The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1115 ผู้หญิงแปลก ๆ

ตอนที่1,115 ผู้หญิงแปลก ๆ
“พระองค์”องครักษ์เงาที่อยู่ข้างซวนเทียนฮั่วเรียกเขาถัดจากเขา ผู้อ่อนโยนที่ยืนอยู่ตรงนั้นและรู้สึกงุนงงเล็กน้อยถามว่า “เราจะทำอย่างไรกับร่างกายนี้พะยะค่ะ ? ”
ซวนเทียนฮั่วโบกมือให้“หาที่ดี ๆ และฝังเขา ! เขาได้ถูกลบชื่อออกจากราชวงศ์โดยเสด็จพ่อและไม่สามารถเข้าไปในหลุมศพบรรพบุรุษตระกูลซวนได้ แต่เราไม่สามารถทิ้งศพไว้ในป่าได้” หลังจากพูดแบบนี้ เขาไม่มองศพอีกต่อไป แล้วอุ้มเฟิงเซียงหรูขึ้นไปที่หอคอยประตู
ที่หอคอยประตูเมืองเฟิงหยูเฮงมองเห็นทุกสิ่งได้ชัดเจนด้านล่าง เมื่อซวนเทียนฮั่วขึ้นมา นางไม่ได้พูดอะไรมากนัก เพียงแค่รับเฟิงเซียงหรูและตรวจดูชีพจรของนางเอง เมื่อนางยืนยันว่าเฟิงเซียงหรูตกใจมากเกินไปและไม่ได้ทานข้าว ซึ่งทำให้นางสูญเสียพละกำลัง เฟิงหยูเฮงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วก็บอกซวนเทียนฮั่วว่า “พี่เจ็ดไม่ต้องห่วงนางทำ ไม่มีปัญหาร้ายแรงใด ๆ และนางจะฟื้นตัวหลังจากพักฟื้นไปสองสามวันเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วพยักหน้าอารมณ์ของเขาหม่นหมอง มีความเศร้าโศกบางอย่างระหว่างคิ้วของเขา
เฟิงหยูเฮงรู้ว่าเขารู้สึกไม่ดีแม้ว่าองค์ชายแปดได้ทำบาปหลายอย่าง และการตายของเขาก็ไม่สามารถชดใช้ให้กับพวกเขาได้ทั้งหมด แต่เขาก็ตายด้วยน้ำมือของซวนเทียนฮั่วในตอนท้าย สำหรับคนที่เหมือนเทพเซียนเช่นเขา มันดูโหดเหี้ยมนิดหน่อย แต่ถ้าเขาไม่โหดเหี้ยม มันก็เป็นความโหดร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของซวนเทียนโม ฝ่ายหนึ่งต้องเสียสละเล็กน้อย ในท้ายที่สุดซวนเทียนฮั่วเลือกที่จะจัดการด้วยตัวเองเพื่อให้น้องชายผู้นั้นได้รับการปลดปล่อย นี่ก็ถือเป็นการเอื้อประโยชน์อย่างไร้ขอบเขต
นางบอกกับซวนเทียนฮั่ว“ทุกคนมีชะตากรรมของตนเอง ชะตากรรมของเขาเป็นเช่นนี้ และถือว่าเป็นการแก้แค้นและการชดใช้ ถ้าเขารู้จริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ในนรก เขาจะขอบคุณพี่เจ็ด”
เขาพยักหน้า“ข้ารู้” จากนั้นเขาก็ถอนหายใจพูดอีกครั้ง “พรุ่งนี้เช้าเข้าราชสำนัก ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อราชสำนัก เนื่องจากซงซุยต้องการใช้ใบหน้าของโมเอ๋อเพื่อสร้างเรื่องราว เราจะตัดความหวังของพวกเขาออก ความตายขององค์ชายแปด มันจะประกาศให้โลกรู้ในวันพรุ่งนี้ ! ”
พวกเขาตัดสินใจที่หอคอยประตูเมืองแต่พวกเขาไม่รู้ว่า ณ เวลานี้ ในอีกมุมหนึ่งด้านล่าง ชายหญิงยืนอยู่ตรงนั้น ชายคนนั้นอยู่ในวัยยี่สิบของเขาแสดงให้เห็นถึงสีหน้าที่ยากลำบากและแน่วแน่ดูเหมือนทหารทั่วไป ผู้หญิงคนนี้ดูปกติมาก นางจะไม่ถูกอธิบายว่าดูดีและอาจถือได้ว่าไม่น่าเกลียด แต่ดวงตาของนางดูเหมือนพวกมันจะสามารถมองเห็นผ่านเรื่องทางโลก แสดงความฉลาดเฉียบแหลมในการรับรู้การเปลี่ยนแปลงและความเข้าใจที่ลึกซึ้ง
ชายคนนั้นถือธนูอันประณีตในมือของเขาในขณะนี้ธนูของเขาถูกเหนี่ยวและดึงหัวลูกธนูชี้ไปที่หยูเฉียนหยินซึ่งยังคงแขวนอยู่ที่หอคอยประตูเมือง ความรู้สึกเย็นชาของลูกธนูนั้นทำให้ผู้หญิงข้างเขา ทำให้นางหรี่ตาลงและนางไม่เต็มใจที่จะมอง
นางเป็นกังวลเล็กน้อยขอให้คนที่ถือธนูอย่างอ่อนโยน “เจ้าจะฆ่านางจริง ๆหรือ ? นางเป็นองค์หญิงหกของซงซุย หากฆ่านาง เราจะยังมีชีวิตอยู่หลังจากกลับไปที่ซงซุยหรือไม่ ? ”
ชายคนนั้นเย้ยหยันว่า“ฮ่องเต้องค์ใหม่ไม่ใช่คนโง่ เพราะฝ่าบาทมีความคิดที่จะทรยศราชวงศ์ต้าชุนและปลูกฝังฮ่องเต้หุ่นเชิดเพื่อควบคุมราชวงศ์ต้าชุน จากนั้นเขาก็ควรเข้าใจ เพื่อบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่จำเป็นต้องมีการเสียสละ เต็มใจที่จะปล่อยไปเมื่อจะปล่อยไป จะมีประโยชน์ถ้าฝ่าบาทไม่สามารถละทิ้งน้องสาวต่างมารดา แล้วทำไมฝ่าบาทจึงตัดสินใจที่จะเป็นฮ่องเต้”
“แต่หน้ากากมนุษย์นั้น……”
“ไม่ต้องกังวลองค์ชายสามของซงซุยจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ แม้ว่าทักษะของพระองค์ในการสร้างหน้ากากผิวหนังมนุษย์จะด้อยกว่าองค์หญิงหกเล็กน้อย แต่พระองค์เป็นคนที่สามารถเข้าสู่อันดับ 3 ในซงซุยได้ ไม่ใช่จุดที่แผนนี้ไม่สามารถเลื่อนได้เมื่อไม่มีองค์หญิงหก” เขายิ้มอย่างเย็นชาขณะพูด “ราชวงศ์ต้าชุนคิดว่าใบหน้าจะไร้ประโยชน์หลังจากที่องค์ชายแปดเสียชีวิตหรือ ? แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเมื่อคนตายฟื้นคืนชีพ ความตกใจจากสิ่งนี้ยิ่งมากขึ้นกว่าเดิม ! ”
ในขณะที่เขาพูดเขาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อจ้องมองเฟิงหยูเฮง เมื่อจิตใจของเขาหวั่นไหว ธนูและลูกธนูที่ถืออยู่ในมือของเขาไม่ได้ถูกยิงออกไปทันที แต่เขาก็หยุดดึงคันธนูจนกระทั่งเขาจ้องไปสักครู่หนึ่ง “บางทีเราไม่จำเป็นต้องลงมือทำ นางจะจัดการให้เรา”
“นาง? ” ผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาดูเหมือนจะงุนงง และนางเงยหน้าขึ้นมอง แต่เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสีน้ำเงินยืนอยู่กับองค์ชายเจ็ดที่สวมชุดสีขาว เห็นได้ชัดถึงอำนาจของนางซึ่งสามารถควบคุมทหารที่ประตูเมืองนั้นได้ ชายที่อยู่ข้างนางดูบริสุทธิ์เหมือนเทพเซียน และเป็นคนที่นางจ้องมองบางครั้งเมื่อนางยังเด็ก “นางแต่งงานกับองค์ชายเก้าไม่ใช่หรือ ? นางจะเกาะติดอยู่กับองค์ชายเจ็ดได้อย่างไร” นางพึมพำสิ่งนี้ด้วยการสะท้อนคิดเพียงว่าหลังจากการส่งต่ออย่างรวดเร็วไม่กี่ปี ใบหน้าที่นางคุ้นเคยกับวิญญาณและร่างกายที่นางคุ้นเคย กับกระดูกนั้นโตขึ้นจนแปรสภาพจนแทบจำไม่ได้ ไอรีนโนเวล
”ใช่! นางเข้ากันได้ดีไม่ว่านางจะยืนข้างใคร” ชายคนนั้นถอนหายใจด้วยอารมณ์ “ตระกูลเฟิงปฏิบัติต่อนางไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าความรักและการดูแลนี้ได้รับการชดเชยมานานแล้ว น่าสงสาร นางไม่เต็มใจที่จะยืนเคียงข้างกับข้า นางไม่เต็มใจ……”
“ข้าเหมือนจะได้เห็นคนคุ้นเคย”ทันใดนั้นที่หอคอยประตูเมือง เฟิงหยูเฮงก็จ้องมองที่เดียว นางพูดกับซวนเทียนฮั่วเบา ๆ “พี่เจ็ด ข้าดูเหมือนจะเห็นบุชง ! ” แต่หลังจากพูดอย่างนี้โดยที่ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายมองลึก ไม่แม้แต่รอให้นางมองอย่างใกล้ชิด จ้องมองนาง จู่ ๆ นางก็ขยับอย่างกะทันหัน และเปลี่ยนจากคนที่สงสัยว่าเป็นบุชงไปที่ใบหน้าของผู้หญิงที่อยู่ข้างเขา
เฟิงหยูเฮงไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเหมือนอย่างที่นางรู้สึกในตอนนี้จนถึงจุดที่เมื่อสายตาของนางและผู้หญิงคนนั้นสบตากันความกลัวในหัวใจของนางเพิ่มขึ้น และนางก็ถอยกลับไปหนึ่งก้าว
ซวนเทียนฮั่วตกใจและสนับสนุนนางอย่างรวดเร็ว แต่เขาเห็นว่าเฟิงหยูเฮงหน้าซีด และริมฝีปากของเธซีด นางกลัวอย่างชัดเจน แต่เขาไม่เข้าใจแม้ว่านางจะเห็นบุชงแล้วจะต้องกลัวอะไร? เมื่อบุชงหายตัวไปเมื่อหลายปีก่อนไม่มีใครสามารถหาเขาได้หลังจากหลายปีที่ผ่านมา และอีกฝ่ายเป็นผู้บัญชาการของดินแดนบุเป็นไปได้ที่เขาจะผสมผสานตัวเองเข้ากับซงซุย และจากความสามารถของอีกฝ่ายหันไปหาซงซุย และกลายเป็นนายพลนี่เป็นสิ่งที่สามารถเกิดขึ้นได้อย่างมีเหตุผล
ซวนเทียนฮั่วคิดว่าถ้าบุชงปรากฏตัวขึ้นในขณะนี้หมายความว่าอีกฝ่ายมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้คนในซงซุยไม่มีอะไรแปลกเลยทำไมเฟิงหยูเฮงถึงกลัว
เขาไม่รู้ว่าความกลัวมาจากไหนและในความเป็นจริงแม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมความกลัวจึงลุกขึ้นในหัวใจของนาง ราวกับว่าตัวปลอมได้พบกับตัวจริง และต้องการหนีออกมาเพียงต้องการซ่อนตัว และหลีกเลี่ยงการถูกค้นพบ
นางจ้องมองผู้หญิงคนนั้นผู้หญิงคนนั้นก็มองนางในช่วงเวลานี้คนที่สงสัยว่าจะเป็นคนบุก็ดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับอีกฝ่ายหนึ่งทั้งสองเดินกลับมา และซ่อนตัวอยู่ในความมืดจนมองไม่เห็นอีกต่อไป
ใจของเฟิงหยูเฮงค่อยๆหายไปโดยจ้องมองที่มุมตรงปลายหอคอนประตูเมืองซึ่งไม่มีคนอีกต่อไปนางรู้สึกงุนงงอยู่พักหนึ่ง
ซวนเทียนฮั่วถามนางอย่างกังวลใจ“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
นางกลับมาถึงความรู้สึกของนางจากนั้นขยี้ตานางก็พูดอย่างงุนงง“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ ข้าดูเหมือนจะเข้าใจผิด ข้าเห็นคนสองคนที่นั่นตอนนี้ชายคนนั้นคือบุชง ข้าไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครรู้สึกเพียงว่าสายตาของนางค่อนข้างคุ้นเคย แต่ข้าไม่สามารถระบุตำแหน่งที่ข้าเคยเห็นมาก่อน” ขณะที่นางพูดนางเคาะหน้าผากของนางแล้วลูบขมับของนาง และเมื่อนางมองที่มุมนั้นอีกครั้ง และยืนยันว่าไม่มีใครจริงๆ นางโบกมือ และพูดด้วยอารมณ์ “ช่วงนี้ข้าเครียดเกินไป ข้าเหนื่อยเกินไปจริงๆ ตาของข้าเห็นแปลกๆ!”
ซวนเทียนฮั่วไม่เชื่อคำอธิบายของนางแต่ถ้าเฟิงหยูเฮงยืนยันที่จะพูดเรื่องนี้มันก็ไม่ดีสำหรับเขาที่จะถามอีกต่อไป เขาชี้ไปที่หยูเฉียนหยินที่ยังแขวนอยู่ที่นั่น และถามว่า “เจ้าวางแผนที่จะจัดการกับนางอย่างไร”
เฟิงหยูเฮงยังคงถือปืนมองไปที่หยูเฉียนหยินสักพักนางก็บอกซวนเทียนฮั่ว“พี่ชายคนที่เจ็ด ท่านพี่รู้หรือไม่? ช่วยเฟิงเซียงหรูฆ่าคนซงซุยเหล่านั้น และแม้แต่องค์ชายแปดก็ตาย แต่ข้าไม่รู้สึกพึงพอใจที่ต้องแก้แค้น ข้ารู้สึกเหนื่อยมากศัตรูมารวมกันโดยไม่หยุด บอกว่าตราบใดที่ใครบางคนอยู่ในความขัดแย้งนี้สิ่งนี้จะไม่มีวันจบสิ้น? เมื่อไหร่ทั้งหมดนี้จะมาถึงจุดจบ?”
ซวนเทียนฮั่วไม่ต้องการตอบคำถามนี้เพราะเขาตั้งอยู่ในสถานะทางการเมืองและอัตลักษณ์เช่นนี้เว้นแต่เขาจะทำอย่างนั้นได้โดยที่เขาไม่ต้องสนใจอะไรและเดินทางไปไกลมิฉะนั้นสิ่งนี้จะไม่สิ้นสุด
“ลืมมันไปเถิด”เฟิงหยูเฮงยิ้มเบาๆ ยกมือข้างขวาของนางซึ่งถือปืนกระบอกปืนชี้ตรงไปที่หยูเฉียนหยิน “จะเกิดอะไรขึ้น จะเกิดอะไรขึ้น!” เมื่อพูดอย่างนี้เสียงของนางก็ดังขึ้นเล็กน้อยแล้วนางก็พูดกับหยูเฉียนหยิน “ลืมตาข้าจะอนุญาตให้เจ้าเห็นอาวุธในมือของข้า ข้าจะบอกเจ้าว่านี่เป็นปืน ปืนองค์ชายเก้าของข้า และข้าใช้สิ่งนี้เพื่อยึดครองเมืองต่างๆ ของกูซู ตอนนี้เจ้ายังเห็นว่าปืนสังหารผู้คน เจ้าหญิงของซงซุยเจ้าคิดว่าภายใต้อาวุธนี้ซงซุยของเจ้ามั่นใจในการชนะราชวงศ์ต้าชุนหรือไม่?”
หลังจากที่นางพูดแล้วนางไม่ได้รอให้หยูเฉียนหยินพูดเพียงกดปุ่มไกอย่างแรง ยิงกระสุนนัดหนึ่งหลังจากเล็งไปที่หน้าผากของหยูเฉียนหยิน
ในท้ายที่สุดหยูเฉียนหยินไม่สามารถทำเสียงใดๆและเสียชีวิตแบบนี้ เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “จริงๆ แล้วพวกเจ้าทุกคนไม่รู้เรื่องนี้การที่จะตายภายใต้ปืนของข้าคือโชคดีของเจ้า!” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ยิ้มอย่างเบิกบานแล้วบอกซวนเทียนฮั่ว “พี่ชายคนที่เจ็ดเจ้าหญิงซงซุยตาย สงครามจะเกิดขึ้นทุกเวลา มันเป็นเวลาที่เราจะเตรียมตัวต่อสู้!”
คืนนี้ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นรอบๆประตูเมืองด้านตะวันออกมีเลือดปนอยู่บนพื้น ผู้คนต่างก็เสียชีวิตรวมถึงองค์ชายที่หันหลังให้กับราชวงศ์ต้าชุน และซงซุย เลือดบนพื้นย้อมดินใต้หอคอย และสิ่งเหล่านี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยภายใต้การทำความสะอาดอย่างรวดเร็วของทหารนอกจากกลิ่นจางๆ ของเลือดที่ลอยอยู่ในอากาศ และพลเมืองบางคนในบริเวณใกล้เคียงได้ยินเสียง “ปัง” แปลกๆ ราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลย เมื่อแสงตะวันแรกปรากฏขึ้นในตอนเช้าประตูเมืองก็เปิดออกอีกครั้งต้อนรับผู้ที่ออกจากหรือเข้ามาในเมือง
“ท่านผู้หญิงดูเหมือนว่าท่านจะรู้จักเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนเป็นอย่างดี เราได้เดินมานาน แต่ข้าไม่เคยเห็นท่านขอเส้นทาง!” บนท้องถนนในเมืองหลวงมีเจ้านาย และบ่าวรับใช้กำลังเดินอยู่ เจ้าคนนั้นเป็นผู้หญิงอายุประมาณ 17 หรือ 18 ปีที่มีรูปร่างหน้าตาปกติที่จะไม่ถูกพบถ้าพวกเขาถูกโยนลงไปในฝูงชน มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคนที่ยืนอยู่ข้างบุชงเมื่อคืนนี้
เมื่อได้ยินบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างนางพูดสิ่งนี้ร่องรอยของความว่องไวแววตาของนางจากนั้นนางก็เปิดปากของนางอย่างใจเย็นและบอกกับบ่าวรับใช้คนนั้นว่า “ตั้งแต่ข้าติดตามสามีมาที่นี่ ข้าจะต้องเข้าใจสถานที่แห่งนี้ ข้าได้อ่านแผนที่หลายครั้งแล้วทำไมข้ายังต้องขอเส้นทาง”
บ่าวรับใช้คนนั้นพยักหน้าไม่สงสัยเพียงแต่มุ่งเน้นไปที่การมองไปรอบๆ ด้วยความอยากรู้มองไปที่ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุน นางคิดว่าถึงแม้ซงซุยจะไม่เลว แต่ก็ยังมีขนาดเล็กเมื่อเทียบกับราชวงศ์ต้าชุน ยกตัวอย่างเช่นเมืองหลวงนี้ ราชวงศ์ต้าชุนมีขนาดใหญ่ และเมืองหลวงดูเหมือนจะเป็นสองเท่าของซงซุยสิ่งที่พวกเขาขายก็ใหม่ และไม่เหมือนใคร ถ้าไม่ใช่เพราะข้อเท็จจริงที่ว่านางอยู่บนถนนพร้อมกับท่านผู้หญิงของนางในวันนี้ นางต้องการซื้อของสองสามชิ้น
ทั้งสองดูเหมือนว่าพวกนางกำลังเดินไปตามถนนโดยไม่มีวัตถุประสงค์ใดๆแต่เมื่อพวกนางเดินพวกนางก็จบลงด้วยการเดินไปที่ตรอกซอกซอยที่เงียบสงบในทันใด หลังจากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็หยุดที่หน้าประตูคฤหาสน์มองไปที่แผ่นโลหะซึ่งเป็นสัญญาณที่คลุมเครือกำลังแสดงบนคิ้วของนาง แต่นางก็ได้ยินเสียงพึมพำ “คฤหาสน์ของตระกูลเหย้า……”