The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1118 เราเป็นได้เพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น

เฟิงเฟินไดไปพบเฟิงหยูเฮงจุดประสงค์ของนางชัดเจนมากนางต้องการพาเสี่ยวเปากลับไปเช้านี้นางได้ยินข่าวว่าพระชายาหยูและองค์ชายจุนได้ทำลายกลุ่มซงซุยคนทรยศแล้วโดยช่วยเหลือเด็ก นี่คือตอนที่นางรู้ว่าเสี่ยวเปาได้รับการช่วยเหลือ
หยูเฉียนหยินและกลุ่มของนางลงมือได้อย่างแนบเนียนมากองค์ชายห้าค้นหาหลายวันข้างนอกแต่ไม่ได้รับเบาะแสใด ๆ เลย แต่นางรู้ดี ตราบใดที่เฟิงหยูเฮงเต็มใจที่จะลงมือ นางจะสามารถทำได้แน่นอนเพื่อตามหาเขา
ตามที่คาดไว้เสี่ยวเปาได้รับการช่วยเหลือจากเฟิงหยูเฮง แต่นางลังเลอยู่ในคฤหาสน์ของนางตลอดทั้งวัน และตอนนี้นางรวบรวมความกล้าหาญของนางเพื่อไปที่ตำหนักหยู อย่างไรก็ตามเมื่อเผชิญหน้ากับพี่รองคนนี้ นางไม่มั่นใจเลย ความเย่อหยิ่งและความดื้อรั้นที่นางมีถูกสยบโดยเฟิงหยูเฮงเมื่อนานมาแล้ว ในคฤหาสน์ของนาง องค์ชายห้าจะยอมลงให้นางเสมอ นางยังคงมีความสามารถสูงและมีพลัง แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าเฟิงหยูเฮง นางไม่สามารถแสดงสิ่งเหล่านี้ได้เลย
หวงซวนไปรับเสี่ยวเปาโดยทิ้งประโยคหนึ่งเมื่อนางจากไป“เด็กคนนั้น ยายพาไปกล่อมให้เขานอนหลับ เราไม่รู้ว่าเขาเต็มใจไปกับเจ้าหรือไม่ เราคิดว่าคุณหนูสี่ไม่ต้องการเด็กคนนั้น เนื่องจากเขาถูกตีและดุด่า เมื่อเขาถูกเลี้ยงดูมาในที่ของคุณหนูสี่ ดูเหมือนว่าคุณหนูสี่ไม่ชอบเขามากนัก”
เพื่อตอบสนองต่อคำพูดของหวงซวนเฟิงเฟินไดไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงยืนขึ้น หลังจากหวงซวนออกไป นางโค้งคำนับให้เฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า “ขอบคุณพระชายาหยูที่ช่วยน้องชายของข้า ข้าไม่มีสิ่งของมีค่าใด ๆ ที่จะตอบแทนบุญคุณนี้ โปรดรับการคำนับขอบคุณจากข้า พิจารณาความจริงใจของข้านี้ ! ” หลังจากพูดแบบนี้นางคุกเข่าคำนับเฟิงหยูเฮงเป็นครั้งแรกในชีวิตของนาง
เฟิงหยูเฮงไม่ห้ามนางเฟิงเฟินไดมีอารมณ์แปลก ๆ นางไม่เคยคิดเลยว่าการกระทำของผู้หญิงคนนี้ในเวลาใดก็ตามจะเป็นตัวแทนของหมวกที่นางมักจะทำตัวแบบนี้ เช่นเดียวกับที่นางขอบคุณอีกฝ่ายในขณะนี้ มันเป็นไปได้ที่นางจะกลายเป็นศัตรูในพริบตา
เฟิงหยูเฮงมีทัศนคติที่เงียบขรึมต่อเฟิงเฟินไดเหมือนกับว่านางเป็นคนแปลกหน้าทำให้เฟิงเฟินไดรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย นางยืนขึ้นด้วยตัวนางเอง จ้องมองที่คนที่นั่งเก้าอี้เจ้าบ้าน นางไม่ได้พูดอีกต่อไป นางกลับมาที่เก้าอี้ของนาง รอให้หวงซวนพาเสี่ยวเปาออกมาอย่างสงบสุข
หวงซวนไม่ได้ปล่อยให้นางรอนานเกินไปแต่เมื่อนางกลับมา เสี่ยวเปาถูกยายอุ้มและนอนหลับสนิท ดงหยิงเข้าไปหาและรับเด็ก เมื่อเห็นว่าเด็กมีผิวพรรณที่ดีและรู้ว่าเขาไม่ได้รับความทุกข์ทรมานมาก นางก็อดไม่ได้ที่จะหายใจโล่งอก นางต้องการที่จะสบตากับเฟิงเฟินได แต่เฟิงเฟินไดเพิกเฉย นางเพียงแต่พูดกับเฟิงหยูเฮง“ข้าขอพบพี่สามได้หรือไม่ ? ” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้งนางก็เปลี่ยนคำพูดของนาง “หรือ… ข้าควรจะพูดกับนางในฐานะคุณหนูสาม”
เฟิงหยูเฮงยิ้มว่า“พฤติกรรมที่อ่อนน้อมถ่อมตนนี้ไม่เหมือนเฟิงเฟินไดในความทรงจำของข้า ทำไม ? เจ้ารู้สึกผิดงั้นหรือ ? ”
แก้มของเฟิงเฟินไดร้อนผ่าวขึ้นเพราะสิ่งที่นางพูดนางเพียงแค่ก้มศีรษะของนาง และไม่พูดอะไร และได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดอีกครั้ง “ตอนนี้เซียงหรูอยู่ที่ตำหนักจุน มันไร้ประโยชน์ที่เจ้าจะขอจากข้า ถ้าเจ้าอยากพบนางจริง ๆ เช่นนั้นก็เคาะประตูตำหนักจุน แต่ไม่รู้ว่าเจ้าจะเข้าไปได้หรือไม่ นั่นข้าก็ไม่รู้”
คิ้วของเฟิงเฟินไดกระตุกและนางไม่ได้เอ่ยถึงอยากพบเฟิงเซียงหรูอีกต่อไป นางเข้าใจในใจนาง องค์ชายจุนดูเหมือนเทพเซียน และดูเหมือนว่าจะเจรจากับเขาได้ง่าย แต่ในความเป็นจริง เขาเป็นคนที่ไร้เหตุผลมากที่สุดในบรรดาองค์ชาย มันง่ายที่จะเจรจากับเขาในสิ่งต่าง ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับหลักการ แต่เมื่อได้รู้จักเขา การแก้แค้นของเขานั้นรุนแรงยิ่งกว่าที่องค์ชายเก้าดำเนินการ
เฟิงเฟินไดตัวสั่นนางลอบถอนใจเงียบ ๆ นางเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและมองเฟิงหยูเฮง นางถามว่า “พี่รอง เจ้าเกลียดข้าหรือไม่ ? ”
การจ้องมองของเฟิงหยูเฮงยังคงถูกปิดอยู่และยังจำได้เพื่อเตือนนางว่า “แค่พูดกับข้าในฐานะพระชายาหยู ข้าไม่คู่ควรกับคำว่าพี่รอง เมื่อเจ้าแต่งงานกับองค์ชายห้าในอนาคต ข้าต้องพูดกับเจ้าในฐานะพี่สะใภ้ ! เราสามารถเกี่ยวดองกันได้จากทิศทางนี้” หลังจากพูดแบบนี้ นางจิบชาอีกครั้ง “ไม่มีอะไรจะพูดคุยเกี่ยวกับความรู้สึกเกลียดชังหรือไม่ ผู้คนมีชีวิตอยู่เพื่อเห็นแก่ตนเอง นอกจากนั้นเจ้าไม่เพียงทำเพื่อตัวเอง แต่เพื่อน้องของเจ้า เห็นแก่พี่น้องเช่นกัน ข้าไม่สามารถพูดได้ว่าชีวิตของเซียงหรูนั้นมีค่ามากกว่าเสี่ยวเปา ดังนั้นข้าไม่สามารถตำหนิเจ้าได้ว่าควรปกป้องใครก่อนเมื่อเจ้าตกอยู่ในอันตราย ในท้ายที่สุดเจ้าและข้าเป็นเพียงคนแปลกหน้า ทำไมข้าต้องเกลียดเจ้า ? ”
ด้วยประโยคที่ว่าคนแปลกหน้าเพียงประโยคเดียวระยะห่างระหว่างเฟิงเฟินไดกับนางถูกดึงออกไปไกลอีกครั้ง เฟิงเฟินไดตกตะลึงจนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นางก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ในท้ายที่สุด เมื่อนางอายุน้อยกว่า นางรู้สึกว่าพี่รองซึ่งเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ไม่สามารถเข้าถึงได้ และเฟิงหยูเฮงก็ถูกส่งตัวไปบนภูเขา และนางก็มีความสุขเป็นเวลาหลายปี แต่เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับมาอีกครั้ง ราวกับว่าตระกูลเฟิงอยู่ในกำมือของนาง นางทำลายพวกเขาตามอำเภอใจ ใครก็ตามที่นางรู้สึกขุ่นเคืองหรือรู้สึกเกลียดชัง ไม่มีใครสามารถหลบหนีการลงโทษได้
จริงๆ แล้วเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ถือว่าดี อย่างน้อยนางก็ยังมีชีวิตอยู่ เฟิงหยูเฮงก็ไม่ได้ทำอะไรกับนางมากนัก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางควรจะรู้สึกขอบคุณ แต่อารมณ์ของนางตั้งแต่ยังเด็กไม่อนุญาตให้นางจ้องมองพี่สาวเหล่านี้ แม้ว่าตอนนี้นางจะคุกเข่าลงแล้ว แม้ว่านางจะเป็นเพียงนางในขณะนี้ แต่มันก็เป็นสิ่งที่เฟิงหยูเฮงคิดว่าอารมณ์ของเฟิงเฟินไดนั้นยากที่จะเข้าใจ แต่มันเปลี่ยนไปมาก สิ่งที่นางทำก่อนหน้านี้ไม่ได้หมายความว่าเหมือนอย่างในตอนนี้ หลังจากคิดอย่างรอบคอบสองสามรอบ ด้วยความดื้อรั้นของนาง นางก็ลุกขึ้นอีกครั้ง นางยืนขึ้นรับเสี่ยวเปาจากอ้อมแขนของดงหยิงจากนั้นก็โยกตัวเขาอย่างแรงสองสามครั้ง แล้วเขย่าตัวเด็กคนนั้นให้ตื่น ไอลีนโนเวล
เมื่อเสี่ยวเปาลืมตาขึ้นมาเห็นเฟิงเฟินไดแม้ว่าเขาจะเพิ่งตื่น หลังจากเห็นพี่สาวของเขา ความสุขกลับเข้ามาแทนที่ความง่วงอย่างรวดเร็ว เด็กยิ้มและหัวเราะเบา ๆ แม้กระทั่งร้องออกมาว่า “ท่านพี่ ! ท่านพี่ ! เสี่ยวเปาคิดถึงท่านพี่ ! ”
เฟิงเฟินไดมองเขาอย่างไร้อารมณ์แล้วให้เด็กที่ตื่นขึ้นยืนบนพื้น แล้วพูดอย่างเย็นชา “เมื่อเจ้าตื่นแล้วก็เดินเอง” หลังจากพูดอย่างนี้ นางก็โค้งคำนับเฟิงหยูเฮง “ขอบคุณพระชายาหยูสำหรับความช่วยเหลือพวกเรา พวกเราขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ”
ทั้งสามออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่ดงหยิงจับมือเสี่ยวเปาไว้ตลอดเวลาเฟิงเฟินไดกำลังเดินไปข้างหน้าพร้อมกับก้าวขาอย่างรวดเร็ว และไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจจากนางเลย ก้าวของเสี่ยวเปานั้นไม่ใหญ่นักสำหรับการไล่ตามนาง เขาเกือบจะล้มสองสามครั้ง ดงหยิงไม่สามารถทนดูต่อไปได้และทำได้แค่พยายามอุ้มเด็กอีกครั้ง
หวงซวนเฝ้าดูข้างหลังพวกนางขณะที่พวกนางจากไป หวนซวนพูดด้วยความโกรธว่า “เฟิงเฟินไดนั้นคล้ายกับคนของตระกูลเฟิงในอดีต ! หมาป่าตาขาวไม่สามารถเติบโตเต็มที่เลย”
(หมายเหตุนักแปล:หมาป่าตาขาวคือคนที่ลืมความเมตตาที่มอบให้พวกเขาและจะไม่รับรู้หรือตอบแทนผู้มีพระคุณในภายหลัง)
“โฮะ”เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “หมาป่าที่ไม่โตเต็มที่ ? gab’จินหยวนพูดเรื่องนี้กับข้าในอดีต ในท้ายที่สุดทุกคนมีชะตาของตัวเอง ถ้านางเต็มใจที่จะใช้ชีวิตเช่นนี้ เราก็ไม่สามารถจัดการนางได้เช่นกัน หัวใจของผู้หญิงคนนั้นสูงกว่าท้องฟ้า และนางจับจ้องไปที่การต่อสู้เพื่อให้ได้โชคชะตาซึ่งสามารถจับคู่กับจิตใจที่ทะเยอทะยานของนาง แต่ไม่สามารถมองเห็นแสงหลังจากต่อสู้จนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่านางจะกังวล”
“นางวางแผนร่วมกับหยูเฉียนหยินเพื่อทำอันตรายต่อคุณหนูสามคุณหนูไม่โกรธนางจริง ๆ หรือเจ้าคะ” หวงซวนเริ่มทวงถามความยุติธรรมสำหรับเฟิงเซียงหรู “คุณหนูสามน่าสงสารจริง ๆ ถูกวางแผนโดยน้องสาวของนางเอง และเกือบจะเสียชีวิต ! ”
แต่เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนาง“จริง ๆ แล้วสิ่งที่ข้าพูดกับนางตอนนี้ถือว่าเป็นความจริงเพื่อช่วยเสี่ยวเปา นางก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทรยศเซียงหรู เมื่อพิจารณาถึงเรื่องนี้ ไม่มีอะไรถูกหรือผิด นางเลือกน้องชายของนางจากมารดาเดียวกันแต่ต่างบิดา และพี่สาวของจากบิดาคนเดียวกันแต่ต่างมารดา เมื่อนางเลือกเสี่ยวเปาจากนั้นนางก็ทำลายเครือญาติที่มีกับเซียงหรู ดังนั้นจากนี้ไปเราจะไม่ติดต่อซึ่งกันและกัน ไม่จำเป็นต้องพูดถึงว่าโกรธนางหรือไม่”
ในขณะนี้เฟิงเฟินไดได้เดินไปที่ประตูวังทหารยามที่ประตูเปิดประตูให้นางแล้วนางก็เดินออกไปก่อน แต่ก่อนที่นางจะเดินลงบันไดจนสุดทาง นางเห็นองค์ชายห้าขี่ม้ามาแล้วมุ่งหน้ามา เขาลงจากหลังม้าตรงหน้านาง จากนั้นเห็นเสี่ยวเปาในอ้อมแขนของดงหยิง เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ส่งเขาให้ข้าสิ! ” เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นรับเด็กจากอ้อมแขนของดงหยิง เสี่ยวเปารู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็น เขาอยากจะซ่อนตัว ซวนเทียนหยานให้ความมั่นใจกับเขาอย่างรวดเร็วว่า “อย่ากลัว ข้าจะไม่ตำหนิเจ้าที่แอบหนีกลับมา”
เฟิงเฟินไดจ้องมองนางเห็นซวนเทียนหยานอุ้มเสี่ยวเปาและปลอบโยนเขาอยู่เสมอ นางก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ นางไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ทันใดนั้นนางก็อ้าปากพูดว่า “ซวนเทียนหยาน ยกเลิกการหมั้นกันเถิด ! หลังจากกลับไปข้าจะสั่งให้คนส่งหนังสือหมั้นหมายคืนไปให้เจ้า เจ้าและข้าไม่ควรพูดเรื่องการแต่งงานอีกต่อไป”
ซวนเทียนหยานตกตะลึง“เจ้าพูดว่าอะไรนะ” เขาทำตัวเหมือนเขาไม่ได้ยินมัน และซักถามอีกอย่างใจจดใจจ่อ “เฟินได เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร ? ”
เฟิงเฟินไดตอกย้ำแต่ละคำอีกครั้งและเมื่อนางพูดว่า “ยกเลิกการหมั้น” ซวนเทียนหยานก็กังวลใจ เขาคิดว่าเฟิงเฟินไดโกรธเพราะเรื่องของเสี่ยวเปา เด็กหายไปหลายวัน เขาหาเด็กไม่พบและเด็กถูกส่งกลับโดยเฟิงหยูเฮง พี่รองของเฟิงเฟินไดและเฟิงหยูเฮงไม่เคยเข้ากันได้ เฟิงเฟินไดไม่เต็มใจที่จะลดตัวลงและขอร้องพี่รองของนาง นางได้รับความเจ็บปวดในตำหนักหยู ดังนั้นเขาจึงพูดเสียงดัง “แม้ว่านางจะเป็นพี่รองของเจ้า นางก็เป็นชายาของน้องชเก้าของข้า นอกจากนี้นางต้องพูดกับข้าในฐานะพี่ห้า ถ้านางทำให้เจ้าลำบากใจ ข้าจะไปถามเหตุผลกับนางตอนนี้”
ตามที่ซวนเทียนหยานพูดเขาต้องการที่จะเข้าไปในตำหนักหยู แต่ดงหยิงก้าวออกมา 1 ก้าวแล้วหยุดเขา นางส่ายหน้าให้ซวนเทียนหยานโดยใช้สายตาจ้องมองเพื่อบอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องนั้น ซวนเทียนหยานถามเฟิงเฟินไดอีกครั้งว่า “เจ้าเป็นอะไรไป ทำไมเจ้าพูดแบบนี้ ? หรือเจ้ากำลังบอกว่าข้าไร้มีความสามารถและไม่สามารถพาเสี่ยวเปากลับมาได้ ? ถ้าเป็นเพราะสิ่งนั้น ข้าต้องขอโทษเจ้า มันเป็นเรื่องจริงที่ข้าไร้ความสามารถและเจ้าอาจโกรธ แต่สำหรับคำพูดเช่นนั้น เจ้าไม่สามารถพูดถึงสิ่งนั้นได้แม้จะพูดเล่น ! ”
“ข้าไม่ได้พูดเล่นเรื่องนี้”เฟิงเฟินไดมองเขาพูดอย่างจริงจัง “ข้าอยากจะถอนหมั้นกับเจ้าอย่างจริงใจ ซวนเทียนหยาน เจ้าเป็นองค์ชาย เจ้าสามารถได้ทุกอย่างที่ต้องการ อย่างไรก็ตามข้าเป็นแค่บุตรสาวของอนุจากครอบครัวที่ตกสู่บาปจากตัวตนของข้า ข้าไม่ได้คู่ควรกับเจ้าเลย นอกจากนี้อารมณ์ของข้าแย่มาก ข้าด่าเจ้าตลอด แต่เจ้าก็ยังทนข้า ซวนเทียนหยาน ข้ารู้ว่าทำไมเจ้าอยากอยู่ด้วยกับข้า และข้าก็รู้ด้วยว่าข้าใช้ความพยายามของข้ามากแค่ไหนเพื่อให้ได้หมั้นหมายกับเจ้า แต่สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องของอดีต ข้าได้สูญเสียความคิดเช่นนั้นไปนานแล้ว ดังนั้นการหมั้นของพวกเรา เรายกเลิกเถิด ! ”
ซวนเทียนหยานฟังนางพูดและค่อยๆ รู้สึกว่าเขาไม่รู้จักผู้หญิงตรงหน้าเขาดีพอ จนถึงจุดที่เขาจำไม่ได้เมื่อนางเริ่มเดินเข้ามาในชีวิตของเขา
ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของอดีต…ใช่แล้ว ! พวกมันล้วนเป็นเรื่องของอดีต แต่สิ่งเดียวที่เขาลืมไม่ได้ก็คืออดีตนั้น !