The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1139 ข้ามาทานอาหาร

ตอนที่1,139 ข้ามาทานอาหาร
เฟิงหยูเฮงออกจากเรือนของนางไปเองวังซวนและหวงซวนกำลังยุ่งอยู่กับการทำงานที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยา นางกำนัลอาวุโสโจวเป็นห่วงและอยากติดตามไปด้วย แต่นางปฏิเสธ แม้แต่องครักษ์เงาที่แอบส่งโดยนางกำนัลอาวุโสโจวที่แอบตามนางไปถูกค้นพบโดยเฟิงหยูเฮงและถูกส่งกลับไปที่ตำหนัก การไปพบเฟิงเฟินไดตอนนี้ ถ้าเจ้าของร่างเดิมนั้นอยู่รอบตัว นางต้องเผชิญหน้ากับมันด้วยตัวเอง ผู้คนจำนวนมากต้องไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้
เฟิงเฟินไดไม่ได้อาศัยอยู่ที่เรือนคริสตัลในตอนนี้หลังจากที่นางใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมบอกเลิกกับองค์ชายห้า นางก็ย้ายออกไปพาเสี่ยวเปาและดงหยิงรวมถึงคนอื่น ๆ อีกสองสามคนไปหาบ้านเช่า พวกนางอยู่อย่างสงบสุข　　(หมายเหตุนักแปล:เรือนสองชั้นเป็นโครงสร้างบ้านซึ่งจะมีพื้นที่เล็ก ๆ หลังจากเข้าสู่ประตูหลัก โดยมีประตูเล็ก ๆ ที่นำไปสู่ภายในห้องนั่งเล่นจริง)
แน่นอนว่านางไม่รู้สึกว่ามันแปลกที่เฟิงหยูเฮงรู้ที่อยู่นี้ด้วยสายตาของนางในเมืองหลวงทั้งหมด เครือข่ายของตำหนักหยูเป็นหนึ่งในสถานที่ที่กว้างที่สุด มันเป็นเรื่องง่ายมากที่เฟิงหยูเฮงจะหานางเจอ แต่สำหรับคุณหนูรองที่มีสถานะสูงส่งเช่นนี้ นางมาที่นี่ทำไม มีความรู้สึกผูกพันระหว่างสองคนนี้หรือไม่ ?
ประตูคฤหาสน์ถูกเปิดโดยเฟิงเฟินไดเองนางมีบ่าวรับใช้น้อยมากที่นี่ ดงหยิงก็ถูกส่งออกไปซื้อของต่าง ๆ ดังนั้นนางจะนั่งที่ลานด้านหน้าเสมอ เมื่อเฟิงหยูเฮงมาถึง นางกำลังสอนเสี่ยวเปาอ่าน และมันก็เป็นเพียงในช่วงเวลาเช่นนี้ นางรู้สึกขอบคุณที่นางโชคดีที่เกิดมาในคฤหาสน์เฟิง เฟิงจินหยวนเป็นเสนาบดี ดังนั้นสำหรับเด็ก ๆ ในคฤหาสน์ ไม่ว่าพวกเขาจะเกิดมาจากฮูหยินใหญ่หรือเป็นบุตรของอนุพวกนางจะได้รับการสอนโดยอาจารย์ ดังนั้นนางจึงอ่านออกเขียนได้ และในยุคนี้ เด็กผู้หญิงในบ้านหลายหลังไม่ได้รับอนุญาตให้ซื้อหนังสือ มันเป็นเรื่องดีสำหรับเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้อะไรเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเรียนรู้การเย็บปักถักร้อย และทักษะอื่น ๆ ของผู้หญิง
“พระชายาหยูมาทำไมเจ้าคะช่างเป็นแขกที่หายาก” เฟิงเฟินไดจับมือเสี่ยวเปาด้วยมือเดียวและอีกข้างถือหนังสือด้วย หลังจากย้ายออกจากเรือนคริสตัล นางไม่ได้พบองค์ชายห้าอีกเลย ไม่ต้องการติดต่อกับเฟิงหยูเฮงและคนอื่น ๆ อีกต่อไป หลังจากค่อย ๆ ออกจากจุดศูนย์กลางของอำนาจ กรอบความคิดของนางก็เปลี่ยนไป ตอนนี้มันหายากมากสำหรับนางที่จะจินตนาการถึงสิ่งที่ไม่สมจริงเหล่านั้นในตอนนี้ แต่เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงตอนนี้ ความฝันที่นางปล่อยวางลงไปเพราะนางทำอะไรไม่ถูก เริ่มที่จะดิ้นรนอยู่ในใจของนาง ความเย่อหยิ่งและความหงุดหงิดเริ่มเติบโตอย่างบ้าคลั่งโดยไม่ต้องควบคุมเหมือนวัชพืชเฟิงเฟินไดผลักเสี่ยวเปาไปข้างหน้า “ทักทายพระชายาหยู”
เสี่ยวเปาเชื่อฟังสองก้าวไปข้างหน้าโค้งคำนับเฟิงหยูเฮงพูดว่า “คารวะพระชายาหยูขอรับ” หลังจากที่เด็กจบคำทักทาย เขาเงยหน้าขึ้นมองเฟิงหยูเฮง มีความประทับใจในความทรงจำของพี่ใหญ่ซึ่งเป็นพระชายา แต่เฟิงหยูเฮงมีความอ่อนโยนมากกว่าในปัจจุบัน ทำไมเมื่อเขาเห็นพี่สาวคนนี้ เขาว่านางน่ากลัวนิดหน่อย ? เสี่ยวเปาถอยกลับและซ่อนตัวหลังเฟิงเฟินได เอื้อมมือไปหยิบเสื้อของเฟิงเฟินไดพูดเบา ๆ “เสี่ยวเปากลัว”
เฟิงเฟินไดมองเฟิงหยูเฮงพูดอย่างไม่สุภาพ“ทำไมพระชายาหยูมาที่นี่ด้วยสีหน้าโกรธ ? ข้าพาน้องชายของข้ามาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เราไม่ได้ทำให้พระชายาขุ่นเคือง พระชายาพยายามมาก่อปัญหากับใครในวันนี้ ? ”
ขณะที่นางพูดเฟิงหยูเฮงเดินเข้าไปข้างในบ้านสองชั้นนั้นเล็กมาก และนางก็สามารถเดินไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วทันที เมื่อนางกลับมาอีกครั้ง นางยืนอยู่กลางลานหลัก และนั่นคือตอนที่นางมองที่เฟิงเฟินไดโดยตรง
เฟิงเฟินไดเริ่มหัวเราะด้วยความโกรธ“เจ้าทำอะไร ? เจ้ามาที่บ้านของข้าเพื่อจับขโมยใช่หรือไม่ ? เจ้าเห็นแล้วว่าบ้านที่ข้าอยู่ตอนนี้มีขนาดใหญ่แค่นี้ ข้าจะซ่อนอะไรได้บ้าง”
เฟิงหยูเฮงมองดูนางและไม่ได้พูดอะไรไม่ใช่ว่านางไม่ต้องการพูด แต่การควบคุมความรู้สึกขุ่นเคืองอย่างหนักเริ่มทำให้เกิดปัญหาในใจนาง นางทำได้แค่พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อระงับมัน ไม่อย่างนั้นมันก็ง่ายมากที่นางจะบินไปด้วยความโกรธ และในขณะที่อยู่ในความโกรธ มันเป็นไปได้ที่นางจะทำร้ายเฟิงเฟินได
เฟิงเฟินไดเห็นว่านางไม่ได้พูดอะไรและรู้สึกสับสนมากขึ้นนางยังมีเวลาปิดประตูลาน นางเดินไปดูข้างนอก เฟิงหยูเฮงเข้ามาหานางจริง ๆ ไม่ได้พาบ่าวรับใช้มาด้วย แม้แต่เงาทั้งสองของวังซวนและหวงซวนก็ไม่สามารถมองเห็นได้ทุกที่ นางสับสนและไม่สามารถช่วยได้ แต่หันกลับมาอีกครั้งเพื่อถามบุคคลนั้นอยู่กลางลาน “เฟิงหยูเฮง! พูดมา ทำไมเจ้ามาที่นี่ ? การยืนอยู่ในลานของข้าโดยไม่พูดจาหรือกระทำสิ่งใด ลองดู ตอนนี้ตอนเที่ยง เจ้ามาที่นี่เพื่อกินข้าวหรือไม่ ? ”
โดยไม่คาดคิดเฟิงหยูเฮงพยักหน้าจริงๆ ในที่สุดก็เปิดปากของนาง และพูดประโยคแรกหลังจากเข้าไปในลาน “ใช่ ข้ามากินข้าว ข้าหิวขึ้นมาเมื่อข้าผ่านที่นี้ เมื่อคิดว่านี่เป็นที่ซึ่งน้องสี่อยู่ ข้าเข้ามาเพื่อขออาหาร”
จมูกของเฟิงเฟินไดเกือบจะคดด้วยความโกรธแล้วกินข้าวหรือ ? ในชีวิตนี้จำนวนครั้งที่นางกินร่วมกับเฟิงหยูเฮงสามารถนับได้ด้วยสิบนิ้วของนาง การโต้ตอบระหว่างคนทั้งสองนั้นพูดแค่ไม่เกินครึ่งประโยค ในช่วงงานเลี้ยงของตระกูลเฟิงในอดีต เมื่อในที่สุดก็รวมตัวกันที่โต๊ะเดียว หลังจากใช้ความพยายามอย่างมาก พวกเขาก็มักจะแยกย้ายกันไปอย่างไม่มีความสุขเพราะเรื่องจุกจิก วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตกหรือทิศอะไร ?
นางรู้สึกสงสัยแต่นางก็ยังอยากรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เฟิงหยูเฮงวางแผนไว้โดยบังเอิญดงหยิงกลับมาจากการซื้อของข้างนอก นางจึงสั่ง “ไปที่ห้องครัวและแจ้งให้พวกเขาทำบะหมี่อีกหนึ่งชาม พระชายาหยูจะอยู่ที่นี่เพื่อทานอาหารกลางวัน” หลังจากพูดแบบนี้ นางยังบอกกับเฟิงหยูเฮง “พระชายาอาจไม่ชอบมัน ตอนนี้ข้าไม่สามารถใช้จ่ายได้เหมือนเมื่อก่อน บ้านหลังเล็ก ๆ จะไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากเท่าที่ทำได้ ง่ายที่สุดเท่าที่จะทำได้ ! ”
เฟิงหยูเฮงไม่ชอบมันทันใดนั้นนางก็พบม้านั่งหินที่ลานบ้านเพื่อนั่งลง นางวางมือทั้งสองไว้บนโต๊ะด้านหน้าพยักหน้า “เอาล่ะ” จากนั้นนางก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้งเพื่อเริ่มการค้นหารอบใหม่ และในครั้งนี้นางไม่เพียงแค่ค้นหาลานด้านหน้าและด้านหลังเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทุกห้องในบ้านหลังนี้ด้วย　　เฟิงเฟินไดโกรธมากเห็นได้ชัดว่าเฟิงหยูเฮงมาหานาง แต่นางกำลังค้นหาอะไร เฟิงเฟินไดไม่เข้าใจเลย นางมีอะไรที่นี่ซึ่งมีค่ามากสำหรับพี่รองของนางที่จะมาเยี่ยมและค้นหาเป็นการส่วนตัว ? Aileen-novel
นางไม่เข้าใจและเฟิงหยูเฮงไม่ต้องการพูดในความเป็นจริง นางไม่สามารถอธิบายได้อย่างถูกต้อง จริง ๆ แล้วนางไม่สามารถถามเฟิงเฟินได หากผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคยอาศัยอยู่ที่นี่และประกาศว่านางเป็นเฟิงหยูเฮงตัวจริงงั้นหรือ ?
นางสงสัยว่าเจ้าของร่างเดิมมาที่บ้านของเฟิงเฟินไดแต่ในความเป็นจริงไม่มีอะไรในบ้านของเฟิงเฟินได นางไม่ได้มีบ่าวรับใช้มากมาย
เมื่อเห็นความสงสัยและสับสนของเฟิงเฟินไดฟังคำพูดที่เยือกเย็นของเฟิงเฟินไดซึ่งออกมาทีละคำ อารมณ์ของเฟิงหยูเฮงก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน สองคนนั่งที่โต๊ะอาหาร บ่าวรับใช้ยกบะหมี่มา บะหมี่ธรรมดา 3ชาม มีเนื้อสัตว์และผัก ไม่ได้เติมน้ำมัน แต่มีกลิ่นหอมมาก นางคีบเนื้อในชามของนางเพื่อมอบให้กับเสี่ยวเปา พร้อมยื่นมือไปที่ตบเบา ๆ ของเสี่ยวเปากล่าวว่า “เสี่ยวเปาเป็นคนดี กินเนื้อเยอะ ๆ จะได้โตเร็ว ๆ ”
เฟิงเฟินไดได้แต่หัวเราะถามในขณะที่รู้สึกไร้ประโยชน์ “เจ้าวางแผนจะทำอะไร ? ข้าทำให้เจ้าผิดหวังและข้าก็ปล่อยเฟิงเซียงหรู เจ้าไม่อนุญาตให้ข้าพูดกับเจ้าในฐานะพี่รอง ดังนั้นข้าไม่ได้ทำ ข้าจะหลีกเลี่ยงพวกเจ้าทุกคนโดยการอยู่ห่างไกลและใช้ชีวิตของตัวเอง แต่เจ้ากลับมาอีกครั้งและค้นบ้านของข้าจากบนลงล่าง……เฟิงหยูเฮง เจ้าต้องการอะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงมองมาที่นางทันทีคิดว่าถ้าเจ้าของร่างเดิมยังอยู่ใกล้ นางจะรู้สึกอย่างไรเมื่อเผชิญหน้ากับน้องสี่นี้ หากเจ้าของร่างเดิมยังมีชีวิตอยู่ตลอดเวลาและกลับมาที่เมืองหลวงจากทางตะวันตกเฉียงเหนือ นางจะยังคงมีชีวิตอยู่ต่อไปหลังจากการทรมานหลายครั้งจากตระกูลเฟิงหรือนางจะตายในกองไฟในมณฑลเฟิงหวู่เมื่อหลายปีก่อน ?
เมื่อเห็นว่านางรู้สึกงุนงงอีกครั้งเฟิงเฟินไดก็ตบโต๊ะด้วยความโกรธจนทำให้เสี่ยวเปาเกือบร้องไห้ด้วยความตกใจ นี่คือเมื่อเฟิงหยูเฮงรับรู้ แต่นางก็พูดว่า “ไม่มีอะไร หิวข้าว ! หลังจากกินเสร็จแล้วข้าจะกลับ”
“เจ้า……”เฟิงเฟินไดพูดไม่ออกด้วยความโกรธ ความโกรธติดคอนางไม่ออกมา เอาล่ะ ! นางไม่สามารถชนะพี่รองนี้ได้ในอดีต เมื่อตอนนี้นางกำลังหลีกเลี่ยงเรื่องทางโลก ในตอนนี้นางอาจจะยังโกรธคนอื่นอยู่หรือเปล่า นางกระทำสิ่งที่เลวร้ายมากเกินไปในอดีต พระเจ้าไม่ยอมให้นางหันหลังให้ แต่ไม่อนุญาตให้นางใช้ชีวิตที่เงียบสงบ ?
เฟิงเฟินไดไม่รู้ว่าจะพูดอะไรและนางก็ไม่สามารถที่จะกินได้ เพียงนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความโกรธ เฟิงหยูเฮงทานโดยไม่พูด บะหมี่ครึ่งชามลงในกระเพาะของนางอย่างรวดเร็ว ในช่วงเวลานี้นางไม่ลืมที่จะเตือนเสี่ยวเปาให้กินเช่นกัน แม้จะนำเนื้อ เส้นจากชามบะหมี่ ซึ่งของเฟิงเฟินไดไม่ได้ถูกแตะต้องมามอบให้เสี่ยวเปา สำหรับฉากนี้ ดูเหมือนว่าเฟิงเฟินไดเป็นแขก เฟิงหยูเฮงและเสี่ยวเปาเป็นพี่น้องทางสายเลือด
ความคิดที่บิดเบี้ยวของเฟิงเฟินไดค่อยๆ เกิดขึ้นอีกครั้ง นางรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นใบหน้าของเสี่ยวเปาดูดีขึ้น และมันก็ดูเหมือนเฟิงจินหยวนมาก ๆ นางขยับมือนางคว้าตะเกียบของเสี่ยวเปาอีกครั้งโดยพูดเสียงดังว่า “หยุดกิน ! ”
เสี่ยวเปาร้องไห้เสียงดัง“ฮื่อ” แต่เมื่อเขาร้องไห้ เฟิงเฟินไดก็หงุดหงิดมากขึ้น “เจ้าร้องไห้ทำไม ? เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้ากลัวนาง ทำไมเจ้าไม่ร้องไห้ ? นางเป็นคนดีหลังจากให้เนื้อสองสามชิ้นหรือ ? ข้าเลี้ยงดูเจ้าทุกวัน ทำไมข้าไม่เห็นเจ้าพูดอะไรที่ดีเกี่ยวกับตัวข้า ? ”
ทันใดนั้นนางก็โกรธและดุด่าเสี่ยวเปาอย่างรุนแรงแต่ไม่ว่าจะเป็นเฟิงหยูเฮง หรือเสี่ยวเปา นี่ก็ไม่มีอะไรใหม่ เฟิงเฟินไดไม่ได้มีความรู้สึกปกติของความสุขและความโกรธ นางจะอารมณ์เสียกะทันหันนี่เป็นเรื่องปกติมาก แม้ว่านางจะมีอาการรุนแรงขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่นิสัยเดิมของนางก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้เลย
เสี่ยวเปาฟื้นขึ้นมาหลังจากร้องไห้ครู่หนึ่งและบอกเฟิงเฟินได“เสี่ยวเปารู้ว่าท่านพี่เป็นคนดี เสี่ยวเปาพูดเสมอว่าท่านพี่ดีแค่ไหน ! ”
เฟิงเฟินไดจ้องมองเขาไม่พูดอะไรเลยแต่ดวงตาของเฟิงหยูเฮงจ้องมองที่เฟิงเฟินไดอย่างเฉยเมย รู้สึกอยากจะขุดหัวใจของนางเพื่อดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้น ถ้าเฟิงหยูเฮงไม่ได้อธิบายสิ่งต่าง ๆ อย่างชัดเจนในวันนี้ นางจะนอนไม่หลับไปกี่วัน ?
แต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรเลยเพราะเห็นว่าชามบะหมี่หมดแล้วนางลุกขึ้นยืนพูดกับเฟิงเฟินไดว่า “ข้ากินเสร็จแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน เฟิงเฟินได แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้อยู่กับสิ่งนี้ แต่เราทุกคนเป็นบุตรของตระกูลเฟิง ในที่สุดหากเจ้าต้องการความช่วยเหลือจากข้า เจ้าสามารถไปหาข้าที่ตำหนักหยูได้ ข้าจะช่วยเจ้าทุกอย่างที่ข้าสามารถช่วยได้ นอกจากนี้เรื่องอารมณ์ของเจ้า ดูแลเสี่ยวเปาให้ดี การมีน้องชายอยู่เคียงข้างเจ้าเป็นสิ่งที่มีความสุข ปีหน้าเจ้าจะกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่าทำอะไรแก่องค์ชายห้ามากเกินไป ถ้าเจ้าไม่สามารถแก้ไขปัญหาของตัวเองเกี่ยวกับพระองค์ได้ ข้าสามารถช่วยเจ้าไปคุยกับพระองค์ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ขอโทษและอย่าขัดแย้งกับตัวเองต่อไป การใช้ชีวิตที่ดีเป็นวิธีที่เหมาะสม”
หลังจากที่นางพูดจบแล้วนางก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นอีก แล้วหันกลับแล้วเดินออกไป เฟิงเฟินไดมองเฟิงหยูเฮงที่เดินออกจากบ้าน แล้วเดินไปที่ประตูลาน เปิดประตูด้วยตัวนางเองโดยไม่หันกลับมามอง ชั่วครู่หนึ่งนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางจะโกรธหรือหัวเราะ แม้แต่เสี่ยวเปาก็พูดในขณะที่รู้สึกตะลึง “พระชายาหยูมาเพื่อกินบะหมี่จริง ๆ ! ” 　　แต่เฟิงเฟินไดรู้ว่าไม่ได้นางไม่ต้องการที่จะเดาว่าทำไมเฟิงหยูเฮงถึงมาหานางคิดแค่ประโยคสุดท้ายที่เฟิงหยูเฮงกล่าว ขอให้นางแก้ไขสิ่งต่าง ๆ กับองค์ชายห้า ? พวกเขาเข้าใจอะไรได้บ้าง นางได้ยินว่าวันหนึ่งหลังจากที่นางออกจากเรือนคริสตัล หญิงสาวอีกคนหนึ่งก็ได้รับการต้อนรับสู่ตำหนักทันที กลายเป็นพระชายารองของซวนเทียนหยาน……