ตอนที่ 730 โบยบินขึ้นสูงเคียงข้างดวงตะวัน
หลินเยวียนและราชวงศ์ปลาง่วนอยู่ในสตูดิโอบันทึกเสียงอยู่นาน
สองชั่วโมงผ่านไป
เพลงเพลงหนึ่งถูกส่งไปยังสำนักงานการกีฬาฉีโจว
ทางฉีโจวจะจัดการเรื่องราวต่อจากนี้อย่างแน่นอน ส่วนตัวเขาแนะนำทางนั้นว่าให้ทำมิวสิกวิดีโอประกอบ
เป็นดังคาด
เมื่อวันรุ่งขึ้นมาถึง
ณ สนามกีฬาหมายเลขหนึ่งของฉีโจว!
ที่นี่คือสนามกีฬาที่ใหญ่ที่สุดในฉีโจว
นักกีฬามืออาชีพจากกีฬาประเภทต่างๆ ในฉีโจวได้ทำการฝึกซ้อมที่นี่ในระยะนี้
สนามกีฬาแห่งนี้มีขนาดใหญ่ การฝึกซ้อมกีฬาแต่ละประเภทจะแยกออกจากกัน
ทว่าโรงอาหารกลับไม่ได้แยกกัน
นักกีฬาจากกีฬาประเภทต่างๆ โดยทั่วไปแล้วจะรับประทานอาหารในโรงอาหารขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกัน
ขณะนี้คือเวลาอาหารเช้าของทุกคน
ทุกๆ วัน โทรทัศน์จอใหญ่บนผนังจะเปิดเพลงจังหวะหนักแน่นเพื่อให้ปลุกใจทุกคน
ในโรงอาหารจึงมักเสียงดังอื้ออึงอยู่เสมอ
นักกีฬาซึ่งสนิทสนมกันต่างกินบุฟเฟต์อาหารเช้าด้วยกัน จับกลุ่มพูดคุยกัน โอดครวญถึงความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจซึ่งมหกรรมกีฬาบลูเกมส์นำมาสู่พวกเขา
มีเพียงไม่กี่คนที่ตั้งใจฟังว่ากำลังเปิดเพลงอะไรอยู่
จนกระ ทั่งเพลงเชื่อในตัวเองดังขึ้น ในที่สุดทุกคนจึงมองไปยังหน้าจอขนาดใหญ่ในที่สุด
“ฉันเคยฟังเพลงนี้เมื่อวานบนอินเทอร์เน็ต”
“เหมือนว่าจะเป็นเพลงที่เซี่ยนวี๋เขียนขึ้นเพื่อให้กำลังใจนักกีฬาฉินโจวโดยเฉพาะ”
“เพลงนี้ดีจริงๆ น่าเสียดายที่ไม่ได้เขียนให้พวกเรานักกีฬาฉีโจว”
“ถ้าเซี่ยนอวี๋เขียนเพลงให้พวกเราบ้างก็ดีน่ะสิ ผมเป็นแฟนคลับเขา”
“ไม่ต้องฝันเลย เซี่ยนอวี๋เป็นคนฉินโจว”
“ผู้นำใจใหญ่มาก มีเพลงรบให้กับนักกีฬาฉินโจวด้วย”
“อาจจะตรงกันข้าม เพื่อกระตุ้นให้พวกเราพยายามเอาชนะฉินโจวก็ได้”
“…”
ทุกคนไม่เพียงไม่ได้ถูกกระตุ้น ซ้ำร้ายยังรู้สึกอิจฉา ท่ามกลางการสัพยอกและหยอกล้อระหว่างกันและกัน ในที่สุดเพลงเชื่อในตัวเองก็จบลง
ในขณะนั้นเอง
จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากลำโพงในสนามกีฬา
“พวกเรารู้ว่าช่วงนี้ฝึกซ้อมอย่างมุ่งมั่นและหนักหน่วง เพื่อบรรลุผลการแข่งขันของฉีโจวในบลูเกมส์ เราจึงเตรียมเพลงให้กำลังใจ เพื่อสร้างขวัญและกำลังใจให้กับทุกคน หวังว่าทุกคนจะอดทนกัดฟันสู้ต่อไปในเดือนสุดท้ายนี้ สิ่งที่ฉินโจวมี พวกเราก็มีเหมือนกัน!”
เสียงของชายคนนั้นฟังดูตื่นเต้นขึ้นมาทันใด!
นักกีฬาต่างงงงัน
สร้างขวัญและกำลังใจ?
เบื้องบนคิดจะ มอบเพลงให้กำลังใจนักกีฬาฉีโจวเลียนแบบฉินโจวงั้นหรือ?
ใครเขียนเพลงนี้ล่ะ
พ่อเพลงท่านไหนในฉีโจว
ทันใดนั้นเอง
จู่ๆ ก็มีคนตะโกนลั่น “เซี่ยนอวี๋”!
ขวับๆๆ!
สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังหน้าจอโทรทัศน์ตามสัญชาตญาณ จากนั้นสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป!
ตึงๆๆ!
กลองชุดทำนองเร่งเร็วดังขึ้น และข้อมูลของเพลงก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ!
ชื่อเพลง: ฉันเชื่อมั่น[1]
คำร้อง :เซี่ยนอวี๋
ทำนอง :เซี่ยนอวี๋
ขับร้อง: ราชวงศ์ปลา
เพลงให้กำลังใจนักกีฬาฉีโจวนี้ แท้จริงแล้วมาจากปลายปากกาของเซี่ยนอวี๋ เขาเขียนเพลงให้ฉินโจว และเขียนเพลงให้กับฉีโจวอีกหนึ่งเพลง!
เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นเรื่อยๆ !
ผู้คนยังไม่ทันได้เริ่มพูดคุยกัน จู่ๆ ภาพบนหน้าจอก็ปรากฏขึ้น!
นี่คือ…
เมื่อเห็นเนื้อหาของวิดีโอนี้ นักกีฬาทีมฟุตบอลฉีโจวก็เม้มปากและกัดฟันแน่นในทันที!
นี่คือภาพการแข่งขันฟุตบอลในมหกรรมกีฬาบลูเกมส์ครั้งที่ 33!
ภาพค่อนข้างมืด
เผยให้เห็นความรู้สึกจนใจและเจ็บปวด
นักกีฬาคนใดที่มีความทรงจำเกี่ยวกับบลูเกมส์ครั้งนั้นย่อมรู้ดีว่าบลูเกมส์ครั้งที่ 33 นับเป็นความพ่ายแพ้ที่เลวร้ายครั้งหนึ่งของทีมฟุตบอลฉีโจว!
นี่คือบาดแผล!
เป็นดังคาด ฉากต่อมาคือนักฟุตบอลก้มหน้าร้องไห้หลังจากแพ้การแข่งขัน
ราวกับความโศกเศร้ากำลังแผ่ขยาย
จู่ๆ นักกีฬาฟุตบอลก็กินข้าวไม่ลงอีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม
หลังจากนั้น
ทีมฟุตบอลฉีโจวยกยิ้มมุมปาก
ในบลูเกมส์ครั้งที่ 38 ทีมฟุตบอลฉีโจวเอาชนะจงโจว ขจัดความอับอายทั้งหมด และคว้าแชมป์ครั้งประวัติศาสตร์!
ท่ามกลางรอยยิ้มของความปลาบปลื้ม จู่ๆ เสียงเพลงหนักหน่วงดังขึ้น!
เสียงดัง!
แหลมสูง!
“อยากโบยบินขึ้นสูงเคียงข้างดวงตะวัน
โลกใบใหญ่รอให้ฉันเปลี่ยนแปลง
ฝันที่มีใครจะมองอย่างไรไม่หวาดหวั่น
ฉันจะทำให้สำเร็จจงได้
หัวเราะให้ดังเธอและฉันยืนเคียงข้าง
ที่ใดบ้างความสุขไม่อาจเสาะแสวง
ทิ้งความครั่นคร้ามก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ
ฉันกำลังยืนอยู่กลางเวที…”
ว้าว!
ไม่เพียงทีมฟุตบอล!
นักกีฬาเกือบทั้งหมดในโรงอาหารอ้าปากค้างและวางชามกับตะเกียบลง พวกเขารู้สึกเพียงว่าเลือดในร่างกายค่อยๆ สูบฉีดเร็วขึ้น!
ความรู้สึกบางอย่างกำลังแผ่ซ่านอย่างเงียบเชียบ!
ระหว่างที่เสียงเพลงดังขึ้น ภาพก็ปรากฏบนหน้าจอมากขึ้นเรื่อยๆ …
นั่นคือฉากคลาสสิกมากมายจากช่วงเวลาที่นักกีฬาสูญเสียหยาดเหงื่อในสนามของกีฬาประเภทต่างๆ ในบลูเกมส์เมื่อครั้งก่อน!
พรึบๆๆ!
แทบทุกประโยคในเนื้อเพลงจะมาพร้อมกับฉากซึ่งสอดคล้องกัน
ยกตัวอย่างเช่นเมื่อเนื้อเพลงร้องว่า ‘ฉันกำลังยืนอยู่กลางเวที…’ ภาพประกอบเป็นภาพของอดีตนักกีฬากรีฑาฉีโจวคว้าแชมป์เมื่อเก้าปีที่แล้ว และกำลังชูเหรียญรางวัล!
พวกเขากำลังเฉลิมฉลอง!
ภาพเหล่านี้ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไป!
ดวงตาแต่ละคู่ในที่แห่งนี้ร้อนผ่าวขึ้นมาในฉับพลัน!
บลูเกมส์คือเวทีสูงสุดสำหรับนักกีฬาทุกคน!
ใครบ้างไม่อยากเป็นตัวแทนของทวีปไปคว้าเหรียญทองสักครั้งในชีวิต เพลิดเพลินกับช่อดอกไม้และเกียรติยศ ถือเหรียญรางวัลของตนเองท่ามกลางเสียงเชียร์ดังสนั่นของเพื่อนร่วมทีมและประชาชนจากทวีปของตน!
ฉัน…
จะทำได้ไหม?
จะเหมือนผู้ที่ประสบความสำเร็จในภาพนั่นไหม?
ในห้วงสำนึกของทุกคนล้วนมีภาพเช่นนี้ปรากฏโดยไม่รู้ตัว
และขณะที่ความคิดเช่นนี้จะบังเกิดผล!
เสียงร้องดังก้องสะท้อนอยู่ในโสตประสาทของผู้คน
ฉันเชื่อว่าฉันก็คือฉัน!”
“ฉันเชื่อมั่นวันพรุ่งนี้!”
“ฉันเชื่อมั่นในฟ้าผืนใหญ่ไร้ขอบเขต!”
“บนชายหาดยามตะวันลับขอบฟ้าบนถนนยามผู้คนพร่างพรายตาคือดินแดนในฝัน!”
“ฉันเชื่อมั่นในอิสระ!”
“ฉันเชื่อมั่นในความหวัง!”
“ฉันเชื่อมั่นในมือที่แตะเส้นขอบฟ้า!”
“ชีวิตฉันสดใสขึ้นตื่นเต้นขึ้นทุกวินาทีที่มีเธออยู่เคียงข้าง!”
พระเจ้าช่วย!
ฉันทำได้!
บุกน้ำลุยไฟไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้!
ความรู้สึกพลุ่งพล่าน นักกีฬาทุกคนรู้สึกเลือดลมสูบฉีดขึ้นมาในชั่วพริบตา อะดรีนาลีนหลั่ง พละกำลังล้นปรี่ไปทั่วร่างกาย พวกเขาไม่นึกคลางแคลงใจในตัวเองอีกต่อไป!
ท่ามกลางภาพซึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ในเสียงเปียโน กีตาร์ไฟฟ้าอันดุเดือดมาพร้อมกับเสียงกลองชุดซึ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงเบสและคีย์บอร์ดกระหน่ำรัวไม่ยั้งมือ เสียงประสานของราชวงศ์ปลาปลดปล่อยพลังอย่างเต็มที่ ราวกับกำลังบอกทุกคนที่เคลือบแคลงสงสัยในตัวเอง
“I do believe!!!”
โปรดจงเชื่อมั่น ว่าพวกคุณทำได้!!
พวกคุณทุ่มเทวัยเยาว์ไปมากแค่ไหนเพื่อช่วงเวลานี้ เวทีแห่งนี้สนามแห่งนี้คือสิ่งที่พวกคุณแสวงหามาชั่วชีวิต ในเวลานี้ความเคลือบแคลงสงสัยเพียงน้อยนิดนับเป็นการทรยศต่อหยาดเหงื่อและแรงกายที่ผ่านมา!
เมื่อบทเพลงจบลง…
นักกีฬาทุกคนรีบกินอาหารตรงหน้าอย่างเร็วรี่ราวกับพวกเขากลืนลงไปโดยไม่ต้องเคี้ยว จากนั้นก็ต่างทยอยกันลุกขึ้น!
เสียงขาเก้าอี้ครูดกับพื้นอย่างต่อเนื่อง!
“เชี่ยย!”
โค้ชชื่อดังหลายคนได้ยินความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นและรุดเข้ามายังโรงอาหารหลังจากเพลงจบลง
เกิดอะไรขึ้น
มองดูเหล่านักกีฬาซึ่งกำลังกินข้าวลุกขึ้นยืนอย่างพรวดพราด โค้ชหลายคนยังคิดว่านักกีฬาเหล่านี้จะรุมประชาทัณฑ์พวกตน!
‘ช่วงนี้ตารางฝึกซ้อมหนักไปหรือเปล่า?’
โค้ชเกิดความรู้สึกเหล่านี้ขึ้นในใจ ใบหน้าของพวกเขาเปี่ยมไปด้วยความสงสัย ปรากฏว่านักกีฬาซึ่งปกติแล้วมักพร่ำบ่นว่าซ้อมหนักและเหนื่อยก็กรีดร้องออกมา
“โค้ชครับ บลูเกมส์จะมาแล้ว ได้โปรดเฆี่ยนตีผม ไม่ต้องเกรงใจ!”
“จู่ๆ ก็กระตือรือร้นขึ้นมาแบบนี้ คุณเป็นอะไรไป”
“ผมอยากโบยบินขึ้นสูง เคียงข้างดวงตะวัน!”
“…”
โค้ชต่างมองหน้ากัน
บ้าไปแล้วหรือ?
เมื่อมองไปยังนักกีฬาคนอื่นๆ ทุกคนแลดูประหนึ่งเพิ่งฉีดเลือดไก่มาสดๆ ร้อนๆ ทั้งฮึกเหิมและกระปรี้กระเปร่า…
หืม?
พวกเขาอยากโบยบินขึ้นสูง เคียงข้างดวงตะวัน
วันที่ 2 กรกฎาคม
เวลาหกโมงเช้า
เหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งเดือนก่อนที่บลูเกมส์จะเริ่มต้น เพลงฉันเชื่อมั่นของเซี่ยนอวี๋ได้บุกแพลตฟอร์มฟังเพลงทุกแห่ง แม้กระทั่งก่อนฉีโจวจะโปรโมตอย่างเป็นทางการ เพลงนี้ก็กวาดไปทั่วทุกพื้นที่อย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ!
[1] ฉันเชื่อมั่น ขับร้องโดยหยางเผยอัน (Roger Yang) เผยแพร่ครั้งแรกในเดือนพฤษภาคม 2006
