The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1122 การต้อนรับที่อบอุ่น !

ตอนที่1,122 การต้อนรับที่อบอุ่น !
เมื่อท้องฟ้าสว่างขึ้นก็ถึงเวลาที่ต้องออกเดินทางซวนเทียนหมิงพาชายาของเขาไปด้วย ซวนเทียนหมิงขึ้นรถม้าราชสำนักมาถึงตำหนักจุนก่อนเวลาเพื่อพบกับพระชายาหยุนและเฟิงเซียงหรู
คนทั้งสี่นั่งอยู่ในรถม้าราชสำนักของซวนเทียนหมิงท้ายที่สุดรถม้าคันนี้มีขนาดใหญ่ที่สุด อย่างไรก็ตามรถม้าราชสำนักของเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วก็ตามหลังรถม้าราชสำนักที่ใหญ่ที่สุด! รถม้าราชสำนักทั้งสองคันนั้นเต็มไปด้วย “ความจริงใจ” ของพระชายาหยุน พวกมันทั้งหมดเป็นของหมั้นที่จะส่งมอบให้กับอันชิ ไม่รวมสิ่งดี ๆ ที่เคลื่อนย้ายออกจากตำหนักศศิเหมันต์ นางยังค้นหาสิ่งของต่าง ๆ ในตำหนักจุนและตำหนักหยูเพื่อค้นหาสิ่งดี ๆ มากมาย ถึงกระนั้นพระชายาหยุนก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจ นางถามเฟิงหยูเฮงบ่อยมาก “อาเฮง เจ้าคิดว่ามีของน้อยเกินไปหรือไม่ ? ข้าพูดไปแล้วว่ามีของต่าง ๆ มากมายในท้องพระคลัง และต้องการให้ฮั่วเอ๋อและหมิงเอ๋อนำสิ่งต่าง ๆ ออกไป แต่ทั้งคู่ไม่เอา”
เฟิงหยูเฮงพูดอะไรได้บ้างนางทำได้แค่แนะนำว่า “เสด็จแม่ มีของอยู่มากมายรถม้าสองคัน สามารถซื้อปราสาทได้จะไม่มากได้อย่างไรเจ้าค่ะ”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกสับสนมากกับความโปรดปรานที่คาดไม่ถึงนางบีบผ้าเช็ดหน้าของนางและกำลังพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างหนักใจ “ท่านฮูหยิน มันไม่น้อยเลยเจ้าค่ะ นี่มันมากเกินไป เมื่อสิ่งเหล่านี้มาถึงที่มณฑลจี่อัน มันจะทำให้ท่านแม่หวาดกลัวเจ้าค่ะ”
“งั้นหรือ? ” พระชายาหยุนตบต้นขาของนาง ท่าทางทั้งหมดของนางเปลี่ยนไปเมื่อถึงเวลานั้นเมื่อนางปลอมตัวเป็น “ท่านพี่เทียน” ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนช้อยของผู้หญิงคนหนึ่ง นางวางแขนโอบไหล่เฟิงเซียงหรูโดยกล่าวว่า “เจ้าแต่งงานกับฮั่วเอ๋อในฐานะพระชายาเอก พระชายาเอกของตำหนักจุน มูลค่าของหมั้นจะน้อยได้อย่างไร”
ซวนเทียนหมิงยิ้มเยาะ“ตอนที่ข้าส่งของหมั้นให้อาเฮงเมื่อก่อนในอดีต ทำไมท่านแม่ไม่กระตือรือร้นเลย ? ”
การจ้องมองของพระชายาหยุนกลายเป็นเรื่องเฉียบแหลม“ข้าไม่กระตือรือร้นเลยหรือ ? ไม่ใช่เพราะเจ้ามีความกระตือรือร้นและไม่รอแม้แต่ให้ข้าลงมือทำ ! เจ้าค้นตำหนักศศิเหมันต์ของข้า หาของที่ดีที่สุด แล้วนำออกไปเลย” ขณะที่นางพูด นางเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาให้กับเฟิงหยูเฮง “ในปีนั้นข้ารู้สึกว่ามีหลายสิ่งที่หายไปจากตำหนักของข้าในช่วงคืนเดียว บ่าวรับใช้บอกว่าของเกือบครึ่งหนึ่งว่างเปล่า และข้าก็พิจารณาความเป็นไปได้ว่าข้าถูกปล้น ! และผลที่ได้ ? เด็กชายคนนี้เอาทุกสิ่งไปยังตระกูลเฟิง อาเฮง ! ข้าไม่ได้พูดแบบนี้เพราะข้าไม่ชอบเจ้า ! มันเป็นเพียงแค่ตระกูลเฟิงในเวลานั้น… หึ พวกเขาทำให้ข้าหงุดหงิด ข้ายังคิดอยู่หมิงเอ๋อกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเขาถึงอยากแต่งงานกับตระกูลเฟิง”
ซวนเทียนหมิงกลอกตาของเขา“แล้วตอนนี้ล่ะ ? ”
“ตอนนี้ข้ารู้สึกว่าเจ้าตัดสินใจถูกต้องจริงๆ !” พระชายาหยุนตบต้นขาของนาง “แต่หลังจากตำหนักศศิเหมันต์ของข้าถูกปล้นโดยเจ้าอีกครั้งก่อนหน้านี้ มันไม่ง่ายเลยที่จะสะสมมันขึ้นมาอีกครั้ง ดังนั้นแม้ว่าสิ่งที่มอบให้กับคุณหนูสามนั้นมีไม่น้อยเมื่อเทียบกับสมบัติในอดีต แต่มันก็ยังขาดแคลนอีกมากมาย” ขณะที่นางพูด นางลูบไหล่ของเฟิงเซียงหรูปลอบโยนนาง “คุณหนูสาม เจ้าควรเปิดใจมากกว่านี้ อาเฮงเป็นพี่สาวของเจ้า อย่าจู้จี้กับสิ่งเหล่านี้มากเกินไป และเจ้าไม่สามารถรู้สึกเหมือนเจ้าได้รับความอยุติธรรม ! ”
เฟิงเซียงหรูโบกมือของนางซ้ำๆ น้ำตาของนางใกล้จะไหลออกมา “ท่านฮูหยิน สิ่งเหล่านี้มากเกินไปและดีเกินไป ข้าไม่รู้สึกว่านี่เป็นความอยุติธรรมเลย ข้ารู้สึกว่าข้าไม่สามารถรับมันทั้งหมดได้ ! เซียงหรูขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจอันดีเจ้าค่ะ……”
ผู้หญิงคนนี้เป็นกังวลมีคำขอบคุณมากมายที่นางอยากจะพูดในใจ แต่นางก็ไม่สามารถพูดได้ แต่น้ำตาที่ไหลออกมา แทนที่จะรู้สึกถึงความสงสารจากคนอื่น
เฟิงหยูเฮงช่วยให้นางสนทนาในหัวข้อต่อไปไม่ใช่หยุดบอกน้องสาวของนางว่า “เสด็จแม่ต้องการให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่เจ้า อย่ามัวแต่คิดว่าเจ้าเป็นน้องสาวของข้า เมื่อเจ้าแต่งงานกับพี่เจ็ดในอนาคต นับตามสามีของเจ้า เจ้าจะเป็นพี่สะใภ้ของข้า”
ผู้คนในรถม้าพูดคุยและหัวเราะทำให้บรรยากาศที่ผ่อนคลายนอกจากนี้พระชายาหยุนก็ไม่ได้รับการปกป้องมากขึ้น เมื่อนางออกจากพระราชวังโดยไม่สนใจกฎหรือมารยาทที่ทำตัวเหมือนพี่ชายเทียนอีกครั้ง ทั้งกลุ่มยังคุยกันอย่างมีความสุข และเฟิงเซียงหรูไม่รู้สึกว่าถูกจำกัดอีกต่อไป
เมื่อเที่ยงวันที่ผ่านมาและพวกเขากินอาหารกลางวันพระชายาหยุนซึ่งรู้วิธีดูแลตัวเอง นางเอนตัวพิงผนังรถม้าราชสำนักและเริ่มงีบหลับ เฟิงเซียงหรูก็แสดงอาการง่วงนอนด้วยเช่นกัน ซวนเทียนหมิงมองเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงให้บ่าวรับใช้ในรถม้าไปคอยรับใช้ทั้งคู่ และบอกซวนเทียนหมิงด้วยท่าทางขี้เล่น “อากาศค่อนข้างดี เราทั้งคู่ออกไปข้างนอกเพื่อขี่ม้า ! มันเป็นโอกาสที่หาได้ยากสำหรับเราที่จะขี่ม้าด้วยกัน มันจะน่าเสียดายถ้าเราไม่สนุกกับมัน”
โดยไม่ต้องรอซวนเทียนหมิงที่จะตอบกลับพระชายาหยุนพึมพำ “ไปเลยไป ! เจ้าสองคนชินกับสิ่งที่บ้าคลั่ง มันน่าเบื่อมากในรถม้า รีบไป ! ”
ทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มจากนั้นลุกขึ้นเพื่อออกจากรถม้า เมื่อพวกเขาขึ้นขี่ม้าซวนเทียนหมิงก็ได้ยินเสียงพูดว่า “ก่อนที่เราจะออกมา พี่เจ็ดขอให้ข้าส่งมอบป้ายพยัคฆ์ให้ท่านพี่ อาเฮง ข้าไม่อนุญาตให้ห่วงเรื่องการทหาร ในโลกนี้นอกจากตัวข้า คนสองคนที่ข้าไว้ใจมากที่สุดคือเจ้าและพี่เจ็ด สำหรับสิ่งที่สำคัญเช่นกองทัพทหาร ข้าจะไม่มอบมันให้กับใคร แต่ถ้ามอบให้กับเจ้าหรือพี่เจ็ด ข้าไม่กังวลเลย แต่คราวนี้… ข้ามีความรู้สึกว่าจะมีบางสิ่งที่ไม่ถูกต้องในเวลานี้ เจ้าคิดอย่างไร หรือว่าข้าคิดมากไป ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“เจ้าคิดมากเกินไปในเรื่องนี้ พี่เจ็ดจะตรวจสอบกองทหารในสถานที่ของเจ้าได้อย่างไรหากไม่มีป้ายพยัคฆ์ ? กองทัพจะถูกพาไปตะวันออกโดยพี่เจ็ด เราจะรีบจัดการเรื่องที่มณฑลจี่อัน ทันทีที่ทุกอย่างเรียบร้อย เจ้าควรรีบไปพบกับท่านพี่ที่ตะวันออก จากนั้นให้ท่านพี่กลับมาที่เมืองหลวง”
นางปลอบโยนซวนเทียนหมิงแบบนี้แต่ที่จริงแล้วมันไม่เหมือนกับว่านางไม่มีความคิดเลย ในความเห็นของนาง คำแนะนำของซวนเทียนฮั่วนั้นไม่สมเหตุสมผลไม่ใช่ว่าเรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผล แต่สำหรับคนอย่างซวนเทียนฮั่ว สิ่งนี้ไม่สมเหตุสมผล จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าส่วนไหนไม่สมเหตุสมผล นางไม่ต้องการสร้างปัญหาเพิ่มเติมให้กับซวนเทียนหมิง ดังนั้นนางจึงได้แต่ให้คำปรึกษานิดหน่อย ทำตัวผ่อนคลาย แต่ในการกระทำของนาง นางหวังให้การเดินทางสิ้นสุดให้เร็วที่สุด Aileen-novel
กลุ่มที่มุ่งหน้าไปยังมณฑลจี่อันออกเดินทางและที่เมืองหลวง ซวนเทียนฮั่วเดินทางเกือบจะในทันทีโดยมุ่งหน้าไปยังประตูเมืองทางเหนือ ด้วยป้ายพยัคฆ์ของซวนเทียนหมิงที่อยู่ในมือ มันจะง่ายสำหรับเขาที่จะเดินทางข้ามที่กั้นภูเขาเพื่อตรวจสอบกองทัพขนาดใหญ่ จะบอกว่าพวกเขายอมรับซวนเทียนหมิงเท่านั้น ซวนเทียนหมิงก็กล่าวก่อนหน้านี้ว่า ถ้าวันใดเขาไม่อยู่ เฟิงหยูเฮงและองค์ชายเจ็ดก็เป็นเจ้านายของพวกเขาเช่นกัน
ในขณะนี้ซวนเทียนฮั่วมีความคิดเดียวในใจของเขาซึ่งเร็วกว่า! เร็วขึ้นเล็กน้อย ! เขาต้องไปถึงก่อนซวนเทียนหมิงจะรีบไปที่ชายแดนตะวันออกจากมณฑลจี่อัน เริ่มการต่อสู้ระหว่างราชวงศ์ต้าชุนและซงซุยก่อนหน้านั้น จากนั้นคิดหาวิธีขัดขวางการเคลื่อนไหวของซวนเทียนหมิง ให้เขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งในการต่อสู้ครั้งนี้
องค์ชายเจ็ดนำกองทัพไปรบแทนองค์ชายเก้าข่าวนี้ไม่สามารถซ่อนได้จากราชสำนัก แต่ผู้คนก็รู้เรื่องราวเบื้องหลังเรื่องนี้โดยรู้ว่าองค์ชายเจ็ดกำลังจะหมั้นกับคุณหนูสามตระกูลเฟิง ขอให้องค์ชายเก้าไปสู่ขอแทนเขา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดว่ามันแปลก พวกเขาคิดเพียงว่าองค์ชายเจ็ดจะนำทหารเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการเดินทาง จากนั้นทั้งสองจะสลับตำแหน่งกันเมื่อองค์ชายเก้ารีบไป
เฉพาะผู้สำเร็จราชการแทนองค์ชายหกรู้สึกเป็นห่วง เขายังคงรู้สึกว่าพี่เจ็ดของเขาไม่ใช่คนประเภทที่ชอบผู้หญิงจนถึงจุดที่เขาจะขอให้น้องเก้าไปสู่ขอ แต่เขาไม่มีเวลาคิดที่จะคิดลึก ๆ งานของผู้สำเร็จราชการแทนนั้นหนักเกินไป หนักจนเขาไม่มีเวลาพักผ่อนอย่างเหมาะสมและไม่มีเวลาอ่านหนังสือ เขาสามารถผลักดันความกังวลที่คลุมเครือ และมีความหวังสำหรับการเดินทางที่ปลอดภัยไปยังชายแดนตะวันออกเท่านั้น
มณฑลจี่อันยังคงเต็มไปด้วยชีวิตทุกที่เนื่องจากพื้นที่ทดสอบของเฟิงหยูเฮงสำหรับเทคโนโลยีในอนาคตในยุคโบราณ ทุกคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ไม่เคยรู้สึกว่าสภาพแวดล้อมและบรรยากาศของพวกเขาแตกต่างจากโลกภายนอกมากนัก สถานที่นั้นเปรียบเหมือนสวรรค์บนดิน และผู้คนที่ยิ้มกว้างสามารถมองเห็นได้ทุกที่ ไม่ว่าพวกเขาจะรู้จักกันหรือไม่ก็ตาม ผู้คนต่างทักทายกันบนถนน ทุกคนรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่
ร้านค้าร้านอาหาร ร้านน้ำชา และโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ บนถนนนั้นแตกต่างจากโลกภายนอกมาก แม้เฟิงหยูเฮงจะอยู่ในเมืองหลวงที่ห่างไกล แต่จดหมายจะถูกส่งไปที่นี่ทุกเดือน อันชิ ช่างฝีมือเป่ย และเป่ยฟู่หรง และเฉียนเฟิงโจวดำเนินธุรกิจโดยปฏิบัติตามคำแนะนำในจดหมายอย่างเคร่งครัดเพื่อปกป้องมณฑลนี้ ภายใต้คำแนะนำของเฟิงหยูเฮง มุมมองและวิธีการคิดของพวกเขาได้ขยายตัว เพิ่มความเข้าใจในเชิงลึกของการเปลี่ยนแปลงของเฟิงหยูเฮง ดังนั้นพวกเขาจึงปรับปรุงการใช้งานให้ดีขึ้น
ปัจจุบันผู้คนที่อาศัยอยู่นอกมณฑลพบว่ามันยากที่จะจินตนาการว่า”เงินบำนาญ” และ “ประกันสุขภาพ” เป็นอย่างไร และแม้แต่คนจำนวนน้อยก็เข้าใจว่า “การศึกษาภาคบังคับ 12 ปี” หมายถึงอะไร แต่พลเมืองในมณฑลคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้มาก พลเมืองพูดบ่อย ๆ ด้วยการประกันเหล่านี้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจ่ายเงินจำนวนมากให้กับมณฑล แต่อันที่จริงคนที่ได้รับประโยชน์คือตัวเอง โดยไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใดเพียงแค่ความจริงที่ว่าสามารถใช้ประกันสุขภาพเมื่อพวกเขาได้รับการตรวจที่ร้านห้องโถงสมุนไพรก็เพียงพอที่จะกระตุ้นผู้คน
อันชิได้รับจดหมายจากเฟิงหยูเฮงซึ่งส่งมาล่วงหน้า2 วัน และหลังจากรู้ว่าเฟิงเซียงหรูและเฟิงหยูเฮงกลับมา แต่ยังมีองค์ชายเก้าและพระชายาหยุนมาด้วย อารมณ์ของนางก็ซับซ้อน นางรู้ว่าทำไมอีกฝ่ายมา แต่ด้วยเหตุนี้หัวใจของนางจึงรู้สึกขัดแย้งในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา
พระชายาในพระราชวังมาด้วยตัวเองด้วยสถานะที่สูงเช่นนี้ นางจึงต้องยอมรับการแต่งงานครั้งนี้ ไม่ว่านางจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม แต่นางมีความรู้สึกจะไม่มีวันสิ้นสุดที่ดี ถ้าเฟิงเซียงหรูแต่งงานกับองค์ชายเจ็ด นั่นคือบุตรสาวของนาง จิตใจของนางรู้สึกเจ็บปวด
ในที่สุดรถม้าของทั้งสามก็วิ่งเข้าเขตมณฑลจี่อันอย่างเรียบร้อยเนื่องจากอันชิบอกเฉียนเฟิงโจวเกี่ยวกับเรื่องนี้ล่วงหน้า เมื่อเฉียนเฟิงโจวได้ยินว่าพระชายาหยุนและองค์ชายเก้ามาด้วย เขาก็ตื่นเต้นมาก และผลลัพธ์สุดท้ายก็คือเขาจัดพิธีต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ เมื่อเฟิงหยูเฮงและคนอื่น ๆ มาถึง พวกเขาได้ยินเสียงของประทัดที่ถูกจุดและเสียงกลองนอกรถม้าราชสำนัก และผู้คนต่างก็ตะโกนว่า “ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ ! ”
นางพูดไม่ออกเลย……　　พระชายาหยุนยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นและหลังจากได้ยินความวุ่นวายข้างนอก นางจึงถามซวนเทียนหมิง “พวกเราเพิ่งมาถึง มีงานแต่งงานหรือ ? นี่เป็นสิ่งที่ดี ! นอกจากนี้เรายังมาเพื่อส่งมอบของหมั้น เมื่อเจองานแต่งงานเมื่อเราเข้าสู่มณฑล นี่เป็นสัญญาณที่ดี ! ”
ซวนเทียนหมิงไม่เห็นด้วยกับการคาดเดาของพระชายาหยุนเลยเขาบอกกับพระชายาหยุนว่า “ไม่ใช่งานแต่งงาน แต่มีแนวโน้มที่จะมุ่งหน้ามาหาเรา”
หวงซวนยกม่านขึ้นเพื่อมองออกไปข้างนอกพูดแล้ว“พวกเขามารับเราเจ้าค่ะ ! พวกเขายินดีต้อนรับท่านฮูหยินเข้าสู่มณฑลจี่อัน ! ”
พระชายาหยุนตื่นเต้นแล้วตบต้นขาของนางและพูดว่า “ผู้คนที่มณฑลจีอันนั้นช่างเฉลียวฉลาด ! ”
ขณะที่นางพูดนางต้องการยืนขึ้นและลงจากรถม้าราชสำนัก แต่ซวนเทียนหมิงดึงนางกลับมา “ท่านแม่จะไปไหนขอรับ ? ”
“พวกเขายินดีต้อนรับเรา! เราไม่สามารถนั่งข้างในรถม้าราชสำนักต่อไปได้ ใช่หรือไม่ ? ข้าจะออกไปดูข้างนอกและทักทายผู้คน”
“ท่านแม่อย่าทำแบบนั้นขอรับ! ” ซวนเทียนหมิงดึงนางกลับมาด้วยความหงุดหงิด “มันเป็นเรื่องดีที่ท่านแม่เรียกตัวเองว่าท่านพี่เทียนระหว่างทาง เมื่อท่านแม่ถูกล้อมรอบด้วยคนที่คุ้นเคย ท่านสามารถทำตามที่ท่านแม่ต้องการ แต่ต่อหน้าคนข้างนอก ถึงแม้ว่าท่านแม่จะต้องวางตัวเป็นพระชายาหยุน ! ”