The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1119 ระหว่างเรา มันจบแล้ว

　　ซวนเทียนหยานเคยประสบกับความสูญเสียเช่นนี้มาก่อนและในเวลานั้นรุนแรงกว่าครั้งนี้มาก เขาใช้เวลาสองสามปีที่วุ่นวายเนื่องจากความตกใจ ทำให้ได้รับตำแหน่งองค์ชายไร้ความสามารถ และกลายเป็นคนที่เลื่องลือในราชวงศ์ต้าชุน จำนวนผู้หญิงในพระราชวังของเขาเกือบจะเท่าสมาชิกในตำหนักในของฮ่องเต้ ตั้งแต่อายุ 20 ปีถึงอายุน้อยกว่า 10 ปี เขามีหมด ผู้หญิงบนท้องถนนไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้หมั้นหมายหรือผู้หญิงที่แต่งงานแล้วในครอบครัวที่ดี ตราบใดที่พวกนางมีความคล้ายคลึงกับคน ๆ นั้น เขาก็อยากจะคิดวิธีที่จะทำให้พวกนางมาที่ตำหนักของเขา
ด้วยเหตุนี้มีคนไปที่ประตูของราชสำนักกี่คนที่จะตีกลองร้องทุกข์ในช่วงปีเหล่านั้น ! แต่เขาก็มีหลักการของเขาเช่นกัน ถ้าเขาเอาคนมา เขาจะให้เงินพวกเขาจนกว่าเงินจะทำให้คนที่มาตีกลองร้องทุกข์เลิกล้มความตั้งใจ
เขาคิดว่าเขาคงจะไร้สาระต่อไปจนกว่าเขาจะพบกับเฟิงเฟินไดอาจจะมีต่างหูผลึกคู่หนึ่ง มันยังไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะสนใจในตอนแรก เขาวางแผนที่จะให้นางเข้าตำหนักในฐานะพระชายารอง จนกระทั่งเขาเห็นการร่ายรำของเฟิงเฟินได เห็นการร่ายรำบนหิมะ ทำให้หัวใจของเขาสั่นคลอนอย่างแท้จริง วันที่เขาใช้เวลากับคนผู้นั้นเข้ามาในใจของเขาอีกครั้ง ทำให้เขาเลิกกับผู้หญิงทั้งหมดในตำหนักหลังจากเห็นการร่ายรำนั้น
เขาอดทนกับเฟิงไดสองสามปีที่ผ่านมาและพร้อมที่จะทนนางต่อไปแม้จะเริ่มชินกับอารมณ์ของเฟิงเฟินได แต่เขาไม่คิดว่าวันนี้ผู้หญิงคนนี้บอกกับเขาว่าจริง ๆ แล้วนางต้องการถอนหมั้น ! ซวนเทียนหยานจะยอมรับได้อย่างไร !
“องค์ชายผู้นี้ไม่ยินยอม! ” เขาพูดอย่างดุเดือด “เฟินได เจ้าสามารถทำอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ ข้าไม่สนใจหรอก แต่อยากจะถอนหมั้นกับองค์ชายผู้นี้ องค์ชายผู้นี้จะบอกเจ้าว่ามันเป็นไปไม่ได้ ! หยุดฝัน ! ”
บางทีเขาพูดอย่างเกรี้ยวกราดและกระวนกระวายใจเสี่ยวเปาผู้ซึ่งถูกอุ้มเขายังคงกลัวและเริ่มร้องไห้
ดงหยิงรับเด็กอย่างรวดเร็วจากนั้นเมื่อนางปิดปากนางเดินถอยหลังไปสองสามก้าวให้พื้นที่ทั้งสองพูดคุยกัน หลังจากดูฉากนั้นไปครู่หนึ่งผู้คนในตำหนักหยูเลือกที่จะปิดประตู ไม่สนใจความวุ่นวายด้านนอก ด้วยเสียง “ปัง” พวกเขาไม่สามารถถูกรบกวนจากการกระทำของคุณหนูสี่ตระกูลเฟิง
“เฟิงเฟินได! ” ซวนเทียนหยานพูดต่อ “เจ้าเป็นผู้หญิง เจ้ามีหัวใจหรือไม่ ? องค์ชายผู้นี้ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไรในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา เจ้าตาบอดจริง ๆ หรือ ? เจ้ามองไม่เห็นหรือ ? หรือว่าเป็นจิตใจของเจ้าที่มืดบอดและเจ้าไม่สามารถรับรู้ได้ ? องค์ชายผู้นี้รู้ว่าเจ้ามีความทะเยอทะยาน และรู้ด้วยว่าความสามารถขององค์ชายผู้นี้ พวกมันไม่ตรงกับความทะเยอทะยานที่เจ้ามี แต่เฟิงเฟินได เจ้าต้องประเมินตนเองเช่นกัน ! ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการได้รับ ใครสามารถมอบให้เจ้าได้บ้าง เจ้าสามารถแต่งเข้าตำหนักไหนได้บ้าง องค์ชายคนไหนที่เจ้าสามารถโน้มน้าวใจได้ อ้า เฟิงเฟินได หลังจากหลายปีผ่านมา ทำไมข้ายังไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เจ้าคิด ? ”
เมื่อเปรียบเทียบกับการกระทำที่ดุดันของซวนเทียนหยานเฟิงเฟินไดมองเขาด้วยท่าทางที่เฉยเมย ราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ได้ชี้นำนาง ไม่มีความสัมพันธ์กับนางเลย นิสัยของตระกูลเฟิงที่เก็บงำอารมณ์แสดงออกมาอย่างเต็มที่ในตัวบุตรสาวของอนุคนนี้ ล้ำหน้าเฟิงจินหยวนที่ผ่านมาในอดีต
นางบอกซวนเทียนหยาน“มันเป็นความจริงที่ว่าความสามารถของเจ้าไม่สามารถเทียบได้กับความทะเยอทะยานของข้า และเนื่องจากสถานะของเจ้า ความทะเยอทะยานของข้าจึงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้ข้าเคยต่อสู้เพื่อความทะเยอทะยานของข้า ข้าทำงานอย่างหนักมาก่อน แต่ข้าไม่สามารถทำตามความปรารถนาของข้าได้ ดังนั้นข้าไม่ต้องการจิตใจที่ทะเยอทะยานแบบนั้นอีกต่อไป ดังนั้นข้าต้องการอยู่ห่างจากเจ้า ทุกคนห่างเกินกันออกไปจนถึงตอนนี้ เราจะไม่คุยกันอีกต่อไป แม้ว่าเราจะมีชีวิตอยู่จนถึงแก่และตายโดยไม่มีการเชื่อมโยงใด ๆ จะไม่เป็นความปรารถนาที่ดุร้ายอีกต่อไป ซวนเทียนหยาน เจ้าเป็นคนค่อนข้างดี ข้าจะไม่แสดงความคิดเห็นว่าเจ้าเป็นอย่างไรในอดีตและรู้เพียงว่าเจ้าปฏิบัติต่อข้าอย่างดี ดังนั้นข้าไม่สามารถทำร้ายเจ้าได้อีกต่อไป หาคนที่ดีกว่า ! เราไม่ได้เป็นคู่ที่เหมาะสมกัน”
หลังจากพูดอย่างนี้นางเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวทันใดนั้นก็หยุดอีกครั้งหันมาเล็กน้อยเพื่อพูดว่า “ข้าจะย้ายออกจากเรือนคริสตัล ข้ายังมีเงินอยู่ในความครอบครองของข้า มันเป็นสิ่งที่เจ้าให้ข้าในอดีต ข้าจะไม่ส่งคืนให้เจ้า ด้วยเงินนั้น ข้ายังคงสามารถเช่าเรือนเล็ก ๆ ได้และจะไม่มีคุณภาพย่ำแย่เกินไป สำหรับบ่าวรับใช้ในคฤหาสน์ของข้า ข้าจะนำดงหยิงไปด้วยเท่านั้น ช่วยข้าจ่ายเงินสำหรับคนที่เหลือ ! ข้าคิดว่าองค์ชายห้าไม่ขาดเงินเล็กน้อยเพื่อไล่บ่าวรับใช้”
เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะเดินจากเขาแบบนี้เขามองดงหยิงดึงเสี่ยวเปาและออกไปพร้อมกับเฟิงเฟินได ทันใดนั้นซวนเทียนหยานก็รู้สึกถึงความสิ้นหวังอีกครั้งเหมือนตอนที่เขาได้ยินข่าวของคนผู้นั้น หลายปีก่อน ! เขาไล่ตามนางไปสองสามก้าวและขอร้อง “เฟิงเฟินได มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ได้โปรดอย่าไปได้หรือไม่ ? การหมั้นของเราได้รับการอนุมัติจากเสด็จพ่อ มันไม่สามารถถอนหมั้นได้อย่างง่ายดาย เฟิงเฟินได ฟังข้า ความผิดพลาดทั้งหมดเป็นความผิดของข้า เจ้าสามารถตบข้า และดุด่าข้าได้ แต่ไม่ควรยกเลิกการหมั้นของเรา ได้หรือไม่ ? ”
เฟิงเฟินไดเหวี่ยงแขนของนางอย่างรุนแรงดึงแขนออกจากมือของซวนเทียนหยาน นางพูดเสียงดังในเวลาเดียวกัน “แต่เดิมข้าต้องการให้เจ้าทะยานขึ้นไปด้านบนในช่วงการเปลี่ยนครั้งนี้ โชคไม่ดีที่ข้าไม่เห็นความหวังใด ๆ ซวนเทียนหยาน ไปเลย ! ระหว่างเรามันจบแล้ว”
ซวนเทียนหยานตกตะลึงเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเขาขยับตัวออกไปไกลเขาต้องการที่จะไล่ตามอีกครั้ง แต่ขาของเขาเริ่มหนักขึ้นและดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความกล้าหาญ ผู้ดูแลที่อยู่ข้างเขาให้คำแนะนำ “พระองค์อย่าตามเลยพะยะค่ะ ถ้านางต้องการจะหยุดการสู้รบ จากความคิดเห็นของข้าเป็นสิ่งที่ดี ไม่กี่ปีที่ผ่านมา พระองค์ได้ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อนาง ทำทุกสิ่งที่พระองค์ควรทำ แต่สิ่งที่พระองค์ได้รับกลับมาล่ะ ? ข้ารู้เพียงว่าหลังจากที่คุณหนูสี่ได้รับตำแหน่งแล้ว พระองค์ก็เปลี่ยนไปอย่างแท้จริง สูญเสียความภาคภูมิใจขององค์ชาย แต่ก็ยังถูกวิจารณ์โดยผู้หญิงเป็นครั้งคราว พระองค์กำลังทำอะไรอยู่ ? ข้าต้องการให้ตำหนักหลี่ของเราหวนกลับไปเป็นเหมือนในอดีตมากกว่าที่จะเห็นพระองค์โกรธและทำตัวตกต่ำเมื่ออยู่กับคุณหนูสี่ตระกูลเฟิงทั้งวัน ! ” Aileen-novel
ทุกคนรู้ว่าเขาโกรธและได้รับการปฏิบัติที่เลวร้ายซวนเทียนหยานคิดว่าเขาตื้นเกินไปหรือไม่ เพราะเขารุกมากเกินไป มันถึงจุดที่เฟิงเฟินไดไม่เคารพเขาเลยหรือ ? บ่าวรับใช้พูดถูกต้อง ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้ทำตัวเหมือนตัวเองเลย แต่สุดท้ายแล้วเขาได้อะไรมา ? ประนีประนอมเพื่อเป้าหมายสุดท้าย แต่เขาได้อะไรตอบแทน ? การดูแลผู้หญิงด้วยความใจจริง เขากลับถูกถอนหมั้ย นี่คือการตอบแทนแบบไหนกัน ?
ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะพลางชี้ไปในทิศทางที่เฟิงเฟินไดทิ้งไปและพึมพำในลักษณะที่หมกมุ่นกับตัวเอง “เฟิงเฟินได ข้าเคยปฏิบัติต่อเจ้าอย่างจริงใจ แต่เจ้าไม่ได้ชื่นชมมันเลย จากนี้ไปเราจะเดินไปตามเส้นทางของคนแปลกหน้า ! ”
เฟิงเฟินไดขึ้นรถม้าของนางเองหลังจากที่เดินออกมาจากตรอกหลังจากขึ้นรถม้าแล้ว นางก็บอกกับดงหยิงว่า “รถม้าคันนี้ถูกเตรียมไว้ที่เรือนคริสตัลด้วย เราจะไม่นั่งอีกต่อไปในอนาคต เมื่อเรากลับไป ข้าจะให้เงินกับเจ้าไปหาเรือนพักอาศัย มันจะดีที่สุดถ้าเราสามารถอยู่ห่างจากกลางเมืองหลวงนี้ได้ แต่อย่าไปทางภาคใต้หรือภาคเหนือ ในตะวันออกและตะวันตก เราไม่ต้องการบ่าวรับใช้จำนวนมาก เพียงแค่มีคนที่จะทำครัวและปรุงอาหาร และทำงานที่หยาบและทำความสะอาด จะต้องมีรถม้าคันเดียว และพี่เลี้ยงต้องได้รับการว่าจ้างเพื่อเสี่ยวเปา”
นางจัดการอย่างสงบสำหรับทุกสิ่งในอนาคตและดงหยิงก็เสียใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “คุณหนู” นางแนะนำเฟิงเฟินไดว่า “ลองพิจารณาอีกครั้ง องค์ชายห้าเป็นคนดีจริง ๆ และไม่มีอะไรที่จะวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับวิธีที่พระองค์ปฏิบัติต่อคุณหนู ทำไมคุณหนูต้องตัดสินใจเช่นนี้เจ้าคะ ? ได้โปรดยกโทษให้บ่าวรับใช้ผู้นี้ที่พูด เนื่องจากคุณหนูวางแผนที่จะทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังและใช้ชีวิตที่สงบสุข มันดีหรือไม่ที่จะมีชีวิตที่สงบสุขกับองค์ชายห้า ? องค์ชายห้าไม่ใช่องค์ชายที่ทะเยอทะยาน ข้าสามารถบอกได้ว่าเขามีความปรารถนาที่จะมีชีวิตแต่งงานที่มีความสุขกับคุณหนูต่อหน้าดอกไม้และภายใต้ดวงจันทร์ สำหรับชีวิตแบบนี้ คนอื่นชอบที่จะมีมัน ทำไมคุณหนูไม่เต็มใจ ? ” เพื่อตอบสนองคำพูดของดงหยิง เฟิงเฟินไดคิดเกี่ยวกับมันอย่างจริงจัง และบอกดงหยิงหลังนั้น “เจ้าไม่รู้เหตุผลงั้นหรือ ? ถ้าอย่างนั้นข้าจะบอกเจ้าว่าชีวิตแต่งงานที่มีความสุขต่อหน้าดอกไม้และใต้แสงจันทร์จะมีผลกับคนที่เจ้ารัก แต่องค์ชายห้า ข้าไม่เคยชอบพระองค์ตั้งแต่แรก ! ข้าชอบสถานภาพของพระองค์ สิทธิอำนาจของพระองค์ ถ้าข้าติดตามพระองค์ ข้าจะสามารถเชิดหน้าขึ้นได้ในตระกูลเฟิง ! แต่ข้าไม่ได้คาดหวังให้ตระกูลเฟิงพังทลายลงอย่างรวดเร็ว และคาดไม่ถึงว่าองค์ชายห้าคนนี้เป็นโคลนเน่าเสียซึ่งไม่สามารถจัดการได้ ไม่ว่าข้าจะทุ่มเทความพยายามมากเพียงใด จิตใจของพระองค์ก็ขาดความทะเยอทะยาน เนื่องจากเขาไม่สามารถให้สิ่งที่ข้าต้องการและไม่ใช่คนที่ข้ารัก ทำไมข้าต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับพระองค์ ? ”
สิ่งที่นางพูดนั้นทำให้ดงหยิงกลัวและนางต้องการปิดปากของเฟิงเฟินได แต่เฟิงเฟินไดหยุดนาง “ไม่ต้องกลัว มันไม่สำคัญเลยไม่ว่าใครจะได้ยินเรื่องนี้ ซวนเทียนหยานรู้ดีว่าข้าไม่ได้รู้สึกอะไรต่อพระองค์ พระองค์ปฏิบัติกับข้าอย่างดีเพียงเพื่อค้นหาความทรงจำในอดีต หากพระองค์ต้องการพูดถึงความรู้สึกลึก ๆ ของพระองค์กับข้าแล้ว นั่นเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมด ข้าเป็นเพียงตัวแทนของคนที่ตายไปแล้ว สำหรับคนประเภทนั้น พระองค์สามารถหาคนจำนวนมากได้”
ดงหยิงกอดเสี่ยวเปานางรู้สึกไม่ดีเลย ดังนั้นคุณหนูจึงไม่รักองค์ชายห้า ! ไม่น่าแปลกใจที่นางสามารถปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจที่นางเลือกที่จะเดินจากมาเช่นนี้ สาเหตุที่แท้จริงของทุกสิ่งก็เพราะไม่มีความรัก !
ดงหยิงต้องการถามเฟิงเฟินไดถึงคนที่นางรักแต่ยังไม่ได้ถามนางจำข่าวลือที่นางได้ยินมานานแล้ว : คุณหนูสี่ตระกูลเฟิงชอบองค์ชายเก้า แม้กระทั่งคิดถึงความคิดมากมายที่จะได้รับความโปรดปรานจากองค์ชายเก้า แต่น่าเสียดายที่มันไร้ผล
ในเวลานั้นนางยังไม่ได้เข้ามาในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงนางเคยได้ยินเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ในภายหลัง คิดในตอนนี้คนที่อยู่ในหัวใจของเฟิงเฟินไดยังคงเป็นองค์ชายเก้าใช่หรือไม่ ? มันเป็นความจริงเมื่อเทียบกับองค์ชายเก้า องค์ชายห้าก็ยังดูด้อยกว่ามากเกินไป
ในตำหนักจุนเฟิงเซียงหรูอยู่บนเตียงของนางเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน และมันก็เป็นเพียงเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากนั้นนางก็มีแรงที่จะลุกขึ้นนั่ง
สำหรับหยูเฉียนหยินนางไม่ได้ให้เสี่ยวเปาอดอยาก แต่นางก็ทำกับเฟิงเซียงหรูไม่ดี เพราะเฟิงเซียงหรูเป็นศัตรูหัวใจของนาง แม้ว่าเฉียนหยินจะเข้าสู่ตำหนักจุน นางก็ยังคงสั่งให้ลูกน้องของนางทำร้ายเฟิงเซียงหรูมากขึ้น
คนเหล่านั้นไม่ได้ทำอะไรมากนักเพียงแต่ไม่ยอมให้อาหารแก่เฟิงเซียงหรูกิน มากที่สุดที่อนุญาตให้นางดื่มน้ำหนึ่งคำ และไม่อนุญาตให้นางอาบน้ำ ทำให้นางกลายเป็นคนสกปรก แต่เฟิงเซียงหรูถือว่าดี อย่างน้อยก็ไม่มีใครแสดงพฤติกรรมที่โหดร้ายและย่ำยีนาง หากเป็นเช่นนั้น นางไม่สามารถมีชีวิตอยู่อีกต่อไปได้ แม้ว่านางจะได้รับการช่วยเหลือเช่นนี้ การหายตัวไปในสองสามวันนี้ แต่มันก็เป็นปัญหาที่แย่มากสำหรับชื่อเสียงของผู้หญิง
บ่าวรับใช้เข้าไปในเรือนเพื่อรับใช้นางสำหรับร่างกายของนาง เมื่อนางหมดสติ บ่าวรับใช้ก็ทำความสะอาดให้นาง แล้วให้นางอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า เฟิงหยูเฮงยังฉีดสารอาหารให้นางด้วย และนางก็ฟื้นตัวได้ค่อนข้างดี หลังจากที่บ่าวรับใช้เข้ามาพวกเขาก็เอาผ้าเช็ดตัวเช็ดใบหน้าพูดขณะที่เช็ด “คุณหนูสามหิวหรือไม่เจ้าคะ ? คุณหนูไม่กินข้าวเป็นเวลาสองสามวัน ถ้าไม่ใช่เพราะพระชายาหยูบอกว่าหลังจากฉีดยาชนิดนั้นแล้วจะไม่มีปัญหา แม้ว่าสาวน้อยจะไม่ได้กินข้าว องค์ชายเจ็ดคงจะเป็นกังวลมาก ! ”
เมื่อเฟิงเซียงหรูได้ยินคำว่า“องค์ชายเจ็ด” จิตใจของนางก็ตื่นตระหนกขึ้นมาและคิดทันทีถึงบทสนทนาข้างนอกเวลาที่นางหายไป นางจึงถามบ่าวรับใช้อย่างรวดเร็วว่า “เรื่องการหายตัวไปของข้า คนข้างนอกรู้หรือไม่ ? ”
ได้ยินเสียงอบอุ่นและสง่างามที่หน้าประตูพูดกับนางด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นอย่างยิ่งโดยไม่รอให้บ่าวรับใช้ตอบ “ผู้คนมากมายจะรู้ได้อย่างไร ? แล้วถ้าคนน้อยมากที่รู้ พวกเขารู้อะไรล่ะ ? ”