บทที่ 998 คุกสวรรค์กฎระเบียบ กระโดดหน้ากระโดดหลัง!
หนักขนาดนี้เชียวหรือ
แม่เฒ่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่คิดเลยว่าการจากไปของนางทำร้ายเฟิ่งหลวนได้เพียงนี้
“ผู้ใดกัน ลูกศิษย์ของเจ้าหรือ เป็นคน…วิกลจริต?”
กะโหลกศีรษะปริปาก เฟิ่งหลวนเสมือนเด็กสาวฟั่นเฟือน วิกลจริตคนหนึ่ง!
“ห้ามเจ้าว่าเฟิ่งหลวนเช่นนี้!”
แม่เฒ่าเคลื่อนไหว ท่าทางเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เรือนร่างที่เคยโก่งงอพลันยืดตรง!
นางไม่ดูแก่ชราอีกต่อไป เปี่ยมไปด้วยความไร้เทียมทาน คลื่นพลังน่าพรั่นพรึงเหลือร้ายอบอวลอยู่รอบตัว
ฟึ่บ!
ประกายสีทองอร่ามวาววับ แม่เฒ่าสวมชุดเกราะ ควงดาบในมือ ความต้องการปะทะเดือดพล่านประดุจจ้าวแห่งการศึก องอาจไม่มีผู้ใดเทียบเทียม!
“ลูกศิษย์ลำดับที่สามสิบหกใต้โอวาทท่านอาจารย์ ซีฮวา วันนี้จักปกป้องปณิธานท่านอาจารย์ กำจัดสำนึกแห่งโรค!”
นางตวาดเสียงเย็น ประกาศชื่อแซ่ของตน ชี้ปลายดาบไปที่กะโหลกศีรษะ
ยามประกาศชื่อแซ่ของตนเห็นได้ชัดว่านางเต็มตื้นอย่างยิ่ง สั่นเทิ้มไปทั้งตัว
ท่านอาจารย์สอนสั่งวิถียุทธการแก่นาง สอนให้นางบุกไปข้างหน้าด้วยความกล้าหาญไร้ความผวา
แต่นางกลับหวาดกลัวขึ้นมา หลังท่านอาจารย์เกิดเรื่องจนสำนึกแห่งโรคปรากฏ นางมิกล้าออกไปต่อสู้ ซ่อนตัวในแดนวิมาน
ในช่วงเวลาอันยาวนานที่ผ่านมา นางใช้ชีวิตท่ามกลางความตำหนิตนเองเรื่อยมา นางผู้บำเพ็ญวิถียุทธการเป็นหลักกลับกลัวจนมิกล้าโผล่หัว น่าละอายยิ่งนัก นางชิงชังตนเอง
บัดนี้นางเอาชนะความหวาดกลัวในใจได้แล้ว สามารถเผชิญหน้ากับสำนึกแห่งโรค จะไม่ให้นางเต็มตื้นได้อย่างไร
ลมหายใจที่ได้ประกาศชื่อแซ่ สะท้อนถึงความเด็ดเดี่ยวของนาง!
วันนี้นางตั้งใจสู้อย่างพร้อมสละชีพ!
“สง่างามเหลือเกิน เท่เหลือเกิน มีมาดเหลือเกิน!”
อีกด้าน สายตาที่เฟิ่งหลวนมองแม่เฒ่าเปลี่ยนไป นางปรบมือระรัว
แล้วนางก็พึมพำต่ออีกประโยคว่า “ข้ากำลังฝันอยู่จริง ๆ ด้วย ข้าจินตนาการมาเสมอว่าท่านอาจารย์เป็นผู้ไร้เทียมทานที่ท้าสู้ได้แม้กระทั่งฟ้าดิน บัดนี้เกิดขึ้นแล้วในความฝัน! ท่านอาจารย์ตัวจริงมิใช่เช่นนี้แน่ ท่านอาจารย์ตัวจริงหาได้เกรียงไกรเช่นนี้ไม่”
เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นท่วงท่าเช่นนี้ของท่านอาจารย์ จึงทึกทักว่าเป็นเพราะความนึกคิดในใจของนาง
นางได้ยินเสียงพึมพำของเฟิ่งหลวนจนเกือบรักษาท่าทีไม่อยู่ ท่วงท่าไร้เทียมทานเกือบสิ้น
เหตุใดถึงยังคิดว่าฝันอยู่อีก
อีกอย่าง นางไฉนเลยจะไม่เกรียงไกรเช่นนี้
ใช้ชีวิตในแดนวิมานโดยมิเคยออกไปที่ใด ไยนางต้องแสดงความเกรียงไกรด้วย ให้นางไปท้าสู้ฟ้าดินกับผู้ใด!
“น่าสนใจ ข้าชอบลูกศิษย์ของเจ้า ให้นางคอยติดตามข้าก็ได้”
กะโหลกศีรษะคลี่ยิ้มกว้างพลางเอ่ย มิได้สนใจความไร้เทียมทานของแม่เฒ่าสักนิด
“ฆ่า!”
แม่เฒ่าตวัดดาบรบบุกไปถึง ประกายดาบทาบทับย้อนไปถึงโบราณกาล เมื่อฟาดฟันออกไปดูน่าสะพรึงเหลือแสน!
กะโหลกศีรษะทอดสายตามอง ประกายโลหิตชวนผวาพวยพุ่ง ถล่มใส่ดาบนั้นจนต้องยอมถอย
“วิชามดปลวกกระเทือนฟ้า!”
แม่เฒ่าสำแดงวิชาลับ นี่คือวิชาที่ท่านอาจารย์ถ่ายทอดให้นาง กระเทือนความใหญ่ด้วยความย่อม เอาชนะความแข็งกร้าวด้วยความอ่อนนุ่ม!
บารมีของนางเพิ่มพูน กำลังรบพุ่งทะยาน ดาบที่ฟาดฟันเข้าไปอีกครั้งสยดสยองกว่าก่อนหน้าตั้งไม่รู้กี่เท่า!
อนิจจา เห็นได้ชัดว่ากะโหลกศีรษะแข็งแกร่งกว่า ประกายโลหิตพวยพุ่งออกจากดวงตาอีกครั้ง คลื่นพลังน่าสะพรึงกระเพื่อมไปมา ปะทะเข้ากับดาบนี้
ตึง!
เสียงแตกร้าวดังขึ้น ดาบรบในมือแม่เฒ่าแหลกเหลว ตัวนางกระเด็นออกไปเพราะแรงสะเทือน
“สู้กับข้า เจ้ามีโอกาสชนะที่ไหน เจ้าเป็นใคร แล้วข้าเป็นใคร!”
กะโหลกศีรษะแค่นหัวเราะ มันคือสำนึกของผู้เบิกทาง ซ้ำมิใช่สำนึกดวงน้อย ๆ แม้ว่าแม่เฒ่านั้นแข็งแกร่ง กระนั้นยังมิอาจทัดเทียมมัน
แม่เฒ่ามีสีหน้าสงบ นางคาดการณ์ถึงผลลัพธ์เช่นนี้ได้แต่แรก
ท่านอาจารย์ก็คือท่านอาจารย์ เหนือกว่าบรรดาลูกศิษย์อย่างพวกเขามากนัก ต่อให้เป็นศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเขา หลินเฉิน ลูกศิษย์คนแรกที่ท่านอาจารย์รับไว้ก็มิอาจเทียบได้กับหนึ่งในพันของท่านอาจารย์
สำนึกแห่งโรคถือกำเนิดขึ้นจากตัวท่านอาจารย์ น่าประหวั่นพรั่นพรึงอย่างแท้จริง มิฉะนั้น ก่อนนี้นางคงไม่กลัวจนต้องซ่อนตัว ไม่กล้าออกมาต่อสู้
ทว่าบัดนี้นางไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว เตรียมพร้อมสละชีวิต!
“ฆ่า!”
นางไม่รู้สึกหวาดกลัว ความต้องการรบพลุ่งพล่าน เมื่อปราศจากดาบรบ นางก็บุกไปข้างหน้าด้วยมือเท้าที่มี!
ตึง!
ประกายโลหิตพุ่งออกจากดวงตากะโหลกศีรษะอีกครั้ง กระแทกกับตัวแม่เฒ่า ครานี้เกราะรบที่แม่เฒ่าสวมแหลกสลายป่นปี้ นางได้รับบาดเจ็บสาหัส ตัวซวนเซพร้อมกระอักเลือดสีแดงสด ย้อมอาภรณ์ของตนเป็นสีชาด
“เจ้าบังอาจทำร้ายท่านอาจารย์ของข้า ในฝันของข้าเจ้ายังกล้าทำร้ายท่านอาจารย์ของข้าอีก?!”
“ข้าไม่เพียงแต่กล้าทำร้ายอาจารย์เจ้า ข้ายังกล้าฆ่าอาจารย์เจ้าอีกด้วย ฆ่าต่อหน้าเจ้า แล้วเจ้าจะทำอะไรข้าได้”
กะโหลกศีรษะหัวเราะ
“ช่างเถิด คุยกับคนฟั่นเฟือนอย่างเจ้าไปจะได้อะไร”
มันส่ายหัวอย่างเย้ยหยัน จะมัวสนใจคนวิกลจริตเช่นนี้ไปเพื่ออันใด!
“ข้าทำอะไรเจ้าได้อย่างนั้นหรือ เจ้าคอยดูเถิดว่าข้าทำอะไรเจ้าได้!”
เฟิ่งหลวนพิโรธ “ข้าจะหวดเจ้าให้ตาย!”
นางยกมือข้างหนึ่งขึ้น แส้ยาวเส้นหนึ่งปรากฏในมือ จากนั้นนางก็หวดเข้าไป
“น่าขัน”
กะโหลกศีรษะหัวเราะ คนฟั่นเฟือนผู้นี้คิดจริง ๆ หรือว่ากำลังฝันอยู่
หวดมันอย่างนั้นหรือ?
กะโหลกศีรษะทอดสายตามองไป ภาพการณ์สยดสยองปรากฏ คลื่นพลังน่ากลัวส่งเสียงกู่ร้อง บดขยี้แส้เดียวที่ตวัดเข้ามา
“ไม่รู้จักเจียมตัว!”
มันหัวเราะเยาะ ตัวละครต่ำต้อยเช่นเฟิ่งหลวนแผ้วพานมันได้ที่ไหน
ทว่าภาพเหนือความคาดหมายปรากฏ แส้ยาวเส้นนั้นไม่เป็นอันใด ฝ่าออกจากคลื่นพลังสยดสยอง กระแทกเข้าหน้ามันอย่างจัง!
เสียงดังปัง กะโหลกศีรษะปลิวไปทั้งหัว ร่างที่ซ่อนเร้นอยู่ในหลุมดำพลันถูกลากออกมา
ดาวหลายดวงถูกมันกระแทกจนป่นปี้ ใบหน้าของมันปรากฏรอยแผลจากแส้ เลือดออกจนชุ่ม
“นี่…นี่เป็นไปได้อย่างไร?!”
แม่เฒ่าอึ้งงัน นิ่งค้างอยู่ที่เดิม
“ข้าวิกลจริต ข้ากำลัง…ฝันไป”
นางขยี้ตา สงสัยว่าตัวเองฝันอยู่
สำนึกแห่งโรคน่าสะพรึงกลัวอย่างกะโหลกศีรษะถูกเฟิ่งหลวนหวดกระเด็นในแส้เดียว?
“เกิดอะไรขึ้นกับข้า ถึงได้ฝันได้ใจกล้าบ้าบิ่นเช่นนี้!”
นางพึมพำกับตัวเอง สีหน้าประหลาดใจ เกิดปัญหากับนางหรือ ภวังค์ฝันถึงได้บ้าบิ่นเช่นนี้!
“ท่านอาจารย์ นี่คือฝันของข้า แน่นอนว่าข้าอยากทำอะไรก็ได้ แค่เล่นงานเจ้าอัปลักษณ์นี่ยังไม่ง่ายอีกหรือ”
เฟิ่งหลวนได้ยินเสียงพึมพำของอาจารย์นาง เอ่ยขึ้นอย่างหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก
“บ้าไปแล้ว…”
แม่เฒ่าเหม่อลอยอยู่กลางสายลม ไม่เข้าใจเลยสักนิด ความจริงของเรื่องราวทั้งหมดคือสิ่งใดกันแน่
เหตุใดเฟิ่งหลวนถึงเอาแต่เอ่ยว่ากำลังฝันอยู่
หรือว่านางไม่ใช่ตัวจริง เป็นเพียงผู้ที่อยู่ในฝันของเฟิ่งหลวน
ยามนี้แม้แต่ตัวนางเองยังกังขาในความเที่ยงแท้ของตนเอง!
ถึงอย่างไร ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้ก็ผิดเพี้ยนเกินไป!
ตู้ม!
เวลานั้นกะโหลกศีรษะตรงเข้ามา สีหน้าของมันโหดเหี้ยม เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
มันถูกตัวละครต่ำต้อยในสายตามันหวดหน้า เป็นผลให้มันบันดาลโทสะ จิตสังหารท่วมฟ้า!
ผืนอวกาศสั่นสะท้าน พลังปราณสยดสยองคืบคลาน มันปรี่มาอยู่เบื้องหน้าเฟิ่งหลวนในพริบตา อ้าปากหมายจะกลืนเฟิ่งหลวนเข้าไป!
“ปากเหม็น ขยะแขยงยิ่งนัก!”
เฟิ่งหลวนเอ่ยเสียงรังเกียจ “ไสหัวไปไกล ๆ เลย!”
กะโหลกศีรษะถูกพลังอันมองไม่เห็นกระเทือนจนปลิว กระแทกดาราระเบิดไปอีกหลายดวง
“นี่มันเรื่องอะไรกัน?!”
มันคำรามเสียงต่ำ ไม่รู้สึกถึงคลื่นพลังจากตัวเฟิ่งหลวน นี่ต้องเป็นเพราะมีกำลังภายนอกช่วยเฟิ่งหลวนในการต่อสู้นี้แน่!
กำลังภายนอกจากที่ใด?
สีหน้าของมันเย็นยะเยือก คลี่แผ่ญาณสัมผัสออกไปเพื่อค้นหาแหล่งที่มาของกำลังภายนอก
หากไม่เจอตำแหน่งของกำลังภายนอก มันสู้ไม่ได้แน่
“หา หาไม่เจอ!”
มันเริ่มกลัว สถานการณ์เกินความคาดหมายของมันไปแล้ว เพราะมันไม่พบแหล่งที่มาของกำลังภายนอกนี้!
กำลังภายนอกนี้อำพรางตนได้ลึกเกินไป มันไม่ใช่แค่หาไม่พบ หากแต่ไม่เจอแม้แต่เศษเสี้ยวร่องรอย!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า กำลังภายนอกนี้ทรงพลังน่าหวาดหวั่นอย่างแท้จริง หาไม่แล้วคงไม่มีทางเป็นเช่นนี้
“เจ้าเป็นใครกันแน่?!”
มันจ้องเฟิ่งหลวนเขม็ง สายตาแฝงไว้ด้วยความหนักใจ
“ข้า ลูกศิษย์ของลูกศิษย์ลำดับที่สามสิบหกใต้โอวาทท่านอาจารย์ปู่ เฟิ่งหลวน!”
เฟิ่งหลวนเลียนแบบแม่เฒ่า ตวาดเสียงเย็น
“…”
กะโหลกศีรษะหมดคำพูดในบัดดล เฟิ่งหลวนอำมันเล่นหรือไร
“ภาษาคน!”
มันตะคอกใส่ “เจ้าเป็นใครกันแน่!”
“บังอาจ!”
เฟิ่งหลวนคำรามกราดเกรี้ยว “ในฝันของข้า เจ้ายังกล้ามาคาดคั้นข้าอีกหรือ”
นี่คือฝันของนาง ถิ่นของนาง ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามที่นางบงการ!
ยังจะเอ่ยว่าเป็นฝันอีก!
กะโหลกศีรษะโมโหจนปวดไปทั้งทรวง เฟิ่งหลวนเหยียดหยามมันอย่างรุนแรง ไม่ยี่หระจะเอ่ยความจริงกับมันด้วยซ้ำ!
“ฆ่า!”
มันสำแดงมหาวิชา กฎระเบียบสูงส่งโลดแล่นกลายเป็นคุกสวรรค์กฎระเบียบ จองจำเฟิ่งหลวนไว้ข้างใน
อันที่จริง มันไม่ต้องการต่อสู้กับเฟิ่งหลวนอีกแล้ว
เมื่อไม่พบแหล่งที่มาของกำลังภายนอก มันต้องตกเป็นฝ่ายตั้งรับอย่างไม่ต้องสงสัย เสียเปรียบยิ่งนัก
แต่มันรู้ดีว่าไม่อยากสู้ก็ต้องสู้ จะไปจากที่นี่นั้นไม่ง่าย
คุกสวรรค์กฎระเบียบจุติลงจากนภา พริบตาเดียวก็จองจำเฟิ่งหลวนได้ด้านใน กฎระเบียบต่าง ๆ ปะทุเข้ากำราบเฟิ่งหลวน
“หลวนเอ๋อร์!”
แม่เฒ่าร้องเสียงหลง เป็นห่วงอยู่เต็มอก นี่คือกฎระเบียบของท่านอาจารย์ หากถูกกักขังไว้ภายในเท่ากับหมดหนทางคลี่คลาย ไม่มีวันได้ออกมาอีก
“ฆ่า!”
นางรวมพลังสร้างดาบศึกออกมา บุกไปหากะโหลกศีรษะอีกครั้งเพื่อช่วยเฟิ่งหลวนในอีกทาง
ถึงอย่างไรนางก็มิอาจทลายคุกสวรรค์ที่ก่อตัวจากกฎระเบียบ ได้แต่เลือกโจมตีกะโหลกศีรษะเป็นการช่วยเฟิ่งหลวน
“ท่านอาจารย์ ท่านทำอะไร”
เฟิ่งหลวนเอ่ยด้วยท่าทางฉงน “ท่านคิดว่าข้าถูกจองจำจนออกมาไม่ได้หรือ เป็นไปได้ที่ไหน นี่คือความฝันของข้านะ”
ใบหน้ากะโหลกศีรษะกระตุก ยังจะเอ่ยว่าเป็นฝันอีกหรือไอ้บัดซบ!
“คุกสวรรค์กฎระเบียบคือหนึ่งในวิชาที่แข็งแกร่งที่สุดของข้า เจ้าออกมาได้กับผีน่ะสิ!”
มันด่ากราดอย่างอดไม่ได้
“ออกมายากนักหรือ เหตุใดข้าถึงไม่รู้สึก…”
เฟิ่งหลวนก้าวไปข้างหน้า สามารถออกจากคุกสวรรค์กฎระเบียบโดยไม่เห็นหัวมัน
“เป็นไปได้อย่างไร?!”
ลูกตาของกะโหลกศีรษะแทบถลน คุกสวรรค์กฎระเบียบไม่ได้ผลหรือ?
หากไม่ใช่ว่ามันเห็นด้วยตาตัวเอง ตีมันให้ตายมันก็ไม่เชื่อ!
สวรรค์! กำลังภายนอกนี้เป็นเช่นไรกัน?
“เหตุใดถึงเป็นไปไม่ได้”
เฟิ่งหลวนหัวเราะ กระโดดเข้ากระโดดออกคุกสวรรค์กฎระเบียบอย่างซุกซน
“แบร่ ข้าออกมาแล้ว ข้าเข้าไปใหม่ ข้าออกมาอีกแล้ว ข้าเข้าไปอีกแล้ว”
นางเพิกเฉยต่อคุกสวรรค์กฎระเบียบได้จริง ๆ คุกสวรรค์กฎระเบียบเสมือนของตั้งประดับเมื่ออยู่ต่อหน้านาง
แม่เฒ่าอึ้งงัน ดาบศึกร่วงหล่นลงพื้น
นางมัวเป็นห่วงไร้สาระอยู่ได้ ลูกศิษย์ผู้นี้ของนางดุดันเหลือแสน!
“เจ้า!”
กะโหลกศีรษะเห็นเฟิ่งหลวนกระโดดหน้ากระโดดหลังอยู่ท่ามกลางคุกสวรรค์กฎระเบียบแล้วรู้สึกอัปยศอย่างยิ่งยวด เหมือนว่าถูกท้าอำนาจอย่างมหันต์!
มันสำแดงมหาวิชาอีกครั้ง บุกไปหาเฟิ่งหลวน
ศึกนี้ไม่ตายไม่เลิกรา หนีนั้นหนีไม่พ้นแน่ ได้แต่เอาชีวิตเข้าเสี่ยง ดูว่าพอจะฝ่าทางรอดออกมาได้หรือไม่
พลังของมันเพิ่มพูนอย่างบ้าคลั่ง ประกายสยดสยองแผ่พุ่งราวกับอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิง รีดเร้นพลังทั้งหมดในกายออกมา
มันระเบิดพลังล้ำขีด หมายจะต่อสู้ในระดับล้ำขีด!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")