ตอนที่ 1160 จุดอ่อนขององค์ชายเจ็ด
ตอนที่1,160 จุดอ่อนขององค์ชายเจ็ด
ทั้งสองมีความกังวลของตัวเองและตวนมู่อันกัวต้องการยืมมือของซงซุยในการต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุน และตัวเขาเองก็ได้รับประโยชน์จากมัน และหลี่เจี้ยนต้องการใช้สองสิ่งในมือของตวนมู่อันกัวรวมถึงเซียวเหยาซานเพื่อทำให้ซงซุยก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดใหม่ในทวีปนี้เป็นเวลาหลายร้อยปี
ตวนมู่อันกัวถึงกับพูดกับหลี่เจี้ยน”แม่ทัพของกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนที่นำกองทหารมาตะวันออกไม่ใช่องค์ชายเก้า แต่เป็นองค์ชายเจ็ด มันเป็นเรื่องดี ! หากองค์ชายเก้ามาถึง แม้จะใช้เซียวเหยาซาน ข้าก็ไม่กล้ายืนยันว่าองค์ชายเก้าจะหั่นเนื้อและเลือดจำนวนมาก แต่เนื่องจากคนผู้นั้นเป็นองค์ชายเจ็ด ดังนั้นผลกระทบของยาเซียวเหยาซานของเราก็จะได้ผลเต็มที่”
หลี่เจี้ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า”ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายเจ็ดแห่งต้าชุนเป็นเทพเซียน พระองค์มีจิตใจที่เมตตาต่อโลก พระองค์ไม่ได้โหดร้ายเหมือนองค์ชายเก้า เรื่องนี้ข้ารู้สึกเบาใจลงไปหน่อย”
ตวนมู่อันกัวพยักหน้า”ฮ่องเต้พูดถูก ดังนั้นเมื่อมีชีวิตจำนวนมากวิ่งเข้าหากองทัพของเขาโดยไม่คำนึงถึงชีวิตและความตาย ทหารผ่านศึกกล้าที่จะยืนยันว่าองค์ชายเจ็ดจะนุ่มนวล ตราบใดที่เราสามารถตัดใจ แม้ว่าเราจะสามารถฆ่าผู้คนในเมืองได้ หากพวกเขาทั้งหมดยอมเสียสละ องค์ชายเจ็ดก็อาจล่าถอยได้โดยไม่ต้องต่อสู้”
ตวนมู่อันกัวอธิบายฉากสงครามที่เหมาะอย่างยิ่งกับหลี่เจี้ยนหลี่เจี้ยนเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอการล่าถอยของราชวงศ์ต้าชุนและการรุกรานทีละก้าวของซงซุย ในที่สุดก็เข้ามาแทนที่ราชวงศ์ต้าชุน ไม่ใช่ว่าเขาจะทำให้คนนอกปั่นป่วนได้ง่ายเกินไป แต่สิ่งที่ตวนมู่อันกัวพูดแสดงให้เห็นว่าเขาตกตะลึงเกินไป จะบอกว่าหลี่เจี้ยนว่าเซียวเหยาซานไม่ตื่นตัวเกินไป แต่สิ่งก่อนหน้านี้น่าตกใจเกินไป เขาเต็มใจที่จะต่อสู้เพื่อสิ่งนั้นสักครั้ง ตราบใดที่มีสิ่งนั้นอยู่ในมือ ซงซุยไม่จำเป็นต้องชนะเมื่อเผชิญหน้ากับราชวงศ์ต้าชุน แต่เขาก็จะไม่ได้แพ้เสมอไป
ทั้งสองหัวเราะราวกับว่าพวกเขาชนะแล้วหลี่เจี้ยนเชิญตวนมู่อันกัวให้อยู่ในพระราชวังและรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน และสั่งให้สาวงามทั้งสี่ที่ตวนมู่อันกัวส่งมาที่พระราชวังเพื่อเรียกตัวมารวมกัน ในระหว่างงานเลี้ยงเขาสัญญากับสาวงามทั้งสี่ในสี่คืนถัดไป จากสายตาของคนอื่น ๆ ทั้งสี่คนนี้มีแรงผลักดันที่จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งแบบจินเซ่ ผู้ได้เลื่อนตำแหน่งคนใหม่ แต่พวกนางไม่รู้ว่าการทำเช่นนี้ของหลี่เจี้ยนเป็นเพียงการไว้หน้าตวนมู่อันกัวเท่านั้น
เปลือกนอกตวนมู่อันกัวมีความสุขมากกับความโปรดปรานของหลี่เจี้ยนในตัวสาวงามทั้งสี่นี้แต่ในใจของเขา เขาแอบหัวเราะเยาะหลี่เจี้ยนที่มองไม่เห็นว่าทั้งสี่คนนี้แสดงให้เห็นในด้านสว่าง ด้านมืดไม่สามารถแสดงแบบนี้ได้ เขาต้องการให้แน่ใจว่ามีใครบางคนที่สามารถลอบฆ่าฮ่องเต้องค์ใหม่ของราชวงศ์ซงซุยได้ตลอดเวลา และมีหลานชายของเขาในซงซุย ในบรรดาทายาทของราชวงศ์ซงซุยนี้ บางทีวันหนึ่งราชวงศ์ซงซุยนี้จะได้รับการสืบทอดโดยสายเลือดของตระกูลตวนของเขา แม้ว่าอายุของเขาจะยืนยาวจะได้เห็นวันนั้น ตราบเท่าที่มีความหวังนี้ แม้ว่าเขาจะคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกสุขใจมากพอแล้ว !
ในค่ายปินเฉิงองครักษ์เงาที่ซวนเทียนฮั่วส่งมาติดตามองครักษ์เงาหญิงคนนั้นก็กลับมา เขาได้รับข่าวที่ไม่ได้ช่วยอะไรมาก “ข้าตามนางไป และองครักษ์เงาหญิงคนนั้นรู้ว่ามีคนตาม นางพาข้าไปยังซงซุย จากนั้นนางก็หายตัวไป ข้าไร้ความสามารถที่ไม่สามารถตามนางไปได้ พระองค์ได้โปรดลงโทษข้าด้วยขอรับ”
ซวนเทียนฮั่วโบกมือองครักษ์เงารับผิดชอบทุกอย่างมาโดยตลอด หากไม่สามารถติดตามองครักษ์เงาฝ่ายตรงข้ามได้ ต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ เขาจะลงโทษองครักษ์เงาเพื่ออะไร ? รู้เพียงแค่ว่าผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในซงซุย แล้นางเป็นใคร ?
กองทัพประจำการอยู่นอกเมืองเป็นเวลาหลายวันแต่ไม่ได้โจมตีซวนเทียนฮั่วไม่ใช่คนที่สามารถยิงนัดแรกได้ ไม่ต้องพูดถึงว่ามีสายลับที่รายงานว่าผู้คนในปินเฉิงกระจายอยู่อย่างหนาแน่น และหลังจากที่ซงซุยประกาศสงครามแล้วก็ไม่มีใครยอมออกจากบ้านของเขา ผู้คนมีความจงรักภักดีต่ออาณาจักรมาก พวกเขาเชื่อมั่นว่าซงซุยจะไม่แพ้ แม้ว่าพวกเขาจะแพ้ พวกเขาก็จะตายในบ้านเกิด หากราชวงศ์ต้าชุนจู่โจมอย่างกะทันหันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เมื่อเมืองแตกแล้วก็จะทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวนมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าจะระมัดระวัง แต่โดยพื้นฐานแล้วก็ไม่ต่างจากการสังหารหมู่
ซวนเทียนฮั่วไม่เคยต้องการเห็นการสังหารหมู่ในเมืองเขากำลังรอจนกว่าซงซุยจะสามารถเกลี้ยกล่อมผู้คนให้ออกไปได้สำเร็จ เมื่อคนออกจากเมือง เขาจะยึดปินเฉิงอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการสูญเสีย กองทัพของเขาต้องการเมืองเพื่อเป็นฐานทัพไม่ใช่แค่ตั้งค่ายนอกเมือง
ระหว่างทางจากเมืองหลวงไปฟู่โจวรถม้าของเฟิงหยูเฮงขับโดยหวงซวน และวังซวนนั่งอยู่ในรถม้ากับเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงนอนอยู่ครึ่งทางในเวลานี้ ดวงตาของนางหรี่แคบลงเล็กน้อยและนางกำลังจะหลับ นางพูดกับวังซวนว่า “ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเฝ้าข้า เจ้าต้องนอนและประหยัดพลังงาน เพื่อที่จะได้สลับตัวกับหวงซวนเพื่อขับรถม้า เราต้องเร่งรีบในตอนกลางคืน ตอนนี้เจ้ายังไม่ได้นอน เจ้าไม่นอนไม่ได้”
วังซวนรู้ว่าคำพูดของเฟิงหยูเฮงมีเหตุผลแต่นางก็ยังกังวลเล็กน้อย “คุณหนู เราเจอพวกโจรมา 3 คนแล้ว แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะเป็นพวกอันธพาลธรรมดา แต่ก็ยังไม่สามารถนิ่งเฉยได้ คนของตวนมู่อันกัวสามารถทำให้เราตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อเจ้าค่ะ”
”เมื่อมีอันตรายเราควรจัดการด้วยกัน แทนที่จะปล่อยให้เจ้าลากร่างกายที่เหนื่อยล้าไปต่อสู้ด้วยกัน” นางดึงแขนของวังซวน “ไปนอนซะ ! เพิ่มพลังงานและกำลังของเจ้า เพื่อที่เจ้าจะได้มีแรงต่อสู้เมื่ออันตรายมาถึง เผชิญหน้ากับมัน”
วังซวนรู้สึกซาบซึ้งดังนั้นนางจึงต้องหลับ หลังจากที่นางนอนลง เฟิงหยูเฮงก็นอนไม่หลับอีก นางกระพริบตาและถามวังซวนว่า “เจ้ามีคนที่ชอบหรือไม่ หวงซวนชอบบานซู แล้วเจ้าล่ะ เจ้าชอบใคร ? ”
หวังซวนผงะแล้วส่ายหน้า”ข้าไม่ได้ชอบใครเจ้าค่ะ ชีวิตของบ่าวรับใช้มีเพียงเจ้านายคนเดียวเท่านั้น รับใช้ด้วยใจ ไม่สามารถแกล้งทำอยู่ข้าง ๆ ได้เจ้าค่ะ”
”ข้าต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”นางใช้ทฤษฎีของนางเองเพื่อสอนวังซวน “ทุกคนไม่ได้มีชีวิตเพื่อคนอื่น เจ้าเป็นคนที่เป็นอิสระ เจ้าสามารถรับใช้ข้าได้ แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องอุทิศทั้งชีวิตให้กับข้า ข้าไม่ต้องเอาชีวิตของเจ้า ข้าเคยบอกไปแล้วว่าถ้าเจ้าตกอยู่ในอันตราย เจ้าสามารถปกป้องข้าได้ หากในที่สุดถ้าเจ้าทำไม่สำเร็จ เจ้าต้องป้องกันตัวเองก่อน จะมีชีวิตอีกด้านหนึ่ง มันเยี่ยมมาก แต่ข้าไม่เคยเห็นด้วยเลย วังซวนถ้าเจ้ามีคนที่เจ้าชอบในอนาคต บอกข้าด้วย ข้าจะช่วยเจ้าตัดสินใจ”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่วังซวนได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดถึงทฤษฎีดังกล่าวแม้ว่านางจะไม่สามารถยอมรับได้ แต่นางก็ยังรู้สึกสะเทือนใจอยู่เสมอ นางพยักหน้าและไม่พูดอะไร นางหดตัวเข้าไปในผ้าห่ม และกระซิบว่า “คุณหนูนอนเถิดเจ้าค่ะ ! ” แต่นางไม่สามารถหลับไปได้ และคำถามของเฟิงหยูเฮงก็วนเวียนอยู่ในใจของนาง ไปรอบ ๆ ใบหน้าของเป่ยจื่อ
เป่ยจื่อเป็นคนแรกที่นางรู้จักหลังจากถูกโยนเข้าไปในค่ายฝึกองครักษ์เงาของซวนเทียนหมิงนางมักจะมีความทรงจำเกี่ยวกับการฝึกกับเป่ยจื่อ ทั้งกลางวันและกลางคืนเป่ยจื่อมาถึงก่อนนางและเป็นคนสุดท้ายที่ติดตามซวนเทียนหมิง และทักษะของเขาก็ดีกว่านางมาก แม้ว่านางจะมีพลังภายในแต่นางก็ยังด้อยกว่าในด้านอาวุธ หลายครั้งในการซ้อมรบ นางไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้และได้รับบาดเจ็บจากคู่ต่อสู้ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเป่ยจื่อช่วยนางได้มาก และครั้งหนึ่งเคยช่วยนางฝึกเพลงดาบชุดใหม่หลังจากที่ทุกคนพักผ่อน
องครักษ์เงาไม่ควรมีความรู้สึกนางทำผลงานได้ดีกว่าหวงซวนมากว่าสิบปีแล้ว นางมีใบหน้าที่เย็นชาเสมอ นางไม่เคยยิ้มเมื่อเห็นเป่ยจื่ออ่อนโยน น่าเสียดาย… น่าเสียดายที่เป่ยจื่อมีเป่ยฟู่หรงอยู่เคียงข้างแล้ว ดังนั้นนางจึงได้แต่หักห้ามใจของนางเอง นางซ่อนมันไว้ในใจและไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง
วังซวนพลิกตัวและหัวเราะกับตัวเองแต่นางรู้สึกเสียใจในใจ อันที่จริงพวกเขาโชคดีมาก ไม่ว่าจะเป็นนาง หวงซวน เป่ยจื่อ และเพื่อนร่วมชั้นต่างก็โชคดี พวกเขาติดตามเจ้านายอย่างเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิง แม้ว่าพวกเขาจะละเมิดหลักการและพัฒนาความรู้สึกร่วมกับผู้อื่น แต่เจ้านายก็ไม่ละทิ้งพวกเขาหรือแก้ปัญหาโดยตรง แต่ให้พรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และแม้กระทั่งให้ความช่วยเหลือ ในชีวิตนี้นางโชคดีที่ได้อยู่กับเจ้านายคนนี้ แม้ว่านางจะไม่เคยแต่งงานแต่นางก็มีความสุข
ในเมืองหลวงของซงซุยคฤหาสน์ของแม่ทัพชุน
ข่าวการเสียชีวิตของบุชงกลับมาที่เมืองหลวงพร้อมกับข่าวการเสียชีวิตของชุนหยูหลิง
นี่คือสิ่งที่ชุนหยูหลิงขอให้เฟิงหยูเฮงทำเพื่อนางนางหวังว่าชุนหยูอันจะได้รับข่าวการเสียชีวิตของนางในราชวงศ์ต้าชุนที่คฤหาสน์ของแม่ทัพ ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่นางสามารถบินไปไกล ๆ และอยู่ในภาคใต้ได้โดยไม่ต้องกังวลใด ๆ
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้ทำให้ความไว้วางใจของนางล้มเหลวข่าวที่ชุนหยูหลิงและสามีของนางเสียชีวิตที่เมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนถูกส่งกลับไปยังคฤหาสน์ของแม่ทัพชุนอย่างราบรื่น ทันทีที่ข่าวดังกล่าวแพร่มาถึง แม่ทัพชุนหยูอันก็ส่งข่าวทันที นางถูกระบุว่าเป็นศัตรูอันดับหนึ่ง
ชุนหยูหลิงเป็นบุตรสาวของแม่ทัพชุยหยูอันและเป็นอัญมณีล้ำค่าในมือของเขาเมื่อตอนแรกชุนหยูหลิงเสนอที่จะไปราชวงศ์ต้าชุนพร้อมกับองค์หญิงหก เขาไม่ได้มองโลกในแง่ดี ไม่ต้องพูดถึงว่าชุนหยูหลิง บุตรสาวของเขาก็ต้องปฏิบัติตามเช่นกัน เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหยุดนาง แต่ฮ่องเต้องค์ใหม่ได้ตอบรับคำขอของบุชงแล้ว เขาไม่สามารถหยุดมันได้ และบุตรสาวของเขาเองก็ไม่สนใจสามีของนางมากขึ้น ด้วยความสิ้นหวัง เขาต้องยินยอมให้ทั้งสองไปอยู่ด้วยกัน
บุชงเคยสัญญากับเขาก่อนหน้านี้ว่าจะปกป้องชุนหยูหลิงด้วยชีวิตแต่เขาไม่คิดว่าเขาจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ และเขาจะต้องฆ่าชุนหยูหลิง ในเวลาเดียวกันข่าวนี้ทำให้แม่ทัพชุนโศกเศร้าจนถึงกับล้มเจ็บทันที
รายงานงานศพที่โดดเด่นทำให้คฤหาสน์ของแม่ทัพชุนตกอยู่ในความโศกเศร้าแม่ทัพชุนไม่สามารถทนฟังข่าวการสูญเสียได้และล้มป่วยกะทันหันเกิดเรื่องใหญ่ ครอบครัวได้รับการจัดการโดยภรรยาของเขา
ชุนหยูหลิงเป็นบุตรสาวแท้ๆ ของฮูหยินใหญ่ ! นางร้องไห้และจัดงานศพที่คฤหาสน์ จนกระทั่งมีการจัดห้องโถงไว้ทุกข์ของชุนหยูหลิงก็ถูกตั้งขึ้น และแม้แต่โลงศพที่มีมงกุฎก็วางอยู่ตรงกลางห้องโถงไว้ทุกข์ จากนั้นนางก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป นางกอดโลงศพและร่ำไห้เสียงดัง
บุตรสาวคนโตและลูกเขยของคฤหาสน์ของแม่ทัพเสียชีวิตไปแล้วแม้แต่ศพก็ไม่สามารถนำกลับมาได้ เรื่องนี้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วในซงซุย เมื่อตวนมู่อันกัวรู้ข่าว เขาแทบจะไม่เชื่อว่าบุชงตายแล้ว ? เป็นไปได้ยังไง ! องค์ชายเก้าและองค์ชายเจ็ดไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง บุชงตายด้วยน้ำมือของผู้ใด ?มันอาจจะเป็น… เฟิงหยูเฮง?
ตวนมู่อันกัวนึกถึงเสียงฟ้าร้องบนท้องฟ้าและอาวุธปืนที่ราชวงศ์ต้าชุนใช้ในการโจมตีกูซูและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเย็นชา “เจ้ามีสายฟ้าสวรรค์และปืนงั้นหรือ ดีมาก ชายชราจะรู้สิ่งเหล่านี้อยู่ในมือของเจ้า ! สงครามกำลังจะเริ่มแล้ว !
ตอนที่1,160 จุดอ่อนขององค์ชายเจ็ด
ทั้งสองมีความกังวลของตัวเองและตวนมู่อันกัวต้องการยืมมือของซงซุยในการต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุน และตัวเขาเองก็ได้รับประโยชน์จากมัน และหลี่เจี้ยนต้องการใช้สองสิ่งในมือของตวนมู่อันกัวรวมถึงเซียวเหยาซานเพื่อทำให้ซงซุยก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดใหม่ในทวีปนี้เป็นเวลาหลายร้อยปี
ตวนมู่อันกัวถึงกับพูดกับหลี่เจี้ยน”แม่ทัพของกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนที่นำกองทหารมาตะวันออกไม่ใช่องค์ชายเก้า แต่เป็นองค์ชายเจ็ด มันเป็นเรื่องดี ! หากองค์ชายเก้ามาถึง แม้จะใช้เซียวเหยาซาน ข้าก็ไม่กล้ายืนยันว่าองค์ชายเก้าจะหั่นเนื้อและเลือดจำนวนมาก แต่เนื่องจากคนผู้นั้นเป็นองค์ชายเจ็ด ดังนั้นผลกระทบของยาเซียวเหยาซานของเราก็จะได้ผลเต็มที่”
หลี่เจี้ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า”ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายเจ็ดแห่งต้าชุนเป็นเทพเซียน พระองค์มีจิตใจที่เมตตาต่อโลก พระองค์ไม่ได้โหดร้ายเหมือนองค์ชายเก้า เรื่องนี้ข้ารู้สึกเบาใจลงไปหน่อย”
ตวนมู่อันกัวพยักหน้า”ฮ่องเต้พูดถูก ดังนั้นเมื่อมีชีวิตจำนวนมากวิ่งเข้าหากองทัพของเขาโดยไม่คำนึงถึงชีวิตและความตาย ทหารผ่านศึกกล้าที่จะยืนยันว่าองค์ชายเจ็ดจะนุ่มนวล ตราบใดที่เราสามารถตัดใจ แม้ว่าเราจะสามารถฆ่าผู้คนในเมืองได้ หากพวกเขาทั้งหมดยอมเสียสละ องค์ชายเจ็ดก็อาจล่าถอยได้โดยไม่ต้องต่อสู้”
ตวนมู่อันกัวอธิบายฉากสงครามที่เหมาะอย่างยิ่งกับหลี่เจี้ยนหลี่เจี้ยนเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอการล่าถอยของราชวงศ์ต้าชุนและการรุกรานทีละก้าวของซงซุย ในที่สุดก็เข้ามาแทนที่ราชวงศ์ต้าชุน ไม่ใช่ว่าเขาจะทำให้คนนอกปั่นป่วนได้ง่ายเกินไป แต่สิ่งที่ตวนมู่อันกัวพูดแสดงให้เห็นว่าเขาตกตะลึงเกินไป จะบอกว่าหลี่เจี้ยนว่าเซียวเหยาซานไม่ตื่นตัวเกินไป แต่สิ่งก่อนหน้านี้น่าตกใจเกินไป เขาเต็มใจที่จะต่อสู้เพื่อสิ่งนั้นสักครั้ง ตราบใดที่มีสิ่งนั้นอยู่ในมือ ซงซุยไม่จำเป็นต้องชนะเมื่อเผชิญหน้ากับราชวงศ์ต้าชุน แต่เขาก็จะไม่ได้แพ้เสมอไป
ทั้งสองหัวเราะราวกับว่าพวกเขาชนะแล้วหลี่เจี้ยนเชิญตวนมู่อันกัวให้อยู่ในพระราชวังและรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน และสั่งให้สาวงามทั้งสี่ที่ตวนมู่อันกัวส่งมาที่พระราชวังเพื่อเรียกตัวมารวมกัน ในระหว่างงานเลี้ยงเขาสัญญากับสาวงามทั้งสี่ในสี่คืนถัดไป จากสายตาของคนอื่น ๆ ทั้งสี่คนนี้มีแรงผลักดันที่จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งแบบจินเซ่ ผู้ได้เลื่อนตำแหน่งคนใหม่ แต่พวกนางไม่รู้ว่าการทำเช่นนี้ของหลี่เจี้ยนเป็นเพียงการไว้หน้าตวนมู่อันกัวเท่านั้น
เปลือกนอกตวนมู่อันกัวมีความสุขมากกับความโปรดปรานของหลี่เจี้ยนในตัวสาวงามทั้งสี่นี้แต่ในใจของเขา เขาแอบหัวเราะเยาะหลี่เจี้ยนที่มองไม่เห็นว่าทั้งสี่คนนี้แสดงให้เห็นในด้านสว่าง ด้านมืดไม่สามารถแสดงแบบนี้ได้ เขาต้องการให้แน่ใจว่ามีใครบางคนที่สามารถลอบฆ่าฮ่องเต้องค์ใหม่ของราชวงศ์ซงซุยได้ตลอดเวลา และมีหลานชายของเขาในซงซุย ในบรรดาทายาทของราชวงศ์ซงซุยนี้ บางทีวันหนึ่งราชวงศ์ซงซุยนี้จะได้รับการสืบทอดโดยสายเลือดของตระกูลตวนของเขา แม้ว่าอายุของเขาจะยืนยาวจะได้เห็นวันนั้น ตราบเท่าที่มีความหวังนี้ แม้ว่าเขาจะคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกสุขใจมากพอแล้ว !
ในค่ายปินเฉิงองครักษ์เงาที่ซวนเทียนฮั่วส่งมาติดตามองครักษ์เงาหญิงคนนั้นก็กลับมา เขาได้รับข่าวที่ไม่ได้ช่วยอะไรมาก “ข้าตามนางไป และองครักษ์เงาหญิงคนนั้นรู้ว่ามีคนตาม นางพาข้าไปยังซงซุย จากนั้นนางก็หายตัวไป ข้าไร้ความสามารถที่ไม่สามารถตามนางไปได้ พระองค์ได้โปรดลงโทษข้าด้วยขอรับ”
ซวนเทียนฮั่วโบกมือองครักษ์เงารับผิดชอบทุกอย่างมาโดยตลอด หากไม่สามารถติดตามองครักษ์เงาฝ่ายตรงข้ามได้ ต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ เขาจะลงโทษองครักษ์เงาเพื่ออะไร ? รู้เพียงแค่ว่าผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในซงซุย แล้นางเป็นใคร ?
กองทัพประจำการอยู่นอกเมืองเป็นเวลาหลายวันแต่ไม่ได้โจมตีซวนเทียนฮั่วไม่ใช่คนที่สามารถยิงนัดแรกได้ ไม่ต้องพูดถึงว่ามีสายลับที่รายงานว่าผู้คนในปินเฉิงกระจายอยู่อย่างหนาแน่น และหลังจากที่ซงซุยประกาศสงครามแล้วก็ไม่มีใครยอมออกจากบ้านของเขา ผู้คนมีความจงรักภักดีต่ออาณาจักรมาก พวกเขาเชื่อมั่นว่าซงซุยจะไม่แพ้ แม้ว่าพวกเขาจะแพ้ พวกเขาก็จะตายในบ้านเกิด หากราชวงศ์ต้าชุนจู่โจมอย่างกะทันหันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เมื่อเมืองแตกแล้วก็จะทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวนมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าจะระมัดระวัง แต่โดยพื้นฐานแล้วก็ไม่ต่างจากการสังหารหมู่
ซวนเทียนฮั่วไม่เคยต้องการเห็นการสังหารหมู่ในเมืองเขากำลังรอจนกว่าซงซุยจะสามารถเกลี้ยกล่อมผู้คนให้ออกไปได้สำเร็จ เมื่อคนออกจากเมือง เขาจะยึดปินเฉิงอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการสูญเสีย กองทัพของเขาต้องการเมืองเพื่อเป็นฐานทัพไม่ใช่แค่ตั้งค่ายนอกเมือง
ระหว่างทางจากเมืองหลวงไปฟู่โจวรถม้าของเฟิงหยูเฮงขับโดยหวงซวน และวังซวนนั่งอยู่ในรถม้ากับเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงนอนอยู่ครึ่งทางในเวลานี้ ดวงตาของนางหรี่แคบลงเล็กน้อยและนางกำลังจะหลับ นางพูดกับวังซวนว่า “ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเฝ้าข้า เจ้าต้องนอนและประหยัดพลังงาน เพื่อที่จะได้สลับตัวกับหวงซวนเพื่อขับรถม้า เราต้องเร่งรีบในตอนกลางคืน ตอนนี้เจ้ายังไม่ได้นอน เจ้าไม่นอนไม่ได้”
วังซวนรู้ว่าคำพูดของเฟิงหยูเฮงมีเหตุผลแต่นางก็ยังกังวลเล็กน้อย “คุณหนู เราเจอพวกโจรมา 3 คนแล้ว แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะเป็นพวกอันธพาลธรรมดา แต่ก็ยังไม่สามารถนิ่งเฉยได้ คนของตวนมู่อันกัวสามารถทำให้เราตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อเจ้าค่ะ”
”เมื่อมีอันตรายเราควรจัดการด้วยกัน แทนที่จะปล่อยให้เจ้าลากร่างกายที่เหนื่อยล้าไปต่อสู้ด้วยกัน” นางดึงแขนของวังซวน “ไปนอนซะ ! เพิ่มพลังงานและกำลังของเจ้า เพื่อที่เจ้าจะได้มีแรงต่อสู้เมื่ออันตรายมาถึง เผชิญหน้ากับมัน”
วังซวนรู้สึกซาบซึ้งดังนั้นนางจึงต้องหลับ หลังจากที่นางนอนลง เฟิงหยูเฮงก็นอนไม่หลับอีก นางกระพริบตาและถามวังซวนว่า “เจ้ามีคนที่ชอบหรือไม่ หวงซวนชอบบานซู แล้วเจ้าล่ะ เจ้าชอบใคร ? ”
หวังซวนผงะแล้วส่ายหน้า”ข้าไม่ได้ชอบใครเจ้าค่ะ ชีวิตของบ่าวรับใช้มีเพียงเจ้านายคนเดียวเท่านั้น รับใช้ด้วยใจ ไม่สามารถแกล้งทำอยู่ข้าง ๆ ได้เจ้าค่ะ”
”ข้าต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”นางใช้ทฤษฎีของนางเองเพื่อสอนวังซวน “ทุกคนไม่ได้มีชีวิตเพื่อคนอื่น เจ้าเป็นคนที่เป็นอิสระ เจ้าสามารถรับใช้ข้าได้ แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องอุทิศทั้งชีวิตให้กับข้า ข้าไม่ต้องเอาชีวิตของเจ้า ข้าเคยบอกไปแล้วว่าถ้าเจ้าตกอยู่ในอันตราย เจ้าสามารถปกป้องข้าได้ หากในที่สุดถ้าเจ้าทำไม่สำเร็จ เจ้าต้องป้องกันตัวเองก่อน จะมีชีวิตอีกด้านหนึ่ง มันเยี่ยมมาก แต่ข้าไม่เคยเห็นด้วยเลย วังซวนถ้าเจ้ามีคนที่เจ้าชอบในอนาคต บอกข้าด้วย ข้าจะช่วยเจ้าตัดสินใจ”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่วังซวนได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดถึงทฤษฎีดังกล่าวแม้ว่านางจะไม่สามารถยอมรับได้ แต่นางก็ยังรู้สึกสะเทือนใจอยู่เสมอ นางพยักหน้าและไม่พูดอะไร นางหดตัวเข้าไปในผ้าห่ม และกระซิบว่า “คุณหนูนอนเถิดเจ้าค่ะ ! ” แต่นางไม่สามารถหลับไปได้ และคำถามของเฟิงหยูเฮงก็วนเวียนอยู่ในใจของนาง ไปรอบ ๆ ใบหน้าของเป่ยจื่อ
เป่ยจื่อเป็นคนแรกที่นางรู้จักหลังจากถูกโยนเข้าไปในค่ายฝึกองครักษ์เงาของซวนเทียนหมิงนางมักจะมีความทรงจำเกี่ยวกับการฝึกกับเป่ยจื่อ ทั้งกลางวันและกลางคืนเป่ยจื่อมาถึงก่อนนางและเป็นคนสุดท้ายที่ติดตามซวนเทียนหมิง และทักษะของเขาก็ดีกว่านางมาก แม้ว่านางจะมีพลังภายในแต่นางก็ยังด้อยกว่าในด้านอาวุธ หลายครั้งในการซ้อมรบ นางไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้และได้รับบาดเจ็บจากคู่ต่อสู้ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเป่ยจื่อช่วยนางได้มาก และครั้งหนึ่งเคยช่วยนางฝึกเพลงดาบชุดใหม่หลังจากที่ทุกคนพักผ่อน
องครักษ์เงาไม่ควรมีความรู้สึกนางทำผลงานได้ดีกว่าหวงซวนมากว่าสิบปีแล้ว นางมีใบหน้าที่เย็นชาเสมอ นางไม่เคยยิ้มเมื่อเห็นเป่ยจื่ออ่อนโยน น่าเสียดาย… น่าเสียดายที่เป่ยจื่อมีเป่ยฟู่หรงอยู่เคียงข้างแล้ว ดังนั้นนางจึงได้แต่หักห้ามใจของนางเอง นางซ่อนมันไว้ในใจและไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง
วังซวนพลิกตัวและหัวเราะกับตัวเองแต่นางรู้สึกเสียใจในใจ อันที่จริงพวกเขาโชคดีมาก ไม่ว่าจะเป็นนาง หวงซวน เป่ยจื่อ และเพื่อนร่วมชั้นต่างก็โชคดี พวกเขาติดตามเจ้านายอย่างเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิง แม้ว่าพวกเขาจะละเมิดหลักการและพัฒนาความรู้สึกร่วมกับผู้อื่น แต่เจ้านายก็ไม่ละทิ้งพวกเขาหรือแก้ปัญหาโดยตรง แต่ให้พรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และแม้กระทั่งให้ความช่วยเหลือ ในชีวิตนี้นางโชคดีที่ได้อยู่กับเจ้านายคนนี้ แม้ว่านางจะไม่เคยแต่งงานแต่นางก็มีความสุข
ในเมืองหลวงของซงซุยคฤหาสน์ของแม่ทัพชุน
ข่าวการเสียชีวิตของบุชงกลับมาที่เมืองหลวงพร้อมกับข่าวการเสียชีวิตของชุนหยูหลิง
นี่คือสิ่งที่ชุนหยูหลิงขอให้เฟิงหยูเฮงทำเพื่อนางนางหวังว่าชุนหยูอันจะได้รับข่าวการเสียชีวิตของนางในราชวงศ์ต้าชุนที่คฤหาสน์ของแม่ทัพ ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่นางสามารถบินไปไกล ๆ และอยู่ในภาคใต้ได้โดยไม่ต้องกังวลใด ๆ
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้ทำให้ความไว้วางใจของนางล้มเหลวข่าวที่ชุนหยูหลิงและสามีของนางเสียชีวิตที่เมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนถูกส่งกลับไปยังคฤหาสน์ของแม่ทัพชุนอย่างราบรื่น ทันทีที่ข่าวดังกล่าวแพร่มาถึง แม่ทัพชุนหยูอันก็ส่งข่าวทันที นางถูกระบุว่าเป็นศัตรูอันดับหนึ่ง
ชุนหยูหลิงเป็นบุตรสาวของแม่ทัพชุยหยูอันและเป็นอัญมณีล้ำค่าในมือของเขาเมื่อตอนแรกชุนหยูหลิงเสนอที่จะไปราชวงศ์ต้าชุนพร้อมกับองค์หญิงหก เขาไม่ได้มองโลกในแง่ดี ไม่ต้องพูดถึงว่าชุนหยูหลิง บุตรสาวของเขาก็ต้องปฏิบัติตามเช่นกัน เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหยุดนาง แต่ฮ่องเต้องค์ใหม่ได้ตอบรับคำขอของบุชงแล้ว เขาไม่สามารถหยุดมันได้ และบุตรสาวของเขาเองก็ไม่สนใจสามีของนางมากขึ้น ด้วยความสิ้นหวัง เขาต้องยินยอมให้ทั้งสองไปอยู่ด้วยกัน
บุชงเคยสัญญากับเขาก่อนหน้านี้ว่าจะปกป้องชุนหยูหลิงด้วยชีวิตแต่เขาไม่คิดว่าเขาจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ และเขาจะต้องฆ่าชุนหยูหลิง ในเวลาเดียวกันข่าวนี้ทำให้แม่ทัพชุนโศกเศร้าจนถึงกับล้มเจ็บทันที
รายงานงานศพที่โดดเด่นทำให้คฤหาสน์ของแม่ทัพชุนตกอยู่ในความโศกเศร้าแม่ทัพชุนไม่สามารถทนฟังข่าวการสูญเสียได้และล้มป่วยกะทันหันเกิดเรื่องใหญ่ ครอบครัวได้รับการจัดการโดยภรรยาของเขา
ชุนหยูหลิงเป็นบุตรสาวแท้ๆ ของฮูหยินใหญ่ ! นางร้องไห้และจัดงานศพที่คฤหาสน์ จนกระทั่งมีการจัดห้องโถงไว้ทุกข์ของชุนหยูหลิงก็ถูกตั้งขึ้น และแม้แต่โลงศพที่มีมงกุฎก็วางอยู่ตรงกลางห้องโถงไว้ทุกข์ จากนั้นนางก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป นางกอดโลงศพและร่ำไห้เสียงดัง
บุตรสาวคนโตและลูกเขยของคฤหาสน์ของแม่ทัพเสียชีวิตไปแล้วแม้แต่ศพก็ไม่สามารถนำกลับมาได้ เรื่องนี้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วในซงซุย เมื่อตวนมู่อันกัวรู้ข่าว เขาแทบจะไม่เชื่อว่าบุชงตายแล้ว ? เป็นไปได้ยังไง ! องค์ชายเก้าและองค์ชายเจ็ดไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง บุชงตายด้วยน้ำมือของผู้ใด ?มันอาจจะเป็น… เฟิงหยูเฮง?
ตวนมู่อันกัวนึกถึงเสียงฟ้าร้องบนท้องฟ้าและอาวุธปืนที่ราชวงศ์ต้าชุนใช้ในการโจมตีกูซูและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเย็นชา “เจ้ามีสายฟ้าสวรรค์และปืนงั้นหรือ ดีมาก ชายชราจะรู้สิ่งเหล่านี้อยู่ในมือของเจ้า ! สงครามกำลังจะเริ่มแล้ว !
