The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1076 โหยหาความรัก

ฟานเทียนหลี่ชี้ไปที่ผลไม้บนโต๊ะบอกซวนเทียนเก้อ“ผลไม้ในดาโม่อร่อยกว่าของที่นี่มาก หวานมากกว่านี้ร้อยเท่า เจ้ารู้ไหมว่าเพราะอะไร เนื่องจากสภาพอากาศในดาโม่ร้อนและแห้งแล้ง ผลไม้จึงหวานมากเมื่อโตขึ้น เมื่อเจ้ากินผลไม้ของดาโม่สักครั้ง เจ้าจะไม่อยากกินผลไม้ของราชวงศ์ต้าชุนอีกต่อไป”
เขาเริ่มพูดถึงผลผลิตของบ้านเกิดของเขาและดูค่อนข้างภาคภูมิใจแต่ซวนเทียนเก้อขมวดคิ้วและเหลือบมองเขา แล้วถามว่า “เพียงเพราะผลไม้ของกูซูนั้นอร่อยหรือ ? ข้าจะไม่ชอบบ้านเกิดเมืองนอนของข้าอีกแล้วหรือ ? จากนั้นราชวงศ์ต้าชุนของข้าก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ดีกว่ากูซูหนึ่งร้อยเท่า พระองค์จะดูถูกอาณาจักรของพระองค์เพราะสิ่งเหล่านี้หรือไม่ ? ”
“ไม่แน่นอน”ฟานเทียนหลี่กางแขนของเขา “เจ้าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ไม่มีแรงจูงใจที่จะทำให้เจ้าไม่ชอบบ้านเกิดของเจ้า ข้าแค่ต้องการบอกเจ้าเท่านั้น กูซูนั้นไม่แห้งแล้งเหมือนอย่างที่คนอื่น ๆ ในโลกคิด แต่งงานแล้วไปอยู่ที่นั่น เจ้าจะไม่อดอยากหรือเหนื่อยล้า ในความเป็นจริง ไม่รวมสภาพภูมิอากาศที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ และความเป็นเอกลักษณ์ของทิวทัศน์ ชีวิตของผู้คนในกูซูและราชวงศ์ต้าชุนนั้นไม่แตกต่างกัน นอกจากนี้กูซูยังเป็นอาณาจักรที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของราชวงศ์ต้าชุนเสมอ แม้ว่าเราจะมีระบบการเขียนและภาษาของตัวเอง แต่ผู้คนก็เริ่มให้ความสำคัญกับภาษาฮั่นเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน และในปัจจุบันผู้คนใช้ราชวงศ์ต้าชุนเป็นพื้นฐานในการพูดและเขียน เจ้าจะสามารถเข้าใจคำศัพท์และคำพูดได้”
“ข้าเข้าใจพระองค์เชื่อข้า” ซวนเทียนเก้อยังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ทำไมพระองค์ต้องพยายามเช่นนี้ ? พระองค์กำจัดกู่ของเสด็จลุง ข้าจะแต่งงานกับพระองค์ นี่คือสิ่งที่เราตกลงในตอนแรก ไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่ข้าตัดสินใจ เสด็จพ่อและเสด็จแม่จะไม่สงสัยเลยว่าข้าจะทำเช่นนี้”
“ข้ารู้ว่าจะต้องทำ”ฟานเทียนหลี่เล่าให้นางฟังอย่างจริงจัง “แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะเต็มใจ และไม่ทำเพราะมันเป็นเงื่อนไขในการแลกเปลี่ยน เรื่องของการแต่งงานระหว่างเราควรได้รับการสร้างขึ้นบนพื้นฐานความรู้สึกของเราที่มีต่อกัน จากนั้นจะใช้เวลานาน และไม่ใช่แค่การแต่งงานทางการเมืองเท่านั้น”
“แต่ข้าไม่มีความรู้สึกต่อพระองค์มากนัก”ซวนเทียนเก้อจ้องที่เขาพูดอย่างจริงใจ แม้ว่าทั้งสองจะได้รับการพิจารณาว่าคุ้นเคย แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่พวกเขาจะพัฒนาเพื่อความรู้สึกซึ่งกันและกันอย่างรวดเร็ว แม้ว่านางจะไม่ชอบฟานเทียนหลี่ แต่พูดถึงความชอบเขา พูดถึงการตกหลุมรักเขา แต่ก็ยังพูดเกินจริงไปเล็กน้อย นางบอกกับฟานเทียนหลี่ “ในอดีตข้าคิดว่าข้าจะต้องเข้าพิธีแต่งงานเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างอาณาจักร และคิดว่าอาณาจักรใดที่ข้าจะแต่งงาน รวมถึงกูซู แต่โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นการเคลื่อนไหวทางการเมือง และข้าไม่จำเป็นต้องใช้ความรู้สึกของข้าเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ หากพระองค์ยอมรับได้ นั่นจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด แต่ถ้าพระองค์ต้องบังคับให้ข้ารักพระองค์ ในขณะที่ข้าแต่งงานกับพระองค์ ข้ากลัวว่า……อย่างน้อยในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ข้าก็ทำไม่ได้”
“เช่นนั้นเราจะค่อยๆ พัฒนาความรู้สึกเหล่านั้น” ฟานเทียนหลี่ไม่รีบร้อน เขาพูดว่า “ข้าจะอยู่ที่ราชวงศ์ต้าชุนสักพัก เห็นว่าเจ้าอยู่ในช่วงหดหู่ ถ้าเจ้าไม่รังเกียจข้าคนนี้ที่จะเดินเคียงข้างเจ้า เราจะเดินจนกว่าจะถึงวันที่เจ้าพยักหน้า และพูดว่ายินดีแต่งงาน เราจะพูดถึงการแต่งงานกันดีหรือไม่?”
เขาพูดอย่างจริงใจและความจริงใจนั้นถูกถ่ายทอดมาจากดวงตาที่ดูน่ากลัวเหล่านั้น ซวนเทียนเก้อรู้สึกแปลก ๆ คนผู้นี้ยังคงเป็นผู้ปกครองของอาณาจักร ! แม้ว่าเขาจะได้รับตำแหน่งใหม่ ในอดีตเขาเป็นองค์ชายและอาจไม่เคยพูดอย่างถ่อมตนกับผู้หญิงคนใดมาก่อนใช่หรือไม่ ? ความเย่อหยิ่งของเขาซึมออกมาจากกระดูกของเขา นางสามารถบอกได้ แต่ความเย่อหยิ่งนี้อาจถูกวางลงต่อหน้านาง ผู้ปกครองที่เป็นเช่นนี้เป็นสิ่งที่หายาก
นางรู้สึกกังวลใจและต้องการพูดว่า’พระองค์ไม่ต้องปฏิบัติต่อข้าอย่างดี ข้าไม่ได้ทำอะไรมากมายตอนที่ข้าช่วยพระองค์ในอดีต’ แต่นางกลืนคำพูดเหล่านั้นเมื่อพวกมันมาถึงปลายลิ้นของนาง ทันใดนั้นรู้สึกว่าชายที่อยู่ตรงหน้านางคล้ายกับพี่เก้าของนางมาก เขามีกลิ่นอายที่น่ากลัวเหมือนกัน และเป็นคนที่ดูชั่วร้ายแม้ในขณะที่ยิ้ม แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เขารัก ความเย่อหยิ่งของเขาก็จะกลายเป็นความอ่อนโยนและอ่อนหวานซึ่งทำให้นางอิจฉาในอดีต
“ตกลง”ซวนเทียนเก้อเห็นด้วยกับข้อตกลงของฟานเทียนหลี่ นางไม่รู้ แต่เมื่อนางพูดคำว่า “ตกลง” การจ้องมองของนางมีสัญญาณของความปรารถนา
คืนนั้นสมาชิกทุกคนของฝ่ายองค์ชายแปดในเมืองหลวงนอนไม่หลับใช้เวลาคืนนี้ด้วยความสงสัยที่สุด มีแม้แต่คนที่มาถึงจุดแตกหักภายใต้การทรมานทางจิตใจนี้ และพยายามฆ่าตัวตาย แต่สมาชิกคนอื่น ๆ ในครอบครัวของเขารอด มีบางคนที่ต้องการหลบหนี แต่ประตูเมืองถูกปิดอย่างแน่นหนา ซูโจวได้รับคำสั่งจากผู้สำเร็จราชการแผ่นดินคือซวนเทียนเฟิง และนำกองทัพภาคตะวันออกเฉียงเหนือ 30,000 คนล้อมเมืองหลวงเพื่อไม่ให้รถม้าออกไปจากเมืองหลวงแม้แต่คันเดียว ผู้คนในฝ่ายขององค์ชายแปดทุกคนเข้าใจ พวกเขาจะต้องเตรียมพร้อมที่จะจ่ายค่าตอบแทน พวกเขาได้ทำตัวหยิ่งยโสพร้อมกับองค์ชายแปดเป็นเวลาสองสามเดือน มันถึงเวลาแล้วที่จะต้องจ่ายค่าตอบแทน
เมื่อคนนอนไม่หลับก็จะมีคนหลับสนิทเมื่อเทียบกับฝ่ายขององค์ชายแปด ซึ่งใช้เวลาทั้งคืนกับการฝันร้ายที่ทำให้จิตใจของพวกเขาตกต่ำ ผู้คนในฝ่ายขององค์ชายเก้านอนหลับสนิทที่สุดในช่วงเวลาสองสามเดือนนี้ ฮ่องเต้กลับสู่ภาวะปกติ องค์ชายแปด และพระชายาหยวนกุ๋ยถูกส่งตัวไปยังเรือนจำนักโทษประหาร และในที่สุดทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เช้าวันรุ่งขึ้นเฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนเข้าไปในพระราชวังของฮ่องเต้เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของฮ่องเต้
เมื่อพิจารณาถึงอาการบาดเจ็บที่ของลับนั้นฮ่องเต้ไม่ยอมให้เฟิงหยูเองเข้ามารักษา เขารู้สึกอาย สิ่งที่ดีคือเหยาเซียนอยู่ใกล้ ๆ และเฟิงหยูเฮงยอมให้เหยาเซียนเป็นคนฉีดยาและรักษา แล้วขอเก้าอี้กับจางหยวน นางถามจางหยวนว่า “เมื่อคืนเสด็จพ่อนอนหลับสนิทหรือไม่ ? ”
จางหยวนกล่าวว่า“ไม่พะยะค่ะ ฝ่าบาทไม่ได้นอนเลยและคิดถึงสิ่งต่าง ๆ อยู่ตลอดเวลา”
“เสด็จพ่อกำลังคิดอะไรอยู่? เสด็จพ่อบอกเจ้าหรือไม่ ? ” ไอลีนโนเวล
”พะยะค่ะ”จางหยวนพยักหน้าดำเนินการต่อ “จริง ๆ แล้วมันไม่มีอะไรมาก ฝ่าบาทใช้ความคิดในการทำให้หลิวซื่อตายอย่างทุกข์ทรมานได้มากกว่าร้อยวิธี และขัดแย้งกันมาก ไม่รู้ว่าควรใช้วิธีไหนพะยะค่ะ”
“โอ้? ” เฟิงหยูเฮงเริ่มให้ความสนใจ “ทำไมเสด็จพ่อไม่รู้ว่าจะเลือกวิธีไหน ? เพียงเลือกวิธีที่โหดร้าย ! ”
“แต่นั่นน่าขยะแขยงเกินไปพะยะค่ะ! ” จางหยวนดูมีปัญหา “วิธีที่โหดร้ายที่สุดวิธีหนึ่งคือการดึงกล้ามเนื้อ ถลกผิวหนัง เอาเนื้อมาปรุงอาหาร แล้วจับกรอกให้กินเลือดเนือของตัวเอง เมื่อข้าคิดถึงฉากนั้น พระชายาไม่คิดว่ามันน่ารังเกียจเกินไปหรือพะยะค่ะ ? ”
เฟิงหยูเฮงยังรู้สึกว่ามันน้อยเกินไปแต่จางหยวนเสริมว่า “แต่ฝ่าบาทรู้สึกว่าไม่เพียงพอ แล้วก็ยังไม่พอใจ ดังนั้นฝ่าบาทจึงปฏิเสธวิธีการเหล่านั้นมากกว่าหนึ่งร้อยวิธีและเริ่มคิดใหม่ ! ”
เฟิงหยูเฮงพูดไม่ออกและนึกถึงมันอีกครั้งฮ่องเต้ไม่ต้องทำอะไรมากนอนอยู่บนเตียงทั้งวันและเบื่อมาก ถ้าเขาสามารถสร้างความบันเทิงให้ตัวเอง นั่นเป็นสิ่งที่ดี มันดีกว่าเก็บไว้จนกว่าเขาจะซึมเศร้า นางสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ แต่เงื่อนไขเช่นภาวะซึมเศร้าอาจจะยากขึ้นอีกเล็กน้อย
คนสองคนคุยกันอย่างเฉยเมยนอกห้องโถงจาวเหอเหยาเซียนเปลี่ยนยาของฮ่องเต้ ฉีดยาและตรวจอาการบาดเจ็บอย่างระมัดระวัง และบอกเขาว่า “มันฟื้นตัวได้ดีแล้ว ทำแบบนี้ต่อไป”
ใบหน้าของฮ่องเต้เป็นสีแดงเขามองไปที่ชายชราผู้ซึ่งมองดูร่างกายของเขาราวกับว่าเขากำลังมองหาแมลงที่มีปัญหา และพูดอย่างไม่พอใจ “เจ้าเคยเห็นร่างกายของข้า เจ้าลวนลามข้าทางสายตา”
เหยาเซียนไม่พอใจ“ฝ่าบาทกับข้าเป็นผู้ชาย ข้าจะลวนลามฝ่าบาททางสายตาได้อย่างไรในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ? ข้าใช้ยาและฉีดยาใส่ฝ่าบาทมาก ๆ ฝ่าบาทเป็นคนที่ฉวยประโยชน์จากข้าและหลานสาวของข้า ฝ่าบาทยังไม่ได้จ่ายเงินเลย ! ”
“เงินเป็นปัญหาเล็กๆ !” ฮ่องเต้ตะโกนอย่างโกรธเคือง “ไปที่ท้องพระคลังและเอาเท่าที่เจ้าต้องการ ข้าสามารถส่งกุญแจไปที่ท้องพระคลังให้อาเฮงก็ไม่มีปัญหา” หลังจากพูดโดยไม่สนใจคนอื่นอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หันมองออกไปจากห้องโถงเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเข้ามา เขาลดระดับเสียงของเขาและถามเหยาเซียนเบา ๆ “เหยาเซียน เราอยากถามเจ้า สองสามเดือนนี้เจ้าได้ยินข่าวเกี่ยวกับหยุนเปี้ยนเปี้ยนหรือไม่ ? ข้าได้รับอันตรายจากหลิวซื่อจนกระทั่งข้ากลายเป็นเจ้านายที่สับสน นางตอบโต้ด้วยวิธีพิเศษหรือไม่ ? ”
เหยาเซียนถามกลับรู้สึกสับสน“ฝ่าบาทอยากให้นางมีปฏิกิริยาแบบไหน ? หึงหวง ? ข้าไม่รู้ แต่ว่านางถูกพาออกไปจากพระราชวังโดยบุตรชายคนที่เก้าของฝ่าบาท และตอนนี้อยู่ที่ตำหนักจุน”
”อะไรนะ? ” ฮ่องเต้โกรธมาก “นางออกจากพระราชวังอีกครั้งหรือ ? นางเป็นพระชายาของข้า นางจะออกจากพระราชวังได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร ? ”
เหยาเซียนมองฮ่องเต้ราวกับว่าเขาดูตลก“ฝ่าบาททรงโปรดปรานหลิวซื่อและองค์ชายแปด และกล่าวถึงตำแหน่งของพระชายาหยวนกุ๋ย และกล่าวในงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ของฮ่องเต้ และตราบใดที่พระชายาหยวนกุ๋ยให้กำเนิดบุตรอีกคนหนึ่ง ฝ่าบาทจะแต่งตั้งองค์ชายแปดเป็นองค์รัชทายาท เมื่อพระราชวังกลายเป็นเช่นนี้ ถ้าพระชายาหยุนไม่ออกไป ฝ่าบาทอยากให้นางเสียชีวิตจากการถูกทำร้ายงั้นหรือ ? ”
ในที่สุดฮ่องเต้ก็นึกถึงประเด็นของปัญหา”ถูกต้อง ! เราจะลืมได้อย่างไร หลิวซื่อและคนอื่น ๆ ช่างโหดร้ายและกล้าทำร้ายข้า มันจะเลวร้ายจริง ๆ ถ้าพวกเขาทำร้ายเปี้ยนเปี้ยนเนื่องจากการกระทำที่ประมาท ? เจ้าเก้าทำถูก และนอกจากนี้นางไม่ได้ไปที่อื่นหลังจากออกไป และอยู่ที่ตำหนักของเจ้าเจ็ด ข้ารู้สึกโล่งใจ เฮ้อ” เมื่อพูดอย่างนี้เขาถอนหายใจ และสีหน้าของเขาก็จางลง “มันดีที่นางออกไป ข้าได้พูดว่าข้าจะปลดปล่อยนาง นางเป็นคนแบบไหนในพระราชวังในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ข้ารู้ดีว่านางไม่ชอบที่นี่แต่ไม่สามารถออกไปได้ นางขังตัวเองอยู่แต่ในตำหนักศศิเหมันต์ทั้งวันและอาจใกล้จะเป็นบ้าแล้ว ข้าไม่มีหน้าที่จะไปพบนางอีก ตอนนี้ถ้านางต้องการออกไป ข้าจะไม่หยุดนาง”
หลังจากพูดแบบนี้เขาหันหัวของเขาไปที่ผนังไม่มองเหยาเซียนอีกต่อไป
จากด้านข้างเหยาเซียนเห็นว่ามีน้ำตาอยู่ในดวงตาของฮ่องเต้แต่เขาไม่รู้วิธีที่จะปลอบใจอีกฝ่าย ดังนั้นเขาจึงส่ายหหน้า นั่งข้างเตียงเพื่อฉีดยา ยาถูกฉีดเข้าไป เขาดึงเข็มออกแล้วก็ขอตัวกลับ เมื่อเหยาเซียนออกไป ฮ่องเต้ไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากร่างกายของเขาสั่น แม้แต่คนโง่ก็สามารถบอกได้ว่าเขากำลังร้องไห้
เหยาเซียนและเฟิงหยูเฮงออกจากพระราชวังของฮ่องเต้จางหยวนเข้ามาในห้องโถงชั้นในและเมื่อมองจากระยะไกลที่ฮ่องเต้นอนบนเตียงและเช็ดน้ำตาของเขาออกมาอย่างเจ็บปวด เขาก็รู้สึกเศร้า เขาเข้าไปหาและแนะนำฮ่องเต้ “คิดถึงสิ่งที่มีความสุขให้มากขึ้น ! สิ่งที่ดีคือพิษกู่ถูกกำจัดไปแล้วและทุกอย่างกำลังพัฒนาไปในทิศทางที่ดี ข้าได้ยินว่าราชสำนักเช้าวันนี้ องค์ชายหกเป็นเจ้าภาพค่อนข้างดี ราชสำนักเป็นระเบียบนี่คือโชคของราชวงศ์ต้าชุน สำหรับพระชายาหยุน เมื่อยี่สิบปีที่แล้วมีการใช้จ่ายเช่นนี้ ฝ่าบาทสามารถทำงานหนักได้อีกครั้ง ข้ารู้ว่าฝ่าบาทอาจจะบอกว่าจะไม่มีอีกยี่สิบปี แต่อย่างน้อย 2 ปีใช่หรือไม่พะยะค่ะ ด้วยการที่มีองค์ชายหกในฐานะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ภาระของฝ่าบาทจะลดลงอย่างมาก ใช้โอกาสนี้แวะเวียนไปหาพระชายาหยุนอีกครั้ง ถือว่าเป็นความพยายามที่จะหาความรู้สึกเช่นเดียวกับเมื่อฝ่าบาทยังหนุ่ม ไม่ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ อย่างน้อยฝ่าบาทก็ต้องทำงานหนักเพื่อมัน และจะได้ไม่ต้องเสียใจทีหลังพะยะค่ะ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ฮ่องเต้รู้สึกเจ็บปวดและไม่สามารถหยุดเสียงร้องไห้ของเขาได้ไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้แม้กระทั่งเขาพูดขณะที่ร้องไห้ “จางหยวนพัดเปลวไฟในเวลานี้ เจ้าแค่อยากเห็นข้าอึดอัดใจใช่หรือไม่ ? เจ้ารู้สึกมีความสุขถ้าข้าร้องไห้ใช่หรือไม่ ? ”
จางหยวนจับมือของเขา“ข้ารู้สึกอยากร้องไห้ถ้าฝ่าบาทร้องไห้ ข้าจะรู้สึกมีความสุขได้อย่างไร ? เอาล่ะ เอาล่ะ เราไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ เปลี่ยนหัวข้อ ตอนนี้ฝ่าบาทรู้แล้วว่าการกำจัดกู่ในครั้งนี้ ผู้ปกครองกูซูได้ให้ความช่วยเหลือ มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ข้าต้องแจ้งพะยะค่ะ”