ตอนที่1,164 ป้องกันใคร?
ซวนเทียนฮั่วปรากฏตัวต่อหน้าหลู่หยูในเวลานี้หลู่หยูก็ไม่กลัวตาย
เขาคิดว่าเขาดื่มมากเกินไป! คิดว่าเขาเห็นผี ! แต่เขาขยี้ตาและมองอย่างตั้งใจ ชายตรงหน้าเขาที่ดูเหมือนเทพเซียนในชุดขาวใช่องค์ชายเจ็ดแห่งราชวงศ์ต้าชุนหรือไม่ ? ถ้าไม่ใช่ เขาจะเป็นใคร ?
หลู่หยูรู้สึกสับสนเล็กน้อยเขาสงสัยว่าเหตุใดองค์ชายเจ็ดจึงยืนอยู่ที่นี่ และพวกเขาเข้ามาในปินเฉิงได้อย่างไร ? เขาเข้าสู่ที่ว่าการประจำมณฑลได้อย่างไร ?
ด้วยความงุนงงทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่ามีคนเพิ่งรายงานเขาว่าราชวงศ์ต้าชุนโจมตีเมืองนี้ อาจเป็นเรื่องจริง ? มันไม่ถูกต้อง ! เขามองไปที่ซวนเทียนฮั่วและถามด้วยความงุนงง “ข้าได้ยินมาว่าพระองค์กำลังโจมตีประตูเมืองทั้งสี่พร้อมกัน ? แต่จริง ๆ แล้วพระองค์ตั้งค่ายที่ด้านนอกประตูอย่างชัดเจน”
ซวนเทียนฮั่วอธิบายความสับสนของเขา”กองทัพอยู่ที่นั่น แต่ทหารไม่ได้กระจุกตัวอยู่ที่เดียวเสมอไป”
ทหารที่อยู่ด้านข้างที่มารายงานว่าราชวงศ์ต้าชุนโจมตีเมืองแล้วก็พูดขึ้นมาประโยคหนึ่ง”ท่านใต้เท้า พวกเขาเดินผ่านอุโมงค์แล้วขอรับ ! ”
หลู่หยูรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น”พระองค์ตั้งค่ายมาหลายวันแล้วโดยไม่ได้โจมตีเมือง เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเจ้ากำลังขุดอุโมงค์” ราชวงศ์ต้าชุนเป็นหนูทั้งหมดหรือไม่ ? อุโมงค์ถูกขุดเร็วเกินไป ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันในการขุดอุโมงค์ทั้งสี่ที่สามารถรองรับกองทัพได้งั้นหรือ ? เขามองไปที่ซวนเทียนฮั่วและคิดในใจว่า นอกจากคน ๆ นี้จะเป็นเทพเซียนแล้ว มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะขุดอุโมงค์แบบนั้น แน่นอนว่าเขาเมามาก และเห็นภาพหลอน ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหก
หลู่หยูเอาหัวโขกโต๊ะรำพึงในใจให้ตื่นเร็วๆ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นชุดสีขาวของซวนเทียนฮั่ว เขามีอาการทรุดลงเล็กน้อย ตอนนี้เขายังขืนใจองค์ชายเจ็ด แต่เมื่อเขาเห็นเทพเซียนในตอนนี้ เขารู้สึกว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูด มันช่างยุ่งเหยิงจริง ๆ !
ตูม! ตูม !
เสียงข้างนอกดังขึ้นและหลู่หยูก็ถามโดยไม่รู้ตัว “เกิดอะไรขึ้น ? ”
มีคนที่ดื่มมากเกินไปบอกเขาว่า”ท่านใต้เท้า มันเป็นกลองใหญ่ พวกเขากำลังเล่นกลองใหญ่เพื่อเฉลิมฉลองขอรับ ! ” คนๆ นี้ไม่รู้ว่าบรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และภายใต้อิทธิพลของสุรา มันก็มีความสุขมาก
แต่หลู่หยูตื่นขึ้นมาก่อนหน้านี้ชายคนนั้นบอกเขาว่ามันเป็นกลอง แต่เขาจะเชื่อได้อย่างไร ! เขามองไปที่ซวนเทียนฮั่ว เหงื่อเย็น ๆ ผุดบนหน้าผากของเขา แล้วเขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “มันไม่ใช่เสียงกลอง มันเป็นเสียงสายฟ้าสวรรค์ ! มันเป็นสายฟ้าสวรรค์ของราชวงศ์ต้าชุน ! พระองค์ใช้สายฟ้าสวรรค์เพื่อระเบิดเมืองจริง ๆ หรือ ข้ารู้จักแขกของข้า ในเมืองมีคนกี่คน ราชวงศ์ต้าชุนต้องการเข่นฆ่าพลเมืองหรือไม่ พระองค์จะถูกสวรรค์ประณามหากทำร้ายผู้บริสุทธิ์มากมายเช่นนี้ ! ”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหน้าและบอกเขาอย่างใจเย็น”เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของพลเมือง ตอนนี้พลเมืองถูกย้ายไปอยู่ที่เดียวกันหมดแล้ว คนที่เหลือไม่กี่คนก็ปลอดภัยเช่นกัน ภายใต้การคุ้มครองของเรา ใต้เท้าหลู่ เป็นห่วงตัวเองเถิด ! วันนี้เป็นวันเกิดของเจ้า แต่น่าเสียดายที่ข้ามาทำลายงานวันเกิดของเจ้าและไม่ได้นำของขวัญมาให้เจ้า แต่กลับต้องการที่จะขออะไรจากเจ้า มันน่าอายเล็กน้อยเมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เนื่องจากข้ามาแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะกลับไปมือเปล่า ใต้เท้าหลู่ เมืองปินเฉิงนี้จะเป็นของกำนัลเล็กน้อยในการพบกันที่เจ้ามอบให้ข้า ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ชอบของขวัญที่หายาก” หลู่หยูกำลังจะอกแตกตายด้วยความโกรธเมืองใหญ่เช่นนี้ถือว่าของกำนัลน้อยมากในสายตาขององค์ชายเจ็ด ? อะไรถึงจะเรียกว่าของกำนัลชิ้นใหญ่ล่ะ ? เขาคิดที่จะลุกขึ้นสู้ เขาไม่สามารถยอมแพ้แบบนี้ได้ แต่เขาจะสู้ศึกได้อย่างไร เขาดื่มมากเกินไปและร่างกายของเขาไม่สามารถรับแรงใด ๆ ได้ ก่อนที่เขาจะยืนขึ้น เขาก็ล้มลงอีกครั้ง
นี่ไม่ใช่เฉพาะหลู่หยูแต่ยังรวมถึงทหารของซงซุยเกือบทั้งหมดในเมืองปินเฉิงคืนนี้ด้วย โดยเฉพาะผู้ที่ปกป้องเมือง นอกจากเมาแล้วพวกเขายังพบว่าขาและเท้าของพวกเขาหมดแรงมากจนมีปัญหาในการเดินด้วยซ้ำ ในที่สุดก็มีคนรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและมีบางอย่างผสมอยู่ในสุรา ! แต่เมื่อมองย้อนกลับไปเพื่อตามหาคนขายสุราที่แต่งตัวเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของที่ทำการประจำมณฑลก็พบว่าไม่มีใครพบเห็น ผลก็คือพวกเขาเฝ้าดูเมื่อทหารของราชวงศ์ต้าชุนออกมาจากอุโมงค์เหมือนผีและตรงเข้าไปในเมือง จากนั้นประตูเมืองก็เปิดกว้าง ปล่อยให้ทหารและม้าจำนวนมากตามหลังพวกเขาเข้าเมือง
บางคนที่ดื่มน้อยก็พยายามขัดขืนแต่ทหารของราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้ต่อสู้กับพวกเขา พวกเขาจึงเลือกสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่และโยนสายฟ้าสวรรค์ไปที่อื่น และการระเบิดทำให้พื้นดินในปินเฉิงสั่นสะเทือน ทหารที่ตั้งใจจะต่อต้านต่างหวาดกลัวจนไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า และปล่อยให้กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนบุกเข้าไปยึดเมืองปินเฉิงโดยตรงโดยไม่มีการโจมตีและการต่อสู้
ราชวงศ์ต้าชุนบุกเข้าไปในเมืองโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ ไม่ทำร้ายพลเมืองแม้แต่คนเดียวและปิดกั้นในห้องจัดเลี้ยง นี่เป็นเรื่องตลกสำหรับทหารของราชวงศ์ต้าชุน แต่สำหรับทหารของซงซุย มันกลายเป็นฝันร้าย
ผู้คนทั้งหมดซึ่งมารวมตัวกันที่จัตุรัสกลางไม่ได้ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติจนกระทั่งกลุ่มของราชวงศ์ต้าชุนรวมตัวกัน ผู้คนต่างระเบิดความรู้สึกรักชาติที่มีต่อซงซุยออกมาอย่างรวดเร็ว ผู้คนจำนวนมากเริ่มเร่งรีบและริเริ่มใช้หมัดและเท้าต่อสู้กับกองทัพของราชวงศ์ต้าชุน แม้แต่เด็กห้าหรือหกขวบก็รู้ที่จะเกาะแข้งเกาะขาทหาร กัดแขนขาของพวกอย่างดุเดือด
ทหารเหล่านี้ได้ต่อสู้กับซวนเทียนหมิงหลายครั้งและเจาะเมืองของศัตรูหลายแห่ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พลเมืองมีความภักดีสูง คนเหล่านี้ไม่ยอมให้พวกเขาต่อสู้ พวกเขาแช่แข็งอยู่ที่นั่นสักพัก กัดฟันอย่างอดทน แต่ก็ยังไม่ยอมถอยสักก้าว
ต่อมาเมื่อผู้คนเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ผู้หญิงก็เริ่มร้องไห้ในขณะที่กล่าวหาว่าราชวงศ์ต้าชุนเป็นโจรยึดบ้านของพวกเขา เสียงกล่าวหาดังออกมาทั้งน้ำตา และมันฟังดูเศร้ามาก แม้แต่ทหารบางคนก็งง เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขาคิดผิด พวกเขาเป็นโจรที่ยึดบ้านของพลเมืองหรือ ?
ฉากนี้ดำเนินต่อไปเป็นเวลานานจนกระทั่งซวนเทียนฮั่วขี่ม้ามาที่จัตุรัส เขามองไปที่พลเมืองผู้หญิงที่ร้องไห้ด้วยความโกรธ ผู้ชายที่ม้วนแขนเสื้อและเด็ก ๆ ที่ไม่มีเหตุผล พวกเขาตะโกน… เขาคิดจะพูด เขาอยากให้เหตุผลกับพวกเขา แต่ในขณะนี้จู่ ๆ เขาก็เริ่มเหนื่อยล้า
การใช้เหตุผลคืออะไร? พลเมืองจะเข้าใจหรือไม่ว่าชัยชนะขององค์ชายหมายถึงอะไร ? ผู้คนจะเข้าใจหรือไม่ว่าฮ่องเต้องค์ใหม่แห่งซงซุยกำลังจะหันหลังให้ราชวงศ์ต้าชุน ? ไม่ ! ผู้คนไม่เข้าใจสิ่งเหล่านั้นเลย พวกเขารู้แค่ว่าบ้านของพวกเขาถูกบุกรุก พวกเขารู้แค่ว่าตอนนี้พวกเขายืนอยู่ต่อหน้ากองทัพของราชวงศ์ต้าชุน ดังนั้นพวกเขาจึงสร้างปัญหา พวกเขาต้องการขับไล่ทหารของราชวงศ์ต้าชุนออกไปอีกครั้ง
ดังนั้นเนื่องจากไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายเหตุผลจึงเป็นการดีที่จะกระจายข้อเท็จจริงให้ชัดเจนมากขึ้น เพื่อให้ทุกคนได้เห็น และสิ่งที่เขาทำได้คือช่วยชีวิตคนเหล่านี้ให้ได้มากที่สุด และอีกฝ่ายต้องเลือกด้วยตัวเอง
ซวนเทียนฮั่วส่ายหน้าและพูดอย่างใจเย็นหลังจากใช้ประโยชน์จากพลังภายในของเขาแล้ว เขาก็พูดกับคนตรงหน้าว่า “เมื่อราชวงศ์ต้าชุนมาถึงแล้ว ข้าไม่เคยคิดที่จะกลับไปเลย ข้าให้พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องพวกเจ้าจากการบาดเจ็บล้มตาย เป็นความเมตตาและความชอบธรรม ไม่มีถูกหรือผิดในโลกนี้ตั้งแต่สมัยโบราณ ซงซุยต้องอดทนต่อชัยชนะและความพ่ายแพ้ของฮ่องเต้ และเนื่องจากพวกเจ้าเป็นพลเมืองของซงซุย พวกเจ้าจึงต้องอดทนไปพร้อมกับพวกเขา ข้าจะให้พวกเจ้าเลือกในวันนี้ หากเจ้าอยากเป็นพลเมืองของซงซุยก็ออกจากเมืองนี้ไป ผู้ที่ต้องการกลับไปที่ราชวงศ์ต้าชุนก็จงอยู่และใช้ชีวิตแบบเดิมต่อไป ไม่ว่าพวกเจ้าจะเลือกอะไร ข้าต้องบอกความจริงเกี่ยวกับซงซุยให้พวกเจ้าทราบ เมื่อก่อนราชวงศ์ต้าชุนเป็นอาณาจักรหลัก และตอนนี้ราชวงศ์ต้าชุนได้กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง พวกเจ้ามาจากซงซุยซึ่งซงซุยเป็นของราชวงศ์ต้าชุน”
เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดมากกว่านี้การต่อสู้กำลังเริ่มต้นและคำพูดที่ชอบธรรมใด ๆ ฟังดูหน้าซื่อใจคดต่ออีกฝ่าย ซวนเทียนฮั่วบอกกับเฉียนหลี่ว่า “การลงทะเบียนสำหรับทุกคน หากเจ้าต้องการออกไป ให้ส่งคนไปที่บ้านของพวกเขาเพื่อนำสิ่งของมีค่าติดตัวไปด้วย จากนั้นปล่อยพวกเขาออกจากมณฑลนี้ หากพวกเขาไม่ต้องการออกไป ส่งคนไปส่งพวกเขาที่บ้านและปล่อยให้พวกเขาดำเนินชีวิตต่อไป”
อำนาจในการสั่งประหารชีวิตของกองทัพนั้นแข็งแกร่งมากและด้วยคำสั่งของซวนเทียนฮั่ว เฉียนหลี่ทำตามทันที และพลเมืองของซงซุยลังเลที่จะทำเช่นนั้น แต่ภายใต้กองกำลังติดอาวุธที่ทรงพลังของราชวงศ์ต้าชุน พวกเขาไม่มีความสามารถที่จะต้านทานได้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำตามคำพูดของซวนเทียนฮั่ว ตัดสินใจเลือก 2 ทางเลือกนั้น
ในที่สุดผู้คนกว่าครึ่งก็จากไปและเหลือเพียงส่วนน้อยเมื่อมองไปที่เมืองที่ว่างเปล่ากว่าครึ่ง ซวนเทียนฮั่วจึงสั่งให้กองทัพประจำการและใช้เมืองปินเฉิงเป็นฐานทัพชั่วคราวสำหรับพวกเขา และผู้ที่ถูกพาลงมาจากห้องจัดเลี้ยงรวมทั้งหลู่หยูถูกควบคุมตัวก่อน และแม้แต่ทหารเชลย หลังจากนั้นหากมีผู้ที่เต็มใจเชื่อฟัง พวกเขาก็จะได้รับการยอมรับ ไม่สำคัญว่าจะมีผู้ที่ฝ่าฝืนหรือไม่ สถานที่ที่มีอากาศหนาวจัดหลายแห่งต้องใช้แรงงาน ส่งบางคนช่วยดูแลพวกเขา
ข่าวการล่มสลายของเมืองปินเฉิงแพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทั่วทั้งราชวงศ์ซงซุยหลังจากได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้น ตวนมู่อันกัวซึ่งยังอยู่ครึ่งทางก็เปลี่ยนแผนทันทีและยอมแพ้มณฑลปินเฉิงเพื่อสร้างกำแพง นั่นเป็นเมืองที่สองของซงซุยที่อยู่ใกล้กับราชวงศ์ต้าชุนมากที่สุด เนื่องจากเขาไปมณฑลปินเฉิงช้าเกินไป แผนของเขาที่จะเริ่มก็หายไปทันที
หลังจากซวนเทียนฮั่วยึดครองมณฑลปิงเฉิงสิ่งแรกที่เขาทำคือปิดประตูเมืองใหญ่ทั้งสี่และส่งกองกำลังจำนวนมากไปคุ้มกัน ผู้คนไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากนั้น นี่คือสิ่งที่หัวหน้าทุกคนต้องทำหลังจากโจมตีเมือง แต่หลังจากการประจำการทั้งหมดเสร็จสิ้น ซวนเทียนฮั่วก็พูดกับพวกเขาในสิ่งที่ทุกคนแทบไม่อยากจะเชื่อว่า “ประตูเมืองใหญ่ทั้งสี่มีอาวุธ และคนแรกที่ได้รับการปกป้องคือองค์ชายเก้า ! ทหารทุกคนทำตามคำสั่ง หากองค์ชายเก้ามาถึง ไม่อนุญาตให้เปิดประตูเมืองให้พวกเขาเข้ามา หากมีการฝ่าฝืนคำสั่งใด ๆ จะถูกตัดหัว ! ”
พวกทหารสับสนทำไมไม่ให้องค์ชายเก้าเข้ามา ? พวกเขาปกป้องกำแพง ไม่ได้ปกป้องซงซุย แต่ปกป้ององค์ชายเก้า ?
เฉียนหลี่สามารถเข้าใจถึงความพยายามอันอุตสาหะของซวนเทียนฮั่วเขารู้ว่าซวนเทียนฮั่วได้ตัดสินใจที่จะจบการต่อสู้เพื่อซวนเทียนหมิงในครั้งนี้ ตอนนี้มณฑลปินเฉิงถูกทำลายแล้ว แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะราบรื่นในอนาคตเขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เรียกว่าสงครามแห่งความตายจะเกิดขึ้น ความรู้สึกนี้เหมือนฟ้าร้องที่พื้น เพียงแต่รู้ว่ามันจะระเบิด แต่ไม่รู้ว่าก้าวไหนที่สามารถเหยียบได้ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกทรมานจริง ๆ
ในช่วงบ่ายสามวันต่อมาซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อก็มาถึงเมืองปินเฉิง ทั้งสองเดินทางเข้าเมืองฟู่โจวเมื่อเช้านี้ พวกเขาได้ยินข่าวว่าปินเฉิงถูกยึดเมืองแล้วทันทีที่พวกเขาเข้าไป พวกเขามีความสุขจริง ๆ ในที่สุดที่มณฑลปินเฉินก็ถูกยึด เป่ยจื่อก็ชี้ไปที่ประตูเมืองและกล่าวว่า “พระองค์ เมืองนี้เป็นของเรา ! พระองค์เห็นทหารองครักษ์ข้างบนหรือไม่ขอรับ พวกเขาเป็นพี่น้องของเราเอง ! ” เขากล่าวขณะที่เดินไปที่กำแพงเมือง ด้านบนโบกมือ “ทุกคน พวกข้ามาถึงแล้ว เปิดประตูเร็ว ! ”
ใครจะรู้หลังจากมองลงไปแล้วคนที่อยู่เหนือกำแพงเมืองก็ตอบกลับมาว่า “องค์ชายเก้ากลับไป ! มณฑลปินเฉิงไม่ต้อนรับพระองค์ขอรับ ! ”
ซวนเทียนฮั่วปรากฏตัวต่อหน้าหลู่หยูในเวลานี้หลู่หยูก็ไม่กลัวตาย
เขาคิดว่าเขาดื่มมากเกินไป! คิดว่าเขาเห็นผี ! แต่เขาขยี้ตาและมองอย่างตั้งใจ ชายตรงหน้าเขาที่ดูเหมือนเทพเซียนในชุดขาวใช่องค์ชายเจ็ดแห่งราชวงศ์ต้าชุนหรือไม่ ? ถ้าไม่ใช่ เขาจะเป็นใคร ?
หลู่หยูรู้สึกสับสนเล็กน้อยเขาสงสัยว่าเหตุใดองค์ชายเจ็ดจึงยืนอยู่ที่นี่ และพวกเขาเข้ามาในปินเฉิงได้อย่างไร ? เขาเข้าสู่ที่ว่าการประจำมณฑลได้อย่างไร ?
ด้วยความงุนงงทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่ามีคนเพิ่งรายงานเขาว่าราชวงศ์ต้าชุนโจมตีเมืองนี้ อาจเป็นเรื่องจริง ? มันไม่ถูกต้อง ! เขามองไปที่ซวนเทียนฮั่วและถามด้วยความงุนงง “ข้าได้ยินมาว่าพระองค์กำลังโจมตีประตูเมืองทั้งสี่พร้อมกัน ? แต่จริง ๆ แล้วพระองค์ตั้งค่ายที่ด้านนอกประตูอย่างชัดเจน”
ซวนเทียนฮั่วอธิบายความสับสนของเขา”กองทัพอยู่ที่นั่น แต่ทหารไม่ได้กระจุกตัวอยู่ที่เดียวเสมอไป”
ทหารที่อยู่ด้านข้างที่มารายงานว่าราชวงศ์ต้าชุนโจมตีเมืองแล้วก็พูดขึ้นมาประโยคหนึ่ง”ท่านใต้เท้า พวกเขาเดินผ่านอุโมงค์แล้วขอรับ ! ”
หลู่หยูรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น”พระองค์ตั้งค่ายมาหลายวันแล้วโดยไม่ได้โจมตีเมือง เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเจ้ากำลังขุดอุโมงค์” ราชวงศ์ต้าชุนเป็นหนูทั้งหมดหรือไม่ ? อุโมงค์ถูกขุดเร็วเกินไป ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันในการขุดอุโมงค์ทั้งสี่ที่สามารถรองรับกองทัพได้งั้นหรือ ? เขามองไปที่ซวนเทียนฮั่วและคิดในใจว่า นอกจากคน ๆ นี้จะเป็นเทพเซียนแล้ว มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะขุดอุโมงค์แบบนั้น แน่นอนว่าเขาเมามาก และเห็นภาพหลอน ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหก
หลู่หยูเอาหัวโขกโต๊ะรำพึงในใจให้ตื่นเร็วๆ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นชุดสีขาวของซวนเทียนฮั่ว เขามีอาการทรุดลงเล็กน้อย ตอนนี้เขายังขืนใจองค์ชายเจ็ด แต่เมื่อเขาเห็นเทพเซียนในตอนนี้ เขารู้สึกว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูด มันช่างยุ่งเหยิงจริง ๆ !
ตูม! ตูม !
เสียงข้างนอกดังขึ้นและหลู่หยูก็ถามโดยไม่รู้ตัว “เกิดอะไรขึ้น ? ”
มีคนที่ดื่มมากเกินไปบอกเขาว่า”ท่านใต้เท้า มันเป็นกลองใหญ่ พวกเขากำลังเล่นกลองใหญ่เพื่อเฉลิมฉลองขอรับ ! ” คนๆ นี้ไม่รู้ว่าบรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และภายใต้อิทธิพลของสุรา มันก็มีความสุขมาก
แต่หลู่หยูตื่นขึ้นมาก่อนหน้านี้ชายคนนั้นบอกเขาว่ามันเป็นกลอง แต่เขาจะเชื่อได้อย่างไร ! เขามองไปที่ซวนเทียนฮั่ว เหงื่อเย็น ๆ ผุดบนหน้าผากของเขา แล้วเขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “มันไม่ใช่เสียงกลอง มันเป็นเสียงสายฟ้าสวรรค์ ! มันเป็นสายฟ้าสวรรค์ของราชวงศ์ต้าชุน ! พระองค์ใช้สายฟ้าสวรรค์เพื่อระเบิดเมืองจริง ๆ หรือ ข้ารู้จักแขกของข้า ในเมืองมีคนกี่คน ราชวงศ์ต้าชุนต้องการเข่นฆ่าพลเมืองหรือไม่ พระองค์จะถูกสวรรค์ประณามหากทำร้ายผู้บริสุทธิ์มากมายเช่นนี้ ! ”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหน้าและบอกเขาอย่างใจเย็น”เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของพลเมือง ตอนนี้พลเมืองถูกย้ายไปอยู่ที่เดียวกันหมดแล้ว คนที่เหลือไม่กี่คนก็ปลอดภัยเช่นกัน ภายใต้การคุ้มครองของเรา ใต้เท้าหลู่ เป็นห่วงตัวเองเถิด ! วันนี้เป็นวันเกิดของเจ้า แต่น่าเสียดายที่ข้ามาทำลายงานวันเกิดของเจ้าและไม่ได้นำของขวัญมาให้เจ้า แต่กลับต้องการที่จะขออะไรจากเจ้า มันน่าอายเล็กน้อยเมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เนื่องจากข้ามาแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะกลับไปมือเปล่า ใต้เท้าหลู่ เมืองปินเฉิงนี้จะเป็นของกำนัลเล็กน้อยในการพบกันที่เจ้ามอบให้ข้า ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ชอบของขวัญที่หายาก” หลู่หยูกำลังจะอกแตกตายด้วยความโกรธเมืองใหญ่เช่นนี้ถือว่าของกำนัลน้อยมากในสายตาขององค์ชายเจ็ด ? อะไรถึงจะเรียกว่าของกำนัลชิ้นใหญ่ล่ะ ? เขาคิดที่จะลุกขึ้นสู้ เขาไม่สามารถยอมแพ้แบบนี้ได้ แต่เขาจะสู้ศึกได้อย่างไร เขาดื่มมากเกินไปและร่างกายของเขาไม่สามารถรับแรงใด ๆ ได้ ก่อนที่เขาจะยืนขึ้น เขาก็ล้มลงอีกครั้ง
นี่ไม่ใช่เฉพาะหลู่หยูแต่ยังรวมถึงทหารของซงซุยเกือบทั้งหมดในเมืองปินเฉิงคืนนี้ด้วย โดยเฉพาะผู้ที่ปกป้องเมือง นอกจากเมาแล้วพวกเขายังพบว่าขาและเท้าของพวกเขาหมดแรงมากจนมีปัญหาในการเดินด้วยซ้ำ ในที่สุดก็มีคนรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและมีบางอย่างผสมอยู่ในสุรา ! แต่เมื่อมองย้อนกลับไปเพื่อตามหาคนขายสุราที่แต่งตัวเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของที่ทำการประจำมณฑลก็พบว่าไม่มีใครพบเห็น ผลก็คือพวกเขาเฝ้าดูเมื่อทหารของราชวงศ์ต้าชุนออกมาจากอุโมงค์เหมือนผีและตรงเข้าไปในเมือง จากนั้นประตูเมืองก็เปิดกว้าง ปล่อยให้ทหารและม้าจำนวนมากตามหลังพวกเขาเข้าเมือง
บางคนที่ดื่มน้อยก็พยายามขัดขืนแต่ทหารของราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้ต่อสู้กับพวกเขา พวกเขาจึงเลือกสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่และโยนสายฟ้าสวรรค์ไปที่อื่น และการระเบิดทำให้พื้นดินในปินเฉิงสั่นสะเทือน ทหารที่ตั้งใจจะต่อต้านต่างหวาดกลัวจนไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า และปล่อยให้กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนบุกเข้าไปยึดเมืองปินเฉิงโดยตรงโดยไม่มีการโจมตีและการต่อสู้
ราชวงศ์ต้าชุนบุกเข้าไปในเมืองโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ ไม่ทำร้ายพลเมืองแม้แต่คนเดียวและปิดกั้นในห้องจัดเลี้ยง นี่เป็นเรื่องตลกสำหรับทหารของราชวงศ์ต้าชุน แต่สำหรับทหารของซงซุย มันกลายเป็นฝันร้าย
ผู้คนทั้งหมดซึ่งมารวมตัวกันที่จัตุรัสกลางไม่ได้ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติจนกระทั่งกลุ่มของราชวงศ์ต้าชุนรวมตัวกัน ผู้คนต่างระเบิดความรู้สึกรักชาติที่มีต่อซงซุยออกมาอย่างรวดเร็ว ผู้คนจำนวนมากเริ่มเร่งรีบและริเริ่มใช้หมัดและเท้าต่อสู้กับกองทัพของราชวงศ์ต้าชุน แม้แต่เด็กห้าหรือหกขวบก็รู้ที่จะเกาะแข้งเกาะขาทหาร กัดแขนขาของพวกอย่างดุเดือด
ทหารเหล่านี้ได้ต่อสู้กับซวนเทียนหมิงหลายครั้งและเจาะเมืองของศัตรูหลายแห่ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พลเมืองมีความภักดีสูง คนเหล่านี้ไม่ยอมให้พวกเขาต่อสู้ พวกเขาแช่แข็งอยู่ที่นั่นสักพัก กัดฟันอย่างอดทน แต่ก็ยังไม่ยอมถอยสักก้าว
ต่อมาเมื่อผู้คนเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ผู้หญิงก็เริ่มร้องไห้ในขณะที่กล่าวหาว่าราชวงศ์ต้าชุนเป็นโจรยึดบ้านของพวกเขา เสียงกล่าวหาดังออกมาทั้งน้ำตา และมันฟังดูเศร้ามาก แม้แต่ทหารบางคนก็งง เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขาคิดผิด พวกเขาเป็นโจรที่ยึดบ้านของพลเมืองหรือ ?
ฉากนี้ดำเนินต่อไปเป็นเวลานานจนกระทั่งซวนเทียนฮั่วขี่ม้ามาที่จัตุรัส เขามองไปที่พลเมืองผู้หญิงที่ร้องไห้ด้วยความโกรธ ผู้ชายที่ม้วนแขนเสื้อและเด็ก ๆ ที่ไม่มีเหตุผล พวกเขาตะโกน… เขาคิดจะพูด เขาอยากให้เหตุผลกับพวกเขา แต่ในขณะนี้จู่ ๆ เขาก็เริ่มเหนื่อยล้า
การใช้เหตุผลคืออะไร? พลเมืองจะเข้าใจหรือไม่ว่าชัยชนะขององค์ชายหมายถึงอะไร ? ผู้คนจะเข้าใจหรือไม่ว่าฮ่องเต้องค์ใหม่แห่งซงซุยกำลังจะหันหลังให้ราชวงศ์ต้าชุน ? ไม่ ! ผู้คนไม่เข้าใจสิ่งเหล่านั้นเลย พวกเขารู้แค่ว่าบ้านของพวกเขาถูกบุกรุก พวกเขารู้แค่ว่าตอนนี้พวกเขายืนอยู่ต่อหน้ากองทัพของราชวงศ์ต้าชุน ดังนั้นพวกเขาจึงสร้างปัญหา พวกเขาต้องการขับไล่ทหารของราชวงศ์ต้าชุนออกไปอีกครั้ง
ดังนั้นเนื่องจากไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายเหตุผลจึงเป็นการดีที่จะกระจายข้อเท็จจริงให้ชัดเจนมากขึ้น เพื่อให้ทุกคนได้เห็น และสิ่งที่เขาทำได้คือช่วยชีวิตคนเหล่านี้ให้ได้มากที่สุด และอีกฝ่ายต้องเลือกด้วยตัวเอง
ซวนเทียนฮั่วส่ายหน้าและพูดอย่างใจเย็นหลังจากใช้ประโยชน์จากพลังภายในของเขาแล้ว เขาก็พูดกับคนตรงหน้าว่า “เมื่อราชวงศ์ต้าชุนมาถึงแล้ว ข้าไม่เคยคิดที่จะกลับไปเลย ข้าให้พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องพวกเจ้าจากการบาดเจ็บล้มตาย เป็นความเมตตาและความชอบธรรม ไม่มีถูกหรือผิดในโลกนี้ตั้งแต่สมัยโบราณ ซงซุยต้องอดทนต่อชัยชนะและความพ่ายแพ้ของฮ่องเต้ และเนื่องจากพวกเจ้าเป็นพลเมืองของซงซุย พวกเจ้าจึงต้องอดทนไปพร้อมกับพวกเขา ข้าจะให้พวกเจ้าเลือกในวันนี้ หากเจ้าอยากเป็นพลเมืองของซงซุยก็ออกจากเมืองนี้ไป ผู้ที่ต้องการกลับไปที่ราชวงศ์ต้าชุนก็จงอยู่และใช้ชีวิตแบบเดิมต่อไป ไม่ว่าพวกเจ้าจะเลือกอะไร ข้าต้องบอกความจริงเกี่ยวกับซงซุยให้พวกเจ้าทราบ เมื่อก่อนราชวงศ์ต้าชุนเป็นอาณาจักรหลัก และตอนนี้ราชวงศ์ต้าชุนได้กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง พวกเจ้ามาจากซงซุยซึ่งซงซุยเป็นของราชวงศ์ต้าชุน”
เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดมากกว่านี้การต่อสู้กำลังเริ่มต้นและคำพูดที่ชอบธรรมใด ๆ ฟังดูหน้าซื่อใจคดต่ออีกฝ่าย ซวนเทียนฮั่วบอกกับเฉียนหลี่ว่า “การลงทะเบียนสำหรับทุกคน หากเจ้าต้องการออกไป ให้ส่งคนไปที่บ้านของพวกเขาเพื่อนำสิ่งของมีค่าติดตัวไปด้วย จากนั้นปล่อยพวกเขาออกจากมณฑลนี้ หากพวกเขาไม่ต้องการออกไป ส่งคนไปส่งพวกเขาที่บ้านและปล่อยให้พวกเขาดำเนินชีวิตต่อไป”
อำนาจในการสั่งประหารชีวิตของกองทัพนั้นแข็งแกร่งมากและด้วยคำสั่งของซวนเทียนฮั่ว เฉียนหลี่ทำตามทันที และพลเมืองของซงซุยลังเลที่จะทำเช่นนั้น แต่ภายใต้กองกำลังติดอาวุธที่ทรงพลังของราชวงศ์ต้าชุน พวกเขาไม่มีความสามารถที่จะต้านทานได้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำตามคำพูดของซวนเทียนฮั่ว ตัดสินใจเลือก 2 ทางเลือกนั้น
ในที่สุดผู้คนกว่าครึ่งก็จากไปและเหลือเพียงส่วนน้อยเมื่อมองไปที่เมืองที่ว่างเปล่ากว่าครึ่ง ซวนเทียนฮั่วจึงสั่งให้กองทัพประจำการและใช้เมืองปินเฉิงเป็นฐานทัพชั่วคราวสำหรับพวกเขา และผู้ที่ถูกพาลงมาจากห้องจัดเลี้ยงรวมทั้งหลู่หยูถูกควบคุมตัวก่อน และแม้แต่ทหารเชลย หลังจากนั้นหากมีผู้ที่เต็มใจเชื่อฟัง พวกเขาก็จะได้รับการยอมรับ ไม่สำคัญว่าจะมีผู้ที่ฝ่าฝืนหรือไม่ สถานที่ที่มีอากาศหนาวจัดหลายแห่งต้องใช้แรงงาน ส่งบางคนช่วยดูแลพวกเขา
ข่าวการล่มสลายของเมืองปินเฉิงแพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทั่วทั้งราชวงศ์ซงซุยหลังจากได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้น ตวนมู่อันกัวซึ่งยังอยู่ครึ่งทางก็เปลี่ยนแผนทันทีและยอมแพ้มณฑลปินเฉิงเพื่อสร้างกำแพง นั่นเป็นเมืองที่สองของซงซุยที่อยู่ใกล้กับราชวงศ์ต้าชุนมากที่สุด เนื่องจากเขาไปมณฑลปินเฉิงช้าเกินไป แผนของเขาที่จะเริ่มก็หายไปทันที
หลังจากซวนเทียนฮั่วยึดครองมณฑลปิงเฉิงสิ่งแรกที่เขาทำคือปิดประตูเมืองใหญ่ทั้งสี่และส่งกองกำลังจำนวนมากไปคุ้มกัน ผู้คนไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากนั้น นี่คือสิ่งที่หัวหน้าทุกคนต้องทำหลังจากโจมตีเมือง แต่หลังจากการประจำการทั้งหมดเสร็จสิ้น ซวนเทียนฮั่วก็พูดกับพวกเขาในสิ่งที่ทุกคนแทบไม่อยากจะเชื่อว่า “ประตูเมืองใหญ่ทั้งสี่มีอาวุธ และคนแรกที่ได้รับการปกป้องคือองค์ชายเก้า ! ทหารทุกคนทำตามคำสั่ง หากองค์ชายเก้ามาถึง ไม่อนุญาตให้เปิดประตูเมืองให้พวกเขาเข้ามา หากมีการฝ่าฝืนคำสั่งใด ๆ จะถูกตัดหัว ! ”
พวกทหารสับสนทำไมไม่ให้องค์ชายเก้าเข้ามา ? พวกเขาปกป้องกำแพง ไม่ได้ปกป้องซงซุย แต่ปกป้ององค์ชายเก้า ?
เฉียนหลี่สามารถเข้าใจถึงความพยายามอันอุตสาหะของซวนเทียนฮั่วเขารู้ว่าซวนเทียนฮั่วได้ตัดสินใจที่จะจบการต่อสู้เพื่อซวนเทียนหมิงในครั้งนี้ ตอนนี้มณฑลปินเฉิงถูกทำลายแล้ว แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะราบรื่นในอนาคตเขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เรียกว่าสงครามแห่งความตายจะเกิดขึ้น ความรู้สึกนี้เหมือนฟ้าร้องที่พื้น เพียงแต่รู้ว่ามันจะระเบิด แต่ไม่รู้ว่าก้าวไหนที่สามารถเหยียบได้ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกทรมานจริง ๆ
ในช่วงบ่ายสามวันต่อมาซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อก็มาถึงเมืองปินเฉิง ทั้งสองเดินทางเข้าเมืองฟู่โจวเมื่อเช้านี้ พวกเขาได้ยินข่าวว่าปินเฉิงถูกยึดเมืองแล้วทันทีที่พวกเขาเข้าไป พวกเขามีความสุขจริง ๆ ในที่สุดที่มณฑลปินเฉินก็ถูกยึด เป่ยจื่อก็ชี้ไปที่ประตูเมืองและกล่าวว่า “พระองค์ เมืองนี้เป็นของเรา ! พระองค์เห็นทหารองครักษ์ข้างบนหรือไม่ขอรับ พวกเขาเป็นพี่น้องของเราเอง ! ” เขากล่าวขณะที่เดินไปที่กำแพงเมือง ด้านบนโบกมือ “ทุกคน พวกข้ามาถึงแล้ว เปิดประตูเร็ว ! ”
ใครจะรู้หลังจากมองลงไปแล้วคนที่อยู่เหนือกำแพงเมืองก็ตอบกลับมาว่า “องค์ชายเก้ากลับไป ! มณฑลปินเฉิงไม่ต้อนรับพระองค์ขอรับ ! ”
