ตอนที่1,171 สิ่งที่สอง
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้หลังจากที่เฟิงหยูเฮงออกจากเมืองปินเฉิง นางวางแผนที่จะพาวังซวน และหวงซวนไปที่เจียนเฉิง นางคำนวณว่าฝีเท้าของนางจะเร็วและนางน่าจะไปถึงเมืองเจียนเฉิงได้ภายใน 3 วัน แต่ให้ตายเถอะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินทางไปทางทิศตะวันออกของเมืองปินเฉิง นางสามารถไปตามถนนซึ่งนำไปสู่ประตูเมืองด้วยถนนสายเล็ก ๆ นางวิ่งไปหาจาวเหลียนในเวลานี้ !
เมื่อพวกเขาพบกันชายคนนั้นได้เดินวนไปทางทิศตะวันออกของเมืองปินเฉิงแล้ว และเพียงแค่ปูเสื่อใต้กำแพงเมืองปินเฉิง โดยเอาผ้าปูที่นอนหนา ๆ ทั้งหมดจากรถม้ามาปูบนเสื่อแล้วนั่งลง ห่อตัวด้วยเสื้อคลุม หันหน้าไปทางประตูเมือง ปากของเขาพึมพำไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร หยุนเซียวและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ข้างเขา ทั้งสองดูเหมือนจะพูดโน้มน้าวอะไรบางอย่าง แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายอยู่ไกลเกินไปและหันหลังให้พวกเขา ทำให้พวกเขาไม่ค่อยได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าใครนั่งอยู่บนเสื่อและนางไม่คิดว่าจะเป็นจาวเหลียน นางรู้สึกแปลก ๆ ใครจะนั่งที่ประตูเมืองด้วยวิธีแปลก ๆ เช่นนี้ ? นี่พวกเขาจะทำอะไร ?
ดวงตาที่เฉียบคมของวังซวนนางกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าชายที่ยืนอยู่คือหยุนเซียวคนที่ติดตามเฟิงจาวเหลียนเจ้าค่ะ”
หวงซวนงงงวย”หยุนเซียวไม่ได้ติดตามองค์ชายจาวเหลียนหรือ ? พวกเขาทำอะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงมองไปนางตบหน้าผากตัวเองแล้วชี้ไปที่คนที่นั่งอยู่บนเสื่อ และพูดกับหวงซวน “จาวเหลียนอยู่ที่นี่ มองคนที่นั่งอยู่ แม้ว่าเขาจะแต่งตัวด้วยชุดผู้ชาย แต่เขาจะเป็นใครถ้าเขาไม่ใช่จาวเหลียน ? ”
นางพูดแล้วมองไปที่สองคนนั้น! แม้ว่าพวกเขาจะเปลี่ยนใส่ชุดผู้ชาย แม้ว่าจะเป็นเพียงมุมมองด้านหลังที่ดูคุ้นตาของจาวเหลียน แต่ก็ยังสามารถบอกได้ว่าคนผู้นั้นคือจาวเหลียนเอง วังซวนถามเฟิงหยูเฮง “เราควรไปดูหรือไม่เจ้าค่ะ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า”เจ้ากำลังดูอะไรอยู่ เร็วเข้า ! การที่ผู้ชายคนนั้นเข้ามาพัวพันจะทำให้การเดินทางของพวกเราล่าช้า เรามาที่นี่เพื่อต่อสู้ไม่ใช่หรือ ? เมื่อมองไปที่เขา แปดส่วน เขามาหาพี่เจ็ด ช่างน่าสงสารพี่เจ็ดจริง ๆ มันไม่ดีเลยที่ใครบางคนมาตามเฝ้าเขา จาวเหลียนมาเฝ้าพี่เจ็ดแบบนี้มันน่าเกลียดเกินไป มันจะสายเกินไปหากพวกเขาเห็นเรา”
น่าเสียดายจริงๆ ! พวกนางช้าไปแล้ว วังซวนเพิ่งลดม่านรถลง และก่อนที่หวงซวนจะควบม้าของนาง พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องแปลก ๆ จากกำแพงเมือง “โอ้ ! หวงซวน ในรถม้านั่นใช่เฟิงหยูเฮงหรือไม่ ? ”
”เฟิงหยูเฮงรึเปล่า? ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกหดหู่ใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรถม้าของนางถูกหยุนเซียวหยุดรถได้สำเร็จ จาวเหลียนก็พูดกับนางอย่างมีความสุข “อาเฮง ! ข้าดีใจมากที่ได้พบเจ้าที่นี่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้านั่งอยู่ข้างกำแพงเมืองนี้เป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเพื่อเฝ้าดูองค์ชายเจ็ด แต่พวกเขาไม่ยอมให้ข้าเข้าไปในเมือง เจ้าช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย ให้ข้าเข้าไปหาพระองค์”
เฟิงหยูเฮงกลอกตาและเผยความจริงให้เขารู้”ดูสิ ! ข้าก็อ้อมเมืองด้วยเช่นกัน? นั่นหมายความว่าข้าก็เข้าไปไม่ได้ ! ข้าไม่สามารถเข้าไปได้ แล้วข้าจะพาเจ้าเข้าไปได้อย่างไร ? ”
”อะไรนะเจ้าเข้าไปไม่ได้หรือ ? ” จาวเหลียนไม่เชื่อเลย “เป็นไปไม่ได้ ! ข้าจะไม่หยุดเจ้า ข้ารู้เรื่องนั้น” หลังจากพูดจบเขาก็บีบน้ำตาให้เฟิงหยูเฮงเห็น “ข้ารู้ความลับของเจ้า” เฟิงหยูเฮงจ้องมองเขาด้วยความโกรธ แต่จาวเหลียนไม่เคยสนใจ และเขาไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่าเฟิงหยูเฮงต้องการกำจัดเขาและรีบเดินทางไปไกล ๆ นางยังคงลากคนอื่น ๆ มาพูดแบบนี้ และเรื่องนั้นจนถึงรุ่งเช้าและค่ำมืดดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงจำใจที่จะไปอยู่ใต้กำแพงเมืองปินเฉิงสักคืน..”
เฟิงหยูเฮงคิดว่านี่อาจเป็นสิ่งที่นางอดทนมากที่สุดในชีวิตนี้แต่เมื่อถึงรุ่งสางอีกครั้ง ประตูด้านตะวันออกของเมืองเปิดกว้าง และเมื่อซวนเทียนฮั่วนำกองทัพออกจากเมือง นางรู้สึกว่าเหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ อย่างน้อยก็รอการได้รับผลประโยชน์ที่ไม่คาดคิด
กองทัพของซวนเทียนฮั่วพร้อมที่จะดึงค่ายและเดินต่อไปทางตะวันออกจุดหมายคือประตูเมืองเจียนเฉิง
จาวเหลียนมีความสุขมากจนกระโดดแต่น่าเสียดายที่มีคนจำนวนมากคอยปกป้องซวนเทียนฮั่ว เขาไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย เขาทำได้เพียงกระโดดและตะโกนว่า “หยุด ข้าบอกพวกเจ้าให้หยุด ท่านแม่ทัพเป็นสหายของข้า เราสนิทกัน ! รีบปล่อยข้า แล้วให้ข้าไปคุยกับท่านแม่ทัพ ! ”
แต่ใครจะสนใจฟังเรื่องไร้สาระของเขา! หยุนเซียวรู้สึกว่าเจ้านายของเขาทำตัวน่าขายหน้าเกินไป เขาจึงก้าวไปข้างหน้าโดยไม่คำนึงถึงความแตกต่างระหว่างเจ้านาย และบ่าวรับใช้ เขาอุ้มจาวเหลียนไว้ข้างหลัง เมื่อเฟิงหยูเฮงก้าวไปข้างหน้า ไม่มีใครหยุดนางได้และทุกคนก็ดีใจมาก พวกเขาโบกมือให้นาง แม้แต่ซวนเทียนฮั่วก็ยังหัวเราะและโบกมือให้นาง
จาวเหลียนกัดฟันด้วยความโกรธและพูดกับหยุนเซียว”มองไปที่เจ้าและดูข้า บอกว่าทั้งคู่เป็นชู้กัน มันเป็นอย่างไร ? ”
หยุนเซียวขี้เกียจเกินไปที่จะสนใจเรื่องไร้สาระของเขาหยุนดูพูดอะไรบางอย่างที่ยุติธรรม “องค์ชายเจ็ดหน้าตาดีมาก ดูเหมือนจะใจดีกับคนที่ชื่ออาเฮงเป็นพิเศษ”
จาวเหลียนแก้ไขอย่างรวดเร็ว”โอ้ ! เจ้าไม่สามารถเรียกนางว่าอาเฮงได้ ต้องเรียกว่าพระชายา นั่นคือองค์ชายและพระชายาหยูของราชวงศ์ต้าชุน ! ”
โดยไม่สนใจคำนินทาของพวกเขาเฟิงหยูเฮงถามซวนเทียนฮั่ว “ข้าต้องการเข้าเมืองให้เร็วที่สุดเจ้าค่ะ” ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่น”ข้ากำลังคิดว่าจะรออีก 2 วัน แต่ข้าได้ยินมาว่าเจ้าถูกจาวเหลียนตามประกบ และเขานั่งอยู่นอกประตูเมืองในวันที่อากาศหนาว ข้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าจะเดินทางให้เร็วกว่านี้ ! ”
การเดินทางไปพร้อมกับกองทัพนั้นทำให้การเดินทางล่าช้ามากเฟิงหยูเฮงรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย ซวนเทียนหมิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างการต่อสู้ เขาต้องการส่งคนไปตรวจสอบก่อน แต่นางไม่ได้พาองครักษ์เงาออกมาในครั้งนี้ และนางไม่สามารถหาองครักษ์เจอสักพักแล้ว
ระหว่างทางจาวเหลียนถูกจับแยกกับซวนเทียนฮั่ว นี่เหมือนกับการฆ่าเขาจริง ๆ เขาถูกจับนั่งในรถม้าและส่งเสียงตะโกนอยู่ตลอดเวลา เปลี่ยนการเดินทัพเป็นการต่อสู้
เฟิงหยูเฮงรู้สึกอับอายเป็นพิเศษและนางถามซวนเทียนฮั่ว “ท่านพี่ต้องการให้ข้าทำให้เขาเงียบหรือไม่ ท่านพี่ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้ทุบตีเขาหรือดุด่าเขา ดังนั้นข้าแค่ยิงยานอนหลับและตรวจสอบให้แน่ใจว่าเขานอนในรถม้าอย่างเชื่อฟัง”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้า”ไม่เป็นไร” เขาไม่ได้บอกว่าทำไมถึงไม่เป็นไร พูดสั้น ๆ ก็คือการที่จาวเหลียนที่ส่งเสียงดังแต่ซวนเทียนฮั่วก็ไม่ได้โกรธอะไรนั้น เฟิงหยูเฮงไม่รู้ สำหรับซวนเทียนฮั่ว บางครั้งเขาก็รู้สึกอิจฉาจาวเหลียน เพราะจาวเหลียนไม่เคยต้องอดกลั้นคำพูดและอยู่ที่นั่นอย่างมีความสุข แน่นอนว่าเขาก็เห็นอกเห็นใจจาวเหลียนเช่นกัน การเดินทางมายังชายแดนตะวันออกครั้งนี้ เขาต้องการปกป้องซวนเทียนหมิงไม่ให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส และเขาไม่ลังเลหากตัวเองต้องตายแทน แล้วจาวเหลียนล่ะ ? ซวนเทียนฮั่วคิดว่าคนผู้นั้นไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามหาเขาแน่ ๆ ถ้าเขาเดาถูก จาวเหลียนมาหาตวนมู่อันกัวใช่หรือไม่ ? โลกนี้เต็มไปด้วยเหตุและผล ความเกลียดชังระหว่างจาวเหลียนและตวนมู่อันกัวนั้นมีมานานแล้ว และไม่มีใครสามารถหยุดยั้งความเกลียดชังนี้ได้ เพียงแค่ซวนเทียนหมิงเข้าไปแล้วและนี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่ต้องกังวล เดิมทีเขาตั้งใจจะหยุดผู้คนจากเมืองปินเฉิง และจะเป็นการดีกว่าหากซวนเทียนหมิงจะกลับไปเมืองหลวง น่าเสียดายที่เขาสามารถหยุดยั้งอีกฝ่ายได้แค่ครั้งแรก แต่เขาไม่สามารถหยุดอีกฝ่ายเป็นครั้งที่สองได้ ท้ายที่สุดซวนเทียนหมิงก็เข้าไป และตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในอาณาเขตของราชวงศ์ซงซุย แต่พวกเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร
”หลังจากเราไปถึงเจียนเฉิงเราจะตั้งค่ายห่างออกไป 10 กิโลเมตร” เขาเปิดปาก และพูดกับเฟิงหยูเฮง “เจ้าเข้าเมืองเจียนเฉิงก่อน ไปหาซวนเทียนหมิงก่อน เจ้าต้องปกป้องเขาต่อไป ถ้าข้าเดาไม่ผิด ตวนมู่อันกัวจะต้องอยู่ที่นั่น หากจะพูดไป การต่อสู้ครั้งใหญ่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ โปรดจำไว้ว่าให้หมิงเอ๋อซ่อนตัว ถ้าเจ้าสามารถซ่อนได้ อย่าเข้าไปเกี่ยวข้อง”
”อ่า? ” เฟิงหยูเฮงยิ้ม “เขาไม่ควรจะปกป้องข้าหรือ ? ข้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ จะให้ข้าปกป้องเขาได้อย่างไร ? เขาคือเทพเจ้าแห่งสงครามของราชวงศ์ต้าชุน”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้”เจ้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ ถ้าคนอย่างเจ้าอ่อนแอแล้วจะมีใครแข็งแกร่ง อย่าล้อข้าเล่น เมื่อรู้ว่าเจ้าจะสามารถปกป้องหมิงเอ๋อได้ อาเฮง จำคำพูดของข้า อย่าให้หมิงเอ๋อต่อสู้กับซงซุย ข้าจะเป็นคนทำเอง ข้าทำนายแล้วมันมีสิ่งผิดปกติ มันเป็นโศกนาฏกรรม ดังนั้น… ”
”ท่านพี่อยู่ที่นี่แล้วให้พวกข้ากลับไปงั้นหรือ ? ” เฟิงหยูเฮงกลอกตาของนาง “พี่เจ็ด อย่าบอกข้า ซวนเทียนหมิงจะไม่ซ่อนตัว ข้าก็จะไม่ซ่อนตัว เราทุกคนจะยืนเคียงข้างท่าน อยู่เคียงข้างกัน ถ้าจะสู้ศึกนี้ เราจะสู้ไปด้วยกัน ถ้าเราจะตาย เราก็ตายไปด้วยกัน”
นางยังไม่เข้าใจว่าซวนเทียนฮั่วหมายถึงอะไรโศกนาฏกรรม ก่อนที่นางจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ราชวงศ์ต้าชุนมีทุ่นระเบิด ระเบิดมือ และอาวุธปืนรวมถึงกระสุนที่ใช้ ทำไมการต่อสู้กับซงซุยครั้งนี้ถึงจะทำให้เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น ? อธิบาย ? มันควรจะเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นกับซงซุยไม่ใช่หรือ ? นางไม่เข้าใจ
แม้แต่ซวนเทียนฮั่วก็ไม่เข้าใจเขาแค่บอกว่าเขาทำนายได้อย่างนั้น ไม่มีใครรู้ว่าทำไม
ณเมืองเจียนเฉิง
โจวดาเข้าร่วมในขบวนบนท้องถนนและกลับไปที่จวนเจ้าเมือง เขาก็พบบุตรชายของเขา เขาดึงบุตรชายเข้าไปในห้องและกล่าวว่า “มันจบสิ้นแล้ว เมืองนี้จบสิ้นแล้ว ข้าออกจากเมืองนี้ไม่ได้ หากก่อนหน้านี้ข้ารู้ว่ามู่อันกัวมีอะไรอยู่ในมือ ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นของชั่วร้ายแบบนั้น ! เราต้องหาทางหนีไปให้ได้”
โจวดาเฉิงถามบิดาของเขา”เราจะหนีได้อย่างไร ประตูเมืองทั้งสี่ปิดแล้ว ไปที่คฤหาสน์กันเถิด มีคนของตวนมู่อันกัวทุกที่ เราจะไปหนีไปที่ไหนดี ตวนมู่อันกัวใส่ยาที่คฤหาสน์ของเราจริง ๆ โชคดีที่มีบ่อน้ำแข็งที่ไม่ได้ใช้อยู่ในห้องใต้ดิน แต่เราก็ดื่มน้ำแบบนี้ทุกวันด้วย ไม่ใช่ปัญหา เราได้แต่ดื่มน้ำ และไม่กินข้าวเลย ! ท่านพ่อ ท่านพ่อหาวิธีที่จะฆ่าตวนมู่อันกัวไม่ได้หรือ ? ”
”ไอ้ลูกโง่ถ้าข้ามีความสามารถแบบนั้นได้ ข้าจะไม่เป็นเจ้าเมืองกระจอก ๆ ที่นี่ ข้าพาเจ้าไปเมืองหลวงเพื่อเป็นขุนนางในเมืองหลวงไม่ดีกว่าหรือ ไม่เป็นไร เจ้ากลับไปเก็บของมีค่าติดตัวไปด้วยวันนี้ แล้วคิดว่าเราจะออกไปจากประตูเมืองได้อย่างไร รอฟังข่าวจากข้า”
”ท่านพ่อช่วยพานางบำเรอ3 คนไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ” ดาเฉิงไม่เต็มใจ “ข้าพึ่งรับนางบำเรอมาได้ไม่กี่วัน ข้ายังไม่เบื่อเลย ! ”
”ยังจะมัวห่วงพวกนางบำเรออีกหรือ? ” โจสดสยื่นมือไปตบหัวบุตรชายอย่างดุเดือด “รักษาชีวิตตัวเองให้รอดก่อน แล้วเจ้าจะต้องการผู้หญิงอีกกี่คนก็ได้ เจ้าจะเพิ่มภาระให้ตัวเองทำไม กลับไป ระวังอย่าให้คนของตวนมู่อันกัวเห็นสัญญาณ”
โจวดากำลังวางแผนที่จะหลบหนีและในขณะเดียวกันซวนเทียนหมิงก็กำลังวางแผนจะลงมือในคืนนี้…
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้หลังจากที่เฟิงหยูเฮงออกจากเมืองปินเฉิง นางวางแผนที่จะพาวังซวน และหวงซวนไปที่เจียนเฉิง นางคำนวณว่าฝีเท้าของนางจะเร็วและนางน่าจะไปถึงเมืองเจียนเฉิงได้ภายใน 3 วัน แต่ให้ตายเถอะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินทางไปทางทิศตะวันออกของเมืองปินเฉิง นางสามารถไปตามถนนซึ่งนำไปสู่ประตูเมืองด้วยถนนสายเล็ก ๆ นางวิ่งไปหาจาวเหลียนในเวลานี้ !
เมื่อพวกเขาพบกันชายคนนั้นได้เดินวนไปทางทิศตะวันออกของเมืองปินเฉิงแล้ว และเพียงแค่ปูเสื่อใต้กำแพงเมืองปินเฉิง โดยเอาผ้าปูที่นอนหนา ๆ ทั้งหมดจากรถม้ามาปูบนเสื่อแล้วนั่งลง ห่อตัวด้วยเสื้อคลุม หันหน้าไปทางประตูเมือง ปากของเขาพึมพำไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร หยุนเซียวและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ข้างเขา ทั้งสองดูเหมือนจะพูดโน้มน้าวอะไรบางอย่าง แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายอยู่ไกลเกินไปและหันหลังให้พวกเขา ทำให้พวกเขาไม่ค่อยได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าใครนั่งอยู่บนเสื่อและนางไม่คิดว่าจะเป็นจาวเหลียน นางรู้สึกแปลก ๆ ใครจะนั่งที่ประตูเมืองด้วยวิธีแปลก ๆ เช่นนี้ ? นี่พวกเขาจะทำอะไร ?
ดวงตาที่เฉียบคมของวังซวนนางกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าชายที่ยืนอยู่คือหยุนเซียวคนที่ติดตามเฟิงจาวเหลียนเจ้าค่ะ”
หวงซวนงงงวย”หยุนเซียวไม่ได้ติดตามองค์ชายจาวเหลียนหรือ ? พวกเขาทำอะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงมองไปนางตบหน้าผากตัวเองแล้วชี้ไปที่คนที่นั่งอยู่บนเสื่อ และพูดกับหวงซวน “จาวเหลียนอยู่ที่นี่ มองคนที่นั่งอยู่ แม้ว่าเขาจะแต่งตัวด้วยชุดผู้ชาย แต่เขาจะเป็นใครถ้าเขาไม่ใช่จาวเหลียน ? ”
นางพูดแล้วมองไปที่สองคนนั้น! แม้ว่าพวกเขาจะเปลี่ยนใส่ชุดผู้ชาย แม้ว่าจะเป็นเพียงมุมมองด้านหลังที่ดูคุ้นตาของจาวเหลียน แต่ก็ยังสามารถบอกได้ว่าคนผู้นั้นคือจาวเหลียนเอง วังซวนถามเฟิงหยูเฮง “เราควรไปดูหรือไม่เจ้าค่ะ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า”เจ้ากำลังดูอะไรอยู่ เร็วเข้า ! การที่ผู้ชายคนนั้นเข้ามาพัวพันจะทำให้การเดินทางของพวกเราล่าช้า เรามาที่นี่เพื่อต่อสู้ไม่ใช่หรือ ? เมื่อมองไปที่เขา แปดส่วน เขามาหาพี่เจ็ด ช่างน่าสงสารพี่เจ็ดจริง ๆ มันไม่ดีเลยที่ใครบางคนมาตามเฝ้าเขา จาวเหลียนมาเฝ้าพี่เจ็ดแบบนี้มันน่าเกลียดเกินไป มันจะสายเกินไปหากพวกเขาเห็นเรา”
น่าเสียดายจริงๆ ! พวกนางช้าไปแล้ว วังซวนเพิ่งลดม่านรถลง และก่อนที่หวงซวนจะควบม้าของนาง พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องแปลก ๆ จากกำแพงเมือง “โอ้ ! หวงซวน ในรถม้านั่นใช่เฟิงหยูเฮงหรือไม่ ? ”
”เฟิงหยูเฮงรึเปล่า? ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกหดหู่ใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรถม้าของนางถูกหยุนเซียวหยุดรถได้สำเร็จ จาวเหลียนก็พูดกับนางอย่างมีความสุข “อาเฮง ! ข้าดีใจมากที่ได้พบเจ้าที่นี่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้านั่งอยู่ข้างกำแพงเมืองนี้เป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเพื่อเฝ้าดูองค์ชายเจ็ด แต่พวกเขาไม่ยอมให้ข้าเข้าไปในเมือง เจ้าช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย ให้ข้าเข้าไปหาพระองค์”
เฟิงหยูเฮงกลอกตาและเผยความจริงให้เขารู้”ดูสิ ! ข้าก็อ้อมเมืองด้วยเช่นกัน? นั่นหมายความว่าข้าก็เข้าไปไม่ได้ ! ข้าไม่สามารถเข้าไปได้ แล้วข้าจะพาเจ้าเข้าไปได้อย่างไร ? ”
”อะไรนะเจ้าเข้าไปไม่ได้หรือ ? ” จาวเหลียนไม่เชื่อเลย “เป็นไปไม่ได้ ! ข้าจะไม่หยุดเจ้า ข้ารู้เรื่องนั้น” หลังจากพูดจบเขาก็บีบน้ำตาให้เฟิงหยูเฮงเห็น “ข้ารู้ความลับของเจ้า” เฟิงหยูเฮงจ้องมองเขาด้วยความโกรธ แต่จาวเหลียนไม่เคยสนใจ และเขาไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่าเฟิงหยูเฮงต้องการกำจัดเขาและรีบเดินทางไปไกล ๆ นางยังคงลากคนอื่น ๆ มาพูดแบบนี้ และเรื่องนั้นจนถึงรุ่งเช้าและค่ำมืดดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงจำใจที่จะไปอยู่ใต้กำแพงเมืองปินเฉิงสักคืน..”
เฟิงหยูเฮงคิดว่านี่อาจเป็นสิ่งที่นางอดทนมากที่สุดในชีวิตนี้แต่เมื่อถึงรุ่งสางอีกครั้ง ประตูด้านตะวันออกของเมืองเปิดกว้าง และเมื่อซวนเทียนฮั่วนำกองทัพออกจากเมือง นางรู้สึกว่าเหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ อย่างน้อยก็รอการได้รับผลประโยชน์ที่ไม่คาดคิด
กองทัพของซวนเทียนฮั่วพร้อมที่จะดึงค่ายและเดินต่อไปทางตะวันออกจุดหมายคือประตูเมืองเจียนเฉิง
จาวเหลียนมีความสุขมากจนกระโดดแต่น่าเสียดายที่มีคนจำนวนมากคอยปกป้องซวนเทียนฮั่ว เขาไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย เขาทำได้เพียงกระโดดและตะโกนว่า “หยุด ข้าบอกพวกเจ้าให้หยุด ท่านแม่ทัพเป็นสหายของข้า เราสนิทกัน ! รีบปล่อยข้า แล้วให้ข้าไปคุยกับท่านแม่ทัพ ! ”
แต่ใครจะสนใจฟังเรื่องไร้สาระของเขา! หยุนเซียวรู้สึกว่าเจ้านายของเขาทำตัวน่าขายหน้าเกินไป เขาจึงก้าวไปข้างหน้าโดยไม่คำนึงถึงความแตกต่างระหว่างเจ้านาย และบ่าวรับใช้ เขาอุ้มจาวเหลียนไว้ข้างหลัง เมื่อเฟิงหยูเฮงก้าวไปข้างหน้า ไม่มีใครหยุดนางได้และทุกคนก็ดีใจมาก พวกเขาโบกมือให้นาง แม้แต่ซวนเทียนฮั่วก็ยังหัวเราะและโบกมือให้นาง
จาวเหลียนกัดฟันด้วยความโกรธและพูดกับหยุนเซียว”มองไปที่เจ้าและดูข้า บอกว่าทั้งคู่เป็นชู้กัน มันเป็นอย่างไร ? ”
หยุนเซียวขี้เกียจเกินไปที่จะสนใจเรื่องไร้สาระของเขาหยุนดูพูดอะไรบางอย่างที่ยุติธรรม “องค์ชายเจ็ดหน้าตาดีมาก ดูเหมือนจะใจดีกับคนที่ชื่ออาเฮงเป็นพิเศษ”
จาวเหลียนแก้ไขอย่างรวดเร็ว”โอ้ ! เจ้าไม่สามารถเรียกนางว่าอาเฮงได้ ต้องเรียกว่าพระชายา นั่นคือองค์ชายและพระชายาหยูของราชวงศ์ต้าชุน ! ”
โดยไม่สนใจคำนินทาของพวกเขาเฟิงหยูเฮงถามซวนเทียนฮั่ว “ข้าต้องการเข้าเมืองให้เร็วที่สุดเจ้าค่ะ” ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่น”ข้ากำลังคิดว่าจะรออีก 2 วัน แต่ข้าได้ยินมาว่าเจ้าถูกจาวเหลียนตามประกบ และเขานั่งอยู่นอกประตูเมืองในวันที่อากาศหนาว ข้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าจะเดินทางให้เร็วกว่านี้ ! ”
การเดินทางไปพร้อมกับกองทัพนั้นทำให้การเดินทางล่าช้ามากเฟิงหยูเฮงรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย ซวนเทียนหมิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างการต่อสู้ เขาต้องการส่งคนไปตรวจสอบก่อน แต่นางไม่ได้พาองครักษ์เงาออกมาในครั้งนี้ และนางไม่สามารถหาองครักษ์เจอสักพักแล้ว
ระหว่างทางจาวเหลียนถูกจับแยกกับซวนเทียนฮั่ว นี่เหมือนกับการฆ่าเขาจริง ๆ เขาถูกจับนั่งในรถม้าและส่งเสียงตะโกนอยู่ตลอดเวลา เปลี่ยนการเดินทัพเป็นการต่อสู้
เฟิงหยูเฮงรู้สึกอับอายเป็นพิเศษและนางถามซวนเทียนฮั่ว “ท่านพี่ต้องการให้ข้าทำให้เขาเงียบหรือไม่ ท่านพี่ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้ทุบตีเขาหรือดุด่าเขา ดังนั้นข้าแค่ยิงยานอนหลับและตรวจสอบให้แน่ใจว่าเขานอนในรถม้าอย่างเชื่อฟัง”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้า”ไม่เป็นไร” เขาไม่ได้บอกว่าทำไมถึงไม่เป็นไร พูดสั้น ๆ ก็คือการที่จาวเหลียนที่ส่งเสียงดังแต่ซวนเทียนฮั่วก็ไม่ได้โกรธอะไรนั้น เฟิงหยูเฮงไม่รู้ สำหรับซวนเทียนฮั่ว บางครั้งเขาก็รู้สึกอิจฉาจาวเหลียน เพราะจาวเหลียนไม่เคยต้องอดกลั้นคำพูดและอยู่ที่นั่นอย่างมีความสุข แน่นอนว่าเขาก็เห็นอกเห็นใจจาวเหลียนเช่นกัน การเดินทางมายังชายแดนตะวันออกครั้งนี้ เขาต้องการปกป้องซวนเทียนหมิงไม่ให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส และเขาไม่ลังเลหากตัวเองต้องตายแทน แล้วจาวเหลียนล่ะ ? ซวนเทียนฮั่วคิดว่าคนผู้นั้นไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามหาเขาแน่ ๆ ถ้าเขาเดาถูก จาวเหลียนมาหาตวนมู่อันกัวใช่หรือไม่ ? โลกนี้เต็มไปด้วยเหตุและผล ความเกลียดชังระหว่างจาวเหลียนและตวนมู่อันกัวนั้นมีมานานแล้ว และไม่มีใครสามารถหยุดยั้งความเกลียดชังนี้ได้ เพียงแค่ซวนเทียนหมิงเข้าไปแล้วและนี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่ต้องกังวล เดิมทีเขาตั้งใจจะหยุดผู้คนจากเมืองปินเฉิง และจะเป็นการดีกว่าหากซวนเทียนหมิงจะกลับไปเมืองหลวง น่าเสียดายที่เขาสามารถหยุดยั้งอีกฝ่ายได้แค่ครั้งแรก แต่เขาไม่สามารถหยุดอีกฝ่ายเป็นครั้งที่สองได้ ท้ายที่สุดซวนเทียนหมิงก็เข้าไป และตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในอาณาเขตของราชวงศ์ซงซุย แต่พวกเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร
”หลังจากเราไปถึงเจียนเฉิงเราจะตั้งค่ายห่างออกไป 10 กิโลเมตร” เขาเปิดปาก และพูดกับเฟิงหยูเฮง “เจ้าเข้าเมืองเจียนเฉิงก่อน ไปหาซวนเทียนหมิงก่อน เจ้าต้องปกป้องเขาต่อไป ถ้าข้าเดาไม่ผิด ตวนมู่อันกัวจะต้องอยู่ที่นั่น หากจะพูดไป การต่อสู้ครั้งใหญ่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ โปรดจำไว้ว่าให้หมิงเอ๋อซ่อนตัว ถ้าเจ้าสามารถซ่อนได้ อย่าเข้าไปเกี่ยวข้อง”
”อ่า? ” เฟิงหยูเฮงยิ้ม “เขาไม่ควรจะปกป้องข้าหรือ ? ข้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ จะให้ข้าปกป้องเขาได้อย่างไร ? เขาคือเทพเจ้าแห่งสงครามของราชวงศ์ต้าชุน”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้”เจ้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ ถ้าคนอย่างเจ้าอ่อนแอแล้วจะมีใครแข็งแกร่ง อย่าล้อข้าเล่น เมื่อรู้ว่าเจ้าจะสามารถปกป้องหมิงเอ๋อได้ อาเฮง จำคำพูดของข้า อย่าให้หมิงเอ๋อต่อสู้กับซงซุย ข้าจะเป็นคนทำเอง ข้าทำนายแล้วมันมีสิ่งผิดปกติ มันเป็นโศกนาฏกรรม ดังนั้น… ”
”ท่านพี่อยู่ที่นี่แล้วให้พวกข้ากลับไปงั้นหรือ ? ” เฟิงหยูเฮงกลอกตาของนาง “พี่เจ็ด อย่าบอกข้า ซวนเทียนหมิงจะไม่ซ่อนตัว ข้าก็จะไม่ซ่อนตัว เราทุกคนจะยืนเคียงข้างท่าน อยู่เคียงข้างกัน ถ้าจะสู้ศึกนี้ เราจะสู้ไปด้วยกัน ถ้าเราจะตาย เราก็ตายไปด้วยกัน”
นางยังไม่เข้าใจว่าซวนเทียนฮั่วหมายถึงอะไรโศกนาฏกรรม ก่อนที่นางจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ราชวงศ์ต้าชุนมีทุ่นระเบิด ระเบิดมือ และอาวุธปืนรวมถึงกระสุนที่ใช้ ทำไมการต่อสู้กับซงซุยครั้งนี้ถึงจะทำให้เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น ? อธิบาย ? มันควรจะเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นกับซงซุยไม่ใช่หรือ ? นางไม่เข้าใจ
แม้แต่ซวนเทียนฮั่วก็ไม่เข้าใจเขาแค่บอกว่าเขาทำนายได้อย่างนั้น ไม่มีใครรู้ว่าทำไม
ณเมืองเจียนเฉิง
โจวดาเข้าร่วมในขบวนบนท้องถนนและกลับไปที่จวนเจ้าเมือง เขาก็พบบุตรชายของเขา เขาดึงบุตรชายเข้าไปในห้องและกล่าวว่า “มันจบสิ้นแล้ว เมืองนี้จบสิ้นแล้ว ข้าออกจากเมืองนี้ไม่ได้ หากก่อนหน้านี้ข้ารู้ว่ามู่อันกัวมีอะไรอยู่ในมือ ข้าไม่คิดว่ามันจะเป็นของชั่วร้ายแบบนั้น ! เราต้องหาทางหนีไปให้ได้”
โจวดาเฉิงถามบิดาของเขา”เราจะหนีได้อย่างไร ประตูเมืองทั้งสี่ปิดแล้ว ไปที่คฤหาสน์กันเถิด มีคนของตวนมู่อันกัวทุกที่ เราจะไปหนีไปที่ไหนดี ตวนมู่อันกัวใส่ยาที่คฤหาสน์ของเราจริง ๆ โชคดีที่มีบ่อน้ำแข็งที่ไม่ได้ใช้อยู่ในห้องใต้ดิน แต่เราก็ดื่มน้ำแบบนี้ทุกวันด้วย ไม่ใช่ปัญหา เราได้แต่ดื่มน้ำ และไม่กินข้าวเลย ! ท่านพ่อ ท่านพ่อหาวิธีที่จะฆ่าตวนมู่อันกัวไม่ได้หรือ ? ”
”ไอ้ลูกโง่ถ้าข้ามีความสามารถแบบนั้นได้ ข้าจะไม่เป็นเจ้าเมืองกระจอก ๆ ที่นี่ ข้าพาเจ้าไปเมืองหลวงเพื่อเป็นขุนนางในเมืองหลวงไม่ดีกว่าหรือ ไม่เป็นไร เจ้ากลับไปเก็บของมีค่าติดตัวไปด้วยวันนี้ แล้วคิดว่าเราจะออกไปจากประตูเมืองได้อย่างไร รอฟังข่าวจากข้า”
”ท่านพ่อช่วยพานางบำเรอ3 คนไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ” ดาเฉิงไม่เต็มใจ “ข้าพึ่งรับนางบำเรอมาได้ไม่กี่วัน ข้ายังไม่เบื่อเลย ! ”
”ยังจะมัวห่วงพวกนางบำเรออีกหรือ? ” โจสดสยื่นมือไปตบหัวบุตรชายอย่างดุเดือด “รักษาชีวิตตัวเองให้รอดก่อน แล้วเจ้าจะต้องการผู้หญิงอีกกี่คนก็ได้ เจ้าจะเพิ่มภาระให้ตัวเองทำไม กลับไป ระวังอย่าให้คนของตวนมู่อันกัวเห็นสัญญาณ”
โจวดากำลังวางแผนที่จะหลบหนีและในขณะเดียวกันซวนเทียนหมิงก็กำลังวางแผนจะลงมือในคืนนี้…
