหลังกลับ และนางได้ยินเสียงอันไพเราะจากภายในลานบ้าน “เมื่อเจ้ามาที่นี่ มานั่งจิบชาด้วยกันก่อน ! ”
เป็นเสียงของซวนเทียนฮั่วนี่คือตอนที่เฟิงเซียงหรูตระหนักในความประหลาดใจ ดังนั้นเขาก็นอนไม่หลับเช่นกัน แต่ทำไมซวนเทียนฮั่วถึงนอนไม่หลับ เขารู้สึกเสียใจหรือเปล่า
นางเดินเข้าไปในเรือนอย่างสับสนซวนเทียนฮั่วรินชาแล้ววางถ้วยชาตรงหน้านาง เมื่อเฟิงเซียงหรูนั่งลงและต้องการที่จะเอ่ยคำถามในใจของนาง นางไม่กล้าที่จะถาม นางกลัวว่าถ้าซวนเทียนฮั่วยอมรับมันและบอกว่าเขาเสียใจ แล้วนางจะทำอย่างไรดี ? คนผู้นี้เป็นความหลงใหลที่นางไม่สามารถละทิ้งชีวิตทั้งชีวิตของนางได้ นางคิดว่าแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่มีความสุขที่จะทำเช่นนั้น ตราบใดที่พวกเขากลายเป็นสามีภรรยากัน แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ในนามและไม่จริง นางก็ยังเต็มใจที่จะยอมรับใช่หรือไม่ ?
ดังนั้นนางจึงไม่ถามอะไรไม่พูดอะไร และดื่มชาของนางอย่างเงียบ ๆ จิบหนึ่งคำหลังจากรับถ้วย
ซวนเทียนฮั่วก็เช่นกันเฟิงเซียงหรูไม่พูดเขาก็ไม่พูด ทั้งสองคนก็ดื่มชาหันหน้าเข้าหากัน ในช่วงเวลานี้จะแลกเปลี่ยนชุดชาใหม่ และเมื่อพวกเขาดื่มกาน้ำชาชุดที่สาม ท้องฟ้าก็เริ่มแสดงสัญญาณว่ามีแสงสว่างขึ้น
เฟิงเซียงหรูยืนขึ้นโค้งคำนับซวนเทียนฮั่ว“ดวงอาทิตย์กำลังขึ้นในไม่ช้า ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน ชาขององค์ชายเจ็ดอร่อยมากเจ้าค่ะ ข้าเต็มใจที่จะติดตามพระองค์ในการดื่มชาตลอดชีวิตของข้า เพียงแค่……เพียงแค่ดื่มชา” เสียงของนางประกอบไปด้วยความเหงาไม่รู้จบ เมื่อคืนนี้ด้วยการดื่มชาด้วยกัน นางรู้ได้อย่างชัดเจนว่าซวนเทียนฮั่วไม่ได้รู้สึกถึงนางมากนัก เพราะนางเคยเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างเฟิงหยูเฮงกับซวนเทียนหมิงมาก่อน ซวนเทียนหมิงเป็นที่รู้จักกันดีในท่าทางภายนอกที่เย็นชาและไม่พูดอะไรมาก แต่เมื่อเขาอยู่ต่อหน้ากับพี่รองของนาง ท่าทางภายนอกที่เย็นชานั้นก็หายไป และเขาก็กลายเป็นคนช่างพูดมากขึ้น
นางรู้ว่านั่นจะเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของการชอบกันเพื่อประโยชน์ของคนที่พวกเขาชอบ พวกเขาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเอง ปล่อยให้ตัวตนของพวกเขาจับคู่กัน แต่องค์ชายเจ็ดก็ไม่ได้ทำแบบเดียวกับที่เคยทำมาก่อน ในแบบเดียวกับที่เทพเซียนอนุญาตให้ผู้คนอยู่กับเขา แต่ก็ยังทำให้พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ นางเข้าใจว่าเป็นเพราะไม่มีความรักระหว่างคนทั้งสอง และเพราะไม่มีความรัก ดังนั้นเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงเมื่อเผชิญหน้ากับนาง
แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดีตราบใดที่มีการสู้รบใช่หรือไม่! เฟิงเซียงหรูปลอบใจตัวเอง นางไม่ได้ขออะไรมากตั้งแต่แรก นางมาเกินขีดจำกัดแล้ว นางควรจะพอใจ
เมื่อคิดเช่นนี้อารมณ์ของนางดีขึ้นและมุมปากของนางหยักยิ้ม และเมื่อนางหันกลับมามอง ซวนเทียนฮั่วมองว่ารอยยิ้มนั้นทำให้เขารู้สึกปวดใจอย่างประหลาด
นิ้วของเขารอบถ้วยน้ำชาและเขาพูดว่า “อย่าคิดมากเรื่องเกี่ยวกับการแต่งงาน…… ข้ายินดี”