บทที่1,172 ข้าเป็นชาวซงซุย หากตายไปก็เป็นผีของราชวงศ์ต้าชุน
การเปลี่ยนแปลงทำให้ซวนเทียนหมิงนึกถึงเหยาซื่อแต่ทั้งสองต่างกัน แม้ว่าเหยาซื่อจะเปลี่ยนไป แต่นางก็ไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนคนเหล่านี้ น้ำที่ผสมผงสีขาวแบบนั้นดูเหมือนจะไม่เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนมีอารมณ์รุนแรงมากขึ้น ดูเหมือนว่าจะมีฤทธิ์เสพติดบางอย่างเพื่อไม่ให้คนรู้สึกเจ็บปวด
เป่ยจื่อพูดกับซวนเทียนหมิง”องค์ชายรู้ดีว่ามียาพิษอยู่ในเฉียนโจว ผู้คนเรียกมันว่าความสุข และเซียวเหยาซานโตได้ในดินแดนที่หนาวที่สุดในเฉียนโจวเท่านั้น การทำแบบนั้นไม่เพียงแต่บ้าคลั่งแต่ยังทำให้เสพติดอีกด้วย มันจะทำให้คนบ้าคลั่ง ตราบใดที่กิน คนที่กินมันจะลืมความเจ็บปวดและจะทำพฤติกรรมบางอย่างอย่างสะเปะสะปะและไร้จุดหมายภายใต้การชี้นำของคน ๆ นั้นด้วยหัวใจ และแม้กระทั่งเสียชีวิตเพื่อมัน”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า”มียาพวกนั้น ในแม่น้ำและทะเลสาบเรียกว่าศพเดินได้ คนที่กินจะกลายเป็นศพเดินได้ แม้ว่าคนจะยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ต่างจากคนตาย ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีความกลัว และไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิด” เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ในเมืองนี้ทุกคนกลายเป็นศพเดินได้นับแสนศพ ! มันแย่มาก ! ”
ทุกคนในปัจจุบันต่างรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาทันที! คนที่วางยาพิษนั้นช่างโหดร้ายและไร้ศีลธรรม มันอาจจะเป็นชัยชนะในสงครามและการเสียสละชีวิตของเหล่าทหารนั้นไม่เพียงพอ พวกเขาต้องให้คนธรรมดาเสียสละชีวิตด้วยงั้นหรือ ?
”ตวนมู่อันกัว”ซวนเทียนหมิงกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าตั้งหน้าตั้งตารอดูจุดจบของเจ้าจริง ๆ หากเจ้าสามารถกวาดล้างชีวิตนับแสนด้วยการสะบัดแขนเสื้อของเจ้า จุดจบของเจ้าจะน่าสังเวชเพียงใดถึงจะคู่ควรกับผู้ที่เสียชีวิตเพราะมัน แล้วคนที่ถูกวางยาล่ะ ? ”
ถูกต้องศพเดินได้จะไม่สามารถอยู่รอดได้ แม้ว่าจะมียาเพียงพอที่จะรักษา แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีชีวิตอยู่ในช่วงปีที่ผ่านมา ยิ่งไปกว่านั้นตวนมู่อันกัวจะจัดหายาให้พวกเขาได้อย่างไร คนเหล่านั้นเป็นเพียงเครื่องมือของเขา
”เตรียมตัวออกจากเมืองในคืนนี้ออกจากประตูเมืองทางทิศตะวันตก ไปยังเมืองปินเฉิง” เขาสั่งคนของเขา คราวนี้นอกจากจะเตือนเฟิงหยูเฮงแล้ว เขายังต้องเตือนซวนเทียนฮั่วด้วย, มีคนบ้าคลั่งทำเรื่องเช่นนี้ ยังคงเป็นเรื่องยากสำหรับซวนเทียนเทียนหมิงที่จะจัดการกับสิ่งต่าง ๆ นับประสาอะไรกับพี่เจ็ดของเขาที่เป็นเหมือนเทพเซียนในภาพวาด ? เขาไม่สามารถปล่อยให้พี่เจ็ดเข้าสู่สนามรบแทนเขาได้ แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องแบกรับความอับอายชั่วนิรันดร์ ผู้คนในเมืองนี้ไม่สามารถตายด้วยน้ำมือของทหารของราชวงศ์ต้าชุนแม้ว่าพวกเขาอยากที่จะตายก็ตาม
เขาวางแผนอย่างดีแต่เขาไม่ได้คิดว่าทหารส่วนตัวของตวนมู่อันกัวจะมาถึงประตูด้านตะวันออกของเมืองก่อนมืด และภายใต้คำสั่งของตวนมู่อันกัว พวกเขาก็กระจายไปที่ประตูทั้งสี่อย่างรวดเร็วและออกไปทั้งเมือง ภายใต้การกำกับดูแลตำแหน่งที่ชัดเจน
ภายใต้มาตรการป้องกันที่เข้มงวดเช่นนี้เป็นเรื่องยากต่อซวนเทียนหมิงที่จะบินออกจากเมืองแม้จะมีปีก เขาเป็นเพียงคนที่มีทักษะศิลปะการต่อสู้ แต่เขาไม่ใช่คนที่มีมิติแปลก ๆ อย่างเฟิงหยูเฮง อีกด้านของพระราชวังขนาดใหญ่เช่นนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นซวนเทียนหมิง เขาก็ทำได้เพียงส่ายหน้าและถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ถูก
บริเวณบ่อน้ำได้มาถึงจุดสูงสุดในเวลาเพียงไม่กี่วันแม้กลางดึกผู้คนบางส่วนจะออกมาหาบน้ำ คนที่ดื่มน้ำจะมีพลังมากขึ้นทันที และคนที่ไม่ได้ดื่มน้ำจะรู้สึกไม่สบายตัวอยู่เสมอและถึงขั้นล้มลงเกลือกกลิ้งกับพื้น ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ยิ่งไปกว่านั้นมีบางคนเริ่มทุบตีผู้คนและทำลายข้าวของ บางคนถึงกับรอไม่ไหวและอยากกระโดดลงไปในบ่อเพื่อดื่มน้ำ แต่พวกเขากลับจมน้ำตาย
อย่างไรก็ตามผู้คนไม่รู้สึกกลัวเพราะเหตุนี้และพวกเขาไม่รู้สึกผิดปกติเพราะเรื่องนี้ แต่พวกเขาเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ได้รับ และพวกเขายังคงกระหายน้ำเหมือนคนที่ขาดอากาศไม่ได้
ซวนเทียนหมิงและคนอื่นๆ แยกย้ายกันกลับไปที่เรือนที่พวกเขาอาศัยอยู่คืนนี้ พวกเขาออกจากเมืองไม่ได้ แล้วมาดูกันว่าจะมีแผนอะไรใหม่ ๆ ที่จะออกมาจากเมืองในตอนกลางวันพรุ่งนี้ ! ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย ถ้าเขายิงตวนมู่อันกัวตายตอนที่อีกฝ่ายเข้ามาในเมือง เขาจะสามารถช่วยคนหลายแสนคนในเมืองได้หรือไม่ ? เขากับเป่ยจื่อจะไม่สามารถหนีไปได้งั้นหรือ ? เรื่องใหญ่กำลังเกิดขึ้นกับศัตรู ต้องรอให้เฟิงหยูเฮงมาถึง ตราบใดที่เฟิงหยูเฮงมาถึง เขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะซ่อนที่ไหน อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่วว่าเขาฆ่าตวนมู่อันกัวในเวลานั้นหรือไม่ ผู้คนนับแสนคนในเมืองนี้ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากอันตรายของตวนมู่อันกัวได้อยู่ดี
วันรุ่งขึ้นตวนมู่อันกัวใช้งานกองกำลังข้างนอกเพื่อหลอกลวงจิตใจของผู้คนและปลุกปั่นความเป็นศัตรูระหว่างซงซุยและราชวงศ์ต้าชุน และพวกเขาก็เริ่มเดินขบวนบนท้องถนนอีกครั้ง คราวนี้ดูเหมือนพวกเขาวางแผนที่จะขับไล่ผู้คนไปที่ประตูทิศตะวันตก ซวนเทียนหมิงได้ยินใครบางคนพูดว่า “กองทัพราชวงศ์ต้าชุนตั้งค่ายอยู่นอกเมือง วันนี้เราจะต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุนจนตายไปข้างหนึ่ง ! ”
เขาขมวดคิ้วหากซวนเทียนฮั่วมาเร็ว ๆ นี้ไม่ใช่เรื่องดี เมื่อกองทัพ 500,000 นายของกองทัพราชวงศ์ต้าชุนเผชิญหน้ากับผู้คน 300,000 คนที่บ้าคลั่งเหมือนศพเดินได้ในเมืองซงซุย ฉากนั้นจะน่าเศร้ามากจนผู้คนแทบจะไม่สามารถจินตนาการได้
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะคิดถึงตอนจบแต่เขาก็ไม่สามารถหยุดมันได้ ในที่สุดประตูทางทิศตะวันตกของเมืองก็เปิดออกในตอนเช้า ผู้คนนับแสนต่างพากันออกมาจับอาวุธเหล็กที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นความภาคภูมิใจของซงซุย และตะโกนว่า “ต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุน” “เอาเมืองปินเฉิงกลับมา” พวกเขารีบตรงไปทางทิศตะวันตก
ซวนเทียนหมิงและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงชนและในที่สุดก็เดินออกจากประตูเมือง หลังจากซวนเทียนหมิงออกจากเมือง เขาก็ยังคงมองไปข้างหน้า พยายามตามหาเฟิงหยูเฮงว่านางอยู่นอกเมืองหรือไม่ ในตอนนี้เป่ยจื่อพบโจวดาและบุตรชายของเขาในฝูงชน คนอื่น ๆ ถืออาวุธเพื่อฆ่าคน แต่พวกเขาถือกระเป๋าใบใหญ่เพื่อใช้โอกาสนี้ในการหลบหนี บุตรชายตัวแสบคนนั้นไม่หยุดที่จะลวนลามผู้หญิง และเขามักจะฉวยโอกาสกับผู้หญิงที่เดินผ่านไปมา
ซวนเทียนหมิงเห็นทั้งสองคนนั้นอย่างรวดเร็วเขาจึงบอกเป่ยจื่อ “จับสองคนนั้น ออกไปจากฝูงชนโดยเร็ว ตอนที่วุ่นวาย ตอนนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเรา”
อันที่จริงความวุ่นวายในตอนนี้ทุกคนวิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง และบางคนก็วิ่งช้า ๆ และถูกคนข้างหลังเหยียบจนตาย ไม่มีใครจะสนใจว่าใครเร็วหรือช้า แม้ว่าใครจะออกจากกลุ่มไปก็ไม่มีใครสนใจ เพราะทุกคนต่างบ้าคลั่งรวมถึงทหารในกองทัพซงซุยก็บ้าพอ ๆ กับคนธรรมดา
ในไม่ช้าซวนเทียนหมิงก็นำองครักษ์เงาทั้งสิบสองคนออกจากฝูงชนและเป่ยจื่อก็พาโจวดาและบุตรชายมาหาพวกเขาด้วย จากนั้นโจวดาก็เห็นซวนเทียนหมิง เขากลัวมากจนหัวหด ในฐานะเจ้าเมืองของซงซุยซึ่งเป็นเมืองที่สร้างขึ้นใกล้กับราชวงศ์ต้าชุน เขาคุ้นเคยกับองค์ชายของราชวงศ์ต้าชุนมาก แม้ว่าเขาไม่เคยเห็นตัวจริง แต่องค์ชายเก้ามีดอกบัวสีม่วงระหว่างคิ้วซึ่งเขาจำได้เสมอ ตอนนี้เขาจำคน ๆ นั้นได้ในพริบตา และเขาอยากจะตบตัวเอง เขาเพิ่งหนีออกมาจากตวนมู่อันกัวได้ แต่กลับตกมาอยู่ในเงื้อมมือของซวนเทียนหมิง ทำไมเขาถึงโชคร้ายขนาดนี้ ?
เขากลับรู้สึกหดหู่ใจแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะใช้ทักษะที่เขามีตั้งแต่เกิด เขาคุกเข่าต่อหน้าซวนเทียนหมิงและเงยหน้าขึ้นราวกับมองดูเทพเจ้า พร้อมยกย่องอย่างเกินจริง “องค์ชายเก้า องค์ชายเก้าเป็นตำนานของเทพเจ้าแห่งสงครามของราชวงศ์ต้าชุน ! ข้าได้พบพระองค์แล้ว แม้ว่าจะตายไป ข้าก็ไม่เสียใจ ! ”
ซวนเทียนหมิงปฏิเสธที่จะยอมรับมันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ โจวดาคนนี้สามารถพูดสิ่งเหล่านี้ได้จริง ๆ แล้ว คนผู้นี้ช่างเป็นคนปลิ้นปล้อนอะไรเช่นนี้ ?
อย่างไรก็ตามเขายังพูดไม่จบโจวดาเห็นว่าซวนเทียนหมิงยังคงเย็นชาอยู่ และรู้สึกว่าเขาอาจจะประจบประแจงน้อยไป เขาจึงพูดต่อ “แม้ว่าข้าจะอยู่ในซงซุย แต่หัวใจของข้าก็ยังยึดมั่นกับราชวงศ์ต้าชุนเสมอ อ่า ! องค์ชายเก้าเป็นที่พึ่งของข้าและเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่ข้าอยากติดตาม และสร้างความก้าวหน้าได้ ข้าไม่คิดว่าจะได้พบพระองค์ในวันนี้ ต้องเป็นเพราะข้าที่จุดธูปและบูชาพระทั้งกลางวันและกลางคืน พุทธองค์ทรงสำแดงอิทธิฤทธิ์ และสิ่งนี้ก็ทำให้ความปรารถนาของข้าเป็นจริง ข้าจะติดตามพระองค์จากนี้ไป และจะพาบุตรชายของข้าติดตามพระองค์ไปทุกที่ที่พระองค์ชี้ให้ไป แต่อย่าให้ข้ากลับเข้าซงซุยเลยขอรับ ข้าจะปฎิบัติตามที่พระองค์สั่งการขอรับ” เขากล่าวและสะกิดโจวดาเฉิงที่ด้านข้างด้วยข้อศอกของเขา “รีบคำนับองค์ชายเก้าเร็ว”
โจวดาเฉิงรู้จักบิดาของเขาดีเช่นกันสำหรับบิดาของเขา เขาจำเรื่องนี้ได้ตั้งแต่เขายังเด็ก เขาคิดว่าบิดาของเขาประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนจากเมืองเล็ก ๆ ให้กลายเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรือง เขาชื่นชมบิดาของเขา ตอนนี้มันตกอยู่ในมือของราชวงศ์ต้าชุน เขาภาวนาในใจอย่างเงียบ ๆ หวังว่าปากของบิดาจะช่วยเขาได้อีกครั้ง “ท่านพ่อพูดถูกขอรับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ท่านพ่อและข้าเป็นชาวซงซุย และหากตายไปก็เป็นผีของราชวงศ์ต้าชุน ตราบใดที่องค์ชายเก้าสั่ง เราก็พร้อมที่จะตายขอรับ ! ”
ซวนเทียนหมิงไม่สามารถฟังได้อีกต่อไปเขาโบกมืออย่างแรง และตะโกนอย่างเย็นชา “หุบปาก ! ข้าอยากถามเจ้าว่าตอนนี้ตวนมู่อันกัวอยู่ที่ไหน”
โจวดายกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว”ข้ารู้ ข้ารู้ ข้ารู้เรื่องในห้องลับของจวนเจ้าเมือง เขาอาศัยอยู่ในห้องลับตั้งแต่เข้ามาในเมืองเจียนเฉิง และเขาก็ไม่ออกไปไหนเลยขอรับ”
”ใช่ใช่ขอรับ ! ” โจวดาเฉิงกล่าวอย่างรวดเร็ว “เช่นเดียวกับหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในทิเบต ! เขาซ่อนตัวตลอดขอรับ”
”เขาตกใจเมื่อรู้ว่าถูกกองทัพของพระองค์ปิดล้อมเขากลัวเกินไปไม่กล้าออกมาขอรับ”
เขารีบสะกิดบุตรชายของเขาและกระซิบเตือน “ที่เจ้ากล่าวคือองค์ชายเจ็ด” ”เอ่อ…ข้า ข้า”
”เจ้ากำลังทำให้เมืองเป็นที่รู้จักไปทั่ว”ซวนเทียนหมิงมองไปที่ดาโจว “เนื่องจากเจ้าเป็นเจ้าเมืองที่มีความรู้และเป็นผู้ปกครองชาวเมืองด้วย เจ้ารู้หรือไม่ว่าภารกิจของเจ้าเมืองคืออะไร ? ”
”คืออะไรขอรับ”โจวดาตกตะลึง และจากนั้นกล่าวว่า “ไม่ว่าภารกิจคืออะไร ! องค์ชายเก้า ตอนนี้ข้าไม่ใช่เจ้าเมือง แต่เป็นชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอานม้าของพระองค์ และไม่ได้เป็นพลเมืองของซงซุยอีกต่อไป มันเป็นความสัมพันธ์เล็กน้อย คนบ้ากลุ่มนี้ ในที่สุดพวกเขาจะตาย”
ซวนเทียนหมิงตะโกนอย่างเย็นชาดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยแสงเย็นเยียบและทะลุทะลวง “ไม่เป็นไร” เขากล่าว “ใช่ ในเมื่อพวกเจ้าเชื่อฟังองค์ชายผู้นี้ ตอนนี้ก็ไปทำอะไรเพื่อองค์ชายผู้นี้ ! ”
การเปลี่ยนแปลงทำให้ซวนเทียนหมิงนึกถึงเหยาซื่อแต่ทั้งสองต่างกัน แม้ว่าเหยาซื่อจะเปลี่ยนไป แต่นางก็ไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนคนเหล่านี้ น้ำที่ผสมผงสีขาวแบบนั้นดูเหมือนจะไม่เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนมีอารมณ์รุนแรงมากขึ้น ดูเหมือนว่าจะมีฤทธิ์เสพติดบางอย่างเพื่อไม่ให้คนรู้สึกเจ็บปวด
เป่ยจื่อพูดกับซวนเทียนหมิง”องค์ชายรู้ดีว่ามียาพิษอยู่ในเฉียนโจว ผู้คนเรียกมันว่าความสุข และเซียวเหยาซานโตได้ในดินแดนที่หนาวที่สุดในเฉียนโจวเท่านั้น การทำแบบนั้นไม่เพียงแต่บ้าคลั่งแต่ยังทำให้เสพติดอีกด้วย มันจะทำให้คนบ้าคลั่ง ตราบใดที่กิน คนที่กินมันจะลืมความเจ็บปวดและจะทำพฤติกรรมบางอย่างอย่างสะเปะสะปะและไร้จุดหมายภายใต้การชี้นำของคน ๆ นั้นด้วยหัวใจ และแม้กระทั่งเสียชีวิตเพื่อมัน”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า”มียาพวกนั้น ในแม่น้ำและทะเลสาบเรียกว่าศพเดินได้ คนที่กินจะกลายเป็นศพเดินได้ แม้ว่าคนจะยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ต่างจากคนตาย ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีความกลัว และไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิด” เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ในเมืองนี้ทุกคนกลายเป็นศพเดินได้นับแสนศพ ! มันแย่มาก ! ”
ทุกคนในปัจจุบันต่างรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาทันที! คนที่วางยาพิษนั้นช่างโหดร้ายและไร้ศีลธรรม มันอาจจะเป็นชัยชนะในสงครามและการเสียสละชีวิตของเหล่าทหารนั้นไม่เพียงพอ พวกเขาต้องให้คนธรรมดาเสียสละชีวิตด้วยงั้นหรือ ?
”ตวนมู่อันกัว”ซวนเทียนหมิงกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าตั้งหน้าตั้งตารอดูจุดจบของเจ้าจริง ๆ หากเจ้าสามารถกวาดล้างชีวิตนับแสนด้วยการสะบัดแขนเสื้อของเจ้า จุดจบของเจ้าจะน่าสังเวชเพียงใดถึงจะคู่ควรกับผู้ที่เสียชีวิตเพราะมัน แล้วคนที่ถูกวางยาล่ะ ? ”
ถูกต้องศพเดินได้จะไม่สามารถอยู่รอดได้ แม้ว่าจะมียาเพียงพอที่จะรักษา แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีชีวิตอยู่ในช่วงปีที่ผ่านมา ยิ่งไปกว่านั้นตวนมู่อันกัวจะจัดหายาให้พวกเขาได้อย่างไร คนเหล่านั้นเป็นเพียงเครื่องมือของเขา
”เตรียมตัวออกจากเมืองในคืนนี้ออกจากประตูเมืองทางทิศตะวันตก ไปยังเมืองปินเฉิง” เขาสั่งคนของเขา คราวนี้นอกจากจะเตือนเฟิงหยูเฮงแล้ว เขายังต้องเตือนซวนเทียนฮั่วด้วย, มีคนบ้าคลั่งทำเรื่องเช่นนี้ ยังคงเป็นเรื่องยากสำหรับซวนเทียนเทียนหมิงที่จะจัดการกับสิ่งต่าง ๆ นับประสาอะไรกับพี่เจ็ดของเขาที่เป็นเหมือนเทพเซียนในภาพวาด ? เขาไม่สามารถปล่อยให้พี่เจ็ดเข้าสู่สนามรบแทนเขาได้ แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องแบกรับความอับอายชั่วนิรันดร์ ผู้คนในเมืองนี้ไม่สามารถตายด้วยน้ำมือของทหารของราชวงศ์ต้าชุนแม้ว่าพวกเขาอยากที่จะตายก็ตาม
เขาวางแผนอย่างดีแต่เขาไม่ได้คิดว่าทหารส่วนตัวของตวนมู่อันกัวจะมาถึงประตูด้านตะวันออกของเมืองก่อนมืด และภายใต้คำสั่งของตวนมู่อันกัว พวกเขาก็กระจายไปที่ประตูทั้งสี่อย่างรวดเร็วและออกไปทั้งเมือง ภายใต้การกำกับดูแลตำแหน่งที่ชัดเจน
ภายใต้มาตรการป้องกันที่เข้มงวดเช่นนี้เป็นเรื่องยากต่อซวนเทียนหมิงที่จะบินออกจากเมืองแม้จะมีปีก เขาเป็นเพียงคนที่มีทักษะศิลปะการต่อสู้ แต่เขาไม่ใช่คนที่มีมิติแปลก ๆ อย่างเฟิงหยูเฮง อีกด้านของพระราชวังขนาดใหญ่เช่นนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นซวนเทียนหมิง เขาก็ทำได้เพียงส่ายหน้าและถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ถูก
บริเวณบ่อน้ำได้มาถึงจุดสูงสุดในเวลาเพียงไม่กี่วันแม้กลางดึกผู้คนบางส่วนจะออกมาหาบน้ำ คนที่ดื่มน้ำจะมีพลังมากขึ้นทันที และคนที่ไม่ได้ดื่มน้ำจะรู้สึกไม่สบายตัวอยู่เสมอและถึงขั้นล้มลงเกลือกกลิ้งกับพื้น ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ยิ่งไปกว่านั้นมีบางคนเริ่มทุบตีผู้คนและทำลายข้าวของ บางคนถึงกับรอไม่ไหวและอยากกระโดดลงไปในบ่อเพื่อดื่มน้ำ แต่พวกเขากลับจมน้ำตาย
อย่างไรก็ตามผู้คนไม่รู้สึกกลัวเพราะเหตุนี้และพวกเขาไม่รู้สึกผิดปกติเพราะเรื่องนี้ แต่พวกเขาเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ได้รับ และพวกเขายังคงกระหายน้ำเหมือนคนที่ขาดอากาศไม่ได้
ซวนเทียนหมิงและคนอื่นๆ แยกย้ายกันกลับไปที่เรือนที่พวกเขาอาศัยอยู่คืนนี้ พวกเขาออกจากเมืองไม่ได้ แล้วมาดูกันว่าจะมีแผนอะไรใหม่ ๆ ที่จะออกมาจากเมืองในตอนกลางวันพรุ่งนี้ ! ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย ถ้าเขายิงตวนมู่อันกัวตายตอนที่อีกฝ่ายเข้ามาในเมือง เขาจะสามารถช่วยคนหลายแสนคนในเมืองได้หรือไม่ ? เขากับเป่ยจื่อจะไม่สามารถหนีไปได้งั้นหรือ ? เรื่องใหญ่กำลังเกิดขึ้นกับศัตรู ต้องรอให้เฟิงหยูเฮงมาถึง ตราบใดที่เฟิงหยูเฮงมาถึง เขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะซ่อนที่ไหน อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่วว่าเขาฆ่าตวนมู่อันกัวในเวลานั้นหรือไม่ ผู้คนนับแสนคนในเมืองนี้ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากอันตรายของตวนมู่อันกัวได้อยู่ดี
วันรุ่งขึ้นตวนมู่อันกัวใช้งานกองกำลังข้างนอกเพื่อหลอกลวงจิตใจของผู้คนและปลุกปั่นความเป็นศัตรูระหว่างซงซุยและราชวงศ์ต้าชุน และพวกเขาก็เริ่มเดินขบวนบนท้องถนนอีกครั้ง คราวนี้ดูเหมือนพวกเขาวางแผนที่จะขับไล่ผู้คนไปที่ประตูทิศตะวันตก ซวนเทียนหมิงได้ยินใครบางคนพูดว่า “กองทัพราชวงศ์ต้าชุนตั้งค่ายอยู่นอกเมือง วันนี้เราจะต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุนจนตายไปข้างหนึ่ง ! ”
เขาขมวดคิ้วหากซวนเทียนฮั่วมาเร็ว ๆ นี้ไม่ใช่เรื่องดี เมื่อกองทัพ 500,000 นายของกองทัพราชวงศ์ต้าชุนเผชิญหน้ากับผู้คน 300,000 คนที่บ้าคลั่งเหมือนศพเดินได้ในเมืองซงซุย ฉากนั้นจะน่าเศร้ามากจนผู้คนแทบจะไม่สามารถจินตนาการได้
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะคิดถึงตอนจบแต่เขาก็ไม่สามารถหยุดมันได้ ในที่สุดประตูทางทิศตะวันตกของเมืองก็เปิดออกในตอนเช้า ผู้คนนับแสนต่างพากันออกมาจับอาวุธเหล็กที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นความภาคภูมิใจของซงซุย และตะโกนว่า “ต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุน” “เอาเมืองปินเฉิงกลับมา” พวกเขารีบตรงไปทางทิศตะวันตก
ซวนเทียนหมิงและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงชนและในที่สุดก็เดินออกจากประตูเมือง หลังจากซวนเทียนหมิงออกจากเมือง เขาก็ยังคงมองไปข้างหน้า พยายามตามหาเฟิงหยูเฮงว่านางอยู่นอกเมืองหรือไม่ ในตอนนี้เป่ยจื่อพบโจวดาและบุตรชายของเขาในฝูงชน คนอื่น ๆ ถืออาวุธเพื่อฆ่าคน แต่พวกเขาถือกระเป๋าใบใหญ่เพื่อใช้โอกาสนี้ในการหลบหนี บุตรชายตัวแสบคนนั้นไม่หยุดที่จะลวนลามผู้หญิง และเขามักจะฉวยโอกาสกับผู้หญิงที่เดินผ่านไปมา
ซวนเทียนหมิงเห็นทั้งสองคนนั้นอย่างรวดเร็วเขาจึงบอกเป่ยจื่อ “จับสองคนนั้น ออกไปจากฝูงชนโดยเร็ว ตอนที่วุ่นวาย ตอนนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเรา”
อันที่จริงความวุ่นวายในตอนนี้ทุกคนวิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง และบางคนก็วิ่งช้า ๆ และถูกคนข้างหลังเหยียบจนตาย ไม่มีใครจะสนใจว่าใครเร็วหรือช้า แม้ว่าใครจะออกจากกลุ่มไปก็ไม่มีใครสนใจ เพราะทุกคนต่างบ้าคลั่งรวมถึงทหารในกองทัพซงซุยก็บ้าพอ ๆ กับคนธรรมดา
ในไม่ช้าซวนเทียนหมิงก็นำองครักษ์เงาทั้งสิบสองคนออกจากฝูงชนและเป่ยจื่อก็พาโจวดาและบุตรชายมาหาพวกเขาด้วย จากนั้นโจวดาก็เห็นซวนเทียนหมิง เขากลัวมากจนหัวหด ในฐานะเจ้าเมืองของซงซุยซึ่งเป็นเมืองที่สร้างขึ้นใกล้กับราชวงศ์ต้าชุน เขาคุ้นเคยกับองค์ชายของราชวงศ์ต้าชุนมาก แม้ว่าเขาไม่เคยเห็นตัวจริง แต่องค์ชายเก้ามีดอกบัวสีม่วงระหว่างคิ้วซึ่งเขาจำได้เสมอ ตอนนี้เขาจำคน ๆ นั้นได้ในพริบตา และเขาอยากจะตบตัวเอง เขาเพิ่งหนีออกมาจากตวนมู่อันกัวได้ แต่กลับตกมาอยู่ในเงื้อมมือของซวนเทียนหมิง ทำไมเขาถึงโชคร้ายขนาดนี้ ?
เขากลับรู้สึกหดหู่ใจแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะใช้ทักษะที่เขามีตั้งแต่เกิด เขาคุกเข่าต่อหน้าซวนเทียนหมิงและเงยหน้าขึ้นราวกับมองดูเทพเจ้า พร้อมยกย่องอย่างเกินจริง “องค์ชายเก้า องค์ชายเก้าเป็นตำนานของเทพเจ้าแห่งสงครามของราชวงศ์ต้าชุน ! ข้าได้พบพระองค์แล้ว แม้ว่าจะตายไป ข้าก็ไม่เสียใจ ! ”
ซวนเทียนหมิงปฏิเสธที่จะยอมรับมันภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ โจวดาคนนี้สามารถพูดสิ่งเหล่านี้ได้จริง ๆ แล้ว คนผู้นี้ช่างเป็นคนปลิ้นปล้อนอะไรเช่นนี้ ?
อย่างไรก็ตามเขายังพูดไม่จบโจวดาเห็นว่าซวนเทียนหมิงยังคงเย็นชาอยู่ และรู้สึกว่าเขาอาจจะประจบประแจงน้อยไป เขาจึงพูดต่อ “แม้ว่าข้าจะอยู่ในซงซุย แต่หัวใจของข้าก็ยังยึดมั่นกับราชวงศ์ต้าชุนเสมอ อ่า ! องค์ชายเก้าเป็นที่พึ่งของข้าและเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่ข้าอยากติดตาม และสร้างความก้าวหน้าได้ ข้าไม่คิดว่าจะได้พบพระองค์ในวันนี้ ต้องเป็นเพราะข้าที่จุดธูปและบูชาพระทั้งกลางวันและกลางคืน พุทธองค์ทรงสำแดงอิทธิฤทธิ์ และสิ่งนี้ก็ทำให้ความปรารถนาของข้าเป็นจริง ข้าจะติดตามพระองค์จากนี้ไป และจะพาบุตรชายของข้าติดตามพระองค์ไปทุกที่ที่พระองค์ชี้ให้ไป แต่อย่าให้ข้ากลับเข้าซงซุยเลยขอรับ ข้าจะปฎิบัติตามที่พระองค์สั่งการขอรับ” เขากล่าวและสะกิดโจวดาเฉิงที่ด้านข้างด้วยข้อศอกของเขา “รีบคำนับองค์ชายเก้าเร็ว”
โจวดาเฉิงรู้จักบิดาของเขาดีเช่นกันสำหรับบิดาของเขา เขาจำเรื่องนี้ได้ตั้งแต่เขายังเด็ก เขาคิดว่าบิดาของเขาประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนจากเมืองเล็ก ๆ ให้กลายเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรือง เขาชื่นชมบิดาของเขา ตอนนี้มันตกอยู่ในมือของราชวงศ์ต้าชุน เขาภาวนาในใจอย่างเงียบ ๆ หวังว่าปากของบิดาจะช่วยเขาได้อีกครั้ง “ท่านพ่อพูดถูกขอรับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ท่านพ่อและข้าเป็นชาวซงซุย และหากตายไปก็เป็นผีของราชวงศ์ต้าชุน ตราบใดที่องค์ชายเก้าสั่ง เราก็พร้อมที่จะตายขอรับ ! ”
ซวนเทียนหมิงไม่สามารถฟังได้อีกต่อไปเขาโบกมืออย่างแรง และตะโกนอย่างเย็นชา “หุบปาก ! ข้าอยากถามเจ้าว่าตอนนี้ตวนมู่อันกัวอยู่ที่ไหน”
โจวดายกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว”ข้ารู้ ข้ารู้ ข้ารู้เรื่องในห้องลับของจวนเจ้าเมือง เขาอาศัยอยู่ในห้องลับตั้งแต่เข้ามาในเมืองเจียนเฉิง และเขาก็ไม่ออกไปไหนเลยขอรับ”
”ใช่ใช่ขอรับ ! ” โจวดาเฉิงกล่าวอย่างรวดเร็ว “เช่นเดียวกับหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในทิเบต ! เขาซ่อนตัวตลอดขอรับ”
”เขาตกใจเมื่อรู้ว่าถูกกองทัพของพระองค์ปิดล้อมเขากลัวเกินไปไม่กล้าออกมาขอรับ”
เขารีบสะกิดบุตรชายของเขาและกระซิบเตือน “ที่เจ้ากล่าวคือองค์ชายเจ็ด” ”เอ่อ…ข้า ข้า”
”เจ้ากำลังทำให้เมืองเป็นที่รู้จักไปทั่ว”ซวนเทียนหมิงมองไปที่ดาโจว “เนื่องจากเจ้าเป็นเจ้าเมืองที่มีความรู้และเป็นผู้ปกครองชาวเมืองด้วย เจ้ารู้หรือไม่ว่าภารกิจของเจ้าเมืองคืออะไร ? ”
”คืออะไรขอรับ”โจวดาตกตะลึง และจากนั้นกล่าวว่า “ไม่ว่าภารกิจคืออะไร ! องค์ชายเก้า ตอนนี้ข้าไม่ใช่เจ้าเมือง แต่เป็นชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอานม้าของพระองค์ และไม่ได้เป็นพลเมืองของซงซุยอีกต่อไป มันเป็นความสัมพันธ์เล็กน้อย คนบ้ากลุ่มนี้ ในที่สุดพวกเขาจะตาย”
ซวนเทียนหมิงตะโกนอย่างเย็นชาดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยแสงเย็นเยียบและทะลุทะลวง “ไม่เป็นไร” เขากล่าว “ใช่ ในเมื่อพวกเจ้าเชื่อฟังองค์ชายผู้นี้ ตอนนี้ก็ไปทำอะไรเพื่อองค์ชายผู้นี้ ! ”
