ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา – บทที่ 328 แสงจันทร์ไม่เอ่ยเรื่องผีสาง-6

บทที่ 328 แสงจันทร์ไม่เอ่ยเรื่องผีสาง-6

นายท่านจินสีหน้ายินดี

ในความยินดียังเผยให้เห็นความตื่นเต้นรางๆ

ตอนเขาตื่นมาเช้านี้ คนเฝ้ายามนอกห้องได้ยินความเคลื่อนไหวในห้องจึงบอกเขาประโยคหนึ่ง

ก็เป็นเพราะประโยคนี้นี่แหละที่ทำให้นายท่านจินตื่นเต้นจนไม่กินอาหารเช้าได้

คนเฝ้ายามบอกนายท่านจินว่ามีคนคนหนึ่งมาหน้าประตู

สำหรับผู้มาเยือนหน้าบ้านของตน นายท่านจินย่อมเห็นจนชินตา

เขาพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจว่าให้คนนั้นเข้ามา และพาเขาไปโถงใหญ่รับประทานอาหารเช้าเลย

แต่คนเฝ้ายามกลับบอกว่าคนนั้นไม่กินอาหารเช้า แต่บอกชื่อแซ่ว่าอยากพบนายท่านจิน

นายท่านจินได้ยินแล้วไม่พอใจอย่างยิ่ง

คิดว่าคนผู้นี้มาขอที่พึ่งตนแล้วยังกล้าแหกกฎของตนอย่างหน้าไม่อาย

เขาบอกว่าไม่พบด้วยความโมโห ยังให้คนเฝ้ายามบอกให้ผู้ดูแลจวนโยนคนผู้นั้นออกไปจากหน้าประตู

โยนยิ่งไกลยิ่งดี

จากนั้นเขาก็เตรียมไปกินอาหารเช้า

แต่ตอนเขาเพิ่งนับก้าวของตัวเองเดินถึงสามร้อยก้าวนี้เอง ตรงหน้ากลับปรากฏร่างคนคนหนึ่งขวางทางเขาไว้

คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นผู้ดูแลจวนของเขานั่นเอง

เดิมนายท่านจินนึกว่าเขามารายงานตนว่าโยนคนผู้นั้นไปทางไหน

นึกไม่ถึงผู้ดูแลจวนกลับบอกว่าโยนคนผู้นั้นไม่ไป

“คนอะไรโยนแล้วไม่ไป เขาบินได้หรืออย่างไร”

นายท่านจินกล่าวด้วยโทสะ

ผู้ดูแลจวนกล่าว

“แล้วเจ้าไล่เขาออกจากลานด้านหน้าไม่ได้?”

นายท่านจินกล่าวตำหนิเสียงดัง

“พอข้าเพิ่งกลับถึงลานด้านหน้าเขาก็ลอยไปยืนเหม่อมองชายคาใต้ลานแจ้งของลานส่วนที่สองอีกขอรับ”

ผู้ดูแลจวนกล่าว

นึกถึงตอนนั้นผู้ดูแลจวนคนนี้ก็เป็นยอดมือดาบแห่งยุทธภพเหมือนกัน

เพียงแต่ไปล่วงเกินคนที่ไม่อาจล่วงเกินเลยหนีมาที่นี่และหางานเฝ้าบ้านดูแลลานบนสรวงสวรรค์ของนายท่านจิน

พริบตาเดียวผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว

เขาไม่เคยทำผิดพลาดมาก่อน

อย่างน้อยนายท่านจินก็หลับสนิทได้ทุกคืน ข้าวเช้าก็กินได้อย่างสบายใจ

แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ถึงขั้นมีคนที่ทำให้เขาไม่อาจรับมือมาเยือน

“คนผู้นี้เป็นใคร ทำไมต้องพบข้าให้ได้”

นายท่านจินเอ่ยถาม

“เขาบอกว่าเขาชื่อเสี่ยวจีหลิงขอรับ”

ผู้ดูแลจวนกล่าว

นายท่านจินอึ้งงันทันที

จากนั้นรอยยิ้มค่อยๆ เริ่มแย้มบนใบหน้า

ตอนคนคนหนึ่งดีใจอย่างแท้จริง กล้ามเนื้อทุกชุ่น ขนละเอียดทุกเส้นทั่งร่างกายล้วนกำลังยิ้ม

ก็เพราะได้ยินชื่อ ‘เสี่ยวจีหลิง’ นายท่านจินถึงได้ทิ้งอาหารเช้าของตนและเลี้ยวตอนเดินถึงสามร้อยก้าว

นายท่านจินสาวเท้าเดินไปข้างหน้า

เขาเดินมาถึงพื้นที่ส่วนที่สอง เห็นเสี่ยวจีหลิงจ้องชายคาอย่างเหม่อลอยอยู่ดังเดิม

“ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว!”

นายท่านจินกล่าว

“จุ๊ๆ…”

เสี่ยวจีหลิงยื่นนิ้วชี้มือขวามาทำท่าห้ามส่งเสียงตรงปาก

นายท่านจินเดินมาอยู่ข้างกายเขาเงียบๆ และมองตามสายตาของเขา

แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย

“เจ้าดู บนชายคานั่นมีเหาไม้ตัวหนึ่ง และข้างหลังเหาไม้ตัวนั้นยังตามด้วยมดแถวเรียงหนึ่ง ห่างอีกนิดเดียวมดก็จะไต่ขึ้นบนตัวเหาไม้แล้ว”

เสี่ยวจีหลิงกล่าว

“แล้วอย่างไร”

นายท่านจินไม่เข้าใจความหมายของเสี่ยวจีหลิง

“เหล่าจิน เราพนันกันดีกว่า”

เสี่ยวจีหลิงกล่าว

ฟังแค่คำที่เสี่ยวจีหลิงเรียกเขาก็รู้ได้ว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้ไม่ธรรมดา

แต่คนที่ทำให้นายท่านจินทิ้งเวลากินอาหารเช้าของตนมาพบก็ต้องเป็นคนพิเศษอยู่แล้ว

อย่างน้อยก็เป็นในพื้นที่แห่งนี้

“พนันอะไร”

นายท่านจินเอ่ยถาม

“พนันว่าข้าจะช่วยเหาไม้ตัวนั้นลงมาวางบนโบตั๋นดอกหนึ่งในลานด้านหน้าก่อนมดจะไต่ขึ้นบนตัวมันได้หรือไม่”

เสี่ยวจีหลิงกล่าว

นายท่านจินเอ่ยถาม

“โบตั๋นสีขาวบริสุทธิ์ที่อยู่ชิดเชิงกำแพงดอกนั้น”

เสี่ยวจีหลิงกล่าว

“พนันด้วยอะไร”

นายท่านจินเอ่ยถาม

“หากข้าทำได้ ประเดี๋ยวมีสหายคนหนึ่งมา เจ้าต้องบอกทุกอย่างที่รู้ หากข้าทำไม่ได้ ข้าก็จะเล่าสิบสุดยอดตำนานที่ข้ารู้ให้เจ้าฟังเรื่องหนึ่ง”

เสี่ยวจีหลิงกล่าว

“สหาย? เป็นสหายของเจ้าหรือ”

นายท่านจินเอ่ยถาม

“ไม่ใช่สหายข้า แต่ถ้าเป็นสหายข้าได้ก็เป็นเรื่องดียิ่ง”

เสี่ยวจีหลิงกล่าว

“ทำไมหรือ”

นายท่านจินเอ่ยถาม

“เจ้าก็รู้ว่าสิบเรื่องเล่าในตำนานของข้าต้องเพิ่มเรื่องใหม่ปีละครั้ง และปีนี้จนถึงตอนนี้ ข้าสะสมมาสามเรื่องแล้ว และสามเรื่องนี้ล้วนเกี่ยวกับเขาทั้งสิ้น”

เสี่ยวจีหลิงกล่าว

คราวนี้นายท่านจินรู้สึกสนใจทันที

คนแบบไหนกันถึงได้มีความสามารถน่าทึ่งขนาดนี้

ถึงขั้นทำให้สามเรื่องในสิบเรื่องเล่าในตำนานของเสี่ยวจีหลิงปีนี้เกี่ยวกับเขาทั้งหมด

“ได้! ข้าพนันกับเจ้า!”

นายท่านจินกล่าว

คำว่า ‘ได้’ เพิ่งออกจากปาก

นายท่านจินมองเสี่ยวจีหลิงอย่างแปลกใจ

“ทำไมเจ้ายังไม่ลงมือ”

นายท่านจินเอ่ยถามพลางมองเขาด้วยความแปลกใจ

“เจ้าดูเหาไม้นั่นยังอยู่หรือไม่”

เสี่ยวจีหลิงยิ้มถามกลับ

นายท่านจินเงยหน้ามอง เหาไม้นั่นหายไปแล้วจริงๆ

แต่เขายังไม่ตายใจ

แม้รู้ว่าท่าร่างของเสี่ยวจีหลิงเร็วยิ่ง แต่จะเร็วได้เพียงนั้นจริงหรือ

นายท่านจินรีบวิ่งไปดูลานด้านหน้า

พบว่าตรงกึ่งกลางดอกโบตั๋นที่อยู่ชิดเชิงกำแพงดอกนั้นมีเหาไม้นอนอยู่ตัวหนึ่ง

ตัวขดม้วน ยังไม่ยืดออกมา

เหาไม้ชนิดนี้ขอเพียงถูกแตะก็จะหดเป็นวงกลม

“เจ้าชนะแล้ว”

นายท่านจินกล่าวพลางหัวเราะอย่างเบิกบานใจ

พร้อมตบท้องป่องๆ ของเขาไปด้วย

“เจ้าต้องทำตามสัญญาเดิมพันนั้น”

เสี่ยวจีหลิงกล่าว

“กล้าพนันก็ต้องกล้ารับ นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว…เพียงแต่ว่า…”

นายท่านจินกล่าวครึ่งหนึ่ง

“ช่างเถอะ ไม่ถามแล้วดีกว่า!”

นายท่านจินกล่าว

รู้ทุกเรื่องแล้วจะไร้ความสดใหม่

รักษาความลึกลับไว้บ้างจึงจะรู้สึกพึงใจมากกว่า!

ทว่าสิ่งที่ทำให้นายท่านจินเสียดายคือเขาไม่ได้ฟังสิบเรื่องเล่าในตำนานของเสี่ยวจีหลิงแล้ว

แต่พอนายท่านจินคิดอีกที ในเมื่อปีนี้จนถึงตอนนี้มีแค่สามเรื่อง และสามเรื่องนี้ยังเกี่ยวกับสหายที่กำลังมาเยือนผู้นั้น

ได้เจอตัวจริงดีกว่าฟังเรื่องเล่าอีกไม่ใช่หรือ

ด้วยเหตุนี้ในใจเขากลับเบิกบานยิ่งกว่าเดิม!

“พวกเราไปดื่มสุราในศาลารอเขาดีหรือไม่”

นายท่านจินเอ่ยถาม

เสี่ยวจีหลิงส่ายหน้า

“ทำไม เจ้าไม่ดื่มสุรา?”

นายท่านจินเอ่ยถามด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

“ถึงไม่มีสุราข้าก็ไม่มีทางดื่มชา เพียงแต่ตอนนี้หิวเล็กน้อย ข้าอยากกินข้าวเช้าก่อน!”

เสี่ยวจีหลิงกล่าว

จากนั้นเดินพูดคุยพลางหัวเราะเคียงไหล่กับนายท่านจินไปยังโถงรับประทานอาหารสองคน

สุดท้ายนายท่านจินยังคงกินอาหารเช้า

มื้อเช้าของเขาอาจจะสาย แต่ต้องกินอย่างแน่นอน

เพียงแต่วันนี้เดินไกลกว่าสามร้อยหกสิบห้าก้าวแล้ว

ทว่าได้เจอเสี่ยวจีหลิง ทั้งยังมีสหายลึกลับที่กำลังมาเยือนผู้นั้น

มีสองเงื่อนไขนี้ ต่อให้นายท่านจินเดินกลางพายุทรายที่ใหญ่ที่สุดสิบกว่าลี้ก็คุ้มค่า

นายท่านจินวางแผนในใจเสร็จแล้ว ประเดี๋ยวกินอาหารเช้าเสร็จก็จะดื่มสุรากับเสี่ยวจีหลิง

ดื่มสุราที่แรงที่สุด

เพราะขอแค่เสี่ยวจีหลิงดื่มจนมีความสุขแล้ว เรื่องเล่าในปากเขาก็จะไหลออกมาไม่หยุด

แม้การเดิมพันครั้งนี้ดูเหมือนเสี่ยวจีหลิงชนะแล้ว

แต่คนได้ผลประโยชน์มากที่สุดยังคงเป็นเขา

ทว่าเสี่ยวจีหลิงก็ไม่ได้โกหกหลิวรุ่ยอิ่ง

ชื่อของเขามีค่าหมื่นตำลึงทองจริงๆ ถึงขั้นเกินกว่านั้นด้วยซ้ำ