บทที่
บทที่1,166 การกระทำของซวนเทียนหมิง
วังซวนรู้จักนกอินทรีที่เลี้ยงโดยซวนเทียนหมิงเป็นพิเศษนกอินทรีเหล่านี้มีลักษณะทั่วไปคือมีขนสีแดงรอบคอ ที่ย้อมด้วยสีย้อมพิเศษสีย้อมนี้เป็นสูตรพิเศษในพระราชวังหลวง และไม่มีใครเลียนแบบได้
ดังนั้นเมื่อนกอินทรีเกาะไหล่ของวังซวนที่กำลังขับรถม้าอยู่วังซวนสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าเป็นพวกเดียวกันที่ส่งข่าวมา นางนำรถม้าจอดข้างทางอย่างรวดเร็ว นางเข้าไปในรถม้า เอากระดาษที่ผูกไว้กับเท้าของนกอินทรีออก แล้วส่งให้เฟิงหยูเฮง “ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งข่าวมา คุณหนู ดูเหมือนจะมาจากฟู่โจวเจ้าค่ะ”
”ฟู่โจว? ” เฟิงหยูเฮงมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีและเปิดอ่านทันที และก็เห็นลายมือที่คุ้นตา ข้ารู้ว่าเจ้าตามข้ามามานานแล้ว อย่าตามมาอย่างลับ ๆ รีบไปที่เมืองปินเฉิง แล้วเราจะพบกันที่เจียนเฉิง
”เห้อ”นางตบหน้าผากตัวเอง “พระองค์รู้แล้ว”
วังซวนเห็นสิ่งที่เขียนไว้ในจดหมายและก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะหวงซวนกล่าวว่า “คุณหนู ข้าบอกแล้วว่าไม่ว่าเราจะระวังแค่ไหน เราก็ไม่สามารถหลบหนีจากสายตาขององค์ชายได้เจ้าค่ะ”
วังซวนยังกล่าวอีกว่า”สายลับของพระราชวังหลวงมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง พวกเราอาจตกเป็นเป้าหมายได้ตลอดเวลา ข่าวจะแพร่กระจายไปตามธรรมชาติ คุณหนูรู้ดีว่ามันไม่น่าแปลกใจ มันแค่… ” นางเหลือบมองไปที่กระดาษ แล้วพูดว่า “ทำไมพระองค์ถึงบอกว่าเราจะเจอกันที่เมืองเจียนเฉิง เมืองแรกของซงซุยคือเมืองปินเฉิง”
ในเวลานั้นพวกเขาไม่รู้ว่าเมืองปินเฉิงอยู่ภายใต้การดูแลของซวนเทียนฮั่วแล้วและพวกนางคิดเพียงว่าซวนเทียนหมิงต้องการเอาชนะด้วยความประหลาดใจ จากนั้นพวกนางก็สามารถข้ามเมืองปินเฉิงได้ ! พูดสั้น ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากเขารู้แล้วว่านางกำลังมาและส่งคำเชิญไปหานาง ทำไมนางไม่ควรไป ? เฟิงหยูเฮงหยุดและพูดว่า “เนื่องจากความลับถูกเปิดเผย เจ้าไม่จำเป็นต้องระมัดระวัง ไปกันเถิด ! เราจะได้ไปถึงมณฑลฟู่โจวเร็ว ๆ ”
เฟิงหยูเฮงรีบเดินทางอย่างรวดเร็วและในเวลานี้ซวนเทียนหมิงก็หายจากอาการบาดเจ็บเช่นกัน เขากับเป่ยจื่อแอบนำทหารหลายนายอ้อมเมืองไปเมืองเจียนเฉิง
เนื่องจากการสูญเสียเมืองปินเฉิงพลเมืองปินเฉิงจำนวนมากออกจากบ้านเกิดและเริ่มย้ายไปยังเมืองอื่น ๆ ของซงซุยและเริ่มต้นชีวิตใหม่ เมืองเจียนเฉิงเป็นเมืองที่ใกล้ที่สุดกับเมืองปินเฉิงจึงย่อมมีผู้ลี้ภัยมากที่สุด ผู้ลี้ภัยเหล่านี้บางคนเลือกที่จะอาศัยอยู่ในเมืองเจียนเฉิง ในขณะที่คนอื่น ๆ เป็นเพียงผู้สัญจรไปมา หลังจากพักที่เมืองเจียนเฉิงได้ไม่นานพวกเขาก็ยังคงเดินทางไกลไปยังเมืองหลวงของซงซุย พวกเขาเชื่อว่าเมืองเจียนเฉิงนั้นอยู่ใกล้เมืองปินเฉิงมากเกินไป และกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนก็ต้องเดินหน้าต่อไป จากนั้นก็ต้องเผชิญกับสงครามอีก ดังนั้นจึงไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ที่นี่ เนื่องจากจำเป็นต้องย้ายจึงควรทำในรอบเดียวจะดีกว่า การย้ายไปยังบริเวณที่ใกล้เมืองหลวงจะปลอดภัยและน่าเชื่อถือได้มากกว่า
เมื่อเผชิญกับพลเมืองจำนวนมากที่อพยพทหารของเมืองก็เข้มงวดมากขึ้นไม่เพียงแต่ทุกคนที่เข้ามาในเมืองจะต้องถูกตรวจสอบเท่านั้น พวกเขายังต้องตรวจสอบตัวตนทีละคนด้วย ป้ายประจำตัวคือใบรับรองที่ได้รับการประทับตราและยื่นโดยราชสำนักซงซุย ซึ่งมีข้อมูลผู้ถือและลายนิ้วมือเป็นใบรับรองตัวตนเดียว สำหรับพลเมืองซงซุย ผู้ที่ไม่มีเอกสารนี้จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเมือง เพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรูฉวยโอกาสแอบเข้ามา
นี่คือสิ่งที่เจ้าเมืองเจียนเฉิง,โจวดาสั่งเป็นพิเศษ การสูญเสียเมืองปินเฉิงทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว เมื่อสรุปได้ว่าสาเหตุของการสูญเสียเมืองปินเฉิงมาจากคนที่เข้าไปในเมืองปินเฉิงและมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนภายนอก สิ่งนี้ทำให้เมืองใหญ่ถูกยึด
วันนี้โจวดาได้สาปแช่งงหลู่หยูในขณะที่เตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าเขาจะต้องไม่ปล่อยให้ทหารของเขาทำให้เขาผิดหวัง ความผิดพลาดของหลู่หยูจะต้องไม่เกิดขึ้นกับเขา มิฉะนั้นเพื่อการป้องกันการสูญเสียเมืองไป ไม่ว่าจะถูกจับหรือเขาหนีโดยบังเอิญ มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะตาย
แต่เมื่อเขาได้ยินว่าตวนมู่อันกัวชายชราที่ได้รับการยกย่องอย่างสูงจากฮ่องเต้กำลังจะมาสร้างกำแพงเมือง โจวดาก็มีความสุขมากเพราะตวนมู่อันกัวอยู่ที่นี่ และภาระบนบ่าของเขาก็ลดลงมาก หากเขาสามารถยึดเมืองได้ เขาย่อมที่จะเชื่อฟังอีกฝ่ายเป็นธรรมดา เมื่อเมืองได้รับการปกป้องแล้ว ความผิดของเขาเมื่อถูกยึดเมืองก็จะลดลงด้วย เมื่อเขาสูญเสียการป้องกันของเขา เขาสามารถทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อรักษาชีวิตของเขา เมื่อราชสำนักต้องการคนรับผิดชอบในภายหลัง เขาสามารถโอนความรับผิดชอบไปยังตวนมู่อันกัวได้ แม้ว่าฮ่องเต้ต้องการลงโทษเขาแต่ก็ไม่สามารถทำได้
โจวดามีความคิดที่ดีเขายังไปที่ประตูใหญ่ทั้งสี่แห่งเป็นการส่วนตัว 3 ครั้งต่อวัน เช้า บ่าย และเย็น มีคนจำนวนมากถูกส่งไปที่ถนน ทุกคนที่ดูแปลกจะต้องถูกจับไปตรวจสอบ และสายลับของราชวงศ์ต้าชุนก็ถูกแยกออกไปทีละคน
ในสถานการณ์เช่นนี้ซวนเทียนหมิงมาถึงนอกมณฑลเจียนเฉิงในเวลานั้น ทั้งเขาและเป่ยจื่อต่างสวมเสื้อคลุมสีแดงถือไว้ ในมือถือป้ายประจำตัวและเป่าปากของพวกเขาอย่างแรง นี่คือกลุ่มส่งตัวเจ้าสาวของพวกเขา ทุกคนในกลุ่มสวมเสื้อคลุมสีแดงรื่นเริงมีบ่าวรับใช้ 2 คนอยู่ตรงหน้า พวกเขาโยนเหรียญทองแดงให้กับฝูงชนที่รอเข้าเมือง เมื่อทหารยามของเมืองเห็นกลุ่มนี้ ใบหน้าที่ตึงตัวเดิมของพวกเขาก็ยิ้มเช่นกัน และหัวหน้าก็ทักทายเขา และป้องมือไปยังกลุ่มที่ส่งครอบครัวออกมา “คนที่จะส่งเจ้าสาวไปยังคฤหาสน์ของใต้เท้าโจว ใครจะออกมา ? ”
ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างเสลี่ยงจึงคิดริเริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้าและยัดถุงเงินใบใหญ่ใส่มือของหัวหน้าโดยตรง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหนูของข้ากำลังจะแต่งงาน ! คุณหนูของเราเป็นอนุ และนางขอให้เราทำให้พิธีให้ใหญ่โตเป็นพิเศษ นางไม่สามารถเข้าไปในฤหาสน์อย่างเงียบ ๆ ได้ ไม่อย่างนั้นคุณหนูของข้าอาจจะถูกรังแกในอนาคต เจ้าหน้าที่คนนี้ได้โปรดดูว่าสะดวกหรือไม่ ถ้าไปช้าจะไม่ทันฤกษ์ดี”
”รีบไปเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์เอา ! ” หัวหน้ายิ้มอย่างเปิดเผยและถือถุงเงินไว้ในมือเขา โยนถุงเงินในมือและคะเนน้ำหนักของถุงเงินในใจ กลุ่มแสดงจุดยืนของเขา “ข้าจะพลาดมงคลในการแต่งงานได้อย่างไร นางถูกส่งตัวไปยังจวนเจ้าเมือง เราไม่พบใครที่รู้จักเจ้าหน้าที่ที่จวนเจ้าเมือง ! ”
ด้วยวิธีนี้กลุ่มนี้จึงเข้าสู่ประตูเมืองอย่างราบรื่นและเดินช้า ๆ เข้าเมือง
ซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อเข้ามากลางดึกเมื่อวานนี้ครอบครัวอาศัยห่างจากเมืองเจียนเฉิงหลายสิบกิโลเมตร หลังจากผ่านไปพวกเขาได้ยินว่าบุตรสาวของตระกูลใหญ่กำลังจะแต่งงานในเมืองเจียนเฉิง จะแต่งงานกับบุตรชายคนโตของเจ้าเมืองเจียนโจวเพื่อเป็นอนุ เนื่องจากระยะทางไกล กลุ่มที่ส่งตัวเจ้าสาวจึงต้องออกเดินทางในเวลากลางคืน เขาคิดว่าเมืองนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยการป้องกันที่แน่นหนาเช่นนี้ซึ่งตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าไป ดังนั้นพวกเขาจึงอาจเข้าร่วมกลุ่มที่ส่งเจ้าสาวออกไปได้ จวนเจ้าเมืองกำลังจะจัดงาน และเจ้าหน้าที่รักษาเมืองก็ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบผู้ที่รู้จักเจ้าหน้าที่ที่ว่าการประจำมณฑลอย่างเคร่งครัด
ตามที่เขาคาดไว้การเดินทางเข้าเมืองเป็นไปอย่างราบรื่น และต่อไปเขาและเป่ยจื่อจะเข้าร่วมกลุ่มเพื่อเข้าสู่เมือง
การเฉลิมฉลองยังคงดำเนินต่อไปและประตูของจวนเจ้าเมืองก็มีชีวิตชีวามากเนื่องจากมีผู้คนมาแจกเงินและเค้กแต่งงานอย่างมีความสุข ผู้คนจำนวนมากจึงมารวมตัวกันและเก็บเงินที่พื้น ในบรรยากาศเช่นนี้ กลุ่มของพวกเขาได้เข้าไปที่ประตูของจวนเจ้าเมืองทันทีที่พวกเขาเข้าไป พวกเขาก็เห็นชายหนุ่มร่างท้วมเดินออกมาจากที่นั่นสวมเสื้อคลุมสีแดงสด และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข เขาสามารถเห็นสิ่งนี้ได้ในพริบตา เป็นคนทางฝ่ายเจ้าบ่าว
ทันทีที่เสลี่ยงหยุดทางฝ่ายเจ้าบ่าวก็ไม่รอช้ารีบไปข้างหน้าแล้วพยุงผู้หญิงคนนั้นออกลง จากนั้นพูดเสียงดังว่า “เชิญกินอาหารและดื่มได้เต็มที่ ทันทีที่เจ้าเข้าไปในห้องหอ ข้าจะไม่พาเจ้ามาดื่มด้วย ! ” หลังจากพูดจบเขาก็พูดกับบ่าวรับใช้ “เจ้าไม่จำเป็นต้องถอดตะเกียงในเรือนออก อีกไม่กี่วันตวนมู่อันกัวก็จะมาถึงแล้ว เท่ากับเป็นการต้อนรับเขาแทนท่านพ่อ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าใช้เงินเพื่อตกแต่งมันด้วยเงินสำรองนั้นควรนำไปให้บุตรชายของข้า และจ่ายเงินให้อนุสักสองสามคนดีกว่า”
ผู้คนหัวเราะกันเสียงดังบางคนยกย่องชายหนุ่มคนนี้ที่ยังเด็กและบางคนกระซิบว่าเขาเป็นคนขี้เหวี่ยง แต่คนส่วนใหญ่ควรจะยังคงดื่มคำพูดของเขา จากนั้นก็นั่งร่วมโต๊ะ และเตรียมรับประทานอาหาร
ซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อได้รับรางวัลเป็นเงินจากบ่าวรับใช้จากนั้นพวกเขาก็ออกจากคฤหาสน์และรีบสลัดกลุ่มส่งเจ้าสาวออก เขาพูดกับเป่ยจื่อ “ไปติดต่อคนของเรา ให้พวกเขาจัดหาที่พักและวางแผนกวาดล้างพวกซงซุย ข้ากลัวว่าเมืองนี้จะปลอดภัยได้อีกไม่นาน ข้าได้ยินว่าอีกไม่กี่วันตวนมู่อันกัวจะมาถึง ข้ากำลังเตรียมที่จะพบเขา”
สายลับของพระราชวังหลวงกระจายไปทั่วโลกบางคนอาจไม่จำเป็นต้องรับใช้เจ้านายสักครั้งในชีวิต พวกเขาอาศัยอยู่ในมุมที่เหมือนคนธรรมดา หากไม่มีคำสั่งพวกเขาก็เป็นคนธรรมดาที่เกิดแก่เจ็บตาย แต่ทันทีที่พวกเขาได้รับคำสั่ง พวกเขาจะกลับไปที่ที่ลับทันที และรับใช้เจ้านายอย่างซื่อสัตย์
ซวนเทียนหมิงมาถึงเมืองเป็นการส่วนตัวสายลับที่ไม่เคยได้รับใช้มานาน ในที่สุดก็มีประโยชน์ในไม่ช้า เขาก็มีตัวตนและถูกกฎหมายในฐานะพลเมืองของซงซุย และเขาเป็นพี่น้องกับหนึ่งในสายลับที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี อาศัยอยู่ในบ้านอดทนรอการมาถึงของตวนมู่อันกัว และอดทนรอกองทัพของซวนเทียนฮั่วเข้าโจมตีเมือง
เฟิงหยูเฮงก็รีบร้อนและในที่สุดก็เข้าสู่มณฑลฟู่โจวในคืนนั้น และเห็นประตูเมืองปินเฉิง รถม้าของนางไม่ได้หยุดอยู่ใกล้มากนัก ยังมีระยะห่างจากประตูปินเฉิง แต่นางหยุดที่นี่ มองไปที่ไกล ๆ ธง “ฮั่ว” ขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่สูงบนกำแพงเมือง ราชวงศ์ต้าชุนยึดเมืองได้สำเร็จ แต่เมื่อนางเดินผ่านมณฑลฟู่โจวนางได้ยินว่าประตูเมืองปินเฉิงปิดและไม่มีใครสามารถเข้าหรือออกได้ นางยังได้ยินมาว่าองค์ชายเจ็ดทำให้องค์ชายองค์เก้าได้รับบาดเจ็บ และกันเขาออกจากประตูเมือง
นางสงสัยว่าถ้าทั้งหมดนี้เป็นความจริงแล้วทำเพื่ออะไร?
”คุณหนูจะเข้าไปหรือไม่เจ้าคะ?” วังซวนถามเฟิงหยูเฮง “เราขอเข้าทางประตูเมืองได้หรือไม่ ? องค์ชายเจ็ดอาจจะปล่อยเราเข้าไปก็ได้ เป็นไปไม่ได้จริง ๆ ที่คุณหนูและบ่าวรับใช้จะคิดหาทางอื่น หากมีสถานที่ที่ไม่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาก็สามารถแอบเข้าไปได้เจ้าค่ะ”
”พวกเขาบอกว่าองค์ชายเจ็ดทำให้องค์ชายเก้าได้รับบาดเจ็บเจ้าเชื่อเรื่องนี้หรือไม่ ? ” หวงซวนถาม “ยังไงก็ตามข้าไม่เชื่อ ! ทั้งสองเป็นพี่น้องกันและทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่ากัน ต้องมีอะไรบางอย่างที่เราไม่รู้เกี่ยวกับที่นี่ บางทีองค์ชายเจ็ดอาจจะมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้เจ้าค่ะ” เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่นต้องมีเรื่องเกิดขึ้น ทั้งสองคนจะฆ่ากันได้อย่างไรเช่นเดียวกับที่นาง และซวนเทียนหมิงจะแยกจากกันได้อย่างไร? นางลุกขึ้นและลงจากรถม้า ไม่ให้บ่าวรับใช้ทั้งสองตามมา และพูดกับพวกนางเพียงว่า “พวกเจ้ากลับไปฟู่โจวและรอข้าที่นั่น ข้าจะเข้าไปเมืองปินเฉิงคนเดียว ใครห้ามตามข้าเข้าไป” หลังจากพูดจบ ร่างของนางก็กระพริบ ทันใดนั้นก็หายไปในเวลากลางคืน
บทที่1,166 การกระทำของซวนเทียนหมิง
วังซวนรู้จักนกอินทรีที่เลี้ยงโดยซวนเทียนหมิงเป็นพิเศษนกอินทรีเหล่านี้มีลักษณะทั่วไปคือมีขนสีแดงรอบคอ ที่ย้อมด้วยสีย้อมพิเศษสีย้อมนี้เป็นสูตรพิเศษในพระราชวังหลวง และไม่มีใครเลียนแบบได้
ดังนั้นเมื่อนกอินทรีเกาะไหล่ของวังซวนที่กำลังขับรถม้าอยู่วังซวนสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าเป็นพวกเดียวกันที่ส่งข่าวมา นางนำรถม้าจอดข้างทางอย่างรวดเร็ว นางเข้าไปในรถม้า เอากระดาษที่ผูกไว้กับเท้าของนกอินทรีออก แล้วส่งให้เฟิงหยูเฮง “ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งข่าวมา คุณหนู ดูเหมือนจะมาจากฟู่โจวเจ้าค่ะ”
”ฟู่โจว? ” เฟิงหยูเฮงมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีและเปิดอ่านทันที และก็เห็นลายมือที่คุ้นตา ข้ารู้ว่าเจ้าตามข้ามามานานแล้ว อย่าตามมาอย่างลับ ๆ รีบไปที่เมืองปินเฉิง แล้วเราจะพบกันที่เจียนเฉิง
”เห้อ”นางตบหน้าผากตัวเอง “พระองค์รู้แล้ว”
วังซวนเห็นสิ่งที่เขียนไว้ในจดหมายและก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะหวงซวนกล่าวว่า “คุณหนู ข้าบอกแล้วว่าไม่ว่าเราจะระวังแค่ไหน เราก็ไม่สามารถหลบหนีจากสายตาขององค์ชายได้เจ้าค่ะ”
วังซวนยังกล่าวอีกว่า”สายลับของพระราชวังหลวงมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง พวกเราอาจตกเป็นเป้าหมายได้ตลอดเวลา ข่าวจะแพร่กระจายไปตามธรรมชาติ คุณหนูรู้ดีว่ามันไม่น่าแปลกใจ มันแค่… ” นางเหลือบมองไปที่กระดาษ แล้วพูดว่า “ทำไมพระองค์ถึงบอกว่าเราจะเจอกันที่เมืองเจียนเฉิง เมืองแรกของซงซุยคือเมืองปินเฉิง”
ในเวลานั้นพวกเขาไม่รู้ว่าเมืองปินเฉิงอยู่ภายใต้การดูแลของซวนเทียนฮั่วแล้วและพวกนางคิดเพียงว่าซวนเทียนหมิงต้องการเอาชนะด้วยความประหลาดใจ จากนั้นพวกนางก็สามารถข้ามเมืองปินเฉิงได้ ! พูดสั้น ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากเขารู้แล้วว่านางกำลังมาและส่งคำเชิญไปหานาง ทำไมนางไม่ควรไป ? เฟิงหยูเฮงหยุดและพูดว่า “เนื่องจากความลับถูกเปิดเผย เจ้าไม่จำเป็นต้องระมัดระวัง ไปกันเถิด ! เราจะได้ไปถึงมณฑลฟู่โจวเร็ว ๆ ”
เฟิงหยูเฮงรีบเดินทางอย่างรวดเร็วและในเวลานี้ซวนเทียนหมิงก็หายจากอาการบาดเจ็บเช่นกัน เขากับเป่ยจื่อแอบนำทหารหลายนายอ้อมเมืองไปเมืองเจียนเฉิง
เนื่องจากการสูญเสียเมืองปินเฉิงพลเมืองปินเฉิงจำนวนมากออกจากบ้านเกิดและเริ่มย้ายไปยังเมืองอื่น ๆ ของซงซุยและเริ่มต้นชีวิตใหม่ เมืองเจียนเฉิงเป็นเมืองที่ใกล้ที่สุดกับเมืองปินเฉิงจึงย่อมมีผู้ลี้ภัยมากที่สุด ผู้ลี้ภัยเหล่านี้บางคนเลือกที่จะอาศัยอยู่ในเมืองเจียนเฉิง ในขณะที่คนอื่น ๆ เป็นเพียงผู้สัญจรไปมา หลังจากพักที่เมืองเจียนเฉิงได้ไม่นานพวกเขาก็ยังคงเดินทางไกลไปยังเมืองหลวงของซงซุย พวกเขาเชื่อว่าเมืองเจียนเฉิงนั้นอยู่ใกล้เมืองปินเฉิงมากเกินไป และกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนก็ต้องเดินหน้าต่อไป จากนั้นก็ต้องเผชิญกับสงครามอีก ดังนั้นจึงไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ที่นี่ เนื่องจากจำเป็นต้องย้ายจึงควรทำในรอบเดียวจะดีกว่า การย้ายไปยังบริเวณที่ใกล้เมืองหลวงจะปลอดภัยและน่าเชื่อถือได้มากกว่า
เมื่อเผชิญกับพลเมืองจำนวนมากที่อพยพทหารของเมืองก็เข้มงวดมากขึ้นไม่เพียงแต่ทุกคนที่เข้ามาในเมืองจะต้องถูกตรวจสอบเท่านั้น พวกเขายังต้องตรวจสอบตัวตนทีละคนด้วย ป้ายประจำตัวคือใบรับรองที่ได้รับการประทับตราและยื่นโดยราชสำนักซงซุย ซึ่งมีข้อมูลผู้ถือและลายนิ้วมือเป็นใบรับรองตัวตนเดียว สำหรับพลเมืองซงซุย ผู้ที่ไม่มีเอกสารนี้จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเมือง เพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรูฉวยโอกาสแอบเข้ามา
นี่คือสิ่งที่เจ้าเมืองเจียนเฉิง,โจวดาสั่งเป็นพิเศษ การสูญเสียเมืองปินเฉิงทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว เมื่อสรุปได้ว่าสาเหตุของการสูญเสียเมืองปินเฉิงมาจากคนที่เข้าไปในเมืองปินเฉิงและมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนภายนอก สิ่งนี้ทำให้เมืองใหญ่ถูกยึด
วันนี้โจวดาได้สาปแช่งงหลู่หยูในขณะที่เตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าเขาจะต้องไม่ปล่อยให้ทหารของเขาทำให้เขาผิดหวัง ความผิดพลาดของหลู่หยูจะต้องไม่เกิดขึ้นกับเขา มิฉะนั้นเพื่อการป้องกันการสูญเสียเมืองไป ไม่ว่าจะถูกจับหรือเขาหนีโดยบังเอิญ มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะตาย
แต่เมื่อเขาได้ยินว่าตวนมู่อันกัวชายชราที่ได้รับการยกย่องอย่างสูงจากฮ่องเต้กำลังจะมาสร้างกำแพงเมือง โจวดาก็มีความสุขมากเพราะตวนมู่อันกัวอยู่ที่นี่ และภาระบนบ่าของเขาก็ลดลงมาก หากเขาสามารถยึดเมืองได้ เขาย่อมที่จะเชื่อฟังอีกฝ่ายเป็นธรรมดา เมื่อเมืองได้รับการปกป้องแล้ว ความผิดของเขาเมื่อถูกยึดเมืองก็จะลดลงด้วย เมื่อเขาสูญเสียการป้องกันของเขา เขาสามารถทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อรักษาชีวิตของเขา เมื่อราชสำนักต้องการคนรับผิดชอบในภายหลัง เขาสามารถโอนความรับผิดชอบไปยังตวนมู่อันกัวได้ แม้ว่าฮ่องเต้ต้องการลงโทษเขาแต่ก็ไม่สามารถทำได้
โจวดามีความคิดที่ดีเขายังไปที่ประตูใหญ่ทั้งสี่แห่งเป็นการส่วนตัว 3 ครั้งต่อวัน เช้า บ่าย และเย็น มีคนจำนวนมากถูกส่งไปที่ถนน ทุกคนที่ดูแปลกจะต้องถูกจับไปตรวจสอบ และสายลับของราชวงศ์ต้าชุนก็ถูกแยกออกไปทีละคน
ในสถานการณ์เช่นนี้ซวนเทียนหมิงมาถึงนอกมณฑลเจียนเฉิงในเวลานั้น ทั้งเขาและเป่ยจื่อต่างสวมเสื้อคลุมสีแดงถือไว้ ในมือถือป้ายประจำตัวและเป่าปากของพวกเขาอย่างแรง นี่คือกลุ่มส่งตัวเจ้าสาวของพวกเขา ทุกคนในกลุ่มสวมเสื้อคลุมสีแดงรื่นเริงมีบ่าวรับใช้ 2 คนอยู่ตรงหน้า พวกเขาโยนเหรียญทองแดงให้กับฝูงชนที่รอเข้าเมือง เมื่อทหารยามของเมืองเห็นกลุ่มนี้ ใบหน้าที่ตึงตัวเดิมของพวกเขาก็ยิ้มเช่นกัน และหัวหน้าก็ทักทายเขา และป้องมือไปยังกลุ่มที่ส่งครอบครัวออกมา “คนที่จะส่งเจ้าสาวไปยังคฤหาสน์ของใต้เท้าโจว ใครจะออกมา ? ”
ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างเสลี่ยงจึงคิดริเริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้าและยัดถุงเงินใบใหญ่ใส่มือของหัวหน้าโดยตรง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหนูของข้ากำลังจะแต่งงาน ! คุณหนูของเราเป็นอนุ และนางขอให้เราทำให้พิธีให้ใหญ่โตเป็นพิเศษ นางไม่สามารถเข้าไปในฤหาสน์อย่างเงียบ ๆ ได้ ไม่อย่างนั้นคุณหนูของข้าอาจจะถูกรังแกในอนาคต เจ้าหน้าที่คนนี้ได้โปรดดูว่าสะดวกหรือไม่ ถ้าไปช้าจะไม่ทันฤกษ์ดี”
”รีบไปเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์เอา ! ” หัวหน้ายิ้มอย่างเปิดเผยและถือถุงเงินไว้ในมือเขา โยนถุงเงินในมือและคะเนน้ำหนักของถุงเงินในใจ กลุ่มแสดงจุดยืนของเขา “ข้าจะพลาดมงคลในการแต่งงานได้อย่างไร นางถูกส่งตัวไปยังจวนเจ้าเมือง เราไม่พบใครที่รู้จักเจ้าหน้าที่ที่จวนเจ้าเมือง ! ”
ด้วยวิธีนี้กลุ่มนี้จึงเข้าสู่ประตูเมืองอย่างราบรื่นและเดินช้า ๆ เข้าเมือง
ซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อเข้ามากลางดึกเมื่อวานนี้ครอบครัวอาศัยห่างจากเมืองเจียนเฉิงหลายสิบกิโลเมตร หลังจากผ่านไปพวกเขาได้ยินว่าบุตรสาวของตระกูลใหญ่กำลังจะแต่งงานในเมืองเจียนเฉิง จะแต่งงานกับบุตรชายคนโตของเจ้าเมืองเจียนโจวเพื่อเป็นอนุ เนื่องจากระยะทางไกล กลุ่มที่ส่งตัวเจ้าสาวจึงต้องออกเดินทางในเวลากลางคืน เขาคิดว่าเมืองนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยการป้องกันที่แน่นหนาเช่นนี้ซึ่งตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าไป ดังนั้นพวกเขาจึงอาจเข้าร่วมกลุ่มที่ส่งเจ้าสาวออกไปได้ จวนเจ้าเมืองกำลังจะจัดงาน และเจ้าหน้าที่รักษาเมืองก็ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบผู้ที่รู้จักเจ้าหน้าที่ที่ว่าการประจำมณฑลอย่างเคร่งครัด
ตามที่เขาคาดไว้การเดินทางเข้าเมืองเป็นไปอย่างราบรื่น และต่อไปเขาและเป่ยจื่อจะเข้าร่วมกลุ่มเพื่อเข้าสู่เมือง
การเฉลิมฉลองยังคงดำเนินต่อไปและประตูของจวนเจ้าเมืองก็มีชีวิตชีวามากเนื่องจากมีผู้คนมาแจกเงินและเค้กแต่งงานอย่างมีความสุข ผู้คนจำนวนมากจึงมารวมตัวกันและเก็บเงินที่พื้น ในบรรยากาศเช่นนี้ กลุ่มของพวกเขาได้เข้าไปที่ประตูของจวนเจ้าเมืองทันทีที่พวกเขาเข้าไป พวกเขาก็เห็นชายหนุ่มร่างท้วมเดินออกมาจากที่นั่นสวมเสื้อคลุมสีแดงสด และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข เขาสามารถเห็นสิ่งนี้ได้ในพริบตา เป็นคนทางฝ่ายเจ้าบ่าว
ทันทีที่เสลี่ยงหยุดทางฝ่ายเจ้าบ่าวก็ไม่รอช้ารีบไปข้างหน้าแล้วพยุงผู้หญิงคนนั้นออกลง จากนั้นพูดเสียงดังว่า “เชิญกินอาหารและดื่มได้เต็มที่ ทันทีที่เจ้าเข้าไปในห้องหอ ข้าจะไม่พาเจ้ามาดื่มด้วย ! ” หลังจากพูดจบเขาก็พูดกับบ่าวรับใช้ “เจ้าไม่จำเป็นต้องถอดตะเกียงในเรือนออก อีกไม่กี่วันตวนมู่อันกัวก็จะมาถึงแล้ว เท่ากับเป็นการต้อนรับเขาแทนท่านพ่อ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าใช้เงินเพื่อตกแต่งมันด้วยเงินสำรองนั้นควรนำไปให้บุตรชายของข้า และจ่ายเงินให้อนุสักสองสามคนดีกว่า”
ผู้คนหัวเราะกันเสียงดังบางคนยกย่องชายหนุ่มคนนี้ที่ยังเด็กและบางคนกระซิบว่าเขาเป็นคนขี้เหวี่ยง แต่คนส่วนใหญ่ควรจะยังคงดื่มคำพูดของเขา จากนั้นก็นั่งร่วมโต๊ะ และเตรียมรับประทานอาหาร
ซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อได้รับรางวัลเป็นเงินจากบ่าวรับใช้จากนั้นพวกเขาก็ออกจากคฤหาสน์และรีบสลัดกลุ่มส่งเจ้าสาวออก เขาพูดกับเป่ยจื่อ “ไปติดต่อคนของเรา ให้พวกเขาจัดหาที่พักและวางแผนกวาดล้างพวกซงซุย ข้ากลัวว่าเมืองนี้จะปลอดภัยได้อีกไม่นาน ข้าได้ยินว่าอีกไม่กี่วันตวนมู่อันกัวจะมาถึง ข้ากำลังเตรียมที่จะพบเขา”
สายลับของพระราชวังหลวงกระจายไปทั่วโลกบางคนอาจไม่จำเป็นต้องรับใช้เจ้านายสักครั้งในชีวิต พวกเขาอาศัยอยู่ในมุมที่เหมือนคนธรรมดา หากไม่มีคำสั่งพวกเขาก็เป็นคนธรรมดาที่เกิดแก่เจ็บตาย แต่ทันทีที่พวกเขาได้รับคำสั่ง พวกเขาจะกลับไปที่ที่ลับทันที และรับใช้เจ้านายอย่างซื่อสัตย์
ซวนเทียนหมิงมาถึงเมืองเป็นการส่วนตัวสายลับที่ไม่เคยได้รับใช้มานาน ในที่สุดก็มีประโยชน์ในไม่ช้า เขาก็มีตัวตนและถูกกฎหมายในฐานะพลเมืองของซงซุย และเขาเป็นพี่น้องกับหนึ่งในสายลับที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี อาศัยอยู่ในบ้านอดทนรอการมาถึงของตวนมู่อันกัว และอดทนรอกองทัพของซวนเทียนฮั่วเข้าโจมตีเมือง
เฟิงหยูเฮงก็รีบร้อนและในที่สุดก็เข้าสู่มณฑลฟู่โจวในคืนนั้น และเห็นประตูเมืองปินเฉิง รถม้าของนางไม่ได้หยุดอยู่ใกล้มากนัก ยังมีระยะห่างจากประตูปินเฉิง แต่นางหยุดที่นี่ มองไปที่ไกล ๆ ธง “ฮั่ว” ขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่สูงบนกำแพงเมือง ราชวงศ์ต้าชุนยึดเมืองได้สำเร็จ แต่เมื่อนางเดินผ่านมณฑลฟู่โจวนางได้ยินว่าประตูเมืองปินเฉิงปิดและไม่มีใครสามารถเข้าหรือออกได้ นางยังได้ยินมาว่าองค์ชายเจ็ดทำให้องค์ชายองค์เก้าได้รับบาดเจ็บ และกันเขาออกจากประตูเมือง
นางสงสัยว่าถ้าทั้งหมดนี้เป็นความจริงแล้วทำเพื่ออะไร?
”คุณหนูจะเข้าไปหรือไม่เจ้าคะ?” วังซวนถามเฟิงหยูเฮง “เราขอเข้าทางประตูเมืองได้หรือไม่ ? องค์ชายเจ็ดอาจจะปล่อยเราเข้าไปก็ได้ เป็นไปไม่ได้จริง ๆ ที่คุณหนูและบ่าวรับใช้จะคิดหาทางอื่น หากมีสถานที่ที่ไม่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาก็สามารถแอบเข้าไปได้เจ้าค่ะ”
”พวกเขาบอกว่าองค์ชายเจ็ดทำให้องค์ชายเก้าได้รับบาดเจ็บเจ้าเชื่อเรื่องนี้หรือไม่ ? ” หวงซวนถาม “ยังไงก็ตามข้าไม่เชื่อ ! ทั้งสองเป็นพี่น้องกันและทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่ากัน ต้องมีอะไรบางอย่างที่เราไม่รู้เกี่ยวกับที่นี่ บางทีองค์ชายเจ็ดอาจจะมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้เจ้าค่ะ” เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่นต้องมีเรื่องเกิดขึ้น ทั้งสองคนจะฆ่ากันได้อย่างไรเช่นเดียวกับที่นาง และซวนเทียนหมิงจะแยกจากกันได้อย่างไร? นางลุกขึ้นและลงจากรถม้า ไม่ให้บ่าวรับใช้ทั้งสองตามมา และพูดกับพวกนางเพียงว่า “พวกเจ้ากลับไปฟู่โจวและรอข้าที่นั่น ข้าจะเข้าไปเมืองปินเฉิงคนเดียว ใครห้ามตามข้าเข้าไป” หลังจากพูดจบ ร่างของนางก็กระพริบ ทันใดนั้นก็หายไปในเวลากลางคืน
