The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1089 ใครกล้าที่จะจับแขกขององค์หญิงผู้นี้?

ตอนที่1,089 ใครกล้าที่จะจับแขกขององค์หญิงผู้นี้?
อย่างไรก็ตามสำหรับการอาบน้ำของหลู่ปิงในครั้งนี้มันเป็นครั้งแรกที่นางล้างสมุนไพรหอมทั้งหมดบนร่างกายของนางและไม่ได้ใช้มันอีก จากนั้นนางก็หยิบชุดของบ่าวรับใช้ที่เรียบง่ายที่นางเก็บไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้มาจากตู้ และหลังจากเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว นางก็ไม่มีกลิ่นตัวเลย นางเตรียมการของนางอย่างดี ไม่เพียงแต่นางเปลี่ยนเสื้อผ้าของนางเท่านั้น นางใช้ยางไม้สีดำเพื่อทำให้ใบหน้าของนางดำคล้ำแล้วแต้มไฝที่มุมปากของนาง ในพริบตาลักษณะภายนอกของนางก็เปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์น่าเกลียดเล็กน้อย
นางพอใจกับสิ่งที่นางเห็นจากนั้นนางหยิบกระเป๋าที่นางเตรียมไว้ล่วงหน้าเข้ามาใกล้ประตูอย่างเงียบ ๆ ช่องว่างของประตูกว้างขึ้นเล็กน้อย สุนัขสีน้ำตาล 2 ตัวชูหัวอย่างระมัดระวังและมองนาง จมูกของพวกมันกระตุก แต่ในท้ายที่สุดพวกมันไม่ได้ส่งเสียงดังเลยแถมยังนอนลงแล้วหลับไป หลู่ปิงรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก และในเวลานี้บ่าวรับใช้ในสวนอยู่ในบ้านหลีกเลี่ยงแสงแดด ไม่มีใครเต็มใจทนแสงแดดตอนเที่ยงและทำงานกลางแจ้ง
นางออกไปอย่างเงียบๆ และปิดประตูห้อง ไม่มีใครสังเกตเห็น นางรีบออกจากเรือนเล็ก ๆ ของนาง บ่าวรับใช้ในตระกูลหลู่มีไม่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในปีหลังจากโศกนาฏกรรมที่ประสบกับความเลวร้ายของหลู่เหยา เพราะตระกูลหลู่ประสบความสูญเสียทางเศรษฐกิจอย่างหนักเนื่องจากข้อจำกัดจากตระกูลเหยา แม้ว่าพลังบางส่วนจะได้รับการฟื้นฟู แต่พวกเขาก็แค่ดูแลธุรกิจของพวกเขาข้างนอกคฤหาสน์ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนักในแง่ของกำลังคน
นางรู้สึกโชคดีที่มีคนอยู่ในบ้านน้อยมากและไม่พบคนมากมายที่กำลังเดินสวนกัน นางผ่านยาม แต่เมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าของนาง พวกเขาคิดว่านางเป็นหนึ่งในบ่าวรับใช้ทำอาหารในครัวหรือผู้หญิงที่ดูแลไฟ และไม่สนใจมากนัก
นางรู้ว่าคฤหาสน์ของตระกูลหลู่มีประตูเล็กๆ ในอดีต มันทำอย่างลับ ๆ โดยหลู่ซ่งเพื่อสะดวกในการแอบไปหาโสเภณี สำหรับประตูเล็ก ๆ นั้นหลู่ซ่งก็ให้คนไปล็อคมันและไม่มีใครป้องกันได้ตามปกติ แต่สิ่งนี้ไม่ได้ขัดขวางนาง ประตูนั้นไม่ได้รับการดูแลในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ดังนั้นแม้ว่ามันจะถูกล็อค มันเปิดได้อย่างง่ายดาย
หลู่ปิงออกจากคฤหาสน์ของตระกูลหลู่เมื่อหลู่ซ่งและเก้อซื่อยังคงจินตนาการว่าพวกเขาสามารถส่งนางไปที่ด้านข้างขององค์ชายหก นางออกจากเมืองไปอย่างเงียบ ๆ แล้วไปหาเจียนเอ๋อที่รอนางอย่างใจจดใจจ่อ
เจียนเอ๋อต้องการออกไปพร้อมกับหลู่ปิงแต่หลู่ปิงรู้สึกว่าเมื่อมีคนเพิ่มอีก 1 คนก็จะมีเป้าหมายอีก 1 เป้าหมาย นอกจากนี้ถนนสายนี้ยังเต็มไปด้วยอันตราย เมื่อผู้คนในตระกูลหลู่ไล่ล่าพวกนาง นางจะถูกจับกุมและถูกนำกลับไป เป็นเรื่องเล็กน้อย สำรหับตระกูลหลู่ นางยังคงมีประโยชน์ต่อพวกเขา และพวกเขาย่อมจะไม่ทำอะไรนางมากนัก แต่มันก็แตกต่างสำหรับเจียนเอ๋อ ในฐานะบ่าวรับใช้ ตระกูลหลู่อาจจะฆ่านาง
นางปฎิเสธหัวชนฝาไม่อนุญาตให้เจียนเอ๋อติดตามนางไป นางมอบตั๋วแลกเงินมูลค่า 200 เหรียญเงินให้เจียนเอ๋อ แล้วเตือนนางอย่างเคร่งขรึมว่า “ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่ามุ่งหน้าไปทางตะวันตก เลือกทิศทางอื่น เงินนี้เพียงพอสำหรับเจ้าที่จะใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ข้าบอกเจ้าว่าอย่าเพิ่งกลับไปที่บ้าน แต่คิดว่าตอนนี้มันไม่เหมาะสม เป็นเรื่องง่ายสำหรับผู้คนจากคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ที่จะไปที่บ้านของเจ้า เจ้าควรไปที่อื่น หากเจ้าไม่มีที่ไปจริง ๆ ให้ไปที่ตำหนักหยูและตามหาพระชายาหยู บอกนางว่าข้าขอให้นางช่วย ข้าไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับนางมากนัก แต่นางเป็นคนที่จิตใจดีและนางจะช่วยเจ้าอย่างแน่นอน ในเวลานั้นเจ้าสามารถทำงานที่ตำหนักหยู คฤหาสน์องค์หญิง หรือคฤหาสน์ของตระกูลเหยา ดังนั้นแม้ว่าตระกูลหลู่จะรู้เรื่องนี้ พวกเขาจะไม่กล้าทำอะไรเจ้าอย่างแน่นอน”
เจียนเอ๋อรับฟังข้อตกลงที่หลู่ปิงทำเพื่อนางและสะอื้นอย่างหนักนางคุกเข่าลงและโขกศีรษะขอร้องตลอดเวลา แต่หลู่ปิงยังส่ายหน้าและขึ้นรถม้าอย่างรวดเร็วโดยขอให้คนขับรถออกไป
รถม้าเคลื่อนที่เร็วคนขับถามนางว่า “ท่านฮูหยินจะไปที่ไหนขอรับ ? บ่าวรับใช้ของท่านมอบเงิน 10 เหรียญเงินให้ข้า แล้วบอกให้ข้าไปไกลที่สุด ! ” หลู่ปิงทำให้ใบหน้าของนางดำและทำผมมวยของหญิงชรา และนางดูเหมือนว่าฮูหยินอายุเกือบสามสิบปี
นางไม่ได้คิดเลยและเปิดปากพูดว่า“ไปในทิศทางของมณฑลจี่อัน ข้าต้องการไปที่มณฑลจี่อัน”
”ฮะ? ” คนขับรถนั้นตกใจและไม่สามารถควบคุมม้าได้ดี เขาปรับทิศทางอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “มันไกลเกินไป แม้ว่า 10 เหรียญเงินจะค่อนข้างเยอะ แต่มันก็ยังไม่พอที่จะไปไกลขนาดนั้น ! และบ้านของข้าอยู่ในเมืองหลวง ทิ้งไว้สามหรือห้าวันก็ไม่เป็นไร แต่มันจะใช้เวลา 1 เดือนในการไปกลับมณฑลจี่อัน มันนานเกินไป และข้าไม่ได้บอกภรรยาของข้า”
หลู่ปิงไม่ได้พูดอะไรกับเขามากนักเพียงบอกเขาว่า “ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่เจ้าทำได้ ข้าจะให้เงินอีก 10 เหรียญเงินแก่เจ้า เมื่อเจ้าคำนวณวันและคิดว่าเจ้าควรกลับไปแล้ว ก็ทิ้งข้าไว้ที่เมืองนั้น ข้าจะจ้างรถม้าอีกคัน”
คนขับรถคนนั้นคิดว่าไม่เป็นไรมันยุติธรรมและสมเหตุสมผล ดังนั้นเขาจึงไม่ขออะไรเพิ่มเติม เขาขับรถม้าอย่างเงียบ ๆ
หลู่ปิงนั่งอยู่ในรถม้าและรู้สึกกังวลตลอดเวลาด้านหนึ่งนางกังวลเกี่ยวกับเจียนเอ๋อ ในทางกลับกัน นางก็กังวลว่าผู้คนจากตระกูลหลู่จะไล่ล่าอย่างรวดเร็ว แม้ว่านางจะออกจากคฤหาสน์ไปอย่างราบรื่น นั่นเป็นเพราะหลู่ซงเชื่อใจสุนัขสีเหลืองทั้งสองตัวนี้มากเกินไป และตระกูลหลู่ไม่รู้ว่าโรคซับซ้อนของนางได้รับการรักษาให้หายขาด นอกจากนี้ยังมีคนน้อยมากในตระกูลหลู่ นั่นคือสาเหตุที่ไม่มีใครสังเกตเห็นพบนาง
แต่ด้วยคนน้อยมากนี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่สามารถให้ใครไล่ตามนางได้ นอกจากนี้หลู่ซ่งก็เดิมพันทุกอย่างไว้กับนาง เพื่อให้นางกลับมา เขาจะคิดถึงทุกอย่างที่จะส่งคนออกไป และมันจะเป็นคนที่มีทักษะ ไม่ว่านางจะหลบหนีไปที่มณฑลจี่อันได้อย่างราบรื่นหรือไม่นั้น มันก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของนาง
หลู่ปิงหลับตาคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ในเวลาเดียวกันนางคิดเกี่ยวกับสิ่งที่นางควรทำหลังจากไปถึงมณฑลจี่อัน การเดินทางไปที่มณฑลจี่อันนั้นเป็นสิ่งที่นางนึกถึง การสนทนาที่นางได้ยินจากผู้คนเมื่อนางอยู่บนถนนครั้งสุดท้ายทำให้นางมีความหวัง นางคิดว่าจะไปอยู่ในที่แบบนั้น แต่ไม่ว่านางจะอยู่ต่อได้หรือไม่ นางยังต้องทิ้งมันไปสู่ชะตากรรม
ในที่สุดมันก็เป็นโชคชะตาหลู่ปิงยิ้มอย่างขมขื่น ปัจจุบันนางเพียงแต่ภาวนาว่านางจะไม่ถูกตระกูหลู่จับได้ ! นางหวังว่าการเดินทางครั้งนี้จะสงบและราบรื่น และหวังว่ามณฑลจี่อันจะหนีการตามล่าจากตระกูลหลู่
หลู่ปิงหนีไปทางทิศตะวันตกสำหรับเจียนเอ๋อ นางคุกเข่านอกเมือง เมื่อเห็นรถม้าออกไปอย่างรวดเร็ว นางตัดสินใจ นางไม่สามารถออกไปได้ นางไม่สามารถหนีไปยังมณฑลรอบนอกได้ นางต้องอยู่ในเมืองหลวงและคิดว่าจะช่วยคุณหนูของนางได้อย่างไร ตอนนี้คุณหนูของนางบอกว่านางสามารถไปหาพระชายาหยูได้ ดังนั้นนางจะ ไปหาอีกฝ่ายและพูดคุยเกี่ยวกับแผนการของตระกูลหลู่ จากนั้นขอให้พระชายาหยูช่วยคุณหนูของนาง อย่างน้อยก็ขัดขวางและสกัดกั้นคนของตระกูลหลู่　　เมื่อเจียนเอ๋อนึกถึงเรื่องนี้นางก็เริ่มมีแรงบันดาลใจรีบลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว นางกลับไปที่เมืองหลวงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วิ่งไปที่ตำหนักหยู
แต่โชคไม่ดีที่เมื่อนางมาถึงผู้คนในตำหนักหยูบอกกับนางว่า “องค์ชายพาพระชายาออกจากเมืองหลวง พวกเขาไปได้ 2 วันแล้ว ข้าไม่รู้ว่าจะกลับมาได้เมื่อไหร่”
เจียนเอ๋อตกตะลึงพวกเขาออกจากเมืองหลวงหรือ ? ไม่รู้ว่าพวกเขาจะกลับมาได้เมื่อไหร่ ? นางควรทำอย่างไร ถ้านางไม่สามารถพบกับเฟิงหยูเฮงในวันนี้ ไม่เพียงแต่นางไม่มีที่ไปเลย ผู้คนจากคฤหาสน์ของตระกูลหลู่น่าจะตามหาคุณหนูของนาง พวกนางทั้งคู่หนีออกมาแบบนี้ ตระกูลหลู่จะรู้ได้อย่างรวดเร็วใช่หรือไม่ ? นางเป็นกังวลและเดินวนเวียนอยู่ที่ประตูตำหนักหยูตลอดเวลา บ่าวรับใช้ของตำหนักหยูถามด้วยความสับสน “เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นบ่าวรับใช้ของคุณหนูใหญ่ตระกูลหลู่ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดที่เจ้าต้องการเข้าพบพระชายาหยูอย่างเร่งด่วน ถ้าเป็นเรื่องเร่งด่วน เจ้าสามารถบอกนางกำนัลอาวุโสโจวก่อนได้ องค์ชายและพระชายาหยูได้สั่งก่อนที่พวกเขาจะจากไป นางกำนัลอาวุโสโจวจัดการเรื่องใหญ่และเรื่องเล็กน้อยทุกเรื่องด้วยอำนาจของนาง”
เจียนเอ๋อไม่รู้ว่านางกำนัลอาวุโสโจวเป็นตัวแทนของอะไรนางเป็นบ่าวรับใช้ปกติและไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับโลกภายนอก นางคิดว่าสิ่งที่นางต้องการบอกพระชายาหยูเป็นเรื่องสำคัญ ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของหลูปิงเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับแผนการลับของเสนาบดีหลู่ซ่ง นางต้องพูดเรื่องนี้กับพระชายาสหยูโดยตรง นางไม่สามารถเชื่อใจใครได้ ไอลีนโนเวล
เมื่อเห็นว่าเจียนเอ๋อไม่ได้พูดอะไรเลยทหารยามประตูของตำหนักหยูส่ายหัวไม่สนใจนางเลยและเตรียมที่จะปิดประตู ในขณะนี้มีบางคนตะโกนจากทางด้านตะวันออกของเส้นทาง “ตรงนั้น ! รีบจับนางเร็ว ! ” 　　เจียนเอ๋อตกใจมากหันหัวของนางเล็กน้อยผู้คนที่มา พวกเขาสวมชุดยามของตระกูลหลู่ ภายใต้การนำของพ่อบ้าน พวกเขาวิ่งมาในทิศทางของนางและดูดุร้ายมาก
ขาของนางสั่นจากความกลัวนางไม่คิดว่าผู้คนจะมาเร็วขนาดนี้ และไม่ได้คิดว่าพวกเขาจะแม่นยำมาก นางกลัวจับใจขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นางต้องการวิ่ง แต่น่าเสียดายที่นางกลัวจนขาของนางอ่อน โดยที่วิ่งไม่ทันถึงสองก้าว นางก็เลยตกบันไดที่หน้าตำหนักหยู เร็วมาก ทหารยามเหล่านั้นเข้ามาและกดนางลงกับพื้น
”ปล่อยข้าไป! พวกเจ้าทำอะไรข้า ? ” เจียนเอ๋อตะโกนดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง แต่นางไม่สามารถหลุดจากยามลับได้ “ช่วยด้วย ! ช่วยด้วย ! ปล่อยข้าไป ! ตอนนี้ข้าไม่ได้เป็นบ่าวรับใช้ตระกูลหลู่ สัญญาของข้าอยู่กับข้า พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์จับข้า ! ”
ใครจะรู้พ่อบ้านคนนั้นจากตระกูลหลู่ตอบทันที“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นบ่าวรับใช้ของตระกูลหลู่หรือไม่ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้าที่จะตัดสินใจ มันไร้ประโยชน์แม้ว่าสัญญาจะอยู่ในมือของเจ้า เจ้าหน้าที่ยังไม่ได้ลบบันทึก ! ฮึ่ม ! เจ้าปล่อยตัวคุณหนูใหญ่ไป หลังจากพาเจ้ากลับไปแล้ว มาดูกันว่าท่านใต้เท้ากับท่านฮูหยินจะทำอะไรกับเจ้า” หลังจากพูดอย่างนี้แล้ว เขาก็พูดกับยามลับนั้นว่า “พวกเจ้าทุกคนจะรออะไรอยู่ แม้ว่าเจ้าจะต้องอุ้มนางกลับไปก็ต้องทำ ! ”
เมื่อนางได้ยินสิ่งนี้เจียนเอ๋อกลัวว่านางจะต้องตาย นางรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดของนางเพื่อดิ้นรนให้ตัวเองเป็นอิสระ นางใช้ปากและฟันของนาง อ้าปากแล้วกัดมือของยามลับคนหนึ่ง ยามลับปล่อยด้วยความเจ็บ และนางคลานไปที่ประตูตำหนักหยู นางขอร้องเมื่อนางคลาน “ข้าขอร้องเจ้า ขอให้ข้าพบพระชายาหยู ข้ามาพบพระชายาหยู”
ประตูของตำหนักหยูปิดเพียงครึ่งเดียวความปั่นป่วนนอกทำให้ทหารยามรู้สึกไม่พอใจและเปิดประตูอีกครั้ง คนที่พูดกับเจียนเอ๋อก่อนที่จะเดินออกไป มองพ่อบ้านของตระกูลหลู่ถามว่า “พูดมา พวกเจ้ามาจากไหน ? ”
ไม่ว่าผู้คนจากคฤหาสน์ตระกูลหลู่จะหยิ่งแค่ไหนนั่นเป็นเพียงทัศนคติของพวกเขาที่มีต่อเจียนเอ๋อ พวกเขาไม่กล้าสร้างความขัดแย้งกับใครจากตำหนักหยู แม้ว่าจะเป็นเพียงทหารยามที่เฝ้าประตูที่ต่ำต้อย พวกเขาไม่สามารถทำให้เขาขุ่นเคืองได้ ดังนั้นพ่อบ้านผู้นั้นจึงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โค้งคำนับแล้วพูดว่า “ข้าเป็นบ่าวรับใช้จากคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ข้าเป็นพ่อบ้านจากคฤหาสน์ นางวิ่งออกหนีออกมาเพราะนางทำผิด ข้าต้องพานางกลับไปขอรับ”
“โอ้? ” ยามประตูขมวดคิ้ว “เจ้าจับคน และเจ้าจะทำสิ่งนี้ต่อหน้าประตูตำหนักหยู ? เจ้าคิดว่าตำหนักหยูเป็นสถานที่เช่นไร ? ”
พ่อบ้านคนนั้นตัวสั่นและอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเจียนเอ๋อความคิดที่น่ารังเกียจหลายอย่างวนเวียนอยู่ในใจของเขาแต่เขาก็ยังตอบว่า “ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย นั่นคือสาเหตุที่เราไม่ได้พิจารณาสิ่งต่าง ๆ และรบกวนความเงียบสงบของตำหนักหยู ข้าจะพานางไปทันที เราหวังว่าเจ้าจะอดทนมากขึ้น เราจะยุติสิ่งต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว และจะไม่รบกวนความสงบสุขของตำหนักหยูอีกต่อไป”
ทหารยามเฝ้าประตูมองไปที่พ่อบ้านแล้วมองที่เจียนเอ๋อด้วยความไม่แน่ใจว่าเขาควรมีส่วนร่วมในเรื่องนี้หรือไม่ นอกจากนี้นางบอกว่านางมาหาพระชายาหยู และแม้กระทั่งอ้างชื่อของคุณหนูใหญ่ตระกูลหลู่ องค์หญิงหยูมีปฏิสัมพันธ์ส่วนตัวกับคุณหนูบางคนในเมืองหลวง คุณหนูใหญ่ก็เช่นกัน อย่างไรก็ตามเมื่อมองดูสิ่งนี้ ผู้คนในตระกูลหลู่ไม่ได้มีความผิดในการจับบ่าวรับใช้ที่วิ่งหนีออกจากคฤหาสน์ ตำหนักหยูไม่มีสิทธิ์ใด ๆ ที่จะเข้าไปยุ่ง เขาคิดเกี่ยวกับมันซักพักแล้วจึงพยักหน้าและพูดว่า “อย่างนั้นก็จัดการอย่างรวดเร็ว ! ” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็เข้าไปในตำหนักหยูทำตัวเหมือนกำลังจะปิดประตู　　เมื่อเห็นทัศนคตินี้จากตำหนักหยูยามลับของคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ก็ไม่หยุดจับแขนขาของเจียนเอ๋อและยกนางขึ้น ไม่สนใจเสียงตะโกนและการต่อสู้ของเจียนเอ๋อ พวกเขาเตรียมที่จะหันหลังกลับ
ในขณะนี้ในอีกด้านหนึ่งของเส้นทางได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งอย่างชัดเจนเสียงพูดว่า “ใครกล้าที่จะจับแขกขององค์หญิงผู้นี้ ? ”