The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1133 อย่าปฏิเสธข้าอีกครั้ง

ตอนที่1,133 อย่าปฏิเสธข้าอีกครั้ง
ซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อวิ่งไปทางชายแดนตะวันออกสามวันต่อมาพวกเขารวมกลุ่มกับองครักษ์เงาซึ่งถูกส่งไปยังชายแดนตะวันออกล่วงหน้าเพื่อรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับสถานการณ์ องครักษ์เงาบอกเขาว่า “เปลี่ยนเส้นทางในนาทีสุดท้าย มุ่งตรงไปที่มณฑลฟู่โดยไม่ต้องทำตามแผนเดิม ข้าได้พบกับองค์ชายเจ็ด พระองค์กล่าวเพียงว่าเส้นทางเดิมช้าเกินไปและต้องการผ่านทางลัดอื่น ในเวลาเดียวกันองค์ชายเจ็ดก็บอกว่าบุชงได้ปรากฏตัวในเมืองหลวง และพระองค์หวังว่าองค์ชายจะไม่ไปทางตะวันออก และกลับสู่เมืองหลวงเพื่อช่วยเหลือพระชายาขอรับ”
ซวนเทียนหมิงฟังคำพูดจากองครักษ์เงาคิ้วขมวดคิ้วแน่น พี่เจ็ดเปลี่ยนเส้นทางเหตุผลเป็นที่ยอมรับได้ แต่ภายใต้การตรวจสอบอย่างใกล้ชิด ไปทางลัดงั้นหรือ ? มีทางลัดที่ไหน เส้นทางจากเมืองหลวงไปชายแดนตะวันออกได้ถูกสำรวจเป็นเวลาหลายปี หากมีทางลัด มันจะรวมอยู่ในแผนที่สำหรับเส้นทางเดินกองทัพของกองทัพทหารราชวงศ์ต้าชุน การไม่ใช้เส้นทางที่คุ้นเคยที่สุด การใช้เส้นทางวกวน ซวนเทียนหมิงคิดว่าการไม่ใช้ทางลัด นั่นเป็นการสร้างปัญหากับเขาเมื่อเขาพยายามไล่ตามพวกเขา ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำเช่นนั้น
สำหรับในเมืองหลวงบุชงปรากฏตัวในเมืองหลวง นี่เป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายของซวนเทียนหมิง พูดตามตรง เขากังวลมากเมื่อได้ยินข่าวชิ้นนี้ บุชงหายตัวไปเป็นเวลาหลายปีและปรากฏตัวอีกครั้ง เขาจะลงมือแก้แค้นราชวงศ์ต้าชุนอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นตระกูลบุหรือต่อตัวเขาเอง และในบรรดาเป้าหมายของการแก้แค้นของเขา คนแรกคือเฟิงหยูเฮงที่ต้องแบกรับความรุนแรงของมัน
“องค์ชายจะมุ่งหน้าไปทางตะวันตกต่อไปหรือกลับสู่เมืองหลวงขอรับ? ” เป่ยจื่อยังไม่มีความคิดใด ๆ บุชงมาถึงเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุน ควรทำอย่างไรถ้าเขาพุ่งเป้าไปที่เฟิงหยูเฮง แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงเป็นเทพธิดา แต่ทุกอย่างมีความเสี่ยงและความเสี่ยงนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาทนไม่ได้
ซวนเทียนหมิงไม่ตอบรับเขาคิดหนักเช่นกัน จะต้องการมุ่งหน้าไปทางตะวันออกต่อหรือกลับสู่เมืองหลวง พี่เจ็ด อ่า พี่เจ็ด! ท่านพี่ให้คำถามที่ยากแก่ข้าจริง ๆ
เมืองหลวงณ คฤหาสน์เหลียน
จาวเหลียนเก็บสัมภาระของเขาในปัจจุบันถามหยุนเสี่ยว องครักษ์เงาของเขา “มีรถม้าที่เตรียมไว้หรือไม่ ฦ การเตรียมการเดินทางมีความสะดวกสบายมากขึ้นหรือไม่ เพิ่มผ้าห่มอีกสองสามชั้น วันในช่วงปลายฤดูหนาวจะหนาวมาก โดยเฉพาะตอนกลางคืนร่างกายและกระดูกเล็ก ๆ ของข้าไม่สามารถต้านทานได้”
หยุนเสี่ยวพยักหน้าอย่างไร้ประโยชน์ตอบ“รถม้าได้รับการจัดเตรียมอย่างดี ไม่เพียงแต่มีการวางผ้าห่มเพิ่มชั้นพิเศษของเสื้อผ้า และอาหารพิเศษในปริมาณที่ค่อนข้างมาก แค่คนนั้นต้องไปไหม”
จาวเหลียนตาเป็นประกาย“แน่นอน! องค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุนนำทหารไปสู่การทำสงคราม ถ้าข้าไม่แบกรับความลำบากกับพระองค์แล้ว มันจะพิจารณาถึงความรู้สึกที่แท้จริงได้อย่างไร ? ”
“ท่าน! ” หยุนเสี่ยวเตือนด้วยคิ้วที่ยกขึ้น “องค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุนได้หมั้นหมายกับคุณหนูสามตระกูลเฟิงแล้วขอรับ”
“งั้นหรือ? ” จาวเหลียนเหลียวมององครักษ์เงา “มันเป็นแค่การหมั้น พวกเขายังไม่ได้แต่งงานไม่ใช่หรือ ยิ่งกว่านั้นจะเป็นอย่างไรถ้าพวกเขาแต่งงานกัน ข้าก็จะเป็นนางสนม ! ไม่ต้องกังวล เจ้านายของสามารถทนความเจ็บปวดได้”
แต่หยุนเสี่ยวไม่สามารถรับเรื่องนี้ได้!
หยุนเสี่ยวกัดฟันด้วยความโกรธ“ก่อนที่ผู้อาวุโสจะเสียชีวิต ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพระองค์คืออาการป่วยของท่านที่จะได้รับการรักษาที่มีประสิทธิภาพที่สุด แต่ท่านก็สามารถรักษาได้แล้ว ทำไมท่านยอมแพ้ ? องค์ชายเจ็ดนั้นเป็นผู้ชาย ท่านจะไปหาผู้ชายได้อย่างไร……”
“เงียบๆ !” จาวเหลียนโบกมืออย่างขุ่นเคือง “เจ้าพูดคำเหล่านี้ทุกวัน แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ป่วยจากการพูดสิ่งนี้ แต่ข้าก็เบื่อที่จะได้ยิน เอาล่ะ ข้าได้ตัดสินใจแล้ว ข้าต้องเดินทางไปยังชายแดนตะวันออก หยุนเสี่ยวรู้หรือไม่ ? ข้าต้องไปช่วยองค์ชายเจ็ด ! พระองค์ไม่ได้ช่วยซวนเทียนหมิงเป็นผู้นำของทหารในการเดินทาง พระองค์กำลังจะไปตายแทนซวนเทียนหมิง ! ข้ามีจิตใจที่ชัดเจนและข้ารู้ทุกอย่าง ดังนั้นข้าต้องไปช่วยพระองค์ เร็ว ขับรถไปที่ประตูคฤหาสน์ เราจะออกไปเดี๋ยวนี้”
”สามี! เจ้ากำลังจะไปไหน ? ” ได้ยินเสียงของหลี่เฉิงจากด้านหลัง
จาวเหลียนรู้สึกแค่มีความสุขเขาตื่นแต่เช้าตรู่วันนี้วางแผนที่จะเคลื่อนไหวเมื่อดวงอาทิตย์ไม่ได้ขึ้น จุดประสงค์คือเพื่อหลีกเลี่ยงหลี่เฉิง ผู้หญิงคนนั้นมีปัญหาเรื่องเป็นบ้าและโง่มากเกินกว่าที่จะเรียกเขาว่าสามี เขาก็ใกล้จะเลิกกับนางที่พูดกับเขาแบบนั้น
แต่เขาไม่ได้คิดว่าเขาสามารถใช้มาตรการป้องกันและตอบโต้ได้ทั้งหมดแต่พวกเขาก็ยังล้มเหลวในการป้องกัน
จาวเหลียนมองไปข้างหลังและเห็นว่าหลี่เฉิงไม่ได้มีเวลาแม้แต่จะใส่เสื้อคลุมของนางและวิ่งออกมาในชุดชั้นในตัวบาง ๆ ของนาง บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างหลังนางกำลังวิ่งตามนางขณะที่ถือชุดชั้นนอก แต่นางไม่สามารถตามทันจังหวะของหลี่เฉิงได้
“ดูสิผู้หญิงลำบากมาก ! พวกเขาดีกว่าผู้ชายได้อย่างไร ? ” จาวเหลียนดุหยุนเสี่ยว “หนึ่งในนักแสดงที่บ้าบิ่น รูปร่างหน้าตาแบบไหนกันนะ ? ”
แต่หยุนเสี่ยวยอมรับหลี่เฉิงเป็นอย่างมากแม้จะกล่าวถึงนางในฐานะคนบ้า เขาก็บอกกับจาวเหลียนว่า “ท่านพูดถูกต้อง นี่คือวันที่ท่านควรใช้เวลา หากท่านมีความอ่อนไหวต่อคำแนะนำมากขึ้น ให้พระชายาหยูรักษาอาการป่วยของท่านได้ เช่นเดียวกับสิ่งที่ผู้อาวุโสของพระองค์ปรารถนา นำท่านฮูหยินไปกับท่านและใช้ชีวิตอย่างสงบสุข คฤหาสน์ของเราไม่ขาดแคลนเงินทอง ท่านสามารถใช้จ่ายได้ตามที่ท่านต้องการ เช่นเดียวกับที่ท่านต้องการ ทำไมท่านต้องไปที่น้ำโคลนของราชวงศ์ต้าชุน” น้ำโคลนของเฉียนโจวไม่เพียงพอสำหรับท่านใช่ไหม หยุนเสี่ยวอยากจะพูดเรื่องนี้กับจาวเหลียน แต่เมื่อคำพูดนั้นถึงปลายลิ้น เขาก็ยังกลืนมันลงไป สำหรับทุกสิ่งในเฉียนโจว พวกเขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นฝันร้ายของจาวเหลียน ถ้าเขาพูดถึงมันอีกครั้ง มันจะเป็นการแทงหัวใจของจาวเหลียนอย่างแน่นอน
“น้ำโคลนอะไร? ” จาวเหลียนไม่เห็นด้วยแม้แต่ชี้ไปที่หลี่เฉิง และพูดอย่างไม่สุภาพ “เจ้าต้องการให้ข้าแต่งงานกับผู้หญิงที่เป็นบ้าคนนี้หรือ ? ” 　　”ข้าไม่ได้บ้า! ” ในที่สุดหลี่เฉิงยืนอยู่ตรงหน้าเขาพูด “สามี เจ้าชอบพูดว่าข้าบ้า ? ” Aileen-novel
“ถ้าเจ้าไม่บ้าแล้วทำไมเจ้าถึงพูดกับข้าในฐานะสามี” จาวเหลียนพูดไม่ได้เลย “เอาล่ะ อย่าหยุดข้า วันนี้ข้าต้องออกไปแล้ว ไม่มีใครหยุดข้าได้”
”เจ้ากำลังจะทำอะไร? ” หลี่เฉิงถามพร้อมขมวดคิ้ว จากนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางหันหลังกลับและบอกกับบ่าวรับใช้ของนางว่า “รีบไปช่วยข้าเตรียมกระเป๋า ข้าจะไปกับสามี”
“เจ้าจะไปทำไม? ” จาวเหลียนเกือบคลั่งไปด้วยความโกรธ “ให้ข้าบอกเรื่องนี้กับเจ้า หลี่เฉิง ถ้าเจ้ายังไม่ฟังเหตุผล ข้าจะส่งคนพาเจ้ากลับไปที่ภาคเหนือเพื่อตามหาบิดาของเจ้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่สามารถมาที่เมืองหลวงและจะไม่เห็นข้าอีกต่อไป คิดให้ดี เจ้าต้องการถูกส่งกลับไปยังชายแดนภาคเหนือหรือเจ้าต้องการที่จะรอข้าอยู่ที่คฤหาสน์เหลียน ? ” 　　หลี่เฉิงตกตะลึงและคลายมือที่แขนเสื้อของจาวเหลียนขณะที่นางสั่น จาวเหลียนใช้โอกาสนี้ดึงหยุนเสี่ยวและวิ่งออกจากคฤหาสน์เหลียนเหมือนหนีออกมา และนั่งบนรถม้า หยุนเสี่ยวโบกแส้และรถม้าทิ้งฝุ่นไว้ข้างหลัง เมื่อมันเดินทางไกลมาก จาวเหลียนก็ดึงม่านรถม้าเปิดออกเพื่อตะโกนไปในทิศทางของหลี่เฉิง “กลับไปที่ชายแดนภาคเหนือ ! ไม่มีความหวังระหว่างเรา ! ข้าจะไปตามหาซวนเทียนฮั่ว ข้ากำลังไปหาซวนเทียนฮั่ว ! ฮ่าๆๆๆ ! ”
ที่ประตูของคฤหาสน์หลี่เฉิงยังคงตกตะลึง เสียงหัวเราะของจาวเหลียนทำให้นางรู้สึกถึงความหนาวเหน็บที่ไม่ได้มาจากอากาศที่หนาวเย็น บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างนางเตือนนางว่า “คุณหนู เขาออกไปแล้ว เราควรกลับเข้าไปข้างในเจ้าค่ะ ! ข้างนอกหนาวมาก เราไม่ควรอยู่ข้างนอกนานเกินไป”
ในที่สุดเมื่อกลับมาถึงความรู้สึกของนางรอยยิ้มอันขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง นางไม่ได้ทำให้ผู้หญิงคนนี้มีปัญหามากเกินไป นางหยิบเสื้อคลุมในมือของบ่าวรับใช้และคลุมไหล่ แล้วเดินกลับอย่างเชื่อฟัง มันเป็นเพียงความขมขื่นในใจของนางที่ค่อย ๆ เริ่มแสดงบนใบหน้าของนาง ในที่สุดก็กลายเป็นน้ำตาซึ่งไหลรินออกมา
ชายผู้นี้ที่นางตกหลุมรักด้วยรูปลักษณ์เพียงหนึ่งเดียวเมื่อหลายปีก่อน! เพื่อที่จะรักเขา นางไม่สนใจและแกล้งเป็นบ้า ไม่สนใจที่จะออกจากบ้านเกิดของนาง นางแค่อยากจะอยู่ข้างเขา ไม่ว่าอาการป่วยของเขาจะหายหรือไม่ นางจะรักษาเขา อยู่กับเขาอย่างถูกต้อง ตราบใดที่นางยังอยู่ข้างเขา ซักวันหนึ่งนางก็มีความสุข
แต่แสร้งทำเป็นบ้ามานานหลายปีนางก็ยังไม่สามารถรั้งตัวคนผู้นั้นให้อยู่กับนางได้ ! หลี่เฉิงเช็ดน้ำตาที่แก้มของนางมันหนาวเหมือนคฤหาสน์นี้ที่ไม่ได้มีจาวเหลียนอยู่ในนั้นอีกต่อไป
“องค์ชายเหลียนไล่ตามองค์ชายเจ็ดเจ้าคิดว่าพระองค์จะยึดติดกับองค์ชายเจ็ดจริง ๆหรือ ? ถ้าพระองค์ทำอย่างนั้นจริง ๆ แล้วไม่กลับมาอีก เราควรทำอย่างไร ? ” บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างนางคิดเรื่องนี้และรู้สึกปวดหัว “ในความเห็นของข้า เราควรกลับไปที่ชายแดนภาคเหนือ ! ไม่มีความหวังมากนักเมื่ออยู่ที่นี่ต่อไป องค์ชายเหลียนมีความคิดแปลก ๆ ที่ไม่สามารถเข้าใจได้ พระองค์ไม่สามารถบอกได้ว่าพระองค์เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ทำไมคุณหนูถึงยังยึดติดกับพระองค์อยู่ ? เป็นการดีกว่าถ้าได้กลับไปหาท่านใต้เท้าหวู่และเป็นลูกกตัญญู ท่านจะทำการตัดสินใจและแต่งงานกับคนดี จะดีกว่าอยู่ที่นี่โดยไม่มีชื่อหรือสถานะ”
บ่าวรับใช้คนนั้นพยายามที่หาความยุติธรรมให้นางจริงๆ นางผู้นี้ซึ่งติดตามนางจากชายแดนภาคเหนือ พยายามโน้มน้าวให้คุณหนูของนางกลับไป
แต่หลี่เฉิงบอกนางอย่างตั้งใจ“อย่าพูดกับข้าในฐานะคุณหนู พูดกับข้าในฐานะท่านฮูหยิน ! ข้าเป็นภรรยาของเฟิงจาวเหลียน ข้าไม่ได้เป็นคุณหนูตระกูลหวู่อีกต่อไป” 　　“แต่ในหัวใจขององค์ชายเหลียนมีแต่องค์ชายเจ็ด! พระองค์ไปที่ชายแดนตะวันออกเพราะองค์ชายเจ็ด พระองค์……”
“พระองค์ทำเพื่อองค์ชายเจ็ด! ” หลี่เฉิงแสดงรอยยิ้มที่มีปัญหาความชัดเจนในสายตาของนาง ไม่แสดงอาการบ้าคลั่งอีกต่อไป “พระองค์ทำสิ่งนี้เพราะตวนมู่อันกัว เจ้าไม่เคยได้ยินหรือ! ตวนมู่อันกัวปะปนกับผู้คนในซงซุย พระองค์ได้ตามหาตวนมู่อันกัวมานานแล้ว การได้รับข้อมูลนี้ตอนนี้ พระองค์จะไม่ไปได้อย่างไร ? ”
“ตวนมู่อันกัว? ” สำหรับผู้คนที่มาจากชายแดนภาคเหนือ เมื่อพูดถึงตวนมู่อันกัวจะมีความกลัวที่ไม่สามารถลบล้างได้อย่างง่ายดาย มันเป็นกรณีเดียวกันสำหรับบ่าวรับใช้คนนี้ พวกเขายังจำการกระทำทั้งหมดของตวนมู่อันกัวในชายแดนภาคเหนือได้ ยังรู้สึกหนาวสั่นเมื่อนึกถึงตอนนี้ บ่าวรับใช้หายใจเข้าพูดด้วยเสียงสั่น “องค์ชายเหลียนตามหาตวนมู่อันกัวเพื่อแก้แค้น ถ้าอย่างนั้นพระองค์จะตกอยู่ในอันตรายหรือไม่เจ้าคะ ? ”
ความทุกข์ปรากฏบนใบหน้าของหลี่เฉิงนางไม่ได้ตอบ มันเป็นเพียงว่านางหยุดเดิน ยืนที่ประตูของลานเล็ก ๆ น้ำตาไหลออกมา
ไม่ใช่แค่อันตรายเท่านั้นนางยังคงรู้สึกว่าจาวเหลียนจะไม่กลับมาหลังจากออกจากที่นี่ ร่างกายของเขาซึ่งเป็นชายก็ไม่ใช่เป็นหญิงไม่เชิงนั้นเกิดจากตวนมู่อันกัว นางรู้จักกับจาวเหลียน การฆ่าตวนมู่อันกัวเป็นเหตุผลของเขาในการมีชีวิตอยู่ ในช่วงเวลานี้จาวเหลียนไม่เคยหยุดสืบสวนจนถึงจุดที่เพื่อค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับควนมู่อันกัว เขายังทำทุกอย่างที่จะอยู่ในพระราชวังของฮ่องเต้ ด้วยข่าวของตวนมู่อันกัวในตอนนี้ เขาจะไปไม่ได้อย่างไร เขาใช้ข้ออ้างขององค์ชายเจ็ดเพื่อไม่ให้เขาจากไปอย่างโศกเศร้าและเศร้าหมอง
แม้ว่าหลี่เฉิงเข้าใจว่าจาวเหลียนไม่มีความรู้สึกใดๆ กับนางเป็นเรื่องจริง แต่การมีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขารู้สึกสงสารนางมาก ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่โกหกนางเช่นนี้ การใช้องค์ชายเจ็ดเป็นเกราะป้องกัน นางจะโกรธและเกลียดเขา แต่นางจะไม่ตกอยู่ในความสิ้นหวังและพังทลาย องค์ชายเหลียน ! เจ้าควรรู้ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ข้ารู้ดีในใจข้าจะทำอะไร ข้ารู้ทุกอย่าง !
หลี่เฉิงยืนอยู่ใต้ต้นไม้เช่นนี้น้ำตาของนางไหลตลอดทั้งวัน ร้องไห้จนบ่าวรับใช้ตื่นตระหนก อยากเชิญแพทย์มาตรวจนาง แต่ในที่สุดนางก็ได้ยินหลี่เฉิงพูดว่า “ไม่จำเป็น ข้าสบายดี หากเจ้าต้องออกจากคฤหาสน์ เช่นนั้นไปหาคนทำโลงศพ สั่งโลงศพที่มีคุณภาพสูง ข้ากลัวว่ามันจะต้องใช้ในเร็ว ๆ นี้……”
จาวเหลียนถ้าเจ้าไม่สามารถกลับมาอย่างมีชีวิต ข้าจะนำโลงศพไปเก็บร่างกายของเจ้า เราไม่สามารถเอาชนะชะตากรรมได้ในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ ถ้าเพียงแต่ข้าสามารถตายไปกับเจ้าได้ เจ้าจะไม่ปฏิเสธข้าและจากไปหลายพันไมล์เลย……