ตอนที่ 561 เข้าใจทุกอย่างแล้ว(2)
“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่จริงเหรอคะ?”
แม้ว่าฉินมู่หลานจะพูดแบบนี้ แต่คังอันเหอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ และยังสงสัยว่าทำไมร่างกายของตนถึงมีปัญหา “เมื่อก่อนตอนที่ฉันไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ก็ไม่มีปัญหาอะไรนะคะ”
“ตอนนั้นคงไม่มีปัญหาอะไรค่ะ”
คังอันเหอยิ่งสับสนมากขึ้น “เป็นไปได้ไหมคะว่าตอนนั้นยังไม่มีปัญหา แต่มามีปัญหาทีหลัง?”
“ช่วงนี้คุณกำลังมีประจำเดือนหรือเปล่าคะ?”
“ฉันมีประจำเดือนมาหลายวันแล้ว มีอะไรเหรอคะ?”
ฉินมู่หลานมองคังอันเหออีกครั้ง แล้วพูดว่า “คุณควรรีบไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยค่ะ คุณต้องไม่มีประจำเดือน”
“อะไรนะ…”
คังอันเหอรู้สึกเหมือนกับว่าในหัวของหล่อนเต็มไปด้วยคำถาม ไม่เข้าใจว่าฉินมู่หลานกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
“คุณน่าจะตั้งครรภ์นอกมดลูกค่ะ รีบไปโรงพยาบาลเร็วเข้าเถอะค่ะ”
“อะไรนะ… คุณ… คุณตรวจผิดหรือเปล่า”
แต่ในตอนท้ายประโยค เสียงของคังอันเหอก็ค่อย ๆ เงียบลง หล่อนเคยเห็นกับตาตัวเองมาแล้ว ว่าฉินมู่หลานเก่งขนาดไหน ดังนั้นจึงย่อมรู้ดีว่าทักษะทางการแพทย์ของฉินมู่หลานดีมาก เมื่อระบุชัดเจนเช่นนั้นก็แสดงว่า…หล่อนอาจจะตั้งครรภ์นอกมดลูกจริง ๆ
เมื่อนึกได้ดังนั้น ใบหน้าของคังอันเหอก็ซีดลงทันใด
เมื่อเห็นคังอันเหอเป็นแบบนี้ ฉินมู่หลานก็ปลอบหล่อน “มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่จริง ๆ ค่ะ ต้องทำการผ่าตัดเล็ก จากนั้นคุณกับสามีก็จะสามารถเตรียมตัวมีลูกได้เลยค่ะ”
“ฉัน…”
ตอนนี้จิตใจของคังอันเหอกำลังสับสนวุ่นวาย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำอย่างไรต่อไป
เมื่อเห็นดังนั้น ฉินมู่หลานก็ถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ฉันต้องไปบอกพี่สะใภ้ไห่หงก่อน ขอให้หล่อนช่วยดูแลลูกให้สักพัก แล้วฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลค่ะ”
“ฮือฮือ… ค่ะ…”
ในที่สุดจิตใจที่สับสนวุ่นวายของคังอันเหอก็เริ่มตั้งสติได้ หลังตระหนักได้ว่าในที่สุดตนก็ตั้งครรภ์แล้ว แต่กลับไม่สามารถรักษาลูกไว้ได้
“คุณ… คุณอย่าร้องไห้เลยนะคะ”
เมื่อเห็นคังอันเหอร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า ฉินมู่หลานก็ไม่รู้จะพูดอะไร หลังจากอธิบายให้ฟังแล้ว เธอก็รีบไปหาเป้ยไห่หง
เมื่อเป้ยไห่หงเห็นฉินมู่หลานวิ่งกลับมา ก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มู่หลาน เธอไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ ชิงชิงกับเฉินเฉินอยู่ที่นี่กับพี่ ไม่ต้องกังวลหรอก”
“พี่สะใภ้ ฉันจะกลับมาบอกพี่ว่า ขอให้พี่ช่วยดูแลเด็กสองคนนี้อีกสักพักนะคะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น เป้ยไห่หงก็ยิ้ม แล้วพูดว่า: “มีอะไรหรือเปล่า ลืมซื้ออะไรไปหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเถอะ”
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันซื้อของมาครบหมดแล้ว พอดีฉันต้องออกไปข้างนอกกับคังอันเหอน่ะค่ะ”
ในเวลานี้ ใบหน้าของเป้ยไห่หงเต็มไปด้วยความสงสัย หล่อนรู้ว่าฉินมู่หลานกับคังอันเหอเคยมีความขัดแย้งกัน แต่ตอนนี้ฉินมู่หลานกลับอยากออกไปข้างนอกกับคังอันเหอ ซึ่งดูแปลกมาก
“พี่สะใภ้ ฉันไม่มีมีเวลาคุยต่อแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
ทันใดนั้นเอง ชิงชิงกับเฉินเฉินก็วิ่งมากอดต้นขาของฉินมู่หลาน แล้วพูดว่า “แม่ แม่จะไปไหน/คะ?”
“แม่กำลังจะออกไปข้างนอกสักพักจ้ะ พวกลูกช่วยอยู่เล่นกับพี่เสี่ยวหมิงต่อได้ไหม?”
แต่เด็กทั้งสองคนไม่อยากเล่นอีกต่อไปแล้ว พวกเขาอยากอยู่กับแม่มากกว่า
เสี่ยวหมิงหยิบของเล่นชิ้นใหม่ออกมา จากนั้นชิงชิงกับเฉินเฉินก็เริ่มเล่นกับเขาอีกครั้ง
เมื่อฉินมู่หลานมาถึงบ้านของคังอันเหอ ก็พบว่าหล่อนสงบลงแล้ว
เห็นฉินมู่หลานมาแล้ว คังอันเหอก็สูดจมูก แล้วพูดว่า “หมอฉิน ฉันไปโรงพยาบาลเองได้ค่ะ”
“ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันจะไปกับคุณ”
“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนคุณแล้วค่ะ”
คังอันเหอคิดว่าตัวเองยังมีเลือดไหลอยู่ จึงไม่ได้ปฏิเสธความมีน้ำใจของฉินมู่หลาน หล่อนเคยคิดว่ามันเป็นประจำเดือน จึงไม่ได้ใส่ใจ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเลือดออกเพราะอะไร หล่อนจึงรู้สึกกลัวเล็กน้อย
ทั้งสองรีบไปโรงพยาบาลทหาร หลังจากมาถึง หมอก็ให้คังอันเหอรีบไปตรวจร่างกาย
ผลการตรวจขั้นสุดท้าย ย่อมเป็นไปตามการวินิจฉัยของฉินมู่หลาน
คังอันเหอตั้งครรภ์นอกมดลูกจริง ๆ แม้ว่าหล่อนจะไม่ใช่สูตินรีแพทย์ แต่ก็รู้ว่าจะต้องได้รับการผ่าตัดทันที จึงลงนามยินยอมด้วยตนเอง แล้วถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัดทันที
เข่าเจิ้งเฟิงรู้ว่าฉินมู่หลานอยู่ในโรงพยาบาล จึงเข้ามาพูดคุยกับเธอสองสามประโยค เมื่อรู้ว่าฉินมู่หลานมาส่งคังอันเหอผ่าตัด ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมฉินมู่หลานมากขึ้น แล้วคิดในใจว่าหมอฉินเป็นคนซื่อสัตย์ และจิตใจดีมากจริง ๆ
ฉินมู่หลานไม่รู้ว่าเช่าเจิ้งเฟิงกำลังคิดอะไรอยู่
ในขณะนี้ เธอมองประตูห้องผ่าตัด แล้วคิดถึงลูกสองคนของเธอ
โชคดีที่การผ่าตัดสำเร็จไปได้ด้วยดี คังอันเหอถูกเข็นออกมา แล้วส่งไปพักฟื้นยังห้องพักคนไข้ ฉินมู่หลานรอให้หล่อนฟื้นก่อน หลังจากเรียกพยาบาลให้หล่อนแล้ว ก็ออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้าน
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว เมื่อฉินมู่หลานมาถึงบ้านของเป้ยไห่หง เป้ยไห่หงก็กำลังสอนการบ้านเสี่ยวหมิงอยู่
เมื่อเห็นฉินมู่หลานเข้ามา เป้ยไห่หงก็ยิ้มแล้วรีบบอกว่า “มู่หลาน หัวหน้ากองเซี่ยกลับมาเห็นเด็กสองคนนั้น ก็เลยพาพวกเขากลับบ้านไปแล้ว”
“ปรากฏว่าพวกเขากลับบ้านแล้วนี่เอง ขอบคุณพี่สะใภ้สำหรับวันนี้จริง ๆ นะคะ”
ขณะที่ฉินมู่หลานกำลังพูด เซี่ยเจ๋อหลี่กับเด็กน้อยทั้งสองก็ได้ยินเสียงของเธอ จึงรีบเปิดประตูออกมา แล้วตะโกนเรียก: “แม่~~”
ฉินมู่หลานเห็นเด็กสองคนยื่นหน้าออกมา ก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกลูกขอบคุณคุณป้ากับพี่เสี่ยวหมิงแล้วหรือยังจ๊ะ”
ก่อนที่เด็กทั้งสองจะทันได้ตอบ เป้ยไห่หงก็พูดด้วยรอยยิ้มแล้ว: “เด็กสองคนนี้ขอบคุณตั้งนานแล้ว พวกเขาสุภาพเรียบร้อยดีจริง ๆ”
ถึงกระนั้น ฉินมู่หลานก็ยังกล่าวขอบคุณด้วยตัวเองอีกครั้งก่อนกลับบ้าน
เป้ยไห่หงมองประตูฝั่งตรงข้ามปิดลง นึกเสียดายที่ไม่ได้ถามเรื่องคังอันเหอ
หลังจากที่ฉินมู่หลานกลับเข้าบ้านแล้ว เซี่ยเจ๋อหลี่ก็รีบถามว่า “มู่หลาน ทำไมคุณถึงกลับมาเวลานี้ล่ะครับ”
สำหรับเซี่ยเจ๋อหลี่แล้ว แน่นอนว่าฉินมู่หลานไม่ได้ปิดบังอะไรเลย เธอเล่าเรื่องของคังอันเหอตามตรง และในที่สุดก็พูดว่า: “ฉันต้องรอให้หล่อนฟื้นก่อน ถึงจะกลับมาบ้านได้ค่ะ”
เซี่ยเจ๋อหลี่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น “แล้วถูเฉิงเสียงรู้เรื่องนี้หรือยังครับ”
“น่าจะยังไม่รู้ค่ะ ตอนที่ฉันเพิ่งกลับมา ฉันแวะไปที่บ้านของพวกเขามา แต่ดูเหมือนถูเฉิงเสียงจะไม่อยู่บ้านค่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยเจ๋อหลี่ก็ลุกขึ้นยืน แล้วพูดว่า “ผมจะไปหาเขาที่สนามฝึก แล้วบอกเขาเอง” แต่ก่อนจะจากไป เซี่ยเจ๋อหลี่ก็ไม่ลืมเป็นห่วงฉินมู่หลาน “มู่หลาน ในครัวมีบะหมี่อยู่นะ ถ้าคุณยังไม่ได้กินมื้อเย็น ก็กินได้เลยนะครับ”
หลังจากบอกแล้ว เซี่ยเจ๋อหลี่ก็รีบออกไป
ฉินมู่หลานหิวมาก เธอจึงรีบไปเอาหยิบชามบะหมี่ที่ห้องครัว หลังจากกินเสร็จอย่างรวดเร็วแล้ว ในที่สุดเธอก็รู้สึกดีขึ้น
อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เซี่ยเจ๋อหลี่เจอถูเฉิงเสียงในสนามฝึก ก็เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง
“อะไรนะ…”
สีหน้าของถูเฉิงเสียงเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรู้เรื่อง แล้วเขาก็รีบวิ่งออกไป
เมื่อเห็นว่าถูเฉิงเสียงรีบออกไป เซี่ยเจ๋อหลี่จึงช่วยไปคุยกับถูไคหัวให้เขา
หลังจากที่ถูไคหัวรู้เรื่องนี้ ใบหน้าเขาก็เต็มไปด้วยความเสียใจ “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง”
