The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1113 ถ้าท้องฟ้าถล่ม องค์ชายผู้นี้จะค้ำยันมันไว้

ตอนที่1,113 ถ้าท้องฟ้าถล่ม องค์ชายผู้นี้จะค้ำยันมันไว้
เรื่องที่ประตูเมืองด้านตะวันออกกลายเป็นเรื่องใหญ่โตและทุกคนในเมืองหลวงรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ รวมถึงเรื่องที่อยู่ในพระราชวังหลวง จนถึงจุดที่ในช่วงเช้าของราชสำนัก ขุนนางกล่าวถึงเรื่องนี้ด้วยความชื่นชมและวิจารณ์ การตอบรับเชิงบวกนั้นมาจากผู้คนในด้านขององค์ชายเก้า พวกเขาสนับสนุนอย่างเต็มที่ในการทำสิ่งนี้อย่างแท้จริง และเสียงเชิงลบชี้ให้เห็นว่าสิ่งนี้จะเป็นอันตรายต่อความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองอาณาจักร เพราะองค์หญิงของซงซุยถูกแขวนไว้ที่นั่น การกระทำนี้จะนำไปสู่สงครามระหว่างสองอาณาจักรได้อย่างง่ายดาย และสิ่งที่ได้รับอันตรายมากที่สุดคือพลเมืองผู้บริสุทธิ์ โดยไม่คำนึงถึงอาณาจักรใด นี่เป็นสิ่งที่ไม่ดี
แต่คนที่เห็นด้วยก็มีคำตอบเสนาบดีฝ่ายขวาเฟิงชิงบอกทุกคนว่า “ผู้ปกครองคนใหม่ของซงซุยได้ขึ้นครองบัลลังก์ แต่สิ่งนี้ทำได้โดยการชิงบัลลังก์ สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อขึ้นครองบัลลังก์คือประกาศว่าพวกเขาไม่เต็มใจที่จะเป็นรัฐบริวารของราชวงศ์ต้าชุนของเรา รัฐบริวารเช่นนี้ ทำไมเราต้องพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างสองอาณาจักรด้วย”
“แต่ซงซุยไม่ได้ใช้กำลังทหารเลย! ”
“เป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะต้องรอให้อีกฝ่ายจัดส่งกองกำลังออกมาก่อนราชวงศ์ต้าชุนถึงจะพิจารณาตอบโต้อย่างเหมาะสม ? ” ซวนเทียนหมิงกล่าวอย่างเย็นชา “เฉียนโจวเป็นเช่นนี้ กูซูเป็นเช่นนี้ ถ้าซงซุยเป็นเช่นนี้ ราชวงศต้าชุนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ? ”
“องค์ชายเก้าหมายถึงอะไรสำหรับราชวงศ์ต้าชุนที่จะทำสงครามกับซงซุยอย่างแข็งขัน” ขุนนางบางคนเริ่มบ้าคลั่ง “ความสงบสุขได้กลับมาหลังจากความพยายามอย่างมาก หากมีการสู้รบอีกครั้ง นอกจากการทำงานหนักของพลเมืองและการเงินที่เสียหายแล้ว มันจะทำให้จิตใจของพลเมืองสับสน! ถ้าซงซุยนั้นไม่ต้องการเป็นรัฐบริวารให้ปล่อยให้พวกเขาเป็นอิสระ ราชวงศ์ต้าชุนของเราไม่ต้องการเครื่องบรรณาการประจำปีที่เล็กน้อย เป็นเรื่องที่ดีตราบใดที่อาณาจักรมีความสงบสุข ประเทศชาติควรจะมีความสงบสุข ! ”
ซวนเทียนหมิงจ้องมองขุนนางอาวุโสเหล่านี้ด้วยความดูหมิ่นและเหยียดหยามบนใบหน้าของเขา“อาณาจักรที่สงบสุขนี้มีประโยชน์ต่อชีวิตเจ้ามากเกินไปหรือไม่ ? จนถึงตอนที่เจ้าเผชิญกับการทรยศและการยั่วยุของรัฐบริวาร เจ้าไม่มีความกล้าที่จะเปิดใช้อำนาจของอาณาจักรที่ปกครอง?” เขาส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด ขณะที่เขาพูดว่า “ในฐานะอาณาจักรซึ่งไม่กลัวใครบางคนจะก่อกบฏ มันกลัวความรู้สึกหดหู่และอารมณ์เชิงลบที่ปรากฏในราชสำนัก ผู้คนเช่นเจ้าไม่คู่ควรที่จะได้เป็นเสนาบดีของราชวงศ์ต้าชุนเรา”
เมื่อเขาพูดอย่างนี้เสนาบดีชราเหล่านั้นเริ่มวิตกกังวล โดยเดาความหมายเบื้องหลังคำพูดขององค์ชายเก้า แต่โดยไม่ต้องรอให้พวกเขาเข้าใจที่ห้องโถงใหญ่ องค์ชายหกซึ่งมีบทบาทสำคัญของผู้สำเร็จราชการแทนพูดว่า “องค์ชายหยูนั้นพูดถูก การก่อกบฏนั้นไม่น่ากลัว การบังคับให้สละราชบัลลังก์นั้นน่ากลัว จิตใจของเจ้าหน้าที่และเสนาบดีถูกสั่นคลอนจากพวกเจ้าทุกคน จิตใจของคนเปลี่ยนไปเนื่องจากพวกเจ้าทุกคน เมื่อมองราชวงศ์ต้าชุนในวงกว้าง วันหนึ่งไม่มีใครกล้าที่จะต่อต้านการคุกคามจากภายนอก ทุกคนเพียงแค่ปกป้องอาณาจักรด้วยเลือดเนื้อ ทำให้ศัตรูจากภายนอกทรยศและกำจัดดินแดนราชวงศ์ต้าชุน อาณาจักรจะล่มสลาย” เขาแสดงออกถึงความเสียใจบนใบหน้าของเขา มองไปที่เสนาบดีชราที่เปล่งความคิดเห็นของฝ่ายตรงข้าม หลังจากเงียบไปชั่วครู่หนึ่งในที่สุดเขาก็พูดอีกครั้ง “ราชวงศ์ต้าชุนของเราจะไม่ถอยกลับเพื่อปกป้องดินแดนของเรา ราชวงศ์ต้าชุนของเราจะไม่ก้มหัวของเราให้กับใคร ทุกคนต่อต้านหลักการของราชวงศ์ต้าชุนของเรา ใจของเจ้าหน้าที่ที่จะลังเล ใจพวกเจ้าทุกคนไม่เหมาะที่จะปรากฏตัวในราชสำนักอีกต่อไป”
ด้วยคำพูดเหล่านี้เสนาบดีเหล่านี้จะถูกปลดจากตำแหน่งโดยตรง ดังนั้นทุกคนจึงเข้าใจว่าราชวงศ์ต้าชุนโจมตีซงซุยเป็นสิ่งที่ต้องทำ ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ด้วยเพียงไม่กี่ประโยค
ต่อไปนี้ซวนเทียนหมิงเอาความคิดริเริ่มที่จะร้องขอสำหรับการกำหนดทหารหลังจากที่กลางฤดูใบไม้ร่วงเทศกาลซึ่งจะเป็นวันที่16 เดือนแปด ทหารจะถูกนำไปตอนเช้ามุ่งหน้าไปยังชายแดนด้านตะวันออกที่จะชำระปัญหาในซงซุย ไม่มีใครคัดค้าน
ในขณะนี้เฟิงหยูเฮงอยู่ที่ตำหนักจุนพูดคุยกับพระชายาหยุน นับตั้งแต่เฟิงเซียงหรูหายตัวไป พระชายาหยุนจิตใจย่ำแย่ นางตำหนิตัวเองเป็นพิเศษ เพราะนางเป็นคนเดียวที่สนับสนุนให้เฟิงเซียงหรูออกไปเดินเล่นบนถนนและให้กำลังใจตัวเอง นางรู้สึกว่านางมีส่วนเกี่ยวข้องที่เฟิงเซียงหรูออกไปและพบกับความโชคร้ายนี้
เฟิงหยูเฮงแนะนำนางว่า“เสด็จแม่อย่าตำหนิตัวเองในเรื่องนี้ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ในที่สุดองค์หญิงของซงซุยได้ปักใจอยู่กับพี่เจ็ดเป็นเวลานาน ลองคิดดูจากอีกมุมหนึ่ง ซงซุยอยู่ในเงามืด เราอยู่ในที่สว่าง ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่เกิดขึ้นกับเฟิงเซียงหรู ตอนนี้พวกเขาอาจไม่ปรากฏตัวเลย เมื่ออีกหนึ่งวันที่เราไม่พบพวกเขา มันเป็นอีกวันหนึ่งของอันตรายที่ซ่อนอยู่ เมื่องูออกมาจากถ้ำตอนนี้ มันจะง่ายกว่าที่จะโจมตีพวกมันเมื่อเทียบกับตอนที่อยู่ในเงามืดเจ้าค่ะ”
นางอาจจะพูดแบบนี้แต่การตำหนิตัวเองของพระชายาหยุนไม่ลดลงเลย เฟิงหยูเฮงไม่รู้วิธีที่จะให้คำปรึกษาแก่นาง และควรเป็นเพื่อนนางเงียบ ๆ เป็นครั้งคราว พูดคุยกับนางเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ ในพระราชวังเกี่ยวกับจักรพรรดิ แต่พระชายาหยุนไม่สนใจเรื่องของฮ่องเต้ เพียงแค่ฟังและไม่แสดงความคิดเห็นของนาง
ออกจากตำหนักจุนนางไปทางทิศตะวันออกของเมืองหลวงมองหยูเฉียนหยินจากด้านล่างกำแพงเมืองซักพัก จากนั้นนางลงจากหลังม้าและขึ้นไปบนยอดกำแพงเมือง ไอลีนโนเวล
วันนี้วังโจวทำหน้าที่ที่นี่เมื่อเห็นว่านางมาแล้ว เขาก็รีบเข้ามาและพูดว่า “พระชายา เมื่อป้อนน้ำให้องค์หญิงของซงซุยนั้น นางใช้ความพยายามทั้งหมดของนางกับลำคอที่ก้มลงเพื่อพูดว่านางอยากพบเจ้าหญิง และมีสิ่งสำคัญที่จะพูดด้วยขอรับ”
หยูเฉียนหยินต้องการพูดอะไรกับนางเฟิงหยูเฮงไม่รู้สึกว่ามันแปลก นางถูกแขวนไว้สองวันครึ่ง ถ้านางไม่พูดอะไร นางอาจไม่มีโอกาสทำอีกแล้ว เฟิงหยูเฮงไม่เชื่อว่าผู้คนในซงซุยจะไม่สนใจองค์หญิงผู้นี้ มันเป็นเพียงว่าพวกเขาไม่ต้องการปล่อยคนจนกว่าจะถึงช่วงวิกฤต ไม่นานกว่าหนึ่งวันครึ่ง อีกฝ่ายก็จะทำหน้าที่แน่นอน นางมีคนคอยดูแลการเคลื่อนไหวในเมือง นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะโจมตีที่ซ่อนของอีกฝ่าย
แน่นอนว่านอกจากนี้ยังมีอีกเรื่องที่ถูกเก็บไว้ในใจนางเมื่อเฟิงเซียงหรูมีปัญหาตลอดเวลา นางถูกลักพาตัวเมื่อนางติดตามเฟิงเฟินไดไปข้างนอก นางไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญและมีการจับจ้องของเฟิงเฟินไดที่กำลังมองหาเฟิงเซียงหรู สำหรับเด็ก ๆ ของตระกูลเฟิง พวกนางจะยังจำความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างพี่น้องสตรีได้อย่างไร
นางเดินไปที่กลางกำแพงเมืองหันหน้าไปทางบริเวณที่แขวนหยูเฉียนหยินอยู่ นางหนุนศอกทั้งสองไว้ที่กำแพงเมืองยิ้มให้หยูเฉียนหยิน “องค์หญิง เจ้าคิดจะบอกอะไร ? เจ้าจะบอกฐานลับของเจ้าหรือ ? ”
หยูเฉียนหยินจ้องที่นางใบหน้าครึ่งหนึ่งเน่าทำให้นางดูเหมือนปีศาจ นี่ขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริงที่ว่าเฟิงหยูเฮงเป็นหมอและได้เห็นอาการบาดเจ็บทุกชนิด หากเป็นผู้หญิงปกติ พวกนางจะรังเกียจมาก หยูเฉียนหยินเกลียดเฟิงหยูเฮง เกลียดนางเมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว และเกลียดนางมากยิ่งขึ้นในตอนนี้ ปัจจุบันนางหวังอย่างสุดใจว่าคนของนางจะปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยชีวิตนาง นางรอมานานกว่าสองวัน บางครั้งภายใต้แสงแดดของฤดูใบไม้ร่วง นางรู้สึกสิ้นหวังโดยคิดว่าคนของนางทิ้งนางไปแล้ว แต่เมื่อเวลากลางคืนมาถึงและอุณหภูมิเย็นลง หัวของนางรู้สึกปวดและนางรู้สึกว่าพวกเขาจะไม่มา นางเป็นองค์หญิง หากมีอะไรเกิดขึ้นกับนาง คนเหล่านั้นจะไม่สามารถตอบได้เมื่อพวกเขากลับไปที่ซงซุย
เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงอยู่ตรงหน้านางนางต้องการที่จะเข้าไปฉีกหน้าของเฟิงหยูเฮงออกไป แต่น่าเสียดายที่นางไม่สามารถเข้าถึงได้ แม้ว่านางจะไปถึง นางก็ไม่มีความสามารถ เฟิงหยูเฮงน่าทึ่งมาก นางไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ ดังนั้นนางจึงพูดได้อย่างรุนแรงว่า “ฝันไปเถิด ! ข้าจะไม่บอกเจ้าว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน เว้นแต่พวกเขาจะปรากฏตัวเอง มิฉะนั้นเมื่อข้าตาย น้องสาวของเจ้าก็จะถูกฝังอยู่กับข้า ! ”
“โอ้! ” เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “หญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งให้ศพของนางฝังอยู่ข้างองค์หญิง นางช่างโชคดีจริง ๆ”
ประโยคนี้ผลักให้หยูเฉียนหยินกลับไปที่จุดที่คนที่ถูกแขวนถามด้วยความประหลาดใจ“เจ้าไม่สนใจชีวิตและความตายของน้องสาวเลยหรือ ?”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนาง“ไม่ใช่ว่าข้าไม่สนใจ แต่ข้ารู้ว่านางจะไม่ตายแน่นอน หยูเฉียนหยิน ในความคิดของเจ้าที่รอดชีวิตมาได้ด้วยโชคชะตา ทำไมเราไม่มีเดิมพันคืนนี้ คนของเจ้าจะนำคนที่ข้าต้องการและปรากฏที่ฐานกำแพงนี้แน่นอน แล้วพวกเขาจะเอามีจ่อที่คอของพวกเขา และบอกให้ข้าปล่อยเจ้า”
ดวงตาของหยูเฉียนหยินเปล่งประกายแต่เมื่อเห็นลักษณะที่ไม่สนใจของเฟิงหยูเฮง นางถามด้วยความสับสน “วางมีดที่คอพวกเขา ทำไมข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่รู้สึกกังวลเลย ? ”
“ทำไมข้าต้องกังวล”เฟิงหยูเฮงหัวเราะเบา ๆ “หยูเฉียนหยิน เชื่อหรือไม่ตราบใดที่ข้าเห็นพวกเขา ข้าสามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้ ไม่ว่ามีดของพวกเขาจะเร็วแค่ไหน พวกเขาจะไม่เท่าความเร็วของการกระทำของข้า ไม่ว่าข้าจะอยู่ไกลแค่ไหน”
คำพูดของนางทำให้หยูเฉียนหยินคิดถึงสิ่งหนึ่งเมื่อนางอยู่ในซงซุย นางได้ยินว่าเมื่อซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงโจมตีกูซู พวกเขาใช้สิ่งที่เรียกว่าสายฟ้าสวรรค์และวัตถุยิงระยะไกล มันดีกว่าที่จะใช้มากเมื่อเทียบกับลูกธนูที่ยิง ในฐานะที่เป็นปืน พวกเขาสามารถยิงหัวผู้คนจากระยะไกล ความเร็วของพวกมันเร็วกว่าการยิงธนูร้อยเท่า
ร่างกายของนางสั่นเทาและทันใดนั้นนางก็ตระหนักว่านางไม่มีทางรอดชีวิตไปได้ คนผู้นี้ใช้นางเพื่อดึงดูดคนของนางและไม่เคยคิดที่จะแลกเปลี่ยนเลย เพียงแต่รอให้คนเหล่านั้นปรากฏตัว และนางยังฝันหวานคงอยู่ที่นี่ว่านางจะมีชีวิตรอด ราชวงศ์ต้าชุนมีอาวุธเช่นนี้ ใครจะไม่กลัวบ้าง
หยูเฉียนหยินรู้สึกหงุดหงิดนางมองเฟิงหยูเฮงและบอกนางอย่างดุดันว่า “ข้าเอาชนะเจ้าไม่ได้ เจ้าเป็นคนน่าอัศจรรย์ แต่เฟิงหยูเฮง เจ้าก็มีสิ่งที่เจ้าล้มเหลว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุผลที่ว่าข้าสามารถจับเฟิงเซียงหรูได้เพราะใคร ? ”
“เจ้าพึ่งเฟิงเฟินได”เฟิงหยูเฮงตอบอย่างเรียบร้อยและวิเคราะห์เองว่า “เจ้าอยากจะบอกว่าความล้มเหลวของข้าคือข้าแยกตัวเองออกจากครอบครัวน้องสาวของข้า จากตระกูลเฟิงไม่ได้อยู่ข้างข้า ละยังทำร้ายสมาชิกครอบครัวของนางเองด้วย ใช่ไหม” นางส่ายหัวของนางขณะที่นางพูด “หยูเฉียนหยิน ไม่จำเป็นสำหรับเจ้าที่จะสร้างปัญหากับเรื่องนี้ โดยไม่สนใจความจริงที่ว่าข้าไม่มีความรู้สึกแบบพี่น้องต่อเฟิงเฟินได แม้ว่าข้าจะทำด้วยข้ออ้างที่เจ้าใช้เสี่ยวเปาเป็นภัยคุกคาม ข้าจะโกรธนางเพราะสิ่งนั้นได้อย่างไร ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม จงหาคนที่เหมาะสมที่จะรับผิดชอบ ข้าไม่ใช่คนโง่ ข้าไม่มีเวลาว่างที่จะนำเจ้า ให้ข้าบอกสิ่งนี้กับเจ้าโดยสุจริต เจ้าไม่มีความหวังใด ๆ ที่จะมีชีวิตต่อไป เพียงแค่แขวนที่นี่จนกว่าคนของเจ้าจะปรากฏตัว”
คำพูดของเฟิงหยูเฮงทำให้หยูเฉียนหยินรู้สึกคลื่นแห่งความสิ้นหวังความมั่นใจที่แน่นอนของความตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าฉายในใจของนางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนถึงจุดที่เมื่อคืนวันหนึ่ง สภาพจิตใจของนางไม่ชัดเจนอีกต่อไปและหัวเราะซักพัก ขอให้เฟิงหยูเฮงอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มสาปแช่งนาง
เฟิงหยูเฮงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้เพียงนั่งอยู่ที่กำแพงเมืองและคุยกับทหาร วังซวน และหวงซวนแม้กระทั่งไปที่ร้านน้ำชาในเมืองเพื่อซื้อชาที่ดี และเมื่อถึงเวลาอาหารเย็นพวกเขาตั้งโต๊ะเป็นพิเศษบนกำแพง นั่งกินอยู่ต่อหน้าหยูเฉียนหยิน ทำให้นางจองมองจนกระทั่งนางน้ำลายไหล
ซวนเทียนหมิงไปที่ค่ายทหารหลังจากเลิกราชสำนักลงในวันนี้นับตั้งแต่ที่เขาตกลงที่จะมีทหารนำไปใช้ในวันที่ 16 เดือนแปด มีความจำเป็นที่จะต้องเตรียมการที่ค่ายทหาร มีคนบอกเขาเกี่ยวกับการกระทำของเฟิงหยูเฮงที่อยู่บนกำแพงเมืองด้านตะวันออก เขายิ้มเพียงเล็กน้อยด้วยสีหน้าท่าทางที่ผ่อนคลาย แล้วเอ่ยคำพูดประโยคเดียวกับซวนเทียนฮั่ว “เอาล่ะ ! แม้ว่าเด็กหญิงคนนั้นจะเจาะรูบนท้องฟ้า องค์ชายผู้นี้จะช่วยนางซ่อมแซมมันในภายหลัง หากไม่สามารถแก้ไขได้ และแม้แต่ท้องฟ้าตกลงมา องค์ชายผู้นี้จะแบกรับมันไว้ ไม่เป็นไร ปล่อยให้นางเล่นสนุกไป!”
เมื่อมืดสนิทซวนเทียนฮั่วก็ขึ้นไปบนยอดหอคอยตะวันออกเพื่อไปกับนาง ความจริงแสดงให้เห็นว่าการคาดเดาของเฟิงหยูเฮงนั้นไม่ผิดเลย ประมาณตีหนึ่ง กลุ่มผู้คนปรากฏตัวที่ฐานกำแพงเมืองด้านตะวันออก และมีคนสามคนที่ถูกควบคุมโดยกลุ่มคนนั้นเมื่อเฟิงหยูเฮงมองลงมา นางเห็นเฟิงเซียงหรูและเสี่ยวเปาเป็นคนแรก แล้วก็อีกคนหนึ่ง นางไม่สามารถคาดเดาได้