The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1114 ความตายของซวนเทียนโม

ตอนที่1,114 ความตายของซวนเทียนโม
เป็นมนุษย์โลหิต! ร่างกายส่วนล่างเปลือยเปล่าตั้งแต่หัวจรดเท้าจนถึงจุดที่มองเห็นกระดูกสีขาว แต่ส่วนที่น่ากลัวที่สุดคือใบหน้านั้น หรือไม่สามารถเรียกใบหน้าได้อีกต่อไป มันเป็นเพียงแค่เนื้อเต็มไปด้วยเลือดและเนื้อผสมเลือดเข้าด้วยกันร่างที่คลุมเครือสามารถมองเห็นได้ แต่ผิวหนังนั้นหายไปอย่างสมบูรณ์เหมือนกับสัตว์ประหลาด
ทหารหลายคนที่ยืนเฝ้าระวังไม่สามารถรับมันได้หลังจากที่เห็นสิ่งนี้ บางคนไม่สามารถทนต่อฉากนี้ และคนอื่น ๆ หันหน้าหนีไปโดยไม่ต้องการที่จะมองอีกต่อไป
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วขมวดคิ้วทั้งสองสามารถบอกได้ว่าคนที่เน่าคือองค์ชายแปด, ซวนเทียนโม แต่ใบหน้าของเขาเน่าแปลก ๆ เฟิงหยูเฮงพูดเบา ๆ “ผิวทั้งหมดบนใบหน้าของเขาหายไปราวกับว่ามันถูกฉีกออกโดยคน”
ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า“ตระกูลฮ่องเต้ซงซุยมีฝีมือในการเปลี่ยนโฉมหน้า แต่ในความเป็นจริง ความสามารถของพวกเขามาจากการสร้างหน้ากากผิวหนังมนุษย์ ข้ากลัวว่าพวกเขาจะจับน้องแปดไว้เพื่อใบหน้าของเขา และฉีกผิวหน้าของเขามันจะช่วยซงซุยในการทำงานที่สำคัญให้สำเร็จ”
“งานสำคัญอะไร?”เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้น และคิดว่า “เพื่อปลอมตัวเป็นพี่แปด และทำให้ราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุนวุ่นวาย ? นั่นไม่ใช่ความหวังเล็กน้อยเกินไปหรือ ? แต่พี่เจ็ดการวิเคราะห์ถูกต้อง ข้าก็รู้สึกว่าเป้าหมายของพวกเขาคือผิวหน้าของแปด แต่ข้าไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการใช้มันอย่างไร แต่ถ้าพี่แปดตาย ตัวปลอมก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปใช่หรือไม่ ? ” มุมปากของนางกระตุก “ดูเหมือนคืนนี้จะมีเลือดไหลนองที่ประตูเมืองตะวันออกนี้อย่างแน่นอน”
ซวนเทียนฮั่วไม่ได้พูดคุยในหัวข้อนี้ต่อไปเขาเพียงถามนางว่า “เจ้ามั่นใจในการลงมือสังหารอย่างรวดเร็วหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ข้ามั่นใจ พี่เจ็ดลงไปข้างล่างก่อน ! เมื่อข้าจัดการกับคนเหล่านี้เสร็จแล้ว ให้ช่วยเฟิงเซียงหรูทันที”
ซวนเทียนฮั่วตกลงทันทีขณะนี้ที่หยูเฉียนหยินซึ่งถูกแขวนอยู่นอกกำแพงเมืองไม่สามารถทนได้อีกต่อไป นางตะโกนออกไปข้างนอก “เจ้าโง่ ! ทำไมเจ้ามาช่วยข้า ? ”
คนที่อยู่ด้านล่างเงยหน้าขึ้นมองนางเห็นความวิตกกังวลที่ปรากฏบนใบหน้าของพวกเขาทั้งหมด ในท้ายที่สุดหยูเฉียนหยินเป็นองค์หญิงของซงซุย และเป็นคนสำคัญของฮ่องเต้องค์ใหม่ แม้ว่าตระกูลฮ่องเต้ซงซุยจะเป็นผู้เชี่ยวชาญในการสร้างหน้ากากผิวหนังมนุษย์ แต่องค์หญิงหกนี้เป็นคนที่มีฝีมือมากที่สุดในการสร้างพวกมัน แม้จะเป็นเด็ก ฮ่องเต้องค์ใหม่มีแผนการมากมายที่รอให้เสร็จสมบูรณ์ด้วยความช่วยเหลือของนาง พวกเขาไม่สามารถสูญเสียองค์หญิงผู้นี้ที่นี่ได้อย่างแน่นอน ดังนั้นบางคนตะโกนดังขึ้น พร้อมจ้องมองเฟิงหยูเฮงด้วยสายตาเย็นชา “ข้าเอาคนของเจ้ามาแล้ว ปล่อยองค์หญิงของเราลงมา ! ”
คำพูดนั้นตะโกนออกมาแต่ก็ยังมีดาบขนาดใหญ่ 2 เล่มที่จ่ออยู่กับคอของเฟิงเซียงหรูและเสี่ยวเปา เฟิงเซียงหรูดูไม่เรียบร้อย ผมของนางที่เกล้าขึ้นไปหลุดรุ่ยลงมา และเมื่อนางมองไปที่เฟิงหยูเฮง ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยน้ำตา แต่นางยังคงส่าย หน้า ริมฝีปากของนางขยับอย่างเงียบ ๆ : ไม่
เสี่ยวเปาร้องไห้เสียงดังเสียงที่ดังออกมานับแหบแห้งไปหมด ภาพนั้นน่าเวทนามาก
สำหรับซวนเทียนโมไม่มีใครสนใจเขามากนัก เขาแค่อุ้มราวกับว่าพวกเขาถือสิ่งของ ไม่จำเป็นต้องข่มขู่เขาด้วยดาบ เพราะเขานั้นไม่หลงเหลือความสามารถใด ๆ ที่จะหนีไปได้อีกต่อไป
เฟิงหยูเฮงมองลงไปข้างล่างหัวใจนางเต้นแรง แต่นางก็ยังนับอย่างถี่ถ้วน มีทั้งหมด 8 คน มี 4 คนจับเฟิงเซียงหรูและเสี่ยวเปา และอีก 4 คนยืนอยู่ข้างหลังในท่าทางพร้อมรบ
ขณะที่นางมองนางยิ้มและไม่สนใจคนที่อยู่ด้านล่าง และถามหยูเฉียนหยิน “นี่คือทัศนคติของเจ้าหรือไม่ ? และใบมีดถูกยึดติดกับคอของพวกเขา ! ดีมาก ! ” ขณะที่นางพูดว่า ‘ดีมาก’ ทหารที่อยู่ข้างหลังนางก้าวไปข้างหน้าทันทีด้วยใบมีดยาว พวกเขากดลงที่คอหยูเฉียนหยินทำให้หยูเฉียนหยินกรีดร้องด้วยความตกใจ
ผู้คนข้างล่างก็หวาดกลัวด้วยเช่นกันกลัวจริง ๆ ว่าเฟิงหยูเฮงจะฆ่าองค์หญิงของพวกเขา พวกเขามองหน้ากันแต่ไม่สามารถตัดสินใจได้ พวกเขากลัวว่าหากพวกเขาปล่อยคนไปก่อน พวกเขาจะทำอย่างไร ถ้าอีกฝ่ายจะไม่รักษาคำพูด ในเวลานั้นโดยไม่ต้องช่วยองค์หญิง พวกเขาจะต้องสูญเสียตัวประกันเช่นกัน จากนั้นพวกเขาก็จะไม่มีความหวังอีกต่อไป ดังนั้นบางคนตะโกนเสียงดัง “เจ้าต้องการอะไร เจ้าถึงจะยอมปล่อยนางไป”
เฟิงหยูเฮงถามกลับ“เจ้าเป็นฝ่ายจับคนของข้าก่อน ตอนนี้เจ้ากำลังถามสิ่งที่ข้าต้องการก่อนที่จะปล่อยนางไป หากเจ้าต้องการช่วยองค์หญิงของเจ้า เช่นนั้นแสดงความจริงใจโดยปล่อยคนของข้าไปก่อน องค์หญิงของเจ้าจะถูกปล่อยไปหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับอารมณ์ของพระชายาผู้นี้”
”อะไรนะ? ” คนที่อยู่ข้างล่างเริ่มโกรธ “เฟิงหยูเฮง! อย่าให้มันมากเกินไป ! น้องสาวของเจ้ายังอยู่ในมือของเรา เจ้าไม่กลัวว่าพวกเราจะทำดาบหลุดมือหรือ หัวของนางอาจจะถูกตัดออกทันทีก็เป็นได้ ? ” ในขณะที่คนเหล่านี้พูด พวกเขาจ่อใบมีดลงบนผิวของเฟิงเซียงหรู และน่าสงสารผิวหนังที่อ่อนนุ่มของเฟิงเซียงหรูซึ่งมีรอยเลือดจากการถูกบาดทันที
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วด้วยความโกรธแค้นในใจในพริบตาเมื่อเห็นว่าซวนเทียนฮั่วได้นำองครักษ์เงาไปถึงระยะห่างที่สะดวกสำหรับการลงมือ นางไม่อยากพูดมากเกินไปกับอีกฝ่าย นางเอ่ยกับหยูเฉียนหยินว่า “ข้าไม่เคยคิดว่าหลังจากปล่อยตัวเจ้าไป แต่เจ้ากลับย้อนกลับมาจับน้องสาวของข้า มีความเกลียดชังกันไม่ได้ระหว่างเรา หยูเฉียนหยิน ข้าจะบอกเจ้า ทุกคนมีขีดจำกัดความอดทน อันดับแรกของข้าคือสามีของข้า ขีดจำกัดที่สองก็คือญาติพี่น้องของข้า น่าเสียดายที่เจ้าต้องแตะต้องมัน”
หลังจากพูดอย่างนี้นางเอื้อมมือเข้าไปในแขนเสื้อของนาง และในทันใดนั้นปืนพก 2 กระบอกอยู่ในมือของนาง นางยื่นแขนของนางออกไปและยิงลง ได้ยินเสียงปืน 4 นัดดังติดต่อกัน “ปัง ปัง ปัง ปัง” คนซงซุย 4 คนที่จับเฟิงเซียงหรูและเสี่ยวเปาไม่ได้มีสิทธิ์แม้แต่คร่ำครวญก่อนที่พวกเขาจะล้มลงกับพื้นด้วยเสียงทันที หลังจากนั้นเสียงปืนอีก 4 นัดก็ดังขึ้น “ปัง ปัง ปัง ปัง” ทันใดนั้นหลุมเลือดก็ปรากฏขึ้นตรงกลางหน้าผากของคนสี่คนข้างหลังโดยไม่มีสัญญาณเตือน และพวกเขาก็ตายทันที Aileen-novel
ถ้าเฟิงหยูเฮงใช้ลูกธนูตอนนี้ผู้คนที่อยู่ด้านล่างจะพบว่ามันยากที่จะหลบหนีจากความตาย แต่นางไม่มั่นใจเต็มร้อยว่าเฟิงเซียงหรูและเสี่ยวเปาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่นางมีปืน ด้วยอาวุธขั้นสูงในอนาคตนี้อยู่ในมือของนาง นางไม่จำเป็นต้องพิจารณาอะไรเลย ไม่มีใครเร็วกว่ากระสุน ด้วยอาวุธนี้ คนซงซุยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปืนคืออะไร !
ขณะที่คนแปดคนล้มลงกับพื้นซวนเทียนฮั่วก็ลงมือเช่นกัน องครักษ์เงารีบดึงศพออกไปอย่างรวดเร็ว และอีกคนหนึ่งพาเสี่ยวเปาไปยังที่ปลอดภัย และอีกคนหนึ่งจับซวนเทียนโมและยืนข้างซวนเทียนฮั่ว และซวนเทียนฮั่วประคองเฟิงเซียงหรูเป็นการส่วนตัว เมื่อเด็กสาวถอนหายใจด้วยความโล่งอกและทรุดตัวลงในอ้อมแขนของเขาอย่างเหนื่อยล้า ความรู้สึกคล้ายกับอาการปวดใจผุดขึ้นอย่างคลุมเครือจนถึงจุดที่แขนของเขาโอบรอบตัวนางแน่น และเขาพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องกลัว ทุกอย่างจบแล้ว”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้วแต่ประโยคนี้ยังคงดังในหูของนางอย่างชัดเจน นางยิ้ม รอยยิ้มนั้นโดดเด่นมากดูไม่สำรวมเช่นเคย แต่มันดูมีความสุขมาก
ซวนเทียนฮั่วกำลังเตรียมที่จะอุ้มนางวางแผนที่จะอุ้มนางขึ้นหอคอยในเมือง สำหรับเฟิงหยูเฮงที่จะดู ในขณะนี้เขาได้ยินเสียงจาก “คนไร้หน้า” ซึ่งอยู่กับองครักษ์เงาที่ด้านข้างของเขา แขนขาของเขาอ่อนแอ เสียงโหยหวนของเขาฟังดูน่าสลดใจอย่างมาก เหมือนกับสัตว์ประหลาดที่บ้าคลั่ง แม้แต่องครักษ์เงาที่อุ้มเขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้
แต่การฟังอย่างระมัดระวังในบรรดาสัตว์ร้ายอย่างโหยหวนมีคำพูดที่จะแยกแยะได้อย่างชัดเจนโดยเรียกว่า “พี่เจ็ด ! พี่เจ็ด ! ”
ซวนเทียนฮั่วใจสั่นเมื่อได้ยินเช่นนั้นและหันไปด้านข้างเพื่อจ้องมองอีกฝ่ายเขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความเจ็บปวด นี่เป็นน้องชายของเขา แม้ว่าเขาจะทำผิด แต่ด้วยแซ่ ‘ซวน’ มีสายเลือดเดียวกับกับเขาไหลเวียนอยู่ในร่างกายซึ่งไม่สามารถตัดขาดได้ เมื่อเห็นเขาถอนหายใจเบา ๆ เขาเอื้อมมือออกไปและดึงร่างของซวนเทียนโมเข้ามา แตะเบา ๆ สองสามครั้ง คนผู้นั้นก็เงียบลงทันที แม้ว่าเขาจะยังคงหอบอย่างหนัก เขาไม่ได้ยิ่งใหญ่อีกต่อไป
“เกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของเจ้า? ” ซวนเทียนโมถามเขาว่า “เจ้าเรียกข้าว่าพี่เจ็ด เจ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรจากข้า”
คนผู้นั้นจ้องอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็พยายามทำให้ตัวเองสงบลงมากเท่าที่จะเป็นไปได้ ดวงตาที่ว่างเปล่าของเขามองไปที่ซวนเทียนฮั่ว ดูเหมือนว่าน้ำตาจะไหลออกมาจากข้างใน มันไม่สามารถมองเห็นได้เลย เสียง “อุ้ย” ออกมาจากปากของเขาราวกับว่าเขาไม่สามารถพูดภาษามนุษย์ได้อีกต่อไป ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพูด แต่เสียงของเขายังแหบแห้งและไม่ชัดเจน ซวนเทียนฮั่วได้ยินเขาพูดว่า “พวกเขาฉีกใบหน้าของข้าออกไป อยากจะให้ข้า อึก พี่เจ็ด ท่านพี่เป็นคนที่ดีที่สุด ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย ! ” เขาต้องการเอื้อมมือออกไปคว้าซวนเทียนฮั่ว แต่เอื้อมมือออกไปข้างหนึ่ง เขารู้สึกว่าเสื้อคลุมสีขาวของซวนเทียนฮั่วไม่สมควรถูกย้อมเป็นสีเลือดด้วยมือของเขาซึ่งมันปกคลุมไปด้วยเลือด มือของเขาจึงหยุดอยู่กลางอากาศและไม่ลดลง
ซวนเทียนฮั่วกอดเฟิงเซียงหรูด้วยแขนข้างหนึ่งและอีกมือของเขาจับมือของซวนเทียนโมซึ่งแขวนอยู่กลางอากาศ เขาถามอย่างใจเย็น “เจ้าต้องการให้ข้าช่วยหรือ ? ”
“……ฆ่าข้าปลดปล่อยข้าให้เป็นอิสระ” นี่เป็นคำพูดสุดท้ายของซวนเทียนโมในฐานะองค์ชาย! สายตาของเขาวิงวอน สื่อให้เห็นถึงความจริงใจ ในขณะที่มองไปที่ซวนเทียนฮั่ว ปากของเขาเม้มแน่นและในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเขา “พี่เจ็ด ข้าผิดไปแล้ว บอกหมิงเอ๋อว่าข้าคิดผิด บอกกับเสด็จพ่อว่าข้าผิด หากชาติหน้ามีจริง ข้ายินดีที่เกิดใหม่เป็นบุตรชายที่ดีของเสด็จพ่อ เป็นพี่ชายที่ดีของหมิงเอ๋อ และจะไม่ทำตัวเหมือนที่ข้าเป็นในชีวิตนี้อีกต่อไป พี่เจ็ดฆ่าข้าที ! ข้าขอร้อง……ได้โปรด ! ”
ซวนเทียนฮั่วถอนหายใจและหลับตาครู่หนึ่งแอบซ่อนความรู้สึกที่ไม่ยอมทำเช่นนั้น แต่ตอนนี้เขารู้ด้วยว่าการช่วยซวนเทียนโมให้ตายอย่างรวดเร็วนั้นเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่สามารถทำได้
ดังนั้นเขาพยักหน้าแล้วยกมือขึ้นและลูบหัวของซวนเทียนโมเบา ๆ การกระทำนี้ทำให้ซวนเทียนโมจำได้ เมื่อเขายังเด็กอาจอยู่ในช่วงอายุสามหรือสี่ขวบ ! ในเวลานั้นเขายังคงไร้เดียงสา ไม่รู้ว่ามีบิดาคนเดียวกันแต่มารดาคนละคน และไม่เข้าใจว่าทำไมเสด็จแม่ของเขามักจะปิดประตูในตำหนักของนาง แม้สักวันหนึ่งพี่น้องเหล่านี้จะต้องต่อสู้ถึงตายในอนาคตเพื่อแย่งชิงบัลลังก์
หมิงเอ๋อดื้อรั้นและเป็นคนที่ใกล้ชิดกับเขามากที่สุดในช่วงนั้นพวกเขา 2 คนมักจะทะเลาะกัน เรื่องในเวลานั้นเขาจะยังคงทำตัวเหมือนพี่ชาย และรู้วิธีประนีประนอมกับพี่ชายของเขา หากมีสิ่งดี ๆ และหมิงเอ๋อชอบ พวกเขาเขาจะไม่ต่อสู้เพื่อมัน แต่หลังจากนั้นพระสนมหยวนชูก็บอกเขาว่าเขาต้องต่อสู้เพื่อสิ่งนี้ พวกเขาทั้งหมดเป็นองค์ชาย ทำไมสิ่งที่ดีที่สุดต้องเป็นของคนอื่น ? ด้วยการชี้ทางที่ไม่ดีอย่างต่อเนื่องมาเป็นเวลานาน ในที่สุดจิตใจของเขาก็เริ่มหลงทาง และในที่สุดเขาก็เริ่มทำตามความคิดของพระสนมหยวนชู ก้าวไปบนเส้นทางเดียวกัน จนกระทั่งทุกวันนี้เขาไม่ใช่มนุษย์ เขาไม่ใช่ปีศาจ เขามีชีวิต เขายังไม่ตาย
เขายังจำได้เมื่อเขาต่อสู้กับหมิงเอ๋อเมื่อตอนเป็นเด็กๆ พวกเขามักจะเล่นกันเอง พี่เจ็ดและหมิงเอ๋อเป็นบุตรของพระชายาหยุน ดังนั้นพวกเขาจะอยู่ในกลุ่มเดียวดังนั้นเขาจะร้องไห้หลังจากแพ้การต่อสู้และไม่เคยหวังว่าจะมีคนช่วยเขา แต่พี่เจ็ดมักจะคอยปลอบโยนเขาเสมอเมื่อเขาร้องไห้ และเขาจะหยุดร้องไห้อย่างรวดเร็วเสมอเมื่อพี่เจ็ดปลอบโยนเขา และเขายังยิ้มได้ ยิ้มให้พี่เจ็ด
เมื่อเขายังเป็นเด็กมีช่วงเวลาหนึ่งที่เขาจะเห็นพี่เจ็ดเป็นแบบอย่าง แม้กระทั่งเดินไปข้างหน้าเมื่อเขาเห็นพี่เจ็ด แม้ว่าหมิงเอ๋อจะอยู่ข้าง ๆ เสมอเพื่อหยุดเขา เขาก็ไม่ถูกขัดขวาง
วันนี้ในที่สุดเขาก็จะตายด้วยน้ำมือพี่เจ็ดของเขาซวนเทียนโมคิดว่าชีวิตของเขายังคงเป็นที่น่าพอใจถูกทอดทิ้งโดยผู้ติดตามของเขา และแม้กระทั่งเมื่อมารดาของเขาทรยศ เขายังมีพี่เจ็ดของเขา ส่งเขาในการเดินทางครั้งสุดท้ายของเขา ด้วยชีวิตเช่นนี้ เขาก็พอใจแล้ว
ซวนเทียนฮั่วเริ่มทยอยเพิ่มแรงบีบมือของเขาซึ่งลูบหัวของซวนเทียนโมไปด้วย สายตาของเขาแสดงความลังเล เขาอ้าปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนสบาย “น้องแปดไม่ต้องกลัว อย่ากลัว มันจะไม่เจ็บปวด”
ด้วยรอยยิ้มที่โล่งใจที่เห็นได้ชัดจากซวนเทียนโมพลังบนหัวของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน ด้วยการบีบนิ้วมือห้านิ้วของเขาแน่น รอยยิ้มของคนที่อยู่ใต้ฝ่ามือของเขาแข็งตัว ร่างกายหยุดการทำงาน……