ตอนที่1,170 ปิดประตูเมือง
ในที่สุดก็กลับมาถึงที่พักประโยคแรกหลังจากที่ได้พบเป่ยจื่อคือ “แจ้งให้พวกเราทุกคนทราบอย่าลืมดื่มน้ำจากบ่อจากนี้เป็นต้นไปไป อย่าดื่มแม้แต่คำเดียว”
เป่ยจื่อถึงกับผงะเขาถามว่า “พระองค์พบอะไรขอรับ”
”มีคนเอายาพิษใส่ในบ่อน้ำทั้งเมืองข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่น้ำในบ่อนั้นดื่มไม่ได้อย่างแน่นอน หากไม่มีน้ำและอาหาร ให้กินที่อาเฮงเตรียมไว้ให้ที่อยู่ในรถม้าของเรา แบ่งปันกับทุกคน เราต้องรอดูสถานการณ์สักสองสามวัน”
เป่ยจื่อตกใจบ่อน้ำทั้งหมดในเมืองถูกวางยาพิษ เขาต้องการฆ่าทุกชีวิตหรือ ? ชะตากรรมของพลเมืองล่ะ ? “ใครกันช่างโหดร้ายขนาดนี้ เมืองทั้งเมืองมีผู้คนมากกว่า 300,000 คน ใครจะทำอะไรได้โดยไม่คิด ถ้าพวกเขาทั้งหมดตาย… มันแย่มาก” เขาไม่กล้าที่จะจินตนาการและรีบทำตามคำสั่งของซวนเทียนหมิงอย่างรวดเร็ว เขาปลุกทุกคน จากนั้นเขาก็เอาอาหารที่เหลือในรถม้าออกไป
คนเหล่านี้มักจะเป็นคนธรรมดาและเมื่อซวนเทียนหมิงมาถึง พวกเขาก็เลิกซ่อนตัวทันทีและล้อมรอบซวนเทียนหมิง เนื่องจากกำลังจะรุ่งสาง พวกเขาก็รออย่างเงียบๆ รอจนถึงรุ่งเช้าจนกระทั่งไก่ขัน จนกระทั่งได้ยินเสียงของคนตื่นเช้าที่นอกสนาม จากนั้นก็มีคนเดินออกไปราวกับว่ากำลังเดินเล่น เดินไปรอบ ๆ ตรอกซอกซอย เมื่อเขากลับมาอีกครั้งเขาพูดว่า “ดูเหมือนจะไม่ต่างจากปกติ ข้าเห็นคนถือถังน้ำมาด้วย คู่สามีภรรยาแก่ที่อยู่ที่แผงขายก่อนหน้านี้ต้มน้ำจากบ่อ ใช้ล้างถ้วยชามและขายบะหมี่ให้กับผู้สัญจรไปมา และไม่มีอะไรเกิดขึ้นขอรับ”
”โอ้? ” ซวนเทียนหมิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่ได้เกิดขึ้นกับพลเมืองที่ได้รับยาพิษถึงตาย ซึ่งทำให้เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่สถานการณ์นี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
”องค์ชายเราจะลองใช้น้ำดูหรือไม่ขอรับ ? ” เป่ยจื่อถามเขา “พวกเรามี 14 คน อาหารบนรถม้าจะหมดคืนนี้ พรุ่งนี้ไม่มีให้กินแล้วขอรับ” สิ่งที่เกลียดที่สุดในโลกนี้คือการขาดน้ำ แม้ว่ายังมีสิ่งอื่นที่สามารถทดแทนได้ในการขาดแคลนอาหาร แต่ไม่สามารถอยู่ได้หากขาดน้ำ เขาถอนหายใจ “สภาพอากาศของซงซุยมีแต่หิมะไม่สามารถใช้ได้ ถ้าอยู่ในชายแดนภาคเหนือของราชวงศ์ต้าชุน น้ำบาดาลยังสามารถใช้ได้ แต่หิมะในซงซุยมีปริมาณน้อยมาก เมื่อมันตกลงมาก็จะละลายทันที มันไม่มีประโยชน์จริง ๆ ”
เขาพูดกับตัวเองซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วดอกบัวสีม่วงนั้นสวยงาม และเบ่งบาน แต่ก็ยังทำให้หัวใจของผู้คนหนาวสั่น เขาพูดกับทุกคนว่า “..ไม่ ใช้ไม่ได้อย่างแน่นอนในตอนนี้ยังไม่เป็นอะไรก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เป็นอะไร ท้ายที่สุดเราไม่รู้ว่าพวกเขาใส่อะไรลงในบ่อน้ำ ไม่ดื่มได้จะดีที่สุด”
เราไปตามจับคนเมื่อคืนได้หรือไม่ขอรับ? ” เป่ยจื่อกล่าว “องค์ชายบอกว่ามีองครักษ์เงาจำนวนมากใช่หรือไม่ ข้าจะจับ 1 คนมาถาม”
”ลองดูก็ได้”ซวนเทียนหมิงกล่าว “ข้ากำลังดำเนินการอยู่อย่างลับ ๆ ถ้าข้าจำไม่ผิด มันควรจะมีทั้งหมด 27 คน ถ้าเจ้าไม่กลัวว่าจะกระตุ้นความสงสัยของพวกเขา ในกรณีนี้คนที่ถูกจับได้จะยอมคายความลับหรือไม่ ? ”
เป่ยจื่อส่ายหน้าไปมาไม่กระตุ้นความสงสัยของพวกเขา เป็นไปได้อย่างไร ทันใดนั้นก็มีคนหายไป 1 คน และพวกนั้นก็ต้องรู้ “แต่ถ้าเราไม่อาจถามได้ เราต้องรอต่อไปหรือขอรับ ? ”
”อีก2 วัน อาเฮงก็คงจะมาถึงแล้ว” ซวนเทียนหมิงกล่าว “รอนางก่อน เราจะรู้ว่าในบ่อน้ำมีอะไร”
เป่ยจื่อควรรู้สึกโล่งใจแล้วใช่ไหม! พระชายาของพวกเขาเป็นหมอเทวดา ! เมื่อหมอเทวดามาถึงก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าน้ำนั้นมีพิษหรือไม่ สองวัน สองวันเท่านั้น คนฝึกศิลปะการต่อสู้ต้องรออีกสองวัน?
ในคืนนั้นคน14 คนซ่อนตัวอยู่ในความมืดและจ้องมองไปที่บ่อน้ำด้วยวิธีของตัวเอง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นชายในชุดดำก้าวเข้ามาในลานอย่างรวดเร็ว จากนั้นเทถุงแป้งสีขาวลงในบ่อน้ำ จากนั้นก็แวบหายไป
เป่ยจื่อเลียริมฝีปากของเขาเขาเป็นคนดีมาก ถ้าเขาถูกสั่งให้ไล่ล่า เขาอาจจะไม่สามารถตามทันได้ นับประสาอะไรกับการจับ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจกับคำพูดที่เขาพูดในตอนกลางวัน
ชายชุดสีดำออกไปและสิบสี่คนในความมืดรวมทั้งซวนเทียนหมิง ทุกคนปรากฏตัวขึ้น และพวกเขาทั้งหมดก็ล้อมบ่อน้ำ เป่ยจื่อหยิบถังน้ำขึ้นมา และภายใต้แสงจันทร์ไม่มีความแตกต่างระหว่างบ่อน้ำกับผงสีขาวละลายหมดแล้วเมื่อเทลงไป โดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้
ทุกคนตกใจและยิ่งแน่ใจว่าพวกเขาจะไม่มีวันดื่มน้ำจากบ่อน้ำนี้
เป็นเวลา2 คืนติดต่อกัน ผู้คนเริ่มหลั่งไหลกันไปที่บ่อน้ำของเมือง แต่ผู้คนในเมืองก็ยังไม่ได้ยินว่ามีใครได้รับยาพิษ และไม่มีผู้ต้องสงสัยในศูนย์การแพทย์ของเมือง
อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงตาเมื่อเป่ยจื่อคิดว่าเฟิงหยูเฮงจะมาอย่างรวดเร็ว พวกเขาก็ยังค้นพบบางสิ่งที่ผิดปกติ
”องค์ชาย”องครักษ์เงาออกมา และ “โปรดมองไปรอบ ๆ ” เขาบอกกับซวนเทียนหมิงและรายงานว่า “ดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติขอรับ” เขาเล่าถึงสิ่งที่เขาเพิ่งเห็นบนถนนว่า “เมื่อข้าเดินผ่านบ่อน้ำ ข้าเห็นผู้คนต่อแถวกันเพื่อขนน้ำ คนหนึ่งแบกถังน้ำขนาดใหญ่ 4 ถังในคราวเดียว ถังกำลังจะแตก แต่เขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลย และคนที่แบกน้ำก็ดูจะอายุเกือบ 50 ปีซึ่งแก่มากแล้ว นอกจากนี้ข้าเห็นหัวหน้าครอบครัว เมื่อเขาสับไม้ที่ประตู ขวานก็ฟันเข้าที่มือของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นได้ชัดว่าเขาสับโดนมือของตัวเอง แต่เขาเช็ดมือกับเสื้อเพียง 2 ครั้งโดยไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย แม้แต่เด็ก 2 ขวบในสนาม ทารกวิ่งมาแล้วล้มลง คางกระแทกกับก้อนหินจนเลือดไหลออกมา ข้าไม่เห็นทารกร้องไห้ แต่กลับลุกขึ้นวิ่งต่อไปและกระโดดด้วยรอยยิ้ม ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติขอรับ”
ไม่ใช่แค่แปลกแต่มันผิดปกติมาก ! ซวนเทียนหมิงถามอีกคนที่กลับมา “เจ้าเห็นอะไรบ้าง ? ”
เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและพูดว่า “ข้าเห็นว่าคนที่แบกน้ำดูเหมือนจะแตกต่างจากในอดีต ตอนที่ข้าอ่านหนังสือที่ลานบ้าน มีคนจำนวนไม่มากนัก และไม่มีใครจะหยุดดื่มทันทีที่ยกน้ำขึ้นมาในขณะนี้น้ำแข็งเต็มถัง แต่เขาไม่รู้สึกหนาวเลย เขาดูสดชื่นมาก ข้ามองดูพวกเขาดื่มน้ำราวกับว่าพวกเขากำลังลิ้มรสอาหารอันโอชะของโลก ไม่ใช่ว่าพวกเขากำลังดื่มน้ำเย็นขอรับ”
”ทางนั้นล่ะ…” ซวนเทียนหมิงคิด ความคิดที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างฉายผ่านความคิดของเขา และเขารู้สึกบ้าคลั่ง และทำอะไรไม่ได้มาก
เขาลุกขึ้นทันทีเป่ยจื่อตกใจถามทันที “พระองค์จะไปไหนขอรับ”
”ออกจากเมือง”เขาพูดขณะที่เดิน “พระชายาของเจ้าจะถึงวันนี้แน่นอน ออกไปจากเมืองเพื่อรอนาง หากนางมาถึง นางไม่รู้มันจะลำบาก ถ้านางเข้ามาแล้วดื่มน้ำ มันจะแย่”
เขาให้องครักษ์เงา12 คนเพื่อเฝ้าติดตามการเคลื่อนไหวในเมืองต่อไป และเขาก็พาเป่ยจื่อไปที่ประตูทิศตะวันตก เขากังวลเล็กน้อยถ้าเขาเดาถูก ผงสีขาวที่ใส่ลงไปในบ่อน้ำก็น่าจะเป็นเซียวเหยาซาน เขาไม่กลัวพิษ เฟิงหยูเฮงสามารถแก้ได้ แต่ถ้าเป็นเซียวเหยาซาน เฟิงหยูเฮงก็จะหมดหนทาง ถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้สึกกระหายจิบชาหรืออะไรสักอย่างหลังจากเข้ามาในเมือง จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
เขากระวนกระวายและก้าวเท้าเร็วขึ้นเขาเกือบจะวิ่งเหยาะ ๆ เขาไม่สามารถขี่ม้าในเมืองเจียนเฉิงได้ เพราะมีเพียงผู้มีอำนาจเท่านั้นที่สามารถขี่ม้าบนถนนได้ หากเขาขี่ม้าจะสะดุดตาเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมาก ในหมู่พวกเขามีกลุ่มเจ้าหน้าที่ที่ลาดตระเวนไปทั่วเมือง เมื่อเห็นทั้งสองคนรีบร้อนและสะดุดตามาก พวกเขาอยากจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดพวกซวนเทียนหมิง เขาได้ก้าวไปข้างหน้าแล้ว จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้งพร้อมกับสีหน้าเจ็บปวดอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าจะเอามือไปไว้ที่ไหนและยังคงนั่งต่อไป ใบหน้าของเขามีรอยขีดข่วน
ยังมีอีกคนที่เหมือนเขาซึ่งก็เจ็บปวดเช่นกันแต่คน ๆ นั้นมีสติสัมปชัญญะมากกว่าเขาอย่างเห็นได้ชัดในตอนนี้ เขาเพิ่งเห็นคนกำลังถือน้ำอยู่บนถนน เขาจึงรีบวิ่งไปคว้าถังแล้วคุกเข่าลงบนพื้น ก้มศีรษะของเขาลงดื่มน้ำในถัง
คนตรงหน้าก็มีปฏิกิริยาเช่นกันและรีบไปหาน้ำดื่มแต่ซวนเทียนหมิงเดินตามเป่ยจื่อ ด้วยความพยายามที่จะดื่มน้ำและเมื่อพวกเขาดื่มเพียงพอ เขาก็กลับมาคิดและต้องการหาผู้ต้องสงสัย 2 คนนั้น แต่พวกเขาก็หายตัวไปนานแล้ว
น่าเสียดายที่ซวนเทียนหมิงช้าไปเพียงก้าวเดียวเมื่อพวกเขามาถึงประตูทิศตะวันตก พวกเขาพบว่าประตูในเวลากลางวันแสก ๆ ปิด หลายคนมารวมตัวกันที่นี่ และรอที่จะออกจากเมือง แต่พวกเขาได้ยินทหารยามที่รักษาเมืองบอกว่าประตูเมืองปิดมาสองสามวันแล้ว การออกไปนอกเมืองจะเป็นอันตราย ประตูใหญ่ทั้งสี่ของเมืองถูกปิด และจะเปิดอีกครั้งเมื่อใดต้องรอการแจ้งจากเจ้าเมือง
ในเวลานี้การปิดประตูเมืองนี้ผู้คนจำนวนมากเริ่มออกไปเดินเล่นและพูดคุยเกี่ยวกับการเมือง คนเหล่านั้นบอกว่าราชวงศ์ต้าชุนโจมตีซงซุยและได้ยึดเมืองปินเฉิงแล้ว คนส่วนใหญ่ในเมืองปินเฉิงสูญเสียบ้านและต้องอพยพ และบอกว่าราชวงศ์ต้าชุนจะมาสร้างเมืองในไม่ช้า ฆ่าผู้คน ปล้นทรัพย์สิน และปล่อยให้สิ่งนี้ สร้างเมืองให้กลายเป็นเมืองปินเฉิงที่เป็นของราชวงศ์ต้าชุน
ผู้คนต่างพูดกันพวกเขาโกรธมากราวกับว่าราชวงศ์ต้าชุนขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของครอบครัว พวกเขาแต่ละคนส่งเสียงโห่ร้องและขับราชวงศ์ต้าชุนออกจากซงซุย
ในช่วงเวลานี้จะมีคนที่มีสีหน้าเจ็บปวดกะทันหันและมักจะมีคนที่กำลังมองหาน้ำดื่ม คนที่ดื่มน้ำแล้วจะเต็มไปด้วยพลังทันทีและกระโจนเข้าสู่การต่อต้านราชวงศ์ต้าชุน
ฝูงชนหลั่งไหลออกมาจากทุกด้านของเมืองและค่อยๆ กระจุกตัวที่ใจกลางเมือง ซวนเทียนหมิงถูกบีบให้ออกจากฝูงชน เขาเฝ้าดูจากระยะไกล เขาเห็นว่าโจวดาก็อยู่ในฝูงชนด้วยและตะโกนพูดคำขวัญที่สร้างแรงบันดาลใจทุกอย่าง แต่ดวงตาคู่นั้นสดใส และว่างเปล่าเหมือนคนอื่น ๆ
เขาพูดกับเป่ยจื่อ”มองไปที่โจวดา ดูเหมือนว่าเขาจะดื่มน้ำในบ่อด้วย” หลังจากนั้นเขาก็มองขึ้นไปที่กำแพงเมืองที่สูงตระหง่านท้องฟ้าปลอดโปร่ง และประตูเมืองก็ปิด เขาจะออกไปยาก โชคดีที่แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะใช้มิติเพื่อเข้ามาในเมือง แต่เขาก็หวังว่านางจะสามารถสังเกตเห็นความผิดปกติในเมืองได้ทันทีและจะติดต่อเขาก่อน เขาภาวนาในใจว่าแม้นางจะกระหายน้ำ นางก็จะดื่มน้ำในมิติของนางเอง บ่อน้ำในเมืองนี้อยู่ไกลเกินเอื้อม
ตอนนั้นเฟิงหยูเฮงกำลังรีบเร่งเข้าไปในเมือง…
ในที่สุดก็กลับมาถึงที่พักประโยคแรกหลังจากที่ได้พบเป่ยจื่อคือ “แจ้งให้พวกเราทุกคนทราบอย่าลืมดื่มน้ำจากบ่อจากนี้เป็นต้นไปไป อย่าดื่มแม้แต่คำเดียว”
เป่ยจื่อถึงกับผงะเขาถามว่า “พระองค์พบอะไรขอรับ”
”มีคนเอายาพิษใส่ในบ่อน้ำทั้งเมืองข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่น้ำในบ่อนั้นดื่มไม่ได้อย่างแน่นอน หากไม่มีน้ำและอาหาร ให้กินที่อาเฮงเตรียมไว้ให้ที่อยู่ในรถม้าของเรา แบ่งปันกับทุกคน เราต้องรอดูสถานการณ์สักสองสามวัน”
เป่ยจื่อตกใจบ่อน้ำทั้งหมดในเมืองถูกวางยาพิษ เขาต้องการฆ่าทุกชีวิตหรือ ? ชะตากรรมของพลเมืองล่ะ ? “ใครกันช่างโหดร้ายขนาดนี้ เมืองทั้งเมืองมีผู้คนมากกว่า 300,000 คน ใครจะทำอะไรได้โดยไม่คิด ถ้าพวกเขาทั้งหมดตาย… มันแย่มาก” เขาไม่กล้าที่จะจินตนาการและรีบทำตามคำสั่งของซวนเทียนหมิงอย่างรวดเร็ว เขาปลุกทุกคน จากนั้นเขาก็เอาอาหารที่เหลือในรถม้าออกไป
คนเหล่านี้มักจะเป็นคนธรรมดาและเมื่อซวนเทียนหมิงมาถึง พวกเขาก็เลิกซ่อนตัวทันทีและล้อมรอบซวนเทียนหมิง เนื่องจากกำลังจะรุ่งสาง พวกเขาก็รออย่างเงียบๆ รอจนถึงรุ่งเช้าจนกระทั่งไก่ขัน จนกระทั่งได้ยินเสียงของคนตื่นเช้าที่นอกสนาม จากนั้นก็มีคนเดินออกไปราวกับว่ากำลังเดินเล่น เดินไปรอบ ๆ ตรอกซอกซอย เมื่อเขากลับมาอีกครั้งเขาพูดว่า “ดูเหมือนจะไม่ต่างจากปกติ ข้าเห็นคนถือถังน้ำมาด้วย คู่สามีภรรยาแก่ที่อยู่ที่แผงขายก่อนหน้านี้ต้มน้ำจากบ่อ ใช้ล้างถ้วยชามและขายบะหมี่ให้กับผู้สัญจรไปมา และไม่มีอะไรเกิดขึ้นขอรับ”
”โอ้? ” ซวนเทียนหมิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่ได้เกิดขึ้นกับพลเมืองที่ได้รับยาพิษถึงตาย ซึ่งทำให้เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่สถานการณ์นี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
”องค์ชายเราจะลองใช้น้ำดูหรือไม่ขอรับ ? ” เป่ยจื่อถามเขา “พวกเรามี 14 คน อาหารบนรถม้าจะหมดคืนนี้ พรุ่งนี้ไม่มีให้กินแล้วขอรับ” สิ่งที่เกลียดที่สุดในโลกนี้คือการขาดน้ำ แม้ว่ายังมีสิ่งอื่นที่สามารถทดแทนได้ในการขาดแคลนอาหาร แต่ไม่สามารถอยู่ได้หากขาดน้ำ เขาถอนหายใจ “สภาพอากาศของซงซุยมีแต่หิมะไม่สามารถใช้ได้ ถ้าอยู่ในชายแดนภาคเหนือของราชวงศ์ต้าชุน น้ำบาดาลยังสามารถใช้ได้ แต่หิมะในซงซุยมีปริมาณน้อยมาก เมื่อมันตกลงมาก็จะละลายทันที มันไม่มีประโยชน์จริง ๆ ”
เขาพูดกับตัวเองซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วดอกบัวสีม่วงนั้นสวยงาม และเบ่งบาน แต่ก็ยังทำให้หัวใจของผู้คนหนาวสั่น เขาพูดกับทุกคนว่า “..ไม่ ใช้ไม่ได้อย่างแน่นอนในตอนนี้ยังไม่เป็นอะไรก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เป็นอะไร ท้ายที่สุดเราไม่รู้ว่าพวกเขาใส่อะไรลงในบ่อน้ำ ไม่ดื่มได้จะดีที่สุด”
เราไปตามจับคนเมื่อคืนได้หรือไม่ขอรับ? ” เป่ยจื่อกล่าว “องค์ชายบอกว่ามีองครักษ์เงาจำนวนมากใช่หรือไม่ ข้าจะจับ 1 คนมาถาม”
”ลองดูก็ได้”ซวนเทียนหมิงกล่าว “ข้ากำลังดำเนินการอยู่อย่างลับ ๆ ถ้าข้าจำไม่ผิด มันควรจะมีทั้งหมด 27 คน ถ้าเจ้าไม่กลัวว่าจะกระตุ้นความสงสัยของพวกเขา ในกรณีนี้คนที่ถูกจับได้จะยอมคายความลับหรือไม่ ? ”
เป่ยจื่อส่ายหน้าไปมาไม่กระตุ้นความสงสัยของพวกเขา เป็นไปได้อย่างไร ทันใดนั้นก็มีคนหายไป 1 คน และพวกนั้นก็ต้องรู้ “แต่ถ้าเราไม่อาจถามได้ เราต้องรอต่อไปหรือขอรับ ? ”
”อีก2 วัน อาเฮงก็คงจะมาถึงแล้ว” ซวนเทียนหมิงกล่าว “รอนางก่อน เราจะรู้ว่าในบ่อน้ำมีอะไร”
เป่ยจื่อควรรู้สึกโล่งใจแล้วใช่ไหม! พระชายาของพวกเขาเป็นหมอเทวดา ! เมื่อหมอเทวดามาถึงก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าน้ำนั้นมีพิษหรือไม่ สองวัน สองวันเท่านั้น คนฝึกศิลปะการต่อสู้ต้องรออีกสองวัน?
ในคืนนั้นคน14 คนซ่อนตัวอยู่ในความมืดและจ้องมองไปที่บ่อน้ำด้วยวิธีของตัวเอง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นชายในชุดดำก้าวเข้ามาในลานอย่างรวดเร็ว จากนั้นเทถุงแป้งสีขาวลงในบ่อน้ำ จากนั้นก็แวบหายไป
เป่ยจื่อเลียริมฝีปากของเขาเขาเป็นคนดีมาก ถ้าเขาถูกสั่งให้ไล่ล่า เขาอาจจะไม่สามารถตามทันได้ นับประสาอะไรกับการจับ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจกับคำพูดที่เขาพูดในตอนกลางวัน
ชายชุดสีดำออกไปและสิบสี่คนในความมืดรวมทั้งซวนเทียนหมิง ทุกคนปรากฏตัวขึ้น และพวกเขาทั้งหมดก็ล้อมบ่อน้ำ เป่ยจื่อหยิบถังน้ำขึ้นมา และภายใต้แสงจันทร์ไม่มีความแตกต่างระหว่างบ่อน้ำกับผงสีขาวละลายหมดแล้วเมื่อเทลงไป โดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้
ทุกคนตกใจและยิ่งแน่ใจว่าพวกเขาจะไม่มีวันดื่มน้ำจากบ่อน้ำนี้
เป็นเวลา2 คืนติดต่อกัน ผู้คนเริ่มหลั่งไหลกันไปที่บ่อน้ำของเมือง แต่ผู้คนในเมืองก็ยังไม่ได้ยินว่ามีใครได้รับยาพิษ และไม่มีผู้ต้องสงสัยในศูนย์การแพทย์ของเมือง
อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงตาเมื่อเป่ยจื่อคิดว่าเฟิงหยูเฮงจะมาอย่างรวดเร็ว พวกเขาก็ยังค้นพบบางสิ่งที่ผิดปกติ
”องค์ชาย”องครักษ์เงาออกมา และ “โปรดมองไปรอบ ๆ ” เขาบอกกับซวนเทียนหมิงและรายงานว่า “ดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติขอรับ” เขาเล่าถึงสิ่งที่เขาเพิ่งเห็นบนถนนว่า “เมื่อข้าเดินผ่านบ่อน้ำ ข้าเห็นผู้คนต่อแถวกันเพื่อขนน้ำ คนหนึ่งแบกถังน้ำขนาดใหญ่ 4 ถังในคราวเดียว ถังกำลังจะแตก แต่เขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลย และคนที่แบกน้ำก็ดูจะอายุเกือบ 50 ปีซึ่งแก่มากแล้ว นอกจากนี้ข้าเห็นหัวหน้าครอบครัว เมื่อเขาสับไม้ที่ประตู ขวานก็ฟันเข้าที่มือของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นได้ชัดว่าเขาสับโดนมือของตัวเอง แต่เขาเช็ดมือกับเสื้อเพียง 2 ครั้งโดยไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย แม้แต่เด็ก 2 ขวบในสนาม ทารกวิ่งมาแล้วล้มลง คางกระแทกกับก้อนหินจนเลือดไหลออกมา ข้าไม่เห็นทารกร้องไห้ แต่กลับลุกขึ้นวิ่งต่อไปและกระโดดด้วยรอยยิ้ม ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติขอรับ”
ไม่ใช่แค่แปลกแต่มันผิดปกติมาก ! ซวนเทียนหมิงถามอีกคนที่กลับมา “เจ้าเห็นอะไรบ้าง ? ”
เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและพูดว่า “ข้าเห็นว่าคนที่แบกน้ำดูเหมือนจะแตกต่างจากในอดีต ตอนที่ข้าอ่านหนังสือที่ลานบ้าน มีคนจำนวนไม่มากนัก และไม่มีใครจะหยุดดื่มทันทีที่ยกน้ำขึ้นมาในขณะนี้น้ำแข็งเต็มถัง แต่เขาไม่รู้สึกหนาวเลย เขาดูสดชื่นมาก ข้ามองดูพวกเขาดื่มน้ำราวกับว่าพวกเขากำลังลิ้มรสอาหารอันโอชะของโลก ไม่ใช่ว่าพวกเขากำลังดื่มน้ำเย็นขอรับ”
”ทางนั้นล่ะ…” ซวนเทียนหมิงคิด ความคิดที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างฉายผ่านความคิดของเขา และเขารู้สึกบ้าคลั่ง และทำอะไรไม่ได้มาก
เขาลุกขึ้นทันทีเป่ยจื่อตกใจถามทันที “พระองค์จะไปไหนขอรับ”
”ออกจากเมือง”เขาพูดขณะที่เดิน “พระชายาของเจ้าจะถึงวันนี้แน่นอน ออกไปจากเมืองเพื่อรอนาง หากนางมาถึง นางไม่รู้มันจะลำบาก ถ้านางเข้ามาแล้วดื่มน้ำ มันจะแย่”
เขาให้องครักษ์เงา12 คนเพื่อเฝ้าติดตามการเคลื่อนไหวในเมืองต่อไป และเขาก็พาเป่ยจื่อไปที่ประตูทิศตะวันตก เขากังวลเล็กน้อยถ้าเขาเดาถูก ผงสีขาวที่ใส่ลงไปในบ่อน้ำก็น่าจะเป็นเซียวเหยาซาน เขาไม่กลัวพิษ เฟิงหยูเฮงสามารถแก้ได้ แต่ถ้าเป็นเซียวเหยาซาน เฟิงหยูเฮงก็จะหมดหนทาง ถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้สึกกระหายจิบชาหรืออะไรสักอย่างหลังจากเข้ามาในเมือง จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
เขากระวนกระวายและก้าวเท้าเร็วขึ้นเขาเกือบจะวิ่งเหยาะ ๆ เขาไม่สามารถขี่ม้าในเมืองเจียนเฉิงได้ เพราะมีเพียงผู้มีอำนาจเท่านั้นที่สามารถขี่ม้าบนถนนได้ หากเขาขี่ม้าจะสะดุดตาเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมาก ในหมู่พวกเขามีกลุ่มเจ้าหน้าที่ที่ลาดตระเวนไปทั่วเมือง เมื่อเห็นทั้งสองคนรีบร้อนและสะดุดตามาก พวกเขาอยากจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดพวกซวนเทียนหมิง เขาได้ก้าวไปข้างหน้าแล้ว จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้งพร้อมกับสีหน้าเจ็บปวดอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าจะเอามือไปไว้ที่ไหนและยังคงนั่งต่อไป ใบหน้าของเขามีรอยขีดข่วน
ยังมีอีกคนที่เหมือนเขาซึ่งก็เจ็บปวดเช่นกันแต่คน ๆ นั้นมีสติสัมปชัญญะมากกว่าเขาอย่างเห็นได้ชัดในตอนนี้ เขาเพิ่งเห็นคนกำลังถือน้ำอยู่บนถนน เขาจึงรีบวิ่งไปคว้าถังแล้วคุกเข่าลงบนพื้น ก้มศีรษะของเขาลงดื่มน้ำในถัง
คนตรงหน้าก็มีปฏิกิริยาเช่นกันและรีบไปหาน้ำดื่มแต่ซวนเทียนหมิงเดินตามเป่ยจื่อ ด้วยความพยายามที่จะดื่มน้ำและเมื่อพวกเขาดื่มเพียงพอ เขาก็กลับมาคิดและต้องการหาผู้ต้องสงสัย 2 คนนั้น แต่พวกเขาก็หายตัวไปนานแล้ว
น่าเสียดายที่ซวนเทียนหมิงช้าไปเพียงก้าวเดียวเมื่อพวกเขามาถึงประตูทิศตะวันตก พวกเขาพบว่าประตูในเวลากลางวันแสก ๆ ปิด หลายคนมารวมตัวกันที่นี่ และรอที่จะออกจากเมือง แต่พวกเขาได้ยินทหารยามที่รักษาเมืองบอกว่าประตูเมืองปิดมาสองสามวันแล้ว การออกไปนอกเมืองจะเป็นอันตราย ประตูใหญ่ทั้งสี่ของเมืองถูกปิด และจะเปิดอีกครั้งเมื่อใดต้องรอการแจ้งจากเจ้าเมือง
ในเวลานี้การปิดประตูเมืองนี้ผู้คนจำนวนมากเริ่มออกไปเดินเล่นและพูดคุยเกี่ยวกับการเมือง คนเหล่านั้นบอกว่าราชวงศ์ต้าชุนโจมตีซงซุยและได้ยึดเมืองปินเฉิงแล้ว คนส่วนใหญ่ในเมืองปินเฉิงสูญเสียบ้านและต้องอพยพ และบอกว่าราชวงศ์ต้าชุนจะมาสร้างเมืองในไม่ช้า ฆ่าผู้คน ปล้นทรัพย์สิน และปล่อยให้สิ่งนี้ สร้างเมืองให้กลายเป็นเมืองปินเฉิงที่เป็นของราชวงศ์ต้าชุน
ผู้คนต่างพูดกันพวกเขาโกรธมากราวกับว่าราชวงศ์ต้าชุนขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของครอบครัว พวกเขาแต่ละคนส่งเสียงโห่ร้องและขับราชวงศ์ต้าชุนออกจากซงซุย
ในช่วงเวลานี้จะมีคนที่มีสีหน้าเจ็บปวดกะทันหันและมักจะมีคนที่กำลังมองหาน้ำดื่ม คนที่ดื่มน้ำแล้วจะเต็มไปด้วยพลังทันทีและกระโจนเข้าสู่การต่อต้านราชวงศ์ต้าชุน
ฝูงชนหลั่งไหลออกมาจากทุกด้านของเมืองและค่อยๆ กระจุกตัวที่ใจกลางเมือง ซวนเทียนหมิงถูกบีบให้ออกจากฝูงชน เขาเฝ้าดูจากระยะไกล เขาเห็นว่าโจวดาก็อยู่ในฝูงชนด้วยและตะโกนพูดคำขวัญที่สร้างแรงบันดาลใจทุกอย่าง แต่ดวงตาคู่นั้นสดใส และว่างเปล่าเหมือนคนอื่น ๆ
เขาพูดกับเป่ยจื่อ”มองไปที่โจวดา ดูเหมือนว่าเขาจะดื่มน้ำในบ่อด้วย” หลังจากนั้นเขาก็มองขึ้นไปที่กำแพงเมืองที่สูงตระหง่านท้องฟ้าปลอดโปร่ง และประตูเมืองก็ปิด เขาจะออกไปยาก โชคดีที่แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะใช้มิติเพื่อเข้ามาในเมือง แต่เขาก็หวังว่านางจะสามารถสังเกตเห็นความผิดปกติในเมืองได้ทันทีและจะติดต่อเขาก่อน เขาภาวนาในใจว่าแม้นางจะกระหายน้ำ นางก็จะดื่มน้ำในมิติของนางเอง บ่อน้ำในเมืองนี้อยู่ไกลเกินเอื้อม
ตอนนั้นเฟิงหยูเฮงกำลังรีบเร่งเข้าไปในเมือง…
